Τώρα μάλιστα!

Μετά από πολλές ημέρες αποχής από την οδήγηση της Ισμήνης, βρέθηκα επιτέλους σήμερα πάνω της. Μου είχε λείψει απίστευτα.

Η ιδέα ότι θα την οδηγήσω, ήδη από το προηγούμενο βράδυ χαλάρωνε το πνεύμα, μετά από μία πολύ δύσκολη ημέρα με εντάσεις. Το πρωί που την καβάλησα, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ξέχασα τα πάντα. Ένας μηχανόβιος, μία μηχανή, ένας δρόμος. Ό,τι μου πρόσφερε πριν πολλά χρόνια το αυτοκίνητο και πριν λίγα χρόνια το ποδήλατο, τώρα το προσφέρει απλόχερα η μοτοσυκλέτα. Ο άνθρωπος χρειάζεται τις εναλλαγές στη ζωή του για να ανανεώνεται και με τη μηχανή το έχω πετύχει πολύ καλά. Δεν είναι μόνο η αίσθηση, αλλά και η πρακτικότητα στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της ασφυκτικής πρωτεύουσας, που την καθιστούν ιδανική για μετακίνηση, τουλάχιστον τις μέρες με καλό καιρό.

Η οδήγηση μοτοσυκλέτας σε συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης απαιτεί την πλήρη προσοχή σου. Το μυαλό δουλεύει υπερωρίες, δεν υπάρχει χρόνος για προβληματισμούς εκτός της οδήγησης. Κάθε προσπέραση θέλει σκέψη και προσδίδει ικανοποίηση. Κάθε επιτάχυνση συνοδεύεται από μειδίαμα και κάθε φρενάρισμα από εκπνοή. Ένας διαφορετικός κόσμος, στις ίδιες συνθήκες που με ένα αυτοκίνητο θα χασμουριόσουν ή θα έψαχνες εναγωνίως κατάλληλη μουσική για να σου φτιάξει τη διάθεση. Με τη μοτοσυκλέτα δε χρειάζεται μουσική, ακούς τον ήχο του κινητήρα, έχεις επαφή με το περιβάλλον, ζεις ό,τι γίνεται τριγύρω σου.

Με αυτά και με αυτά, κάποια στιγμή κόλλησα στο φανάρι της Μεσογείων. Κλασσικά ο τροχονόμος δίνει προτεραιότητα σε όσους κινούνται από τα νότια προάστια προς το κέντρο, αφήνοντας τους άλλους να περιμένουν 4, 5, ...8 λεπτά. Πιάνω κουβέντα με ένα ντιλιβερά:

- 7 λεπτά σε αναμονή μας έχει. Το ρεκόρ του είναι 8. Για να δούμε θα το σπάσει σήμερα; :p

- Άσε, έχω παραγγελία καφέδες και θα μου γκρινιάζουν οι πελάτες ότι έχουν κρυώσει.

Σε λίγο κάνει σήμα ο τροχονόμος να ξεκινήσουμε. Του λέω μία "καλημέρα", ανοίγω το γκάζι και χάνομαι στον περιφερειακό. Όσο πιο πολλή ώρα είσαι στάσιμος, τόσο περισσότερο επιταχύνεις για να αφήσεις πίσω σου την υπομονή που έκανες. Κάπου εκεί είδα και μία ίδια μοτοσυκλέτα, απλά σε άλλο χρώμα. Χαμογέλασα ξανά.

Έφθασα στη δουλειά χαρούμενος και ορεξάτος. Ήταν καλή ημέρα παραγωγική και λίγο δημιουργική, όπως άλλωστε είναι οι τελευταίες εβδομάδες. Όμως ήταν η που Ισμήνη έκανε τη διαφορά. Περίμενα πώς και πώς να την ξαναοδηγήσω για την επιστροφή.

Το απόγευμα δε βιαζόμουν καθόλου να ξεκινήσω, ήξερα ότι δε θα με επηρεάσει ιδιαίτερα η απογευματινή κίνηση, οπότε έφυγα χαλαρός. Λίγο πριν φθάσω στο σπίτι, άκουσα πίσω μου μπάσο ήχο από εξάτμιση. Σκέφθηκα ότι θα είναι κανένα motard ή άλλο πειραγμένο μηχανάκι. Κάπου τον άκουγα κοντά, κάπου απομακρυνόταν. Δεν είχε τη δική μου ευελιξία μέσα στην κίνηση, φαινόταν να κολλάει στα πιο στενά σημεία. Φθάνω σε φανάρι, του κάνω χώρο, για να δω τι με ακολουθεί. Ήταν μία ολόιδια Ισμήνη. Ίδιο χρώμα, ίδια όλα, εκτός από την αλλαγμένη εξάτμιση που παρήγαγε το δυνατό θόρυβο. Απλά ο τύπος είχε δεύτερο αναβάτη και πήγαινε αναγκαστικά πιο συντηρητικά.

- Ωραία μηχανή! ...του λέω

Κοιτάζει προς το μέρος μου, βλέπει ότι καβαλάμε την ίδια μοτοσυκλέτα και γελάει. Ανοίγει το γκάζι, χάνεται στον ανοικτό δρόμο, για να τον φθάσω λίγο μετά που κόλλησε πάλι στην κίνηση.

Ας γραφεί στα κατάστιχα, μία ωραία ημέρα. Μία ωραία εργάσιμη ημέρα, καλύτερη από τα σαββατοκύριακα. Για να δούμε την αυριανή... :)