Δρομικές εμπειρίες

Αν έλεγα ότι το τετραήμερο των Χριστουγέννων ήταν όμορφο και θα ήθελα μία ακόμη μέρα ξεκούρασης, δεν ισχύει το ίδιο για το τριήμερο της πρωτοχρονιάς. Ήδη χαίρομαι που έφθασε στο τέλος του και αύριο ξεκινάει η εργάσιμη εβδομάδα. Θα οδηγήσω και την Ισμήνη αύριο, οπότε έχω μία ακόμα ευχάριστη προσμονή στο μυαλό.

Έχω εμπεδώσει ότι μου ταιριάζουν περισσότερο οι καθημερινές με τα μικρά διαλείμματα του σαββατοκύριακου. Πολλές φορές στις γιορτές βαριέμαι, μελαγχολώ και γενικά δεν έχω τη διάθεση να αξιοποιήσω σωστά τον ελεύθερο χρόνο. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά τα τελευταία χρόνια ξέρω καλά ότι οι ιδανικές συνθήκες πληρούνται από χαλαρή, δημιουργική εργασία και όχι από πολύ ελεύθερο χρόνο.

Η πίεση από τις οικογενειακές εντάσεις της περασμένης εβδομάδας και τα προσωπικά δεν έχει φύγει ακόμα. Ξυπνάω με κακή διάθεση και πονοκέφαλο και αδυνατώ να ευχαριστηθώ τις αντικειμενικά ωραίες στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους. Κάτι που είχα πετύχει πριν από μερικές εβδομάδες, τώρα φαίνεται πάλι δύσκολο. Δεν πτοούμαι, εξακολουθώ να προσπαθώ, αλλά ρε συ, κουράζει! :p Ναι, δεν είναι αστείο κι ας χαμογελάω τώρα με τη διαπίστωση της επανάληψης των συναισθημάτων. Έχω καταντήσει πιο προβλέψιμος και από τους δείκτες του ρολογιού.

Τι μου αρέσει λοιπόν; Χμμμ. Να γράφω, όπως αυτή τη στιγμή, να κάνω γυμναστική στο σπίτι, κάτι το οποίο χαλαρώνει το νευρικό σύστημα της πλάτης και σου δίνει ικανοποίηση, να κάνω ποδήλατο στο βουνό, όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση και να τρέχω. Ω ναι, να τρέχω!

Πολλή κακή διάθεση χθες, αλλά ήξερα τι χρειαζόμουν. Η οδήγηση της Ισμήνης φάνταζε δελεαστική, αλλά σίγουρα το τρέξιμο είναι ανώτερη εμπειρία. Έβαλα με πείσμα τα δρομικά παπούτσια, πάλεψα με τη βαρεμάρα και τις αναστολές και έκανα το πρώτο δύσκολο βήμα. Ο καιρός ήταν καλός για τρέξιμο, οπότε αποφάσισα να πάω πιο μακριά προς το Διόνυσο.

Ο μηχανισμός ενδορφινών ήταν αδρανής, δεν μπορούσα να ανεβάσω με τίποτα ρυθμό. Οι αναστολές γυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου και μου έλεγαν να σταματήσω και να γυρίσω σπίτι. Έχω χτίσει όμως δυνατή αυτοπειθαρχία και η λογική έλεγε να κάνω υπομονή. Στο μυαλό μου γυρνούσαν πάλι όλα τα άσχημα. Από τα οικογενειακά, μέχρι τις γυναίκες που έδειχναν παγερή αδιαφορία. Δεν μπορούσα να απολαύσω τη στιγμή, οπότε άρχισα να τη λέω στον εαυτό μου:

- Ξύπνα ρε! Χάνεις το καλύτερο κομμάτι. Παρατήρησε το υπέροχο τοπίο γύρω σου, τον ουρανό, το φεγγάρι που έχει ανατείλει πριν ακόμα δύσει ο ήλιος. Αφουγκράσου το σώμα σου. Γίνε ένα με το δρόμο που πατάς, νιώσε στο πέλμα σου το ανάγλυφό του. Ξύπνησα για λίγο και ξεχάστηκα κάπως. Αλλά δεν κράτησε πολύ. Το μυαλό γύρισε πίσω στη μαυρίλα. Ήξερα όμως ότι τα καλύτερα έπονται.

Έφθασα στο ημιδασικό κομμάτι της Ρέας, στο χωματόδρομο στις παρυφές του δάσους. Είχαν περάσει άλλωστε σαράντα λεπτά και το τρέξιμο είχε αρχίσει να επιτελεί το σκοπό του. Ζούσα επιτέλους τη στιγμή και ήξερα ότι θα είναι ωραία για τουλάχιστον μία ώρα ακόμα. Κούραση δεν ένιωθα πλέον, το πνεύμα είχε επιτέλους χαλαρώσει και απολάμβανα τη δρομική νιρβάνα στην οποία στόχευα εξαρχής. Ακόμα και το κρύο στα χέρια με τη θερμοκρασία στους 10°C δε με πτοούσε.

Γύρισα σπίτι χαρούμενος και έμεινα έτσι για μερικές ώρες. "Η ευτυχία είναι κυνήγι" είχε πει μία φίλη και την κυνήγησα καλά αυτή τη φορά. Έχω ξαναγράψει ότι η δύναμη του ανθρώπου φαίνεται όταν βρίσκει το κουράγιο να σηκωθεί και όχι όταν διατηρεί ένα σταθερό επίπεδο καλής κατάστασης. Όλοι μπορούν να τα πάνε καλά, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και έχουν την επιβράβευση να τους ενισχύει. Μπορεί να μην περνάω καλά αυτές τις μέρες, αλλά τουλάχιστον νιώθω δυνατός που ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες που προκύπτουν.

Αναλογιζόμενος τι θα ήθελα στον καινούριο χρόνο, δεν μπορώ να σκεφθώ πολλά πράγματα που να περνάνε από το χέρι μου. Κανένα επαγγελματικό ταξίδι στην επαρχία, ωραίο καιρό για να οδηγώ συχνά τη μοτοσυκλέτα, μία καλή κοπέλα; Κάνω όνειρα που βασίζονται στην τύχη και σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά ξέρω ότι αυτά δε σε βοηθούν ιδιαίτερα. Πιο σημαντικό είναι να βάζεις στόχους που να βασίζονται στη δική σου προσπάθεια και τις δυνάμεις σου.

Καλή χρονιά!