Ένας ποδηλάτης, ένα ποδήλατο, ένα βουνό

Η μέρα ξεκίνησε καλά, αλλά προς το απόγευμα άρχισα να μελαγχολώ. Η μελαγχολία έφερε θλίψη και η κατάσταση χειροτέρευε. Ήξερα ότι έπρεπε να επιστρατεύσω αθλητισμό το απόγευμα, διαφορετικά ήμουν καταδικασμένος.

Οι φίλοι μου είχαν κανονίσει να πάνε σε ταβέρνα. Έχω συμφωνήσει ότι θα πάω, αλλά ξέρω ότι δε μπορώ. Θα πάω με κακή διάθεση, δε θα περάσω καλά και μπορεί να επηρεάσω τους άλλους. Το ακυρώνω λοιπόν και ετοιμάζομαι για το βουνό. Ο Ποδηλάτης Πεντέλης και πάλι στην Πεντέλη με το αγαπημένο του ποδήλατο.

Γύρισα από τη δουλειά στο σπίτι σαν ρομπότ, πέταξα τα ρούχα μου και έβαλα βιαστικά τα ποδηλατικά. Δεν είχα αισιοδοξία ότι θα νιώσω καλύτερα, καθότι δεν ασκούμαι συστηματικά τους τελευταίους μήνες και έχει φύγει από την καρδιά μου η αίσθηση ότι η άθληση είναι εγγυημένος τρόπος για να ξεχαστώ. Κι όμως πιέστηκα να ξεκινήσω. Ήξερα ότι είναι μονόδρομος.

Γνώριζα επίσης ότι θα με πιάσει το σκοτάδι, αλλά δεν πτοούμουν. Εκεί που άλλοι φοβούνται να ανέβουν με το αμάξι νύχτα, ανεβαίνω με το ποδήλατο. Υπάρχει κάποιο δέος στη νυχτερινή απομόνωση στην κορυφή του βουνού, αλλά είναι καλοδεχούμενο αφού συμβάλλει στην εκτόνωση.

Δεν ήμουν βέβαιος αν θα χρειαστεί αντιανεμικό, αλλά το πήρα καλού κακού. 28 βαθμούς η θερμοκρασία στην αστική πεδιάδα, οπότε δύο ώρες μετά τη νύχτα και σε υψόμετρο 1080 μέτρων, σε συνδυασμό με το δυνατό άνεμο, θα ήταν πολύ πιθανό να έχω σοβαρό πρόβλημα μόνο με ένα διαπνέον κοντομάνικο. "Ας το κουβαλήσω κι ας περισσέψει", ήταν ευτυχώς η σοφή σκέψη μου, αφού αποδείχθηκε ότι ήταν απαραίτητο. Όταν δεν κάνεις αναβάσεις σε εβδομαδιαία βάση, δεν μπορείς να εκτιμήσεις με ακρίβεια τις ενδυματολογικές ανάγκες σου. Η νύχτα, το υψόμετρο, ο άνεμος και η κατηφόρα, καραδοκούν.

Ξεκινάω λοιπόν κι ενώ ακόμα είμαι στο Κεφαλάρι νιώθω χάλια. Δεν προσπαθώ να κρατηθώ, να το παίξω αναίσθητος, αλλά αφήνομαι να βιώσω τα συναισθήματά μου. "Υπομονή, μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου, ξέρω ότι θα χαλαρώσω.", σκέφτομαι. Η κούραση δεν κάνει αισθητή την παρουσία της, την υπερνικάει η θλίψη. Δώσε μου πίεση, λύπη και προβλήματα, να τα μετατρέψω σε κινητική και δυναμική ενέργεια. Όσο περισσότερα τα αρνητικά συναισθήματα, τόσο περισσότερη η αντοχή μου. Πριν από χρόνια έλεγα ότι δύσκολα θα με φθάσει κάποιος ποδηλατώντας, διότι δεν έκανα απλά περιστασιακές προπονήσεις. Αντιθέτως, σε κάθε ευκαιρία, είτε ως δρομέας, είτε ως ποδηλάτης, προσπαθούσα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να προσπεράσω τις άσχημες σκέψεις που με κυριεύουν και να βγω νικητής μπροστά τους. Οι άλλοι στους αγώνες κυνηγούσαν τον πρώτο, ενώ εγώ κυνηγούσα την προβολή του εαυτού μου, η οποία βρίσκεται κάποιες φορές πιο μπροστά και από τον πρώτο. Η νίκη έφθανε μόνο όταν περνούσα τις αρνητικές σκέψεις μου, είτε τερμάτιζα πρώτος, είτε τελευταίος. Ήταν και είναι προσωπική υπόθεση.

Τα πράγματα στην ανάβαση εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα. Δεν έχει υπάρξει μία φορά, έστω μία ρε φίλε, που να έχω βγει για ποδήλατο ή τρέξιμο και να το έχω μετανιώσει. Πάντοτε επιστρέφω σπίτι λίγο ή συνήθως πολύ καλύτερα. Η ανάβαση πήγε περίφημα, βελτίωσα λίγο το χρόνο που είχα κάνει την περασμένη φορά, αλλά ακόμα έχω πολύ δρόμο για το ρεκόρ μου. Με έπιασε η νύχτα και δεν είχα το δυνατό φως μαζί, οπότε δεν επιτάχυνα πολύ στην κατηφόρα και πήγα συντηρητικά, απολαμβάνοντας το τοπίο και την ησυχία. Σκοτάδι, απομόνωση, επιβλητική θέα, ο αέρας να σε φυσάει, οι ενδορφίνες σε υψηλά επίπεδα από την ανάβαση που προηγήθηκε. Τι καλύτερο;

"Ρε συ, μην απομονώνεσαι. Έλα, έστω και πιο αργά να μας βρεις!", επέμειναν το βράδυ οι φίλοι μου, γνωρίζοντάς με καλά. Πήγα να τους βρω στην ταβέρνα. Αρχικά καλή διάθεση, λόγω της ποδηλασίας, αλλά κατόπιν μελαγχόλησα. Δεν είμαι αρνητικά προκατειλημμένος, απλά μερικά πράγματα δε με γεμίζουν σε φάσεις που είμαι πεσμένος ψυχολογικά.

Η επιμονή εξακολούθησε τις επόμενες ημέρες: "Θα ξαναβγώ με κόσμο, δε θα απομονωθώ". Πήγα πάλι σε ποδηλατοβόλτα με παρέα και πέρασα καλά, παρόλο που η απομόνωση φάνταζε δελεαστική. Επιμένω κι άλλο: Πηγαίνω με φίλους για καφέ και ξανά ταβέρνα. Λίγες στιγμές γέλιου και πολλές προβληματισμού. Θέλω να φύγω, αλλά ξέρω ότι σπίτι θα είναι χειρότερα. Χρειάζεται υπομονή. Η ισορροπία μου αυτή την περίοδο βρίσκεται σε επίπεδα 180 παλμών και άνω. Εκεί χρωματίζεται ο κόσμος, ομορφαίνει το βουνό, διαλύεται η ομίχλη και διαφαίνεται αισιόδοξα το μέλλον. Έστω και για λίγο. Σίγουρα συμβάλει η δουλειά, που με γεμίζει, κάνοντάς με να ξεχνιέμαι, ακόμα και όταν είναι πιεστική.

Προς το παρόν η ομορφιά είναι μόνο στην ανηφόρα.

- Για πόσον καιρό;

- Για όσο χρειαστεί.

Όσο πιο πολύς ο καιρός, τόσο περισσότερο θα επενδύσω στη φυσική μου κατάσταση. Όπως έχω ξαναγράψει, ένας συμφοιτητής είχε ξεκινήσει το τσιγάρο όταν είχε χωρίσει με την "ακατανόμαστη" και είχαμε συμφωνήσει ότι ήταν καλύτερη απόφαση η δική μου, να βελτιώσω τη δρομική και κολυμβητική μου εμβέλεια και ταχύτητα από το να επιδοθώ σε αυτοκαταστροφικές επιλογές.

CU in 5Lee! :)