Μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων

Μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων λέγονται οι δραστηριότητες που κάνω όταν είμαι πιεσμένος και θέλω να εκτονώσω έντονα συναισθήματα. Συνήθως έχουν να κάνουν με την προσωπική ζωή, αλλά εφαρμόζονται και για περιστασιακά προβλήματα στην εργασία. Είναι αυτό που με κάνει να ισορροπώ, να ξεπερνάω καταστάσεις με λιγότερο εσωτερικό πόνο και να μην αφήνω άσχημες εξελίξεις να επηρεάσουν έντονα τη ζωή μου - η επιρροή είναι αναπόφευκτη, αλλά τουλάχιστον να μην είναι ολέθρια. Σε αυτούς περιλαμβάνεται κατά κύριο λόγο ο αθλητισμός σε κάθε μορφή του, η εργασία, η συγγραφή, η επικοινωνία με φίλους και περιστασιακά η απομόνωση.

Στη χθεσινή ποδηλατοβόλτα:

Σπύρος: Γρήγορα πάμε σήμερα.

Ποδηλάτης Πεντέλης: Εμένα μου φαίνεται ότι κινούμαστε αργά.

Νίκος: Ρε συ, κόψε ρυθμό, δε σε φτάνουμε.

Δε θα μπορούσαν να με φτάσουν, διότι μόλις είχα αποφασίσει να χωρίσω. Δε νιώθω πόνο στους μύες ή όταν νιώθω είναι ελαφρυντικό για τον πόνο που νιώθω στην καρδιά μου. Θέλω να εξαντληθώ, για να αντέξω ψυχολογικά. Και μόνο που ήμουν χτες με κόσμο, ήταν υπέρβαση για εμένα.

Χτυπάει το τηλέφωνο, ξέρω ότι είναι η πρώην που έχει ξαφνιαστεί με την απόφασή μου. Δεν το σηκώνω. Ευτυχώς μπροστά έχει ανηφόρα. Σηκώνομαι όρθιος και απορούν οι άλλοι με τις κούρσες πώς εκτοξεύτηκα. Το τηλέφωνο σταματάει να χτυπάει μετά από λίγο, για να βρω λίγη ηρεμία. Οι παλμοί έχουν φθάσει τους 180 και νιώθω όχι καλά, αλλά τουλάχιστον λιγότερο άσχημα. Ασθμαίνω, είμαι κομμάτια, αλλά νιώθω ότι ζω. Αισθάνομαι ότι έχω σε αρκετά μεγάλο βαθμό τον έλεγχο των συναισθημάτων μου και δεν τα έχω αφήσει σε μία γυναίκα που δεν αντιλαμβάνεται τις ευαισθησίες μου.

Προχθές ο Μάριος πρότεινε μοτοσυκλετιστική βόλτα στη Στενή Ευβοίας, αλλά του είπα ότι δε θα ακολουθήσω. Αφενός έκανα αντίστοιχα όμορφη διαδρομή μέσα στην εβδομάδα για τη δουλειά, αφετέρου δεν είμαι σε φάση για μοτοσυκλέτα αυτό το σαββατοκύριακο. Με την πρώτη άσχημη εικόνα στο μυαλό, κινδυνεύω να ανοίξω το γκάζι και να δω τα ραδίκια ανάποδα ή τα καρότα ίσια. "Αν έχεις το μυαλό σου αλλού, μην την καβαλάς τη ρημάδα.", είχε πει πριν χρόνια ο δάσκαλος και το εφαρμόζω ανελλιπώς.

Κάπου πρέπει να πάει η αυτή η ένταση όμως. Τρέξιμο ή Πεντέλη; Αφήνω το τρέξιμο για τις καθημερινές, που χωράει καλύτερα και αφιερώνω την Κυριακή στην Πεντέλη. Χρειάστηκε λίγος χρόνος για να πάρω την απόφαση, αλλά ήξερα ότι είναι μονόδρομος. Διπλάσιο πρωινό, νερό, κατάλληλο ντύσιμο και βουρ για το ποδήλατο. Και μόνο με την αίσθηση ότι είμαι πάνω στο ποδήλατο, νιώθω καλύτερα. Οι ανηφόρες βγαίνουν για πλάκα, δε νιώθω σχεδόν καθόλου κούραση.

Θετική έκπληξη είναι το γεγονός ότι όχι μόνο βλέπω χρώματα και εικόνες, αλλά μπορώ να τα απολαύσω. Το βουνό είναι θεϊκό, σε χαλαρώνει, σε ηρεμεί. Λίγος κόσμος, ενώ για μία ακόμη φορά κάνει την παράξενη εμφάνισή του το μαύρο ελικόπτερο που προσγειώνεται για λίγα λεπτά στην πίστα του moto-cross. Το έχω δει κι άλλες Κυριακές αντίστοιχη ώρα και μου έχει κινήσει την περιέργεια. Κάνουν μαθήματα;

Φθάνω στην κορυφή χωρίς να το καταλάβω καλά-καλά. Όχι ότι δεν κουράστηκα, αλλά δε με πτόησε η μυϊκή κόπωση. Τουναντίον χαλάρωσε το πνεύμα μου. Από τις λίγες φορές τον τελευταίο καιρό που ανέβηκα πολύ πριν τη δύση του ηλίου και έχω χρόνο μπροστά μου. Όχι μόνο για να απολαύσω περιμετρικά τη θέα, αλλά και για να ευχαριστηθώ την κατηφόρα που κέρδισα με τις δυνάμεις μου. Ρίσκο να τρέχεις πολύ, αλλά δεν παύει να είναι όμορφο. Στοιχηματίζω ότι τα αμάξια που περνάω στην κατηφόρα θα με θεωρούν παλαβό.

Κυριακή σήμερα και χαίρομαι που πλησιάζει το τέλος του σαββατοκύριακου. Δεν έχω τη διάθεση ούτε για καφέ να βγω με φίλους που με πήραν, ούτε για κάτι άλλο. Χάζεμα στο σπίτι, απομόνωση, εκτονωτική συγγραφή (καλή ώρα). Μέχρι που χαίρομαι που θα πάω αύριο στο γραφείο. Από τη μία θα οδηγήσω τη μοτοσυκλέτα μου, από την άλλη ξέρω ότι ο χρόνος στο γραφείο εκμηδενίζεται. Είναι τόση η δουλειά, που ξεχνάς τα πάντα από τον έξω κόσμο.

Η νυχτερινή μελαγχολία με κάνει να σκέφτομαι ότι δεν ξέρω αν και πότε θα βρω κάποια κοπέλα να ταιριάξω πραγματικά. Χωρίς περιστροφές, παιχνίδια, απογοητεύεις. Με αμοιβαίο ενθουσιασμό, ειλικρίνεια, αγάπη, εκτίμηση, σεβασμό. Προτιμώ όμως τη μοναξιά που έχει στο βάθος την ελπίδα, παρά να χάνω χρόνο σε μία κατάσταση που βλέπω ότι δεν οδηγεί κάπου και σου δίνει την ψευδαίσθηση της συντροφικότητας, κάνοντάς σε καθυστερείς τη ζωή σου και να αναβάλλεις τα όνειρά σου.

Η ζωή συνεχίζεται, έστω και χωρίς γλυκιά ομορφιά στο φόντο της...

Περί μοτοσυκλέτας

Η δουλειά επέστρεψε στις περσινές δραστηριότητες, οπότε σιγά-σιγά αρχίζει η ρουτίνα του γραφείου, η πίεση και η δύσκολη επαφή με κόσμο. Ευτυχώς η μετάβαση έγινε σταδιακά, οπότε δεν έπαθα μεγάλο σοκ. Έχω καλομάθει όμως, μετά από ένα ιδανικό εργασιακό εννιάμηνο και χρειάζομαι χρόνο για την προσγείωση.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει ακόμα η ελπίδα να έχω περιστασιακά μερικές όμορφες εργάσιμες μέρες. Η εργασία τρώει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας και πρέπει να μας αρέσει. Θεωρώ ότι δεν αρκεί η απόδραση του σαββατοκύριακου για να επέλθει η ισορροπία. Πάντοτε ήμουν της άποψης ότι πρέπει να έχω ωραία δουλειά, οπότε και ο ελεύθερος χρόνος αποκτάει μικρότερη σημασία.

Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι έφθασε η Παρασκευή απόγευμα και δεν ένιωθα καλά. Σκεφτόμουν ότι δε θα μου φθάσει το σαββατοκύριακο. Ότι θα προτιμούσα να ήταν Τετάρτη και να είχα μπροστά μου χαλαρές εργάσιμες ημέρες, παρά να σκέφτομαι ότι έρχονται δύο όμορφες ημέρες και μετά γραφείο.

Οι πρώτες τρεις μέρες στο γραφείο ήταν δύσκολες, αλλά μετά άρχισε λίγο να στρώνει η κατάσταση, υπό την έννοια ότι θυμήθηκα τις παλιές μου συνήθειες. Όπως όταν είχα πρωτοπιάσει δουλειά στην εταιρεία πριν χρόνια, που ήθελα τις πρώτες εβδομάδες να παραιτηθώ, έτσι και τώρα. Βγήκα βόλτα με μία καλή φίλη και της έλεγα ότι μέσα σε μία εβδομάδα νιώθω ότι θέλω να αλλάξω δουλειά. Αν γυρίσω ακόμα πιο πίσω το χρόνο, το ίδιο είχε συμβεί και με άλλα εργασιακά περιβάλλοντα τον πρώτο μήνα. Χα! Να το πρόβλημα! Δε μου αρέσουν οι έντονες αλλαγές. Σίγουρα δε θέλω ρουτίνα, αλλά έχω πολύ αργή προσαρμογή στις μεγάλες αλλαγές. Προσαρμόζομαι καλά στο τέλος, αλλά δεν παύει να είναι αργή και δύσκολη η προσαρμογή μου. Ίσως αυτός είναι ένας από τους κύριους λόγους που δε μου αρέσουν τα ταξίδια, οι μετακομίσεις και γενικότερα οι μεταβολές στο οικείο περιβάλλον μου.

Ένα από τα βασικά προτερήματα του βασιλείου των έμβιων οργανισμών είναι η ικανότητα γρήγορης προσαρμογής. Όποιος τα καταφέρνει καλύτερα με τις αλλαγές του περιβάλλοντος, κερδίζει. Άρα τι; Μειονεκτώ; Ε, ναι λοιπόν, ένα ακόμα μειονέκτημά μου. Το ίδιο ισχύει και στη μεταβαλλόμενη οικονομία, με τους πιο ευέλικτους επιχειρηματίες να μεσουρανούν. Στα συναισθηματικά, με όσους καταλαβαίνουν πώς να χειρίζονται τους άλλους, να κερδίζουν έδαφος. Σε όλα αυτά λοιπόν χάνω. Δε σημαίνει ότι εγκαταλείπω την προσπάθεια, αλλά το νιώθω ότι δεν είμαι μπροστά. Δεν πειράζει όμως, είμαι καλός στο να ανεβαίνω το ίδιο βουνό συνέχεια. Είναι κι αυτό κάτι και με δεδομένο ότι η Πεντέλη εξελίσσεται σε γεωλογικούς χρόνους, δύσκολα θα χάσω εκεί. :p

Τα καλά νέα είναι ότι θα επιδιώξω πάλι να πηγαίνω περιστασιακά στη δουλειά με το ποδήλατο και κυρίως με τη μοτοσυκλέτα. Τουλάχιστον να έχω όμορφη διαδικασία μετάβασης και όχι μποτιλιάρισμα στο αμάξι επί ώρες κάθε μέρα. Με το ποδήλατο και ακόμη περισσότερο με τη μοτοσυκλέτα, νιώθεις υπεροχή στην κίνηση. Όλοι οι άλλοι κολλημένοι, ενώ εσύ να περνάς άνετα ανάμεσα. Πιο σημαντικό όμως από το χρόνο, είναι η ψυχολογία. Μία κουραστική μετακίνηση, γίνεται ευχάριστη. Καβαλάς τη μοτοσυκλέτα και χαίρεσαι που το γραφείο είναι μακριά από το σπίτι, διότι θα την οδηγήσεις περισσότερη ώρα.

Δυστυχώς το ρίσκο είναι μεγάλο. Όπως είχε πει και ένας γνωστός, κινδυνεύεις με ένα ατύχημα να χάσεις όσο χρόνο έχεις κερδίσει. "Μάχη στα χαρακώματα" είχε αποκαλέσει τη ριψοκίνδυνη οδήγηση στην πόλη. Και δεν είχε άδικο. Όταν όμως νιώθεις ότι χαραμίζεις τη ζωή σου, με ώρες κάθε μέρα στο μποτιλιάρισμα, είναι μεγάλος πειρασμός να αλλάξεις την ανία με πάθος. Πάθος, ναι, να ανοίγεις το γκάζι και να χάνεσαι. Προσεκτικά, αλλά ομολογουμένως ριψοκίνδυνα. Δεν μπορείς όμως να το αλλάξεις, αφού έχεις αντικαταστήσει κάτι βαρετό και διαδικαστικό, με μία καθημερινή όμορφη δραστηριότητα. Κάθε μέρα πάω μία ΒΟΛΤΑ!

Υπάρχει μία σκηνή που μου έχει μείνει ανεξίτηλη. Ένα χρόνο πίσω έτρεχα στο άλσος Συγγρού και σκεφτόμουν αν είναι τρέλα να αγοράσω τη μοτοσυκλέτα ή όχι. Πόσα θα μπορούσα να χάσω από τον αθλητισμό που τόσο μου αρέσει με ένα ατύχημα στο δρόμο. Κι εκείνη τη στιγμή κοιτάζω μπροστά μου και βλέπω στο βάθος το ΚΑΤ. Ήμουν στο πάνω μέρος του άλσους που έχει θέα προς τα εκεί. "Μα τι πάω να κάνω;", σκέφθηκα προς στιγμή, αλλά είχα συσσωρεύει πολλή πίεση και κούραση από τις άπειρες ώρες στο δρόμο και ήμουν μεταξύ της αλλαγής δουλειάς και της αλλαγής του τρόπου μετακίνησης. Επειδή όμως μου άρεσε η εργασία μου, αποφάσισα να κάνω όμορφη τη μετάβαση σε αυτή.

Η μοτοσυκλέτα είχε αγοραστεί ένα χρόνο πριν, με στόχο να κάνει ευχάριστη την ανιαρή μετακίνηση στους μποτιλιαρισμένους δρόμους της Αθήνας, αλλά σύντομα πέρασε σε περιορισμένη χρήση, εξαιτίας αλλαγής του εργασιακού αντικειμένου. Θυμάμαι πολύ καλά ότι στην αρχή μου είχε κακοφανεί η αλλαγή δουλειάς, προς εκείνο που αργότερα θεώρησα πολύ καλύτερο, ακριβώς επειδή δεν οδηγούσα τη μοτοσυκλέτα. Πλέον μου αρέσει που την οδηγώ, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα το προηγούμενο είδος εργασίας κι ας έπαιρνα το αμάξι. Καβαλάω λοιπόν τη μοτοσυκλέτα, μου αρέσει, αλλά το βλέπω σαν συμβιβασμό. Είναι η τέλεια μετακίνηση για τη δεδομένη απόσταση, με τις τρέχουσες κυκλοφοριακές συνθήκες. Πόσες παραδοχές έχει όμως η προηγούμενη πρόταση; Γιατί να μην αλλάξω δουλειά και να πηγαίνω σε 15 λεπτά με τα πόδια και να είμαι χαρούμενος; Έστω σε κάτι πιο κοντινό από τα πολλά χιλιόμετρα που κάνω σήμερα κι ας μην υπάρχει μοτοσυκλέτα στην εξίσωση, γενικά να μην υπάρχει όχημα, πέρα από ποδήλατο.

______________________________________________________________________


Όπως συνέβη και με αρκετές άλλες αναρτήσεις, η συγγραφή της ξεκίνησε μερικές ημέρες πριν και θα ολοκληρωθεί σήμερα που βρήκα το χρόνο. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι έχει αλλάξει αρκετά η ψυχολογία μου σήμερα, σε σχέση με λίγες μέρες πριν. Αρκούν δύο καλές ημέρες και όλα φαίνονται πιο όμορφα.

Ευτυχώς το σοκ της αλλαγής πέρασε γρήγορα, δεν κράτησε ούτε μία εβδομάδα. Αφενός άρχισα να νιώθω καλά με την παραγωγικότητα στο γραφείο, ακόμα κι αν δε μου αρέσουν μερικές καταστάσεις εκεί. Παίρνω ικανοποίηση από την απόδοσή μου και το καλύτερο είναι ότι πλέον δεν τρέφω μεγάλες προσδοκίες για την αναγνώρισή της. Προσπαθώ να ικανοποιούμαι από την προσωπική αποτίμηση της εργασίας μου και δεν περιμένω πολλά από τρίτους. Συμβιβασμός μεν, ωφέλιμος για την ψυχική υγεία δε. Έχω πάρει απόφαση ότι οι αλλαγές δεν έρχονται, αλλά τις κυνηγάς. Άρα λοιπόν ρίχνω την ευθύνη σε εμένα που δεν κυνηγάω την αλλαγή εργασίας και δεν τα βάζω με τη μοίρα μου που δε φέρνει καλές εξελίξεις. Αφετέρου εμφανίζονται πού και πού μερικές εξορμήσεις, όπως το σημερινό μοτοσυκλετιστικό ταξίδι στην επαρχία που με αναζωογόνησε.

Είχα περάσει μερικές μέρες με λίγο ύπνο και είχε πέσει πολύ η ψυχολογία μου. Αναπλήρωσα όμως χθες και σήμερα απόλαυσα το ταξίδι, περισσότερο από το να είχα πάει εκδρομή μόνος μου. Με ικανοποιεί πολύ το γεγονός ότι γεμίζω μία εργάσιμη ημέρα με κάτι που μου αρέσει πολύ. Τι πιο όμορφο από μία εκδρομή με τη μηχανή, μία ηλιόλουστη μέρα, που περιλαμβάνει και όμορφη εργασία, ώστε να συμπληρώνει την ανάγκη για προσφορά; Γύρισα σπίτι ανανεωμένος, χαλαρωμένος και νιώθω καλύτερα σε σχέση με την περασμένη Κυριακή το απόγευμα που ήμουν χαλασμένος με την επερχόμενη εβδομάδα.

Δώσε μου σταθερές συνθήκες και θα βρω τρόπο να τις προσαρμόσω στα μέτρα μου. Επίσης θα βρω δυνάμεις να ανεχθώ όσα δεν μπορώ να αλλάξω. Μη με βάζεις όμως σε διαδικασία μεταβολής, διότι ταλαιπωρούμαι μέχρι να συνηθίσω. Θεμιτές οι αλλαγές για να σπάνε τη ρουτίνα, αρκεί να είναι μικρές και προοδευτικές. Όχι μονοτονία, αλλά ούτε και ανατροπή.

Η προσωπική ζωή χειροτερεύει πάλι. Όχι ότι είχε ξεκινήσει καλά, αλλά η ελπίδα πάντοτε υπάρχει. Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου, εδώ και χρόνια ότι δε θα αφήσω καμία γυναίκα που δεν είναι έτοιμη να δώσει, να πάρει μεγάλο κομμάτι της ζωής μου. Θα κάνω λίγο καιρό ακόμα υπομονή, μήπως δείξει θετική πρόοδο η έμπρακτη έκφραση των συναισθημάτων της κοπέλας και μετά θα εφαρμοστούν οι κλασσικοί μηχανισμοί απώθησης συναισθημάτων. Δε θα είναι πολύ δύσκολο, αφού όσο μικρότερος είναι ο χρόνος επαφής, τότε πιο εύκολα περνάνε τα συναισθήματα στη λήθη. Δεν έχω σκληρύνει, απλά προσπαθώ να μην πληγωθώ και φεύγω γρήγορα, όταν βλέπω ότι εξελίσσονται τα συναισθήματα μόνο από τη δική μου πλευρά. Άλλοι μετράνε τις γυναίκες που έριξαν, ενώ εγώ στενοχωριέμαι που μία ακόμη σχέση δε βρήκε το δρόμο της.

Passenger - Let her go, Πεντέλη, Γήπεδο Πεύκης και η ζωή προχωράει.

Η ομορφιά είναι στις ανηφόρες που επιλέγουμε να ακολουθήσουμε. Οι ευγενικοί συνοδοιπόροι είναι καλοδεχούμενοι, αλλά και μόνοι θα τις ανεβούμε.

Νυχτερινός δρομέας

Με το ξεκίνημα μίας ακόμα χαλαρής εβδομάδας, κοίταξα πίσω προς το σαββατοκύριακο, προσπαθώντας να δω τι μου άρεσε πραγματικά απ' όσα έκανα.

- Η ποδηλατοβόλτα με φίλους, μία ημέρα με απίστευτο καιρό για Νοέμβριο μήνα;

- Οι μέρες που πέρασα με την κοπέλα;

- Η μοναχική ανάβαση της Πεντέλης;

- Η χαλάρωση στο σπίτι;

- Οι διαδρομές με τη μοτοσυκλέτα;

Όλα ήταν απολαυστικά, με δεδομένο ότι νιώθω, έστω και σε ελάχιστο βαθμό, συναισθηματική κάλυψη. Όμως αυτό που πραγματικά μου άρεσε, δεν ήταν το άραγμα στο σπίτι, ούτε οι κεφάτες παρέες, ούτε το ξύπνημα με μία κοπέλα δίπλα μου που τόσο μου είχε λείψει. Δε ρίχνω την ευθύνη σε εκείνη, αλλά νομίζω ότι έχω γίνει αρκετά καχύποπτος πλέον και δεν εμπιστεύομαι εύκολα τα χαμόγελα, ούτε τις δηλώσεις ευτυχίας. Έχω δει πώς ένα γοητευτικό χαμόγελο, ένα γλυκό νάζι, μία ζεστή αγκαλιά, μπορούν σε ανύποπτο χρόνο να αντικατασταθούν με άγριο βλέμμα, απαξίωση και αποστροφή. Όχι ότι δεν ονειρεύομαι, δεν ελπίζω, δε νιώθω, αλλά προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διατηρήσω ένα προπέτασμα λογικής, μία συναισθηματική ασπίδα, η οποία ευελπιστώ να με κάνει να πονέσω λιγότερο, όταν οι εξελίξεις δεν είναι ευχάριστες. Το παραμικρό αρνητικό σημάδι, με κάνει να σκέφτομαι ότι πρέπει να κρατήσω αποστάσεις και να μην αφεθώ. Στη θεωρία πάντα, ε! Στην πράξη τα συναισθήματα εξελίσσονται, ακόμα κι αν δεν το θέλουμε, αφού αρκεί η τριβή για να τα ενεργοποιήσει.

Υπό αυτό το πρίσμα, αυτό που μου άρεσε περισσότερο ήταν η Πεντέλη. Δεν αρκεί μόνη της, αλλά είναι απαραίτητη για την ισορροπία στη ζωή μου. Είναι η δραστηριότητα που νιώθω ότι είναι απολύτως δική μου επιλογή, αντισυμβατική και άρα όχι κοινωνικά επιβεβλημένη, ούτε υποχρεωτική. Είναι αυτό που θέλω, που με γεμίζει, με κάνει να νιώθω ότι προσφέρω στον εαυτό μου. Ένα απλό, καθημερινό δώρο, που γεμίζει τις αισθήσεις, εμπλουτίζει τα όνειρά μου, με χαλαρώνει (αν και τους τελευταίους μήνες, κάθε άλλο παρά πιεσμένος είμαι) και προάγει τη ζωή μου. Ευεξία, επαφή με τη φύση, αίσθημα επίτευξης ενός στόχου, ευκαιρία για περισυλλογή, αυτοκριτική και αναθεώρηση σκέψεων και πράξεων. Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, πώς να το κάνουμε; :)

Δυστυχώς όμως η φωτοπερίοδος μίκρυνε, νυχτώνει νωρίς και οι νυχτερινές αναβάσεις, παραμονές χειμώνα, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Μένουν λοιπόν μόνο τα σαββατοκύριακα, που θα έχει σχετικά καλό καιρό και δε θα έχω υποχρεώσεις. Χμμμ... μικρή πιθανότητα να συμβαίνουν συχνά. Πρέπει επομένως να βρω κάποια εναλλακτική, μέχρι να μεγαλώσει πάλι η ημέρα και να μπορώ να απολαμβάνω καθημερινές αναβάσεις. Αν γυρίσω πίσω το χρόνο, αναπολώ τον Αύγουστο του 2013 που ανέβαινα στην Πεντέλη 4-5 φορές την εβδομάδα, χωρίς να το βαριέμαι. ΟΚ, δεν ήταν παραγωγική περίοδος, αλλά ήταν όμορφη. Παραείχα ελεύθερο χρόνο, πολλή συναισθηματική πίεση (ήτοι μοναξιά) και τη σκέδαζα από υψόμετρο χιλίων μέτρων. Ήταν ένας θεϊκός συμβιβασμός, που ευτυχώς πέρασε, αφήνοντάς μου όμορφες αναμνήσεις.

Σε συνδυασμό με όσα έγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση περί αναζήτησης της ευτυχίας μέσα από προσωπικές δραστηριότητες, ο πιο εύκολος και γνώριμος τρόπος είναι να γεμίσω τα φθινοπωρινά και χειμωνιάτικα βράδια με τρέξιμο. Δε χρειάζεται να γραφτώ σε κάποια ομάδα, ώστε να έχω ελεύθερο πρόγραμμα για να βάζω δουλειά όποτε χρειάζεται. Είναι απλό: Ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, αθλητικά ρούχα και βουρ στους δρόμους.

Δυστυχώς η νύχτα δε μου αρέσει για αθλητικές δραστηριότητες. Εξαιρέσεις αποτελούν οι δροσερές ανοιξιάτικες και καλοκαιρινές νύχτες, γεμάτες με αρώματα λουλουδιών, που έχω απολαύσει με ερασιτεχνικές ποδηλατικές ομάδες. Κατά τα άλλα, προτιμώ να είμαι σπίτι, να γράφω (καλή ώρα) στον υπολογιστή, να διαβάζω τεχνικά βιβλία, να ενημερώνομαι. Παλιότερα ξενυχτούσα καθημερινά, δουλεύοντας στον υπολογιστή, επιλέγοντας τις αθόρυβες νύχτες για να συγκεντρώνομαι καλύτερα. Για όλα τα άλλα προτιμώ τη μέρα. Διακρίνεις περισσότερες εικόνες, νιώθεις αισιοδοξία, έρχεσαι σε σιωπηρή επαφή με κόσμο.

Η συνδυαστική λύση για να αποφύγεις τη μοναχική νυχτερινή ποδηλασία, είναι το τρέξιμο σε γήπεδα. Κάποτε πήγαινα στο Ζηρίνειο της Κηφισιάς, αλλά με την πάροδο του χρόνου έγινε σχετικά αφιλόξενο. Ακόμα και μέρες που έχει λίγο κόσμο, τηρούν τον κανονισμό και δεν αφήνουν άτομα εκτός συλλόγων να τρέχουν στους διαδρόμους. Κάπως έτσι στράφηκα στο γήπεδο της Πεύκης.

Το τελευταίο παραείναι δημοφιλές, αφού, ειδικά τα απογεύματα, γεμίζει με κόσμο. Μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες, παπάδες, περπατάνε σε κάθε διάδρομο, οπότε αναγκάζεσαι να κάνεις ζιγκ-ζαγκ ανάμεσα στους πεζοπόρους και τους αργούς δρομείς, αν θέλεις να διατηρήσεις καλό ρυθμό. Το ταρτάν πριν από 4 χρόνια ήταν καταπληκτικό, φρεσκοστρωμένο, πολύ μαλακό. Πλέον έχει καταστραφεί μεγάλο κομμάτι του και έχει γίνει συνολικά χειρότερο από το σκληρό ταρτάν του Ζηρινείου. Δεν παύει όμως να είναι ωραίο.

Μέσα στα γήπεδα νιώθω ότι βρίσκομαι στο φυσικό μου περιβάλλον. Πολύ περισσότερο από μία καφετέρια ή ένα μπαρ. Κόσμος που τρέχει, φωνάζει, δυνατά φώτα, ακόμα και ο αντίλαλος στα κλειστά γήπεδα, ξυπνούν παιδικές και εφηβικές αναμνήσεις. Έτσι και το στάδιο της Πεύκης. Χαλασμένο ταρτάν, που μυρίζει αυτή την όμορφη λαστιχίλα, σε προδιαθέτει να τρέξεις. Μαλακό σε όσα σημεία έχει απομείνει, δεν είναι ό,τι καλύτερο για να σκληραγωγήσεις τις αρθρώσεις σου, αλλά ιδανικό για τρέξιμο όταν έχεις τραυματισμό.

Για να περάσω στη χθεσινή μέρα, φθάνω λοιπόν τρέχοντας μέσα από τους σκοτεινούς δρόμους της Κηφισιάς και της Πεύκης και νιώθω αναζωογονημένος με το που βλέπω τη ζωντάνια και τα φώτα του γηπέδου. Κάθε λογής κόσμος να αθλείται. Άγνωστες φυσιογνωμίες όλοι, αφού δεν πηγαίνω συχνά, σε αντίθεση με το Ζηρίνειο που είχα αρχίσει κάποτε να τους μαθαίνω. Υπολογίζω τα χιλιόμετρα και διαπιστώνω ότι πρέπει να τρέξω 11 γύρους, ώστε να καλύψω το 10άρι που θέλω, μαζί με το πήγαινε-έλα σπίτι.

Έχω αρχίσει και γίνομαι μέτριος δρομέας, από αργός. Από τους ερασιτέχνες, λίγοι με περνούν κι αυτοί επειδή τρέχουν πολύ μικρές αποστάσεις. Κόσμος ξεκινάει να τρέχει, άλλος σταματάει, εγώ ακόμα εκεί. Σε μια στιγμή, ακούω κάποιες κοπέλες να λένε "Έχουμε ακόμα 10 λεπτά πριν μας κλείσουν μέσα". Κλείνει στις 10 και η Πεύκη; Δε θα προλάβω...

Κι εκεί αρχίζει η μαγεία. Μετά από λίγα λεπτά σβήνει ο ένας από τους τέσσερις προβολείς. Προειδοποίηση Νο1. "Έχω λίγο χρόνο", σκέφτομαι. Πριν κλείσω ένα γύρο ακόμα, σβήνει ο δεύτερος. Το στάδιο αρχίζει να αδειάζει, λίγοι είμαστε οι απτόητοι. Η ομάδα ποδοσφαίρου στο μέσο του γηπέδου, τελείωσε την αποθεραπεία και είναι στις διατάσεις. Σε λίγο σβήνει ο τρίτος προβολέας και το σκηνικό γίνεται ρομαντικό. Χαμηλός φωτισμός, λίγος κόσμος που μαζεύει τα πράγματά του και ένας μόνο ποδηλάτης, που τρέχει. Ο τελευταίος προβολέας σβήνει τμηματικά. Πρώτα δύο λάμπες, μετά άλλες δύο, μέχρι να γίνει συσκότιση. Οι τελευταίοι αποχωρούμε από το γήπεδο γοητευμένοι, σε ένα ήσυχο και ήρεμο σκηνικό.

Έχω μερικά χιλιόμετρα ακόμα να τρέξω μέχρι το σπίτι και με πειράζει που θα είναι μοναχικά. Σίγουρα θα ήταν καλύτερα με καλή παρέα. Είναι όμως mental training το μοναχικό τρέξιμο και σίγουρα προσωπική επένδυση.

Γυρνώντας σπίτι ένιωσα ότι γέμισα πραγματικά τη μέρα μου με κάτι όμορφο. Ότι πρόσφερα στον εαυτό μου κάτι, που έκανε τη μέρα να μην είναι μία ακόμα εργάσιμη. Και το σημαντικό είναι ότι η προσφορά ξεκινούσε από εμένα με κατεύθυνση προς το ίδιο άτομο. Οι προσδοκίες από τρίτους μερικές φορές απογοητεύουν και είναι καλό να βρίσκουμε προσωπικές διεξόδους.

Έχω ακούσει πολλές φορές τη φράση "Η ευτυχία είναι στιγμές και όχι παρατεταμένη περίοδος.". Για κάποιο λόγο όμως δεν το έχω εμπεδώσει, δε θέλω να το πιστέψω και ακόμα ελπίζω. Ίσως ο δικός μου σκοπός ζωής είναι η ίδια η αναζήτηση της ευτυχίας, περίπου όπως την είχε ορίσει ο Επίκουρος.

Αβίαστη ανάρτηση

Αβίαστη ανάρτηση ιστολογίου, σε αντίθεση με τις περισσότερες που θέλουν απεγνωσμένα να βγουν από μέσα μου.

Πριν από χρόνια συνειδητοποίησα ότι όταν μιλούσα σε φίλους, ήθελα να βγάλω τους προβληματισμούς μου και όχι τα όνειρά μου. Σχεδόν πάντα η κουβέντα βρισκόταν γύρω από απογοητεύσεις, απαισιοδοξία, προβληματισμούς, διότι αυτές οι σκέψεις με πίεζαν και ζητούσαν διέξοδο έκφρασης. Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι αφενός γίνομαι κουραστικός, αφετέρου δεν επιτρέπω στον εαυτό μου να ασχοληθεί με όμορφα θέματα, που θα με κάνουν να ξεχνιέμαι.

Κάπως έτσι ξεκίνησα την προσπάθεια να εστιάζω στις όμορφες στιγμές, κάτι που δε μου έρχεται αυθόρμητα. Να διώχνω, έστω και προσωρινά, την απαισιοδοξία και να εκφράζω τα όμορφα που μου συμβαίνουν, ακόμα κι αν αυτά περνούν φευγαλέα από τα τείχη της απαισιοδοξίας που χτίζει άθελα το μυαλό μου. Γι' αυτό άλλωστε στις πρόσφατες αναρτήσεις εξαίρω την εργασία μου αυτήν την περίοδο. Να βιώσω και να αναγνωρίσω λίγο περισσότερο κάτι σπάνιο στην εποχή μας, τη στιγμή που συμβαίνει, αντί να φθάσω να πω μετά από μερικούς μήνες ότι δεν εκτιμούσα αυτό που είχα.

Όταν λοιπόν, σε μία χαλαρή μέρα όπως η σημερινή, ένιωσα το φθινοπωρινό ήλιο να με ζεσταίνει ευχάριστα στο πρόσωπο, θεώρησα ότι όφειλα να το γράψω. Για να θυμάμαι αργότερα ότι βίωσα κάποιες στιγμές ευτυχίας, μετά από μία περίοδο ψυχολογικής κατάπτωσης. Όπως επίσης τις περασμένες ημέρες που ποδηλατούσα του σκοτωμού για να προλάβω τους φίλους μου και περνούσα έξω από την "Τατοΐου 12" που γράφω σε άλλη ανάρτηση. Αντί για μελαγχολία, ένιωθα χαρά που είχα όλες τις αισθήσεις μου ανοικτές με το ποδήλατο και δεν είχα χρόνο να κοιτάξω αριστερά την αυλή. Έβλεπα τους φίλους μου και έκανα πλάκα, όχι για να ξεχαστώ, αλλά επειδή ένιωθα πραγματικά χαρούμενος.

Δύο ζητήματα με προβληματίζουν ως προς τα παραπάνω. Πρώτον ότι δε βρήκα μόνος μου την ευτυχία, αλλά μπήκε δειλά και αβέβαια μία κοπέλα στη ζωή μου. Είναι πολύ νωρίς για να προβλέψω οτιδήποτε. Διατηρώ, όσο μπορώ, συγκρατημένο ενθουσιασμό, διότι η εμπειρία με έχει μάθει ότι οι καταστάσεις, κάποιες φορές, αλλιώς φαίνονται και αλλιώς είναι. Κρατάς κάποια πράγματα για εσένα, ώστε να μη σωριαστείς όταν οι εξελίξεις δεν είναι επιθυμητές, αλλά τουλάχιστον να περπατήσεις αργά, σκυφτά, προς τα μπροστά. Από την άλλη βέβαια, τα όνειρα ξεπετιούνται μόνα τους, χωρίς να ρωτήσουν τη λογική και σε συνεπαίρνουν. Παρόλα αυτά, δεν κατάφερα ακόμα να εντοπίσω τη χαρά μέσα στα πλαίσια της μοναξιάς, γεγονός που θα με έκανε πιο ανεξάρτητο και πιο δυνατό. Μπορώ να ζήσω με τα βουνά και τον αθλητισμό, αλλά απλά να ισορροπήσω, όχι να είμαι ευτυχισμένος. Δε μου αρκεί κάτι τέτοιο, θέλω σταθερότερη ατομική ολοκλήρωση.

Δεύτερον, δεν έχω κλείσει το εσωτερικό κενό μου. Νιώθω μέτριος σε διάφορα και θέλω να γίνω καλύτερος, χωρίς βέβαια να ξέρω τον τρόπο. Αισθάνομαι να μου λείπουν πολλά, που δεν καλύπτει προς το παρόν ούτε μία σχέση. Όταν φθάνεις αυτό που νομίζεις ότι σου λείπει πραγματικά, συνειδητοποιείς ότι χρειάζεται κάτι ακόμα. Απληστία; Εγγενής ανεπάρκεια; Τουλάχιστον στα πλαίσια μίας όμορφης ζωής, η ανεπάρκεια είναι παραγωγική, καθώς και αιτία προόδου.

Δεν ξέρω κάτι για την επόμενη μέρα, αλλά οφείλω, στον εαυτό μου πρωτίστως, να αναγνωρίσω ότι οι τελευταίες ημέρες ήταν πολύ καλές. Μέχρι που είχα ελεύθερο χρόνο σήμερα, αλλά δεν ένιωσα τη συνήθη "κινητήριο δύναμη" να μη ωθεί σε αθλητική δραστηριότητα.

Όσο κρατήσει. Μία εβδομάδα, ένα μήνα, περισσότερο; Για τα υπόλοιπα θα υπάρχει φαντάζομαι για καιρό η Πεντέλη. :)