Αρχική παραπλάνηση

Πέρασαν δύο όμορφες εβδομάδες με μερικές καλές ημέρες, τόσο στον ελεύθερο χρόνο, όσο και στη δουλειά. Κάπως πιο άνετο εργασιακό πρόγραμμα, λίγες εντάσεις, μέτρια πίεση, ικανοποίηση από την απόδοση και την όμορφη επαφή με πελάτες. Ένιωσα μεγάλη τιμή, όταν είδα πελάτη, με τον οποίο είχα διενέξεις στο παρελθόν, να με εμπιστεύεται πλέον τυφλά, αναγνωρίζοντας τον επαγγελματισμό μου, το ακλόνητο ήθος και την ικανότητα στρατηγικών συμβιβασμών. Επιπλέον, είχα την ευκαιρία για σύντομες αποδράσεις σε μέρη που είχα από παλιά εκτιμήσει και να απολαύσω λίγο το περιαστικό τοπίο.

Στον ελεύθερο χρόνο, άρχισα να έχω περισσότερη επαφή με κόσμο και να αναζητώ γνώριμες παλαιότερες δραστηριότητες. Πέτυχα κάποιες όμορφες στιγμές και γέμισα τον ελεύθερο χρόνο, ώστε να μην πέσω σε ανία ή μελαγχολία. Διατήρησα χαμηλά τις προσδοκίες μου, καταφέρνοντας έτσι να απολαμβάνω καθημερινές μικροχαρές που έρχονταν απρόσμενα. Δεν έγινα ξαφνικά ευτυχισμένος, αλλά σίγουρα ήταν καλύτερα από τον προηγούμενο καιρό. Γι' αυτό άλλωστε δεν έγραφα στο ιστολόγιο. Συνήθως οι σκέψεις που θέλω να εκφράσω είναι οι άσχημες και όχι οι ωραίες, διότι οι πρώτες βρίσκουν την απαραίτητη εκτόνωση με τη συγγραφή, ενώ παράλληλα μου δίνεται η δυνατότητα βαθύτερης αναθεώρησης και λήψης αποφάσεων που βελτιώνουν τις καθημερινές συνθήκες.

Δεν ξέρω αν έχει αλλάξει κάτι μέσα μου ή είναι οι εξωτερικές συνθήκες που συντέλεσαν στο να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις με λίγο περισσότερη αισιοδοξία. Πιθανώς και τα δύο και ίσως περισσότερο οι μείωση των προσδοκιών σε διάφορους τομείς στη ζωή. Για παράδειγμα στην εργασία δεν περιμένω αναγνώριση από τρίτους, αλλά αποτιμώ ο ίδιος την απόδοσή μου και παίρνω ικανοποίηση, ξεπερνώντας τον εαυτό μου. Σαν τη χρονομέτρηση στην ανάβαση της Πεντέλης. Δεν έχει βαθύ νόημα το να ανέβεις πέντε λεπτά ταχύτερα, όμως εισπράττεις προσωπική ικανοποίηση μετρώντας τον εαυτό σου, τη στιγμή που ο μόνος που σε κοιτάζει είναι το γεράκι στην κορυφή.

Την τελευταία εβδομάδα δεν οδήγησα καθόλου τη μοτοσυκλέτα, αλλά δε με πείραξε πολύ. Μου λείπει μεν, αλλά είχε βελτιωθεί, προσωρινά, τόσο η εργασία και ο ελεύθερος χρόνος, που δεν την αποζητούσα τόσο για να ξεσκάσω. Είχα βρει άλλα όμορφα πράγματα, ακόμα κι αν αυτά κρατούσαν λίγο χρόνο.

Όλα καλά λοιπόν; Ένας αισιόδοξος άνθρωπος γεννήθηκε, μετά από μία δύσκολη περίοδο; Θα μπορούσε κανείς να εκφραστεί έτσι, είτε για να πείσει τον εαυτό του, είτε για να κρατήσει ψηλά την υπερηφάνειά του. Θα παραπλανούσε όμως σκόπιμα τον αναγνώστη, δίνοντας μισές αλήθειες. Έχοντας το θάρρος του αυθορμητισμού και την επίγνωση της αξίας της αυτοκριτικής και της αυτογνωσίας, οφείλω να σταθώ στα άσχημα, διότι αυτά είναι που θέλω να βελτιώσω.

Η επιστροφή στην κοινωνικοποίηση ήταν δύσκολη, όσο κι αν η εργασία μου κρατούσε ψηλά την αυτοπεποίθηση. Έχω φάει το φτύσιμο της αρκούδας από γυναίκες. Κάθε γνωριμία συνοδεύεται από αποτυχία, είτε άμεσα, είτε λίγες μέρες μετά. Το δεύτερο είναι χειρότερο, διότι σε κάνει να ονειρεύεσαι και τελικά δεν προσγειώνεσαι απλά, αλλά προσκρούεις βίαια με στο σκληρό έδαφος της πραγματικότητας και προσπαθείς να επουλώσεις τις ψυχικές πληγές σου. Όχι, δεν είμαι αναίσθητος, Κάθε απόρριψη κοστίζει, άλλοτε λίγο, άλλοτε πολύ. Και αυτό βαίνει αθροιστικά, σε σημείο να σκέφτομαι πάλι την απομόνωση ή την πλήρη αποχή από επαφή με γοητευτικές κοπέλες. Φυσικά, όσο κι αν το σκέφτομαι, δεν μπορώ να ξεγελάσω τις ορμές μου, ούτε την ανάγκη κοινωνικοποίησης. Έχω ξαναγράψει στο παρελθόν ότι οι αποφάσεις που πάνε κόντρα στη φύση μας δεν είναι ώριμες, αφού δεν μπορούν να τηρηθούν για καιρό.

Λοιπόν; Τίποτα! Απλά στενοχωριέμαι πάρα πολύ, δε θέλω να δω κόσμο, η ανάγκη για άθληση δεν είναι πλέον αισθητή, ακόμα κι αν ξέρω ότι θα μου κάνει καλό. Το μόνο που με κρατάει είναι η δουλειά, άντε και η μοτοσυκλέτα. Όλα τα άλλα άχρωμα, γκρι, μαύρα, βαρετά, ανούσια.

Κάπως έτσι πέρασε μάλλον άσχημα το Σαββατοκύριακο. Οξύμωρο ε; Μετά από μία σχετικά εύκολη εβδομάδα να περιμένεις το σαββατοκύριακο και τελικά να διαπιστώνεις ότι οι καθημερινές ήταν πιο όμορφες.

Ευτυχώς είχα προγραμματίσει εργασία για την Κυριακή το απόγευμα και αυτό ήταν που με κρατάει κάπως πιο αισιόδοξο. Ένα ωραίο παραγωγικό απόγευμα, που βοήθησα μία οικογένεια να λύσει σημαντικά προβλήματα και ταυτόχρονα μοιράστηκα μαζί τους όμορφες οικογενειακές στιγμές δίπλα στο τζάκι. Ναι, τέλη Μαΐου με βροχή δίπλα στο τζάκι, τα σκυλιά παρέα και τη δική μου επαγγελματική αισιοδοξία και εμπειρία να κάνει χαρούμενους ανθρώπους που λίγο πριν ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένοι. Πληρώνομαι για να περνάω καλά, να νιώθω χρήσιμος και να ξεχνάω τα προσωπικά προβλήματα.

Χαίρομαι που αύριο είναι Δευτέρα. Δε θα άντεχα περισσότερο ελεύθερο χρόνο για να σκέφτομαι τις αποτυχίες μου στον ερωτικό τομέα.

Μία ωραία Δευτέρα

Μόλις γύρισα από νυχτερινό τρέξιμο. Οι ενδορφίνες είναι διάχυτες στο σώμα μου, οπότε όσα γράφω είναι επηρεασμένα από αυτή την κατάσταση. Δε θα κρατήσει πολύ, αλλά δε με νοιάζει, αφού το απολαμβάνω. :)

Στο δωμάτιο παίζει ακατάπαυστα το Albatraoz - Wunderbar και νιώθω μετά από πολύ καιρό ένα διάλειμμα ευτυχίας. Δεν έχω ιδέα τι λέει το τραγούδι, όπως τα περισσότερα που ακούω άλλωστε, αλλά ο ρυθμός με ανεβάζει.

Δεν είναι τυχαία η σημερινή κατάσταση. Είναι όμως τυχερή. Εννοώ ότι συντέλεσαν διάφοροι μικροπαράγοντες για να μου αλλάξουν προσωρινά τη διάθεση.

Όλα ξεκίνησαν χθες. Πίεσα τον εαυτό μου να πάει σε πεζοπορία, για να μη μείνω μία μέρα ακόμη στο σπίτι. Δεν είχα ιδιαίτερη ενεργητικότητα, αλλά είπα να μου δώσω μία απαισιόδοξη ώθηση για κοινωνικοποίηση, μπας και γνωρίσω καμιά κοπέλα. Ξέρω ότι οι επιτηδευμένες προσπάθειές μου διακρίνονται εύκολα από τα έμπειρα μάτια των γυναικών και μάλλον η κατάσταση καθίσταται άκομψη. Δε γίνεται αλλιώς όμως. Τα στάδια, όπως τα θυμάμαι από το προσωπικό μου παρελθόν, είναι η προσπάθεια, η απόρριψη, η επανάληψη, η απομυθοποίηση, η αναισθησία και τελικά η ανέμελη κοινωνικοποίηση που αυξάνει τις πιθανότητες. Δεν είναι αυστηρά, αλλά καθαρά εμπειρικά και φυσικά υπόκεινται σε πολλούς απρόβλεπτους παράγοντες από έναν άπειρο ...ποδηλάτη.

Δεν είχα ιδιαίτερες προσδοκίες. Το να βρεθώ σε μία παρέα με πολύ κόσμο, όπου δεν ξέρω κανένα, είναι κάτι που το κάνω εύκολα. Όμως το να περάσω καλά σε τέτοια κατάσταση, είναι ένα ζήτημα. Η προηγούμενη προσπάθεια ήταν αποτυχημένη, παρόλο που η πεζοπορική διαδρομή και το περιβάλλον ήταν πολύ ωραία. Είπα όμως ότι αυτή τη φορά θα πνίξω την ντροπή μου και θα ακολουθήσω τον κανόνα των τριών δευτερολέπτων. ΟΚ, στην περίπτωση μου είναι τριών τετάρτων, αλλά δουλεύει. Σκοπός είναι να μιλήσεις, πριν αποκτήσεις ενδοιασμούς, αναστολές και σκέψεις που θα κάνουν πιο άγαρμπη την προσέγγιση.

Δεν κέρδισα κάτι συγκεκριμένο. Ένιωσα πάλι τη δύναμη της γοητείας να με έλκει, αλλά αυτή τη φορά κατάφερα να επικοινωνήσω, έστω και αδέξια. Κέρδισα το στοίχημα με τον εαυτό μου και ένιωσα λίγο πιο δυνατός. Δεν ανέβασα τις προσδοκίες μου, προσπάθησα - όσο γίνεται - να πνίξω τις ελπίδες μου για να απολαύσω περισσότερο την επικοινωνία με κόσμο. Γνώρισα άτομα που ίσως δεν ξαναδώ, ενθουσιάστηκα με τη μικρή επαφή με μία κοπέλα, η οποία μου άφησε γλυκιά γεύση, σαν τις πρώτες ικμάδες έρωτα.

Μένω πιστός στην προηγούμενη ανάρτηση, με την αναφορά στις χαμηλές προσδοκίες, αλλά δεν αποτρέπω τον εαυτό μου να απολαύσει τη μέρα. Ας γραφεί στα κατάστιχα λοιπόν ότι υπήρξε μία όμορφη 15η Μαΐου.

Τι άλλο; Η μηχανή φυσικά. Μία ακόμα απολαυστική αστική διαδρομή, πρόσθεσε στην ομορφιά της ημέρας. Η δουλειά δεν ήταν πολύ αποδοτική σήμερα, αλλά δε με πείραξε ιδιαίτερα. Ήμουν στον κόσμο μου, σαν ερωτευμένος.

Όταν γύρισα στο σπίτι δεν είχα ιδιαίτερη διάθεση και μάλλον σκεφτόμουν τις επερχόμενες βροχές, που θα μου στερούσαν την οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Η βροχή όμως έχει το καλό ότι σε κάνει να παίρνεις απόφαση μία ώρα αρχύτερα την αθλητική εξόρμηση. Αύριο θα δουλεύω μέχρι το βράδυ, Τετάρτη-Πέμπτη θα βρέχει, οπότε το σημερινό τρέξιμο ήταν μονόδρομος.

Δεν έκανα ιδιαίτερα καλό χρόνο, είδα δύο τύπους να με προσπερνούν, ο ένας μάλιστα πολύ γρήγορα. Κι αυτό δε με πείραξε πολύ. Απολάμβανα τη διαδρομή, άκουγα μέσα μου το ρυθμό του προαναφερθέντος τραγουδιού, γνώρισα και μία δρομέα που ακολουθούσε το ρυθμό μου, ανταλλάξαμε δρομικές εμπειρίες. Γύρισα σπίτι και στο περπάτημα της αποθεραπείας ένιωθα χαρούμενος και δεν το πίστευα. Ωραία δραστηριότητα το τρέξιμο!

Ως προς την ποδηλασία, νιώθω ότι είμαι σε σημείο κορεσμού. Αυτές τις μέρες βλέπω την Πεντέλη και δε νιώθω να μου λείπει. Μάλλον νιώθω ότι βαριέμαι να την ανέβω μόνος μου. Την περασμένη εβδομάδα έβγαλα στην Πάρνηθα το καινούριο ποδήλατο βουνού, μετά από τέσσερις μήνες που το είχα σε ακινησία. Δε μετανιώνω για την αγορά του, άλλωστε αρκεί και μόνο η αίσθηση της δυνατότητας που του δίνει αξία, αλλά δεν έχει αξιοποιηθεί στο έπακρο και σίγουρα το παλιό αγαπημένο ποδήλατο μού προσφέρει περισσότερα. Μάλλον θα πρέπει να κοιτάζω προς τα αλλού για να ανανεωθώ. Παράξενη λέξη γι' αυτό το ιστολόγιο η "ανανέωση", αλλά μάλλον τη χρειάζεται ο γράφων, όσο και να την έχει αποποιηθεί στο παρελθόν.

Η ομορφιά της ημέρας δεν προοικονομεί τίποτε την αυριανή. Αλλά νομίζω ότι έχω τις δυνάμεις για να αντιμετωπίσω μερικές προβλέψιμες δυσκολίες. Οι απρόβλεπτες είναι άλλη ιστορία...

Ήταν μία ωραία Δευτέρα. :)

Χαμηλές προσδοκίες

Από πολύ μικρός είχα νιώσει την απογοήτευση της ημέρας των γενεθλίων μου, περίμενοντάς τη διαφορετική, πολύ όμορφη, ξεχωριστή. Δεν μπορώ να ανακαλέσω συγκεκριμένα συναισθήματα και μνήμες, ούτε θυμάμαι κάποιο περιστατικό απογοήτευσης. Σίγουρα όμως θυμάμαι καλά πως από παιδί έκρυβα εκείνη τη μέρα από τους φίλους.

Μπορεί να ήμουν όλη τη μέρα με κόσμο και να μην είχαν πάει χαμπάρι ότι έχω γενέθλια. Δεν ήθελα να τα γιορτάσω, θεωρώντας ότι οι ελπίδες μου για ξεχωριστή μέρα θα ήταν φρούδες. Δεν επιθυμούσα να έχω προσδοκίες που θα οδηγήσουν σε αίσθημα ματαιότητας. Επιπλέον, όπως και με τις διακοπές, δεν ήθελα να βιώσω την επιστροφή στην καθημερινότητα, μετά από μία ξεχωριστή μέρα που θα ήμουν πρωταγωνιστής. Δηλαδή να μην υπάρχει απότομη αλλαγή προς το καλύτερο και μετά επιστροφή στο συνηθισμένο. Με κατέβαλλε αυτό, αφού η προσαρμοστικότητά μου είναι πάντα αργή και επίπονη. Μάλιστα ήλπιζα να περάσει γρήγορα εκείνη η μέρα, ώστε να φύγει από πάνω μου το βάρος της διαφορετικότητας. Εσκεμμένα, σχεδόν ποτέ δεν τα γιόρτασα και δε με πείραξε καθόλου.

Η εισαγωγή αναφορικά με τα γενέθλια έχει να κάνει με πρόσφατη σκέψη μου ότι οι χαμηλές προσδοκίες με βοηθούν στην καθημερινότητα. Καλύτερα να περιμένεις δύσκολες ημέρες και να σου έρχεται η έκπληξη, παρά να περιμένεις με ανυπομονησία τις καλά σχεδιασμένες και τελικά να μελαγχολείς που δεν κατέληξαν όπως τις περίμενες. Χαμηλές προσδοκίες από την εργασία, από συνεργάτες και εργοδότη, από τις παρέες σου, από τις κοπέλες που γνωρίζεις, από παντού. Είναι μεγάλος συμβιβασμός, αλλά νομίζω ότι βοηθάει. Τα γράφω αυτά έχοντας περάσει περίοδο με υψηλές προσδοκίες, οι περισσότερες εκ των οποίων δεν ευοδώθηκαν. Από την άλλη μεριά, είχα ευχάριστες εκπλήξεις από λίγες καταστάσεις, που δεν περίμενα και οι οποίες διέψευσαν την απαισιοδοξία μου ως προς αυτές. Πολλές εξελίξεις δεν είναι στο χέρι μας. Ας σχεδιάζουμε και ας ονειρευόμαστε, αλλά να κρατάμε δυνάμεις για ανατροπές.

Κάπως έτσι άρχισα να γράφω το κείμενο το προηγούμενο σαββατοκύριακο και ξεκίνησα την εβδομάδα με χαμηλές προσδοκίες, ώστε να μην απογοητευτώ για μία ακόμα φορά. Κρίνοντας εκ των υστέρων, θα έλεγα ότι με βοήθησε.

Αν και δεν είχε προγραμματιστεί κάτι ιδιαίτερο, αιφνιδίως γέμισε με 14ωρα εργασίας που με εξάντλησαν. Όπως όμως έγραφα και το Σεπτέμβριο του 2015, η κούραση μπορεί να είναι ώρες-ώρες αφόρητη, αλλά έχει και τα καλά της. Ξέχασα τα προσωπικά μου προβλήματα, εστίασα στο πώς θα τα προλάβω όλα και πώς θα αντέξω με λίγο ύπνο και υπερένταση. Είχα γράψει τότε, μετά από παρατεταμένη περίοδο υπερεργασίας: "Δεν έχω πλέον χρόνο ούτε για να μελαγχολήσω, ούτε για να ονειρευτώ. Δεν έχω χρόνο καλά-καλά για να σκεφτώ πώς νιώθω." Η τωρινή κατάσταση αποτελεί απλά μία μικρή χρονική περίοδο μίας εβδομάδας, όχι την παρατεταμένη περίοδο εργασιακού πανικού που είχα βιώσει τότε, αλλά εκτιμώ και πάλι την αλλαγή προβληματισμών. Ξεκουράζει ακόμα και το να σε απασχολούν διαφορετικά προβλήματα από τα συνηθισμένα.

Επιπρόσθετα, παίρνω ικανοποίηση από την αναγνώριση της εργασίας μου από τους πελάτες, το επιπλέον εισόδημα και τη διαχείριση καταστάσεων που σε άλλους φαντάζουν δύσκολες. Κούραση, αλλά και ηθικό κέρδος, αρκεί να μην κρατάει για πολύ καιρό. Περίμενα πώς και πώς να τελειώσει η εβδομάδα, αλλά συνάμα εκτιμούσα τη απουσία έντονων προσωπικών προβληματισμών. Ήταν δύσκολη υπό διαφορετική έννοια και αυτό την έκανε κάπως πιο υποφερτή.

Ακόμα σήμερα Σάββατο προσπαθώ να κατεβάσω λίγο τους εσωτερικούς ρυθμούς και την πίεση. Άφησα και πάλι τους φίλους να βγουν, ενώ προτίμησα να μείνω στο σπίτι. Δεν εμμένω στην απομόνωση, όπως τον περασμένο μήνα, αλλά πλέον τη χρησιμοποιώ κάπως πιο λελογισμένα και συμπληρωματικά με την περιστασιακή επαφή με κόσμο. Δυστυχώς δεν είμαι ακόμα έτοιμος για να περάσω καλά με φίλους. Αυτό κι αν με προβληματίζει... Παρατήρησα κάποια στιγμή στη δουλειά ένα νέο συνάδελφο να χαμογελάει και γνωρίζοντας τον αυθορμητισμό του, κατάλαβα ότι απολάμβανε τη στιγμή. Πόσον καιρό έχω να νιώσω το περιβάλλον φιλικό; Πόσον καιρό έχω να απολαύσω σε βάθος μία στιγμή με κόσμο, να νιώσω οικεία την κοινωνικοποίηση, να γελάσω με την καρδιά μου και να μου μείνει το αίσθημα ευτυχίας; Ελπίζω να μην πάει παρέα με την ωριμότητα αυτή η κατάσταση και να ξανανιώσω καθημερινή χαρά.

Πέρα από την ικανοποίηση της εργασίας, τα μόνα σημεία που απολαμβάνω πραγματικά τον τελευταίο καιρό είναι κανένας μοναχικός περίπατος ή ακόμα και με παρέα, αλλά κυρίως η οδήγηση της μοτοσυκλέτας. Την προηγούμενη εβδομάδα την απόλαυσα κάθε μέρα και τη χόρτασα. Αστική οδήγηση, αστική υπεροχή μέσα στην κίνηση, αλλά και στον ανοιχτό δρόμο. Απίστευτο αίσθημα. Την τελευταία εβδομάδα, λόγω εργασιακών υποχρεώσεων έπαιρνα σχεδόν καθημερινά το αυτοκίνητο και μου είχε λείψει πολύ. Από εκεί που πέρσι έλεγα "Μου λείπει η Πεντέλη", έχω στραφεί στο "Μου λείπει η μηχανή μου". Χθες που την οδήγησα δεν ήθελα να τελειώσει η διαδρομή. Χαιρόμουν που η εργασία είναι μακριά από το σπίτι μου, για να έχω περισσότερο χρόνο να την απολαύσω.

Είναι στρεβλό έως αλλοτριωτικό να απολαμβάνεις ένα αντικείμενο, αλλά το νιώθω κάθε δευτερόλεπτο που την καβαλάω. Είναι η μόνη δραστηριότητα που μου αποφέρει συστηματική ευχαρίστηση. Η διαδρομή μου φαίνεται βόλτα και όχι τυπική διεκπεραίωση της μετάβασης από το σπίτι στη δουλειά. Επιλέγω ωραίους δρόμους μέσα από το Ψυχικό για την επιστροφή, για να την απολαύσω περισσότερο μέσα σε όμορφο περιβάλλον. Δε με αγχώνει η κίνηση, διότι δε με αγγίζει με το δίκυκλο. Με χαλαρώνει και μετατρέπει μερικές ώρες σε στρες σε λίγη ώρα απόλαυσης. Είναι από τα λίγα σημεία της ζωής μου που με βοηθούν να κρατήσω την ψυχική μου ισορροπία.

Χαμηλές προσδοκίες λοιπόν για το σαββατοκύριακο, χαμηλές και για την επερχόμενη εβδομάδα. Αν υπάρχει όμορφη έκπληξη καλοδεχούμενη κι αν έρθει ατυχία θα την αντιμετωπίσω κι αυτή.

Χαμένα χρόνια

...ή πιο ορθά: Χρόνια με χαμένη ευτυχία. Κάπως έτσι χαρακτηρίζω τα φοιτητικά μου χρόνια. Λίγες και μικρές όμορφες περίοδοι, ενώ ο περισσότερος χρόνος με ανούσιες δραστηριότητες που δε με γέμιζαν και κυρίως δε συμπλήρωναν το κενό της μοναξιάς. Πέρασαν με αργό ρυθμό, όπως όλα τα χρονικά διαστήματα που δε νιώθεις ευτυχισμένος (το κλασσικό παράδοξο της αισθητής διάρκειας του χρόνου) και δε μου άφησαν τη συνήθη γλύκα που αφήνουν στο περισσότερο κόσμο τα "ανέμελα φοιτητικά χρόνια".

Συντελούσε πολύ η χαμένη αυτοπεποίθηση από μία περίοδο με απουσία αισθήματος δημιουργικότητας. Είμαι σχεδόν βέβαιος ότι θα ήταν σαφώς καλύτερα αν είχα επιλέξει να εργάζομαι τα καλοκαίρια για να γεμίσω το κενό της παραγωγικότητας, που μου έδιναν μόνο τα εργαστήρια του πανεπιστημίου ή να είχα εργασία μερικής απασχόλησης μέσα στο έτος κι ας καθυστερούσα πολύ τις σπουδές.

Οι καλές στιγμές ήταν με την ιστιοπλοΐα και το χρονικό διάστημα που είχα σχέση με μία καλή κοπέλα. Σχέση η οποία όμως έφθασε κάποια στιγμή σε σημείο κορεσμού και έπρεπε να να λήξει, έστω και δύσκολα. Ακόμα κι εκείνη την περίοδο όμως θυμάμαι πολύ καλά, ότι μου έλειπε η προσφορά στο κοινωνικό σύνολο, οπότε έψαχνα απεγνωσμένα εθελοντικές δραστηριότητες για να την καλύψω.

[Είναι ωραία η σύμπτωση, ότι ενώ είχα ξεκινήσει να δομώ στο μυαλό μου τις σκέψεις για την τρέχουσα ανάρτηση σχετικά με τα φοιτητικά χρόνια, έχοντας εσκεμμένα αφήσει την Παρασκευή να περάσει, ώστε να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα στην ηρεμία του τριημέρου, είδα στο δρόμο έναν συμφοιτητή που είχα δω χρόνια. Χαμένος στο εξωτερικό κι εκείνος, έτυχε να είναι περαστικός από τα μέρη μου και με κατάλαβε από τη φωνή, ενώ περίμενα μερικούς φίλους με το ποδήλατο.]

Στο υπόλοιπο διάστημα, είχα όχι μόνο το προσωπικό κενό, αλλά και το ερωτικό να κάνει τις συνθήκες πολύ χειρότερες. Έχασα χρόνια βασανιζόμενος από τη μοναξιά μου, αδυνατώντας να δω πιο καθαρά τις καταστάσεις και νιώσω την ευτυχία της απουσίας ουσιαστικών προβλημάτων και την αισιοδοξία των δυνατοτήτων που ανοίγονταν μπροστά μου. Για κάποια χρόνια απομακρύνθηκα από τον αθλητισμό και ο ρυθμός της κατρακύλας αυξήθηκε.

Η διάδοχος κατάσταση ήταν τα πρώτα εργασιακά χρόνια, που ήταν ανώτερα, με όλη τη σημασία της λέξης. Εκεί άρχισε η ανοδική περίοδος. Μοναξιά μεν, όμορφη εργασία δε. Κάποια στιγμή πήρα ανάποδες στροφές και θυμήθηκα την αξία της συστηματικής άθλησης, ακόμα και χωρίς παρέα και βελτίωσα την ποιότητα της ζωής μου. Ένιωσα ευτυχισμένος. Συνειδητοποίησα πόσα χρόνια έχασα σκεπτόμενος μοιρολατρικά τη μοναξιά και τις γυναίκες που αδιαφορούσαν για εμένα. Ένιωσα για πρώτη φορά στη ζωή μου δυνατός, ότι μπορούσα να κυνηγήσω την ευτυχία με τις δυνάμεις μου και να μην αφήσω τρίτους να επηρεάζουν έντονα τη ζωή μου.

Πολύ σημαντικό ήταν το γεγονός ότι είχα ξεκινήσει από χαμηλά. Λίγα χρήματα, πολύ δύσκολη στρατιωτική θητεία, μοναξιά στο εξωτερικό. Οπότε οι πιθανότητες βελτίωσης ήταν πολλές, προς διάφορες κατευθύνσεις. Κάπου εκεί ξεκίνησα να εντατικοποιώ τις προσπάθειες κοινωνικοποίησης και βρέθηκα σε σχέση, μετά από καιρό μοναξιάς. Τότε θεωρούσα ότι είχαν παρέλθει τα χρόνια χαμένης ευτυχίας και ότι πλέον είχα τον έλεγχο της κατάστασης, ακόμα και όταν δεν ήμουν συναισθηματικά καλυμμένος.

Το παρόν αποδεικνύει ότι πλανιόμουν. Βιώνω για μία ακόμα φορά την ίδια κατάσταση με τότε. Νιώθω τη μοναξιά να με κυριεύει να μην μπορώ να προσεγγίσω την ευτυχία με ενέργειες που περνούν από το χέρι μου. Παρατηρώ ότι ζω σε μία κατάσταση που δε θα ήθελα να ξαναζήσω, αλλά δε βλέπω έξοδο διαφυγής. Το μόνο θετικό είναι ότι έχω εμπεδώσει πως δεν υπάρχουν τέλειοι άνθρωποι. Αυτό το είχα πάρει απόφαση, πριν χρόνια που είχα συνειδητοποιήσει ότι έχασα πολύ καιρό ερωτευμένος με μία κοπέλα που δεν ενδιαφερόταν. Δεν είναι ότι δεν αξίζει κάθε άνθρωπος, τουναντίον, όλοι έχουν την αξία τους. Όμως σε κανέναν δεν αξίζει να υπομένει συμπεριφορά αδιαφορίας ή εκμετάλλευσης, απ' όποιον κι αν πηγάζει αυτή.

Μετά από 6 εβδομάδες αποχής από κοινωνικές δραστηριότητες, πέραν της εργασίας, είπα να κάνω μία δοκιμή, να δω αν έχουν αλλάξει οι ανοχές μου. Τα γεγονότα έδειξαν ότι δυστυχώς απέτυχε. Τα προσπάθησα όλα: Να βγω με παρέα για ποδήλατο, όπου βαρέθηκα. Επίσης να δω έναν καλό φίλο μετά από μήνες. Κι αυτό με έκανε χειρότερα, αφού ξαναθυμήθηκα πάνω στην κουβέντα θέματα που δε θα έπρεπε να αναμοχλεύω. Τέλος να μπω σε μία μεγάλη ομάδα με κόσμο, να κοινωνικοποιηθώ και να γνωρίσω καμιά καινούρια κοπέλα. Εκεί κι αν ήταν πάτος. Όσο ωραία κι αν ήταν η δραστηριότητα, ένιωσα στο μεγαλείο της την αδυναμία μου να πλησιάσω κοπέλα που μου αρέσει και βίωσα την απογοήτευση από τον εαυτό μου, τη ματαιότητα, την απαισιοδοξία. Δεν αντέχω στη σύγκριση, στον ανταγωνισμό, στο φόβο της απόρριψης και σε πολλά άλλα που αρχικά με κάνουν αδρανή και κατόπιν μελαγχολικό. Το χειρότερο είναι ότι η έλλειψη αυτοπεποίθησης και η ανάγκη για συντροφικότητα χτυπάει άσχημα στο αντίθετο φύλο και όταν πέσεις σε τέτοια κατάσταση, δύσκολα βγαίνεις.

Ήττα κοινωνικοποίησης και τα χαμένα χρόνια συνεχίζονται. Θα έπρεπε να είχα ανέβει μόνος σε κανένα βουνό. Χωρίς γυναίκες, χωρίς προσδοκίες, χωρίς απογοητεύσεις, στη μοναχική ηρεμία της παραίτησης. Συμβιβασμός; Σαφώς. Δυστυχώς αυτές είναι οι δυνάμεις μου.