Ανάβαση Πάρνηθας - Ορθή εστίαση

Διπλή ανάρτηση η σημερινή για να καλύψω ωραία και άσχημα της εβδομάδας. Θυσιάζω λίγο από τον ύπνο μου, ώστε να καταγράψω κυρίως τα άσχημα, όπως τα νιώθω τώρα έντονα και όχι πιο αποστασιοποιημένα το πρωί. Ας ξεκινήσουμε όμως από εκείνα που θα ήθελα να αλλάξουν.

Η εβδομάδα ξεκίνησε όμορφα με ένα τετραήμερο μέσα στις γιορτές να με ξεκουράσει και να με κάνει να περάσω καλά. Η κοπέλα που είχε δείξει να με αγνοεί τις προηγούμενες ημέρες έδειξε ενδιαφέρον να βγούμε και περάσαμε καλά τη Δευτέρα. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την ωραία ανάβαση στη χιονισμένη Πεντέλη με έκαναν πολύ χαρούμενο στις αρχές της εβδομάδας. Ήταν άλλωστε και μικρή εβδομάδα με τις δύο ημέρες αργίας των Χριστουγέννων, οπότε είχε τα εχέγγυα για να πάει ακόμα καλύτερα. Και σε όλα αυτά να προσθέσω την οδήγηση της Ισμήνης, που περίμενα πώς και πώς.

Όμως οι παλιοί έλεγαν "Άλλα οι άνθρωποι βούλονται και άλλα οι θεοί κελεύουν.", ώστε να δείξουν ότι ο προγραμματισμός δεν αρκεί, ούτε η καλή διάθεση. Χρειάζεται και η τύχη, ώστε να έρθει η επι-τυχία, ως μία σωστά ορισμένη λέξη. Η τύχη λοιπόν δεν ήταν με το μέρος μου, έφταιξα κι εγώ λίγο, οπότε τα πράγματα χειροτέρευσαν. Όλα ξεκίνησαν με μία μεγάλη ένταση στο οικογενειακό περιβάλλον, την οποία προσπάθησα με μερική επιτυχία να αποσβήσω. Είμαι πλέον εκείνος που πρέπει να δείχνει περισσότερη ωριμότητα και να υποχωρεί, δείχνοντας ανοχή και κατανόηση. Αρχικά ένιωσα καλά που μπόρεσα να αποτρέψω την κλιμάκωση της έντασης, αλλά σύντομα ένιωσα ότι όσα κατάπια και ανέχθηκα έβραζαν μέσα μου. Θαύμαζα τον εαυτό μου για την αυτοσυγκράτηση, αλλά υπέφερα εσωτερικά. Προσπάθησα να εστιάσω σε άλλα ωραία πράγματα, να θυμηθώ την ανάβαση της Πεντέλης και άλλωστε έγραψα εκείνη τη στιγμή γι' αυτή στο ιστολόγιο. Πάσχισα να σκεφθώ τις όμορφες στιγμές και να εστιάσω μόνο σε αυτές, προσπαθώντας να μη γράψω κάτι άσχημο στο ιστολόγιο και να διώξω μία και καλή τις εντάσεις από το μυαλό μου.

Δεν τα κατάφερα.

Ξεχάστηκα για λίγο όσο έγραφα, αλλά μόλις ξάπλωσα το μυαλό κολλούσε στα αρνητικά. Στριφογύριζα στο κρεβάτι, προσπαθούσα να σκεφθώ την κοπέλα με την οποία είχα βγει την Δευτέρα, τη μηχανή που θα οδηγούσα την επόμενη μέρα. Όμως το μυαλό ξαναγυρνούσε και κολλούσε επίμονα στο πρόσφατο πρόβλημα, παρόλο που είχα δώσει καλή λύση με την ανοχή μου. Κοιμήθηκα ελάχιστα το βράδυ και σπαστά, ανάμεσα σε εφιάλτες. Ξύπνησα το πρωί νυσταγμένος και πιεσμένος και σκεφτόμουν ότι δε θα έπρεπε να οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα κι ας το περίμενα πώς και πώς. Σηκώθηκα, έκανα λίγη γυμναστική και πήρα την απόφαση να πάρω το ρίσκο, αν και κουρασμένος. Είχα πραγματικά ανάγκη να κάνω κάτι όμορφο για τον εαυτό μου εκείνη τη στιγμή, χωρίς αναβολή. Η μηχανή ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσα να σκεφθώ σε μία εργάσιμη μέρα. Την καβάλησα και πράγματι ξεχάστηκα, τόσο στη διαδρομή προς τη δουλειά, όσο και στην επιστροφή. Στη δουλειά, αν και νυσταγμένος, ξεχάστηκα. Εκεί ευτυχώς ο χρόνος μηδενίζεται με τις υποχρεώσεις.

Το απόγευμα, μόλις άφησα τη μηχανή στο σπίτι, το μυαλό γύρισε πάλι στην ένταση της Τρίτης. Ένιωθα πιεσμένος, κουρασμένος, απογοητευμένος. Μέσα σε μία μέρα η διάθεσή μου είχε αλλάξει άρδην. Έκανα το λάθος να ψάξω και να μάθω νέα της πρώην. Ευτυχώς γι' αυτήν, ήταν πολύ καλά. Αν και θεωρώ τον εαυτό μου καλό άνθρωπο, ο πόνος του χωρισμού έχει δημιουργήσει συναισθήματα που δε μου αρέσουν. Δεν μπορώ να χαρώ με την ευτυχία της, αν εκείνη δεν πηγάζει από εμένα. Ζήλια; Δεν ξέρω. Δε θα ήθελα να μου καταλογίσω κακία ή μίσος, αλλά δυστυχώς για εμένα, με κατέβαλε το γεγονός της ευτυχίας της. Με τα νέα αυτά έγινα ακόμα χειρότερα. Η δουλειά τις επόμενες δύο ημέρες πήγε καλά, αλλά ένιωθα συνεχώς πιεσμένος και απογοητευμένος. Μία τα οικογενειακά, μία το λάθος μου να ασχοληθώ με την πρώην (και τώρα να γράφω γι' αυτήν, ενώ είχα πει ότι δε θα γράφω), μία η έλλειψη ύπνου, με πήγαν πολύ πίσω. Ένιωσα αδύναμος που δεν τήρησα τους στόχους αποχής, αδύναμος που δεν μπορούσα να κυριαρχήσω στα συναισθήματά μου. Πάνω που νόμιζα ότι είχα κάνει άλματα προς τα μπροστά, συνειδητοποίησα ότι ήταν απλά μερικά βήματα. Πρόοδος μεν, αργή δε.

Με την κοπέλα που βγήκα πρόσφατα, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν όπως ήλπιζα. Σύμφωνοι, είχα πει ότι προσπαθώ να μην ενθουσιαστώ, αλλά δεν παύω να απογοητεύομαι όταν βλέπω απουσία ενδιαφέροντος. Και σε φάση που έπεσε απότομα η ψυχολογία μου, δεν μπορώ να το διαχειριστώ καλά, παρά μόνο να το προσθέσω στους προβληματισμούς της εβδομάδας. Από τη μία ξέρω ότι έχω ακόμα κάποιες δυνάμεις, από την άλλη η πτώση αυτοπεποίθησης με κάνει να σκέφτομαι να τα παρατήσω για μία ακόμη φορά. Πόσα χαστούκια πια να αντέξω;

Αρκετά με τα άσχημα όμως. Ήθελα απλά να τα καταγράψω για την ιστορία. Ας εστιάσω ορθά στα όμορφα για να πάρω μερικές δυνάμεις.

Έφθασε λοιπόν το τριήμερο και έψαχνα να βρω τι θα ήθελα να κάνω. Κάτι που να μου αρέσει πραγματικά και να είναι στο χέρι μου να το πετύχω. Σίγουρα θέλω κάποια στιγμή να ξεκινήσω πάλι το διάβασμα για προγραμματισμό, αλλά το πρωί χρειαζόμουν κάτι πιο έντονο, που θα με έκανε να διώξω την πίεση από τα οικογενειακά προβλήματα και τη σκέψη της πρώην, που με έκαναν να υποφέρω επί τρεις μέρες. Ο καιρός ήταν τέλειος για εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες και ο χρόνος όλος δικός μου. Οπότε να η ευκαιρία για ποδηλατική ανάβαση στην Πάρνηθα που είχα να κάνω πολλούς μήνες.

Γεμίζω πάλι το σακίδιο με διπλά γάντια και μπουφάν, μπόλικο φαγητό και νερό, τρώω ένα καλό γεύμα και ξεκινάω. Μου πήρε λίγη ώρα για να το πάρω απόφαση, παρόλο που ήξερα ότι θα περάσω σίγουρα καλά, ακόμα και μόνος. Το προτιμούσα από το να πάω για καφέ με φίλους ή για φαγητό. Αγνόησα τη μέτρια θερμοκρασία στην περιοχή κοντά στο σπίτι και ντύθηκα καλά, διότι η εμπειρία ετών με κάνει να ξέρω ότι ψηλά στο βουνό, στα 1300 μέτρα υψομέτρου, τα πράγματα αγριεύουν πολύ.

Από τα πρώτα μέτρα ένιωσα καλύτερα που βγήκα από το σπίτι. Όμως λίγα χιλιόμετρα μετά είχα την ατυχία να πετύχω μία πρώην με το ποδήλατο. Είχε πλάκα, διότι στην αρχή σκέφθηκα: "Ξεκόλλα, κάνε θετικές σκέψεις, δεν είναι αυτή, απλά της μοιάζει. Υπερβολικός είσαι πάντα." Όταν την προσπέρασα φάνηκε ότι η αρχική εκτίμησή μου ήταν σωστή. Συχνά χαιρετάω τους ποδηλάτες που πετυχαίνω, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν ήθελα. Δεν πρόκειται για αποστροφή, απλά για συνειδητή απόφαση να μη θυμάμαι και να μη γυρνάω στα παλιά. Αν ήταν η "Μαρία", θα με είχε πειράξει πολύ η συνάντηση, αλλά σε αυτή την περίπτωση, απλά πέρασα και δεν έδωσα σημασία. Η "Μαρία" με έχει κάνει να βγάλω από το μυαλό μου, όχι μόνο παλαιές κοπέλες, αλλά ακόμα και εκείνες που γνώρισα τους τελευταίους μήνες.

Η ανάβαση συνεχίστηκε με αισιοδοξία, με την προσμονή του όμορφου βουνού, της θέας, του χιονιού και των ελαφιών. Ο καιρός εξακολούθησε να είναι καλός, απλά το κρύο χειροτέρευε όσο ανέβαινα. Στο οροπέδιο ξεκίνησε και ο άνεμος. Εκεί έκανα το λάθος να μην κάνω στάση για να βάλω τα χοντρά γάντια και να φάω, κάτι το οποίο πλήρωσα μετά.

Χιόνι είχε μείνει λίγο, κυρίως μετά από υψόμετρο χιλίων μέτρων. Ελάφι δεν είδα κανένα. Ίσως είναι η πρώτη φορά τα τελευταία έξι χρόνια που ανεβαίνω Πάρνηθα με το ποδήλατο και δε βλέπω ελάφι. Πιθανώς είχε να κάνει με τους πολλούς εκδρομείς με τα αμάξια, που είχαν κατακλύσει το δρόμο κοντά στα καταφύγια.

Το δεύτερο σημείο που είχε πλάκα, ήταν τα τελευταία χιλιόμετρα της ανάβασης, που είχα αρχίσει να κρυώνω, ενώ δεν ήθελα να κάνω στάση για να ντυθώ και κυρίως να πονάω στο σβέρκο από τη σκυφτή στάση. Δε μου έχει ξανατύχει στο ποδήλατο κάτι τέτοιο σε ανάβαση. Μάλλον είχαν σφίξει οι μύες τα νεύρα, από τις πιέσεις που προανέφερα στα μέσα της εβδομάδας. Το αστείο σημείο είναι ότι σκέφθηκα πως οι δυσκολίες καθιστούν περιπέτεια την ανάβαση, που είναι μεν απαιτητική όταν τη ζεις, αλλά ωραία όταν τη θυμάσαι μετά από καιρό. Εκεί είπα από μέσα μου δύο φορές: "Να τελειώσει η περιπέτεια τώρα!" Την πρώτη φορά το είπα με ανυπομονησία, αλλά τη δεύτερη φορά γελούσα. Ήξερα ότι όλα θα πάνε καλά, αφού σε λίγο έφθανα στην κορυφή και ότι μετά θα το θυμάμαι σαν ωραία ανάμνηση. Απλά ήταν οι τελευταίες στιγμές που χρειάζονταν υπομονή και αυτοπειθαρχία.

Έφθασα στην κορυφή, έβαλα το ένα μπουφάν και τα χοντρά γάντια και άνοιξα το ταπεράκι με το σταφύλι. Είχα εξαντληθεί κυρίως από το κρύο και ένιωθα να πεινάω πολύ. Έβαλα την πρώτη ρόγα στο στόμα μου και ένιωσα τη φρουκτόζη να διασπάται αμέσως και να πηγαίνει στον εγκέφαλο. Ψυχολογικό ήταν περισσότερο, αλλά ένιωσα αμέσως πολύ καλύτερα, αδειάζοντας το τάπερ με το σταφύλι και τρώγοντας επιπλέον τα τοστ που είχα ετοιμάσει.

Έκανα το λάθος να μη βάλω και το δεύτερο μπουφάν, ούτε τα δύο ζευγάρια γάντια μαζί και να κάνω στάση περί τα 15 λεπτά στην κορυφή για φαγητό και φωτογραφίες Τα χέρια πάγωσαν μετά από λίγο και ξεκίνησα για την επιστροφή. Η ατελείωτη και όμορφη κατηφόρα της Πάρνηθας έγινε πραγματικά ατελείωτη από το κρύο. Επέμενα να μη βάλω περισσότερα ρούχα, αν και είχα μαζί μου. Η θερμοκρασία πρέπει να ήταν κοντά στους 3°C και με το φαινόμενο άνεμο της κατηφορικής κίνησης, το πρόσωπο πάγωσε. Δεν έχω ξανανιώσει να παγώνουν τα βλέφαρα, σε σημείο να μην μπορώ να σηκώσω γρήγορα το βλέμμα μου. Πρωτόγνωρο αίσθημα. Άφησα σε κάποιες φάσεις τα δόντια να χτυπάνε από το κρύο, χαμογελώντας από μέσα μου. Θυμήθηκα ότι έτσι ένιωθα μικρός το χειμώνα όταν έβγαινα από τις προπονήσεις στην πισίνα του υπαίθριου κολυμβητηρίου. Έκλεινες λίγο το στόμα και χτυπούσαν τα δόντια, αν το είχες χαλαρό. Είναι η προσπάθεια του οργανισμού να διατηρήσει ζεστούς τους αδρανείς μύες του, με εξαναγκασμένη κίνηση.

Στη μικρή ανηφόρα μετά την Αγία Τριάδα, ένιωσα τον αριστερό προσαγωγό παγωμένο. Πρέπει να είχε πραγματικά πολύ κρύο για να το βιώσω έτσι έντονα. Κατεβαίνοντας το βουνό, τα χέρια έπαψαν να είναι παγωμένα και η κατάσταση άρχισε να γίνεται πιο άνετη. Ωραία θέα, η αίσθηση ελευθερίας της κατηφόρας. Είδα και δύο μοτοσυκλέτες σαν τη δική μου, αλλά δε ζήλεψα. Χίλιες φορές καλύτερα να πηγαίνεις στο βουνό τρέχοντας ή με το ποδήλατο, παρά με μηχανή.

Γύρισα σπίτι, συνήλθα με καυτό χαμομήλι με μέλι και χαιρόμουν για τη μικρή περιπέτεια. Έφαγα ένα ακόμα άκυρο από την τελευταία κοπέλα που γνώρισα και βγήκα με φίλους για να μη μελαγχολήσω στο σπίτι. Ξεχάστηκα για λίγο, είχα μερικές καλές στιγμές, αλλά δεν πέτυχα τη συναισθηματική ανεξαρτησία που είχα τις προηγούμενες εβδομάδες. Κατάφερα να κάνω τους άλλους να περάσουν καλά και να γελάσουν και δεν ήθελαν να το διαλύσουμε νωρίς, ενδεχομένως απορώντας πού βρήκα τόση διάθεση. Ήταν απλά μία αποτυχημένη προσπάθεια να ξεχαστώ, αλλά το μυαλό μου ήταν στη "Μαρία", στη Χριστίνα και φευγαλέα στη μηχανή και στο βουνό.

Ελπίζω να ξεχάσω τη "Μαρία" καθώς και κάθε άλλη κοπέλα που δε θέλει να προσφέρει σε μία σχέση, όσα ονειρεύομαι να δώσω. Αυτό που περνάει από το χέρι μου, είναι απλά να προσπαθώ, να ελπίζω και όταν απογοητεύομαι να προσπαθώ να ξεχνάω. Οι συμβουλές φίλων είναι να πάψω να είμαι συναισθηματικός, να σκληρύνω και να υποκρίνομαι αδιαφορία. Δε θέλω να σταματήσω να είμαι αυθεντικός, αλλά όταν με απογοητεύει ο εαυτός μου, αρχίζω να αμφιβάλλω για τις προσωπικές μου επιλογές συμπεριφοράς και για τον ίδιο το χαρακτήρα μου. Έλλειψη αυτοπεποίθησης δε λέγεται αυτό; Ξέρω ότι μπορώ να παλέψω και με αυτή! :)

Ανάβαση στη χιονισμένη Πεντέλη

Η Πεντέλη έκανε φέτος λευκά Χριστούγεννα, χάρη στον καιρό που άλλαξε τις παραμονές των εορτών. Ειδικά το Σάββατο ήταν τέλεια, λευκή, με την κορυφή μέσα στο σύννεφο. Την έβλεπα καθώς περπατούσα για να πάω σε μία δουλειά και θυμόμουν αναμνήσεις έξι έτη πίσω που είχα ανέβει με μία φίλη και είχα μία από τις καλύτερες ποδηλατικές εμπειρίες μέσα στο χιόνι και την ομίχλη. Φυσικά είχε προτεραιότητα η δουλειά, οπότε άφησα την ανάμνηση να πλανάται ευχάριστα στη σκέψη μου και ανέβαλα την ανάβαση για κάποια φορά που θα είχα ελεύθερο χρόνο.

Η δουλειά πήγε καλά τόσο μέσα στην εβδομάδα, όσο και το Σαββατοκύριακο. Ήταν λίγο πιεστική, αλλά επιτέλους είχε ψήγματα δημιουργίας και κυρίως επαφή με εξωτερικούς πελάτες, κάτι που μου δίνει συνήθως μεγάλη ικανοποίηση. Ειδικά το τελευταίο τριήμερο, θα έλεγα ότι αποτέλεσε ιδανικό συμπλήρωμα στον ελεύθερο χρόνο, δίνοντάς μου ακόμα περισσότερη αίσθηση προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο και αυτοπεποίθηση.

Οι επόμενες ημέρες είχαν μπόλικο ήλιο, αλλά ψηλά το βουνό διατηρούσε χιόνι, οπότε ήταν ευκαιρία να ανέβω. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύτηκα λίγο να το αποφασίσω. Είχα σχεδόν δύο μήνες να ανέβω, οπότε οι αναστολές ήταν πολλές. Έψαχνα να βρω ψυχική δύναμη να αψηφήσω τη δυσκολία και το κρύο και να καβαλήσω το ποδήλατο. Η λογική δεν έφερνε καμία απολύτως αντίρρηση, οπότε γέμισα το σακίδιο με δύο μπουφάν, διπλά γάντια και φωτογραφική μηχανή και ξεκίνησα. Δε χρειάστηκε πολλή ώρα για να αρχίσω να απολαμβάνω τη διαδρομή. Έχω αρχίσει εδώ και μερικές εβδομάδες να αποκτώ μερικό έλεγχο των συναισθημάτων μου, να εστιάζω στα όμορφα και να τα εκτιμώ, απωθώντας τους προβληματισμούς. Το τελευταίο θέλει δουλειά ακόμα, αλλά το ψιλοκαταφέρνω, ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μου.

Ο καιρός απίστευτος. Ήλιος, ελάχιστος άνεμος και ο πυκνός κρύος αέρας να γεμίζει με τον καλύτερο τρόπο τα πνευμόνια που αντιμάχονταν με αποφασιστικότητα την ανηφόρα. Είχα να κάνω δέκα μέρες ποδήλατο, ήταν και το φαγητό των εορτών, οπότε το μυϊκό σύστημα ήταν πλήρως υδατανθρακωμένο και ξεκούραστο, με αποτέλεσμα να μη νιώσω κόπωση. Είναι βέβαια και το γεγονός ότι πλέον χρησιμοποιώ πολύ αραιά το χρονόμετρο, οπότε δεν το πήγα σε ρυθμό sprint. Έχω αποφασίσει ότι απολαμβάνω περισσότερο τις διαδρομές όταν ακολουθώ άνετο ρυθμό, ενώ όταν πιέζομαι να φθάσω χρόνους που έπιανα πριν από μερικά χρόνια, καταλήγω με μυϊκούς τραυματισμούς και τελικά σε αποχή μερικών ημερών. Ηλικία και σοφία πάνε παρέα και φέρνουν τους αναγκαίους συμβιβασμούς.

Το χιόνι ξεκίνησε περίπου από τα 700 μέτρα υψομέτρου, επειδή είχε ήδη λιώσει από τον ήλιο των τελευταίων ημερών. Είναι το πρώτο χιόνι για φέτος, οπότε η θέα του εντυπωσίαζε. Μου ερχόταν να σταματήσω και να αρπάξω λίγο, μόνο και μόνο για την αίσθηση. Υπήρχε κόσμος με αυτοκίνητα που είχαν ανέβει για να δουν το λευκό τοπίο, αλλά δεν είδα κανένα ποδηλάτη. Ανέβηκα με ένα ισοθερμικό και τα χοντρά γάντια, που γρήγορα φάνηκε ότι ήταν υπερβολή. Το κρύο δεν είχε καμία σχέση με τους -10°C που είχα ζήσει άλλες φορές και τον άνεμο. Ήταν απλά μία κρύα χειμερινή ηλιόλουστη μέρα.

Σχετικά χαμηλά είδα ένα μικρό κοπάδι από καμαρωτές πέρδικες. Με κοίταζαν με απορία, ενώ θαύμαζα την ιδιαίτερη στάση του σώματός τους και το περπάτημα που αποπνέει υπερηφάνεια. Γύρω στα 900 μέτρα το χιόνι άρχισε να γίνεται πιο πυκνό, αν και τα βράχια το είχαν διώξει από πάνω τους. Σε κάποιο σημείο χρειάστηκε να κατέβω από το ποδήλατο, διότι ο δρόμος είχε πολύ χιόνι και το ποδήλατο δεν μπορούσε να προχωρήσει. Το πάλεψα λίγο έτσι για την πλάκα, όπως και σε μερικά σημεία με πάγο και μηδενική πρόσφυση. Αλλού τα κατάφερα και το ευχαριστήθηκα, αλλού όχι. Στην κατηφόρα είναι πιο εύκολα τα πράγματα, διότι χρειάζεται μόνο πολλή ισορροπία και ετοιμότητα, δε χρειάζεται πρόσφυση για να υπερνικήσεις τη βαρύτητα, σε αντίθεση με την ανηφόρα.

Με έπιασα πολλές φορές να παραμιλάω και κυρίως να τραγουδάω. Κοιτούσα και λίγο τριγύρω μήπως είναι κανείς που με ακούει και απορήσει. Χεχ! Ένιωθα χαρούμενος, μπορούσα να απολαύσω μόνος μου τη θέα, τον καιρό, το μισοχιονισμένο τοπίο. Δεν ένιωθα κούραση, απλά μόνο την καρδιά να δουλεύει σχετικά ψηλά, τόσο ώστε να το ευχαριστιέμαι.

Στην κορυφή είδα μετά από πολύ καιρό το γεράκι. Δε με φοβόταν, με πλησίασε για πρώτη φορά κοντά στα 50 μέτρα. "Μόνος είσαι φίλε, σαν κι εμένα; Εμείς οι δύο και το βουνό μας.", σκέφθηκα στην αρχή. Σύντομα όμως κατέφθασε το ταίρι του για να μου θυμήσει ότι τα ζώα κάνουν πιο σταθερές σχέσεις από τους ανθρώπους. Η θέα του ζευγαριού των γερακιών απογείωσε τα θετικά συναισθήματά μου.

Στην κατάβαση αφιέρωσα πολλή ώρα για τις φωτογραφίες. Το τοπίο αμιγώς φωτογραφικό, τόσο ως προς το χιόνι, αλλά και ως προς τη θέα. Χιονισμένη Πάρνηθα και Δίρφη, ομιχλώδες λεκανοπέδιο, ωραία θέα με τον ήλιο να ανακλάται στο Σαρωνικό. Έβαλα τα λεπτά γάντια και δε χρειάστηκε καν να φορέσω μπουφάν στην κατηφόρα. Προτίμησα να νιώσω το κρύο να δροσίζει το σώμα μου και να κατέβω σε χαλαρό ρυθμό μέσα από το χιονισμένο δρόμο.

Η εμπειρία ήταν για μία ακόμα φορά εξαιρετική. Είναι εντυπωσιακό το πώς φεύγει η διάθεση για να ξεκινήσω για την ανάβαση της Πεντέλης, όταν απέχω καιρό από το βουνό, παρόλο που ξέρω ότι η ικανοποίηση είναι βέβαιη. Πρέπει οπωσδήποτε να θυμάμαι να ανεβαίνω στο αγαπημένο μου βουνό, ακόμα και τώρα που νιώθω ότι η αστική ποδηλασία δε μου δίνει πλέον την ικανοποίηση που μου έδινε κάποτε. Από εκεί που ανέβαινα δύο φορές συνεχόμενα ή τέσσερις φορές την εβδομάδα, θα ανεβαίνω μία φορά το δίμηνο ή και πιο αραιά. Λίγη αποχή, ώστε να διατηρηθεί απόλαυση και ψυχική δύναμη, ώστε να αντιμάχομαι τις αρχικές αναστολές.

Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.

Μία ακόμη ευχάριστη ανάρτηση

Θέλω να γράψω από την Παρασκευή το απόγευμα, αλλά όλο το αναβάλλω. Ο λόγος είναι ότι είμαι χαρούμενος και δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω να γράφω.

Η εβδομάδα κύλησε καλά. Υπήρχαν στιγμές με κούραση και πολύ άγχος, αλλά συνολικά μου άφησε καλές εντυπώσεις. Έζησα μία από τις σπάνιες μέρες χαλάρωσης στα μέσα της εβδομάδας. Πάνω που έλεγα "Άντε να τύχει καμιά εξωτερική δουλειά να ξεφύγω λίγο από το γραφείο.", με πήραν τηλέφωνο για να μου ανακοινώσουν ότι θα πρέπει να πάω σε παραλιακό μέρος, λίγο έξω από τον αστικό ιστό για μία δουλειά. Οι άλλοι να νομίζουν ότι με χώνουν, ενώ εγώ να πετάω από τη χαρά μου και να προσπαθώ να κρύψω τον ενθουσιασμό μου.

Μία μέρα με τέλειο καιρό για την εποχή, σε παραλιακό μέρος. Ολοκλήρωσα γρήγορα την προετοιμασία και έπρεπε να περιμένω τρεις ώρες το επιτελείο της εταιρείας για να ξεκινήσει η κυρίως δουλειά. Τρεις ελεύθερες ώρες, απίστευτο! Πέρασα μέσα από ένα αλσύλλιο και βρέθηκα στην έρημη παραλία. Περί τους 20°C, ελάχιστος άνεμος, ήρεμη θάλασσα και η γοητεία μίας συνήθως πολύβουης παραλίας που φυσικά ήταν άδεια το χειμώνα. Περπάτησα για λίγο και στο τέλος ξάπλωσα στην παραλία. Ακουγόταν ελάχιστα ο άνεμος που χάιδευε τα αυτιά μου, κάπου στο βάθος οι γλάροι, ενώ ένιωθα τον ήλιο να με ζεσταίνει ευχάριστα στο πρόσωπο. Έβαλα το ξυπνητήρι στο κινητό, γιατί έβλεπα ότι θα με πάρει ο ύπνος από τη χαλάρωση. Έμεινα πάνω από δύο ώρες στην παραλία και ένιωθα ότι απολαμβάνω την κάθε στιγμή, χωρίς να υπάρχουν έγνοιες. Επιτέλους έχω αρχίσει να απολαμβάνω τις όμορφες στιγμές.

Η υπόλοιπη εβδομάδα είχε μπόλικη οδήγηση της μοτοσυκλέτας, κάτι μου έδινε συνέχεια δόσεις χαράς. Είναι εντυπωσιακό το πόσο διαφορετική διάθεση έχω όταν γυρνάω στο σπίτι με την Ισμήνη, σε σχέση με όταν επιστρέφω με το αμάξι. Ενθουσιασμένος αντί πιεσμένος.

Η εβδομάδα κορυφώθηκε την Παρασκευή το απόγευμα με έναν από τους διευθυντές να κάνει κάτι πολύ σπάνιο. Να αναγνωρίζει ηθικά την προσπάθεια και την απόδοσή μου. Είμαι από τους λίγους στην εταιρεία που λένε μπράβο ή ευχαριστώ σε συναδέλφους και συνεργάτες. Ο κόσμος φοβάται ότι αν εξάρεις την εργασία κάποιου, θα σου ζητήσει ανταμοιβή και δεν το κάνει. Ή μήπως φοβούνται μήπως αποκτήσει έπαρση; Πάντως κάτι πολύ σημαντικό στο χώρο εργασίας δε γίνεται και προσπαθώ, τουλάχιστον με την πράξη μου, να το αλλάξω. Τα λίγα λόγια του διευθυντή, με έκαναν να πετάω από τη χαρά μου. Γύρισα σπίτι και γελούσα με ασήμαντες αφορμές. Ένιωθα ευτυχισμένος. Πήγα χωρίς ενδοιασμούς στην κλασσική ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής και πέρασα πολύ καλά. Γνωστή διαδρομή, τα ίδια άτομα, αλλά την ευχαριστήθηκα. Ήθελα να γράψω από την Παρασκευή όλα αυτά τα όμορφα, αλλά έπρεπε να προλάβω την παρέα και στην επιστροφή προτίμησα να κοιμηθώ νωρίς. Έχω πει άλλωστε ότι τα όμορφα συναισθήματα κυκλοφορούν αβίαστα στο πνεύμα μου, δεν πασχίζουν να βρουν έξοδο διαφυγής με τη συγγραφή.

Το Σάββατο αρχικά χαλαρωτικό. Ακόμα και το μην κάνεις τη συνηθισμένη προετοιμασία ρουτίνας για τη δουλειά, έχει την αξία της, ως αλλαγή. Σπάει την καθημερινότητα. Μίλησα με δύο φίλους το απόγευμα, αλλά ένιωθα ότι δε θα περνούσα καλά με τις κλασσικές δραστηριότητες που πρότειναν. Είμαι σε φάση που δύσκολα περνάω καλά με κόσμο, αν δεν υπάρχει στη μέση αθλητική δραστηριότητα. Μελαγχολία σε μία βροχερή μέρα, αλλά υπήρχαν ψήγματα αισιοδοξίας και ψυχικής δύναμης από την καλή εβδομάδα που πέρασε. Έκανα μία κίνηση να συναντήσω την κοπέλα που είχα γνωρίσει πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά δεν μπορούσε για μία ακόμη φορά. Δεν πτοήθηκα όμως. Μπορεί πράγματι να έχει υποχρεώσεις, ενώ άλλωστε δε θα πρέπει αφήνω τις προτιμήσεις της και τις προτεραιότητές ενός ξένου ανθρώπου να επηρεάζουν τη δική μου ψυχολογία, ούτε πρέπει να περιμένω από την κάθε κοπέλα που μου αρέσει να μοιράζεται το δικό μου ενθουσιασμό. Συνήθως δε σκέφτομαι έτσι, αλλά είναι η δύναμη της αυτοπεποίθησης από την εργασία που με έκανε πιο ψύχραιμο και πιο λογικό.

Εκεί θυμήθηκα μία άλλη κοπέλα που είχα να δω μερικούς μήνες. Αλλάζαμε μερικά μηνύματα κατά καιρούς, αλλά ήμουν στη φάση ερωτικής απογοήτευσης όταν την είχα δει τελευταία φορά, οπότε δεν είχα ασχοληθεί περισσότερο. Συμφώνησε αμέσως να βγούμε, περάσαμε ένα υπέροχο βράδυ με τη συζήτηση να ρέει αβίαστα με χιούμορ και αυθορμητισμό, οπότε αποφάσισα να ξεκινήσω κάτι μαζί της. Δεν ξέρω πώς θα εξελιχθεί και φυσικά δεν αφήνω τον ενθουσιασμό να με κυριεύσει. Έμαθα πολλά από την προηγούμενη σχέση και σε τελική ανάλυση μόλις άρχισα να βιώνω συναισθηματική σταθερότητα μέσα μου και θα ήθελα να αποφύγω να τη θυσιάσω για κάτι τελείως αβέβαιο. Βλέποντας και κάνοντας. Πήρα ένα συναισθηματικό ρίσκο, αλλά θα προσπαθήσω να μην το αφήσω να με επηρεάσει πολύ, όσο τουλάχιστον περνάει από το χέρι μου. Βέβαια, δεν τρέφω αυταπάτες ότι έχω αλλάξει άρδην και έχω γίνει κύριος των συναισθημάτων μου.

Αύριο το μενού έχει πάλι εξωτερικές δραστηριότητες και είναι αυτό που με κάνει πιο χαρούμενο.

Συνειδητή επιλογή

Διαβάζω λίγο πίσω το ιστολόγιο και διαπιστώνω ότι ανά έξι μήνες περίπου εξαίρω τα ωραία συναισθήματα που βιώνω τις Δευτέρες. Η περιοδικότητα μάλλον είναι τυχαία, αλλά είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι η εργασία με ανεβάζει ψυχολογικά σε περιόδους προσωπικών προβλημάτων. Και τούμπαλιν: Θυμάμαι πολύ καλά ότι σε περιόδους που βρισκόμουν σε καλή σχέση, περίμενα πώς και πώς τα σαββατοκύριακα, ενώ μετά από ωραίες άδειες, παρέα με την τότε κοπέλα μου, γυρνούσα στη δουλειά και ήθελα να παραιτηθώ και να επιστρέψω σε χαλαρές δραστηριότητες παρέα με τη σύντροφό μου.

Έχει πλάκα το γεγονός - χαμογελάω την ώρα που πληκτρολογώ αυτή τη γραμμή - ότι πιέζομαι να γράψω την τρέχουσα ανάρτηση. Πιέζομαι, διότι θέλω να καταγράψω τα όμορφα αισθήματα της ημέρας, έτσι για την ιστορία και την ομορφιά του ιστολογίου και όχι επειδή ψάχνουν να βρουν έκφραση από μόνα τους. Όπως έχω ξαναγράψει, τα αρνητικά συναισθήματα είναι κυρίως εκείνα που με οδηγούν στην καταγραφή και εκτόνωση των σκέψεων. Αντιθέτως, όταν περνάω καλά, απλά απολαμβάνω την ημέρα, αντί να κάθομαι στον υπολογιστή και να κάνω εσωτερική ανασκόπηση.

Μία ακόμα ωραία Δευτέρα λοιπόν. Όντας ξεκούραστος, ο χρόνος στη δουλειά κύλησε ωραία και γρήγορα. Άλλωστε ήταν η μοτοσυκλέτα που μου χάρισε μία ακόμα όμορφη αστική μετακίνηση και με έκανε να φθάσω στη δουλειά με θετική διάθεση. Η μελαγχολία του σαββατοκύριακου σκεδάστηκε από την προσπάθεια οργάνωσης και υλοποίησης των εργασιών της ημέρας. Η επικοινωνία με κόσμο συνεχής, εντάσεις δεν υπήρχαν και εμφανίστηκε από το πουθενά αυτό που περίμενα: Όχι δεν πρόκειται για επαγγελματικό ταξίδι, που περιμένω πώς και πώς, αλλά για ωραία εξωτερική δραστηριότητα την επόμενη μέρα. "Πρέπει να πας οπωσδήποτε εκεί", είπε η υπεύθυνη, λες και με έχωνε σε τρελή δουλειά. Να διαβάζω το e-mail και να θέλω να πηδήξω από τη χαρά μου. Η ουδέτερη διάθεση μετατράπηκε ακαριαία σε ενθουσιασμό, που προσπαθούσα να συγκρατήσω.

Κάπως έτσι έφθασε το απόγευμα, καβάλησα πάλι με ανυπομονησία την Ισμήνη και γύρισα σπίτι. Η ιδέα να ακολουθήσω μερικούς φίλους σε ποδηλατοβόλτα, δε με γέμιζε. Το δοκίμασα πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν και κατέληγα τέτοια ώρα περισσότερο να βαριέμαι και να αγχώνομαι αν θα προλάβω να γυρίσω σπίτι νωρίς και να κοιμηθώ, ώστε να μην είμαι άυπνος την επόμενη ημέρα. Φανταζόμουν τη διαδρομή που έχω ξανακάνει, τα άτομα που έχω ξαναδεί και δε με γεμίζουν τουλάχιστον αυτή την περίοδο (χωρίς να φταίνε σε κάτι οι άνθρωποι) και γενικά είχα αρνητική διάθεση.

Αυτή τη φορά δεν πιέστηκα να βρεθώ ανάμεσα σε κόσμο. Έκανα τη συνειδητή επιλογή να κάνω κάτι για τον εαυτό μου, που ήξερα ότι θα μου αρέσει. Αποφάσισα λοιπόν να αψηφήσω την κούραση της δουλειάς, το κρύο και τη νύχτα, να φορέσω τα δρομικά παπούτσια και να ξεχυθώ στους δρόμους για τρέξιμο. Η διάθεση ήταν καλή, οπότε το τρέξιμο αυτή τη φορά δεν είχε στόχο την εκτόνωση εντάσεων και συναισθημάτων, αλλά την περαιτέρω τόνωση του ηθικού. Νομίζω ότι είχα πραγματικά πολύ καιρό να πάω για τρέξιμο ξεκινώντας με καλή διάθεση. Ήταν εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι ενδορφίνες ανέβηκαν γρήγορα, περίπου στα 10 λεπτά, αντί για τα 25 που χρειάζομαι συνήθως. Βιάστηκα λίγο να ανεβάσω ρυθμό, ένιωσα τον υποκνημιδικό μυ να παραπονιέται λίγο στην αρχή, αλλά το αντιμετώπισα με αισιοδοξία: Θα ζεσταθεί και θα κάνει τη δουλειά του.

Έφθασα σχεδόν ακούραστος στο στάδιο της Πεύκης, όπου ένιωσα πολύ οικείο το χώρο, όπως όλα τα γήπεδα. Δεν έγινα ξαφνικά χαρούμενος άνθρωπος, ίσα-ίσα που με έπιασα μερικές φορές να σκέφτομαι τη μοναξιά μου και να μελαγχολώ, να νιώθω ότι δε θα μπορέσω να ταιριάξω με κάποια κοπέλα. Αλλά αντέδρασα σε έναν υποτιθέμενο εσωτερικό διάλογο:

- Όπα φίλε, χάνεις το χρόνο σου. Πετάς μία όμορφη στιγμή με σκέψεις που αυτή τη στιγμή είναι ανούσιες. Σβήστες! Τι κάνεις αυτή τη στιγμή; Το βιώνεις;

- Τρέχω. Τρέχω άρα ζω!

Εκείνη τη στιγμή σήκωσα το βλέμμα, άρχισα να νιώθω την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά, αλλά συνάμα πιο άνετα. Αισθάνθηκα κάθε μυ να νιώθει εγκλωβισμένος στο μέτριο ρυθμό, οπότε ανέβασα ταχύτητα. Ο κρύος αέρας δρόσιζε το πρόσωπο, χάιδευε τα αυτιά και έψυχε ιδανικά το σώμα. Είχα ανεβάσει ρυθμό, αλλά δεν ένιωθα κούραση. Ζούσα τη στιγμή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.

Γυρνώντας στην ανηφορική διαδρομή προς το σπίτι επιτάχυνα κι άλλο, για να απολαύσω περισσότερο το σταμάτημα. Όσο πιο γρήγορα έχεις τρέξει, τόσο περισσότερο πλημμυρίζει το κεφάλι με ενδορφίνες τα πρώτα δευτερόλεπτα που σταματάς. Υπέροχο αίσθημα που ακολουθεί την δικαίωση της λογικής μετά από εντατική άσκηση.

Η όλη μέρα μου έδωσε την ικανοποίηση της προσωπικής επιλογής και την αισιοδοξία ότι αρχίζω να αποκτώ κάποιες στιγμές λίγη από τη γαλήνη που αναζητώ καιρό. Έχω ακόμα δρόμο, αλλά το σίγουρο είναι ότι πλησιάζω και δυναμώνω ψυχικά.

Ήταν μία ακόμα ωραία Δευτέρα. Δεν έχει σημασία πώς θα εξελιχθεί η αυριανή μέρα. Αρκούν τα σημερινά όνειρα για εκείνη, που ομορφαίνουν το τώρα.

Ψυχραιμία

...δεν έχω. Απογοητεύομαι γρήγορα, ενίοτε απελπίζομαι. Συμβαίνει αραιά στη δουλειά, αλλά πιο συχνά στην προσωπική ζωή. Η αισιοδοξία χάνεται στα σκοτεινά χειμερινά απογεύματα παίρνοντας μαζί της τις ελπίδες. Όχι όλες, αλλά τις περισσότερες, που είναι απαραίτητες για να ονειρεύομαι.

Η δουλειά πήγε σχετικά καλά αυτή την εβδομάδα, ήταν το σημείο που με κρατούσε σε ενέργεια τις καθημερινές. Ήταν και η μηχανή παρέα σχεδόν καθημερινά, οπότε το σκηνικό έδεσε όμορφα. Μία μικρή εξόρμηση σε παλιούς γνώριμους συνεργάτες, ξύπνησε αναμνήσεις και με έκανε να ανανεωθώ. Δεν το εκτιμώ μόνο τώρα, το εκτίμησα και τη μέρα που το έζησα. Έχω μάθει να αναγνωρίζω κάποιες από τις ωραίες καταστάσεις που μου συμβαίνουν, ενώ είναι σε εξέλιξη.

Έγραφα στην προηγούμενη ανάρτηση για τις "δύο ποδηλάτισσες, τις δύο ορειβάτισσες και τη μία δρομέα". Ε, λοιπόν πέτυχα σε νυχτερινό τρέξιμο σε στάδιο την τελευταία. Χάρηκα που την είδα, ήταν κι εκείνη ανάμνηση του περασμένου χειμώνα. Παρέμεινε βέβαια η απουσία ενδιαφέροντος εκ μέρους της, αλλά δε με πείραξε, χάρηκα και μόνο που αλλάξαμε λίγες κουβέντες.

Αν έγραφα στο ιστολόγιο την Παρασκευή, θα έγραφα κυρίως ωραίες και ουδέτερες εμπειρίες. Ωραίες ως προς τη μοτοσυκλέτα, που με έκανε χαρούμενο σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού και σε κάθε ελιγμό. Με τον κρύο πρωινό αέρα που τονώνει το βλέμμα και σε ξυπνάει. Ακόμα και οι 7°C του πρωινού της Τρίτης είχαν την πλάκα τους. Άνοιγα για λίγο τη ζελατίνα από το κράνος, έπαιρνα μερικές πνοές κρύου αέρα και την έκλεινα. Έφθασα στο γραφείο με τα χέρια παγωμένα, αλλά χαμογελούσα. Ζούσα τη στιγμή με όλες τις αισθήσεις μου. Θυμόμουν και τις καταβάσεις από τη χιονισμένη Πεντέλη με το ποδήλατο σαν δυνατές αναμνήσεις. Χμμμ... Κι αύριο κρύο θα έχει το πρωί, οπότε θα είναι τέλεια με τη μηχανή.

Ουδέτερες αναμνήσεις ως προς την προπονητική ποδηλατική διαδρομή την Παρασκευή το βράδυ. Δεν είναι ότι με ενθουσίασε, αλλά ότι ταίριαξε καλά στη λογική μου, ως δυνατή προπόνηση που βοηθάει στη βελτίωση της φυσικής κατάστασης. Κατά τα άλλα η παρέα μου άφησε, όπως συμβαίνει τους τελευταίους μήνες, γλυκανάλατες εντυπώσεις. Το ίδιο και η χαλαρή διαδρομή του Σαββάτου με το χειμωνιάτικο ήλιο. Καλή δηλαδή για να γεμίσει το Σάββατο το πρωί και να μη μείνω σπίτι, αλλά απείχε πολύ από το ωραίο που ψάχνω εναγωνίως να βάλω στη ζωή μου αυτόν τον καιρό.

Όπως και τώρα, έτσι και το Σάββατο το απόγευμα, προσπαθούσα να σκεφθώ τι θα με έκανε πραγματικά χαρούμενο, για να ξεφύγω από τις αρνητικές σκέψεις. Δεν υπάρχουν σοβαρά προβλήματα να με βασανίζουν και ίσως εκεί εντοπίζεται η εστίασή μου στα προσωπικά ζητήματα. Κοιτάζω την Πεντέλη, αλλά δε με ελκύει πλέον. Το ίδιο και τα άλλα βουνά. Σαν να έφυγε το μικρόβιο της ποδηλασίας από μέσα μου. Ξέρω ότι το έχω ξανανιώσει. Θυμάμαι πολύ καλά πως όταν υπάρχει στη ζωή μου μία κοπέλα, βλέπω τα πάντα με άλλο μάτι και απολαμβάνω στιγμές που τώρα μου φαίνονται βαρετές. Θυμάμαι όμως ότι 5 χρόνια πίσω, μπορούσα να απολαύσω μοναχικές εξορμήσεις στα βουνά, χωρίς να με επηρεάζει ιδιαίτερα η εργένικη ζωή.

Ένας φίλος πρότεινα πριν 2 μήνες windsurfing, αλλά βαριόμουν και γι' αυτό. Ένας άλλος να πάμε μαζί με τις μοτοσυκλέτες σε πίστα "Δεν τη βάζω σε πίστα, είναι ά-πιστη η δική μου.", του είπα γελώντας. Από τη μία δεν μου αρέσει να πιέζω μηχανήματα, από την άλλη δε με ενθουσίαζε η ιδέα. Για καφέ επίσης βαριέμαι, αυτό σχεδόν ποτέ δε μου άρεσε. Ακόμα και το να διαβάσω τεχνικά βιβλία στο σπίτι, που κάποτε με ενθουσίαζε, μου φαίνεται επίσης ανιαρό. Δεν έχω διάθεση για σχεδόν τίποτε.

Χαίρομαι που υπάρχει στο πρόγραμμα η εργασία και αυτόν τον καιρό μου δίνει ενεργητικότητα. Ακόμα και τώρα, Κυριακή βράδυ, ηρεμεί τη σκέψη μου η αυριανή εργασιακή υποχρέωση. Το πρόγραμμα θα έχει Ισμήνη-ωραία δουλειά-Ισμήνη ξανά. Θα είναι καλό! Τα μόνα που ονειρεύομαι αυτή την περίοδο είναι κανένα επαγγελματικό ταξίδι με τη μηχανή, άντε και με το αμάξι και λίγο το τρέξιμο στο στάδιο της Πεύκης, που είναι και το μόνο που περνάει από το χέρι μου ως επιλογή. Κυρίως όμως έχω εστιάσει τα όνειρά μου, σε κάτι που δυστυχώς φαίνεται ότι δεν περνάει από το χέρι μου, ήτοι σε μία καλή σχέση.

Τα αισθήματα που ψάχνουν διέξοδο διαφυγής και έκφρασης στην παρούσα ανάρτηση, αφορούν στην κοπέλα που ανέφερα ότι γνώρισα πριν από δύο εβδομάδες. Την είδα δεύτερη φορά σήμερα. Μάλιστα με είχε ρωτήσει αν θα πάω στη σημερινή εξόρμηση και απάντησα καταφατικά. Ένιωσα λίγο από το ενδιαφέρον της, αν και δεν ξέρω κατά πόσο ήταν αντίστοιχο με το δικό μου. Το ίδιο και σήμερα. Με πλησίασε, έδειξε διάθεση επικοινωνίας, αλλά οι δικοί μου χειρισμοί ήταν αδέξιοι, διότι δεν είμαι αισιόδοξος. Δεν ξέρω πώς γίνεται να ονειρεύεσαι όταν απαισιόδοξος, ακούγεται οξύμωρο, αλλά σε εμένα συμβαίνει. Τα πράγματα χειροτέρευσαν όταν η ομάδα χωρίστηκε στα δύο, οπότε οι ελπίδες μου να περάσω χρόνο μαζί της φάνηκαν άκαρπες. Έκανα το λάθος να μην την ακολουθήσω, νομίζοντας πως θα τη δω αργότερα. Όμως είχε φύγει όταν επιστρέψαμε. Επικοινώνησα μαζί της, αλλά φάνηκε απόμακρη. Απογοητεύτηκε από τη στάση μου; Δε ενδιαφέρθηκε ποτέ για κάτι παραπάνω και αιθεροβατώ για μία ακόμη φορά; Γιατί να μην είναι αμοιβαίος ο ενθουσιασμός και η έλξη; Να κάνω αναστροφή και να την ξεχάσω ή να δείξω ψυχραιμία, παίρνοντας το ρίσκο να την ερωτευτώ; Τουλάχιστον μερικές στιγμές μαζί της, με έκαναν να ξεχάσω την κοπέλα του καλοκαιριού που έχει επηρεάσει έντονα τα συναισθήματά μου το τελευταίο εξάμηνο.

Ευτυχώς αύριο ξεκινάει η εβδομάδα και το μυαλό θα καθαρίσει με την ατελείωτη δουλειά.