Από πολύ μικρός είχα νιώσει την απογοήτευση της ημέρας των γενεθλίων μου, περίμενοντάς τη διαφορετική, πολύ όμορφη, ξεχωριστή. Δεν μπορώ να ανακαλέσω συγκεκριμένα συναισθήματα και μνήμες, ούτε θυμάμαι κάποιο περιστατικό απογοήτευσης. Σίγουρα όμως θυμάμαι καλά πως από παιδί έκρυβα εκείνη τη μέρα από τους φίλους.
Μπορεί να ήμουν όλη τη μέρα με κόσμο και να μην είχαν πάει χαμπάρι ότι έχω γενέθλια. Δεν ήθελα να τα γιορτάσω, θεωρώντας ότι οι ελπίδες μου για ξεχωριστή μέρα θα ήταν φρούδες. Δεν επιθυμούσα να έχω προσδοκίες που θα οδηγήσουν σε αίσθημα ματαιότητας. Επιπλέον, όπως και με τις διακοπές, δεν ήθελα να βιώσω την επιστροφή στην καθημερινότητα, μετά από μία ξεχωριστή μέρα που θα ήμουν πρωταγωνιστής. Δηλαδή να μην υπάρχει απότομη αλλαγή προς το καλύτερο και μετά επιστροφή στο συνηθισμένο. Με κατέβαλλε αυτό, αφού η προσαρμοστικότητά μου είναι πάντα αργή και επίπονη. Μάλιστα ήλπιζα να περάσει γρήγορα εκείνη η μέρα, ώστε να φύγει από πάνω μου το βάρος της διαφορετικότητας. Εσκεμμένα, σχεδόν ποτέ δεν τα γιόρτασα και δε με πείραξε καθόλου.
Η εισαγωγή αναφορικά με τα γενέθλια έχει να κάνει με πρόσφατη σκέψη μου ότι οι χαμηλές προσδοκίες με βοηθούν στην καθημερινότητα. Καλύτερα να περιμένεις δύσκολες ημέρες και να σου έρχεται η έκπληξη, παρά να περιμένεις με ανυπομονησία τις καλά σχεδιασμένες και τελικά να μελαγχολείς που δεν κατέληξαν όπως τις περίμενες. Χαμηλές προσδοκίες από την εργασία, από συνεργάτες και εργοδότη, από τις παρέες σου, από τις κοπέλες που γνωρίζεις, από παντού. Είναι μεγάλος συμβιβασμός, αλλά νομίζω ότι βοηθάει. Τα γράφω αυτά έχοντας περάσει περίοδο με υψηλές προσδοκίες, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν ευοδώθηκαν. Από την άλλη μεριά, είχα ευχάριστες εκπλήξεις από λίγες καταστάσεις, που δεν περίμενα και οι οποίες διέψευσαν την απαισιοδοξία μου ως προς αυτές. Πολλές εξελίξεις δεν είναι στο χέρι μας. Ας σχεδιάζουμε και ας ονειρευόμαστε, αλλά να κρατάμε δυνάμεις για ανατροπές.
Κάπως έτσι άρχισα να γράφω το κείμενο το προηγούμενο σαββατοκύριακο και ξεκίνησα την εβδομάδα με χαμηλές προσδοκίες, ώστε να μην απογοητευτώ για μία ακόμα φορά. Κρίνοντας εκ των υστέρων, θα έλεγα ότι με βοήθησε.
Αν και δεν είχε προγραμματιστεί κάτι ιδιαίτερο, αιφνιδίως γέμισε με 14ωρα εργασίας που με εξάντλησαν. Όπως όμως έγραφα και το Σεπτέμβριο του 2015, η κούραση μπορεί να είναι ώρες-ώρες αφόρητη, αλλά έχει και τα καλά της. Ξέχασα τα προσωπικά μου προβλήματα, εστίασα στο πώς θα τα προλάβω όλα και πώς θα αντέξω με λίγο ύπνο και υπερένταση. Είχα γράψει τότε, μετά από παρατεταμένη περίοδο υπερεργασίας: "Δεν έχω πλέον χρόνο ούτε για να μελαγχολήσω, ούτε για να ονειρευτώ. Δεν έχω χρόνο καλά-καλά για να σκεφτώ πώς νιώθω." Η τωρινή κατάσταση αποτελεί απλά μία μικρή χρονική περίοδο μίας εβδομάδας, όχι την παρατεταμένη περίοδο εργασιακού πανικού που είχα βιώσει τότε, αλλά εκτιμώ και πάλι την αλλαγή προβληματισμών. Ξεκουράζει ακόμα και το να σε απασχολούν διαφορετικά προβλήματα από τα συνηθισμένα.
Επιπρόσθετα, παίρνω ικανοποίηση από την αναγνώριση της εργασίας μου από τους πελάτες, το επιπλέον εισόδημα και τη διαχείριση καταστάσεων που σε άλλους φαντάζουν δύσκολες. Κούραση, αλλά και ηθικό κέρδος, αρκεί να μην κρατάει για πολύ καιρό. Περίμενα πώς και πώς να τελειώσει η εβδομάδα, αλλά συνάμα εκτιμούσα τη απουσία έντονων προσωπικών προβληματισμών. Ήταν δύσκολη υπό διαφορετική έννοια και αυτό την έκανε κάπως πιο υποφερτή.
Ακόμα σήμερα Σάββατο προσπαθώ να κατεβάσω λίγο τους εσωτερικούς ρυθμούς και την πίεση. Άφησα και πάλι τους φίλους να βγουν, ενώ προτίμησα να μείνω στο σπίτι. Δεν εμμένω στην απομόνωση, όπως τον περασμένο μήνα, αλλά πλέον τη χρησιμοποιώ κάπως πιο λελογισμένα και συμπληρωματικά με την περιστασιακή επαφή με κόσμο. Δυστυχώς δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να περάσω καλά με φίλους. Αυτό κι αν με προβληματίζει... Παρατήρησα κάποια στιγμή στη δουλειά ένα νέο συνάδελφο να χαμογελάει και γνωρίζοντας τον αυθορμητισμό του, κατάλαβα ότι απολάμβανε τη στιγμή. Πόσον καιρό έχω να νιώσω το περιβάλλον φιλικό; Πόσον καιρό έχω να απολαύσω σε βάθος μία στιγμή με κόσμο, να νιώσω οικεία την κοινωνικοποίηση, να γελάσω με την καρδιά μου και να μου μείνει το αίσθημα ευτυχίας; Ελπίζω να μην πάει παρέα με την ωριμότητα αυτή η κατάσταση και να ξανανιώσω καθημερινή χαρά.
Πέρα από την ικανοποίηση της εργασίας, τα μόνα σημεία που απολαμβάνω πραγματικά τον τελευταίο καιρό είναι κανένας μοναχικός περίπατος ή ακόμα και με παρέα, αλλά κυρίως η οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Την προηγούμενη εβδομάδα την απόλαυσα κάθε μέρα και τη χόρτασα. Αστική οδήγηση, αστική υπεροχή μέσα στην κίνηση, αλλά και στον ανοιχτό δρόμο. Απίστευτο αίσθημα. Την τελευταία εβδομάδα, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων έπαιρνα σχεδόν καθημερινά το αυτοκίνητο και μου είχε λείψει πολύ. Από εκεί που πέρσι έλεγα "Μου λείπει η Πεντέλη", έχω στραφεί στο "Μου λείπει η μηχανή μου". Χθες που την οδήγησα δεν ήθελα να τελειώσει η διαδρομή. Χαιρόμουν που η εργασία είναι μακριά από το σπίτι μου, για να έχω περισσότερο χρόνο να την απολαύσω.
Είναι στρεβλό έως αλλοτριωτικό να απολαμβάνεις ένα αντικείμενο, αλλά το νιώθω κάθε δευτερόλεπτο που την καβαλάω. Είναι η μόνη δραστηριότητα που μου αποφέρει συστηματική ευχαρίστηση. Η διαδρομή μου φαίνεται βόλτα και όχι τυπική διεκπεραίωση της μετάβασης από το σπίτι στη δουλειά. Επιλέγω ωραίους δρόμους μέσα από το Ψυχικό για την επιστροφή, για να την απολαύσω περισσότερο μέσα σε όμορφο περιβάλλον. Δε με αγχώνει η κίνηση, διότι δε με αγγίζει με το δίκυκλο. Με χαλαρώνει και μετατρέπει μερικές ώρες σε στρες σε λίγη ώρα απόλαυσης. Είναι από τα λίγα σημεία της ζωής μου που με βοηθούν να κρατήσω την ψυχική μου ισορροπία.
Χαμηλές προσδοκίες λοιπόν για το σαββατοκύριακο, χαμηλές και για την επερχόμενη εβδομάδα. Αν υπάρχει όμορφη έκπληξη καλοδεχούμενη κι αν έρθει ατυχία θα την αντιμετωπίσω κι αυτή.
Κάπως έτσι άρχισα να γράφω το κείμενο το προηγούμενο σαββατοκύριακο και ξεκίνησα την εβδομάδα με χαμηλές προσδοκίες, ώστε να μην απογοητευτώ για μία ακόμα φορά. Κρίνοντας εκ των υστέρων, θα έλεγα ότι με βοήθησε.
Αν και δεν είχε προγραμματιστεί κάτι ιδιαίτερο, αιφνιδίως γέμισε με 14ωρα εργασίας που με εξάντλησαν. Όπως όμως έγραφα και το Σεπτέμβριο του 2015, η κούραση μπορεί να είναι ώρες-ώρες αφόρητη, αλλά έχει και τα καλά της. Ξέχασα τα προσωπικά μου προβλήματα, εστίασα στο πώς θα τα προλάβω όλα και πώς θα αντέξω με λίγο ύπνο και υπερένταση. Είχα γράψει τότε, μετά από παρατεταμένη περίοδο υπερεργασίας: "Δεν έχω πλέον χρόνο ούτε για να μελαγχολήσω, ούτε για να ονειρευτώ. Δεν έχω χρόνο καλά-καλά για να σκεφτώ πώς νιώθω." Η τωρινή κατάσταση αποτελεί απλά μία μικρή χρονική περίοδο μίας εβδομάδας, όχι την παρατεταμένη περίοδο εργασιακού πανικού που είχα βιώσει τότε, αλλά εκτιμώ και πάλι την αλλαγή προβληματισμών. Ξεκουράζει ακόμα και το να σε απασχολούν διαφορετικά προβλήματα από τα συνηθισμένα.
Επιπρόσθετα, παίρνω ικανοποίηση από την αναγνώριση της εργασίας μου από τους πελάτες, το επιπλέον εισόδημα και τη διαχείριση καταστάσεων που σε άλλους φαντάζουν δύσκολες. Κούραση, αλλά και ηθικό κέρδος, αρκεί να μην κρατάει για πολύ καιρό. Περίμενα πώς και πώς να τελειώσει η εβδομάδα, αλλά συνάμα εκτιμούσα τη απουσία έντονων προσωπικών προβληματισμών. Ήταν δύσκολη υπό διαφορετική έννοια και αυτό την έκανε κάπως πιο υποφερτή.
Ακόμα σήμερα Σάββατο προσπαθώ να κατεβάσω λίγο τους εσωτερικούς ρυθμούς και την πίεση. Άφησα και πάλι τους φίλους να βγουν, ενώ προτίμησα να μείνω στο σπίτι. Δεν εμμένω στην απομόνωση, όπως τον περασμένο μήνα, αλλά πλέον τη χρησιμοποιώ κάπως πιο λελογισμένα και συμπληρωματικά με την περιστασιακή επαφή με κόσμο. Δυστυχώς δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να περάσω καλά με φίλους. Αυτό κι αν με προβληματίζει... Παρατήρησα κάποια στιγμή στη δουλειά ένα νέο συνάδελφο να χαμογελάει και γνωρίζοντας τον αυθορμητισμό του, κατάλαβα ότι απολάμβανε τη στιγμή. Πόσον καιρό έχω να νιώσω το περιβάλλον φιλικό; Πόσον καιρό έχω να απολαύσω σε βάθος μία στιγμή με κόσμο, να νιώσω οικεία την κοινωνικοποίηση, να γελάσω με την καρδιά μου και να μου μείνει το αίσθημα ευτυχίας; Ελπίζω να μην πάει παρέα με την ωριμότητα αυτή η κατάσταση και να ξανανιώσω καθημερινή χαρά.
Πέρα από την ικανοποίηση της εργασίας, τα μόνα σημεία που απολαμβάνω πραγματικά τον τελευταίο καιρό είναι κανένας μοναχικός περίπατος ή ακόμα και με παρέα, αλλά κυρίως η οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Την προηγούμενη εβδομάδα την απόλαυσα κάθε μέρα και τη χόρτασα. Αστική οδήγηση, αστική υπεροχή μέσα στην κίνηση, αλλά και στον ανοιχτό δρόμο. Απίστευτο αίσθημα. Την τελευταία εβδομάδα, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων έπαιρνα σχεδόν καθημερινά το αυτοκίνητο και μου είχε λείψει πολύ. Από εκεί που πέρσι έλεγα "Μου λείπει η Πεντέλη", έχω στραφεί στο "Μου λείπει η μηχανή μου". Χθες που την οδήγησα δεν ήθελα να τελειώσει η διαδρομή. Χαιρόμουν που η εργασία είναι μακριά από το σπίτι μου, για να έχω περισσότερο χρόνο να την απολαύσω.
Είναι στρεβλό έως αλλοτριωτικό να απολαμβάνεις ένα αντικείμενο, αλλά το νιώθω κάθε δευτερόλεπτο που την καβαλάω. Είναι η μόνη δραστηριότητα που μου αποφέρει συστηματική ευχαρίστηση. Η διαδρομή μου φαίνεται βόλτα και όχι τυπική διεκπεραίωση της μετάβασης από το σπίτι στη δουλειά. Επιλέγω ωραίους δρόμους μέσα από το Ψυχικό για την επιστροφή, για να την απολαύσω περισσότερο μέσα σε όμορφο περιβάλλον. Δε με αγχώνει η κίνηση, διότι δε με αγγίζει με το δίκυκλο. Με χαλαρώνει και μετατρέπει μερικές ώρες σε στρες σε λίγη ώρα απόλαυσης. Είναι από τα λίγα σημεία της ζωής μου που με βοηθούν να κρατήσω την ψυχική μου ισορροπία.
Χαμηλές προσδοκίες λοιπόν για το σαββατοκύριακο, χαμηλές και για την επερχόμενη εβδομάδα. Αν υπάρχει όμορφη έκπληξη καλοδεχούμενη κι αν έρθει ατυχία θα την αντιμετωπίσω κι αυτή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου