Κυριακή πρωί

Τα τελευταία χρόνια τα κυριακάτικα πρωινά είναι συνήθως γεμάτα με ωραίες δραστηριότητες. Ακόμα κι όταν δε συμβαίνει αυτό, τα απολαμβάνω, επειδή εκτιμώ τη χαλάρωση, σε σχέση με τις καθημερινές, τον ελεύθερο χρόνο που με βοηθάει να κατεβάζω ρυθμούς και την αίσθηση ποικιλίας δυνατοτήτων για την αξιοποίησή του.

Σήμερα δε συμβαίνει αυτό. Αφενός είμαι ξεκούραστος από ένα χαλαρό Σάββατο, αφετέρου δεν μπορώ να εντοπίσω κάτι όμορφο να κάνω. Θα μπορούσα να κάνω πολλά, αλλά τίποτε δε νιώθω να με γεμίζει. Θεωρώ ότι ξεκουράστηκα αρκετά αυτό το σαββατοκύριακο και ότι μάλλον βαριέμαι. Σίγουρα θα είχα πάει στον καταπληκτικό δρομικό αγώνα του γύρου της Πάρνηθας, αν δεν είχα μερικούς τραυματισμούς να λένε στη λογική μου να με περιορίζει, ώστε να αποκατασταθούν και να απολαύσω στο μέλλον άλλους αγώνες.

Πιο όμορφη ήταν η Παρασκευή, παρέα με φίλους ποδηλάτες σε όμορφα περιαστικά τοπία. Το Σάββατο άρχισα να νιώθω τον κορεσμό και για μία ακόμη φορά άφησα τους συμποδηλάτες για καφέ, επιλέγοντας να επιστρέψω μόνος, παρόλο που είχα ξεκινήσει με καλή διάθεση. Είναι προφανές ότι η επαφή με κόσμο είναι μεν απαραίτητη, αλλά αυτή την περίοδο χρειάζομαι μέτρο στη συναναστροφή, διότι βαριέμαι πολύ γρήγορα. Θα πρέπει να μεθοδεύσω περισσότερες μοναχικές δραστηριότητες.

Δυστυχώς πλήγωσα λίγο την κοπέλα με την οποία έβγαινα τον τελευταίο καιρό. Δεν είμαι έτοιμος να ανοίξω την καρδιά μου, ούτε να εκτιμήσω την αξία κάποιας γυναίκας. Έχει κολλήσει το μυαλό μου στην πρώην. Όταν διαπίστωσα ότι η κοπέλα άρχισε να γαντζώνεται πάνω μου και να προσπαθεί ολοένα και περισσότερο να με κερδίσει, όσο προσπαθούσα να απομονωθώ και να ενώσω τα κομμάτια της καρδιάς μου, αποφάσισα ότι δε θέλω να κάνω σε καμία κοπέλα αυτά που μου είχαν κάνει άλλες στο παρελθόν. Σεβασμός στον άνθρωπο πάνω από όλα.

Ήξερα ότι θα στενοχωρηθεί, αλλά όσο πιο γρήγορα όριζα το χωρισμό, τόσο λιγότερο θα την πείραζε. Είναι για το καλό της. Εννοείται ότι δεν έκανα καμία αναφορά στην πρώην, ώστε να μη νιώσει τη σύγκριση και την απόρριψη, της είπα ότι έχει την αξία της ως γυναίκα, αλλά ότι είμαι σε φάση ζωής που δεν μπορώ να της προσφέρω αυτά που θα ήθελε κάθε γυναίκα να εισπράξει από έναν άντρα. Προσπαθούσε να καταλάβει τι έκανε λάθος, ενώ εγώ από τη μεριά μου να την πείσω ότι το πρόβλημα είναι εσωτερικό δικό μου και όχι δικό της. Δεν πείστηκε και έβγαλε μένος απελευθερώνοντας τον πληγωμένο εγωισμό της. Δεν αντέδρασα, της άφησα τον τελευταίο λόγο, αν αυτός την έκανε να νιώσει καλύτερα. Ήθελα να απομακρυνθώ μόνιμα, όσο πιο αναίμακτα γινόταν για εκείνη. Για εμένα δεν υπήρχε απογοήτευση, αφού περισσότερο την ένιωθα ως φορτίο στη ζωή μου και ήθελα να διακοπεί η επαφή μας, με τον πιο ανώδυνο τρόπο για εκείνη. Με απασχολούσε μόνο το να μην πληγωθεί. Είμαι έτσι κι αλλιώς τόσο πληγωμένος και κολλημένος με την πρώην, που η τελευταία κοπέλα είναι σαν να μην πέρασε από την καρδιά μου και το μυαλό μου.

Ανακάλυψα ότι δεν ανήκω στους άνδρες που μπορούν να έχουν σχέση χωρίς να νιώθουν κάτι για τη σύντροφό τους. Η κοπέλα μού φαινόταν αδύναμη, πολύ εξαρτημένη από την οικογένειά της, ανώριμη και φοβισμένη. Ταυτόχρονα διαπίστωσα ότι δε με έλκυε ως γυναίκα, όπως άλλωστε οι περισσότερες που κοιτάζω γύρω μου. Ήταν τόσο όμορφη και τόσο ελκυστική η πρώην, που πλέον οι πιο πολλές γυναίκες μου φαίνονται αδιάφορες ή μέτριες.

Γυρίζουν στη σκέψη μου τα λόγια της και προσπαθώ να τα συγκρίνω με τις πράξεις της τον τελευταίο καιρό, ώστε να συνειδητοποιήσω ότι ήταν εκφραστικές υπερβολές. Είδα μία ταινία που ξεκίνησε ωραία, αλλά με έκανε να καταρρεύσω όταν άκουσα από μία ηθοποιό τη φράση προς το αγόρι της: "Είσαι ό,τι καλύτερο μου συνέβη εδώ και πολύ καιρό." Εκεί θυμήθηκα την αντίστοιχη φράση της πρώην "Μπορεί να μην επικοινωνώ συχνά, δεν είναι το στυλ μου, αλλά είναι κάτι που θέλω να αλλάξω. Να ξέρεις όμως ότι σε σκέφτομαι και το γεγονός ότι υπάρχεις στη ζωή μου με κάνει ευτυχισμένη. Είσαι ό,τι πιο όμορφο μου έχει συμβεί τον τελευταίο χρόνο, που μου πάνε όλα στραβά.". Είναι ωραίο να ακούς όμορφα λόγια, αλλά πλέον έχω την εμπειρία να τους αποδίδω τη βαρύτητα που προσδίδουν οι πράξεις που τα συνοδεύουν. Λόγια χωρίς αντίστοιχες πράξεις, δεν έχουν αξία, απλά σε βασανίζουν κάθε φορά που τα θυμάσαι και γκρεμίζεις τα όνειρά σου.

Συνειδητοποίησα ότι με έλκει ο δυναμισμός στις κοπέλες, πέρα από την εξωτερική εμφάνιση. Πάντα εντυπωσιάζομαι όταν δω κοπέλα σε μεγάλη μοτοσυκλέτα και νιώθω την επιθυμία να τη γνωρίσω. Ξέρω ότι ο δυναμισμός και η αυτοπεποίθηση κρύβουν κινδύνους, ως προς τους αναγκαίους συμβιβασμούς μίας σχέσης, αλλά δεν παύουν να με γοητεύουν.

Η δουλειά πάει σχετικά καλά, μου δίνει αυτοπεποίθηση και το απαραίτητο αίσθημα παραγωγικότητας. Έχω βελτιώσει την απόδοσή μου σε σχέση με την περίοδο που είχα κολλήσει με την πρώην και τουλάχιστον εκμηδενίζεται ο χρόνος στο γραφείο. Δεν είναι ότι περνάω ωραία, αλλά σίγουρα καλύτερα από να κάθομαι και να προβληματίζομαι με τον ελεύθερο χρόνο.

Τις τελευταίες μέρες, σκέφτομαι την Πεντέλη και νιώθω ότι βαριέμαι να ανέβω, δε μου φαίνεται προκλητική. Είναι από τις φορές που δεν ξέρω τι θέλω και σίγουρα δε μου αρέσει αυτή η φάση.

Πού είναι η ομορφιά της ζωής οέο;

Ανάλατο σαββατοκύριακο

Μέσα στην εβδομάδα περιμένω πώς και πώς να έρθει το σαββατοκύριακο για να κάνει τη διαφορά και να ομορφύνει τη ζωή.  Όμως δεν ξέρω αν φταίνε οι υψηλές προσδοκίες, όπως συμβαίνει με την περίοδο των διακοπών, ή πράγματι είναι κάποιες φορές χειρότερο από τις καθημερινές.

Η δουλειά ατελείωτη αυτή την περίοδο και έπρεπε να δουλέψω πολλές ώρες το Σάββατο. Όταν το έμαθα, χάλασε η διάθεσή μου και ένιωσα ότι δε θα μου φθάσει η Κυριακή για να ξεκουραστώ και να κάνω όμορφες δραστηριότητες, όπως έκανα τα απογεύματα των καθημερινών. Έλα όμως που ο ελεύθερος χρόνος δεν είναι εκείνος που ορίζει αποκλειστικά την ποιότητα της ζωής, αλλά μετράνε άλλα περισσότερο.

Κοιτάζω τρεις μήνες πίσω και θυμάμαι ότι δε μου άρεσε η δουλειά. Περίμενα να τελειώσει για να δω την κοπέλα μου. Δε μου έδινε ικανοποίηση η εργασία, είχα χάσει την απόλαυση της παραγωγικότητας και αρχικά απορούσα. Επιμένω στο "αρχικά", διότι κατόπιν συνειδητοποίησα ότι για καιρό πριν είχα ξεχάσει πόσο ανώτερο είναι το συναίσθημα του έρωτα και είχα αποδεχθεί την ομορφιά της εργασίας, κάνοντας έναν απαραίτητο συμβιβασμό, ώστε να απολαμβάνω την καθημερινότητα. Αν δε ζήσεις τα πιο ωραία ή αν τα ζήσεις και τα ξεχάσεις, τα πιο απλά σου φαίνονται αρκετά.

Ερχόμενος στο σήμερα, άρχισα πάλι κάποιες μέρες να παίρνω ικανοποίηση από την απόδοσή μου στη δουλειά. Όχι να απολαμβάνω την εργασία στο σύνολό της, διότι είναι πολυδιάστατοι οι παράγοντες που καθορίζουν κάτι τέτοιο, αλλά τουλάχιστον να αποτιμώ τη δική μου προσπάθεια και να αναγνωρίζω το καλό αποτέλεσμα σε ποσοτικό και ποιοτικό επίπεδο.

Η ποδηλασία της Παρασκευής με χαλάρωσε λίγο, αλλά δε με έκανε χαρούμενο. Κοιμήθηκα νωρίς για να είμαι ξεκούραστος το Σάββατο στη δουλειά. Ενώ οι συνάδελφοι παραπονούνταν για το χώσιμο το Σάββατο, μετά από μερικές ώρες εργασίας προσαρμόστηκα και άρχισα να ξεχνιέμαι. Αφοσιώθηκα στη δουλειά και σταμάτησα να μαυρίζω την ψυχή μου με σκέψεις. Εργασιοθεραπεία λέγεται αυτό. Εκεί που οι άλλοι εξαντλούνταν, έδινα περισσότερο, δουλεύοντας με υπερένταση. Έμεινα περισσότερη ώρα, διότι είχα αρχίσει να απολαμβάνω τη διαδικασία.

Εκεί ήρθε το Σάββατο το απόγευμα, που περίμενα για να σπάσω τη ρουτίνα. Αποφάσισα να ακολουθήσω την κοπέλα που γνώρισα με την παρέα της στο Γκάζι για ποτό και βόλτα στην τεχνόπολη. Ήταν τέσσερις ατελείωτες ώρες, με ελάχιστες όμορφες στιγμές. Η κοπέλα προσπαθούσε κάπως να μου κρατήσει το ενδιαφέρον, αλλά ένιωθα εγκλωβισμένος σε ανοικτό χώρο, με δραστηριότητες που δε με γέμιζαν καθόλου. Αδιάφορη μουσική, ποτό που δεν πίνω έτσι κι αλλιώς, τσιγαρίλα, παρέα με βαρετή δραστηριότητα. Προσπαθούσα να καταλάβω αν πράγματι περνάνε καλά, αν προσποιούνται, τι φταίει σε εμένα που έπληττα φρικτά.

Πώς μπορείς να διασκεδάζεις μέσα στον αστικό ιστό, όταν έχεις μάθει να απολαμβάνεις τον καθαρό αέρα, την ηρεμία και το μεγαλείο της Φύσης; Πώς μπορεί να σε γεμίσει ένα ποτό περισσότερο από τη θέα της αλεπούς που πέτυχα μερικές μέρες πριν κοντά στο ιερό του Διονύσου στη Ραπεντώσα; Ποια μουσική είναι καλύτερη από την κραυγή του γερακιού στην κορυφή της Πεντέλης; Πώς μπορούν τα αντικείμενα στο bazaar της τεχνόπολης να συγκριθούν με την πυκνή σκιά των ελάτων στην κορυφή της Πάρνηθας και το θρόισμα των φύλλων στο δυνατό άνεμο;

Δεν προσπαθώ να ισοπεδώσω, ούτε να απαξιώσω καταστάσεις. Ίσα-ίσα που θεωρώ σημαντικό να μπορεί κάποιος να προσαρμόζεται σε διαφορετικές καταστάσεις και να διασκεδάζει με ποικιλία τρόπων. Απλά απορώ, διαπιστώνοντας τα αισθήματά μου.

Κοιμήθηκα λοιπόν αργά το Σάββατο και ξύπνησα την Κυριακή πιο κουρασμένος σε σχέση με τις άλλες μέρες της εβδομάδας. Η υποτιθέμενη διασκέδαση μού αφαίρεσε ενέργεια, αντί να μου δώσει.

Η Κυριακή είχε μπάνιο στη θάλασσα με την κοπέλα. Αν εξαιρέσω την προπόνηση στο κολύμπι που έκανα για μισή ώρα, ο υπόλοιπος χρόνος με την κοπέλα μου φάνηκε και πάλι χαμένος. Αν και αρχικά μου άρεσε λίγο, πλέον νιώθω ότι δε με ελκύει. Δε μου έχει ξανατύχει να βγαίνω με κοπέλα και να σκέφτομαι την πρώην. Να σκέφτομαι ότι θα προτιμούσα να είχα πάει για τρέξιμο ή να είχα ανέβει στην Πεντέλη με το ποδήλατο, παρά να είμαι αγκαλιά μαζί της.

Καθώς τη γυρνούσα στο σπίτι, έπαψα να μιλάω. Οδηγούσα σιωπηλός, σκεφτόμουν την πρώην και προσπαθούσα να συγκρατήσω τα μάτια μου να μη δακρύσουν. Αν δει πίσω από τα γυαλιά ηλίου τα βουρκωμένα μάτια, τι θα της πω; Ότι κάτι μπήκε στο μάτι μου; Τι φταίει αυτή, αν δεν είμαι συναισθηματικά έτοιμος για σχέση; Μάλλον θα πρέπει να απομακρυνθώ από εκείνη.

Πονάω, υποφέρω, νιώθω μόνος, δεν απολαμβάνω σχεδόν τίποτε. Μάλλον θα πρέπει να απομονωθώ πάλι για να βρω δυνάμεις. Ένας δρόμος, ένας δρομέας. Ένας Ποδηλάτης Πεντέλης, ένα βουνό. Ξέρεις τώρα, το έχω ξαναζήσει...

Τρεις εβδομάδες

...είναι ο χρόνος που συνήθως χρειάζομαι για συνειδητοποιήσω το χωρισμό και να καταρρεύσω συναισθηματικά. Όσα έγραψα στις προηγούμενες αναρτήσεις, επιβεβαιώνονται με απίστευτη ακρίβεια. Δεν ξέρω αν οφείλεται στο γεγονός ότι έχω μάθει καλά τον εαυτό μου ή αν αυθυποβάλλομαι και επαληθεύω τις εκτιμήσεις μου.

Η εργασία του Σαββάτου μάλλον κράτησε ψηλά το ηθικό μου, όπως και η παρέα με φίλους το βράδυ. Την Κυριακή ξύπνησα με μέτρια διάθεση και πήρα την απόφαση να μεθοδεύσω προπόνηση τριάθλου για να νιώσω καλύτερα. Κολύμβηση το πρωί, τρέξιμο το μεσημέρι και ποδηλασία το απόγευμα. Μπορώ να πω ότι απόλαυσα την κολύμβηση, έκανα με μέτρια διάθεση το τρέξιμο, αλλά τελικά κατέρρευσα συναισθηματικά στην ποδηλασία.

Στη στάση που έκαναν οι συμποδηλάτες συνειδητοποίησα ότι δε νιώθω καλά και ότι θέλω να φύγω. Να γυρίσω σπίτι, να ετοιμαστώ για την επόμενη εργάσιμη μέρα και κυρίως να είμαι σε κίνηση, διότι η ακινησία γέμιζε τη σκέψη μου μαυρίλα. Το παράξενο είναι ότι δεν είχα διάθεση να επιταχύνω, κάτι που ίσως θα με έκανε να αισθανθώ καλύτερα. Μισή ώρα πριν φθάσω στο σπίτι, άρχισα να σκέφτομαι την κοπέλα που έβγαλα από τη ζωή μου και μελαγχόλησα έντονα. Είχε φθάσει η ώρα να αρχίσω να συνειδητοποιώ το χωρισμό. Γύρισα σπίτι μου παραμιλώντας ή σκεπτόμενος με απογοήτευση ότι δε θέλω να ξαναερωτευτώ ποτέ. Ήξερα ότι είναι υπερβολή, αλλά ο πόνος με έκανε να το θέλω και να κρατιέμαι να μην το φωνάξω.

Προφανώς θα ήθελα η σχέση να είχε διαφορετική έκβαση και προβληματίζομαι κατά πόσο φέρω ευθύνη. Δεν μπορεί να έβγαλε έτσι τυχαία αντίστοιχη συμπεριφορά με την προηγούμενη κοπέλα το χειμώνα. Σύμπτωση; Μήπως δείχνω υπερβολικό ενθουσιασμό ή σημάδια αδυναμίας και βγάζουν πιο απαθή συμπεριφορά; Μήπως πρέπει να δείξω περισσότερη υπομονή; Το τελευταίο τείνω να το απορρίψω, καθότι ξέρω ότι απογοητεύομαι γρήγορα και παίρνω πιο ψύχραιμες γνώμες για να δω την κατάσταση λιγότερο υποκειμενικά. Οι φίλες και οι φίλοι έλεγαν ότι δεν άξιζε η σχέση και το ίδιο ένιωθα κι εγώ. Άξιζε με το παραπάνω το όνειρο που είχα χτίσει στο μυαλό μου, με βάση τη συμπεριφορά της κοπέλας τις πρώτες μέρες. Όλα τα υπόλοιπα ήταν στη φαντασία και τις προσδοκίες μου, αλλά όχι στην σφαίρα της πραγματικότητας.

Συνεπώς; Ωραία σχέση, με ανανέωσε έντονα, όπως γράφω στην προηγούμενη ανάρτηση, με έστειλε στα σύννεφα. Ίσως κράτησε λίγο παραπάνω απ' όσο έπρεπε. Θα ήταν καλύτερα να την είχα διακόψει μερικές εβδομάδες νωρίτερα όταν συνειδητοποίησα ότι οι συζητήσεις, όχι μόνο δεν αποφέρουν καρπούς, αλλά έχουν αντίθετα αποτελέσματα. Όμως είναι έρωτας αυτός, σε θολώνει και δε σε αφήνει να πάρεις γρήγορα σωστές αποφάσεις. Υπό αυτό το πρίσμα, έχω ωριμάσει και έχω δυναμώσει. Πριν από 15 χρόνια, έφαγα σχεδόν 1,5 χρόνο με αντίστοιχη συμπεριφορά κοπέλας. Είχα αργήσει να βρω τη δύναμη να φύγω, ενώ τώρα πια έχω εμπειρία και σθένος, οπότε απομακρύνομαι σύντομα.

Είναι παράξενο να διακόπτεις μία σχέση ενώ είσαι ερωτευμένος. Πονάει πολύ, αλλά αντέχεις στον πόνο οραματιζόμενος την πραγματικά όμορφη σχέση, με επικοινωνία, κοινά όνειρα, συχνή επαφή και αλληλοσεβασμό. Οποιαδήποτε αναβολή σε φθείρει και σε καθυστερεί.

Πού βρίσκομαι τώρα; Στο σημείο που δε μου φθάνει η Πεντέλη για να καταπραΰνω τον ψυχικό μου πόνο, στο σημείο που με εκνευρίζουν τα πάντα, που δε γελάω, δεν απολαμβάνω τη ζωή. Μόνο το τρέξιμο με κάνει για λίγο χαρούμενο και πιο αισιόδοξο. Όλα τα άλλα υπάρχουν για να κάνουν το χρόνο να περνάει πιο γρήγορα και να στέλνει στη λήθη τις όμορφες ερωτικές αναμνήσεις.

Πονάω ακόμα πολύ και θα πονέσω ακόμα περισσότερο τους επόμενους μήνες. Όμως ξέρω ότι θα περάσει. Αυτή τη φορά ελπίζω όχι με κοπέλα, αλλά με ουσιαστική εσωτερική ολοκλήρωση.

Για να κλείσω όμορφα την ανάρτηση, θα πω ότι ευχαριστώ την κοπέλα κυρίως για δύο θέματα. Πρώτον ότι με έβγαλε, έστω και για λίγους μήνες από τη ρουτίνα και το τέλμα και δεύτερον ότι με την ερωτική απογοήτευση απέκτησα δρομικό πείσμα. Έχω βελτιωθεί δρομικά, ενώ ψυχικά αντέχω πολύ περισσότερο. Ο σωματικός πόνος επουλώνει τα τραύματα της καρδιάς και χαρίζει ηρεμία πνεύματος.

Σε ευχαριστώ "Μαρία" που μου έδωσες τη δύναμη να φθάσω τρέχοντας στη Ραπεντώσα. Ήταν όνειρο εδώ και καιρό, αλλά αντίστοιχος ημιμαραθώνιος με τόσα υψομετρικά ήταν αδιανόητος για εμένα τα τελευταία 4 χρόνια. Είδα μέρη που είχα να δω χρόνια, ξεπέρασα τα όρια του σώματος, απέκτησα επαφή με τη φύση. Αν αντέξει το σώμα και συνεχίσει η καρδιά μου να υποφέρει, ποιος ξέρει, ίσως φθάσω πάλι στην κορυφή της Πεντέλης τρέχοντας. Αν κατέβω κιόλας τρέχοντας θα έχω πετύχει όνειρο ζωής, μεγαλύτερο από το μαραθώνιο που ονειρεύονται κάποιοι.

Ομορφιά για λίγο καιρό τέλος. Αγαπητή Πεντέλη σε χρειάζομαι πάλι για να αντέξω.

Την αγάπη σας μόνο!

...είναι από τις αγαπημένες μου φράσεις, που έχω ξεχάσει να λέω στη δουλειά. Τα τελευταία χρόνια είχε κορυφωθεί η εργασία και ενίοτε διαπίστωνα ότι θυσίαζα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας για τη δουλειά. Είχα ξεχάσει από πού ξεκίνησα και το ουσιαστικό νόημα της ζωής.

Από την άλλη πλευρά, η εργασία με έκανε να νιώθω παραγωγικός και μου έδινε ικανοποίηση. Δεν ήταν μόνο το χρήμα. Όμως η στάση μου απείχε παρασάγγας από το κάποτε εθελοντικό έργο και την ανιδιοτελή βοήθεια σε φίλους και γνωστούς. Κάποτε εργαζόμουν συχνά για φίλους και φεύγοντας απαντούσα "Την αγάπη σας μόνο!" όταν με ρωτούσαν τι μου οφείλουν. Το ίδιο συνέβη χθες, όταν μετά από καιρό πήγα στο σπίτι μίας ηλικιωμένης κυρίας, που κάποτε με φρόντιζε, όταν έκανα συστηματικά παρέα με το γιο της. Πάνε δεκαετίες, αλλά το θυμάμαι και νιώθω ευγνώμων. Δεν είναι δυνατόν τώρα που είμαι στη δύναμή μου να το εκμεταλλεύομαι. "Pay it forward" λέει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, κάτι που έτεινα να ξεχάσω τα τελευταία χρόνια.

Η οποιαδήποτε χρηματική αμοιβή, δε θα μπορούσε να μου δώσει την υψηλή ηθική ικανοποίηση της ανιδιοτελούς προσφοράς, που έλαβα φεύγοντας. Δεν περίμενα να ακούσω ευχαριστίες ή κάτι άλλο. Μου αρκούσε η προσωπική αναγνώριση της πράξης μου, κάτι που είχα ανάγκη τώρα που νιώθω ότι έχω χάσει την αγάπη μίας κοπέλας.

Η σχέση που τελείωσε με έκανε να χαλαρώσω και να απολαύσω τη ζωή, όπως είχα ξεχάσει. Επί χρόνια έτρεχα πανικόβλητος, είχα υψηλή αυτοπειθαρχία και δεν παρέκλινα από τους αρχικούς στόχους. Προτιμούσα να βγάζω λεφτά, παρά να ξοδεύω, καθώς και να σπαταλάω πολύτιμο προσωπικό χρόνο γι' αυτά. Με τη σχέση χαλάρωσα πρόσκαιρα, έπεσε η απόδοσή μου στο μισό, έγινα κάποιες φορές ασυνεπής στην εργασία, ακύρωσα δουλειές, αργούσα στο γραφείο, προτιμώντας να περάσω χρόνο με την κοπέλα ή να κάνω πράγματα για τον εαυτό μου, γεγονός πρωτόγνωρο για εμένα. Έμαθα να απολαμβάνω τη ζωή, χωρίς να νιώθω τύψεις για τα χρήματα που ξοδεύω ή τα χρήματα που δε βγάζω ακυρώνοντας δουλειές.

Γυρνώντας μερικούς μήνες μπροστά στο σήμερα, τα πράγματα είναι μία μαύρα, περισσότερο γκρι και σπάνια γαλάζια. Μου λείπει η κοπέλα, αλλά δε θέλω το είδος της σχέσης που είχα μαζί της και ξέρω ότι οι άνθρωποι δύσκολα αλλάζουν. Αποφάσισα να κάνω πέτρα την καρδιά μου, ξέροντας ότι θα πέτρωνε έτσι κι αλλιώς αν συνέχιζε η σχέση σε αυτό το μοτίβο και να δώσω μία ευκαιρία σε μία άλλη κοπέλα που έδειξε θαρραλέο ενδιαφέρον και επέμενε να βγούμε. Ξέρω ότι κάθε γυναίκα έχει την αξία της και, υπό συνθήκες, μπορώ να την ερωτευτώ. Το δύσκολο της υπόθεσης είναι να θέλει να ακουμπήσει πάνω μου, όπως ο γράφων και να έχει διάρκεια η σχέση.

Κοπελιά, αν ποτέ δεις το ιστολόγιο, να ξέρεις ότι δεν προσπάθησα να σε κοροϊδέψω, ούτε να σε εκμεταλλευτώ. Απλά είμαι πληγωμένος, πονάω και μου είναι δύσκολο να ανοιχτώ. Δεν έχεις μικρότερη αξία από οποιαδήποτε άλλη, απλά το δικό μου βλέμμα είναι θολωμένο από την αιωρούμενη στάχτη της προηγούμενης σχέσης. Θέλω το χρόνο μου και την Πεντέλη για να απωθήσω τα συναισθήματα και προχωρήσω τη ζωή μου με γνήσια συναισθήματα και αποφασιστικότητα. Παρόλα αυτά θα προσπαθήσω από τώρα να σε κάνω ευτυχισμένη, ευελπιστώντας ότι θα ανταποκριθείς αντίστοιχα.

Η ζωή προχωράει. Χμμμ...

Μία ακόμα ωραία Δευτέρα

Το υπόσχομαι, η ανάρτηση θα κλείσει όμορφα!

Δεν έχω συνειδητοποιήσει ακόμα πλήρως το χωρισμό, δεν μπορώ να διώξω από το μυαλό μου τις ελπίδες επανασύνδεσης, παρόλο που η λογική μου λέει ότι είμαι σε καλό δρόμο. Ήθελα από τον περασμένο μήνα να διακόψω τη σχέση, αλλά τώρα που το βιώνω σταδιακά είναι δύσκολο.

Το Σαββατοκύριακο πέρασε μέτρια. Όσο ήμουν μόνος, μελαγχολούσα. Με παρέες ξεχνιόμουν για λίγο, αλλά σύντομα απομακρυνόμουν από τον κόσμο, διότι δεν μπορούσα να συμμετάσχω όμορφα στις συζητήσεις, ούτε να γελάσω εύκολα. Προσπαθούσα, αλλά δεν τα κατάφερνα για πολλή ώρα. Ακόμα και στην ποδηλασία ένιωθα να βαριέμαι. Ξέρω, έχω περάσει χειρότερα, να ξεκινάω με ποδηλατοπαρέες και να μελαγχολώ τόσο που να τους αφήνω και να πηγαίνω μόνος μου για καμιά ανάβαση βουνού. Δεν έχω φθάσει ακόμα σε αυτό το δύσκολο σημείο.

Λίγο καλύτερα ήταν όταν πήγα για μπάνιο και έκανα προπόνηση στο κολύμπι. Όμως είδα μερικούς φίλους, με ρώτησαν για τη σχέση και προβληματίστηκα πάλι.

Το καλό είναι ότι η κοπέλα έδειξε σχετικά σύντομα απάθεια και απόσταση. Με εξαίρεση τις πρώτες μέρες, δεν είχε μπει συστηματικά στη ζωή μου, οπότε δεν αλλάζουν πολλά από την καθημερινότητα. Μου έλειπε και τότε, μου λείπει και τώρα. Το χαμόγελό της, ο παιδικός αυθορμητισμός μίας κοπέλας κατά πολλά χρόνια μικρότερής μου, η ομορφιά της, η θηλυκότητα. Δε μετανιώνω όμως για τη σχέση, διότι με ανανέωσε μέσα στην καθημερινότητά μου, περισσότερο απ' όσο ανανεώνουν τον κόσμο οι διακοπές. Ερωτεύτηκα και έσπασε η ρουτίνα, πετούσα στα σύννεφα, ξενυχτούσα μαζί της και ένιωθα ευτυχισμένος, αντί να με καταβάλει η κούραση και η νύστα την επόμενη μέρα στη δουλειά. Έσπασε η ρουτίνα της εργασίας του τελευταίου έτους με τον καλύτερο τρόπο. Κέρδισα από τη σχέση, απλά ο χωρισμός θα είναι, όπως οι περισσότεροι, πολύ δύσκολος και μένει να τον περάσω.

Τις τελευταίες ημέρες είναι συχνά στιγμές που βουρκώνω στη θύμησή της, όπως αυτή τη στιγμή που γράφω. Θυσιάζω όμως λίγο από τον ύπνο μου, γιατί θέλω να βγάλω από μέσα μου τα έντονα συναισθήματα. Σκέφτομαι μήπως κάνω κάτι λάθος, μήπως θα πρέπει να προσπαθήσω περισσότερο για να ανοιχτεί, αλλά η λογική λέει ότι, αν ήθελε, θα είχε ανοιχτεί τόσους μήνες, ειδικά μετά από τις συζητήσεις που είχαμε κάνει. Έτσι και σήμερα το πρωί. Ξύπνησα με κακή διάθεση και τη στιγμή που έβαλα το κράνος για ανέβω στη μοτοσυκλέτα, ένιωσα πάλι τα μάτια μου βουρκωμένα. Ευτυχώς το ονειρεμένο μου όχημα, με βοήθησε σε λίγα λεπτά να ξεχάσω τα πάντα και να απολαύσω τη διαδρομή.

Στη δουλειά είχα νεύρα, με αποτέλεσμα να έχω εντάσεις. Εξαφανίστηκαν οι τεράστιες ανοχές που είχε χαρίσει ο αρχικός αμοιβαίος έρωτας (ή ενθουσιασμός από τη μεριά της). Άρχισαν να με ενοχλούν πολλά πάλι, που κανονικά θα έπρεπε να αποσβαίνω. Η μέρα ήταν εύκολη, αλλά άχαρη, με τη σκέψη της κοπέλας και τους ενδοιασμούς στο μυαλό μου.

Μία ώρα πριν το σχόλασμα αποφάσισα να μην ακολουθήσω την αστική ποδηλατική διαδρομή μίας ομάδας και να πάω μόνος για τρέξιμο. Εκεί άρχισα να ονειρεύομαι. Τα χιλιόμετρα που θα κάνω, τη διαδρομή που θα ακολουθήσω, πόσο ωραία θα νιώθω κατά τη διάρκεια και μετά. Δεν έγινα ξαφνικά χαρούμενος, αλλά το μικρό όνειρο απάλυνε τον πόνο μου.

Ανεβαίνω γεμάτος προσδοκίες στη μηχανή και απολαμβάνω τη διαδρομή της επιστροφής στο σπίτι. Αλλάζω γρήγορα ρούχα, βάζω τα καινούρια μου δρομικά παπούτσια και βουρ. Ο αρχικός στόχος ήταν 18 χιλιόμετρα, σύντομα επεκτάθηκε σε 21 και τελικά κατέληξα με 23 χιλιόμετρα, όσο ήταν το ρεκόρ απόστασής μου πριν από τέσσερα χρόνια. Φανταστική διαδρομή, με μεγάλο τμήμα της σε αραιοκατοικημένη περιοχή με πολλή βλάστηση.

Έκοψα ρυθμό για να βγάλω την απόσταση, οπότε η καρδιά δούλευε άνετα. Μπορούσα να απολαύσω το τοπίο, τις μυρωδιές και το σώμα μου να δουλεύει σε ένταση. Υπήρξε στιγμή που ένιωσα να μελαγχολώ έντονα, αλλά στο μεγαλύτερο τμήμα της διαδρομής, περνούσα καλά, ακόμα και μόνος μου. Η θλίψη μού έδωσε τη δύναμη να επιχειρήσω κάτι που είχα να κάνω χρόνια, να βγω από τη ζώνη της άνεσης και να απολαύσω το επίτευγμα.

Πόση δύναμη δίνει η ερωτική απογοήτευση! Έχω ξαναγράψει ότι φίλοι ξεκίνησαν το τσιγάρο μετά από χωρισμό ή έκαναν ακόμη πιο ανθυγιεινές δραστηριότητες, τη στιγμή που ο γράφων απέκτησε καλή φυσική κατάσταση πριν από 15 χρόνια, για να ξεχάσει μία κοπέλα που την είχε αφήσει (άπειρος γαρ) να τον σέρνει για χρόνια, χωρίς να έχουν ποτέ σχέση. Πλήγωσέ με για να γίνω πιο γρήγορος, πιο δυνατός. Να καταρρέω συναισθηματικά και να τρέχω πιο μακριά, να ανεβαίνω πιο ψηλά και τελικά να πετυχαίνω όμορφες στιγμές, επενδύοντας παράλληλα στη μελλοντική ευτυχία.

Στο μεταξύ η αυτοπεποίθησή μου είναι ακόμη ψηλά και ελκύω τις γυναίκες. Δεν έχω πιάσει ακόμα έδαφος, ούτε έχω νιώσει την απόρριψη για να φανώ απογοητευμένος και άρα λιγότερο ελκυστικός. Πρόσφατα γνώρισα μία κοπέλα, η οποία επέμενε να βγούμε και συμφώνησα. Ενώ ένιωθα ότι της αρέσω, δεν μπορούσα να κάνω κίνηση. Όχι από ντροπή, αλλά γιατί δεν έχω μάτια για άλλη προς το παρόν και μου φαίνονται σχεδόν όλες αδιάφορες. Ούτε θέλω να πληγώσω κάποια, ξεκινώντας μία σχέση, ενώ ακόμα είμαι ερωτευμένος με την προηγούμενη. Ξέρω ότι θα είναι πολύ πιο δύσκολο μετά από λίγο καιρό που θα φαίνομαι λιγούρης (φυσιολογικό για άντρα που είναι μόνος του, περιέργως ενοχλητικό στα μάτια των γυναικών), αλλά σέβομαι κάθε κοπέλα που γνωρίζω και θέλω να νιώθω κάτι πριν κάνω κίνηση.

Η ομορφιά είναι προς το παρόν στη μοναχική ανηφόρα και στο τρέξιμο. Αν όλα πάνε καλά, μπορεί να ξανανέβω την Πεντέλη τρέχοντας, που είναι όνειρο ετών. Ο Σεπτέμβριος και ο Οκτώβριος είναι ιδανικοί μήνες για τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων. Ούτε ζέστη να σε αφυδατώνει, ούτε κρύο να σου αφαιρεί ενέργεια.

Ήταν μία ακόμα ωραία Δευτέρα!

Πέντε ημέρες

...οι πρώτες πέντε ημέρες της σχέσης με βασανίζουν.

Ξύπνησα το πρωί με κακή διάθεση. Δεν εργάζομαι σήμερα, οπότε έχω όλο το χρόνο να σκεφτώ και να μελαγχολήσω. Κάθισα και διάβασα τις αναρτήσεις των τελευταίων τριών μηνών. Επαναλαμβάνω τα ίδια στο γραπτό μου λόγο, είναι εμφανής η εμμονή. Να ξέρεις το πρόβλημα και να μην μπορείς να το αλλάξεις. Και το άσχημο είναι ότι η εμπειρία με κάνει να ξέρω ότι τα συναισθήματα θα κλιμακωθούν προς το χειρότερο και θα καταρρεύσω σύντομα, όσο καλά και να προσπαθήσω να προετοιμαστώ.

Δε μετανιώνω για κάποια πράξη μου μέχρι τώρα. Ονειρεύτηκα, επένδυσα στη σχέση, έζησα όμορφες στιγμές και άρχισα να αμφισβητώ την κατάσταση μόλις οι άσχημες ήρθαν στο προσκήνιο. Ίσως θα μπορούσα να είχα περιορίσει τον ενθουσιασμό μου, τη μετριοπάθεια και την ηττοπάθεια. Θυμήθηκα το τελευταίο χαρακτηριστικό, διότι μου το έχουν προσάψει μερικές φορές οι φίλοι μου, αλλά έτεινα να την ταυτίζω με την ειλικρίνεια, τη μετριοπάθεια και τον αυθορμητισμό. Ευτυχώς πρόσφατα έτυχε να παρουσιάσει αντίστοιχο χαρακτηριστικό ένας φίλος, που έχει πολλά στοιχεία που θα μπορούσαν να ζηλέψουν όλοι. Άνθρωπος του οποίου θαυμάζω πολλά χαρακτηριστικά (βασική στάση της ζωής μου: να έχω πρότυπα συγκεκριμένων συμπεριφορών και όχι ενός ατόμου σαν σύνολο), να προσπαθεί να μη δείξει ιδιαίτερα πομπώδης και να ρίχνει τον εαυτό του. Μου θύμισε εμένα. Αυτά που δεν έβλεπα στον καθρέφτη, τα είδα να καθρεφτίζονται στο πρόσωπο ενός φίλου και κατάλαβα τι εννοούσε μία φίλη μου όταν μου είχε πει να έχω υπερηφάνεια.

Υπάρχει τεράστια απόσταση μεταξύ της πομπώδους υπερηφάνειας και της ηττοπάθειας. Ήμουν στο δεύτερο άκρο, ενώ τώρα απομακρύνομαι και στοχεύω προς τη μέση. Δε χρειάζεται να μιλάς για τον εαυτό σου συνέχεια, αλλά ούτε να τον μειώνεις. Τα μειονεκτήματα υπάρχουν, θα εμφανιστούν. Δε χρειάζεται ούτε να τα τονίζεις, αλλά και ούτε να τα αποποιείσαι ψευδώς. Μπορείς να τα συζητάς με φίλους, να προσπαθείς να βελτιωθείς ή να μάθεις να ζεις με αυτά. Όχι όμως να τα αναφέρεις συνέχεια, να μιλάς για ανασφάλειες και να βγάζεις απαισιοδοξία ή μιζέρια. Άσε που θα βρεθούν οι εχθροί να τα εκμεταλλευτούν την κατάλληλη στιγμή. Έχουν μεγάλη αξία οι εχθροί και οι ανταγωνιστές στη ζωή μας, αφού μας βοηθούν περισσότερο από τους φίλους να βελτιωθούμε, αλλά θέλουν προσοχή.

Μία κοπέλα που έβγαλε μεγάλο ενθουσιασμό στις πρώτες πέντε ημέρες της σχέσης, με έκανε να νομίζω ότι βρήκα επιτέλους το άλλο μου μισό. Ξεστόμισε λόγια που ονειρευόμουν και τα πίστεψα. Ακόμα και όταν άρχισα να διαπιστώνω ανακολουθία λόγων και πράξεων ή έλλειψη ενθουσιασμού, εξακολούθησα να ονειρεύομαι αφελώς. Το είχα και το έχω ακόμα ανάγκη. Εδώ ίσως είναι το δεύτερο λάθος μου, που ορίζω την ευτυχία τα τελευταία χρόνια μόνο μέσα από μία καλή σχέση.

Έρχεται η νύχτα και μελαγχολώ. Ποια νύχτα δηλαδή, που τώρα είναι ντάλα μεσημέρι και ήδη νιώθω πεσμένος. Πάω για ύπνο και τη σκέφτομαι στενοχωρημένος. Ξυπνάω, μία από τα ίδια. Πάω για ποδήλατο με παρέα και πέφτω ψυχολογικά όταν πέσει ο ρυθμός ή κάνουμε στάση. Άρχισα πάλι σταδιακά να μην μπορώ να κοινωνικοποιηθώ με ευχαρίστηση. Κοιτάζω τις κοπέλες και μου φαίνονται όλες μέτριες ή αδιάφορες. Ήταν που ήταν ασύλληπτα όμορφη η τελευταία κοπέλα (κατά ομολογία όλων όσων την έχουν δει), είναι και ο έρωτας που εξιδανικεύει την εικόνα της άλλης, οπότε, όση αξία και να έχει μία άλλη γυναίκα, αυτή τη στιγμή με αφήνει σχεδόν αδιάφορο.

Είναι ξεφτίλα ανδρική αδυναμία, να δίνεις μεγάλη αξία στην ομορφιά. Δεν εγγυάται τίποτα, ίσα-ίσα που προμηνύει ωραιοπάθεια και εγωισμό. Δυστυχώς είναι και δική μου αδυναμία και με πειράζει, διότι είναι παράλογη.

Είναι η αρχή του χωρισμού ακόμα, τουλάχιστον μέσα μου. Δεν έχω ιδέα τι νοιώθει εκείνη, προσπαθώ να διώχνω τις σκέψεις ότι θα με κυνηγήσει, όπως κάποιες άλλες κοπέλες στο παρελθόν, όταν συνειδητοποίησαν ότι έφυγα τρέχοντας. Τέτοιες ελπίδες κρατούν τον έρωτα ζεστό, να σε βασανίζει, αντί να πάρεις απόφαση ότι είσαι μόνος. Εσύ, η μοτοσυκλέτα, η εργασία, το ποδήλατο, η Πεντέλη.

Πονάω...