Default state

Δε μου αρέσει ιδιαίτερα η χρήση ξένων λέξεων στη ελληνική γλώσσα, αλλά χρησιμοποιώ αυτούσια τη φράση, όπως την είπε ένας φίλος.

"Όταν αράζω σπίτι, πάω για καφέ ή είμαι χαλαρός στην παραλία στις διακοπές, νιώθω ωραία, ευτυχισμένος. Δε γίνεται να μη σου αρέσουν αυτά τα πράγματα.", τόνισε χαρακτηριστικά.

Αρχικά δεν ήξερα τον εαυτό μου, αλλά μερικά χρόνια αργότερα ανακάλυψα τι μου αρέσει. Κατόπιν είδα ότι δεν είναι συμβατό με τον περισσότερο κόσμο και προσπάθησα να το αλλάξω, ώστε να καλύψω την ανάγκη κοινωνικοποίησης. Στη συνέχεια είδα ότι δεν μπορώ να προσποιούμαι ή να συμβιβάζομαι για μεγάλο χρονικό διάστημα. Και τώρα είμαι στη φάση μου δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω, πού να βρω την ισορροπία. Καταφεύγω στη μοναχική άθληση και περνάω καλά. Μετά από λίγο νιώθω μοναξιά και επιδιώκω τη συναναστροφή με κόσμο. Πολύ σύντομα όμως κορέννυμαι, όχι από τους φίλους, αλλά από τον τρόπο διασκέδασης, οπότε απομακρύνομαι.

Πρόσφατα μίλησα με έναν ποδηλάτη που είναι πιο φανατικός από εμένα. Πάνω που νομίζεις ότι είσαι πολύ διαφορετικός, βλέπεις ακόμα μεγαλύτερη ακρότητα:
"Πάω μόνο για ποδήλατο. Οι φίλοι μου είναι μόνο ποδηλάτες, έχω κόψει τους άλλους που πηγαίνουν για ποτό, καφέ, club. Δεν μπορώ να περάσω καλά εκεί και δε συμβιβάζομαι."
Ακραία άποψη. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες γίνονται με τους καλύτερους συμβιβασμούς. Δεν επιτυγχάνεις κοινωνικά με απόλυτες απόψεις και αυτό παλεύω τα τελευταία χρόνια με τον εαυτό μου. Πάντως νιώθεις κάπως καλύτερα όταν βλέπεις ότι μοιράζεσαι κοινά αισθήματα με άλλους. Όπως όταν διάβασα τα ακόλουθα:

Why Generation Y is unhappy
Μη φοβάστε τη βαρεμάρα

Η άποψη του Νίκου, που ανέφερα στην αρχή, είναι ότι η αρχική μας κατάσταση (default state) θα πρέπει να είναι κάτι ευχάριστο. Δηλαδή, δε θα πρέπει να προσπαθούμε για να νιώσουμε καλά, αν δεν έχουμε συγκεκριμένα προβλήματα που μας απασχολούν. Θα πρέπει να νιώθουμε συχνά ευτυχισμένοι και μόνο με εξωτερικά ερεθίσματα να νιώθουμε ακόμα καλύτερα ή άσχημα. Εκείνος ισχυρίζεται ότι βιώνει περίπου έτσι τη ζωή, παρόλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει.

Δυστυχώς δεν ισχύει κάτι τέτοιο για εμένα. Για εμένα η αρχική κατάσταση είναι θλίψη, αν και δεν αντιμετωπίζω προβλήματα στη ζωή μου. Μόλις νιώσω τον ελεύθερο χρόνο μπροστά μου και την απραξία, αυτομάτως αρχίσει η συναισθηματική πτώση, οπότε και θα πρέπει να παλέψω για να νιώσω όμορφα. Χρειάζομαι λίγη πίεση και περιορισμό στο πρόγραμμα, ώστε να ισορροπήσω, γι' αυτό και λέω ότι η εργασία με ολοκληρώνει ως άνθρωπο. Όχι βέβαια η πολλή πίεση, διότι και με αυτή κλατάρω, όταν αγγίξω τα όριά μου. Αλλά η μέτρια πίεση, οι σταθεροί εργασιακοί ρυθμοί, σε συνδυασμό με λίγο ελεύθερο χρόνο, νομίζω ότι συνιστούν, υπό συνθήκες, τη συνταγή της ευτυχίας για εμένα.

Έφθασαν οι γιορτές που τόσο περίμενα για να χαλαρώσω λίγο. Όμως, αφενός έχει πέσει η δεύτερη δουλειά, οπότε κάθε άλλο παρά κουρασμένος είμαι, σε αντίθεση με τα προηγούμενα δύο χρόνια που είχε παραγίνει και δεν έβρισκα χρόνο για να κοιμηθώ. Αφετέρου, η προσωπική μου ζωή είναι κενή, επομένως δεν έχω όμορφες σκέψεις συντροφικότητας να τριγυρνούν στο μυαλό μου. Την πρώτη μέρα των εορτών είδα φίλους, με τα κλασσικά: Καφέ, ποτό, φαγητό. Καλά ήταν για λίγες ώρες, αλλά μάλλον παρατράβηξε και βαρέθηκα. Προσπαθούσαν απεγνωσμένα οι άλλοι που με ξέρουν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον και τα κατάφεραν εν μέρει.

Την επόμενη μέρα η κατάσταση χειροτέρεψε. "Ποιο ρεμπετάδικο ρε παιδιά; Δε θα αντέξω...". Κατέληξα μόνος στο σπίτι με τη θλίψη να με κυριεύει και το αίσθημα σπατάλης του ελεύθερου χρόνου να πλανάται στο μυαλό μου. Κάτι τέτοιο προκύπτει μάλλον από τις υψηλές προσδοκίες που τρέφουμε για τον ελεύθερό μας χρόνο. Έχουμε μάθει να κάνουμε πολλούς συμβιβασμούς στην εργασία μας, που καταλαμβάνει το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας, ενώ θέλουμε ελευθερία και τελειότητα στο κομμάτι του χρόνου που μένει για αυτοδιάθεση και όταν οι προσδοκίες δεν εκπληρώνονται, νιώθουμε ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος.

Προς το απόγευμα συνήλθα κάπως, αλλά ένιωθα ότι δε μου ταιριάζουν οι διακοπές. Από την άλλη δεν ένιωθα την ενεργητικότητα για να κάνω κάτι, παρόλο που θα μπορούσα να κάνω πολλά για να βελτιώσω τις δεξιότητές μου. Αυτή την περίοδο, ευτυχώς, νιώθω πολύ παραγωγικός με την εργασία μου, αλλά δεν καλύπτω τη συμπληρωματική ανάγκη της δημιουργικότητας. Προσπαθώ πού και πού να κάνω διάφορα που προσθέτουν αξία στην εργασία και βοηθούν την εταιρεία κατ' επέκταση, αλλά δεν αρκούν για να με κάνουν να νιώσω πραγματικά δημιουργικός. Το παράξενο είναι ότι ενώ βαριέμαι κάποιες μέρες, μάλλον έχω παραδώσει εν μέρει την ενεργητικότητά μου και δεν έχω διάθεση για να βελτιώσω τις γνώσεις μου σε τομείς που θα μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω πιο δημιουργικός και να μου δώσουν τη δυνατότητα να αλλάξω εργασία. Ίσως το παράκανα τα τελευταία χρόνια με τις δύο δουλειές και αντιδρώ στις συστηματικές υπερωρίες, ενώ σαφώς με επηρεάζουν και οι έντονοι ρυθμοί της κύριας δουλειάς. Σημασία έχει ότι ενώ παλιά δούλευα 14 ώρες τη μέρα, πλέον το 8ωρο μου φαίνεται πολύ. Ακόμα και οι αντοχές μου στο λίγο ύπνο έχουν μειωθεί αισθητά. Ηλικία, κορεσμός, κακή διάθεση; Δεν ξέρω...

Για μία ακόμη φορά, μετά από μία μέρα ανίας και θλίψης, πήρα την απόφαση για βουνό. Ανήμερα Χριστούγεννα στην Πεντέλη, ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα στον εαυτό μου. Το βουνό στεγνό στους πρόποδες, αλλά χιονισμένο στην κορυφή, ήταν φανταστικό. Παγωμένος δρόμος στα τελευταία μέτρα, μου θύμισε μία από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα πριν από 5 χρόνια με μία δυνατή φίλη ποδηλάτισσα, με σαφώς περισσότερο χιόνι και ομίχλη. Αξέχαστη μέρα, καταπληκτική εμπειρία. Αυτή τη φορά πιο δυνατός, αλλά μόνος. Χαρούμενος όμως, όπως σε κάθε ανάβαση. Όσο πεσμένος και να είμαι ψυχολογικά, η τιμημένη η ανηφόρα πριν τη διασταύρωση του μοναστηριού με κάνει να ξεχνάω τα πάντα. Σε συνδυασμό με την επιμονή μου να μην κατεβάσω δίσκο, με φέρνει πάντοτε κοντά στα όριά μου και μου χαρίζει το χαμόγελο της επιτυχίας. Επιτυχία μικρής ουσίας, αλλά μεγάλης συναισθηματικής αξίας.

Ωραία χειμερινά χρώματα στο τοπίο, ελάχιστος κόσμος με το κρύο και η ικανοποίηση στο μέγιστο. Δε θα μπορούσα να φανταστώ κάτι καλύτερο για τη μέρα. Κατεβαίνοντας άκουσα στην πλαγιά φωνές από κάποιο πουλί. Φώναζε επίμονα και δεν μπορούσα να βρω από πού είναι. Κοίταζα προς τα κάτω, τίποτα... Μέχρι που συνειδητοποίησα ότι ήταν η ηχώ από ένα ζευγάρι γεράκια που έκαναν κύκλους πάνω από την κορυφή. "Έλα ρε φίλε! Βρήκες ταίρι. Και μάλιστα της αρέσει κι εκείνης η κορυφή, όπως σε εμάς." Ζήλεψα λίγο, αλλά χάρηκα. :)

Το τριήμερο είχε ήδη σωθεί με την ανάβαση της Πεντέλης, αλλά έμελε να είναι ακόμα καλύτερο. Μία καλή φίλη πρότεινε Υμηττό. Είναι από τις προτάσεις που δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ. Είχα να ανεβώ στον Υμηττό πάνω από ένα χρόνο, όπως επίσης και στην Πάρνηθα. Πλέον βαριέμαι τις πολύωρες μοναχικές βόλτες, οπότε σπανίως βγαίνω για τα απαιτούμενα τετράωρα των δύο αυτών βουνών. Πάνω που έλεγα ότι χρησιμοποιώ μόνο το αγαπημένο παλιό ποδήλατο και είναι αναξιοποίητο το καινούριο ποδήλατο βουνού, η πρόταση της φίλης για χώμα ήταν καλή ευκαιρία να το χαρώ και να αποκτήσω δεσμούς και με εκείνο.

Με παρέα, η ασφάλτινη πρόσβαση στο βουνό είναι πιο ευχάριστη. Όταν φθάνεις πλέον στου Παπάγου, το σκηνικό βελτιώνεται αισθητά και με την είσοδο στο βουνό νιώθεις μία από τα ίδια με γήπεδο. Ένας τεράστιος αθλητικός βιότοπος. Άνθρωποι κάθε ηλικίας να τρέχουν, να περπατούν, να ποδηλατούν. Καταπράσινη η βόρεια πλαγιά και η κλίση βατή, ευχάριστη και σε ρυθμούς βόλτας. Δεν έχει το άγριο, σκληρό, ξερό, απότομο, προπονητικό πεδίο της Πεντέλης. Κάθε βουνό με την αξία του.

Το πρόγραμμα έλεγε προσέγγιση της κορυφής και κατάβαση από χώμα προς τα νότια προάστια. Πάντα ήθελα να περπατήσω και να κάνω ποδήλατο στους χωματόδρομους που βλέπω καθημερινά, καθώς κινούμαι προς τη δουλειά. Είναι συχνά αξία για εμένα "να φθάσω με τις δυνάμεις μου εκεί που βλέπει το μάτι". Ο στόχος θα μπορούσε να είναι μία κορυφή, ακόμα και ένα κοντινό νησάκι που προσεγγίζεται κολυμπώντας.

Η χωμάτινη κατάβαση ήταν έκπληξη! Καλύτερη απ' ό,τι περίμενα, βατή για τη μικρή μου εμπειρία. Είμαι σίγουρος ότι στην κοπέλα θα φάνηκε σαφώς πιο εύκολη, έχοντας κάνει πολύ περισσότερα χιλιόμετρα σε χώμα. Το τοπίο ανεπανάληπτο, με έκανε να αναθεωρήσω τις επιλογές ρουτίνας που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο. Καινούριες εικόνες, η Αθήνα από ψηλά από γωνία που δεν είχα ξαναδεί. Αρχικά απομακρυσμένη θέα και στη συνέχεια απότομη, νόμιζες ότι προσγειωνόσουν σταδιακά. Η επιστροφή από άσφαλτο σκέτη ξενέρα, μετά την ησυχία και την πανδαισία εικόνων του βουνού, αλλά τουλάχιστον με καλή παρέα.

Πήγα στη δουλειά την επόμενη μέρα και έφαγα φρίκη, μετά από τις όμορφες χαλαρές ημέρες.
" Πώς τα πέρασες το τριήμερο;" ρώτησε ένας συνάδελφος.
"Ήταν πολύ όμορφα", απάντησα. Το εννοούσα και το ένιωθα. :)

Τελευταία ανάρτηση για το 2016. Πάλι σπίτι, χάλια διάθεση, οπότε θα βρω απόψε φίλους που θα πάνε για ποτό, ώστε να μη φρικάρω από την απομόνωση. Οι άλλοι θα διασκεδάζουν, ενώ εγώ με απλανές βλέμμα θα ονειρεύομαι ένα ταίρι βουνού σαν τη γερακίνα που βρήκε ο φίλος γέρακας στην κορυφή.

Καλή χρονιά!

Αδρεναλίνη

Με τρομάζει το γεγονός ότι αρχίζω να μη φοβάμαι.

Αποσπάσματα από Wikipedia:

"Η αδρεναλίνη είναι σημαντική ορμόνη και νευροδιαβιβαστής, που παράγεται ως απόκριση στο ερέθισμα της άσκησης ή του άγχους με την άφιξη ενός νευρικού παλμού.

Η αδρεναλίνη βοηθά τον οργανισμό να κινητοποιήσει όλες τις πηγές ενέργειάς του, σε περιπτώσεις έντονης δραστηριότητας, διεγείροντας το συμπαθητικό νευρικό σύστημα για επείγουσα ενέργεια κατά τη λεγόμενη "αντίδραση μάχης ή φυγής". Οι ουσίες που εκκρίνονται ενεργοποιούν υποδοχείς αγγείων και άλλων οργάνων, προετοιμάζοντας την καρδιά και τους μυς για δράση.

Όταν ο οργανισμός βρίσκεται σε κατάσταση υπερέντασης, στρες, χάρη της αδρεναλίνης προκαλείται αύξηση του ποσού της γλυκόζης στο αίμα, διαστολή των βρόγχων, επιτάχυνση των παλμών της καρδιάς, αύξηση της πίεσης του αίματος, συστολή των αγγείων του πεπτικού συστήματος και του δέρματος, διαστολή της κόρης του ματιού, ανόρθωση των τριχών..."

Ο νόμος ορίζει ότι δεν μπορεί να πάρει κάποιος μεγάλου κυβισμού μοτοσυκλέτα, αν δεν έχει κλείσει τα 24 έτη του (ΟΚ, υπάρχει η  εξαίρεση της τετραετούς κατοχής διπλώματος μηχανής) και πολύ καλά κάνει. Αν κρίνω το πώς οδηγούσα αυτοκίνητο από τα 20 έως τα 23 μου και πώς άρχισα να συγκρατούμαι στα 24, καταλαβαίνω απόλυτα το σκεπτικό του νομοθέτη.

Κάποια στιγμή λοιπόν άρχισα να συνειδητοποιώ την ανωριμότητα της υψηλής ταχύτητας σε δημόσιο δρόμο και συγκρατήθηκα, προσπαθώντας με νύχια και με δόντια να ξεπεράσω την εξάρτησή μου από την αδρεναλίνη. Όπως με όλες τις ουσίες, θέλεις πάντοτε περισσότερη προσπάθεια για να έχεις την ίδια ευχαρίστηση. Δε σου φθάνει το ίδιο ερέθισμα, αφού ο οργανισμός αντιδρά με μειούμενη έκκριση, αν δεν έχεις πιο έντονη δράση. Ίσως είναι ένας από τους λόγους που δεν θέλω να καταναλώνω αλκοόλ, δε δοκίμασα ποτέ τσιγάρο ή άλλες εξαρτησιογόνες ουσίες. Μου πέφτουν ήδη πολλές εκείνες που εκκρίνω από μόνος μου. :p

Τα κατάφερα λοιπόν και ευελπιστούσα να μη θυμηθώ ποτέ πώς είναι η ευχαρίστηση της αδρεναλίνης. Μεγαλώνοντας, έρχεται ευτυχώς ο φόβος που σε περιορίζει και κοντράρει στα ίσα την τέρψη της αδρεναλίνης. Το ισοζύγιο "Φοβάμαι <=> Ναι, αλλά μου αρέσει" κλίνει προς το "φοβάμαι" όσο μεγαλώνεις, ενώ  όταν είσαι μικρός ο φόβος αποτελεί αμελητέα ποσότητα. Εκεί έρχονται οι φίλοι με τις μοτοσυκλέτες να σου πουν: "Δεν ξέρεις πότε θα ξυπνήσει ο έφηβος που έχεις καταπνίξει μέσα σου. Είναι γλυκό το γκάζι στις μοτοσυκλέτες και έχεις πάρει γρήγορη."

Πάνω λοιπόν που λες ότι ελέγχεις τον εαυτό σου, κάνοντας ανασκόπηση της εβδομάδας (έχει καταντήσει συνήθεια πλέον στο ιστολόγιο :) ), παρατηρείς ότι οι πιο όμορφες στιγμές σου είχαν αδρεναλίνη, τόσο στη δουλειά (κι όμως ναι, στη δουλειά), όσο και στη μετακίνηση προς αυτή με τη μοτοσυκλέτα, ίσως επειδή δεν αφιέρωσα χρόνο σε άθληση. Θυμάμαι μία μέρα που προσπαθούσα να ακολουθήσω μία κοπέλα με Vespa μέσα στην κίνηση και δυσκολευόμουν, επειδή την πήγαινε πολύ γρήγορα, με ρίσκο, ανάμεσα στα αυτοκίνητα. Μέχρι να σκάσει ένας τύπος με παπί και να χαθεί με ζιγκ-ζαγκ (μαιάνδρους ελληνιστί) μπροστά μας. Φθάσαμε στο επόμενο φανάρι, παραταχθήκαμε μπροστά, όπου ένας τύπος με supersport έφυγε με burnout για να μη χρειαστεί καν να μπω στον κόπο να ανοίξω το γκάζι. Για να μην πω τις φορές που ανοίγω το γκάζι δίπλα σε 1300άρι-1400άρι, με κοιτάζει ο άλλος, το ανοίγει κι εκείνος και βλέπω μόνο σκόνη.

Όταν λοιπόν αρχίζουν να σου αρέσουν τέτοιες καταστάσεις, δεν μπορείς παρά να προβληματίζεσαι για την εξέλιξή τους. Ήδη σκέφτομαι να ανέβω από τα 75, σε άλλη μοτοσυκλέτα με 115 άλογα, ενώ είναι ζήτημα αν μπορώ να ελέγξω τα 40 από το ιπποφορβείο μου.

Χμμμ, έχουν περάσει 6 μέρες από την τελευταία φορά που έκανα έντονη άθληση και φαίνεται ήδη στην ψυχολογία μου. Έφυγα για τρέξιμο!  Πρέπει να κρατήσω κλειστό το γκάζι και ανοικτή την καρδιά και τα πνευμόνια. :)

TT Isle Of Man

Σκέψη <> βούληση

Στον προγραμματισμό το σύμβολο που δηλώνει ότι δύο στοιχεία δεν είναι ίσα, σε κάποιες γλώσσες είναι το "<>", ενώ σε άλλες το "!=".

Οι περισσότεροι φίλοι μου ξέρουν ότι μπορώ πάντοτε να αναλύω τη σκέψη μου, τα συναισθήματά μου και να εξετάζω καταστάσεις, ενώ μερικές φορές προτείνω υποθετικά εφαρμόσιμες λύσεις. "Η αναγνώριση του προβλήματος σε έχει φέρει κοντά στην επίλυσή του", λένε κάποιοι, αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της ανάλυσης του προβλήματος και της οριστικής επίλυσης είναι η βούληση. Το τελευταίο δυστυχώς δεν το έχω. Δεν το είχα από μικρός και δεν άλλαξε κάτι μεγαλώνοντας. ΟΚ, παίρνω αποφάσεις, αλλά για τις πιο σημαντικές είμαι αναβλητικός, ενώ συνήθως τις παίρνω λελογισμένα μεν, αλλά σε φάση που είμαι πολύ πιεσμένος ή εν βρασμώ δε. Δεν είναι παράλογες, αλλά η βούλησή μου ενεργοποιείται δύσκολα προκειμένου να αλλάξει καταστάσεις, αφού έχω ήδη αναφέρει πολλάκις ότι δεν τα πάω καλά με τις μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Διαφορετικά θα είχα ήδη μετακομίσει στο Καστελλόριζο για να βιώσω την απομόνωση, να ζήσω μακριά από την πόλη και να δω αν το όνειρο είναι πράγματι όμορφο ή αυταπάτη.

Η Παρασκευή είχε περιέργως δυνατή ποδηλασία με φίλους που συνήθως το πάνε μαλακωσσά και με βοήθησε να χαλαρώσω. Το Σάββατο έπρεπε να τηρήσω κοινωνικές υποχρεώσεις, βλέποντας φίλους που συχνάζουν μόνο σε καφετέριες και ταβέρνες. Έπληξα. Με το ζόρι άντεξα δύο ώρες και έφυγα νωρίς, νιώθοντας απελευθερωμένος από την ανία της καφετέριας. Όταν διαφέρεις από το μέσο άνθρωπο, αλλά θέλεις να κρατήσεις καλούς φίλους, κάνεις συμβιβασμούς στα όρια των αντοχών σου. "Σιγά το συμβιβασμό που έκανες με μία καφετέρια" θα πει κάποιος, αλλά για εμένα είναι μεγάλος. Πλήξη, ανία, βαρεμάρα, ειδικά στη φάση που είμαι τώρα. Και δεν πήγα αρνητικά προκατειλημμένος, ξεκίνησα με καλή διάθεση, αλλά δεν άντεξα.

Τα πράγματα χειροτέρευσαν την Κυριακή που ξεκίνησα να βρω την ποδηλατοπαρέα. Εκεί ναι, ήμανε αρνητικά προκατειλημμένος. Καταπληκτικός καιρός για την εποχή, ό,τι πρέπει για ανάβαση βουνού. Από τη μία να κοιτάζω την Πεντέλη, από την άλλη να σκέφτομαι "Μην απομονωθείς. Πήγαινε με την παρέα!". Είπαμε τα νέα μας, κάναμε λίγη πλάκα, αλλά μετά από μία ώρα μαζί τους ένιωθα μία από τα ίδια με την περασμένη μέρα. "Αυτό θα είναι το Σαββατοκύριακό μου; Καφές και χαλαρή ποδηλασία σε αστικό περιβάλλον;" Το είπα από μέσα μου μερικές φορές και ξαφνικά ενεργοποιήθηκε η βούληση: "Σήμερα έχει Πεντέλη!" Ρώτησα δύο φίλους από την παρέα, αν θέλουν να με ακολουθήσουν, αλλά είπαν ότι δεν έχουν αντοχές για ανάβαση βουνού.

Πριν από έξι χρόνια που άρχισα να κάνω συστηματικά ποδηλασία, είχα πάρει την απόφαση ότι θα κάνω μόνος μου, αν δε βρίσκω παρέα. Θα προσπαθώ να βρίσκω κόσμο, αλλά δε θα συμβιβάζομαι με είδη διασκέδασης που δε με γεμίζουν, επειδή εκεί είναι οι φίλοι μου. Έχασα χρόνια με club, καφετέριες, ταβέρνες, μπαρ, ενώ περνούσα καλά ελάχιστες φορές. Είχε φθάσει ο καιρός να πάρω τη ζωή στα χέρια μου, ακόμα κι αν θα χρειαζόταν συχνά να το πληρώνω με το τίμημα της μοναξιάς. Δε ζω στην τιμημένη την αστική πεδιάδα. Αναπνέω ελεύθερα στα βουνά κι εκεί νιώθω ότι ζω.

Με το που άφησα την ομάδα και ξεκίνησα μόνος για το βουνό, άρχισα αμέσως να νιώθω καλύτερα. Αισθάνθηκα ότι αξιοποιώ το χρόνο μου με κάτι που λατρεύω. Φθάνοντας στη Νέα Μάκρη για να αρχίσω την ανάποδη ανάβαση προς την κορυφή των 720 μέτρων, συνάντησα μία ποδηλάτισσα με κούρσα.

- "Κάπου σε ξέρω", μου λέει.

- Δε σε θυμάμαι.

- Πρέπει να σε είχα δει πριν από μερικούς μήνες στην τάδε ομάδα. Μάλιστα τους είδα πριν από λίγο στο Πικέρμι.

- Ναι, ήμουν μαζί τους, αλλά τους άφησα γιατί ήθελα κάτι πιο δύσκολο και πιο όμορφο. Θα ανέβεις το βουνό;

- Ναι, πηγαίνω προς Παλαιά Πεντέλη.

- "Τέλεια, πάμε μαζί!" της είπα και ξεκινήσαμε.

Η Μαριάννα σπριντάρισε στην αρχή, είχε και τη μπλούζα της αγωνιστικής ομάδας, οπότε σκέφθηκα ότι θα δυσκολευτώ να την ακολουθήσω. Τέλος πάντων, ανέβασα λίγο ρυθμό για να πάμε παρέα.

- "Μου αρέσουν πολύ οι ανηφόρες. Ανεβαίνω βουνά με την κούρσα.", δήλωσε χαρούμενη.

- Το βλέπω. Έχεις υπόψη ότι έχουμε 12 χιλιόμετρα ανηφόρας μπροστά μας;

- Ναι, το έχω ξανακάνει.

Ε, δεν πέρασαν δύο χιλιόμετρα ανάβασης και ήδη άρχισε να ρίχνει ρυθμό. Εκεί που υποτίθεται ότι έχουν ζεσταθεί οι τετρακέφαλοι, εκείνη μείωσε την ταχύτητά της. Είχα βάλει χρονόμετρο για να συγκρίνω με το χρόνο που είχα κάνει πριν από τρία χρόνια, που ήμουν στο βέλτιστο της απόδοσής μου. Απέχω πολύ από εκείνη την καλή φυσική κατάσταση, αλλά έχει την πλάκα της η σύγκριση. "Δεν πειράζει, ας κάνω παρέα με τη Μαριάννα κι ας χαλάσει η χρονομέτρηση. Έτσι κι αλλιώς βουνό θα ανεβούμε, ωραία θα είναι." Κόβω λοιπόν ρυθμό, κόβει κι άλλο εκείνη. Εξακολουθεί να κόβει κι άλλο, την περιμένω.

Ε, ρε παιδιά, δεν ξέρετε να ανεβαίνετε ανηφόρες! Το έχω γράψει πόσες φορές, ότι δεν πρέπει να τα δίνουμε όλα στην αρχή. Ανεβάζουμε ρυθμό σταδιακά. Το παραμικρό σπριντ κοστίζει πολύ σε ταχύτητα μετά από λίγο. Έχω ήδη κόψει πολύ, σε σημείο να πηγαίνω βόλτα και τη βλέπω ολοένα και πιο μακριά πίσω μου. "Χμμμ... Θα πρέπει να την αφήσω, διαφορετικά θα μου χαλάσει την ανάβαση. Την περίμενα, αλλά έχουμε μεγάλη απόκλιση στη φυσική κατάσταση." Την αφήνω λοιπόν και συνεχίζω μόνος μου. Έτσι κι αλλιώς μόνη της ξεκίνησε, δε χρειάζεται βοήθεια.

Φθάνοντας στον Άγιο Πέτρο συναντάω έναν ακόμη με κούρσα. Στιγμή έπαρσης: "Άντε να τον περάσω κι αυτόν." για να προσγειωθώ μετά από λίγο που τον χάνω τελείως από μπροστά μου και να θυμηθώ ότι χρειάζομαι πολλή προπόνηση για να περνάω δυνατούς ποδηλάτες με κούρσα, ενώ καβαλάω ποδήλατο βουνού.

Το βουνό είναι φανταστικό. Νομίζω ότι είχα να κάνω τρία χρόνια την ανάβαση με την ανάστροφη φορά. Τέλειος καιρός, ωραία θέα. Ειδικά στο κομμάτι μετά τον Άγιο Πέτρο, πέφτει η κίνηση των αυτοκινήτων και αναπνέεις καθαρό αέρα. Φθάνω στην πηγή (αλλά νερό δεν ήπια :p) και βουρ για την κατάβαση. Λίγο πιο κάτω από την Παλαιά Πεντέλη βλέπω έναν ακόμη ποδηλάτη. Σήμερα είχαν βγει πάρα πολλοί με ποδήλατα και μηχανές για να ευχαριστηθούν την ηλιοφάνεια. Κλασσικά:

- Γεια.

- Γεια χαρά.

- Μάριε;

- Έλα ρε, εδώ κι εσύ;

- Πάμε μαζί Νέα Πεντέλη;

- Φύγαμε.

Ο Μάριος εδώ και χρόνια σκάει σαν από ποδηλάτου θεός από το πουθενά. Τον βλέπω σε κάθε σημείο της Αττικής με το ποδήλατο ή τρέχοντας στο Άλσος Συγγρού. Δεν έχουμε καταφέρει πότε να συναντηθούμε προγραμματισμένα, αλλά συναντιόμαστε συχνά τυχαία. Είπαμε τα νέα μας, κάναμε μία ωραία μικρή ανάβαση και σπίτια, έτσι για να κλείσει όμορφα η μέρα.

Κάνοντας τον κλασσικό απολογισμό του Σαββατοκύριακου, θα έλεγα ότι ξεκουράστηκα μεν, αλλά δεν είχε πάλι το κάτι διαφορετικό που θα με ενθουσιάσει. Τουλάχιστον τελευταία στιγμή το έσωσα με την ανάβαση της Πεντέλης και δεν πήγε τελείως χαμένο. Ποδηλάτης Πεντέλης γαρ. Είπαμε, χαλασμένος μηχανισμός ενδορφινών προσωρινά και θέλει υπομονή. Πού θα πάει, θα αποκτήσει κάποια στιγμή χρώμα η ζωή.

Αναμνήσεις

Όταν είσαι μικρός, οι αναμνήσεις δε λένε πολλά, δεν έχουν ιδιαίτερη αξία. Μεγαλώνοντας όμως, αποκτούν άρωμα, γεύση, μουσική. Λένε ότι η όσφρηση είναι η κύρια αίσθηση που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μνήμη. Γι' αυτό, όσες φορές μυρίζω φρεσκοποτισμένο γρασίδι ενώ περπατάω, νιώθω μία όμορφη νοσταλγία παιδικών χρόνων. Μία γενική όμορφη αίσθηση και όχι συγκεκριμένες εικόνες, η οποία όμως με κάνει αναπάντεχα χαρούμενο.

Η δουλειά ευτυχώς έχει ακόμα μερικές όμορφες ημέρες με μικροεκδρομές, όπως η πρόσφατη επίσκεψη σε παραθαλάσσια περιοχή. Είχα να πάω πέντε χρόνια στο συγκεκριμένο μέρος και μόλις έμαθα ότι θα χρειαστεί να το επισκεφθώ, ένιωσα γλυκιά νοσταλγία. Θυμόμουν ελάχιστες φευγαλέες εικόνες, αλλά όλες όμορφες, διότι ήταν από τις πρώτες μου εμπειρίες στη συγκεκριμένη δραστηριότητα. Τότε ήταν λίγο αγχωτικές, διότι δεν είχα εμπειρία σε αυτό το είδος εργασίας, αλλά είχαν πάει όλα απρόσμενα καλά. Όμως οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν τις καταστάσεις. Μάλιστα, οι αναμνήσεις που έχουν τη μεγαλύτερη αξία, δεν είναι εκείνες που ήταν απαραιτήτως όμορφες όταν τις βίωνες, αλλά οι πιο έντονες, με την προϋπόθεση ότι είχαν αίσιο τέλος.

Για παράδειγμα, η στρατιωτική μου θητεία ήταν από τις πιο άσχημες περιόδους της ζωής μου. Μου πήρε τέσσερα χρόνια για να ωραιοποιηθεί η ανάμνηση, ενώ έμεινα έκπληκτος ένα καλοκαίρι που άκουσα το νυχτερινό στρατιωτικό σιωπητήριο και ένιωσα την όμορφη αίσθηση μίας ανάμνησης. Έκτοτε το άκουσα κι άλλες φορές και πάντοτε ένιωθα αγαλλίαση. Όχι νοσταλγία, αλλά αυτή την παράξενη ωραιοποίηση που κάνει το μυαλό και μόνο με την ανάσυρση της ανάμνησης. Αντίστοιχα με την ιστοπλοΐα έχω δυνατές εμπειρίες, στιγμές που νόμιζα ότι δε θα επιβιώσω, μετά από ώρες μόνος μου μεσοπέλαγα μέσα στο χειμώνα, με σπασμένο κατάρτι και τον άνεμο να με παρασέρνει. Αυτές δεν τις αλλάζω με τίποτε, είμαι περήφανος που τις έχω στη φαρέτρα των αναμνήσεων.

Κάπως έτσι, βρέθηκα με τη δουλειά στον ίδιο ακριβώς χώρο, για τον οποίο θυμόμουν ελάχιστα. Ήταν καταπληκτική η αίσθηση που βίωνα σε κάθε κίνηση. Όπου και να έστρεφα το βλέμμα μου, ξυπνούσαν χαμένες αναμνήσεις. "Ναι, αυτό το έχω ξαναδεί.", "Κι αυτό!", "Ωχ, ο ίδιος χώρος, με αυτή τη διάταξη.". Τίποτε το παράξενο δηλαδή, αλλά συνάμα πανέμορφο να το ξαναβιώνεις. Ένα υπέροχο παιχνίδι αισθήσεων.

Την αξία των αναμνήσεων μεθοδεύει ολοένα και πιο συστηματικά το Facebook, που σου φέρνει στο προσκήνιο παλιές φωτογραφίες και δημοσιεύσεις, για να σου θυμίζει το παρελθόν σου. Πρόσφατα λοιπόν μου θύμισε την περίοδο που είχα περάσει στο εξωτερικό, η οποία είναι πολύ σημαντική, διότι μου έχει δώσει την επίγνωση της επιλογής μου να βρίσκομαι στην Ελλάδα, με όποιους συμβιβασμούς και προτερήματα συνεπάγεται.

Ξέρω λοιπόν γιατί ζω στην Ελλάδα και γιατί μου αρέσει εδώ, αλλά δεν ξέρω γιατί ζω στην πυκνοκατοικημένη πρωτεύουσά της. Δεν έχω στις εμπειρίες μου παρατεταμένη περίοδο διαμονής σε μία όμορφη επαρχιακή πόλη ή χωριό, ώστε να έχω εμπεδώσει τα πλεονεκτήματα που ονειρεύομαι και να έχω γνωρίσει να μειονεκτήματα που αγνοώ. Είμαι λοιπόν με το όνειρο της μετακόμισης στην επαρχία, χωρίς να έχω αποτιμήσει επί της ουσίας την πραγματική του αξία. Μπορεί μετά από ένα, δύο ή πέντε χρόνια εκεί, να αποζητώ την επιστροφή στη μεγαλούπολη.

Ένας από τους λόγους που αξίζουν οι εμπειρίες στη ζωή, είναι ο εξωστρακισμός των απωθημένων και ο φωτισμός των άγνωστων καταστάσεων. Βλέπεις πολλά και πιθανώς καταλήγεις στα ίδια, έχοντας όμως απομυθοποιήσει όσα ονειρεύεσαι. Ακούγεται συμβιβασμός, αλλά δεν είναι. Είναι το παιχνίδι της προσπάθειας, το ταξίδι προς την Ιθάκη, που πρέπει να κάνεις.

Πρέπει να το πάρω κάποια στιγμή απόφαση να μετακομίσω στην επαρχία, έστω και για ένα χρόνο. Τώρα αν θα είναι λελογισμένη απόφαση προς μικρού μεγέθους πόλη ή ακραία προς την άγονο γραμμή, δεν ξέρω. Όμως το οφείλω στον εαυτό μου.

Όταν οι Δευτέρες έγιναν καλύτερες από τις Κυριακές

Το loop συναισθημάτων κάνει για μία φορά ακόμη την εμφάνισή του, με περίπου τον ίδιο τρόπο. Η ανδρική φύση θέλει μερικές εβδομάδες για να σε κάνει να νιώσεις βαθύτερα το χωρισμό. Ορμές και ορμόνες, σε αγγίζουν περισσότερο μετά από μερικές εβδομάδες, παρά στην αρχή που νιώθεις εξιλεωμένος.

Φτου και από την αρχή να φαίνονται άχρωμες οι ποδηλατοβόλτες, ανούσιες οι έξοδοι με φίλους, να θέλω να αλλάξω καταστάσεις και να μη μου αρέσει σχεδόν τίποτα. Με μόνη διαφορά το γεγονός ότι ξέρω πως η κατάσταση είναι προσωρινή και θα περάσει. Αυτή τη φορά όμως θέλω να περάσει με μοναξιά και όχι με σχέση. Να νιώσω την αισιοδοξία, τη χαρά, μέσα από δραστηριότητες που δεν έχουν να κάνουν με κάποια κοπέλα. Να μπορώ να βρω την ισορροπία μόνος μου, αντικρίζοντας με θάρρος τη μοναξιά.

Όχι, δεν πήρα απόφαση να στρίψω αριστερά, ανεβαίνοντας με το ποδήλατο στην Πεντέλη και να πάω στο μοναστήρι, αντί για την κορυφή. Απλά έχω ανάγκη να νιώσω πιο ανεξάρτητος και να βρω τρόπους να αισθανθώ ευτυχισμένος, χωρίς να βασίσω την ευτυχία μου σε άλλο άτομο, που έχει τις δικές του ιδιαιτερότητες και το δικό του τρόπο σκέψης. Να βρω ατραπούς προς την ομορφιά της ζωής, που θα είναι πιο σταθερές και πιο γνώριμες, αφού θα έχουν χαραχτεί από εμένα.

Πέρασε λοιπόν ένα μέτριο Σαββατοκύριακο, που με βοήθησε μεν να χαλαρώσω και να ξεκουραστώ από την πίεση της εβδομάδας, αλλά δεν πρόσφερε το κάτι παραπάνω, ώστε να κάνει την εβδομάδα να αξίζει και να διαφέρει από την αέναη αλληλουχία των ημερών. Η δουλειά έχει επιστρέψει λίγο-πολύ στα περσινά της επίπεδα, με σποραδικές μόνο όμορφες ημέρες να σπάνε το στρες και τη μονοτονία. Ίσως το μόνο κομμάτι της ζωής που πραγματικά απολαμβάνω, είναι η διαδρομή με τη μοτοσυκλέτα για τη δουλειά. Έχει κάτι το αλήτικο και άγριο μέσα της, μαζί με την αίσθηση υπεροχής σε σχέση με τους τετράτροχους χρήστες του δρόμου, που με ενθουσιάζει. Αν και δε βαριέμαι τη δουλειά μου, αυτή φαντάζει σαν ένα ατελείωτο διάλειμμα μεταξύ των διαδρομών με τη μοτοσυκλέτα. Κάπως έτσι δηλαδή.

Φυσικά δεν ξεχνάω τις συμβουλές των έμπειρων φίλων που επισημαίνουν: "Τώρα που αναθάρρεψες κινδυνεύεις περισσότερο." και "Κάθε μέρα στην κίνηση, συνηθίζεις τον κίνδυνο και ανεβάζεις τον πήχη ένα κλικ παραπάνω, χωρίς να το καταλαβαίνεις. Βάλε φρένο στα κλικ, διαφορετικά θα μπει μόνο του με οδυνηρό τρόπο.".

Ήρθε λοιπόν με βαριά καρδιά το βράδυ της Κυριακής, με το γράφοντα να αναλογίζεται ποιο είναι το νόημα της ζωής, ο σκοπός της επιβίωσης και άλλα στοχαστικά, που δεν έχουν βέβαιη απάντηση, αλλά έχουν σίγουρη πηγή: Όταν φιλοσοφείς τη ζωή και αμφισβητείς καταστάσεις, το σίγουρο είναι ότι δε σου αρέσει. Διαφορετικά ζεις στη μέθη της ευτυχίας και δέχεσαι τα πάντα όπως έρχονται, χωρίς να ψάχνεις το γιατί και το μετά.

Κι όμως η Δευτέρα ξεκίνησε καλά και πήγε ακόμα καλύτερα. Χαλαρή δουλειά, επικοινωνία με αισιόδοξους ανθρώπους, βόλτα με το αμάξι σε περιαστικούς δρόμους, στα πλαίσια της δουλειάς, ο ήλιος να με χτυπάει στο πρόσωπο. Έφθασε το βράδυ της Δευτέρας και νιώθω πολύ πιο όμορφα σε σχέση με το Σαββατοκύριακο.

Νομίζω ότι στην παρούσα φάση δε μου κάνει καλό ο ελεύθερος χρόνος. Όπως έχω ξαναγράψει, η αλήθεια πίσω από τις όμορφες καθημερινές, δεν είναι μόνο η ευχάριστη δουλειά, αλλά και η αδυναμία να απολαύσω δραστηριότητες στον ελεύθερο χρόνο. Δεν μπορεί να αποτελεί μονόδρομο στην ευχαρίστησή μου η αίσθηση παραγωγικότητας και το κέρδος.

Πρέπει να αλλάξουν καταστάσεις και συνήθειες. Αλλά ...για κάτσε! Αυτό το έχω ξαναπεί πολλές φορές. :p