Ο σημερινός πρωινός ήλιος δεν άφηνε περιθώρια για σκέψεις, με δεδομένο ότι είχαμε χάσει μερικές βόλτες τις προηγούμενες μέρες με τις βροχές. Οι καιρικές προγνώσεις ανέφεραν ψιχάλες για το μεσημέρι, αλλά δεν τις αφήσαμε να μας πτοήσουν. Μερικά τηλεφωνήματα σε φίλους και βουρ για ανάβαση Υμηττού. Προτιμώ γενικά την Πεντέλη ως κοντινό και πιο δύσκολο προορισμό, αλλά πιο αραιά επισκέπτομαι με παρέα τον Υμηττό και την Πάρνηθα για να απολαύσω τις ομορφιές τους. Μία αλλαγή χρειάζεται σε όλους μας.
Δεν πρόλαβα να καβαλήσω το ποδήλατο κι άρχισαν οι ψιχάλες. Κοντοστάθηκα λίγο, αλλά αποφάσισα να συνεχίσω ανεξαρτήτως καιρού. Σήμερα έχει βουνό, τέλος! Ευτυχώς, το ψιχάλισμα δεν κράτησε πάνω από μισή ώρα και ο καιρός μας έκανε τη χάρη. Πολύ όμορφος ουρανός με διάφανα σύννεφα, κάπου-κάπου να σκάει μύτη ο ήλιος, ενώ το κερασάκι στην τούρτα ήταν το σύννεφο που σκέπαζε την κορυφή του Υμηττού. Με το που το είδα ενθουσιάστηκα: "Παιδιά, κοιτάξτε προς την κορυφή. Θα μπούμε στο σύννεφο!" :)
Η ανάβαση σήμερα ήταν παρεΐστικη, που σημαίνει ότι σεβόμαστε το ρυθμό του πιο αργού ποδηλάτη. Δεν τον πιέζουμε και φροντίζουμε να απολαύσει κι εκείνος τη διαδρομή, όπως όλοι μας. Χαλαρός ρυθμός, 3-4 στάσεις, χαβαλές και αγνάντεμα της θέας. Κοίταζα τους άλλους λαχανιασμένους και κουρασμένους, προσπαθώντας να ανακαλέσω στο μυαλό μου μνήμες από τις πρώτες αναβάσεις που ήμουν σε ίδια και χειρότερη κατάσταση. Τώρα μου φαίνεται μακρινή ανάμνηση, σε σημείο να ξεχνιέμαι κάποιες φορές και να απορώ πώς κουράζονται οι άλλοι με τον αργό ρυθμό.
Για καλή μας τύχη στην κορυφή του βουνού μας έκανε την τιμή το σύννεφο να μας περιμένει. Μετά τις κεραίες η ορατότητα περιοριζόταν στα 30 μέτρα. Είχε ήδη πέσει το σκοτάδι και το θέαμα ήταν μαγικό. Λατρεύω την ομίχλη, ενώ το βράδυ έχει άλλη γοητεία. Δεν έβλεπες το λεκανοπέδιο, δεν έβλεπες καν τους συμποδηλάτες σου λίγα μέτρα πιο μπροστά. Ποδηλατούσες σε ένα πέπλο ομίχλης, κοιτάζοντας μόνο τη γραμμή στην άκρη του δρόμου για να μη βγεις εκτός. Ανεπανάληπτα! Είμαι πεπεισμένος πλέον ότι θα εξελιχθώ σε συννεφοκυνηγός. Μόλις βλέπω σύννεφο, θα καβαλάω το ποδήλατο και θα τρέχω το να το προλάβω στην κορυφή του βουνού. :)
Επιστροφή κλασσικά από τη Λεωφόρο Κηφισίας σε γρήγορο ρυθμό. Συνήθως μετά από την ανάβαση του Υμηττού είμαι κουρασμένος και επιστρέφω χαλαρά. Σήμερα όμως ένιωθα ότι δεν είχα κουραστεί καθόλου και ήθελα να πιέσω λίγο τον εαυτό μου για να εκτονωθώ. Το παράξενο είναι ότι τον τελευταίο καιρό ανεβαίνω πιο συχνά την Κηφισίας, παρά την Πεντέλη. Αρχικά με πείραζε η στροφή στην αστική ποδηλασία, αλλά πλέον βλέπω ότι και η ανηφορική λεωφόρος έχει τη χάρη της, ειδικά το κομμάτι του Αμαρουσίου.
Υμηττέ θα σου ξανάρθουμε. Δεν υπόσχομαι όμως ότι θα γίνει σύντομα, διότι ήδη μου λείπει η Πεντέλη και θα την προτιμήσω. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου