Βρέχει!

Να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα! :) Μου αρέσει να περπατάω στη βροχή, ακόμα περισσότερο να τρέχω με ψιχάλα, αλλά όχι να κάνω ποδήλατο. Είμαι ασφάλτινος ποδηλάτης του στεγνού δρόμου._

Η βροχή έχει όμως ένα καλό, σε σχέση με την ποδηλασία. Σε βοηθάει να πάρεις την απόφαση να βγεις για ποδήλατο, πριν αρχίσει να βρέχει. Είσαι στη δουλειά και σκέφτεσαι: "Να βγω σήμερα για ποδήλατο ή να μη βγω;" Στο σημείο αυτό βλέπεις τον καιρό, καταλαβαίνεις ότι την επόμενη μέρα δε θα μπορείς (εννοώ δε θα θέλεις! ΟΚ, ΟΚ...) εξαιτίας της βροχής, οπότε δεν υπάρχει κάποια απόφαση να πάρεις. Γυρνάς σπίτι, τσιμπάς κάτι, αλλάζεις ρούχα και καβαλάς το ποδήλατο. Απλά τα πράγματα! :)

Μία από τις εικόνες που λατρεύω είναι η νεφοσκεπής κορυφή της Πεντέλης.  Να φαίνεται το βουνό μέχρι τα 800 μέτρα και μετά το χάος. Όλη η κορυφή μέσα στο σύννεφο. Η θέα αυτή με γεμίζει έντονα συναισθήματα. Ξυπνάει αναμνήσεις από το ομιχλώδες τοπίο που συναντά κανείς όταν βρεθεί μέσα στο σύννεφο. Ορατότητα με το ζόρι στα 30 μέτρα, αναμμένα φώτα για να φαίνεσαι μέρα-μεσημέρι, απόλυτη ησυχία. Ποιος παλαβός ανεβαίνει στην τυφλή κορυφή του βουνού μέσα στην ομίχλη; :p

Πρόσφατα έκανα μία διαδρομή 70 περίπου χιλιομέτρων με μία ερασιτεχνική ποδηλατική ομάδα. Ωραία παρέα, με κέφι, αλλά κλασσικά χαλαρός ρυθμός που δε σου δίνει το κάτι παραπάνω που χρειάζεσαι για να εκτονωθείς. Στην επιστροφή άφησα την ομάδα να συνεχίσει με το ρυθμό της και έφυγα μόνος προς Νέα Μάκρη και κατόπιν Διόνυσο για να ανέβω την Πεντέλη από την άλλη μεριά. Γοητευτική διαδρομή, σαφώς πιο εύκολη από την ανάβαση στο στρατόπεδο, αλλά αρκούντως κουραστική για να νιώσω ότι προπονήθηκα. Περνώντας τον Άγιο Πέτρο, το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο στην κορυφή του βουνού που ήταν καλυμμένη με σύννεφα. Ο μυϊκός τραυματισμός στο πόδι με περιόριζε ακόμη, αλλά η επιθυμία να επισκεφθώ την κορυφή σε αυτές τις συνθήκες ήταν έντονη. Μέσα μου πάλευε η λογική με το συναίσθημα. Να φερθώ συνετά και να μην καταπονήσω άλλο το πόδι μου ή να ακολουθήσω την καρδιά μου και να χωθώ μέσα στην ομίχλη; Το δίλημμα κράτησε αρκετές στιγμές, μέχρι που έφθασα στο Διόνυσο και πλέον είχα τρεις δικαιολογίες για να μην ανέβω: Ημιτενοντώδης, υποκνημιδικός, τετρακέφαλος. Εδώ ακριβώς έγκειται το καλό με τον ερασιτεχνικό αθλητισμό. Πιέζεις τον εαυτό σου πολύ, πάρα πολύ, αλλά μέχρι το σημείο που το ευχαριστιέσαι και δεν κάνεις κακό στο σώμα σου. Δεν έχεις να αποδείξεις τίποτε σε κανένα, δε σε κυνηγάνε οι χρόνοι και όταν πρέπει αναπαύεσαι. Έχεις την ευχέρεια να ξεκουραστείς όσο χρειάζεται, να επουλώσεις μυϊκούς τραυματισμούς, χωρίς να μένεις πίσω σε προπονήσεις. Στόχος σου είναι να περνάς καλά, να βάζεις υψηλούς προσωπικούς στόχους ως προς τις επιδόσεις, αλλά όταν χρειάζεται να τους αναθεωρείς, χωρίς κόστος. Κατηφόρα λοιπόν στην λεωφόρο Διονύσου, σνομπάρισμα της υπέροχης ανηφόρας της οδού Θέτιδος και αναβολή της επίσκεψης της κορυφής για άλλη μέρα. Προπόνηση στην υπομονή δηλαδή, όπως άλλωστε κάνω εδώ και καιρό με τρέξιμο που μου λείπει πολύ.

Να επιστρέψω στη βροχή όμως... Άρχισε αυτή την εβδομάδα να βρέχει συστηματικά. Τόσο συστηματικά που θα καταλήξουμε να πηγαίνουμε για καφέδες. :p Την Πέμπτη δεν πρόλαβα με τη δουλειά  να ανέβω στο βουνό και έπιασε βροχή. Χθες μας τα χάλασε πάλι ο καιρός, αλλά σήμερα έχω την πρώτη δοκιμή για τρέξιμο, μετά από 7 εβδομάδες. Για να δούμε... :)

Καλό μήνα και καλό χειμώνα!

Υ.Γ.: Μου είχε λείψει απίστευτα το τρέξιμο. Φοβερή χαλάρωση, εκτόνωση και ευεξία μετά. Ειδικά αν τρέχεις με παρέα, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσες να κάνεις για να γεμίσεις ένα απόγευμα. :)