Χαμένα χρόνια

...ή πιο ορθά: Χρόνια με χαμένη ευτυχία. Κάπως έτσι χαρακτηρίζω τα φοιτητικά μου χρόνια. Λίγες και μικρές όμορφες περίοδοι, ενώ ο περισσότερος χρόνος με ανούσιες δραστηριότητες που δε με γέμιζαν και κυρίως δε συμπλήρωναν το κενό της μοναξιάς. Πέρασαν με αργό ρυθμό, όπως όλα τα χρονικά διαστήματα που δε νιώθεις ευτυχισμένος (το κλασσικό παράδοξο της αισθητής διάρκειας του χρόνου) και δε μου άφησαν τη συνήθη γλύκα που αφήνουν στο περισσότερο κόσμο τα "ανέμελα φοιτητικά χρόνια".

Συντελούσε πολύ η χαμένη αυτοπεποίθηση από μία περίοδο με απουσία αισθήματος δημιουργικότητας. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα ήταν σαφώς καλύτερα αν είχα επιλέξει να εργάζομαι τα καλοκαίρια για να γεμίσω το κενό της παραγωγικότητας, που μου έδιναν μόνο τα εργαστήρια του πανεπιστημίου ή να είχα εργασία μερικής απασχόλησης μέσα στο έτος κι ας καθυστερούσα πολύ τις σπουδές.

Οι καλές στιγμές ήταν με την ιστιοπλοΐα και το χρονικό διάστημα που είχα σχέση με μία καλή κοπέλα. Σχέση η οποία όμως έφθασε κάποια στιγμή σε σημείο κορεσμού και έπρεπε να να λήξει, έστω και δύσκολα. Ακόμα κι εκείνη την περίοδο όμως θυμάμαι πολύ καλά, ότι μου έλειπε η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, οπότε έψαχνα απεγνωσμένα εθελοντικές δραστηριότητες για να την καλύψω.

[Είναι ωραία η σύμπτωση, ότι ενώ είχα ξεκινήσει να δομώ στο μυαλό μου τις σκέψεις για την τρέχουσα ανάρτηση σχετικά με τα φοιτητικά χρόνια, έχοντας εσκεμμένα αφήσει την Παρασκευή να περάσει, ώστε να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα στην ηρεμία του τριημέρου, είδα στο δρόμο έναν συμφοιτητή που είχα δω χρόνια. Χαμένος στο εξωτερικό κι εκείνος, έτυχε να είναι περαστικός από τα μέρη μου και με κατάλαβε από τη φωνή, ενώ περίμενα μερικούς φίλους με το ποδήλατο.]

Στο υπόλοιπο διάστημα, είχα όχι μόνο το προσωπικό κενό, αλλά και το ερωτικό να κάνει τις συνθήκες πολύ χειρότερες. Έχασα χρόνια βασανιζόμενος από τη μοναξιά μου, αδυνατώντας να δω πιο καθαρά τις καταστάσεις και νιώσω την ευτυχία της απουσίας ουσιαστικών προβλημάτων και την αισιοδοξία των δυνατοτήτων που ανοίγονταν μπροστά μου. Για κάποια χρόνια απομακρύνθηκα από τον αθλητισμό και ο ρυθμός της κατρακύλας αυξήθηκε.

Η διάδοχος κατάσταση ήταν τα πρώτα εργασιακά χρόνια, που ήταν ανώτερα, με όλη τη σημασία της λέξης. Εκεί άρχισε η ανοδική περίοδος. Μοναξιά μεν, όμορφη εργασία δε. Κάποια στιγμή πήρα ανάποδες στροφές και θυμήθηκα την αξία της συστηματικής άθλησης, ακόμα και χωρίς παρέα και βελτίωσα την ποιότητα της ζωής μου. Ένιωσα ευτυχισμένος. Συνειδητοποίησα πόσα χρόνια έχασα σκεπτόμενος μοιρολατρικά τη μοναξιά και τις γυναίκες που αδιαφορούσαν για εμένα. Ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου δυνατός, ότι μπορούσα να κυνηγήσω την ευτυχία με τις δυνάμεις μου και να μην αφήσω τρίτους να επηρεάζουν έντονα τη ζωή μου.

Πολύ σημαντικό ήταν το γεγονός ότι είχα ξεκινήσει από χαμηλά. Λίγα χρήματα, πολύ δύσκολη στρατιωτική θητεία, μοναξιά στο εξωτερικό. Οπότε οι πιθανότητες βελτίωσης ήταν πολλές, προς διάφορες κατευθύνσεις. Κάπου εκεί ξεκίνησα να εντατικοποιώ τις προσπάθειες κοινωνικοποίησης και βρέθηκα σε σχέση, μετά από καιρό μοναξιάς. Τότε θεωρούσα ότι είχαν παρέλθει τα χρόνια χαμένης ευτυχίας και ότι πλέον είχα τον έλεγχο της κατάστασης, ακόμα και όταν δεν ήμουν συναισθηματικά καλυμμένος.

Το παρόν αποδεικνύει ότι πλανιόμουν. Βιώνω για μία ακόμα φορά την ίδια κατάσταση με τότε. Νιώθω τη μοναξιά να με κυριεύει να μην μπορώ να προσεγγίσω την ευτυχία με ενέργειες που περνούν από το χέρι μου. Παρατηρώ ότι ζω σε μία κατάσταση που δε θα ήθελα να ξαναζήσω, αλλά δε βλέπω έξοδο διαφυγής. Το μόνο θετικό είναι ότι έχω εμπεδώσει πως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Αυτό το είχα πάρει απόφαση, πριν χρόνια που είχα συνειδητοποιήσει ότι έχασα πολύ καιρό ερωτευμένος με μία κοπέλα που δεν ενδιαφερόταν. Δεν είναι ότι δεν αξίζει κάθε άνθρωπος, τουναντίον, όλοι έχουν την αξία τους. Όμως σε κανέναν δεν αξίζει να υπομένει συμπεριφορά αδιαφορίας ή εκμετάλλευσης, απ' όποιον κι αν πηγάζει αυτή.

Μετά από 6 εβδομάδες αποχής από κοινωνικές δραστηριότητες, πέραν της εργασίας, είπα να κάνω μία δοκιμή, να δω αν έχουν αλλάξει οι ανοχές μου. Τα γεγονότα έδειξαν ότι δυστυχώς απέτυχε. Τα προσπάθησα όλα: Να βγω με παρέα για ποδήλατο, όπου βαρέθηκα. Επίσης να δω έναν καλό φίλο μετά από μήνες. Κι αυτό με έκανε χειρότερα, αφού ξαναθυμήθηκα πάνω στην κουβέντα θέματα που δε θα έπρεπε να αναμοχλεύω. Τέλος να μπω σε μία μεγάλη ομάδα με κόσμο, να κοινωνικοποιηθώ και να γνωρίσω καμιά καινούρια κοπέλα. Εκεί κι αν ήταν πάτος. Όσο ωραία κι αν ήταν η δραστηριότητα, ένιωσα στο μεγαλείο της την αδυναμία μου να πλησιάσω κοπέλα που μου αρέσει και βίωσα την απογοήτευση από τον εαυτό μου, τη ματαιότητα, την απαισιοδοξία. Δεν αντέχω στη σύγκριση, στον ανταγωνισμό, στο φόβο της απόρριψης και σε πολλά άλλα που αρχικά με κάνουν αδρανή και κατόπιν μελαγχολικό. Το χειρότερο είναι ότι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η ανάγκη για συντροφικότητα χτυπάει άσχημα στο αντίθετο φύλο και όταν πέσεις σε τέτοια κατάσταση, δύσκολα βγαίνεις.

Ήττα κοινωνικοποίησης και τα χαμένα χρόνια συνεχίζονται. Θα έπρεπε να είχα ανέβει μόνος σε κανένα βουνό. Χωρίς γυναίκες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς απογοητεύσεις, στη μοναχική ηρεμία της παραίτησης. Συμβιβασμός; Σαφώς. Δυστυχώς αυτές είναι οι δυνάμεις μου.