Προσαρμογή στο περιβάλλον

Υπομονή λίγο στις πρώτες παραγράφους, υπόσχομαι πάλι όμορφο τέλος. :)

Διάβασα πρόσφατα μερικούς στίχους του Μπόρχες που με έβαλαν σε σκέψεις:

---------------------------------------------------------------------------------

“Μαθαίνεις”

Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά

ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.

Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι

Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις… με κάθε αντίο μαθαίνεις…

--------------------------------------------------------------------------------------

Καλώς ή κακώς δεν έχω αλλάξει σε πολλά σημεία. Παραμένω σχετικά αυθόρμητος, ενθουσιώδης, ευαίσθητος και συναισθηματικός. Αρνούμαι να δεχθώ πολλά από αυτά που γράφουν οι παραπάνω στίχοι και τα οποία έχω ακούσει αποσπασματικά πολλές φορές από φίλους.

"Βλέπεις ότι αποτυγχάνεις, αλλά δεν αναπροσαρμόζεις την τακτική σου. Δεν προσαρμόζεσαι σε μία πραγματικότητα, που βλέπεις ότι υπάρχει, αλλά δε δέχεσαι.", μου έχουν πει κατά καιρούς κάποιοι.

Παραμένω ρομαντικός. Πιστεύω ότι θα βρω μία κοπέλα στην οποία θα στηρίζομαι συναισθηματικά. Θα εμπιστεύομαι, θα αγαπάω, θα είμαι αυθεντικός μαζί της, όπως είμαι άλλωστε με όλες, αλλά το σημαντικό είναι αυτό θα της αρέσει πολύ. Η ασφάλεια θα της προκαλεί έλξη και όχι κορεσμό. Θα τη γοητεύει το πάθος μου και το γεγονός ότι θα μου λείπει κάθε στιγμή που δε θα είμαστε μαζί, αντί να την κάνει να νιώθει ασφυκτικά. Τα φιλιά δε θα είναι συμβόλαια, αλλά αισιόδοξες υποσχέσεις και ο ρομαντισμός που περιγράφω μία πραγματικότητα και όχι κάτι ουτοπικό που μόλις βιώσει θα την κάνει να αλλάξει συμπεριφορά. Θέλω να ζήσω καταστάσεις αντίθετες από εκείνες που περιγράφουν οι πρώτοι στίχοι, καθώς και μία κατάσταση ευτυχίας που δε θα είναι απλά στιγμές, αλλά παρατεταμένες χρονικές περίοδοι.

Προς το παρόν η πραγματικότητα μου σκάει χαστούκια, επιμένοντας να με διαψεύσει και να μου δείξει ότι δεν προσαρμόζομαι. Ότι θα πρέπει να δείξω σκληρότητα, κρύβοντας την ευαισθησία μου και προσωπική δύναμη, αντί να εκφράζω την ανάγκη συντροφικότητας. Ότι η συντροφικότητα κερδίζεται, όταν δείχνεις ότι δεν την επιθυμείς. Οποία υποκρισία!

Αν λοιπόν κάποιοι, από τους πρώτους στίχους δε με εκφράζουν καθόλου, οι τελευταίοι θα έλεγα ότι εναρμονίζονται με την πορεία μου. Μπορεί να μην έχω αποκτήσει τα ίδια διδάγματα με τον Μπόρχες, αλλά τουλάχιστον έχω μάθει να βρίσκω δυνάμεις με κάθε αντίο. Να περιορίζω τις περιόδους συναισθηματικής κατάρρευσης και να πορεύομαι, έστω και χωρίς αυτοπεποίθηση με ό,τι μου απομένει. Μέρα με τη μέρα να ξεχνιέμαι και να προσπαθώ. Να ανακαλύπτω στιγμές ευτυχίας (από εκείνες που έλεγα ότι δεν υπάρχουν!) και να ανασυγκροτώ την αυτοπεποίθησή μου. Όλα αυτά όμως χωρίς αναπροσαρμογή της νέας προσπάθειας στις συνθήκες του περιβάλλοντος. Μάχομαι με τα ίδια αυθεντικά όπλα της ψυχής μου, αρνούμενος να αλλάξω χαρακτήρα.

Ας αφήσω όμως την εσωτερική ανασκόπηση κι ας πάω στη χρονική. Τι είχαμε λοιπόν:

Χμμ... Μία ωραία ποδηλατοβόλτα την Παρασκευή, με πολύ γέλιο. Είχα πάει κεφάτος εξαιτίας της Ισμήνης που οδηγούσα και την απόλαυσα. Το Σάββατο μία μάλλον ανιαρή έξοδος με μεγάλη παρέα σε μπαράκι, που εξυπηρέτησε την αδυναμία μου να μείνω μέσα σαββατόβραδο. Την Κυριακή πήγα χωρίς πολλή διάθεση σε μία πεζοπορική βόλτα, μιας και μου είχε αφαιρέσει δυνάμεις το σαββατόβραδο. Η βόλτα στο δάσος εξελίχθηκε ωραία. Πολύ καλός καιρός, ωραίες δραστηριότητες, ευχάριστος κόσμος. Γνώρισα μία ακόμη κοπέλα, η οποία έδειξε ενδιαφέρον να περάσει χρόνο μαζί μου για να γνωριστούμε.

Επιστρέφοντας, πέτυχα μετά από πολύ καιρό στο δρόμο την Ισμήνη. Και δεν εννοώ τη μηχανή μου, αλλά την κάποτε καλή μου φίλη. Είπαμε ένα αμήχανο "γεια" και χαθήκαμε. Εκείνη τη στιγμή ήμουν απορροφημένος στην κοπέλα που με συνόδευε, αλλά αργότερα προβληματίστηκα. Ξέρω όμως καλά ότι δεν ήθελα να κρατήσω την Ισμήνη ως φίλη, διότι ήταν περίοδοι που πραγματικά με πείραζε που ήμασταν μόνο φίλοι. Ήταν άλλες φορές που περνούσαμε καλά, αλλά δυστυχώς κάποια πράγματα, όπως τις ορμές σου, δεν μπορείς να τα αλλάξεις. Χάρηκα πάντως που την είδα, έστω κι έτσι.

Οι τελευταίες ημέρες δείχνουν ότι η εξέλιξη με τη νέα γνωριμία δεν είχε κάτι το ενδιαφέρον. Η κοπέλα μάλλον έδειξε αδιαφορία, σε αντίθεση με την πρώτη επαφή. Ενθουσιάζομαι μεν στην αρχή, αλλά έχω μάθει να μην εναποθέτω τις ελπίδες μου σε άλλους ανθρώπους. Έχω συνηθίσει άλλωστε να τρέφομαι με χυλόπιτες τον τελευταίο καιρό και να τις ξεπερνάω γρήγορα. Αναισθητοποιούμαι. Απλά με πειράζει το γεγονός ότι η γοητεία δρα μονόπλευρα από την πλευρά κάποιων γυναικών προς εμένα.

Η δουλειά πήγε πολύ καλά αυτή την εβδομάδα. Είχα χρόνο να ξεκουραστώ, ώστε να απολαύσω περισσότερο το χρόνο στο γραφείο, μέχρι και να γελάσω με την καρδιά μου κάποιες στιγμές, ξεχνώντας για λίγο το πιεστικό, μη φιλικό, περιβάλλον. Χρωστάω πολλά στην εργασία μου, για την ισορροπία που δίνει στη ζωή μου. 

Η εβδομάδα είχε και ένα ενδιαφέρον τρέξιμο. Μία κρύα νύχτα με κακή διάθεση πήρα την απόφαση για τρέξιμο. Πήρε περίπου 25 λεπτά να αρχίσουν να ρέουν οι ενδορφίνες στο αίμα, αλλά μετά ξεκίνησε το μεγαλείο των δρομικών ονείρων. Είναι αυτό που έγραφα ότι έχω μάθει μέσα στα προβλήματα και τις προσωπικές απογοητεύσεις να συνεχίζω την προσπάθεια και να μην εγκαταλείπω τον εαυτό μου.

Σημαντικός παράγοντας της ποιότητας των καθημερινών ήταν η Ισμήνη. Ωραία οδήγηση, ακόμα και τα πολύ κρύα πρωινά. Έφτανα στη δουλειά με τα δάχτυλα παγωμένα, αλλά χαρούμενος και χαμογελαστός από μέσα μου. Είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος τις μέρες που οδηγώ μοτοσυκλέτα αντί για αυτοκίνητο. Ακόμα κι αυτή τη στιγμή χαίρομαι που θα πάω αύριο στο γραφείο με τη μηχανή. Περιμένω πώς και πώς την πρωινή περιπέτεια του παγωμένου πρωινού. Να νιώσω τον κρύο αέρα να ψύχει τα μάτια, το θόρυβο της μηχανής να γαληνεύει και συνάμα να ξυπνάει περισσότερο την ψυχή μου από το νέο CD που έγραψα για το αμάξι. Τι να κάνεις την όποια μουσική όταν οι αισθήσεις σου είναι στο ζενίθ με τη μηχανή;

Χαίρομαι που αύριο είναι Παρασκευή. Όχι επειδή πλησιάζει το σαββατοκύριακο, αλλά επειδή είναι εργάσιμη ημέρα. Ισμήνη, ωραία δουλειά, ξανά Ισμήνη και οι προβληματισμοί θα εκτοξευθούν στη λήθη.

https://www.youtube.com/watch?v=ALZHF5UqnU4

Μαθαίνεις Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή… Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις. Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιοννα σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις. μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις..

Πηγή: https://frapress.gr/2014/06/chorche-louis-borches-kathe-antio-mathenis/

Μαθαίνεις Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή… Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις. Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιοννα σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις. μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις..

Πηγή: https://frapress.gr/2014/06/chorche-louis-borches-kathe-antio-mathenis/

Μαθαίνεις Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή… Και μαθαίνεις πως αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής. Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις. Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό. Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ αντί να περιμένεις κάποιοννα σου φέρει λουλούδια Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη Και ότι, αλήθεια, αξίζεις Και μαθαίνεις. μαθαίνεις με κάθε αντίο μαθαίνεις..

Πηγή: https://frapress.gr/2014/06/chorche-louis-borches-kathe-antio-mathenis/

Πέμπτη πρωί

...προχθές δηλαδή!

Ξυπνάω χαρούμενος που θα οδηγήσω την Ισμήνη. Οι προγνώσεις του καιρού ήταν με το μέρος μου. Όπλο, κράνος, εξάρτηση, ε... γάντια, μπουφάν, κράνος στο χέρι και πάω να βγω από το σπίτι. Μα... τι είναι αυτό; Ακούγεται βροχή. Αυτομάτως θυμάμαι το "Καταραμένο ΜΕΤΕΟ!" που έλεγε ένας ποδηλάτης στο Freeday πριν από έξι χρόνια που είχαμε φάει τρελή βροχή, κόντρα στις προγνώσεις. Δε γελάω όμως, τουναντίον προβληματίζομαι. Ανοίγω τον υπολογιστή, τσεκάρω πάλι τις προγνώσεις. Δύο ιστοσελίδες λένε ότι η βροχή είναι μόνο πρωινή και θα έχει αίθριο καιρό την υπόλοιπη μέρα.

Τα δευτερόλεπτα περνάνε αέρα, αλλά κάθομαι και σκέφτομαι. Ήδη φαίνεται να σταματάει η βροχή. Πόσο μούσκεμα θα είναι οι δρόμοι; Πόσο χάλια θα γίνει η Ισμήνη από το σπρέι λάσπης των αυτοκινήτων; Αλλάζω ρούχα και ετοιμάζομαι να πάρω το αμάξι. Ξανασκέφτομαι όμως, ότι θα μου λείψει απίστευτα η μηχανή, ότι θα φθάσω στη δουλειά καθυστερημένος με την αυξημένη κίνηση του βροχερού πρωινού. Κυρίως όμως με πειράζει που δε θα οδηγήσω την Ισμήνη.

Ξαναλλάζω ρούχα και φοράω πάλι το μοτοσυκλετιστικό παντελόνι και το μπουφάν.

- Λυπάμαι Ισμήνη, θα σε βρέξω λίγο σήμερα, αλλά σου υπόσχομαι ότι θα σε πλύνω καλά το απόγευμα.

Είναι ελάχιστες οι φορές που έχει βραχεί και μάλιστα λίγο, διότι την προσέχω πολύ. Νομίζω όμως ότι τον τελευταίο καιρό έχω μαζί της μία σχέση εξάρτησης. Είμαι άλλος άνθρωπος τις μέρες που την οδηγώ, μου λείπει όταν παίρνω το αμάξι.

Ξεκινάω λοιπόν, αποφεύγοντας όσο μπορώ τα σημεία με λάσπες και το σπρέι των προπορευόμενων οχημάτων. Φθάνω στη δουλειά, βλέπω την Ισμήνη λίγο ψεκασμένη, κυρίως από τις εκτινάξεις νερού του πίσω τροχού.

- Θα γίνεις κούκλα το απόγευμα, στο υπόσχομαι. Σε είχα ανάγκη όμως σήμερα και το ξέρεις.

Το απόγευμα ο καιρός τέλειος. Μία ακόμα ευχάριστη μέρα, χάρη στη μοτοσυκλέτα. Αφιερώνω αρκετή ώρα για να την κάνω να γυαλίζει και την αφήνω με την προσμονή της οδήγησης.

Η Παρασκευή μία από τα ίδια. Εικόνες, ήχοι, επιταχύνσεις, μυρωδιές μοτοσυκλετιστικής μετακίνησης. Ένα όνειρο. Η δουλειά ΟΚ, τίποτε το τρομερό. Θαρρείς πως υπάρχει ως αφορμή για να οδηγώ τη μηχανή μου.

Τα καλά νέα είναι ότι ετοιμάζεται ένας γείτονας να πάρει μοτοσυκλέτα και να κάνει τα πρώτα του βήματα στο χώρο των μηχανών. Περιμένω πώς και πώς να πάμε καμιά βόλτα μαζί.

Τώρα μάλιστα!

Μετά από πολλές ημέρες αποχής από την οδήγηση της Ισμήνης, βρέθηκα επιτέλους σήμερα πάνω της. Μου είχε λείψει απίστευτα.

Η ιδέα ότι θα την οδηγήσω, ήδη από το προηγούμενο βράδυ χαλάρωνε το πνεύμα, μετά από μία πολύ δύσκολη ημέρα με εντάσεις. Το πρωί που την καβάλησα, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα ξέχασα τα πάντα. Ένας μηχανόβιος, μία μηχανή, ένας δρόμος. Ό,τι μου πρόσφερε πριν πολλά χρόνια το αυτοκίνητο και πριν λίγα χρόνια το ποδήλατο, τώρα το προσφέρει απλόχερα η μοτοσυκλέτα. Ο άνθρωπος χρειάζεται τις εναλλαγές στη ζωή του για να ανανεώνεται και με τη μηχανή το έχω πετύχει πολύ καλά. Δεν είναι μόνο η αίσθηση, αλλά και η πρακτικότητα στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της ασφυκτικής πρωτεύουσας, που την καθιστούν ιδανική για μετακίνηση, τουλάχιστον τις μέρες με καλό καιρό.

Η οδήγηση μοτοσυκλέτας σε συνθήκες κυκλοφοριακής συμφόρησης απαιτεί την πλήρη προσοχή σου. Το μυαλό δουλεύει υπερωρίες, δεν υπάρχει χρόνος για προβληματισμούς εκτός της οδήγησης. Κάθε προσπέραση θέλει σκέψη και προσδίδει ικανοποίηση. Κάθε επιτάχυνση συνοδεύεται από μειδίαμα και κάθε φρενάρισμα από εκπνοή. Ένας διαφορετικός κόσμος, στις ίδιες συνθήκες που με ένα αυτοκίνητο θα χασμουριόσουν ή θα έψαχνες εναγωνίως κατάλληλη μουσική για να σου φτιάξει τη διάθεση. Με τη μοτοσυκλέτα δε χρειάζεται μουσική, ακούς τον ήχο του κινητήρα, έχεις επαφή με το περιβάλλον, ζεις ό,τι γίνεται τριγύρω σου.

Με αυτά και με αυτά, κάποια στιγμή κόλλησα στο φανάρι της Μεσογείων. Κλασσικά ο τροχονόμος δίνει προτεραιότητα σε όσους κινούνται από τα νότια προάστια προς το κέντρο, αφήνοντας τους άλλους να περιμένουν 4, 5, ...8 λεπτά. Πιάνω κουβέντα με ένα ντιλιβερά:

- 7 λεπτά σε αναμονή μας έχει. Το ρεκόρ του είναι 8. Για να δούμε θα το σπάσει σήμερα; :p

- Άσε, έχω παραγγελία καφέδες και θα μου γκρινιάζουν οι πελάτες ότι έχουν κρυώσει.

Σε λίγο κάνει σήμα ο τροχονόμος να ξεκινήσουμε. Του λέω μία "καλημέρα", ανοίγω το γκάζι και χάνομαι στον περιφερειακό. Όσο πιο πολλή ώρα είσαι στάσιμος, τόσο περισσότερο επιταχύνεις για να αφήσεις πίσω σου την υπομονή που έκανες. Κάπου εκεί είδα και μία ίδια μοτοσυκλέτα, απλά σε άλλο χρώμα. Χαμογέλασα ξανά.

Έφθασα στη δουλειά χαρούμενος και ορεξάτος. Ήταν καλή ημέρα παραγωγική και λίγο δημιουργική, όπως άλλωστε είναι οι τελευταίες εβδομάδες. Όμως ήταν η που Ισμήνη έκανε τη διαφορά. Περίμενα πώς και πώς να την ξαναοδηγήσω για την επιστροφή.

Το απόγευμα δε βιαζόμουν καθόλου να ξεκινήσω, ήξερα ότι δε θα με επηρεάσει ιδιαίτερα η απογευματινή κίνηση, οπότε έφυγα χαλαρός. Λίγο πριν φθάσω στο σπίτι, άκουσα πίσω μου μπάσο ήχο από εξάτμιση. Σκέφθηκα ότι θα είναι κανένα motard ή άλλο πειραγμένο μηχανάκι. Κάπου τον άκουγα κοντά, κάπου απομακρυνόταν. Δεν είχε τη δική μου ευελιξία μέσα στην κίνηση, φαινόταν να κολλάει στα πιο στενά σημεία. Φθάνω σε φανάρι, του κάνω χώρο, για να δω τι με ακολουθεί. Ήταν μία ολόιδια Ισμήνη. Ίδιο χρώμα, ίδια όλα, εκτός από την αλλαγμένη εξάτμιση που παρήγαγε το δυνατό θόρυβο. Απλά ο τύπος είχε δεύτερο αναβάτη και πήγαινε αναγκαστικά πιο συντηρητικά.

- Ωραία μηχανή! ...του λέω

Κοιτάζει προς το μέρος μου, βλέπει ότι καβαλάμε την ίδια μοτοσυκλέτα και γελάει. Ανοίγει το γκάζι, χάνεται στον ανοικτό δρόμο, για να τον φθάσω λίγο μετά που κόλλησε πάλι στην κίνηση.

Ας γραφεί στα κατάστιχα, μία ωραία ημέρα. Μία ωραία εργάσιμη ημέρα, καλύτερη από τα σαββατοκύριακα. Για να δούμε την αυριανή... :)

Το ουράνιο τόξο

...να εύχεσαι να είναι πίσω σου. :) Διότι αν κατευθύνεσαι προς αυτό με το ποδήλατο, σύντομα θα βρεθείς στο καιρικό μέτωπο και θα βραχείς. :p

Κάπως έτσι έγινε σήμερα. Μετά από μία εβδομάδα με επαληθευμένες και μη προγνώσεις βροχής που μου στέρησαν τόσο την ποδηλασία, όσο και την οδήγηση της Ισμήνης, αποφάσισα σήμερα ότι θα πάρω το ρίσκο να βραχώ λίγο για να βγω από το σπίτι και να κάνω κάτι όμορφο. Έφαγα λίγο νερό από το βρεγμένο δρόμο το πρωί και αρκετά περισσότερο το μεσημέρι που επέστρεφα. Στην αρχή θαύμαζα το ουράνιο τόξο και μετά προσπαθούσα να φθάσω στο σπίτι με τις λιγότερες δυνατές λάσπες. Αν ποτέ σταματήσω την ποδηλασία, ένας από τους λόγους είναι ότι έχω βαρεθεί να πλένω ρούχα στο χέρι. Δε μετανιώνω που βγήκα, σίγουρα πέρασα καλύτερα από το να μείνω στο σπίτι, αλλά για μία ακόμη φορά η ποδηλασία δε με έκανε πραγματικά χαρούμενο. Είδα φίλους, μίλησα, κάναμε λίγο πλάκα, γυμνάστηκα, αλλά δε με γέμισε. Σωστή λογικά απόφαση, αλλά τίποτε το συναρπαστικό.

Στο σημείο αυτό, να σημειωθεί παρακαλώ ότι οι τελευταίοι μήνες στη δουλειά είναι στρωτοί, σε αντίθεση με τα περασμένα χρόνια που παραπονιόμουν για πίεση, εντάσεις και αδικία. Δεν υπάρχουν ιδιαίτερες δυσκολίες, δουλεύω λίγα απογεύματα οπότε βρίσκω χρόνο για αρκετό ύπνο, σπάνια είμαι σε υπερένταση ή υπερβολική κούραση. Είναι από τις καλές περιόδους των τελευταίων ετών. Ειδικά η τελευταία εβδομάδα ήταν ιδιαίτερα παραγωγική και μου έδωσε ικανοποίηση η προσωπική αποτίμηση της εργασίας μου. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Νιώθω κενός συναισθηματικά και αυτό δεν μπορεί να γεμίσει από την εργασία, ούτε από την άθληση. Μπορώ να έχω στιγμές που ξεχνιέμαι, τόσο με τη δουλειά, όσο και με τη μηχανή και το τρέξιμο, αλλά μου λείπει πολύ το συναισθηματικό υπόβαθρο ευτυχίας που ομορφαίνει τη ζωή και σε κάνει να νιώθεις ότι αξίζει.

Η μοτοσυκλέτα μού λείπει πολύ. Περιμένω πώς και πώς να την ξαναοδηγήσω. Πρέπει να πάρω απόφαση να κάνω νέες παρέες και να ξεκινήσω βόλτες με μηχανές. Σίγουρα δε θέλω να αφήσω την άθληση, αλλά θα μπορούσα να συμπληρώσω τον ελεύθερό μου χρόνο με οδηγικές στιγμές της Ισμήνης.

Η έξοδος για καφέ με φίλους δε με ικανοποίησε. Απλά γέμισε ένα σαββατόβραδο για να μη νιώσω μοναξιά στο σπίτι. Παλιότερα έμενα σπίτι τα Σάββατα και όχι απλά δε με πείραζε, αλλά μου άρεσε κιόλας που δεν ακολουθούσα το ρεύμα. Τώρα το ακολουθώ, αλλά μελαγχολώ περισσότερο. Βλέπω ζευγάρια και ζηλεύω, νιώθω αδύναμος στη θέα όμορφων γυναικών. Χαμογελάω από μέσα μου μόνο αν δω καμία ωραία μοτοσυκλέτα. Αντίστοιχα η έξοδος με φίλο για φαγητό δε θα έλεγα ότι μου έκανε πολύ καλό. Άρχισα πάλι να λέω τους προβληματισμούς μου και να τους ξανασκέφτομαι πιο έντονα. Καλύτερα να τα γράφω εδώ ώστε να είμαι πιο ευχάριστος με τους άλλους, παρά να βγάζω προς τα έξω τα σκούρα χρώματα της ψυχής μου.

Η αυτοπεποίθηση έχει πέσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα και έχει συμπαρασύρει την αισιοδοξία. Ανέκαθεν απολάμβανα περισσότερο τα όνειρα για το μετά, παρά το τώρα. Πάντα προτιμούσα να βιώνω μία μέτρια κατάσταση που ήξερα ότι σύντομα θα βελτιωθεί, παρά να ζω ένα όνειρο που φοβόμουν ότι θα σβήσει. Αυτή τη στιγμή όμως είμαι σε μία μέτρια κατάσταση, χωρίς όνειρα, χωρίς αισιοδοξία. Δε νομίζω ότι θα μπορέσω να πετύχω κάτι στον ερωτικό τομέα και σκέφτομαι να παραιτηθώ από την προσπάθεια. Έτσι τουλάχιστον θα συμβιβαστώ με την πραγματικότητα, αντί να θάβω καθημερινά μικρές ελπίδες και να μελαγχολώ.

Είναι πολλά βράδια που ξαπλώνω και μελαγχολώ έντονα. Απολαμβάνω το ζεστό πάπλωμα και την ησυχία, αλλά σκέφτομαι... Ευτυχώς με παίρνει ο ύπνος σύντομα.

Εκτιμώ το γεγονός ότι δε συνάντησα προβλήματα μέσα στην εβδομάδα. Όμως, με δεδομένο ότι δεν υπήρχαν όμορφες στιγμές από οδήγηση μηχανής, όταν κοιτάζω προς τα πίσω, θα έλεγα ότι η μόνη στιγμή που της έδωσε αξία ήταν το νυχτερινό τρέξιμο στο δρόμο την Τετάρτη. Επέλεξα διαδρομή που ήξερα ότι δε θα είχα προσδοκίες να δω κανένα, ώστε να νιώθω ότι κάνω κάτι μόνο για εμένα, κάτι πολύ προσωπικό. Πήρε αρκετή ώρα να νιώσω καλά, αλλά όπως πάντα πέτυχε. Μία εβδομάδα ζούσα για ένα τρέξιμο και τελικά οι καθημερινές για μία ακόμη φορά ήταν καλύτερες από το σαββατοκύριακο.

Να θυμάμαι να τρέχω πιο συχνά, ώστε το ουράνιο τόξο να έχει τα χρώματα της ίριδας, έστω και για μία ώρα, αντί για αποχρώσεις του γκρι.

Αλλαγή λάμπας

Η εβδομάδα κύλησε εύκολα, αλλά όχι πολύ ευχάριστα. Δε συνέβη τίποτε το τρομερό, αλλά δεν υπήρξε κάτι να μου φτιάξει για μεγάλο χρονικό διάστημα τη διάθεση.

Χάρηκα με την αυξημένη απόδοση στη δουλειά, με την επαφή με δικούς μου πελάτες. Περισσότερη ικανοποίηση πήρα όμως από έναν πελάτη της εταιρείας που με πήρε για να ευχηθεί καλή χρονιά. Στην αρχή ενοχλήθηκα νομίζοντας ότι ήθελε χατίρι, αλλά χάρηκα ιδιαίτερα όταν διαπίστωσα ότι κάλεσε μόνο για ευχές. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έχω παρασκληρύνει και ίσως δε δίνω χώρο σε ανθρώπους που διατηρούν την αυθεντικότητά τους, κάτι το οποίο με προβλημάτισε, τόσο εκείνη τη στιγμή, όσο και τώρα που το ξανασκέφτομαι. Ενδεχομένως πρέπει να επιστρέψω στην καλοπιστία κι ας τρώω χαστούκια, διαφορετικά περιχαρακώνομαι και βλέπω παντού εχθρούς.

Η εβδομάδα είχε οδήγηση της μοτοσυκλέτας, αλλά ήθελα ακόμη περισσότερη. Δε μου φθάνει, θέλω να την οδηγώ καθημερινά, είναι έρωτας. Ο χρόνος στη δουλειά, κλασσικά, εκμηδενίστηκε, οι σκέψεις σκεδάστηκαν και το πνεύμα χαλάρωσε, παρ' όλη την κούραση. Η εργασιοθεραπεία στο μεγαλείο της. Κι ύστερα σου λένε οι άλλοι να πάρεις άδεια...

Χωρίς λοιπόν εξωτερικές πιέσεις, με λίγες μικρές ευχάριστες στιγμές, που όμως δεν κρατούσαν πολύ, πέρασε η μικρή εβδομάδα και έφθασε το σαββατοκύριακο. Δεν είχα όνειρα να κάνω κάτι, πέρα από το να ξεκουραστώ και να κάνω λίγη γυμναστική για να χάσω το περιττό βάρος που πήρα τις γιορτές. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω αν πάχυνα από τις βασιλόπιτες ή από τις χυλόπιτες, αλλά ξέρω ότι είναι ζήτημα μερικών εβδομάδων να επανέλθω στο βάρος που θέλω. Πιέστηκα πάλι να δω μερικούς φίλους για ποδηλασία, φαγητό, θέατρο. Πέτυχα μερικές καλές στιγμές, αλλά δεν ένοιωθα τη ζωή μου πραγματικά όμορφη, απλά ξεχνιόμουν. Γελούσα για λίγο και κατόπιν κοιτούσα γύρω μου τα ζευγάρια και ζήλευα, ήθελα να εξαφανιστώ. Ένιωθα ότι έχουν αρχίσει να εξαντλούνται τα ψυχικά μου αποθέματα και ότι θέλω να παραιτηθώ από την προσπάθεια.

Αποφάσισα να απομονωθώ την Κυριακή, να κοιμηθώ αλλού για να ξεχαστώ, κάτι το οποίο πράγματι με βοήθησε. Βρέθηκα σε παραθαλάσσιο μέρος, σε μέρα με τέλειο καιρό. Εκτιμούσα το τοπίο, αλλά δεν το ένιωθα μέσα μου, παρά μόνο ένα συνεχές κενό μοναξιάς. Μπήκα στον πειρασμό να κάνω ένα χειμερινό μπάνιο, αλλά η λογική με συγκράτησε. Ήξερα ότι θα είναι πολύ καλή εμπειρία, αλλά από την άλλη δεν έχω κάνει σχετική προετοιμασία τους προηγούμενους μήνες, όπως είχα κάνει παλιότερα. Θα μπορούσε να είναι ισχυρό σοκ για τον οργανισμό μου, οπότε με κρύα καρδιά το απέφυγα.

Ξεκουράστηκα το σαββατοκύριακο, άλλαξα παραστάσεις, αλλά χωρίς υπερβολή και διάθεση ειρωνείας, η στιγμή που απόλαυσα περισσότερο, δεν ήταν ούτε η παρέα με φίλους, ούτε η ποδηλασία. Κάηκε μία λάμπα στο αμάξι, σε σημείο που δυσκολεύονται ακόμα και ηλεκτρολόγοι να αλλάξουν και κατάφερα να την αλλάξω μόνος. Ένα μικρό, ίσως αστείο για κάποιους, επίτευγμα που με έκανε να νιώσω ωραία. Πρέπει να βρω τρόπους να νιώσω δημιουργικός, μάλλον κάτι τέτοιο μου λείπει περισσότερο αυτή την περίοδο.

Δρομικές εμπειρίες

Αν έλεγα ότι το τετραήμερο των Χριστουγέννων ήταν όμορφο και θα ήθελα μία ακόμη μέρα ξεκούρασης, δεν ισχύει το ίδιο για το τριήμερο της πρωτοχρονιάς. Ήδη χαίρομαι που έφθασε στο τέλος του και αύριο ξεκινάει η εργάσιμη εβδομάδα. Θα οδηγήσω και την Ισμήνη αύριο, οπότε έχω μία ακόμα ευχάριστη προσμονή στο μυαλό.

Έχω εμπεδώσει ότι μου ταιριάζουν περισσότερο οι καθημερινές με τα μικρά διαλείμματα του σαββατοκύριακου. Πολλές φορές στις γιορτές βαριέμαι, μελαγχολώ και γενικά δεν έχω τη διάθεση να αξιοποιήσω σωστά τον ελεύθερο χρόνο. Υπάρχουν εξαιρέσεις, αλλά τα τελευταία χρόνια ξέρω καλά ότι οι ιδανικές συνθήκες πληρούνται από χαλαρή, δημιουργική εργασία και όχι από πολύ ελεύθερο χρόνο.

Η πίεση από τις οικογενειακές εντάσεις της περασμένης εβδομάδας και τα προσωπικά δεν έχει φύγει ακόμα. Ξυπνάω με κακή διάθεση και πονοκέφαλο και αδυνατώ να ευχαριστηθώ τις αντικειμενικά ωραίες στιγμές με την οικογένεια και τους φίλους. Κάτι που είχα πετύχει πριν από μερικές εβδομάδες, τώρα φαίνεται πάλι δύσκολο. Δεν πτοούμαι, εξακολουθώ να προσπαθώ, αλλά ρε συ, κουράζει! :p Ναι, δεν είναι αστείο κι ας χαμογελάω τώρα με τη διαπίστωση της επανάληψης των συναισθημάτων. Έχω καταντήσει πιο προβλέψιμος και από τους δείκτες του ρολογιού.

Τι μου αρέσει λοιπόν; Χμμμ. Να γράφω, όπως αυτή τη στιγμή, να κάνω γυμναστική στο σπίτι, κάτι το οποίο χαλαρώνει το νευρικό σύστημα της πλάτης και σου δίνει ικανοποίηση, να κάνω ποδήλατο στο βουνό, όπως έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση και να τρέχω. Ω ναι, να τρέχω!

Πολλή κακή διάθεση χθες, αλλά ήξερα τι χρειαζόμουν. Η οδήγηση της Ισμήνης φάνταζε δελεαστική, αλλά σίγουρα το τρέξιμο είναι ανώτερη εμπειρία. Έβαλα με πείσμα τα δρομικά παπούτσια, πάλεψα με τη βαρεμάρα και τις αναστολές και έκανα το πρώτο δύσκολο βήμα. Ο καιρός ήταν καλός για τρέξιμο, οπότε αποφάσισα να πάω πιο μακριά προς το Διόνυσο.

Ο μηχανισμός ενδορφινών ήταν αδρανής, δεν μπορούσα να ανεβάσω με τίποτα ρυθμό. Οι αναστολές γυρνούσαν συνεχώς στο μυαλό μου και μου έλεγαν να σταματήσω και να γυρίσω σπίτι. Έχω χτίσει όμως δυνατή αυτοπειθαρχία και η λογική έλεγε να κάνω υπομονή. Στο μυαλό μου γυρνούσαν πάλι όλα τα άσχημα. Από τα οικογενειακά, μέχρι τις γυναίκες που έδειχναν παγερή αδιαφορία. Δεν μπορούσα να απολαύσω τη στιγμή, οπότε άρχισα να τη λέω στον εαυτό μου:

- Ξύπνα ρε! Χάνεις το καλύτερο κομμάτι. Παρατήρησε το υπέροχο τοπίο γύρω σου, τον ουρανό, το φεγγάρι που έχει ανατείλει πριν ακόμα δύσει ο ήλιος. Αφουγκράσου το σώμα σου. Γίνε ένα με το δρόμο που πατάς, νιώσε στο πέλμα σου το ανάγλυφό του. Ξύπνησα για λίγο και ξεχάστηκα κάπως. Αλλά δεν κράτησε πολύ. Το μυαλό γύρισε πίσω στη μαυρίλα. Ήξερα όμως ότι τα καλύτερα έπονται.

Έφθασα στο ημιδασικό κομμάτι της Ρέας, στο χωματόδρομο στις παρυφές του δάσους. Είχαν περάσει άλλωστε σαράντα λεπτά και το τρέξιμο είχε αρχίσει να επιτελεί το σκοπό του. Ζούσα επιτέλους τη στιγμή και ήξερα ότι θα είναι ωραία για τουλάχιστον μία ώρα ακόμα. Κούραση δεν ένιωθα πλέον, το πνεύμα είχε επιτέλους χαλαρώσει και απολάμβανα τη δρομική νιρβάνα στην οποία στόχευα εξαρχής. Ακόμα και το κρύο στα χέρια με τη θερμοκρασία στους 10°C δε με πτοούσε.

Γύρισα σπίτι χαρούμενος και έμεινα έτσι για μερικές ώρες. "Η ευτυχία είναι κυνήγι" είχε πει μία φίλη και την κυνήγησα καλά αυτή τη φορά. Έχω ξαναγράψει ότι η δύναμη του ανθρώπου φαίνεται όταν βρίσκει το κουράγιο να σηκωθεί και όχι όταν διατηρεί ένα σταθερό επίπεδο καλής κατάστασης. Όλοι μπορούν να τα πάνε καλά, όταν οι συνθήκες είναι ευνοϊκές και έχουν την επιβράβευση να τους ενισχύει. Μπορεί να μην περνάω καλά αυτές τις μέρες, αλλά τουλάχιστον νιώθω δυνατός που ανταπεξέρχομαι στις δυσκολίες που προκύπτουν.

Αναλογιζόμενος τι θα ήθελα στον καινούριο χρόνο, δεν μπορώ να σκεφθώ πολλά πράγματα που να περνάνε από το χέρι μου. Κανένα επαγγελματικό ταξίδι στην επαρχία, ωραίο καιρό για να οδηγώ συχνά τη μοτοσυκλέτα, μία καλή κοπέλα; Κάνω όνειρα που βασίζονται στην τύχη και σε εξωτερικούς παράγοντες, αλλά ξέρω ότι αυτά δε σε βοηθούν ιδιαίτερα. Πιο σημαντικό είναι να βάζεις στόχους που να βασίζονται στη δική σου προσπάθεια και τις δυνάμεις σου.

Καλή χρονιά!