Ανάβαση Πεντέλης!

Μου λείπει ήδη η Πεντέλη...

Ονειρευόμουν μήνες να πέσει η δεύτερη δουλειά και να μπορώ να έχω καθημερινά χρόνο για ποδηλασία και τρέξιμο. "Θα ανεβαίνω κάθε μέρα Πεντέλη ή στον Υμηττό, επιστρέφοντας από τη δουλειά με το ποδήλατο." ήταν μία από τις φαντασιώσεις μου.

Τα όνειρα υπάρχουν όμως για να μας δίνουν δύναμη και ευτυχώς δεν εκπληρώνονται πάντοτε, ώστε να λάμπουν ζωηρά στον ορίζοντα και να μας στηρίζουν στον καθημερινό αγώνα μας. Πριν από τρεις μέρες κατάφερα να βρω χρόνο και διάθεση για να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Επιστροφή στο σπίτι από τη δουλειά, λίγο φαγητό, πολύ νερό και αλάτι και βουρ στο ποδήλατο.

Τις τελευταίες ημέρες έβγαινα με φίλους και συνέχεια ένιωθα ότι κάτι μου έλειπε. Δεν μπορώ την απομόνωση, αλλά δε ζω και χωρίς τη χαλάρωση, τη θέα, την ηρεμία και τη δυσκολία του βουνού. Η ζέστη δε με αποθαρρύνει τα τελευταία χρόνια στην άθληση, οπότε οι 31 βαθμοί και ο απογευματινός ήλιος, κάθε άλλο παρά με ενοχλούσαν. Αφήνω τους άλλους στα κλιματιστικά τους και πηγαίνω να ποτίσω την Πεντέλη με τον ιδρώτα μου.

Ξεκίνησα λοιπόν, χωρίς να έχω φάει ιδιαίτερα. Ένιωθα ότι είχα δυνάμεις και δεν προοικονόμησα να γεμίσω με υδατάνθρακες. Είχα λίγο κόντρα άνεμο που έριχνε το ρυθμό μου, αλλά δε με πείραζε. Περισσότερο με ενοχλούσαν τα γυαλιά ηλίου που είναι πολύ σκοτεινά και έδειχναν το απογευματινό τοπίο σαν να κόντευε να νυχτώσει, οπότε τα έβγαλα για να απολαύσω το φως της ημέρας. Περνώντας από Κεφαλάρι τη διασταύρωση που πάει Νέα Πεντέλη και συνεχίζοντας προς την πίστα του moto cross, βρέθηκε στο οπτικό μου πεδίο ένας ποδηλάτης. Ποδήλατο 26" με ασφάλτινο λάστιχο και ποδηλάτη που έδειχνε δυνατός. Ο τύπος το πήγαινε καλά. Ήμουν πριν το 1/3 της ανάβασης και ήδη ένιωθα ότι πήγαινα με οριακό ρυθμό για να φθάσω στην κορυφή χωρίς έντονη καταπόνηση του μυϊκού συστήματος. Αλλά... "Θα τον περάσω!"

Ανεβάζω λοιπόν ρυθμό για να κλείσω την απόσταση των 150 μέτρων που μας χωρίζει και πλησιάζω. Λίγο πριν την πίστα του moto cross το παλικάρι επιταχύνει και ανοίγει. Δίνω κι άλλο κι εγώ, αλλά πλέον η απόσταση είναι σταθερή στα 100 μέτρα. Παίρνω την απόφαση να επιταχύνω κι άλλο, χωρίς όμως να σηκωθώ και να sprintάρω, αψηφώντας ότι έχω μπροστά μου ολόκληρο βουνό. "Δε γαμιέται... Αν είναι τόσο καλός, θα φάω ήττα εντός έδρας. Πλάκα θα έχει." Επιταχύνω λοιπόν, αλλά στο μικρής κλίσης τμήμα λίγο πριν τη δύσκολη ανηφόρα του μοναστηριού, ο τύπος επιβραδύνει. Τον πλησιάζω γρήγορα. "Χμμμ. Ξέρει καλά τη διαδρομή και κρατάει δυνάμεις για τα επερχόμενα χιλιόμετρα με κλίση 15%. Εγώ την έκανα τη βλακεία μου και θα γεμίσω γαλακτικό οξύ."

Ο τύπος κόβει κι άλλο ταχύτητα και ...σταματάει! Τον περνάω σβέλτα και τον βλέπω λαχανιασμένο να έχει εξαντληθεί. Τα έδωσε όλα μέχρι το 1/3 του βουνού και σταμάτησε. "Όχι ρε φίλε. Μου χάλασες την προπόνηση για να κάνεις ένα sprint λίγο πριν εγκαταλείψεις.", σκέφτομαι, απορώντας αν έχω δυνάμεις για τα δύσκολα χιλιόμετρα που έρχονται. Κόβω ρυθμό, ανεβαίνω με δυσκολία τα πρώτα μέτρα με τις φουρκέτες, αλλά σιγά-σιγά συνέρχομαι. "ΟΚ, άξιζε τον κόπο η κόντρα. Η προπόνηση θα βγει, απλά σε χειρότερο χρόνο."

Έφθασα στην κορυφή, τράβηξα μερικές φωτογραφίες την τεχνητά φωτισμένη πόλη και κατέβηκα νύχτα το βουνό. Στην κατηφόρα πριν το μοναστήρι πέτυχα ένα λαγό, που τρόμαξε με το δυνατό φως του ποδηλάτου μου. Έτρεχε παράλληλα με εμένα για 200 μέτρα και στο τέλος πήγε προς την πλαγιά. Αν έκανε το λάθος να βγει κάθετα στο δρόμο, θα βλέπαμε και οι δύο τα καρότα ...ίσια (ρίζα γαρ, σε αντίθεση με τα ραδίκια). Η εικόνα αυτή, που περιγράφω ευτράπελα, ήταν θεϊκή. Από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου, ολοκλήρωσε την ανάβαση με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και μου χάρισε το πιο όμορφο απόγευμα της εβδομάδας. Τις άλλες μέρες που πήγα για καφέ και φαγητό με φίλους, απλά ένιωθα ότι κάτι μου λείπει. Ήξερα τι είναι αυτό και γνωρίζω πού θα το ξαναβρώ.

Μου λείπει ήδη η Πεντέλη.

Ανάβαση στην κορυφή της Πάρνηθας

Έχω να ανέβω στην Πάρνηθα σχεδόν δύο χρόνια. Παλιότερα ανέβαινα 4 φορές το χρόνο, είτε με παρέα, είτε μόνος. Καλοκαίρι με ζέστη, χειμώνα με χιόνια, άνοιξη με δροσιά. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ.

Τελευταία φορά ανέβηκα με ομάδα κουρσάδων που έφθανε όμως μέχρι την Αγία Τριάδα σε ρυθμό sprint. Δεν έφθανε στην κορυφή και πρακτικά δεν απολάμβανες το τοπίο, καθότι δούλευες συνεχώς στα όρια της καρδιάς και του σώματος και μετρούσες μόνο ανάσες και φουρκέτες. Είτε ανέβαινες την Πάρνηθα, είτε τη Λεωφόρο Κατεχάκη, μικρή διαφορά θα είχε. Θα ένιωθες το ίδιο ωραία και μόνο που έκανες την προπονητική υπέρβαση, χωρίς να έχεις καταλάβει πολλά από το τοπίο, πέρα από τον καθαρό και ξηρό αέρα του βουνού.

Κάθε εβδομάδα περιμένω πώς και πώς το σαββατοκύριακο για να ξεκουραστώ από την καθημερινή πίεση και να κοιμηθώ λίγο παραπάνω. Το κακό με τον ελεύθερο χρόνο είναι ότι μου επιτρέπει να σκέφτομαι πολύ και να μελαγχολώ. Δεν έχω υποχρεώσεις να με αγχώνουν και μένει μόνο η προσωπική επιλογή του προγραμματισμού της ημέρας. Θα μπορούσα να πάω με φίλους για ping-pong, για ποδήλατο ή για μπάνιο στη θάλασσα. Είναι καλές επιλογές, αλλά καμία τους δε φαντάζει όμορφη στο μυαλό μου. Δεν είναι ικανή να γεμίσει το κενό που νιώθω. Έχω βαρεθεί να συζητάω τα ίδια και τα ίδια, ενώ λίγες κοινωνικές εμπειρίες με ικανοποιούν. Έχω ανάγκη την επαφή με τον κόσμο, αλλά αυτή την περίοδο κάτι δεν πάει καλά με τον εαυτό μου. Νιώθω χαμένος σε νορμάλ ρυθμούς και νιώθω καλά μόνο μετά τους 180 παλμούς.

Κάθομαι λοιπόν στον υπολογιστή (πάλι ανάμεσα σε διαλείμματα γυμναστικής) και σκέφτομαι αν αξίζει να θυσιάσω για μία μέρα ακόμα την κοινωνική συναναστροφή, για έναν ποδηλατικό στόχο που έχει αδιαμφισβήτητη ομορφιά. 4-5 ώρες παρέα μόνο με το ποδήλατό μου και την ομορφιά του βουνού.

Δεν είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω τάσεις απομόνωσης. Κάθε φορά που τελειώνει η φάση, κατηγορώ τον εαυτό μου που απομακρύνθηκα για καιρό από τον κόσμο και υπόσχομαι ότι θα πρέπει να δείξω περισσότερη επιμονή όταν ξανανιώσω αντίστοιχη ανάγκη και να μην αποστασιοποιούμαι. Αυτή τη φορά όμως θα το γράψω για να το θυμάμαι τις επόμενες: Αυτή τη στιγμή που το βιώνω, είναι φανερό πως όταν κάνω την αντίστοιχη επιλογή περιστασιακής απομόνωσης, το έχω πραγματικά ανάγκη. Παρόλο που με ενοχλεί η μοναξιά, έχω ανάγκη να κάνω πράγματα που θα με βοηθήσουν να ξαναβρώ την προσωπική ισορροπία, θυσιάζοντας εν ανάγκη τις παρέες, αφού αυτές δεν μπορούν να με ακολουθήσουν προπονητικά στους ρυθμούς που βρίσκω, έστω και πρόσκαιρα, την ευτυχία.

30βάλε βαθμούς και σήμερα, ντάλα καλοκαίρι. Θα χρειαστώ πολύ νερό, αλάτι, φρούτα, μπόλικο φαγητό και αντηλιακό. Για να δούμε...

(Συνεχίζω το γράψιμο μία μέρα μετά την εμπειρία της ανάβασης.)

Χρειάστηκα αρκετή ώρα να πείσω τον εαυτό μου ότι θα αφιερώσω τόσες ώρες σε μοναχική δραστηριότητα. Ετοίμασα το φαγητό μου, γέμισα το σακίδιο με παγούρια και φρούτα, έβαλα αντηλιακό και ξεκίνησα dalla summer για την κορυφή της Πάρνηθας. Τις πρώτες στιγμές σκεφτόμουν "Πού πάω πάλι ο τρελός;", αλλά σύντομα η ποδηλασία με κέρδισε και όδευα χαρούμενος προς το στόχο. Άλλωστε μου αρέσει να νιώθω διαφορετικός και αποφεύγω συνειδητά να κάνω πράγματα που κάνει η μάζα. Δε θέλω να είμαι μία από τα ίδια με τους τριγύρω μου. Η διαφορετικότητα με κάνει να νιώθω πιο δυνατός και πιο σίγουρος για τις επιλογές μου, καθότι δεν είναι επιρροές από τρίτους, ούτε συμβιβασμοί στα πλαίσια του κοινωνικού κομφορμισμού.

Σύντομα βρέθηκα στο δάσος και απολάμβανα την κάθε στιγμή και την κάθε εικόνα του φυσικού τοπίου, χωρίς να εστιάζω μόνο στον τελικό προορισμό. Ανέβαινα με σβέλτο ρυθμό, χωρίς να πιέζομαι ιδιαίτερα, πιο πολύ αναγνωριστικά για τις αντοχές μου. Αν εξαιρέσει κανείς το μέτριο κομμάτι των Θρακομακεδόνων, η Πάρνηθα είναι εύκολο βουνό. Θέλει απλώς καλό φαγητό και υπομονή. Δε χρειάζεται δύναμη, ούτε πολύ καλή φυσική κατάσταση.

Πέρασα το τελεφερίκ και άρχισα να μετράω μία προς μία τις έντεκα φουρκέτες που σε φέρνουν στο οροπέδιο. Οι πρώτες με το πευκοδάσος και οι τελευταίες με την καταπληκτική θέα. Ο καιρός για καλοκαίρι ήταν καλός. 30 βαθμοί περίπου σε χαμηλά υψόμετρα, 4 μποφόρ άνεμος που σε δρόσιζε κι ας ήταν κόντρα κάποιες στιγμές και τα δέντρα να σου χαρίζουν απλόχερα τη σκιά τους σε κάποια σημεία.

Τα ελάφια στόλιζαν με την παρουσία τους το βουνό, ενώ έδειχναν να μην ενοχλούνται από την παρουσία ενός ποδηλάτη που τα περιεργαζόταν και τα φωτογράφιζε. Η επιλογή της ώρας εκκίνησης ήταν πολύ καλή, διότι μου επέτρεψε να έχω άνεση χρόνου για φωτογραφίες με καλό φως στην επιστροφή, αντί να μετράω το χρόνο για να μη με πιάσει το σκοτάδι, όπως συνέβαινε τις άλλες φορές που είχα βρεθεί μέχρι και νύχτα με χιόνια στο βουνό.

Για καλή μου τύχη, ο περισσότερος κόσμος είχε πάει στην παραλία, οπότε τα αυτοκίνητα ήταν λίγα. Έφθασα στην κορυφή, τράβηξα φωτογραφίες την περιμετρική θέα και πήρα χαρούμενος το δρόμο προς την επιστροφή. Έκανα μία μικρή στάση στην αυλή του καταφυγίου Μπάφι για φαγητό και συνέχισα χαλαρά το δρόμο της επιστροφής. Η κατηφόρα της Πάρνηθας είναι χορταστικότατη. Κατεβαίνεις, κατεβαίνεις και έχεις ακόμα πολύ δρόμο. Οι φουρκέτες φθάνουν πολύ πιο γρήγορα σε σχέση με την ανάβαση και σου επιτρέπουν να ευχαριστηθείς το φαινόμενο άνεμο, βγάζοντας τα γυαλιά ηλίου, για να νιώσεις τον αέρα σε όλο σου το πρόσωπο.

Προσπέρασα 4 ποδηλάτες με κούρσα στην κατηφόρα και 2 στην ανηφόρα που με ρωτούσαν πώς πάω τόσο γρήγορα με ποδήλατο βουνού. Η απάντησή μου ήταν ότι στην ποδηλασία μετράει πρώτα ο ποδηλάτης και μετά το ποδήλατο, ενώ στην κατηφόρα χρειάζεσαι λάστιχα και φρένα που να εμπιστεύεσαι και βέβαια την εμπειρία που σου δίνει άνεση στις στροφές για να τις παίρνεις γρήγορα και σταθερά χωρίς να φοβάσαι. Δεν ήμουν σε φάση να μιλήσω περισσότερο με κόσμο, οπότε τους άφησα πίσω και συνέχισα στο ρυθμό μου.

Έχοντας φθάσει στους Θρακομακεδόνες, σκέφτομαι ότι μένει μόνο μία ανηφόρα, λίγο πριν την εθνική οδό, την οποία θα πάω χαλαρά, μιας και νιώθω το αριστερό γόνατο να με ενοχλεί από το τρέξιμο της προηγούμενης ημέρας. Πάω λοιπόν χαλαρά την κατηφόρα, όπου με προσπερνούν τρεις ποδηλάτες με κούρσα. Αψηφώντας όλες τις συμβουλές που έχω δώσει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις, χωρίς να το να σκεφτώ, αρχίζω να τους κυνηγάω. Τους άφησα κι αυτούς πολύ πίσω στην ανηφόρα που ακολούθησε, ένιωσα στιγμιαία ικανοποίηση, αλλά αμέσως μετά γύρισα προς τον εαυτό μου "Καλός μαλάκας είσαι. Δε θα αλλάξεις ποτέ. Αν σε πονάει αύριο το γόνατο και χάσεις την προπόνηση, καλά να πάθεις!".

Κάπως έτσι έκλεισε μία πολύ καλή εμπειρία στο βουνό. Δε βαρέθηκα ούτε στιγμή, καθότι είχα να ανέβω καιρό με το ποδήλατο στην Πάρνηθα και οι περισσότερες εικόνες με γέμιζαν σαν καινούριες, αφού εκεί δε θυμόμουν απ' έξω τις στροφές και τις ...πέτρες, όπως συμβαίνει στην Πεντέλη. Εννοείται ότι θα ήθελα να μοιραστώ τη στιγμή με δικό μου άνθρωπο, να του πω τις εμπειρίες μου, να του δείξω ιδιαίτερα σημεία και να του δώσω πληροφορίες για το βουνό, που ξέρουν μόνο οι τακτικοί επισκέπτες του, αλλά και μόνος πέρασα πολύ καλά. Για μία ακόμα φορά γύρισα σπίτι γεμάτος όμορφες εμπειρίες και με την υπόσχεση να μην ξεχνάω τα βουνά.

Ο επόμενος ποδηλατικός στόχος για ημερήσια απόδραση είναι ο Υμηττός, στον οποίο έχω να ανέβω ένα χρόνο. Φυσικά η Πεντέλη παραμένει σταθερή αξία για τις μέρες που θα έχω λιγότερο χρόνο και θα θέλω να προπονηθώ πιο αποτελεσματικά.

Τα λέμε στα βουνά!

Προπόνηση σώματος και ψυχής

Αγαπητό ημερολόγιο,

Η παρούσα ανάρτηση ιστολογίου είναι αφιερωμένη σε ένα άτομο που υπήρξε εμπνευστής μου όσο ήμουν στο εξωτερικό, πρώην μαραθωνοδρόμο και εξαιρετικό συνάδελφο, το Vito De Pasquale.

Έχοντας παρατήσει τον αθλητισμό για μερικά χρόνια και έχοντας ρίξει το βάρος στη δουλειά, αναπολούσα τις εποχές αθλητισμού και νόμιζα ότι είχαν πάρει οριστικά το δρόμο προς τη λήθη. "Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις", χωρίς μελοποίηση. Έτσι, ασπρόμαυρο.

"Κάποτε έκανα αυτό και άλλοτε εκείνο. Μεγαλώσαμε πια..."

ΟΧΙ!

Σαφώς και ο οργανισμός μας έχει όρια και υπάρχει μία ηλικία που θα φθάναμε δυνητικά στο ζενίθ, αλλά ως κοινοί θνητοί και όχι ως επαγγελματίες αθλητές, είναι σχεδόν απίθανο να έχουμε εξαντλήσει τα όρια αυτά. Πιθανώς να έχουμε εξερευνήσει μερικές πτυχές μας, αλλά δύσκολα θα έχουμε φθάσει κοντά στα όρια, αν δεν έχουμε ασχοληθεί επαγγελματικά με τον αθλητισμό. Επιπλέον, όσο μεγαλώνουμε, μεθοδεύουμε σαφώς καλύτερα την υπομονή και την επιμονή, αρετές που είναι απαραίτητες για τη συστηματική προπόνηση. Σε μικρή ηλικία έχουμε τις σωματικές δυνατότητες με το μέρος μας, αλλά όχι τις ψυχικές. Έχουμε άλλα πράγματα που μας αποσπούν την προσοχή και η υπομονή είναι σχετικά μικρή.

Σε ατέρμονες συζητήσεις που είχα κάνει με το Vito σε ιταλικό έδαφος, εκείνος επέμενε ότι τα πάντα είναι θέμα αυτοπειθαρχίας και υπομονής. Δεν έφερνα αντίρρηση, καθότι ήξερα ότι δεν μπορούσα να του πάω κόντρα σε τίποτα. Στα πάντα ήταν πιο έμπειρος και πιο σοφός. Από θέματα Φυσικής, που ήταν η κοινή μας επιστήμη, έως αθλητισμού. Απλά εξέφραζα τις αντιρρήσεις μου, για να του δώσω έναυσμα για ένα ακόμα μάθημα που θα ακολουθούσε.

Για να μη μακρηγορήσω άλλο, το θέμα μας ήταν η προπόνηση για μαραθώνιο. Πάντοτε έλεγε ότι θέλει αργή προετοιμασία και το δυσκολότερο είναι το χτίσιμο της αυτοπειθαρχίας με την πνευματική εξάσκηση στην επιμονή. Η σωστή προπόνηση απαιτούσε σχεδόν καθημερινή ενασχόληση επί ένα χρόνο, ίσως και δύο χρόνια, ανάλογα το επίπεδο που βρίσκεται ο επίδοξος δρομέας. Αν και θαυμάζω τους μαραθωνοδρόμους, δεν έχω βάλει ποτέ στόχο το μαραθώνιο, καθότι δε χωράει ευχάριστα στο τρίπτυχο, εργασία-προσωπική ζωή-αθλητισμός που αρέσκομαι να διατηρώ στη ζωή μου.

Κάποια στιγμή επέστρεψα στην Ελλάδα και πήρα ξανά την απόφαση να αρχίσω τον αθλητισμό. Δεν έβρισκα φίλους να με ακολουθήσουν στην αρχή, αλλά ήμουν αποφασισμένος ότι θα βγαίνω μόνος μου. Η αρχή είναι πάντα δύσκολη, αλλά σταδιακά με συνεπήρε ο ενθουσιασμός. Ξεκίνησα με αποστάσεις 5 χιλιομέτρων και σύντομα ανέβηκα στα 10 χιλιόμετρα. Σε μερικούς μήνες είχα αποκτήσει καλύτερη φυσική κατάσταση απ' ό,τι είχα όταν ήμουν 22 ετών και βελτιωνόμουν συνεχώς. Στο μεταξύ γνώριζα κόσμο και ο αθλητισμός κατέστη σταδιακά η βασική μου κοινωνική δραστηριότητα. Η μία ποδηλατική ομάδα έφερνε την άλλη και όπου μπορούσα τσίμπαγα κόσμο για να πηγαίνουμε και για τρέξιμο. Τα χιλιόμετρα ανέβαιναν και η κούραση έφθανε ολοένα και πιο αργά.

Σε μία από τις διαδικτυακές κουβέντες με το Vito, του είπα ότι δυσκολεύομαι να βρω παρέα στο τρέξιμο, διότι ο κόσμος δεν είναι αρκετά καλά προπονημένος. Ελάχιστοι τρέχουν και οι περισσότεροι με αργό ρυθμό, μικρές αποστάσεις. Δε μου έφθανε. Το κακό ήταν ότι χωρίς παρέα, ώρες-ώρες βαριόμουν κι εγώ. 10 χιλιόμετρα και τέλος. Τα 20 χιλιόμετρα ή περισσότερα θέλουν παρέα. Επιπλέον ένιωθα ότι προπονούμαι καλύτερα με παρέα, διότι ξεχνάω την κούραση με την κουβέντα. Και εδώ ήρθε η απάντηση κλειδί:

"When you train yourself alone, you achieve double training: Mental and physical."

Τι εννοούσε ο Βίτο; Ότι η επιπλέον δυσκολία που ένιωθα όταν έτρεχα μόνος μου, ήταν μία δεύτερη προπόνηση. Έπρεπε κάθε δευτερόλεπτο να παλεύω με το σώμα, που μου έλεγε να σταματήσω. Πέρα από τη μυϊκή δυσκολία, είχα αντιμέτωπο το πνεύμα μου. Αντιθέτως, με παρέα η εξάσκηση στην αυτοπειθαρχία και την επιμονή ήταν σαφώς μικρότερη, αφού ξεχνιόμουν με την κουβέντα και έπαιρνα δυνάμεις βλέποντας ότι είμαι πιο δυνατός από τους άλλους. Αυτή η απάντηση με έχει στιγματίσει εδώ και χρόνια, διότι συνειδητοποίησα ότι δεν πρέπει να αποφεύγω τις μοναχικές προπονήσεις, αλλά να τις βλέπω σαν απαραίτητο συμπλήρωμα στις ομαδικές. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι δρομείς εμφανίζουν δείγματα καλύτερης αυτοπειθαρχίας σε όλους τους τομείς της ζωής τους.

Με αυτά και με αυτά σήμερα βγήκα πάλι για τρέξιμο. Οι φίλοι μου είχαν πάει για μπάνιο στη θάλασσα, αλλά εγώ ήθελα να απολαύσω την πόλη που έχει αρχίσει να αδειάζει. Δε θέλω να βρεθώ στον πανικό της παραλίας. Έχω ζήσει όλη μου την παιδική και εφηβική ηλικία στη θάλασσα, έχω κάνει πάρα πολλά μίλια ιστιοπλοΐας και αμέτρητα μπάνια στη θάλασσα, οπότε δεν την έχω απωθημένο (εξαιρείται το windsurfing που ονειρεύομαι να κάνω κάποια στιγμή συστηματικά). Μου αρέσει η θάλασσα, αλλά τα τελευταία χρόνια είμαι θαυμαστής του βουνού.

Ξεκίνησα πάλι να τρέχω στα αστικά πεζοδρόμια για να φθάσω στο άλσος. Η πόλη έχει σχεδόν αδειάσει και είναι σαφώς πιο όμορφη τώρα. Δε μιλάμε για επίπεδα ησυχίας, αλλά τουλάχιστον έχει μειωθεί ο πανικός. Το άλσος Συγγρού άδειο. Ποιος τρελός τρέχει καλοκαίρι, ντάλα μεσημέρι στον ήλιο; Είδα μόνο δύο άτομα κοντά στην είσοδο. "ΟΚ, μοναχικό τρέξιμο σήμερα."

Έχω ήδη γίνει μούσκεμα στον ιδρώτα και βγάζω τη μπλούζα μου για να επιτρέψω στο σώμα να ψυχθεί αποτελεσματικότερα. Έχω ανεβάσει ρυθμό, μιας και δε νιώθω ενόχληση σε κάποια μυϊκή ομάδα. Μόνο ο ημιτενοντώδης μου μιλάει λίγο, αλλά αυτός είναι κυρίως ποδηλατικός μυς και δε με αγχώνει. Αν έκανα ποδηλατική ανάβαση Πεντέλης, θα είχα ρίξει το ρυθμό μου για να τον προστατέψω, αλλά στο τρέξιμο δεν έχει ανάγκη.

Κατηφορίζω τον ασφάλτινο δρόμο και βλέπω άλλον έναν τύπο με την κόρη του. Αυτός τρέχει στην ανηφόρα και το κοριτσάκι κάνει ποδήλατο. Περνάω δίπλα του, με κοιτάζει, τον κοιτάζω:

- Ηλία;

- Έλα ρε, τι κάνεις;

Ήξερα ότι τρέχει στο άλσος εδώ και χρόνια με την κόρη του, αλλά δεν τον είχα ξαναπετύχει. Ε, να λοιπόν που υπάρχουν κι άλλοι τρελοί. Κάναμε μαζί 3 μικρούς κύκλους (περίπου 4 km) στην εύκολη διαδρομή μεταξύ των δύο παράλληλων οριζόντιων ασφάλτινων δρόμων, είπαμε τα νέα μας και αποχαιρετιστήκαμε. Συνέχισα την περιμετρική προπόνησή μου κεφάτος επιλέγοντας τα μαλακά μονοπάτια με το ξερό πούσι (μην πάει το μυαλό σας στο υγρό pussy :p) και πέτυχα πάλι τους δύο τύπους που είχα δει να περπατάνε στην αρχή. Ολόκληρο άλσος είχε μόλις 5 άτομα.

Όταν έμεινα μόνος, θυμήθηκα το Vito που μιλούσε για τη δυσκολία της ατομικής προπόνησης. Τρέχεις, τρέχεις, τρέχεις, κοιτάζεις το χρονόμετρο, αν έχεις δυνάμεις κοιτάς κατάματα τις ανηφόρες, ενώ αν είσαι κουρασμένος κοιτάζεις κάτω. Περιμένεις απεγνωσμένα την έκλυση ενδορφινών που θα σε κάνουν για λίγο χρόνο να νιώσεις πολύ δυνατός και ξεκούραστος, αλλά θα πρέπει να δείξεις σύνεση και να μην ενδώσεις στον πειρασμό της επιτάχυνσης. Πρέπει να μετατρέψεις αυτή την ενεργητικότητα σε αντοχή, διότι έχεις δρόμο ακόμα μπροστά σου. Επιστρατεύεις την επιμονή όταν οι ενδορφίνες διαλυθούν στο αίμα και παρακαλάς το συκώτι σου να δώσει κι άλλη γλυκόζη στον εγκέφαλο, διότι έχει αρχίσει να γκρινιάζει ότι είσαι πολύ κουρασμένος. Ξέρεις ότι μπορείς κι άλλο, δεν έχεις κάτι να φοβηθείς και πιέζεσαι. Έχεις νικήσει για μία ακόμα ορά την πτυχή του εαυτού σου που επιθυμεί νωθρότητα και οικονομία δυνάμεων.

Κάπως έτσι συμπληρώνεις 14 χιλιόμετρα με μέτρια μέση ταχύτητα (10,2 km/h), περπατάς μερικές εκατοντάδες μέτρα για να ψυχθούν ομαλά οι μύες και μετράς τις σταγόνες του ιδρώτα να κυλούν σε όλο το σώμα σου, τη στιγμή που πλέεις σε πελάγη ευτυχίας και ικανοποίησης. Επιστρέφεις στο σπίτι, και νιώθεις πλήρης. Θέλεις μόνο να μοιραστείς με τους άγνωστους αναγνώστες σου μία ακόμα εμπειρία.

Τα λέμε στο δρόμο!

Τρέξιμο στο άλσος Συγγρού

Κι εσύ μπορείς να τρέξεις μεγάλες αποστάσεις. Ναι, μπορείς!

Αν με ρωτούσε κανείς στην παιδική μου ηλικία, θα έλεγα ότι δεν έχω αντοχή και ότι δεν μπορώ να τρέξω μεγάλες αποστάσεις, παρόλο που ήμουν γρήγορος στις μικρές. Με λίγο-πολύ τυχαίο τρόπο βρέθηκα να τρέχω μεσαίες αποστάσεις (7-10 km) και να να συνειδητοποιώ ότι η αντοχή είναι κάτι που χτίζεται. Κι αυτό ισχύει για όλους.

Με την προπόνηση, γίνεται πιο αποδοτική η καρδιά, βελτιώνεται η αναπνοή, δυναμώνουν οι μύες και γίνονται πιο ανθεκτικοί οι χόνδροι. Επιπλέον καθίσταται πιο ισχυρή η θέληση και η αυτοπειθαρχία, ώστε να αντέχεται η συνεχής κούραση που νιώθει ο αθλητής που προπονείται ολοένα και σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Με συνετή προπόνηση και όχι με υπερβολές, η βελτίωση είναι δεδομένη. Και σε αυτή την περίπτωση, ο γρηγορότερος δρόμος προς τη βελτίωση είναι αργός και θέλει αυτοσυγκράτηση. Αν προσπαθήσουμε να παρακάμψουμε τις συστηματικές προπονήσεις, δίνοντας μεγάλη ένταση και ενθουσιασμό σε αραιές προπονήσεις, τότε θα τραυματιστούμε.

Επί χρόνια, ο χώρος που έτρεχα ήταν τα στάδια. Το Ζηρίνειο στην Κηφισιά, το στάδιο της Πεύκης και άλλα. Έτρεχα αποστάσεις 5 έως 15 χιλιόμετρα, κάνοντας πολλούς γύρους, χωρίς να βαριέμαι, αφού είχα το χρονόμετρο και τη σύγκριση με άλλους να μου κρατούν το ενδιαφέρον. Φίλοι με παρότρυναν να τρέξω στη φύση, αλλά όντας συντηρητικός, έκανα αυτό που είχα συνηθίσει. Μέχρι που ήρθα αντιμέτωπος με τις αργίες, που έκλειναν τα στάδια, οπότε έπρεπε να πάω κάπου αλλού. Κάπως έτσι έστρεψα μερικές από τις προπονήσεις μου στο Άλσος Συγγρού, διαπιστώνοντας ότι είναι ευχάριστο.

Το συγκεκριμένο άλσος έχει πολλά χιλιόμετρα δρόμων και μονοπατιών, από ασφαλτοστρωμένα τμήματα, μέχρι κακοτράχαλα μονοπάτια. Προσωπικά το θεωρώ δύσκολο για αρχάριο δρομέα, κυρίως λόγω της κλίσης του στις κατηφόρες, που θέλουν γυμνασμένα πόδια για να αντέξουν τις καταπονήσεις. Είναι πανέμορφο, αλλά δεν είναι κατάλληλα τα κατηφορικά κομμάτια του, ούτε τα έντονα ανηφορικά, για αρχάριο δρομέα. Μαζεύει πολύ κόσμο, όντας εξαιρετικό για απόδραση από την καθημερινότητα.

Πριν από λίγες μέρες λοιπόν βρήκα χρόνο και ξεκίνησα για τρέξιμο. Οι φίλοι μου δεν μπορούσαν να ακολουθήσουν, αλλά δε δίστασα να ξεκινήσω μόνος. Όταν έχεις επιλέξει την άθληση ως τρόπο ζωής, επιδιώκεις μεν την παρέα με άλλους, αλλά δεν την έχεις ως αυστηρή προϋπόθεση για να ξεκινήσεις. Μπορούν οι φίλοι σου; Τέλεια! Δεν μπορούν; Πάλι θα βγεις και θα περάσεις καλά.

Πηγαίνω τρέχοντας στο άλσος, κάνω εκεί 1-2 γύρους και επιστρέφω. Με τον τρόπο αυτό, αφενός αποφεύγω να μπω σε αυτοκίνητο για να φθάσω στο δάσος και αφετέρου γλιτώνω χρόνο από τη μετάβαση με τα πόδια. Δεν είναι ό,τι καλύτερο να τρέχεις στα πεζοδρόμια της λεωφόρου, αλλά, όπως έχω ξαναγράψει, όταν τρέχω το μυαλό καθαρίζει και αφουγκράζομαι διαρκώς το σώμα μου για να εξερευνήσω τις αντοχές του, οπότε δεν με απασχολεί ιδιαίτερα τι συμβαίνει γύρω μου.

Πάνε δύο χρόνια από τότε που πήγαινα περιστασιακά σε αγώνες δρόμου. Όλο λέω ότι θα βγω για τρέξιμο, αλλά τελικά τρέχω δύο, το πολύ τρεις, φορές το μήνα. Συνήθως επιλέγω να βγω με παρέα για ποδήλατο. Είναι πολλοί οι ποδηλάτες στον κύκλο μου και λίγοι οι δρομείς. Το τρέξιμο απαιτεί περισσότερη αυτοπειθαρχία και καλύτερη φυσική κατάσταση από την ερασιτεχνική ποδηλασία, γι' αυτό συγκεντρώνει λιγότερο κόσμο.

Προφανώς η αντοχή και ταχύτητά μου έχουν πέσει πολύ, αλλά αυτό δε με αποθαρρύνει. Παλαιότερα τερμάτιζα στους αγώνες περίπου στο 20% των πρώτων, ενώ σε χώρους ερασιτεχνικής προπόνησης, όπως το άλσος, είχα συνηθίσει να προσπερνάω σχεδόν τους πάντες τόσο σε αντοχή, όσο και σε ταχύτητα. Από τα τέλη της άνοιξης, μέχρι και τα μέσα του καλοκαιριού, οι δρομείς αυξάνονται, προετοιμαζόμενοι, υποθέτω, για τις παραλίες. Κατά συνέπεια βλέπει κανείς πολλούς να τρέχουν αργά και λίγους καλά προετοιμασμένους από το χειμώνα.

Φθάνοντας λοιπόν στο άλσος, έχω ήδη τρέξει 3 χιλιόμετρα και είμαι ζεστός. Το τοπίο είναι φανταστικό και ο κόσμος που το χαίρεται πολύς. Το περιβάλλον είναι ιδανικό. Νέοι, ηλικιωμένοι, παιδιά, σκυλιά, χαμός. Ξεκινάω με την κατηφορική άσφαλτο και κάνω το μεγάλο γύρο ακολουθώντας την περίφραξη. Καθώς αρχίζω να ανηφορίζω προς την επιστροφή, συναντώ 4 δρομείς. Οι δύο κινούνται αντίστροφα και πηγαίνουν αέρα και ο τρίτος κινείται λίγο πιο γρήγορα από εμένα και με προσπερνάει. Λίγο πιο κάτω βλέπω έναν τύπο που μου ρίχνει καμιά 20αριά χρόνια να ανεβαίνει με αργό ρυθμό μία ανηφόρα. "Ε, αυτόν τον έχω. Δεν μπορεί..." Ξέρω όμως ότι έχω ακόμα 5 χιλιόμετρα μέχρι το σπίτι, οπότε δεν πιέζομαι. "Να θυμάμαι: Ο δρόμος προς τη βελτίωση είναι αργός.", παραμιλάω. Τον αφήνω κι αυτόν να ανοίξει την απόσταση. Άλλωστε με πόση αισιοδοξία θέλω να είμαι καλός δρομέας, όταν οι προπονήσεις μου είναι τόσο αραιές;

Υπενθυμίζω ότι η αξία της άθλησης είναι η δραστηριοποίηση και η χαλάρωση. Δεν είναι οι απόλυτοι αριθμοί και η σύγκριση. Τα τελευταία χρειάζονται βέβαια, ως εφαλτήριο για τη συστηματική προπόνηση και ως στόχοι που δίνουν επιπλέον ικανοποίηση. Ο κύριος στόχος όμως έχει επιτευχθεί και μόνο που έχεις βάλει τα αθλητικά σου παπούτσια και έχεις κάνει το πρώτο βήμα προς την ευτυχία.

Να βγαίνετε ρε, να τρέχετε και να απολαμβάνετε τη φύση!

Να πάρω μέρος σε αγώνα ή όχι;

Θα ξεκινήσω και πάλι απότομα, χωρίς προλόγους. Είμαι κατά του πρωταθλητισμού. Καταστρέφει την υγεία, φανατίζει τα πλήθη και δίνει λάθος αξίες, προβάλλοντας τον ανταγωνισμό ως υπέρτατη αξία, έναντι της ευγενούς και ηθικής άμιλλας.

Συνάμα είμαι σαφώς υπέρ του αθλητισμού. Του ομαδικού, του ατομικού και ειδικότερα εκείνου που ταιριάζει καλύτερα στον καθένα μας. Δεν υπάρχει ιδανικό άθλημα, όλα έχουν την αξία τους και καθένα ταιριάζει καλύτερα σε έκαστο αθλητή, μία δεδομένη περίοδο. Σήμερα μπορεί να είμαι δρομέας, αλλά αύριο να παίζω μπάσκετ και μεθαύριο να κολυμπάω. Άλλωστε ο συνδυασμός αθλημάτων γυμνάζει καλύτερα, αφού δεν επιτρέπει στον οργανισμό να εστιάσει σε συγκεκριμένες μυϊκές ομάδες και να αφήσει λιγότερο γυμνασμένες άλλες. Αθλούμαστε, πηγαίνοντας κόντρα στη μυϊκή προσαρμογή και τη δυνατότητα του σώματος να συνηθίζει κάτι και να γίνεται πιο αποδοτικό.

Όταν γίνουμε πολύ καλοί σε κάτι, το καλύτερο είναι κάνουμε στροφή 180 μοιρών και να μάθουμε από το μηδέν κάτι άλλο. Δεν είναι εύκολη τέτοια στροφή, οπότε την έχω κάνει ελάχιστες φορές στη ζωή μου και μάλιστα όχι συνειδητά. (Να μία ακόμα συμβουλή που είναι καλή για το γράφοντα που τη δίνει.)

Έχω πάει σε πολλούς αγώνες ιστιοπλοΐας και βόλεϊ, σε λίγους αγώνες δρόμου, όμως σε κανένα αγώνα ποδηλασίας. Έχω δυνατές εμπειρίες από αγώνες και δε μετανιώνω που συμμετείχα. Δυνατές εμπειρίες δεν σημαίνει πάντα όμορφες όταν τις ζεις, αλλά ανεκτίμητες όταν τις ανακαλείς στο μυαλό σου μετά από χρόνια. Τα τελευταία χρόνια όμως έχω εγκαταλείψει, διότι η τρέχουσα (αν θέλετε τσιτάτα βεβαιότητας και ακλόνητης φιλοσοφίας, παρακαλώ αλλάξτε blog) άποψή μου είναι ότι ο αθλητισμός είναι απαραίτητο συμπλήρωμα της καθημερινότητάς μας και όχι αυτοσκοπός.

Το άθλημα ή τα αθλήματα που ακολουθούμε, πρέπει να χωράνε εύκολα στη ζωή μας και να μας αρέσουν πολύ. Δεν πρέπει να είναι έντονα καταπονητικά και να μας κάνουν να κρατούμε την ανάσα μας για να αντέξουμε. Δεν πρέπει να περιορίζουν τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, ούτε να γίνονται εις βάρος της εργασίας μας ή των σπουδών μας. Η άθληση πρέπει να μας κάνει να ξεφεύγουμε από την καθημερινότητα και να μας δίνει τη δυνατότητα να επιστρέψουμε σε αυτή με περισσότερη ψυχική δύναμη. Τη στιγμή που γράφω την παρούσα ανάρτηση στο ιστολόγιό μου, κάνω τα 2λεπτα διαλείμματα μεταξύ των σετ γυμναστικής στο σπίτι και ενώ είμαι σε αναμονή για τηλεφώνημα από φίλο, για να πάμε για καφέ (ναι, αραιά και πού πηγαίνω σε καφετέρια).

Η αθλητική μου στάση τα τελευταία χρόνια είναι να βάζω όσο περισσότερη γυμναστική μπορώ στην καθημερινότητά μου (από σκάλες αντί για ασανσέρ, μέχρι ποδηλασία για τη δουλειά και νυχτερινές προπονήσεις) και να μη χάνω χρόνο σε αγώνες. Δέχομαι ότι οι αγώνες δίνουν στόχο και συνιστούν όμορφες εμπειρίες, αλλά τρώνε χρόνο. Αν επιπλέον πρόκειται για αγώνες που χρειάζονται ιδιαίτερο εξοπλισμό (ποδήλατο, ιστιοπλοϊκό σκάφος ή άλλα ακριβά παρελκόμενα) προκειμένου να μπορείς να συναγωνιστείς επί ίσοις όροις με τους συναθλητές σου, τότε αρχίζει να χάνεται το νόημα και αρχίζει ο αγώνας να γίνεται καταναλωτικός. Αν οι άλλοι αρχίζουν να παίρνουν συμπληρώματα διατροφής, αμφίβολης μακροπρόθεσμης επιρροής για την υγεία, τότε έχουμε πλήρη αποπροσανατολισμό του αθλητή και αλλαγή πορείας, από την προάσπιση της σωματικής και ψυχικής υγείας, προς την επίτευξη ενός δύσκολου στόχου πάση θυσία.

Ευθύνη για τα κακά του πρωταθλητισμού φέρουν και οι θεατές (στο σημείο αυτό ευθαρσώς αποστασιοποιούμαι, διότι δεν είμαι), που υποστηρίζουν την ακατάπαυστη βελτίωση των αθλητών, με την αρωγή της χημείας και της διαφήμισης.

Ας το πάρω όμως και από την άλλη μεριά. Μου αρέσει να συναγωνίζομαι και έχω πάει σε μερικούς αγώνες δρόμου τα τελευταία χρόνια. Ο βασικοί λόγοι που πήγα ήταν αφενός η εμπειρία, αφε...δύο η προσγείωση που ήθελα να κάνω στον εαυτό μου. Στις ερασιτεχνικές ομάδες που κυκλοφορούσα, περνούσα με διαφορά τους άλλους και ήθελα να βρεθώ με άλλους παθιασμένους σαν εμένα, ώστε να νιώσω την ήττα και να μην ανεβάσω άλλο τον εγωισμό μου. Φυσικά και την ένιωσα όταν έβλεπα ότι τερμάτιζα περίπου στο 20% των πρώτων, με την κεφαλή να μου ρίχνει χιλιόμετρα.

Είδα όμως κι άλλα πράγματα. Όπως ότι για τις συγκεκριμένες αγωνιστικές εμπειρίες αφιέρωσα πολύ περισσότερο χρόνο σε παράπλευρες προετοιμασίες σε σχέση με τον καθαρό αγωνιστικό χρόνο. Ότι προκειμένου να συναγωνιστώ άλλους δυνατότερους, πάνω στον ενθουσιασμό άφησα κατά μέρος σωματικό πόνο και είχα κάποιους τραυματισμούς, που δε θα είχα σε προσωπικές προπονήσεις. Μία φίλη λέει "Μόνο με τους αγώνες βελτιώνεσαι", αλλά αυτό δεν ισχύει για εμένα. Είμαι άνθρωπος που πιέζει στα όρια τον εαυτό του κατά τις προπονήσεις, ακούγοντας φυσικά το σώμα του. Οι σκέψεις με πιέζουν να τρέξω ή να κάνω ποδήλατο ολοένα και πιο γρήγορα για να ξεφύγω από αυτές. Δεν έχω ανάγκη άλλους για να πιεστώ.

(Θα συνεχίσω το γράψιμο αργότερα. Χτύπησε το τηλέφωνο και πρέπει να φύγω.)

(Συνεχίζω το γράψιμο τρεις μέρες αργότερα, μιας και το blog είναι συμπληρωματικό στη ζωή μου. Προτιμώ να βγω για περπάτημα ή τρέξιμο, παρά να περάσω χρόνο στον υπολογιστή.)

Τι έλεγα λοιπόν; Α, για τους αγώνες. Για κάποιους είναι ωραίος σκοπός και εφαλτήριο για να σηκωθούν από την καρέκλα και να προπονηθούν, ελπίζοντας ότι θα τα πάνε καλά. Είναι κοινωνική δραστηριότητα, μιας και βρίσκονται μαζί με εκατοντάδες άτομα.

Όπως έγραψα παραπάνω, η δική μου στάση παραμένει διαφορετική. Ναι, είναι ωραία εμπειρία οι αγώνες, αλλά απαιτούν περισσότερο χρόνο για τα διαδικαστικά και δεν έχουν να προσφέρουν σε θέμα υγείας ή χαλάρωσης κάτι περισσότερο από αντίστοιχες προπονήσεις. Ίσα-ίσα που εγκυμονούν κινδύνους από τις υπερβολές. Οπότε το τίμημα του επιπλέον χρόνου, ανταλλάσσεται με την εμπειρία της συμμετοχής σε ένα μαζικό γεγονός και της σύγκρισης με άλλους. Μερικές φορές αξίζει, άλλες όχι. Για παράδειγμα ο αγώνας δρόμου της Ρεματιάς Χαλανδρίου μου έχει αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, ενώ ο γύρος της Πάρνηθας, παρόλο που ήταν πιο επίπονος (άρα και πιο ενδιαφέρων για εμένα), δε με ενθουσιάζει ως τμήμα των εμπειριών μου, παρόλο που τα είχα πάει πολύ καλά.

Δε θα καταλήξω σε συμπέρασμα, διότι είναι αυστηρά προσωπικό το θέμα, όπως επίσης και εποχιακό. Κυνηγάω συστηματικά τον αθλητισμό, αλλά όχι τους αγώνες. Κάποια στιγμή ενδεχομένως θα πάω σε κάποιον, ίσως και το φθινόπωρο, οπότε θα γράψω αντίστοιχες εμπειρίες.

Η πρότασή μου είναι να αθλείστε, αλλά να αναθεωρείτε συνέχεια τους στόχους σας και να μην πωρώνεστε. Πάνω από όλα πρέπει να βρίσκεται η σωματική και ψυχική υγεία και μετά η κατάταξη ή η συμμετοχή, ακόμα και ο ίδιος ο τερματισμός (εδώ μιλάει άνθρωπος που δεν έχει εγκαταλείψει ποτέ σε αγώνα, αλλά έχει μετανιώσει για τραυματισμούς που υπέστη με τον λανθασμένο στόχο του τερματισμού).

Σας επισημαίνω να δώσετε πολλή προσοχή στο θέμα του κλασσικού μαραθωνίου που πλησιάζει σε μερικούς μήνες, διότι δυστυχώς έχει γίνει πολύ δημοφιλής και οδηγεί κόσμο σε σοβαρούς τραυματισμούς του μυοσκελετικού συστήματος, στην προσπάθεια να φθάσουν το όνειρο του τερματισμού. Θέλεις να τρέξεις 42 χιλιόμετρα; Τα κάνεις και μόνος σου και σταματάς αν πονέσεις πολύ. Δε χρειάζεται να υποβληθείς σε μία διαδικασία που θα σε πιέσει να τερματίσεις, μέσα στη μέθη των σκέψεων της ιστορικότητας της διαδρομής και της μαζικής συμμετοχής. Η καρδιά βελτιώνεται σχετικά γρήγορα, μαζί και η αντοχή. Οι χόνδροι και τένοντες όμως θέλουν τα χρόνια τους, επομένως τέτοιες επίπονες αθλητικές δραστηριότητες δεν είναι ό,τι καλύτερο για κάποιον που προπονείται 6 μήνες, παρόλο που υπάρχουν σχετικά προγράμματα προετοιμασίας.

Ράντωμ θωτς

Μετά από κάθε αθλητική δραστηριότητα, το μυαλό έχει καθαρίσει και έχει γεμίσει διάφορα συναισθήματα που θέλω να εκφράσω, είτε σε φίλους μου, είτε γραπτώς στο ιστολόγιο. Δυστυχώς, αν δεν γραφούν αμέσως, είτε ξεχνιούνται, είτε φαίνονται λιγότερο σημαντικά. Αν όμως σφηνώνεις τον αθλητισμό σε μία γεμάτη καθημερινότητα, δύσκολα μένει αρκετός χρόνος για συγγραφή.

Κάτι ήθελα να γράψω μετά την κυριακάτικη ποδηλατοβόλτα στο Μαρκόπουλο, αλλά το έχω ξεχάσει. Μου έχει μείνει μόνο η όμορφη εντύπωση, αλλά όχι οι λεπτομέρειες. Ας είναι...

Σε ένα αβέβαιο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό κλίμα, το οποίο δε θα σχολιάσω περαιτέρω, κατάφερα να χωρέσω μερικές όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες και να διασκεδάσω τους καθημερινούς προβληματισμούς.

Για πάμε:

Κυριακή: Βόλτα στο Μαρκόπουλο, ξέροντας ότι παίρνω το ρίσκο να με πιάσει καταιγίδα. Πήρα αδιάβροχο και σκέφθηκα ότι καμία απειλή βροχής δε θα με αφήσει κλεισμένο στο σπίτι. Παίρνοντας το δρόμο της επιστροφής, οι περισσότεροι είχαν τρομάξει με τη βροχή που μας είχε περικυκλώσει, με μόνο τρελό το Γιάννη, που ασπάζεται τη δική μου φιλοσοφία "Ξεκινήσαμε με ποδήλατο, θα γυρίσουμε με ποδήλατο. Δεν μπαίνω σε προαστιακό.". Την ώρα που οι άλλοι αγωνιούσαν, τους έλεγα ότι το πρόβλημα με τη βροχή είναι μέχρι να γίνεις μούσκεμα. Μετά το απολαμβάνεις. :p Τελικά φάγαμε μόνο ψιχάλες και νερό από το μουσκεμένο δρόμο.

Τετάρτη: Από τις πιο ωραίες ποδηλατοβόλτες των τελευταίων ετών. Πανέμορφο σούρουπο στην εξοχή της Άνοιξης και της Ροδόπολης. Θεϊκές μυρωδιές, ειδικά τα πλατάνια στις ρεματιές και καλή παρέα. Πάλι πήγα κομμάτια από τη νύστα την επόμενη μέρα στη δουλειά, αλλά άξιζε. Μου θύμισε γιατί δεν έχω απομακρυνθεί ακόμα από τις ποδηλατοπαρέες, παρόλο που περνάω ποδηλατική κρίση και αναθεωρώ την επαφή μου με κόσμο σε τέτοιους κύκλους.

Παρασκευή: Το μεγαλείο της ήττας! Μικρή ανάβαση προς Νέα Πεντέλη και κατόπιν προς Παλαιά Πεντέλη. Είχα πιάσει κουβέντα με μία φίλη στο πίσω μέρος της ομάδας, όταν ξαφνικά είδα τους άλλους μπροστά να επιταχύνουν στο τέρμα της Οδού Ξενίας, καθώς αρχίζει η μικρή ανάβαση Πεντέλης. Εκεί ξέρω κάθε στροφή, τι γρανάζι θα έχω, ξέρω πού θα ξεκουραστώ, πού θα δώσω ταχύτητα και πού δύναμη. Ποδηλάτης Πεντέλης γαρ. Δεν ήθελα πολύ, όταν είδα τους άλλους να επιταχύνουν. Μου γύρισε το μάτι. Επιταχύνω λοιπόν και αρχίζω να προσπερνάω τον κόσμο που δυσανασχετούσε στην ανηφόρα ή προσπαθούσε να ευχαριστηθεί το νέο του κουρσάκι. "Βελτιώθηκα; Χμμμ... Για να δούμε, θα φθάσω κορυφή πρώτος, όπως πρόπερσι;"

Περνάω λοιπόν κόσμο που είχε εξ αρχής προβάδισμα, περνάω κι άλλους και φθάνω στο γκρουπ των δυνατών, οι οποίοι δίνουν ένταση. Μπροστά είναι ο Δημήτρης, ο οποίος πριν κάτι μήνες μου έριχνε, αφού ακόμα δεν είχα αρχίσει τις προπονήσεις. "Δεν τον έχω αυτόν μάλλον, αλλά θα το παλέψω."

Βλέπω και το Νίκο να πασχίζει. Με το Νίκο είχαμε πάντοτε ωραίες κόντρες και τα πρώτα χρόνια τον περνούσα. Όταν άρχισα να αφιερώνω χρόνο στη σχέση μου και να εγκαταλείπω την ποδηλασία, τον είδα να με αφήνει πίσω, με μεγάλη απόσταση. Αλλά φέτος είναι σειρά του να πάρει οριστικά πλέον το δρόμο της οικογενειακής ζωής, οπότε λογικό είναι να μην έχει χρόνο για προπονήσεις. Τον ακολουθώ λοιπόν με σύνεση για ένα χιλιόμετρο και τον βλέπω να αγκομαχεί με εγωισμό. Δίνει πολύ πόνο με όλο το σώμα και απορώ πώς σκέφτεται. "Είτε έχει βελτιωθεί πάρα πολύ, είτε δεν έχει υπόψη ότι πρόκειται για τρία χιλιόμετρα ανηφόρας", σκέφτομαι. Δουλεύω ήδη στους 180 παλμούς και προσπαθώ να κρατήσω αποθέματα δυνάμεων διότι είναι ένας ακόμα μπροστά. Εγώ με ποδήλατο βουνού, ο Νίκος με onroad trekking και ο πρώτος με fitness.

Ο πρώτος αρχίζει να ανοίγει σε κάποιο σημείο και σκέφτομαι ότι αν του αφήσω κι άλλη διαφορά, θα χάσω πλέον την ευκαιρία να τον περάσω. Προσπερνάω λοιπόν το Νίκο, ο οποίος απογοητεύτηκε όταν με είδε να περνάω και έριξε τελείως το ρυθμό του, και βάζω στόχο τον πρώτο. Ευτυχώς γόνατο και υποκνημιδικός δεν με ενοχλούν καθόλου και έχω μόνο να παλέψω με την καρδιά που μου λέει να σταματήσω και λίγο με τον αριστερό δικέφαλο και το γαστροκνήμιο που φωνάζουν για σύνεση. Ανεβαίνει ο εγωισμός, οι ενδορφίνες αντιμάχονται την κούραση και ο τύπος με το fitness ανοίγει κι άλλο την απόσταση. Η γάμπα αρχίζει να έχει συμπτώματα κράμπας, οπότε ξέρω ότι δεν μπορώ ούτε να σηκωθώ και να σπριντάρω στα τελευταία 400 μέτρα, ούτε να επιταχύνω με αξιώσεις. "Όχι ρε φίλε, βρήκα το δάσκαλό μου. Από το Δημήτρη ή το Νίκο περίμενα την ήττα, όχι από άλλον." Τον βοηθάει το ποδήλατο, αλλά και αυτός είναι πολύ δυνατός. Φθάνουμε στο τέρμα της ανηφόρας με διαφορά 100 μέτρων. Ήττα. :)

Κλασσικά ο κόσμος δεν ξέρει να κάνει cool down με κίνηση και σταματάει λαχανιασμένος. Εγώ αντιθέτως, εξακολουθώ ανεβοκατεβαίνω το βουνό, όσο περιμένουμε τους τελευταίους, για να πέσουν οι παλμοί και να ψυχθούν οι μύες. Κατεβαίνουμε Νέα Πεντέλη και μετά βουρ στην ανηφόρα για Παλαιά. Το παλικάρι με το fitness παρατάσσεται πρώτος κι εγώ παρακολουθώ μερικά μέτρα πιο πίσω. Ποτέ δε δίνω ρυθμό στην αρχή ανηφόρας. Αφήνω τους άλλους να κουραστούν και ανεβάζω με τον τρόπο που ξέρω, φροντίζοντας να μην αφήσω μεγάλη απόσταση. Σπιρντάρουν οι δυνατοί και τους αφήνω να με περάσουν. Ο τύπος με το fitness συνεχίζει να δίνει, αυτή τη φορά με ακόμα περισσότερη δύναμη. Η κλίση είναι πιο μικρή και μάλλον του ταιριάζει καλύτερα. Αποφασίζω να περάσω τους άλλους και τον ακολουθώ από απόσταση 100 μέτρων.

Έχουμε κόντρα άνεμο και το παλικάρι δίνει ακάθεκτος. Έχω κουραστεί. Τα είχα δώσει όλα στην προηγούμενη ανάβαση και πλέον νιώθω σαν να έχω κάνει 70 χιλιόμετρα. Δεν έχει συνηθίσει ο οργανισμός μου να αποθηκεύει αρκετό γλυκογόνο για άμεση απελευθέρωση, όπως παλαιότερα. Οι άλλοι είναι πολύ πίσω, αλλά δε με νοιάζει. Βελτιωνόμαστε μόνο αν κοιτάμε μπροστά. Αυτή τη φορά τρώω σκόνη με απόσταση 200 μέτρων. Οφείλω να το αναγνωρίσω:

- Φίλε με έλιωσες. Το πας καλά.

- Με βοηθάει πολύ το ποδήλατο. Εσύ έχεις mountain.

- Σύμφωνοι, αλλά το ποδήλατο δεν λέει τίποτα από μόνο του. Έδωσες πολλή δύναμη. Μπράβο.

Τι μου έμεινε;

- Μία λίμνη ενδορφινών από την παρατεταμένη ποδηλασία στα κόκκινα.

- Μία ακόμα στιγμή ειλικρίνειας και περιορισμός του εγωισμού.

- Μία βραδιά με καλή προπόνηση στο βουνό.

- Στόχος για βελτίωση, ώστε να φθάσω τα προπέρσινα επίπεδα.

- Ένα Σάββατο βράδυ που κάθομαι και γράφω στο blog, όντας ακόμα κουρασμένος σωματικά από χθες και γεμάτος όμορφες εντυπώσεις. Είναι ωραίο να προσπαθείς για πράγματα μικρής ουσίας, χωρίς άγχος και να συναγωνίζεσαι φίλους και γνωστούς για στόχους που δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία στη ζωή, πέρα από την ίδια την κοινωνική συναναστροφή και την προσπάθεια.

Μεθαύριο ξεκινάει μία ακόμα αβέβαιη εβδομάδα. Για να δούμε... Ευτυχώς που υπάρχει ο αθλητισμός για να ξεχνιόμαστε.