Ανάβαση Πεντέλης

Μετά από πέντε μήνες, βρήκα επιτέλους τη διάθεση να ανέβω στο αγαπημένο μου βουνό. Ίσως είναι η μοναδική φορά τα τελευταία έξι χρόνια που απέχω τόσον καιρό από την κορυφή της.

Αυτή τη φορά δεν υπήρχαν δικαιολογίες, αφού είχα αρκετό ελεύθερο χρόνο τους τελευταίους μήνες και ο καιρός ήταν ευνοϊκός. Απλά συνέβη κάτι το οποίο γνωρίζω καλά: Όταν απέχω για καιρό, χάνω την αίσθηση της αξίας μίας δύσκολης ανάβασης και μπαίνουν στο προσκήνιο αναστολές. Το μυαλό ξέρει πολύ καλά ότι η Πεντέλη μου προσφέρει πολλά, αλλά περνάει στη λήθη η σπίθα που με κάνει να αποζητώ τη μαγεία της κορυφής, κατακτημένης από τις δικές μου δυνάμεις.

Το παράξενο είναι ότι δεν ήμουν πιεσμένος ιδιαίτερα. Ναι, υπήρχαν απογοητεύσεις στον προσωπικό και στον εργασιακό τομέα, αλλά δεν είχα στρες, ούτε ήμουν συναισθηματικά φορτισμένος. Τουναντίον, ανέβηκα χαλαρός.

Κλασσικά, μου πρότειναν κάποιοι φίλοι να πάμε για φαγητό, αλλά ήξερα ότι θέλω κάτι περισσότερο. Κάτι που να γεμίζει την ψυχή μου και να μου δίνει περισσότερη ικανοποίηση από την κοινωνική συναναστροφή. Άλλωστε, σε συνδυασμό με τις μέρες αδείας, είχα περάσει μερικές όμορφες μέρες με καλούς φίλους, οπότε ήθελα κάτι διαφορετικό. Αυτό που με κάνει να νιώθω ...Ποδηλάτης Πεντέλης! :)

Ξεκίνησα χωρίς ενδοιασμούς, αλλά με λίγη περιέργεια, καθότι δεν είμαι καλά προπονημένος. Δεν ήξερα πόσο θα κουραστώ, είχα και τον άνεμο κόντρα. Ξεκινώντας αργά το απόγευμα, σε μία δροσερή καλοκαιρινή μέρα, δε θυμόμουν καν αν θα μου έφθανε ένα παγούρι νερό κι αν θα ήταν αρκετό το διαπνέον κοντομάνικο για τη νυχτερινή κατάβαση από υψόμετρο 1.000 μέτρων.

- "Πολλές σκέψεις ρε φίλε", μονολογώ.

- "Ας διψάσω κι ας κρυώσω, να έχω και κάτι να θυμάμαι." :)

Περιέργως, η ανηφόρα βγαίνει σε μέτριο ρυθμό, σχετικά εύκολα. Με εξαίρεση το προκλητικό τμήμα πριν τη διασταύρωση του μοναστηριού, η διαδρομή μου φαίνεται περισσότερο βόλτα και λιγότερο προπόνηση. Είχα καλύτερη φυσική κατάσταση απ' ό,τι νόμιζα αρχικά. Λίγος κόσμος στο βουνό το αυγουστιάτικο απόγευμα, περισσότερη ησυχία και χρόνος χαλάρωσης. Μπορώ να απολαύσω τη θέα, τις μυρωδιές, να αγγίξω τα σπάρτα περνώντας δίπλα τους, να θαυμάσω το ηλιοβασίλεμα. Ήταν υπέροχα. Δύο ποδηλάτες είδα μόνο, ο ένας ανέβαινε αργά μέσα στη νύχτα, όταν είχα αρχίσει να κατεβαίνω, ενώ ο άλλος με είχε προσπεράσει σβέλτα στην ανηφόρα, λίγη ώρα νωρίτερα.

Ανέβηκαν και μερικά αμάξια με παρέες, αλλά ο περισσότερος κόσμος ήταν μόνος του. Με αμάξια, μοτοσυκλέτες, είχαν πάει για να βιώσουν τη γαλήνη του βουνού. Η Πεντέλη πρασινίζει και πάει. Πολλοί θάμνοι έχουν ξεπροβάλλει, ακόμα και μικρά πεύκα. Είναι θέμα μερικών δεκαετιών να ξαναγίνει το καταπράσινο βουνό που ήταν πριν από είκοσι χρόνια, αρκεί να μην καεί πάλι.

Σε κάθε στροφή ξεπροβάλλουν ωραίες εικόνες που ξυπνάνε αναμνήσεις. Πόσο όμορφο είναι! Κάπου κάνει έκδηλη την παρουσία της μία καρακάξα και κοντά στην κορυφή τη νύχτα ένας λαγός. Το γεράκι δε φαίνεται κάπου, μάλλον προτιμάει να ίπταται την ημέρα. Η ηρεμία του βουνού κάνει πολύ όμορφη αντίθεση με το ασφυκτικό λεκανοπέδιο στο κάτω μέρος του. Νιώθεις υπεροχή που βλέπεις τα πάντα από ψηλά και ξέρεις ότι βρίσκεσαι σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Αττικής.

Τα συναισθήματα στρωτά, γαλήνια. Δε θα έλεγα ότι με διακατείχε ο ενθουσιασμός της μοτοσυκλέτας που οδήγησα πριν από μερικές ημέρες. Ήξερα όμως ότι κάνω κάτι πιο κοντά στη φύση μου, πιο προσιτό για τις δικές μου δυνάμεις και συνάμα καλό για την υγεία μου. Λιγότερος ενθουσιασμός, αλλά υψηλότερη έγκριση από την αυστηρή λογική μου.

Πήρα την κατηφόρα, εστιάζοντας στο φωτισμένο λεκανοπέδιο και κυρίως στην κορυφογραμμή της Πάρνηθας. Λατρεύω τον τρόπο με τον οποίο χαράζονται τα όρια των βουνών πίσω από τη δύση του ηλίου. Βλέπεις απαλές λεπτομέρειες και βάζεις νέους στόχους σε γνώριμες κορυφές.

Δεν έχει υπάρχει μία φορά που να έχω ανέβει στην Πεντέλη και να το έχω μετανιώσει. Είναι σιγουράκι στις επιλογές μου και αφήνει μία όμορφη αίσθηση τις επόμενες ημέρες.

Η μοναχική ζωή συνεχίζεται, έχοντας ξαναθυμηθεί, εν μέρει, ότι η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.