Ιστιοσανίδα!

Όλα ξεκίνησαν όταν ήμανε (sic) 12 χρονών στο Πεταλίδι της Καλαμάτας. Είχα πάει ένα σύντομο ταξίδι όπου δοκίμασα για πρώτη φορά windsurfing. Σανίδα 3,72μ Mistral με μεγάλο πανί. Είχα καλή φυσική κατάσταση τότε και το χειριζόμουν χωρίς να κουράζομαι ιδιαίτερα. Ασχολήθηκα δύο διαδοχικές ημέρες, από μία ώρα την κάθε ημέρα. Τη δεύτερη μέρα, κατάφερα να προχωρήσω μόλις 5 μέτρα με την ώθηση του ανέμου, εμπειρία που με στιγμάτισε ανεξίτηλα. Από τότε απέκτησα το όνειρο να γίνω πολύ καλός windsurfer, το οποίο κρατάει ακόμα και σήμερα.

Τα χρόνια πέρασαν, ασχολήθηκα με άλλα αθλήματα λόγω συγκυριών, ενώ στη θάλασσα επιδόθηκα στην αγωνιστική ιστιοπλοΐα τριγώνου, η οποία άγγιξε την καρδιά μου όταν πήγα στα σκάφη Laser. Κι όμως το windsurfing παρέμεινε ανεκπλήρωτος πόθος. Έκανα αρκετά καλοκαίρια, αλλά είτε λόγω χρόνου, είτε περιορισμού της ηλικίας, είτε λόγω χρημάτων, η ενασχόληση ήταν περιστασιακή. Εν μέρει φταίει το γεγονός ότι είχα αγοράσει μία ακατάλληλη για αρχάριους αγωνιστική σανίδα που με καθυστέρησε πολύ.

Τα επόμενα χρόνια είχα λίγη, αλλά ενθουσιώδη ενασχόληση τα καλοκαίρια, μέχρι το πέρας της στρατιωτικής θητείας που αποφάσισα να πάρω δική μου σανίδα. Εκεί επιδόθηκα στο άθλημα πιο συστηματικά, αλλά και πάλι για ένα μόνο καλοκαίρι, διότι είχα πρόταση για εργασία στο εξωτερικό. Πέρασε ο καιρός, επέστρεψα στην Ελλάδα και τότε πήρα την απόφαση να ασχοληθώ συστηματικά με την ποδηλασία, η οποία, όπως φαίνεται από το blog με κέρδισε.

Η ποδηλασία έχει το βασικό πλεονέκτημα ότι σου δίνει άμεσα ευχαρίστηση. Ανεβαίνεις στο ποδήλατο και ...κάνεις ποδήλατο! Τόσο απλά. Τουναντίον, το windsurfing προαπαιτεί χρόνο προετοιμασίας. Φορτώνεις τον εξοπλισμό στο αμάξι, μεταβαίνεις στη θάλασσα, ξεφορτώνεις, τριμάρεις πανί. Μετά έχεις πλύσιμο του εξοπλισμού, αναμονή για στέγνωμα και όλη την υπόλοιπη διαδικασία αντίστροφα (φόρτωμα-ξεφόρτωμα, μετακίνηση). Με απλά λόγια, περνάς 3-4 ώρες στην προετοιμασία, για να κάνεις λιγότερο χρόνο το αγαπημένο σου άθλημα.

Στην αρχή μου άρεσε πολύ και είχα χρόνο. Μετά όμως άρχισα να βαριέμαι τη διαδικασία που συνοδεύει το συγκεκριμένο άθλημα και να δελεάζομαι από την αμεσότητα του τρεξίματος και του ποδηλάτου. Ειδικά όταν αφιέρωσα χρόνο και βελτιώθηκα στην ιστιοσανίδα, ξεπέρασα τους φίλους μου, οπότε δεν είχα πλέον παρέα. Ήθελα ισχυρό άνεμο για να ευχαριστηθώ, ενώ οι άλλοι δεν μπορούσαν και προτιμούσαν ασθενή ή μέτριο άνεμο. Επομένως το windsurfing κατάντησε μοναχικό και με πείραζε. Όχι τόσο για τον καθαρό χρόνο του σπορ, όπου ξεχνούσα τα πάντα και δε με πείραζε η μοναχική προπόνηση, αλλά για τις ώρες προετοιμασίας χωρίς παρέα. Κάπως έτσι λοιπόν το άφησα για καιρό και κατήντησα να έχω αφιερώσει περισσότερες ώρες για ιστοσελίδες, απ' ό,τι για ιστιοσανίδες.

Δεν έπαψε όμως να είναι στην καρδιά μου, διότι οι συγκινήσεις που προσφέρει και οι εμπειρίες, είναι πολύ πιο δυνατές από εκείνες του ποδηλάτου και άλλων αθλημάτων. Αρκεί ένα πλανάρισμα (= πλεύση με μεγάλη ταχύτητα που κάνει τη σανίδα να αγγίζει ίσα-ίσα τη θάλασσα και να είναι έτοιμη να πετάξει), για να σου δώσει χαμόγελο για μία εβδομάδα. "As good as sex" γράφουν κάποιοι στον ειδικό τύπο, ρήση που προσυπογράφω. Θυμάμαι όταν έκανα ιστιοπλοΐα στο λύκειο, που οι εβδομάδες περνούσαν αβίαστα όταν είχε προηγηθεί ωραία-δύσκολη προπόνηση, ενώ δεν περνούσαν με τίποτε όταν το σαββατοκύριακο είχε άπνοια ή θυελλώδεις ανέμους, οπότε δεν είχαμε κάνει προπόνηση. Μόνο που με το windsurfing οι εμπειρίες είναι ακόμα καλύτερες. Μεγαλύτερες ταχύτητες, γίνεσαι ένα με τη θάλασσα, καλύτερη αίσθηση, ευελιξία, δυσκολία. Ανώτερο, πώς να το κάνουμε....

Βρέθηκα λοιπόν κάποτε να είμαι σε μέτριο επίπεδο για ερασιτέχνη windsurfer και μέχρι εκεί έφτασα. Θυμάμαι ένα καλοκαίρι που έβλεπα βίντεο για να μαθαίνω τακτικές και μετά να προπονούμαι με τις ώρες στο νερό. Είχα πιει πολύ νερό για να μάθω waterstart και είχα κολυμπήσει χιλιόμετρα, όταν με ξέσερνε ο άνεμος. Προσπαθώ να τα μάθω και σε φίλους, αλλά χωρίς πάθος και χωρίς κόπο, δε μαθαίνουν.

Είναι από τα όνειρά μου, να βρω κάποτε άφθονο χρόνο και περίσσεια χρημάτων, ώστε να αγοράσω ποικιλία εξοπλισμού για όλες τις καιρικές συνθήκες και να το λιώσω. Να γίνω καλός, να κάνω πλαναριστές πότζες, άλματα, μέχρι να το βαρεθώ. Στο μεταξύ έχει γίνει μόδα το kitesurfing, αλλά αν σου έχει κολλήσει κάτι στο μυαλό και στην καρδιά από μικρός, δε φεύγει. Αν ποτέ αποκτήσω άπλετο ελεύθερο χρόνο, το windsurfing θα είναι από τις πρώτες επιλογές για να τον γεμίζω όμορφα. Προς το παρόν ο ελεύθερος χρόνος μου επιτρέπει μόνο περιστασιακή ενασχόληση. Να ευνοεί ο καιρός, να έχω ελεύθερη τουλάχιστον τη μισή μέρα, να μην υπάρχει κοπέλα που θα βαρεθεί να με περιμένει, αλλά να δείχνει κατανόηση. Οι γυναίκες των windsurfer ξέρουν πολύ καλά ότι το "πάμε μαζί" σημαίνει να μένουν ώρες μόνες στην παραλία, να διαβάζουν βιβλίο, να κάνουν μπάνιο. Διότι, όπως είχε πει μία φίλη "Στην αρχή έβλεπα τον άντρα μου να βγαίνει στην ακτή και χαιρόμουν. Πλέον ξέρω ότι απλά βγαίνει για να αλλάξει πανί ή σκάφος και δεν έχω ελπίδα να τον δω, αν δεν ξεθεωθεί πρώτα ή δεν πέσει ο άνεμος.".

Η παρούσα δημοσίευση στο ιστολόγιο έγινε με αφορμή τις σημερινές πλεύσεις με το windsurf. Είχε πολύ καλό άνεμο και ευχαριστήθηκα πλανάρισμα. Τόσο πολύ που δε σταματούσα να απομακρύνομαι από τη στεριά, νιώθοντας φυσικά το δέος της μανιασμένης θάλασσας, για να βιώσω όσο περισσότερο χρόνο άντεχα τις μοναδικές εμπειρίες που χαρίζει το windsurfing.

Ελπίζω κάποια στιγμή να προσεγγίσω το όνειρο. Από ποδηλάτης Πεντέλης να γίνω windsurfer Κατελλόριζου. Κι αν δεν το φθάσω, δεν πειράζει, αφού με κρατάει ζωντανό δεκαετίες τώρα. :)

Ακράτεια

Όχι ούρων! :p Εννοώ έλλειψη αθλητικής εγκράτειας. Ως γνήσιος ηδονιστής, εθίστηκα για μία ακόμη φορά στις ενδορφίνες της άθλησης και μετράω ήδη τον πρώτο μυϊκό τραυματισμό στον ώμο.

Μόλις ξεπέρασα ένα τραυματισμό στο πόδι, επιδόθηκα στο τρέξιμο. Η λογική μού λέει να ακούσω το σώμα μου, αλλά τελικά δε δείχνω εγκράτεια. Η ενδορφινική ισορροπία επιτυγχάνεται μόνο σε υψηλούς ρυθμούς άσκησης, σε ένα σώμα με μικρό βαθμό προετοιμασίας. Όσες συμβουλές δίνω σε φίλους αθλητές, δεν εφαρμόζονται στη δική μου περίπτωση. Γιατί; Γιατί δεν κρατιέμαι όσο χρειάζεται. Αν ανεβάσω παλμούς, ξεχνάω τα πάντα. Λογική, προνοητικότητα, μεθοδικότητα, προπονητικό σύστημα, μένουν πίσω όσο επιταχύνω παίρνοντας το ρίσκο μυϊκού τραυματισμού που θα με αφήσει εβδομάδες πίσω.

Έτσι είπα να τα γράψω εδώ, μπας και βάλω λίγο μυαλό και ακούσω ...τις συμβουλές μου. Επιπολαιότητα στο μέγιστο, ενθουσιασμός στο ζενίθ. Θέλω να κατεβάσω το χρόνο μου στα 10 χιλιόμετρα και να ανέβω πάλι την Πεντέλη τρέχοντας. Ο καιρός θα δροσίσει οσονούπω, οπότε η αυτονομία σε νερό δε θα είναι σημαντικό πρόβλημα σε μεγάλες αποστάσεις.

Το μόνο σημείο στο οποίο δείχνω εγκράτεια είναι η απουσία από την αγωνιστική συμμετοχή. Μπήκαμε στην αγωνιστική περίοδο και κοιτάζω τους αγώνες λοξά. Ξέρω ότι δεν είμαι προετοιμασμένος αρκετά καλά, ώστε να φέρω καλή θέση κι επίσης έχω επίγνωση ότι είμαι τόσο ανταγωνιστικός που σίγουρα θα προκαλέσω ζημιά στο σώμα μου στην προσπάθεια να ακολουθήσω το ρυθμό των καλά προπονημένων αθλητών. Πλησιάζει ο γύρος της Πάρνηθας, της ρεματιάς του Χαλανδρίου, το night run, που μου χάρισαν πολύ όμορφες εμπειρίες, αλλά κρατιέμαι. Συνετή προπόνηση, μόνος ή με παρέα και οι αγώνες για αργότερα. Ήδη άρχισα να τρέχω με ρυθμό 6 λεπτών ανά χιλιόμετρο, χρόνος που πριν από τρία χρόνια μου φαινόταν αργός, αλλά  για τα φετινά δεδομένα έχω σταδιακή βελτίωση. Αν καταφέρω να τον κατεβάσω στα 4,5 λεπτά, χωρίς να χτυπήσει ο υποκνημιδικός ή το γόνατο, θα νιώθω κερδισμένος και τότε θα μπορώ να αρχίσω να κοιτάζω προς τους αγώνες. Έχω όμως πολύ δρόμο μέχρι εκεί και θα χρειαστεί μεγάλη εγκράτεια και συστηματική, αργή βελτίωση.

Ποια εγκράτεια δηλαδή, που ήδη άρχισα τις διπλές προπονήσεις. Πάω για τρέξιμο και στο καπάκι αλλάζω ρούχα, ανεβαίνω στο ποδήλατο και τρέχω να προλάβω τους φίλους μου. Οι απλές ποδηλατοβόλτες μου φαίνονται πλέον εύκολες και δεν αρκούν για να εκτονωθώ, οπότε πρέπει να υπάρχει και προσωπική προπόνηση στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα για να νιώσω ότι έκανα κάτι πραγματικά όμορφο για τον εαυτό μου.

Οι φίλοι προσπαθούν ακόμη να με πείσουν να μην το γυρίσω αποκλειστικά σε αθλητικές δραστηριότητες. Το προσπαθώ και ο ίδιος, αλλά νιώθω το χρόνο χαμένο, όταν περιλαμβάνει μόνο άραγμα.

- Έλα ρε, θα σου γνωρίσω και μία φίλη. Θα πάμε για καφέ και μετά για φαγητό με παλιούς συμφοιτητές.

...

- Λοιπόν; Πώς σου φάνηκε; Νομίζω ότι της άρεσες.

- Ωραία κοπέλα, αλλά καπνίζει, μένει και μακριά... Ξέρεις τώρα, με πνίγει ο καπνός και δε θέλω να περνάω χρόνο στο αμάξι, ούτε σε καφετέριες και ταβέρνες. Αν γίνει κάτι, μοιραία θα έχει σύντομη ημερομηνία λήξης. Ασ' το καλύτερα.

...Αδιόρθωτος. Δε βαριέσαι. Μπορεί να πετύχω καμία δρομέα στο δάσος ή καμία που να της αρέσει πραγματικά η ποδηλασία και να μην έχει έρθει στις ομάδες μόνο για να γνωρίσει άντρες. Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αυτή την εβδομάδα έχει εκδρομή με τη μηχανή στην Πελοπόννησο, που περίμενα πώς και πώς. Η δουλειά πάει καταπληκτικά, μακάρι να μείνει για καιρό έτσι.

Τα λέμε στις ανηφόρες! :)

Το γεράκι

Επιτέλους το ιστολόγιο απέκτησε ξανά την αρχική ποδηλατική του μορφή. Λιγότερες αναφορές σε εργασία και συναισθηματικά και περισσότερες ποδηλατικές εμπειρίες, όπως του προσήκει.

Οκτώ αναρτήσεις το 2012, επτά το 2013, μία μόλις το 2014, δεκαεπτά το 2015, δέκα μέχρι στιγμής το 2016. Όσο περισσότερος ο ελεύθερος χρόνος και όσο πιο πολλά τα έντονα συναισθήματα, τόσο περισσότερες οι δημοσιεύσεις.

Η ζωή τις τελευταίες ημέρες είναι ονειρεμένη. Αύριο ξεκινάει η εβδομάδα και δε με πειράζει καθόλου. Μικρή η διαφορά από το σαββατοκύριακο. Μηδέν άγχος, χαλαρότητα σε συνδυασμό με παραγωγικότητα, όσος χρόνος για άθληση θέλω. Το μόνο που με απασχολεί είναι πώς θα μεθοδεύσω το επόμενο επαγγελματικό ταξίδι για επαρχία, ώστε να οδηγήσω πάλι τη μοτοσυκλέτα που σκέφτομαι νοσταλγικά. Άντε και λίγο η κίνηση που αναμένεται να αυξηθεί με την έναρξη των σχολείων.

Ο βροχερός καιρός δε με πτόησε, ίσα-ίσα που έγινε έναυσμα για να πάρω μία ώρα αρχύτερα την απόφαση να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Όταν βλέπεις τη βροχή να έρχεται, προσπαθείς να αξιοποιήσεις όσο μπορείς το χρόνο που προηγείται. Η υγρασία βρίσκεται βέβαια σε επίπεδα κορεσμού, οπότε τόσο στην ποδηλασία, όσο και στο τρέξιμο τα ρούχα γίνονται μούσκεμα, σαν να βγήκαν μόλις από το πλυντήριο. "Δεν πειράζει. Θα ποτίσω μία ακόμη φορά το βουνό." ήταν η σκέψη μου.

Με έχει συνεπάρει ο ενθουσιασμός και κάνω μερικές υπερβολές. Δεν αφήνω χρόνο για τη μυϊκή ανάπλαση, μετά από έντονη άθληση, αλλά παίρνω το ρίσκο τραυματισμού. Ξέρω ότι δε θα κρατήσει πολύ αυτή η όμορφη περίοδος, οπότε τη ρουφάω από το μεδούλι. Ξεκινάω λοιπόν με το μυϊκό σύστημα να μην έχει επανέλθει πλήρως από τη χθεσινή προπόνηση. Συννεφιά με λίγα διαστήματα ήλιου, ο οποίος σε συνδυασμό με την υγρασία ήταν αφόρητος. Έβλεπα τον ιδρώτα να στάζει στην άσφαλτο. Έχει πλάκα να το αφηγείσαι, αλλά έχει τη δυσκολία του τη στιγμή που το ζεις.

Νιώθω ήδη πιο δυνατός, κατέβασα και το χρόνο μου κατά τέσσερα λεπτά (έχουμε ακόμα 26 για το ρεκόρ) και απολαμβάνω περισσότερο τη διαδρομή. Μόνο η ανηφόρα πριν το μοναστήρι με φέρνει στα όριά μου, σε συνδυασμό με την εμμονή να μην κατεβάσω μικρό δίσκο. Ξέρω ότι οι σταδιακές υπερβάσεις σε βελτιώνουν και όχι η χαλαρότητα.

Κάποια στιγμή βλέπω μπροστά μου δύο ποδήλατα να ανεβαίνουν σβέλτα. Σκέφτομαι ότι θα ξεκίνησαν πριν από λίγο ή θα τερματίσουν στα μισά την ανάβασή τους. Μετά από λίγο χάνονται. "Χμμμ... Να πήγαν προς τη σπηλιά του Νταβέλη;" Τα ξεχνάω και συνεχίζω την ανάβαση. Όσο ανεβαίνει το υψόμετρο, ανεβαίνουν οι ενδορφίνες. Το τοπίο ησυχάζει, δεν ακούγεται ούτε ο άνεμος μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου.

Αλλά, για κάτσε! Τι ακούστηκε; Σηκώνω κουρασμένος το βλέμμα μου και βλέπω το γεράκι της Πεντέλης να πλανάρει αγέρωχο και επιβλητικό. Προσπαθώ να του αποσπάσω την προσοχή, αλλά με αγνοεί επιδεικτικά, σαν να μου λέει: "Φίλε, πετάω. Δεν ασχολούμαι με τα επίγεια." Παίρνω λίγη από τη δύναμή του και συνεχίζω σαν να έχω ξανανιώσει από τη σύντομη συνάντηση, μετά από καιρό. Είναι υπέροχο να βλέπεις άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Το ίδιο νιώθω με τις αλεπούδες, τα ελάφια, τους λαγούς, τις πέρδικες. Μοιραζόμαστε τον ίδιο βιότοπο αρμονικά.

Τα χρώματα στο λεκανοπέδιο είναι πιο μεστά, φθινοπωρινά, χάρη στη συννεφιά. Η θέα πάντοτε μεγαλειώδης. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα να έβλεπα ένα φαράγγι, αντί για τόνους τσιμέντο, αλλά και πάλι το υψόμετρο σου δίνει μία αίσθηση υπεροχής.

Πριν από καιρό, μιλώντας με μία φίλη, άκουσα τη σκληρή-ισοπεδωτική φράση: "Σε κάθε σχέση πρέπει να δίνεις ό,τι μπορείς, αλλά ταυτόχρονα να κρατάς δυνάμεις για τον εαυτό σου. Να είσαι έτοιμος όχι μόνο για την επόμενη, αλλά και για τη μεθεπόμενη." Δε μου άρεσε η σκοπιά της, δεν την ενστερνίστηκα. Θα παραμείνω ρομαντικός και όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά, ξέρω ότι θα υπάρχει η Πεντέλη ή κάτι αντίστοιχα προκλητικό για να εκτονώνω τα συναισθήματά μου. Μαθαίνεις από τις εμπειρίες, αλλά δεν τις αφήνεις να δηλητηριάσουν την καρδιά σου. Διατηρείς λίγη από την αρχική αθωότητα, διότι αυτή αφήνει την καρδιά σου ανοικτή για να αγκαλιάσει νέους ανθρώπους, χωρίς προκαταλήψεις.

Φθάνοντας στην κορυφή, βλέπω τους δύο ποδηλάτες, αλλά σύντομα λύνεται το μυστήριο του γρήγορου ρυθμού. Come on! Με ηλεκτρικά ποδήλατα στην Πεντέλη;! Ιεροσυλία. :p Αχαχαχαχαχα

Δρομική ευτυχία

Επιτέλους ΖΩ!

Ζω όπως το έχω ορίσει τα τελευταία χρόνια. Windsurfing, ποδηλασία, τρέξιμο.

Ο μηχανισμός ενδορφινών δουλεύει σχετικά καλά, αν και με μικρή διάρκεια. Μέσα σε λίγα λεπτά τρεξίματος, μουδιάζει ο εγκέφαλος, ξεπερνάω τα πάντα, νιώθω ευτυχισμένος. Μία ώρα ευτυχίας και λίγη ακόμα με το πέρας του τρεξίματος. Θα μπορούσε να κρατάει μερικές μέρες, όπως παλαιότερα, αλλά έχουμε καιρό ακόμα μέχρι να δράσουν καταλυτικά οι μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων.

Ποιους περνάω; Προς το παρόν λίγους. Έχω δρόμο μέχρι να φθάσω το προσωπικό μου ρεκόρ. Με το ποδήλατο τα πάω κάπως καλύτερα, αν και ακόμα μου ρίχνουν οι κουρσάδες, όταν κοντράρομαι με το ποδήλατο βουνού. Το σημαντικότερο είναι ότι μου ρίχνει +50% σε ταχύτητα ο παλιός μου εαυτός, αλλά θα τον κυνηγήσω.

Βλέπω ανηφόρα και γυρνάει το μάτι μου. Την κοιτάζω κατάματα να με προκαλεί, όπως προσήκει σε έναν φανατικό ποδηλάτη και όχι προς τα κάτω όπως έκανα στις περασμένες αναβάσεις ώστε να αντέξω περισσότερο. Αρχίζω και νιώθω τη δύναμή μου. Σωματική και ψυχική.

Παρέα; Χμμμ, καλά είναι, αλλά δεν συγκρίνεται με μία επικλινή ανηφόρα. Η οδοί Ισμήνης και Θέτιδος είναι μερικές φορές καλύτερη συντροφιά. Το γεράκι στην κορυφή της Πεντέλης μου δίνει περισσότερη δύναμη απ' ό,τι η κουβέντα με ένα φίλο. Σίγουρα το ιδανικό είναι άθληση με παρέα, αλλά οι περισσότεροι δρομείς ξέρουμε ότι η συστηματική προπόνηση δε συνδυάζεται πάντοτε με παρέα. Το προσπαθούμε, αλλά δεν πτοούμαστε αν δε συνδυάζονται τα προγράμματά μας.

Η μοτοσυκλέτα έχει βρει τη θέση της στις δουλειές που έχω περιστασιακά στην επαρχία. Πληρώνομαι για να κάνω εκδρομές με τη μηχανή και να γεμίζω όμορφα τη μέρα μου. Όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με την ομορφιά της ποδηλασίας και του τρεξίματος. Ξέρω ότι ο χρόνος για αθλητικές δραστηριότητες δε θα υπάρχει για πάντα, οπότε τον απολαμβάνω όσο κρατάει.

Το σημαντικότερο είναι ότι "I remember". Έχει επανέλθει το μικρόβιο του αθλητισμού στο σώμα μου και τον αποζητώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Γυρνάω σπίτι, ακόμα και μελαγχολικός, ξέροντας τι είναι αυτό που λείπει. Φοράω τα αγαπημένα μου αθλητικά και τρέχω στο φυσικό μου χώρο, ήτοι στο βουνό, στο δάσος ή σε γήπεδα. Εκεί νιώθω οικεία και όχι στις καφετέριες ή στα μπαρ.

Μερικοί φίλοι μου βελτιώθηκαν αρκετά. Εκεί που δεν μπορούσαν να με ακολουθήσουν, πλέον προπονούνται συστηματικά για μαραθώνιο και δεν μπορώ να παρακολουθήσω την προπόνησή τους. Κάποτε δεν καταλάβαινα γιατί κουράζονται, ενώ τώρα ξέρω ότι δεν μπορώ να τους ακολουθήσω μέχρι να βελτιωθώ. Αν όλα πάνε καλά και δεν έχω κανένα μυϊκό τραυματισμό από τον ενθουσιασμό μου, θεωρώ ότι μέχρι το χειμώνα θα τους κοντράρω με αξιώσεις και κυρίως θα περνάω καλά μαζί τους.

Π.Π.: Πάμε για τρέξιμο;
Γιάννης: Μπορώ το βράδυ, απόγευμα δεν προλαβαίνω.
Π.Π.: Θα βρέχει το βράδυ.
Γιάννης: Ε, και;

Εκεί καταλαβαίνεις την ανωτερότητα του δρομέα και την εμμονή στο προπονητικό του πρόγραμμα. Με τη βροχή δεν πάω τόσο καλά, παρόλο που έχω μερικές από τις καλύτερες ποδηλατικές και δρομικές εμπειρίες. Μυρίζεις το χώμα, νιώθεις την υγρασία, τα χρώματα είναι πιο όμορφα, οι σταγόνες σε δροσίζουν. Αν είσαι προστατευμένος σε ένα σπίτι ή στο αμάξι, δε νιώθεις. Αποστειρωμένη ζωή. Πρέπει να νιώσεις το αεράκι, τον ήλιο να σε χτυπάει στα μάτια, το σκοτάδι να σου προκαλεί δέος, το θάμνο να σου γδέρνει το πόδι, το πεύκο να σου χαϊδεύει τον ώμο με τις πευκοβελόνες του. Καθημερινές απλές εμπειρίες που αλατίζουν τη ζωή και σε βγάζουν από τη ρουτίνα της άνεσης.

Αν μετρήσω την αίσθηση ευτυχίας με άριστα το 10, νομίζω ότι πλέον κινούμαι ανάμεσα στο 4 και το 7. 4 όταν κάθομαι στο σπίτι, 7 όταν τρέχω ή κάνω ποδήλατο. Δεν πάει πολύ παραπάνω, αν δε μοιράζεσαι τη ζωή, αλλά δεν παύει να είναι όμορφη και χαλαρή περίοδος. Την είχα ζήσει πριν από 3 χρόνια για καιρό και επιτέλους την ξαναζώ τώρα.


Μακάρι να έχω την υγεία μου να απολαμβάνω τη φύση, να τρέχω και να ποδηλατώ. Εύκολος άνθρωπος, δε θέλω πολλά. :)

Ένας ποδηλάτης, ένα ποδήλατο, ένα βουνό

Η μέρα ξεκίνησε καλά, αλλά προς το απόγευμα άρχισα να μελαγχολώ. Η μελαγχολία έφερε θλίψη και η κατάσταση χειροτέρευε. Ήξερα ότι έπρεπε να επιστρατεύσω αθλητισμό το απόγευμα, διαφορετικά ήμουν καταδικασμένος.

Οι φίλοι μου είχαν κανονίσει να πάνε σε ταβέρνα. Έχω συμφωνήσει ότι θα πάω, αλλά ξέρω ότι δε μπορώ. Θα πάω με κακή διάθεση, δε θα περάσω καλά και μπορεί να επηρεάσω τους άλλους. Το ακυρώνω λοιπόν και ετοιμάζομαι για το βουνό. Ο Ποδηλάτης Πεντέλης και πάλι στην Πεντέλη με το αγαπημένο του ποδήλατο.

Γύρισα από τη δουλειά στο σπίτι σαν ρομπότ, πέταξα τα ρούχα μου και έβαλα βιαστικά τα ποδηλατικά. Δεν είχα αισιοδοξία ότι θα νιώσω καλύτερα, καθότι δεν ασκούμαι συστηματικά τους τελευταίους μήνες και έχει φύγει από την καρδιά μου η αίσθηση ότι η άθληση είναι εγγυημένος τρόπος για να ξεχαστώ. Κι όμως πιέστηκα να ξεκινήσω. Ήξερα ότι είναι μονόδρομος.

Γνώριζα επίσης ότι θα με πιάσει το σκοτάδι, αλλά δεν πτοούμουν. Εκεί που άλλοι φοβούνται να ανέβουν με το αμάξι νύχτα, ανεβαίνω με το ποδήλατο. Υπάρχει κάποιο δέος στη νυχτερινή απομόνωση στην κορυφή του βουνού, αλλά είναι καλοδεχούμενο αφού συμβάλλει στην εκτόνωση.

Δεν ήμουν βέβαιος αν θα χρειαστεί αντιανεμικό, αλλά το πήρα καλού κακού. 28 βαθμούς η θερμοκρασία στην αστική πεδιάδα, οπότε δύο ώρες μετά τη νύχτα και σε υψόμετρο 1080 μέτρων, σε συνδυασμό με το δυνατό άνεμο, θα ήταν πολύ πιθανό να έχω σοβαρό πρόβλημα μόνο με ένα διαπνέον κοντομάνικο. "Ας το κουβαλήσω κι ας περισσέψει", ήταν ευτυχώς η σοφή σκέψη μου, αφού αποδείχθηκε ότι ήταν απαραίτητο. Όταν δεν κάνεις αναβάσεις σε εβδομαδιαία βάση, δεν μπορείς να εκτιμήσεις με ακρίβεια τις ενδυματολογικές ανάγκες σου. Η νύχτα, το υψόμετρο, ο άνεμος και η κατηφόρα, καραδοκούν.

Ξεκινάω λοιπόν κι ενώ ακόμα είμαι στο Κεφαλάρι νιώθω χάλια. Δεν προσπαθώ να κρατηθώ, να το παίξω αναίσθητος, αλλά αφήνομαι να βιώσω τα συναισθήματά μου. "Υπομονή, μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου, ξέρω ότι θα χαλαρώσω.", σκέφτομαι. Η κούραση δεν κάνει αισθητή την παρουσία της, την υπερνικάει η θλίψη. Δώσε μου πίεση, λύπη και προβλήματα, να τα μετατρέψω σε κινητική και δυναμική ενέργεια. Όσο περισσότερα τα αρνητικά συναισθήματα, τόσο περισσότερη η αντοχή μου. Πριν από χρόνια έλεγα ότι δύσκολα θα με φθάσει κάποιος ποδηλατώντας, διότι δεν έκανα απλά περιστασιακές προπονήσεις. Αντιθέτως, σε κάθε ευκαιρία, είτε ως δρομέας, είτε ως ποδηλάτης, προσπαθούσα να ξεπεράσω τον εαυτό μου, να προσπεράσω τις άσχημες σκέψεις που με κυριεύουν και να βγω νικητής μπροστά τους. Οι άλλοι στους αγώνες κυνηγούσαν τον πρώτο, ενώ εγώ κυνηγούσα την προβολή του εαυτού μου, η οποία βρίσκεται κάποιες φορές πιο μπροστά και από τον πρώτο. Η νίκη έφθανε μόνο όταν περνούσα τις αρνητικές σκέψεις μου, είτε τερμάτιζα πρώτος, είτε τελευταίος. Ήταν και είναι προσωπική υπόθεση.

Τα πράγματα στην ανάβαση εξελίχθηκαν όπως τα περίμενα. Δεν έχει υπάρξει μία φορά, έστω μία ρε φίλε, που να έχω βγει για ποδήλατο ή τρέξιμο και να το έχω μετανιώσει. Πάντοτε επιστρέφω σπίτι λίγο ή συνήθως πολύ καλύτερα. Η ανάβαση πήγε περίφημα, βελτίωσα λίγο το χρόνο που είχα κάνει την περασμένη φορά, αλλά ακόμα έχω πολύ δρόμο για το ρεκόρ μου. Με έπιασε η νύχτα και δεν είχα το δυνατό φως μαζί, οπότε δεν επιτάχυνα πολύ στην κατηφόρα και πήγα συντηρητικά, απολαμβάνοντας το τοπίο και την ησυχία. Σκοτάδι, απομόνωση, επιβλητική θέα, ο αέρας να σε φυσάει, οι ενδορφίνες σε υψηλά επίπεδα από την ανάβαση που προηγήθηκε. Τι καλύτερο;

"Ρε συ, μην απομονώνεσαι. Έλα, έστω και πιο αργά να μας βρεις!", επέμειναν το βράδυ οι φίλοι μου, γνωρίζοντάς με καλά. Πήγα να τους βρω στην ταβέρνα. Αρχικά καλή διάθεση, λόγω της ποδηλασίας, αλλά κατόπιν μελαγχόλησα. Δεν είμαι αρνητικά προκατειλημμένος, απλά μερικά πράγματα δε με γεμίζουν σε φάσεις που είμαι πεσμένος ψυχολογικά.

Η επιμονή εξακολούθησε τις επόμενες ημέρες: "Θα ξαναβγώ με κόσμο, δε θα απομονωθώ". Πήγα πάλι σε ποδηλατοβόλτα με παρέα και πέρασα καλά, παρόλο που η απομόνωση φάνταζε δελεαστική. Επιμένω κι άλλο: Πηγαίνω με φίλους για καφέ και ξανά ταβέρνα. Λίγες στιγμές γέλιου και πολλές προβληματισμού. Θέλω να φύγω, αλλά ξέρω ότι σπίτι θα είναι χειρότερα. Χρειάζεται υπομονή. Η ισορροπία μου αυτή την περίοδο βρίσκεται σε επίπεδα 180 παλμών και άνω. Εκεί χρωματίζεται ο κόσμος, ομορφαίνει το βουνό, διαλύεται η ομίχλη και διαφαίνεται αισιόδοξα το μέλλον. Έστω και για λίγο. Σίγουρα συμβάλει η δουλειά, που με γεμίζει, κάνοντάς με να ξεχνιέμαι, ακόμα και όταν είναι πιεστική.

Προς το παρόν η ομορφιά είναι μόνο στην ανηφόρα.

- Για πόσον καιρό;

- Για όσο χρειαστεί.

Όσο πιο πολύς ο καιρός, τόσο περισσότερο θα επενδύσω στη φυσική μου κατάσταση. Όπως έχω ξαναγράψει, ένας συμφοιτητής είχε ξεκινήσει το τσιγάρο όταν είχε χωρίσει με την "ακατανόμαστη" και είχαμε συμφωνήσει ότι ήταν καλύτερη απόφαση η δική μου, να βελτιώσω τη δρομική και κολυμβητική μου εμβέλεια και ταχύτητα από το να επιδοθώ σε αυτοκαταστροφικές επιλογές.

CU in 5Lee! :)