Δύο ώρες

...τόσο περίπου διαρκεί η θεϊκή ανάβαση της Πεντέλης, μαζί με την ανέμελη κατάβαση. Είναι από τις καλύτερες επιλογές όταν βλέπω ότι το τοπίο γύρω μου γίνεται μαύρο, γκρι και γενικά αποχρωματίζεται.

Είχα να ανέβω ένα μήνα περίπου και πήρα σήμερα την απόφαση. Είχα κάνει μία προσπάθεια πριν από δύο εβδομάδες, αλλά βρέθηκα προ έκπληξης. Ένα από τα καλά του δυστυχώς χιλιοκαμένου βουνού είναι ότι αγνοείται από τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις πυροπροστασίας. Όταν έκλειναν το δρόμο προς την κορυφή της Πάρνηθας και του Υμηττού ή την πρόσβαση στο Άλσος Συγγρού, η Πεντέλη ήταν πάντα ανοιχτή. Μέχρι πέρσι αυτό. Με το που άρχισε να ομορφαίνει και να πρασινίζει λίγο το βουνό, σε συνδυασμό με τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα που ξεκίνησαν από την Καλλιτεχνούπολη, άρχισε να κλείνει τόσο ο δρόμος προς την κορυφή της, όσο και ο περιφερειακός που περνάει από πιο χαμηλό υψόμετρο και την Παλαιά Πεντέλη.

Κάπως έτσι ανέβηκα μία μέρα με δυνατό άνεμο και πάνω που πέρασα τη δυσκολότερη ανηφόρα πριν τη διακλάδωση του μοναστηριού και προσέγγισα το οροπέδιο πριν τη σπηλιά του Νταβέλη (σπήλαιο αθανάτων για την ακρίβεια), βλέπω έναν πυροφύλακα να σταματάει ένα αμάξι.

"Δεν είναι δυνατόν να κλείνουν την Πεντέλη. Τουλάχιστον θα αφήνουν τα ποδήλατα...", οπότε πάω να προσπεράσω.

- Ε! Που πας; Έχουμε Κατάσταση 4!

- Δεν μπορώ να ανέβω στην κορυφή;

- Όχι. Γύρνα πίσω και έλα μέρα με Κατάσταση 3.

...απάντησε αγενώς. Η αλήθεια είναι ότι τον προκάλεσα, διότι προσπέρασα με θράσος, έχοντας μέσα μου την αγάπη και τη γνώση του βουνού και ξέροντας ότι περισσότερο το προστατεύω με την παρουσία μου, παρά εκθέτω σε κίνδυνο το βουνό ή τον εαυτό μου. Άλλωστε ο αδιέξοδος δρόμος προς την κορυφή πρακτικά έχει μόνο θαμνώδη βλάστηση και όχι τα πεύκα που δυστυχώς τείνουν να ποινικοποιηθούν, επειδή κάποιοι είναι εγκληματικά αμελείς. Το να προστατεύουμε και αυτό το σημείο δείχνει ότι καήκαμε με το χυλό και φυσάμε το γιαούρτι.

Δεν ήθελα να τον κοντράρω, αφού ήταν εντεταλμένο όργανο και δε θα είχε νόημα η αντιπαράθεση μαζί του. Πήρα την κατηφόρα απογοητευμένος, αλλά τουλάχιστον ανέβηκα μετά από χρόνια μέχρι το μοναστήρι, έτσι για να δω πώς είναι και τελικά πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Το καλοκαίρι οι μέρες με άνεμο έχουν πολλά καλά. Μπορείς να αθληθείς χωρίς να ζεσταίνεσαι πολύ, όντας όμως αποφασισμένος ότι θα φας τρελή κόντρα ακόμα και από πλάγιους ανέμους. Μπορείς να πας για windsurfing ή τέλος πάντων να δραστηριοποιηθείς ακόμα και με εργασία, χωρίς να ζεσταίνεσαι πολύ. Άρα, αν θέλεις κατακαλόκαιρο να μην αντιμετωπίσεις καύσωνα, χρειάζεσαι άνεμο. Κατάσταση 4, 5 και όσο πάει. Καλό είναι φυσικά που πρασίνισε το βουνό, πολύ καλό που το προστατεύουν, αλλά για εμένα μειώνονται οι εναλλακτικές.

Σήμερα όμως είχε δροσιά και μέτριο άνεμο, οπότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Και το εννοώ, διότι όταν αρχίζει να κάνει κρύο πρέπει να κουβαλάς περισσότερα ρούχα μαζί σου, ενώ σε συνδυασμό με τη μείωση της φωτοπεριόδου το χειμώνα και τις βροχές, δυσκολεύεσαι να βρεις μέρα για να απολαύσεις την κορυφή. Ο λόγος που ανέβηκα όμως δεν ήταν ο καιρός, αλλά η ανάγκη για απομόνωση, η ανάγκη να δοκιμάσω τις αντοχές μου και να διασκεδάσω τις σκέψεις. Χρειάζομαι την κούραση και την εξάντληση για να αναζωογονηθώ.

Πολλή δουλειά χθες, αλλά δεν ήθελα σαββατιάτικα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ. Θα ένιωθα ότι θα είχα χάσει το Σάββατο που, κακώς, έχει εντυπωθεί και στο δικό μου μυαλό σαν μέρα διασκέδασης. Αποφάσισα λοιπόν, έστω και νυσταγμένος, να πάω να βρω τους φίλους μου. Ήταν λάθος. Από τη μία σερνόμουν από τη νύστα, από την άλλη δεν μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ, όπως μου συμβαίνει συχνά σε περιόδους μοναχικής ζωής. Χαμόγελα γύρω μου, γέλια, άτομα που έδειχναν ευτυχισμένα. Εμένα να με κυριεύει η ανία, η κούραση, η ζήλια που δεν μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματα και να βιώσω τη στιγμή. Επέστρεψα αργά μετά τα μεσάνυχτα στο σπίτι, έχοντας εκ των υστέρων διαγνώσει το λάθος μου. Θα έπρεπε να είχα μείνει σπίτι για να ξεκουραστώ. Δεν είμαι σε φάση που μπορώ να περάσω καλά με κόσμο, υπό τις συνηθισμένες δραστηριότητες των άλλων, όπως καφές, ποτό, φαγητό. Χρειάζομαι καλές αθλητικές παρέες. Να μοιραστώ τις αναπνοές και την κούραση με καλούς φίλους σε τρέξιμο, ποδηλασία, ορειβασία.

Σήμερα όμως ήξερα! Αγνόησα την παρέα που θα μαζευόταν πάλι. Ήθελα άλλωστε να αποφύγω μία πρώην που προσπαθεί να τα ξαναβρούμε, κυρίως για να μην της δίνω ελπίδες. Την ίδια που είχα αποφύγει πάλι πριν από 15 μήνες, αποφασίζοντας να βγω για ποδήλατο και γνώρισα εκείνη τη μέρα την Ιωάννα. Αυτή πρέπει να ξεχάσει εμένα κι εγώ με τη σειρά μου να ξεχάσω την Ιωάννα. Είναι άτιμος ο έρωτας, κάποιες φορές δίνεις αξία στην απόρριψη και όχι στην εκτίμηση. Τουλάχιστον από την πλευρά μου προσπαθώ να μην πληγώνω τις κοπέλες και να μη δίνω ελπίδες σε καταστάσεις που δεν έχουν μέλλον.

Σήμερα όμως δε θα έβγαινα με ποδηλάτες, αλλά μόνος. Αδυνατώ να χαμογελάσω, αδυνατώ να περάσω καλά με κόσμο, άρα χρειάζομαι απομόνωση και βουνό. Δύο δικές μου ώρες, με το ποδήλατο και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και γρήγορα για την ανηφόρα, όχι για μία γυναίκα. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει, λένε κάποιοι. Αυτή τη φορά γέλασα όμως κι εγώ. Λίγο πριν φθάσω στο Κεφαλάρι, πέτυχα μία κοπέλα με ένα Yamaha MT-07, ακριβώς ίδιο με εκείνο της τύπισσας που συναντάω σπανίως στο δρόμο προς τη δουλειά. Η κοπέλα έχει ακριβώς την ίδια σιλουέτα, αλλά διαφορετικό κράνος. Δε φοράει εκείνο με τον αριθμό 93 του Marc Marquez, αλλά ένα σκούρο γκρι, για να ταιριάζει με το χρώμα της μοτοσυκλέτας. Είναι η ίδια; Τι κάνει όμως μόνη της στα βόρεια προάστια; Συνήθως τη βλέπω στο Ψυχικό και στον Καρέα. Είναι αυτή και άλλαξε κράνος ή όλες οι μουν... ...ε οι γκόμενες έχουν πάρει σκούρο γκρι MT-07; Η τύπισσα φοράει σορτσάκι και μπουστάκι λες και είναι στην παραλία, με αποτέλεσμα όλα τα αρσενικά να έχουν στρέψει το βλέμμα προς το μέρος της. Εγώ στο ποδήλατο, να σκέφτομαι: "Μπορώ να της μιλήσω; Έχει νόημα;"

Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι πολύ εύκολο για έναν φανατικό ποδηλάτη: Να επιταχύνω γρήγορα, να φθάσω στη μέγιστη καρδιακή συχνότητα και να προσπεράσω τη συνάντηση, ξεχνώντας την κοπέλα και την αδυναμία να την προσεγγίσω. Ξεκινάω να ποδηλατώ γρήγορα και αρχίζω να γελάω: "Ρε τι σου κάνει μια γυναίκα!". Ξέρω ότι τα sprint απαγορεύονται πριν από μία απαιτητική ανάβαση, ειδικά όταν είσαι στην αρχή, διότι σε κουράζουν άσκοπα, αλλά εκείνη τη στιγμή το χρειαζόμουν για να ξεπεράσω αυτό που είδα.

Συνεχίζω προς την κορυφή και ακόμα τη σκέφτομαι. Σε κάποια σημεία, απολύτως προβλέψιμος, μετανιώσω για το sprint που προηγήθηκε. Χαμογελάω πάλι με τη σύμπτωση, διότι δύο μέρες πριν είχα πάει για ποδήλατο με φίλους και είδα κάποιον μετά από 3 μήνες:

- Τι γίνεται η γυναίκα σου;

- Ποια γυναίκα; Μόνος είμαι...

- Αυτή με το MT-07 που βλέπεις στο δρόμο για τη δουλειά το πρωί.

- Χαχαχαχα. Δυστυχώς την πέτυχα δύο φορές πριν από δύο μήνες, ενώ ήμουν με το αμάξι και από τότε τίποτα. Μάλλον είναι εκπαιδευτικός σαν εσένα και το καλοκαίρι δεν πηγαίνει στη δουλειά. Δεν πειράζει, καλύτερα θα έλεγα, διότι είχα φθάσει στο σημείο να εξιδανικεύω μία γυναίκα που δεν έχω δει και δεν έχω γνωρίσει, οπότε απογοητεύουν τις περισσότερες μέρες που δεν την έβλεπα.

Τέλος πάντων, προσπαθούσα να την ξεχάσω στην ανηφόρα αλλά δεν τα κατάφερνα. "Υπομονή μέχρι την ανηφόρα του μοναστηριού. Εκεί δεν έχεις παρά να μετράς ανάσες και πεταλιές μέχρι τη διακλάδωση."

Χαμογελάω πάλι όταν στρίβω δεξιά στη διακλάδωση. "Πόσο καλά ξέρω τον εαυτό μου το και το βουνό." Είχα ξεχάσει τα πάντα μέσα στα δύο χιλιόμετρα της πιο απαιτητικής ανηφόρας.

Περιέργως το βουνό δεν έχει πολλή ησυχία. Ανεβοκατεβαίνουν κάθε λίγο αμάξια. Μάλλον πήγα νωρίς. Πέτυχα και δύο ποδηλάτες να κατεβαίνουν την ώρα που ανέβαινα. Η μία κοπέλα, κάτι πολύ σπάνιο για την Πεντέλη. Νομίζω ότι οι μόνες κοπέλες ποδηλάτισσες που έχω δει στη κορυφή της Πεντέλης είναι εκείνες που ανέβαιναν μαζί μου.

Συνήθως στα 800 μέτρα υψομέτρου ησυχάζει το σκηνικό, αλλά αυτή φορά χρειάστηκε να ανέβω ψηλότερα για να αρχίσω να νιώθω τη γαλήνη του βουνού. Να χαλαρώσω και να ακούσω το θρόισμα των φύλλων ενός απομονωμένου μικρού πεύκου, το βουητό μίας σφήκας, τον ήχο της καλολαδωμένης αλυσίδας του ποδηλάτου. Ήθελα πάνω από μία ώρα για να διώξω τις σκέψεις και να γίνω ένα με βουνό.

Μία σταγόνα ιδρώτα τρέχει στο μέτωπο. Τείνω να δένομαι με τα αντικείμενα και δε θέλω να τα αλλάζω. Κάπως έτσι έχω το ποδηλατικό μου κράνος σχεδόν οκτώ χρόνια και έχει αρχίσει να χαλάει το περιμετρικό σφουγγαράκι που μαζεύει τον ιδρώτα. Τη σκουπίζω το με το χέρι. Χαμογελάω πάλι, διότι μετά αρχίζει να γλιστράει το χέρι στο τιμόνι.

Δυστυχώς δεν είδα ούτε πέρδικες, ούτε το γεράκι, ούτε λαγό ή αλεπού. Ίσως ήταν νωρίς το απόγευμα. Έφθασα στην κορυφή, με το τοπίο να θολώνει από την υγρασία. Δεν άξιζε να κάνω στάση για φωτογραφίες, συνεπώς αναστροφή και πίσω. Το καλό αν κατεβαίνεις μέρα είναι ότι βλέπεις από μακριά τις λακκούβες στο δρόμο και τις πέτρες, οπότε μπορείς να ευχαριστηθείς γρήγορη κατάβαση.

Σπίτι τώρα που γράφω, όχι ενθουσιασμένος, αλλά σίγουρα καλύτερα από το να είχα επιλέξει τη συμβατική διασκέδαση με φίλους. Ξέρω ότι η απομόνωση δε βοηθάει για πολύ, αλλά αυτή την περίοδο προέχει να ανακτήσω τη χαμένη αυτοπεποίθηση και να βρω την προσωπική ισορροπία μου. 

Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.