Αδρεναλίνη #2

Πόσο ωραία ουσία είναι αυτή! Είναι χρόνια που την έχω κλείσει στο χρονοντούλαπο, διότι εγγυμονεί κινδύνους. Η ωριμότητα μού στέρησε μία ευχαρίστηση, που εμφανίζεται φευγαλέα και κατατροπώνεται άμεσα, ώστε να μη θυμηθώ. Να μη θυμηθώ ότι ο κίνδυνος σε κάνει να νιώθεις πιο ζωντανός, πιο ενεργός, πιο δυνατός. Ανωριμότητα στο μέγιστο, ευχαρίστηση στο ζενίθ. Υπάρχουν μερικοί σχετικά ασφαλείς τρόποι για να εκκρίνεις αδρεναλίνη, αλλά οι περισσότεροι δεν είναι. Ευτυχώς πάνε χρόνια που έχω συνειδητοποιήσει ότι οι απολαύσεις πρέπει να έχουν μέτρο και διάρκεια, διαφορετικά τα όρια θα τεθούν μόνα τους, με τρόπο οδυνηρό.

Με το αμάξι άρχισα να τρέχω αφού ξεπέρασα το σκαλοπάτι της αυτοπεποίθησης, περίπου μετά από ενάμιση χρόνο συστηματικής οδήγησης, μόλις άρχισα να αποκτώ την κλασσική πλάνη της ασφάλειας: "Δε μου έχει συμβεί κάτι, άρα είμαι ασφαλής.". Η τρέλα κράτησε περίπου 4 χρόνια, χωρίς να συμβεί ευτυχώς τίποτε το τρομερό, με την τύχη να είναι μερικές φορές με το μέρος μου. Γύρω στα 24 έτη μου άρχισα να συνειδητοποιώ την επιπολαιότητα και να αυτοπεριορίζομαι.

Ευτυχώς, απέκτησα τη μοτοσυκλέτα σε ηλικία που είχα πλέον την ωριμότητα να καταστέλλω τις τρέλες εν τη γενέσει τους. Όμως, οι φίλοι μοτοσυκλετιστές τονίζουν ότι, όπως και στο αμάξι, έτσι και στη μηχανή, ο κίνδυνος έρχεται μόλις νιώσεις άνεση και αυτοπεποίθηση και όχι στα πρώτα σου αναγνωριστικά χιλιόμετρα.
"Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει ο έφηβος που κρύβεις μέσα σου."
"A twist of the wrist is more than enough to kill you."

Δεν έχω πολλά χιλιόμετρα στην πλάτη μου, διότι η οδήγηση της μοτοσυκλέτας είναι περιστασιακή και όχι συστηματική. Είμαι άλλωστε προσεκτικός, οπότε δεν έχω εκθέσει τον εαυτό μου σε υψηλό κίνδυνο, το οποίο όμως σημαίνει ότι η εξοικείωση με την ταχύτητα και τις δύσκολες συνθήκες έρχεται πιο αργά.

Παρόλα αυτά, είναι στιγμές που θυμάμαι και αναπολώ. Πριν από μερικές ημέρες, μόλις είχα ξεκινήσει από το σπίτι για να πάω στη δουλειά. Ξεκούραστος και προσεκτικός, κινούμουν εντός του αστικού ορίου ταχύτητας. Ένας απρόσεκτος οδηγός αυτοκινήτου παραβίασε STOP μερικά μέτρα μπροστά μου και μου έκλεισε το δρόμο. Ακαριαίο φρενάρισμα και η μοτοσυκλέτα αντέδρασε απίστευτα πειθήνια στα χέρια του άπειρου αναβάτη. Ο οδηγός να ζητάει συγγνώμη, εγώ να βρίζω από μέσα μου, αλλά λίγα δευτερόλεπτα μετά να νιώθω υπέροχα. Είχε ανέβει η αδρεναλίνη. :)

Προσπερνάω το σκηνικό και κρατιέμαι να μην τρέξω περισσότερο. Δεν περνάνε τρία λεπτά και πετάγεται άλλος πρωινός βιαστικός αυτοκινητιστής μπροστά μου. Πιο γρήγορο φρενάρισμα αυτή τη φορά. Η αδρεναλίνη ήταν ψηλά από πριν και τα αντανακλαστικά δούλευαν φανταστικά. Και ωχ! Έπαρση, ευφορία, αίσθημα ανωτερότητας και ψευδαίσθηση υψηλής ικανότητας. Βγαίνω στη λεωφόρο και μου έρχεται να ανοίξω έντονα το γκάζι και να χαθώ στο τούνελ της ταχύτητας.
"Κρατήσου.", λέω μέσα μου. Είναι η αίσθηση της αδρεναλίνης που σε κάνει να υπερεκτιμάς τις δυνατότητές σου, να μη φοβάσαι και να αψηφάς τους κινδύνους που υπάρχουν παντού τριγύρω σου.

Ομολογώ ήταν υπέροχα (...όλο το βράδυ κάναμε έρωτα, θα πουν οι Σκιές), Ήθελα κι άλλο! Κρατιόμουν με νύχια και με δόντια να μην ανοίξω το γκάζι πάνω από το 1/3. Η κίνηση αυξημένη, αλλά δε με άγγιζε καθόλου. Ή, καλύτερα, με άγγιζε θετικά, διότι έβλεπα ότι ξεγλιστρούσα ανάμεσα στα αμάξια που είχαν στοιβαχθεί στη λεωφόρο. Πιο κάτω βλέπω τη Μαρία και τη χαιρετάω. Την πετυχαίνω μία φορά στο τόσο, διότι κάνουμε περίπου την ίδια διαδρομή. Πιο πέρα ο γνωστός τροχονόμος που σχεδόν πάντα μου δίνει προτεραιότητα όταν με δει στο φανάρι της Κατεχάκη. Έχεις επαφή με το περιβάλλον, τον κόσμο, νιώθεις, αφουγκράζεσαι, ζεις. Καμία σχέση με την παθητική μετακίνηση ενός αυτοκινήτου.

Αυτή τη φορά κρατήθηκα. Για πόσο όμως; Είναι τόσο ωραία η αδρεναλίνη και τόσο άχαρη η ζωή έξω από τη σφαίρα της μοτοσυκλέτας. Μακάρι να έχω πάντα τη δύναμη της αυτοσυγκράτησης και την τύχη με το μέρος μου.

_____________________________________________________________

Η εβδομάδα είχε και μία ποδηλατική ανάβαση Πεντέλης μετά από δύο μήνες. Από τη μία μου είχε λείψει πολύ, από την άλλη ήθελα να κάνω κάτι πιο δύσκολο από τις κλασσικές ποδηλατοβόλτες με παρέες, μετά από μία μέρα με αυξημένη ένταση.

Ανέβηκα στο ποδήλατο, όντας πολύ πιεσμένος, με τις σκέψεις να στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου και να παραμιλάω εκνευρισμένος. "Υπομονή μέχρι τα 800 μέτρα υψομέτρου. Εκεί θα καθαρίσει το μυαλό." Έκανα χρόνο ρεκόρ για το τελευταίο έτος, χωρίς να νιώσω ιδιαίτερη κούραση. Ήταν τόση η πίεση που ένιωθα μέσα μου, ώστε η μυϊκή κόπωση ήταν εξιλέωση για το πνεύμα μου. Στα πρώτα χιλιόμετρα η ένταση που ένιωθα έβαινε αυξανόμενη. Έχω συνειδητοποιήσει από πρόπερσι ότι η έντονη άθληση βοηθάει πολύ στην καταπολέμηση της θλίψης και της μικρής πίεσης. Όταν όμως είμαι πολύ πιεσμένος, χρειάζεται κάτι πιο ήρεμο για να καθαρίσει το μυαλό. Παρόλα αυτά, παρέμεινα αισιόδοξος και περίμενα εναγωνίως να φθάσω σε μεγάλο υψόμετρο για να χαλαρώσω.

Το βουνό είναι φανταστικό. Η θέα ανυπέρβλητη και το λυκόφως κάνει την ανάβαση ειδυλλιακή. Φθάνω σχετικά ξεκούραστος στην κορυφή, κοιτάζω το ρολόι και απορώ με τη βελτίωση της απόδοσής μου. Μερικές φωτογραφίες με τα χρώματα της δύσης και δύο κουβέντες με κάτι τύπους που ανέβηκαν με το αμάξι.
- Εμείς ήρθαμε με τον εύκολο τρόπο.
- Όλοι οι τρόποι ωραίοι είναι, αρκεί να βρίσκεις το χρόνο να έρχεσαι στην κορυφή.

Πιο κάτω ένα ζευγάρι νέων έχει παρκάρει και έχει ανοίξει ξαπλώστρες. Ο κόσμος χαίρεται το βουνό.
- Εσείς το έχετε εξελίξει!
- Πάρα πολύ!

Δεν είδα αυτή τη φορά το γεράκι, είδα όμως ένα λαγό που τρόμαξε όταν με είδε να κατεβαίνω σβέλτα την κατηφόρα και κινήθηκε για λίγο παράλληλα μαζί μου. Είναι πολύ όμορφο να βλέπεις ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον.

Γύρισα σπίτι με αίσθημα ευφορίας από την επίσκεψη στο βουνό. Απορώ πώς γίνεται να ξεχνάω ότι το βουνό δε με προδίδει ποτέ και η ανάβαση της Πεντέλης αναζωογονεί πάντοτε τον Ποδηλάτη της.

Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα. :)

180 παλμοί ανά λεπτό

Σήμερα συνειδητοποίησα ότι παραείμαι αυθόρμητος, ονειροπόλος, ευαίσθητος, αγαθός και ότι μπαίνω στη δίνη του έρωτα πολύ γρήγορα. Έχω ανάγκη να νιώσω την ομορφιά, την τρυφερότητα και την ασφάλεια μίας σχέσης. Το γεγονός όμως ότι είμαι απονήρευτος, δε σημαίνει ότι μπορεί να το πιστέψει εύκολα η κοπέλα που κοιτάζω με θαυμασμό. Ίσα-ίσα που μπορεί να νιώσει ότι είναι προσποιητό ή να αισθανθεί βεβαιότητα και ασφυξία.

Για μία ακόμα φορά, διαπίστωσα ότι ενώ μπορεί μία κοπέλα να κάνει τα πρώτα βήματα και να γίνει εξωστρεφής, δεν είναι έτοιμη να δεχθεί το δικό μου χείμαρρο εξωστρέφειας. Δε γνωρίζω το λόγο, αλλά συμβαίνει. Όπως έγραψα και πριν, ενδέχεται να νομίζει ότι είναι προσποιητός ή να νιώθει πίεση, βεβαιότητα για το ενδιαφέρον μου ή υπερβολή. Σημασία έχει ότι με κάνει να μετανιώνω που είμαι αυθόρμητος και να ψάχνω σε ρήσεις φίλων και γνωστών τη "σωστή" συμπεριφορά που θα έπρεπε να βγάλω, αντί να είμαι ο εαυτός μου. "Θέλει παιχνίδι", θα πει ο ένας. "Δεν μπορείς να τα δώσεις όλα από την αρχή", θα πει ο άλλος, ενώ πάντα γυρίζει στο μυαλό μου το "οι γυναίκες θέλουν φτύσιμο για να κολλήσουν". Όμως τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν είναι δικό μου, δεν το ενστερνίζομαι και θέλω όσο μπορώ να το αποφύγω.

Το "όσο μπορώ" αναφέρεται στο γεγονός ότι κάποια στιγμή, η αντίδραση μίας κοπέλας με κάνει να απογοητεύομαι από τις δικές μου επιλογές και ψάχνω σωτηρία στην εμπειρία τρίτων. Δε μου αρέσει όμως, θέλω να είμαι ο εαυτός μου. Αναμφισβήτητα να προσπαθώ για την αυτοβελτίωση, αλλά όχι να βγάζω ένα προσωπείο αδιαφορίας, δυναμισμού, απάθειας. Αφού λυγίζω στη γοητείας μίας γυναίκας, ονειρεύομαι κάποια στιγμή να μπορώ να το δείχνω ελεύθερα κι αυτό να την κολακεύει, αντί να την απωθεί. Μπορεί να είναι ουτοπία, αλλά δε θα πάψω να ονειρεύομαι ότι θα το βρω. Όπως γράφω ελεύθερα εδώ, να μπορώ να μιλάω και σε εκείνη και να την κερδίζω με τον τρόπο αυτό.

Βλέποντας λοιπόν ότι, ενώ ο αυθορμητισμός αρχικά ήταν αμοιβαίος, κατόπιν άρχισε να χαλάει το όνειρο, προβληματίστηκα. Φοβήθηκα μη χάσω την κοπέλα, δείχνοντας με ειλικρίνεια το μεγάλο ενδιαφέρον μου και άρχισα για μία ακόμη φορά να σκέφτομαι να πάψω να είμαι ο εαυτός μου, να μην αφεθώ στη δίνη του έρωτα και να συγκρατηθώ. Οποία κατάντια!

Τι έκανα λοιπόν; Έχοντας την τεστοστερόνη στα ύψη, αποφάσισα να στραφώ σε γνώριμες δραστηριότητες εκτόνωσης. Θυμήθηκα πώς μπορώ ...να ξεχνάω. Πώς μπορώ να εκτονώνω συναισθήματα και να κάνω το πάθος δρομική ταχύτητα και εμβέλεια.

Εξαιτίας του ενθουσιασμού μου με ολοένα και μεγαλύτερη ταχύτητα και την πίεση στους αγώνες δρόμου, έχω αποκτήσει κάποιους τραυματισμούς που με περιόριζαν τα τελευταία χρόνια. Έχω κάνει αρκετούς συμβιβασμούς στην ταχύτητα, αλλά προς έκπληξή μου, η σύνεση που έδειξα στις προπονήσεις των τελευταίων μηνών, απέφερε καρπούς. Έχασα λίγο περιττό βάρος και βελτίωσα τις επιδόσεις μου. Έμαθα να κάνω καλύτερο ζέσταμα, πιο προσεκτικές διατάσεις και η ταχύτητα αυξήθηκε. Κάπου εκεί άρχισε το μεγαλείο του αθλητισμού.

Σε κάθε μορφή άθλησης, από κολύμβηση, μέχρι ποδηλασία, υπάρχει το ενδορφινικό κατώφλι. Είναι εκείνο, που όταν το ξεπεράσεις ξεκινάει η μαγεία. Πρέπει να ανεβάσεις σιγά-σιγά ρυθμό, να νιώσεις ότι η καρδιά εναρμονίζεται με τις κύριες μυϊκές ομάδες και τους πνεύμονες να ηχούν σε κάθε σου κίνηση. Κρατιέσαι με νύχια και με δόντια να μην επιταχύνεις έντονα στα πρώτα ενδορφινικά boost, αλλά να κρατήσεις σχεδόν σταθερό ρυθμό, με προοδευτική αύξηση της ταχύτητας, αφουγκράζοντας το σώμα σου. Να νιώθεις κούραση, αλλά όχι πόνο. Να νιώθεις ότι είναι ατελείωτη η ανηφόρα, αλλά να έχεις την αυτοπεποίθηση ότι θα τη βγάλεις. Μία ιδανική ισορροπία μεταξύ του "σταμάτα ρε φίλε, θα τα φτύσεις" και του "αντέχω ρε συ και το απολαμβάνω".

Μετά από 20 λεπτά, αρχίζει η αθλητική μέθη. Είναι η κατάσταση που νιώθεις τους αδρανείς μύες να χαλαρώνουν και όλη την ενέργεια να πηγαίνει χωρίς σκέψη εκεί που χρειάζεται. Ελαφρύ μούδιασμα στο κεφάλι, οι κινήσεις γίνονται αποφασιστικά με δύναμη, αλλά συνάμα τελείως αυτοματοποιημένα και ο χρόνος εκμηδενίζεται. Δε σκέφτεσαι, έχεις χαλαρώσει. Τα χιλιόμετρα βγαίνουν αβίαστα, αν δε βρεθεί κάτι να σε βγάλει από τη νιρβάνα. Με το όρο αθλητική μέθη δεν εννοώ επ' ουδενί το σούρωμα που έχεις σε ένα sprint προς τον τερματισμό αγώνα, όπου αρχίζει να χάνεται η περιφερειακή όραση, θολώνει το πλάνο και νιώθεις την ανάσα σου να βγαίνει από ...τα αυτιά. Άλλη χάρη αυτή, αλλά για διαφορετικές φάσεις. :)

Έχοντας λοιπόν βελτιωθεί λίγο σε σχέση με πέρσι, μπορώ πλέον να προσεγγίζω όχι μόνο ποδηλατικά, αλλά και δρομικά τους 180 παλμούς ανά λεπτό. Εκεί ζεις σε όνειρο αθλητικής υπερβολής. Θέλει πείσμα και προσπάθεια για να φθάσεις στο κατώφλι, αλλά μόλις κινηθείς εκεί, για τη λίγη ώρα που το επιτρέπει ο οργανισμός σου, είναι σαν το πλανάρισμα στο wind surfing. Η αναπνοή δεν ελέγχεται, αλλά κάνει τα δικά της. Ακολουθεί το βηματισμό: διπλή εισπνοή σε δύο βήματα, διπλή εκπνοή σε άλλα δύο. Σε ακούν οι άλλοι στο δρόμο και παραμερίζουν. Ευτυχώς δηλαδή που ακούγεται η ανάσα σου, διότι πλέον κινείσαι τόσο γρήγορα που σχεδόν όλοι οι άλλοι στο δρόμο είναι κινητά εμπόδια. Δεν κρύβεις την κούρασή σου, διότι την απολαμβάνεις. Όπως και το πλανάρισμα, δεν κρατάει πολλή ώρα. Τόσο, όσο χρειάζεται για να πλημμυρίσεις ενδορφίνες, αφού έχεις βλαστημήσει την ανηφόρα και έχεις νιώσει να τα δίνεις όλα. Κατεβάζεις σταδιακά ρυθμό και μόλις σταματήσεις να ασθμαίνεις, απολαμβάνεις το μικρό προσωπικό επίτευγμα, νιώθεις την πνευματική νιρβάνα και την απαλλαγή απ' όλες τις σκέψεις. Εργασία, σχέση και άλλοι προβληματισμοί είναι μακριά στο φόντο. Έχεις κάνει στον εαυτό σου ένα υπέροχο δρομικό δώρο.

Δε χρειαζόμαστε πολλά για να είμαστε χαρούμενοι. Απλά να θυμόμαστε ότι το πιο δύσκολο βήμα για έναν δρομέα είναι το πρώτο βγαίνοντας από το κατώφλι του σπιτιού του.

Μου λείπει η Πεντέλη. :)

Όνειρο!

Γύρισα σπίτι κομμάτια από τη νύστα, αλλά πιέζω τον εαυτό μου να γράψει, διότι το ιστολόγιο έχει γεμίσει με αναρτήσεις γκρίνιας, απογοήτευσης, απαισιοδοξίας. Είναι λογικό, διότι, όπως έχω ξαναγράψει, μέσω της συγγραφής βρίσκουν διέξοδο εκτόνωσης τα αρνητικά συναισθήματα που συσσωρεύονται μέσα μου. Στις όμορφες περιόδους, απλά ξεχνιέμαι και απέχω από το ιστολόγιο, με εξαίρεση τις αρχικές δημοσιεύσεις τα πρώτα χρόνια, που ήταν αμιγώς νέες ποδηλατικές εμπειρίες και όμορφες εξορμήσεις, με μικρό προσωπικό στοιχείο μέσα τους.

Δυσκολεύομαι να κοιμηθώ αυτές τις μέρες, διότι σκέφτομαι συνέχεια την κοπέλα. Τη μέρα τη συναντώ και το βράδυ την ονειρεύομαι με ανοικτά μάτια. Τελικά σηκώνομαι το πρωί νυσταγμένος από το λίγο ύπνο, αλλά συνάμα πολύ χαρούμενος με τη σκέψη της. Θυμάμαι ελάχιστες περιόδους στη ζωή μου που να μην καταρρέω συναισθηματικά με την αϋπνία.

Πηγαίνω στο γραφείο και δεν μπορώ να συγκεντρωθώ. Χαμογελάω μόνος μου στη θύμησή της. Πετάω από τη χαρά μου όταν μου στέλνει ένα γλυκό μήνυμα και αφήνω τη δουλειά στην άκρη. Η απόδοσή μου τις τελευταίες ημέρες έχει πέσει στο μισό, αλλά νιώθω ευτυχισμένος. Προβληματίζομαι που για μία ακόμα φορά διαπιστώνω ότι προσεγγίζω την ευτυχία μόνο όταν υπάρχει στη ζωή μου μία κοπέλα, αλλά δεν παύω να απολαμβάνω στο έπακρο αυτές τις ημέρες. Ξέρω ότι είναι βιαστικό να θεωρήσω τον εαυτό μου ερωτευμένο, αλλά έτσι νιώθω.

Πετάω κοντά της, μου λείπει όταν είναι μακριά μου. Δε με αγγίζει σχεδόν τίποτα από τις καθημερινές εντάσεις στη δουλειά. Υπάρχει στη σκέψη μου ένα αέναο χαλαρωτικό που ισοπεδώνει όλα τα προβλήματα, με κάνει επιπόλαια αισιόδοξο, ανεκτικό και συνεχώς χαρούμενο. Γελάω στη δουλειά, λέω χαζαμάρες, χαμογελάω επιτέλους αυθόρμητα μέσα στον κόσμο. Αισθάνομαι ανανεωμένος, ενώ δεν έχει αλλάξει το περιβάλλον μου. Ζω ένα όμορφο όνειρο. Δεν υπάρχει!

Για μία ακόμα φορά θα γράψω ότι δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει, αλλά και πάλι τα όνειρά μου είναι ασυγκράτητα. Δεν μπορείς να προβλέψεις τίποτα για τη σχέση με μία γυναίκα που μόλις γνώρισες, αλλά δεν έχεις λόγο να δηλητηριάζεις τη σκέψη σου με τους ενδοιασμούς. Αφήνεις την κατάσταση να κυλάει, αν μπορείς κρατάς κάποια πράγματα για εσένα, για να μπορέσεις να ανταπεξέλθεις, αν κάτι δεν πάει καλά.

Έχει θολώσει η κρίση μου. Κάθε στοιχείο του χαρακτήρα της και της εξωτερικής της εμφάνισης, μου φαίνονται απίστευτα γοητευτικά. Κάθε μέρα που τη γνωρίζω περισσότερο, αυξάνεται ο θαυμασμός μου γι' αυτή. Φοβάμαι, διότι νιώθω πολύ αδύναμος απέναντί της, αλλά παραμένω αυθόρμητος. Δεν προσπαθώ υποκριθώ το δυνατό, θέλω να ξέρει τις αδυναμίες και τις ανασφάλειές μου και να είναι κοντά μου, επειδή της αρέσω όπως είμαι.

Άμποτε να πάνε όλα καλά, να έχει και περισσότερες όμορφες δημοσιεύσεις το ιστολόγιο!

Υ.Γ.: Μετά από πέντε μέρες, σήμερα οδήγησα τη μοτοσυκλέτα. Μου είχε λείψει απίστευτα. Πυρ, γυνή και θάλασσα έλεγαν οι παλαιοί. Βουνό, γυνή και μηχανή, θα πω εγώ. :)

Να θυμάσαι!

Θα τα βάλω λίγο με τον εαυτό μου σε αυτή την ανάρτηση, με εικονικούς εσωτερικούς διαλόγους.

- Ρε φίλε, πριν από λίγες μέρες δεν έλεγες ότι θα απέχεις από γυναίκες; Δεν έγραφες ότι άρχισες δειλά-δειλά να απολαμβάνεις τη συναισθηματική ανεξαρτησία;

- Φυσικά. Δεν το σχεδίασα το χθεσινό. Ίσα-ίσα που προτίμησα να μην πάω για μπάνιο για φίλους, ώστε να μη δω την πρώην που ήταν μαζί τους. Ήταν συνετή επιλογή. Απλά επέλεξα να μην απομονωθώ και να βγω με κόσμο.

- ΟΚ μέχρι εδώ. Στην άλλη γιατί μίλησες; Αφού δεν την ήξερες!

- Ε, ρε άνθρωπε, μου άρεσε πολύ εμφανισιακά και είπα να...

- Καλή χοντράδα έκανες πάλι. Τώρα πώς νιώθεις που κλιμακώθηκε;

- Κατ' αρχάς εκείνη εκδήλωσε ενδιαφέρον να βγούμε. Δε θα το κυνηγούσα και το ξέρεις.

- Λοιπόν πώς νιώθεις τώρα;

- Τη μία όμορφα, την άλλη χάλια. Η κοπέλα είναι overkill για εμένα. Πάρα πολύ όμορφη, αθλητική, γοητευτική, δίνει την εντύπωση μεγάλης αυτοπεποίθησης. Πιθανώς θέλει να παίξει και να ανεβάσει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθησή της. Γιατί να επιλέξει εμένα, αν είναι τόσο κοινωνική και της την πέφτουν όλοι οι άντρες, όπου βρεθεί;

- Τώρα τι θα κάνεις;

- Προς το παρόν δεν μπορώ να συγκρατήσω τα όνειρά μου. Πέρασα πολύ όμορφα δύο ημέρες μαζί της, ακόμα κι αν δεν εκδήλωσα έμπρακτα το ενδιαφέρον μου.

- Καλά πας, ανόητε. Θα ερωτευτείς μόνο εσύ και μετά θα παραπονιέσαι.

- Αφού με ξέρεις τώρα... Αν φάω ένα ακόμα φτύσιμο, θα σωριαστώ στο έδαφος. Κατόπιν όμως θα σηκωθώ και θα αρχίσω να τρέχω. Και τότε δε θα με φθάνει κανένας. Έτσι, ερωτοχτυπημένος και απογοητευμένος, μοναχικός δρομέας. Πρώτη φορά θα είναι; Το απεύχομαι, αλλά ευτυχώς υπάρχει και η Πεντέλη. Στα χίλια μέτρα υψομέτρου ξεχνάω τα πάντα. :) Άλλωστε, θα γράφω πιο συχνά εδώ.

- Δεν τα βλέπω καλά τα πράγματα. Κουταμάρα έκανες πάλι, πάνω είχες αρχίσει να συνέρχεσαι συναισθηματικά. Τέλος πάντων. Για πες μου όμως, ο τίτλος της ανάρτησης πού κολλάει;

- Α, ναι! Στο να θυμάμαι ότι οι ευκαιρίες δεν έρχονται μόνες τους. Πρέπει να το κυνηγάς, να κοινωνικοποιείσαι. Εννοείται ότι θα πρέπει να αναμένω δύσκολες περιόδους, όπου ενδέχεται να μεθοδεύω απομόνωση για ξαναβρώ τον εαυτό μου. Όμως, ακόμα κι αν μου φαίνεται δύσκολο, όταν τέλος πάντων βρίσκω δυνάμεις, να μην κλείνομαι στον εαυτό μου.  Να θυμάμαι να βγαίνω με κόσμο! :)

Κοινωνικές επιρροές

"Ο ορισμός της τρέλας είναι να περιμένεις αλλαγές, ενώ κάνεις ακριβώς τα ίδια πράγματα.", είπε πρόσφατα ένας γνωστός μου, σε κουβέντα που είχαμε ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ.

Πάει καιρός από τότε που επηρεαζόμουν έντονα από βαθυστόχαστες απόψεις ατόμων που έδειχναν αυτοπεποίθηση στο λόγο τους. Παρόλα αυτά, η παραπάνω ρήση έγινε αιτία για διάφορους προσωπικούς στοχασμούς. Δε μου αρέσουν οι αλλαγές στη ζωή μου, αλλά υπάρχουν και πολλά που με ενοχλούν και θα ήθελα να αλλάξουν προοδευτικά. Τόσο στην προσωπική ζωή, όσο και στην εργασία.

Χμμμ... Συνεχίζω το γράψιμο μία εβδομάδα μετά, αλλά δεν έχω οίστρο. Μάλλον φταίει ότι πέρασαν δύο σχετικά καλές εβδομάδες. Ωραία δουλειά, παραγωγική, κάποια ταξίδια που με ανανέωσαν και διαφορετικού τύπου επαφή με κόσμο. Ήταν και το τριήμερο στη μέση που με χαλάρωσε. Κυρίως όμως άρχισα να νιώθω όπως το 2013. Ο οργανισμός μου άρχισε να χάνει τη μνήμη της αίσθησης ενδορφινών που παράγονται σε μία σχέση και αναζητά αυθόρμητα άλλες πηγές, έστω και πιο ήπιες. Αυξάνουν οι στιγμές που νιώθω κάπως καλύτερα, κάνοντας τα ίδια πράγματα που έκανα πριν από μερικούς μήνες, τα οποία τότε φαίνονταν ανούσια. Με το πέρασμα του χρόνου άρχισε η εσωτερική προσαρμογή στην πραγματικότητα. Δεν άλλαξε κάτι απότομα σε σχέση με την περασμένες εβδομάδες, απλά διαπιστώνω μικρές θετικές αλλαγές στον τρόπο που βλέπω τα πράγματα.

Τι έλεγα; Α, ότι πρέπει να αλλάξει κανείς αυτά που κάνει, αν θέλει να δει εξέλιξη στη ζωή του. Δεν είμαι από τα άτομα που παίρνουν ρίσκα, οπότε δύσκολα θα μπορούσα να γίνω επιχειρηματίας, αν και νιώθω ότι η εργασία μου δεν απελευθερώνει τη διάθεσή μου για δημιουργία, ούτε με βοηθάει να εξελιχθώ με τους ρυθμούς που θα ήθελα. Εκεί συνέπεσε η κουβέντα με τον τύπο που έκανε τη βαρύγδουπη δήλωση. Άτομο βέβαια που έχει αποτύχει επιχειρηματικά και τώρα ζει σε ένα όνειρο για την επιστροφή στην παλαιά κατάσταση. Και μάλιστα με την προσποιητή αυτοπεποίθηση (ή μήπως αυταπάτη) του επιχειρηματία που δηλώνει βεβαιότητα.

Πάντοτε θαύμαζα τα άτομα χαμηλών τόνων. Σε εταιρικές συναντήσεις εκτιμώ περισσότερο όσους εκφράζουν ενδοιασμούς, αβεβαιότητα, φόβο, αλλά συνάμα διάθεση να ξεπεράσουν τα εμπόδια, παρά εκείνους που παρουσιάζονται με το χαμόγελο της βεβαιότητας και της αυτοπεποίθησης. Οι τελευταίοι το πιο πιθανό είναι ότι ακολουθούν τεχνικές κοινωνικής μηχανικής και προσπαθούν να κερδίσουν τις εντυπώσεις. Αυτοδιαφήμιση, παραπλάνηση, που δυστυχώς έχουν αντίκρυσμα σε κάποιους. Το δικαιολογώ μόνο σε γιατρούς, διότι εκεί η βεβαιότητα βοηθάει στην απαραίτητη ψυχολογική υποστήριξη του ασθενούς.

Έχω χάσει πελάτες που δεν έχουν επιστημονική κατάρτιση ή την οξυδέρκεια για να εκτιμήσουν την ασφάλεια της αβεβαιότητας. Εκείνους που δεν καταλαβαίνουν ότι το "δεν ξέρω" σημαίνει "θα προσπαθήσω να μάθω". Επίσης, έχω αντισταθεί στον πειρασμό να δείξω παντογνώστης, ακόμα και σε άτομα που δεν μπορούν να αξιολογήσουν το επίπεδο των γνώσεών μου και θα μπορούσα να επικαλεστώ πολλά.

Ακόμα απορώ για το μηχανικό λογισμικού που απέλυσαν πρόσφατα, ο οποίος στις συναντήσεις πρώτα άκουγε και μετά μιλούσε. Εξέφραζε αβεβαιότητα, αλλά στο τέλος έδινε λύσεις. Του έκανα ερωτήσεις, απαντούσε συγκρατημένα. Τον διέκοπτα και με άκουγε. Κατόπιν μιλούσε πάλι και τον ξαναδιέκοπτα και απαντούσε πάλι υπομονετικά. Είχε μία ιαπωνική ανωτερότητα στην κουβέντα ("πρώτα ακούω τους άλλους, κατόπιν σκέφτομαι όσα άκουσα και μετά μιλάω") την οποία δυστυχώς δε διαθέτω, αλλά φέρομαι παρορμητικά σε θέματα που με ενδιαφέρουν πολύ.

Σε έναν κόσμο που κυριαρχεί η προσωπική προβολή, τι περιθώρια δράσης έχει όποιος κινείται με ειλικρίνεια; Πόσο μπορεί να μην επηρεαστεί από την επιτυχία τρίτων που ακολουθούν πλάγιους δρόμους και δείχνουν να επιτυγχάνουν κοινωνικά;

Αφήνοντας τα επιχειρηματικά και γυρνώντας στα υπαλληλικά, θα έλεγα επιπλέον ότι δε θέλω να πέσω στο βούρκο της λούφας και της ελάχιστης προσπάθειας που έχουν πέσει κάποιοι συνάδελφοι. Η παραγωγικότητα μού δίνει μεγάλη ικανοποίηση. Όμως δεν μπορώ να επιβιώσω σε ένα περιβάλλον που δημιουργώ εχθρούς, επειδή δε θέλω να συμβιβαστώ με το πονηρό, το χαλαρό και το προσποιητό. Δεν μπορείς να διαφέρεις πολύ από το περιβάλλον σου, ακόμα και προς το καλύτερο, διαφορετικά υποφέρεις. Δε θέλω, ούτε μπορώ να αφομοιωθώ. Πρέπει να αλλάξω κάτι, αλλά δεν ξέρω τι. Προς το παρόν αντέχω, αλλά μου λείπουν περίοδοι σε άλλες εταιρείες που θαύμαζα κόσμο, όπου οι περισσότεροι ήταν καλύτεροι από εμένα και μάθαινα συνεχώς πράγματα. Περιβάλλοντα που δεν υπήρχε ανταγωνισμός, αλλά αφειδής διαμοιρασμός των γνώσεων για τον κοινό στόχο.

Αφήνοντας τον εργασιακό τομέα, σε προσωπικό επίπεδο δεν ξέρω τι περιθώρια αλλαγών έχω. Προς στιγμή απολαμβάνω την πρόσκαιρη και περιστασιακή συναισθηματική ανεξαρτησία, που μου επιτρέπει να έχω μερικές καλές στιγμές με απλές δραστηριότητες, ακόμα και μέσα στη μοναξιά μου. Βαθύτερα μέσα μου όμως νιώθω απαισιοδοξία. Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ταιριάξω με μία γυναίκα και να ορίσω μαζί της κοινή πορεία, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες της κοινής ζωής.

Η ποδηλασία μου αρέσει, αλλά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα. Λίγο περισσότερο με κερδίζει το τρέξιμο. Ευτυχώς υπάρχει η μοτοσυκλέτα που περιμένω πάλι πώς και πώς να οδηγήσω. :)