Τι είναι ο νόμος του Μέρφυ; Κατά τη γνώμη μου δεν είναι σύνολο κανόνων που μπορεί να προοικονομήσει το μέλλον, ούτε να αιτιολογήσει το παρελθόν. Είναι απλά μία ευτράπελη σύνοψη της επιλεκτικότητας της μνήμης μερικών ανθρώπων. Η ιδιοσυγκρασία κάποιων ατόμων τούς κάνει να ξεχνούν εντελώς τις όμορφες στιγμές, καθώς και ό,τι τους έχει πάει καλά και αντιθέτως να εντυπώνουν ανεξίτηλα στη μνήμη τους τα στραβά και ανάποδα της καθημερινότητας.
Για παράδειγμα, δε θυμάσαι τις μέρες που πρόλαβες το λεωφορείο ή το τραίνο στο τσακ, αλλά μόνο εκείνες που το έχασες. Από τις τελευταίες μάλιστα, θυμάσαι εντονότερα εκείνες που η καθυστέρησή σου είχε αρνητικές συνέπειες κι όχι εκείνες που έκατσαν όλα τα φανάρια στο λεωφορείο και τελικά έφθασες στην ώρα σου. Αντίστοιχα γεγονότα συζητάς με τους φίλους σου, για να τα βγάλεις από μέσα σου, ενώ αμελείς να μοιράζεσαι όμορφες "τυχερές" στιγμές, όπου όλα πήγαν κατ' ευχήν. Αλλά είμαστε σε ποδηλατικό ιστολόγιο, οπότε ας επιστρέψουμε πίσω στο θέμα μας.
Στο Freeday της Παρασκευής έμαθα για μία ενδιαφέρουσα ποδηλατοβόλτα που θα έκανε την Κυριακή μία ερασιτεχνική ποδηλατική ομάδα. Ενθουσιάστηκα και πήρα αμέσως την απόφαση να συμμετάσχω, γνωρίζοντας ότι ο καιρός θα είναι καταπληκτικός για την εποχή. Όλα καλά μέχρι εδώ. Αλλά μόνο μέχρι εδώ. :p Μετά έρχεται ο Μέρφυ(ς) και σου λέει "Φιλαράκι δεν παίζει. Τσάκω πυρετό και λοιπά δυσάρεστα συμπτώματα ίωσης." Κάθομαι λοιπόν μέσα στο σπίτι το Σάββατο και ήδη αρχίζω να προβληματίζομαι με την ιδέα ότι με θα μείνω μέσα το σαββατοκύριακο. Κάπου εκεί σκέφτομαι ότι οφείλω να απαντήσω στον κ. Μέρφυ. Ετοιμάζω την τσάντα μου για την επόμενη μέρα, φτιάχνω το φαγητό και το συσκευάζω σε ταπεράκι, πλένω τα φρούτα, γεμίζω το παγούρι και ρυθμίζω το ξυπνητήρι για το επόμενο πρωί. "Αν έχω πυρετό αύριο, το πολύ-πολύ να μείνω σπίτι να στολίσω δέντρο. Αν όμως δεν έχω, θα πάω στην εκδρομή!"
Μπιιιιιιιιιιιιπ! Μπιιιιιιιιπ! Χτυπάει το ξυπνητήρι το πρωί της Κυριακής, σηκώνομαι, διαπιστώνω ότι νιώθω μια χαρά, οπότε αρχίζω να ετοιμάζομαι βιαστικά. Με το που βγάζω το ποδήλατο έξω, βλέπω το μπροστινό λάστιχο πίτα. Προφανώς είχε σκάσει λίγο πριν φθάσω σπίτι το βράδυ της Παρασκευής και είχε χάσει σταδιακά την πίεση την επόμενη μέρα. Εκεί αρχίζουν οι σκέψεις... Ο χρόνος ήταν οριακός για να φθάσω στην ώρα αναχώρησης του γκρουπ, τηλέφωνα από τους άλλους δεν είχα, οπότε το τοπίο αρχίζει να θολώνει. Η ποδηλατοβόλτα αρχίζει να εξαφανίζεται από το πρόγραμμα της ημέρας και η διάθεση τείνει να χαλάσει. Ξέχασε όμως κάτι ο κυρ Μέρφυ: Μου αρέσει πάρα πολύ η ποδηλασία και δεν την αφήνω έτσι εύκολα. Θα παίξω το τελευταίο μου χαρτί. "Όχι, δε θα στολίσω δέντρο σήμερα! Σήμερα έχει ποδηλασία!" Μπαλώνω τον αεροθάλαμο, παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και σκέφτομαι ότι μπορεί να τους πετύχω στο δρόμο, αν τρέξω λίγο, υποθέτοντας τη διαδρομή που θα ακολουθήσουν. Δεν ήταν οι πιθανότητες με το μέρος μου, αλλά ήταν η ελπίδα. Άλλωστε, στη χειρότερη περίπτωση η έκβαση θα ήταν να κάνω ποδήλατο μόνος. "Κι αν δεν τους βρω, θα επιστρέψω και θα ανέβω στην Πεντέλη." Επομένως είχα μπροστά μου ένα δίλημμα με δύο όμορφες επιλογές, απλώς με προτίμηση στην παρεΐστικη ποδηλατοβόλτα. Για να μην τα πολυλογώ, η εξέλιξη ήταν θετική, αφού σύντομα συνάντησα στο δρόμο τους ποδηλάτες και γέμισα την Κυριακή μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Καλή παρέα, με πολύ κέφι, φοβερός καιρός, υπέροχη διαδρομή.
Βλέποντας το ποτήρι μισογεμάτο (με χυμό πορτοκάλι :) ), θα έλεγα ότι ήμουν λίγο άτυχος την Κυριακή που διαπίστωσα το σκασμένο λάστιχο, αλλά πολύ τυχερός την Παρασκευή που δε με άφησε το ποδήλατο τα μεσάνυχτα. ΟΚ, για την αρρώστια δεν μπορώ να βρω κάτι ουσιαστικά καλό να πω, αλλά ευτυχώς που κράτησε μόνο μία μέρα, όσο δηλαδή για να με κάνει να εκτιμήσω περισσότερο την υγεία μου στη σημερινή βόλτα. Η σημερινή μέρα οφείλει λοιπόν να γραφεί στο ιστολόγιο, κόντρα στο νόμο του Μέρφυ, ώστε να εντυπωθεί μία αλληλουχία γεγονότων με καλή έκβαση, παρ' όλες τις αναποδιές που αποπειράθηκαν να με πτοήσουν. Οι ποδηλάτες έχουμε πολλές τέτοιες καλές μέρες, διότι η ποδηλασία είναι από μόνη της όμορφη, είναι περιπέτεια, είναι ατομική και ταυτόχρονα ομαδική προσπάθεια. :)
Όταν θέλεις κάτι πολύ, δεν πα να συνωμοτεί το σύμπαν εναντίον σου, θα το κάνεις. Ακόμα κι αν δεν το κάνεις, θα έχεις ευχαριστηθεί την προσπάθεια προς το όνειρό σου, το ταξίδι προς την Ιθάκη (από τον "Αλχημιστή" του ...Καβάφη. :p)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου