Τα σοκάκια

"Το λοιπόν", όπως έλεγε πάντα ένας συμφάνταρος σε κάθε του φράση και τον κορόιδευαν όλοι (ω ρε φίλε, δε θυμάμαι καν το όνομά του). ...αυτή η ανάρτηση θα είναι γλυκανάλατη. Λίγη γκρίνια, λίγη χαρά, οπότε μπορεί να διαβαστεί με κάθε διάθεση.

Η εβδομάδα ξεκίνησε μάλλον καλά, με ωραίο καιρό, παρέα με τη μοτοσυκλέτα μου. Είχα βέβαια λίγο άγχος, διότι έπεσαν κάμποσοι πελάτες για τη δεύτερη δουλειά. Είχε όμως καλή αμοιβή, ωραία δουλειά και ικανοποίηση. Επιπλέον έτυχε μετά από καιρό κάτι δημιουργικό στην κύρια εργασία μου, που μου έδωσε απρόσμενη ενέργεια για να το ολοκληρώσω. Ήταν και οι εξωτερικές δουλειές, με πολύ καλή συνεργασία και μου θύμισαν πόσο μου λείπει η περίοδος με το ελεύθερο επάγγελμα. Να ορίζεις εσύ την ποιότητα επαφής με τον πελάτη. Λιγότερα χρήματα, απουσία μοτοσυκλέτας, αλλά μάθαινα συνέχεια πολλά, είχα σταθερό κίνητρο και φυσικά χρόνο για τον εαυτό μου. Άραγε αξίζει το 9-5 για τη ζωή που κάνω τώρα;

Πάνω λοιπόν που ψιλοευχαριστιέμαι τη δουλειά και απολαμβάνω τη μετακίνηση με την Ισμήνη, σκάει μετά από χρόνια κάτι ανέλπιστο. Κρεβατώνομαι από ίωση. Την πρώτη μέρα ταλαιπωρήθηκα, τη δεύτερη βαριόμουν, αλλά την επόμενη ένιωσα μέχρι ωραία που απείχα από το τοξικό περιβάλλον του γραφείου, όπου ακούς συνέχεια συναδέλφους να εκφράζονται μίζερα. Ο γράφων τα πρήζει σε μερικούς φίλους, γράφει όλη τη μαυρίλα στο ιστολόγιο, αλλά στις υπόλοιπες διαπροσωπικές επαφές, με γνωστούς, συνεργάτες, πελάτες, βγάζει ουδέτερο ύφος ή ακόμα και ενθουσιασμό. Κυρίως στο ιστολόγιο βγαίνει η μαυρίλα και στην Πεντέλη ή στη Ρόδων εκτονώνεται. Δεν την αφήνω ανεξέλεγκτη να ξεθωριάζει τα χρώματα του κοινωνικού περιβάλλοντός μου.

Είχα επομένως πολύ χρόνο για να σκεφθώ, να ξανασκεφθώ, να χαλαρώσω, να κοιμηθώ, μέχρι να αναρρώσω. Η Ισμήνη μου έλειψε πολύ. Πριν από λίγο την καθάρισα και περιμένω πώς και πώς να την οδηγήσω αύριο. Τουναντίον, ο αθλητισμός δε μου έλειπε καθόλου. Δεν ήταν όμως τόσο παράξενο τελικά, διότι θυμάμαι καλά ότι την περασμένη εβδομάδα ήταν από τις ελάχιστες φορές στη ζωή μου που πήγα για τρέξιμο και ανέβηκα στην Πεντέλη με το ποδήλατο, χωρίς να νιώσω ότι έκανα κάτι το ιδιαίτερο. Εννοείται ότι δεν το μετάνιωσα, αφού είναι αμφότερες καλές προπονήσεις, αλλά δε με έκαναν να γεμίσω μπαταρίες, δε μου έδωσαν ενέργεια για την καθημερινότητα. Περισσότερο με ενεργοποίησε η δημιουργική εργασία που προέκυψε λίγες μέρες μετά. Είναι προφανές ότι έχω ανάγκη έκφρασης της δημιουργικότητάς μου.

Άλλες μικρές και φευγαλέες όμορφες στιγμές ήταν όταν πήγα μετά τη δουλειά να επισκευάσω το ποδήλατό μου. Το μεγαλύτερο κομμάτι της συντήρησης και επισκευής το κάνω μόνος, αλλά είναι λίγες επισκευές που θέλουν ανταλλακτικά, εργαλεία και τεχνογνωσία που δε διαθέτω. Αρχικά είχα άγχος να προλάβω τις εξωτερικές δουλειές, να προλάβω και το ποδηλατάδικο, ώστε να είναι όλα έτοιμα για την ποδηλατοβόλτα της Παρασκευής (ναι, αυτή που δεν πήγα τελικά λόγω ασθένειας - όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια, ο θεός γελάει). Μετά από μία όχι πολύ κουραστική μέρα, ανέβηκα στο ποδήλατο και έκανα μερικά χιλιόμετρα προς το ποδηλατάδικο και πίσω. Ήταν θεϊκά. Οι άλλοι μποτιλιαρισμένοι στα αμάξια, ενώ εγώ ελεύθερος στο ποδήλατο. Πώς είναι δυνατόν να έχω ξεχάσει πόσο όμορφη είναι η αστική μετακίνηση με το ποδήλατο; Πρέπει να ξαναρχίσω να πηγαίνω περιστασιακά στη δουλειά με αυτό.

Εδώ λοιπόν έρχονται τα σοκάκια του τίτλου. Για να φθάσω τα όμορφα απογεύματα στους πελάτες μου, επέλεξα συνειδητά όλες τις φορές το περπάτημα. Άλλοτε μόνο ένα χιλιόμετρο, άλλοτε πέντε. Ήταν η τέλεια αφορμή για να περπατήσω μετά τη δουλειά, αντί να μείνω στο σπίτι και να σκέφτομαι πως δεν εισπράττω πλέον ικανοποίηση από πουθενά. Ο καιρός είναι απίστευτος αυτή την εποχή, ειδικά τα απογεύματα και το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει είναι να χαθείς στα στενά της πόλης. Μου αρέσει πολύ να ανακαλύπτω μικρούς στενούς δρόμους, που σε πρώτη όψη θυμίζουν αυλή ή είσοδο χώρου στάθμευσης. Αν είσαι παρατηρητικός, διαπιστώνεις ότι κοντά σε δρόμους που περνάς χρόνια υπάρχουν πολύ όμορφα σπίτια, ωραίοι κήποι και κυρίως μαγικά δρομάκια.

Κάπως έτσι σήμερα, λίγο χαμένος, αλλά περισσότερο εσκεμμένα ξεστρατισμένος, σχεδόν διπλασίασα τη διαδρομή για να παρατηρήσω το κρυφό τοπίο των στενών της Κηφισιάς. Εκεί δε βλέπεις πομπώδεις εισόδους, αλλά δευτερεύουσες, λιγότερο φροντισμένες, με μία αύρα περασμένων δεκαετιών. Φύλλα στο δρόμο, τη φύση να οργιάζει, τους κήπους ατημέλητους, ελεύθερους να αναπτυχθούν άναρχα. Σαν κερασάκι στην τούρτα, πέτυχα στον τερματισμό του το σημερινό αγώνα δρόμου της Κηφισιάς και ζήλεψα λίγο, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν είμαι προπονημένος για να συμμετάσχω σε αγώνα με τις επιδόσεις που θα ήθελα να έχω. Το βασικότερο είναι ότι θα παρασυρθώ σε ρυθμό που θα μου κάνει περισσότερη φθορά, παρά βελτίωση. Παρ' όλα αυτά άναψε μέσα μου μία όμορφη αγωνιστική σπίθα.

Ξεκινάει η εβδομάδα αύριο. Χαίρομαι που θα πάω στη δουλειά, όχι για το συγκεκριμένο αντικείμενο εργασίας και το περιβάλλον, τα οποία θα πρέπει να αλλάξω, αλλά γιατί μου έλειψε η αίσθηση παραγωγικότητας και φυσικά η Ισμήνη.

Το στοίχημα έγκειται στην εύρεση δραστηριοτήτων που να με γεμίζουν και να δίνουν αξία στην κάθε μέρα. Εννοώ να με κάνουν να νιώθω την αξία κάθε μέρας, διότι οι αξίες υπάρχουν, ακόμα κι όταν αδυνατούμε να τις εντοπίσουμε.

Δύο ώρες

...τόσο περίπου διαρκεί η θεϊκή ανάβαση της Πεντέλης, μαζί με την ανέμελη κατάβαση. Είναι από τις καλύτερες επιλογές όταν βλέπω ότι το τοπίο γύρω μου γίνεται μαύρο, γκρι και γενικά αποχρωματίζεται.

Είχα να ανέβω ένα μήνα περίπου και πήρα σήμερα την απόφαση. Είχα κάνει μία προσπάθεια πριν από δύο εβδομάδες, αλλά βρέθηκα προ έκπληξης. Ένα από τα καλά του δυστυχώς χιλιοκαμένου βουνού είναι ότι αγνοείται από τις κυκλοφοριακές ρυθμίσεις πυροπροστασίας. Όταν έκλειναν το δρόμο προς την κορυφή της Πάρνηθας και του Υμηττού ή την πρόσβαση στο Άλσος Συγγρού, η Πεντέλη ήταν πάντα ανοιχτή. Μέχρι πέρσι αυτό. Με το που άρχισε να ομορφαίνει και να πρασινίζει λίγο το βουνό, σε συνδυασμό με τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα που ξεκίνησαν από την Καλλιτεχνούπολη, άρχισε να κλείνει τόσο ο δρόμος προς την κορυφή της, όσο και ο περιφερειακός που περνάει από πιο χαμηλό υψόμετρο και την Παλαιά Πεντέλη.

Κάπως έτσι ανέβηκα μία μέρα με δυνατό άνεμο και πάνω που πέρασα τη δυσκολότερη ανηφόρα πριν τη διακλάδωση του μοναστηριού και προσέγγισα το οροπέδιο πριν τη σπηλιά του Νταβέλη (σπήλαιο αθανάτων για την ακρίβεια), βλέπω έναν πυροφύλακα να σταματάει ένα αμάξι.

"Δεν είναι δυνατόν να κλείνουν την Πεντέλη. Τουλάχιστον θα αφήνουν τα ποδήλατα...", οπότε πάω να προσπεράσω.

- Ε! Που πας; Έχουμε Κατάσταση 4!

- Δεν μπορώ να ανέβω στην κορυφή;

- Όχι. Γύρνα πίσω και έλα μέρα με Κατάσταση 3.

...απάντησε αγενώς. Η αλήθεια είναι ότι τον προκάλεσα, διότι προσπέρασα με θράσος, έχοντας μέσα μου την αγάπη και τη γνώση του βουνού και ξέροντας ότι περισσότερο το προστατεύω με την παρουσία μου, παρά εκθέτω σε κίνδυνο το βουνό ή τον εαυτό μου. Άλλωστε ο αδιέξοδος δρόμος προς την κορυφή πρακτικά έχει μόνο θαμνώδη βλάστηση και όχι τα πεύκα που δυστυχώς τείνουν να ποινικοποιηθούν, επειδή κάποιοι είναι εγκληματικά αμελείς. Το να προστατεύουμε και αυτό το σημείο δείχνει ότι καήκαμε με το χυλό και φυσάμε το γιαούρτι.

Δεν ήθελα να τον κοντράρω, αφού ήταν εντεταλμένο όργανο και δε θα είχε νόημα η αντιπαράθεση μαζί του. Πήρα την κατηφόρα απογοητευμένος, αλλά τουλάχιστον ανέβηκα μετά από χρόνια μέχρι το μοναστήρι, έτσι για να δω πώς είναι και τελικά πήρα το δρόμο της επιστροφής.

Το καλοκαίρι οι μέρες με άνεμο έχουν πολλά καλά. Μπορείς να αθληθείς χωρίς να ζεσταίνεσαι πολύ, όντας όμως αποφασισμένος ότι θα φας τρελή κόντρα ακόμα και από πλάγιους ανέμους. Μπορείς να πας για windsurfing ή τέλος πάντων να δραστηριοποιηθείς ακόμα και με εργασία, χωρίς να ζεσταίνεσαι πολύ. Άρα, αν θέλεις κατακαλόκαιρο να μην αντιμετωπίσεις καύσωνα, χρειάζεσαι άνεμο. Κατάσταση 4, 5 και όσο πάει. Καλό είναι φυσικά που πρασίνισε το βουνό, πολύ καλό που το προστατεύουν, αλλά για εμένα μειώνονται οι εναλλακτικές.

Σήμερα όμως είχε δροσιά και μέτριο άνεμο, οπότε οι συνθήκες ήταν ιδανικές. Και το εννοώ, διότι όταν αρχίζει να κάνει κρύο πρέπει να κουβαλάς περισσότερα ρούχα μαζί σου, ενώ σε συνδυασμό με τη μείωση της φωτοπεριόδου το χειμώνα και τις βροχές, δυσκολεύεσαι να βρεις μέρα για να απολαύσεις την κορυφή. Ο λόγος που ανέβηκα όμως δεν ήταν ο καιρός, αλλά η ανάγκη για απομόνωση, η ανάγκη να δοκιμάσω τις αντοχές μου και να διασκεδάσω τις σκέψεις. Χρειάζομαι την κούραση και την εξάντληση για να αναζωογονηθώ.

Πολλή δουλειά χθες, αλλά δεν ήθελα σαββατιάτικα να γυρίσω σπίτι και να κοιμηθώ. Θα ένιωθα ότι θα είχα χάσει το Σάββατο που, κακώς, έχει εντυπωθεί και στο δικό μου μυαλό σαν μέρα διασκέδασης. Αποφάσισα λοιπόν, έστω και νυσταγμένος, να πάω να βρω τους φίλους μου. Ήταν λάθος. Από τη μία σερνόμουν από τη νύστα, από την άλλη δεν μπορούσα να κοινωνικοποιηθώ, όπως μου συμβαίνει συχνά σε περιόδους μοναχικής ζωής. Χαμόγελα γύρω μου, γέλια, άτομα που έδειχναν ευτυχισμένα. Εμένα να με κυριεύει η ανία, η κούραση, η ζήλια που δεν μπορούσα να μοιραστώ τα συναισθήματα και να βιώσω τη στιγμή. Επέστρεψα αργά μετά τα μεσάνυχτα στο σπίτι, έχοντας εκ των υστέρων διαγνώσει το λάθος μου. Θα έπρεπε να είχα μείνει σπίτι για να ξεκουραστώ. Δεν είμαι σε φάση που μπορώ να περάσω καλά με κόσμο, υπό τις συνηθισμένες δραστηριότητες των άλλων, όπως καφές, ποτό, φαγητό. Χρειάζομαι καλές αθλητικές παρέες. Να μοιραστώ τις αναπνοές και την κούραση με καλούς φίλους σε τρέξιμο, ποδηλασία, ορειβασία.

Σήμερα όμως ήξερα! Αγνόησα την παρέα που θα μαζευόταν πάλι. Ήθελα άλλωστε να αποφύγω μία πρώην που προσπαθεί να τα ξαναβρούμε, κυρίως για να μην της δίνω ελπίδες. Την ίδια που είχα αποφύγει πάλι πριν από 15 μήνες, αποφασίζοντας να βγω για ποδήλατο και γνώρισα εκείνη τη μέρα την Ιωάννα. Αυτή πρέπει να ξεχάσει εμένα κι εγώ με τη σειρά μου να ξεχάσω την Ιωάννα. Είναι άτιμος ο έρωτας, κάποιες φορές δίνεις αξία στην απόρριψη και όχι στην εκτίμηση. Τουλάχιστον από την πλευρά μου προσπαθώ να μην πληγώνω τις κοπέλες και να μη δίνω ελπίδες σε καταστάσεις που δεν έχουν μέλλον.

Σήμερα όμως δε θα έβγαινα με ποδηλάτες, αλλά μόνος. Αδυνατώ να χαμογελάσω, αδυνατώ να περάσω καλά με κόσμο, άρα χρειάζομαι απομόνωση και βουνό. Δύο δικές μου ώρες, με το ποδήλατο και την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και γρήγορα για την ανηφόρα, όχι για μία γυναίκα. Όταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο θεός γελάει, λένε κάποιοι. Αυτή τη φορά γέλασα όμως κι εγώ. Λίγο πριν φθάσω στο Κεφαλάρι, πέτυχα μία κοπέλα με ένα Yamaha MT-07, ακριβώς ίδιο με εκείνο της τύπισσας που συναντάω σπανίως στο δρόμο προς τη δουλειά. Η κοπέλα έχει ακριβώς την ίδια σιλουέτα, αλλά διαφορετικό κράνος. Δε φοράει εκείνο με τον αριθμό 93 του Marc Marquez, αλλά ένα σκούρο γκρι, για να ταιριάζει με το χρώμα της μοτοσυκλέτας. Είναι η ίδια; Τι κάνει όμως μόνη της στα βόρεια προάστια; Συνήθως τη βλέπω στο Ψυχικό και στον Καρέα. Είναι αυτή και άλλαξε κράνος ή όλες οι μουν... ...ε οι γκόμενες έχουν πάρει σκούρο γκρι MT-07; Η τύπισσα φοράει σορτσάκι και μπουστάκι λες και είναι στην παραλία, με αποτέλεσμα όλα τα αρσενικά να έχουν στρέψει το βλέμμα προς το μέρος της. Εγώ στο ποδήλατο, να σκέφτομαι: "Μπορώ να της μιλήσω; Έχει νόημα;"

Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι πολύ εύκολο για έναν φανατικό ποδηλάτη: Να επιταχύνω γρήγορα, να φθάσω στη μέγιστη καρδιακή συχνότητα και να προσπεράσω τη συνάντηση, ξεχνώντας την κοπέλα και την αδυναμία να την προσεγγίσω. Ξεκινάω να ποδηλατώ γρήγορα και αρχίζω να γελάω: "Ρε τι σου κάνει μια γυναίκα!". Ξέρω ότι τα sprint απαγορεύονται πριν από μία απαιτητική ανάβαση, ειδικά όταν είσαι στην αρχή, διότι σε κουράζουν άσκοπα, αλλά εκείνη τη στιγμή το χρειαζόμουν για να ξεπεράσω αυτό που είδα.

Συνεχίζω προς την κορυφή και ακόμα τη σκέφτομαι. Σε κάποια σημεία, απολύτως προβλέψιμος, μετανιώσω για το sprint που προηγήθηκε. Χαμογελάω πάλι με τη σύμπτωση, διότι δύο μέρες πριν είχα πάει για ποδήλατο με φίλους και είδα κάποιον μετά από 3 μήνες:

- Τι γίνεται η γυναίκα σου;

- Ποια γυναίκα; Μόνος είμαι...

- Αυτή με το MT-07 που βλέπεις στο δρόμο για τη δουλειά το πρωί.

- Χαχαχαχα. Δυστυχώς την πέτυχα δύο φορές πριν από δύο μήνες, ενώ ήμουν με το αμάξι και από τότε τίποτα. Μάλλον είναι εκπαιδευτικός σαν εσένα και το καλοκαίρι δεν πηγαίνει στη δουλειά. Δεν πειράζει, καλύτερα θα έλεγα, διότι είχα φθάσει στο σημείο να εξιδανικεύω μία γυναίκα που δεν έχω δει και δεν έχω γνωρίσει, οπότε απογοητεύουν τις περισσότερες μέρες που δεν την έβλεπα.

Τέλος πάντων, προσπαθούσα να την ξεχάσω στην ανηφόρα αλλά δεν τα κατάφερνα. "Υπομονή μέχρι την ανηφόρα του μοναστηριού. Εκεί δεν έχεις παρά να μετράς ανάσες και πεταλιές μέχρι τη διακλάδωση."

Χαμογελάω πάλι όταν στρίβω δεξιά στη διακλάδωση. "Πόσο καλά ξέρω τον εαυτό μου το και το βουνό." Είχα ξεχάσει τα πάντα μέσα στα δύο χιλιόμετρα της πιο απαιτητικής ανηφόρας.

Περιέργως το βουνό δεν έχει πολλή ησυχία. Ανεβοκατεβαίνουν κάθε λίγο αμάξια. Μάλλον πήγα νωρίς. Πέτυχα και δύο ποδηλάτες να κατεβαίνουν την ώρα που ανέβαινα. Η μία κοπέλα, κάτι πολύ σπάνιο για την Πεντέλη. Νομίζω ότι οι μόνες κοπέλες ποδηλάτισσες που έχω δει στη κορυφή της Πεντέλης είναι εκείνες που ανέβαιναν μαζί μου.

Συνήθως στα 800 μέτρα υψομέτρου ησυχάζει το σκηνικό, αλλά αυτή φορά χρειάστηκε να ανέβω ψηλότερα για να αρχίσω να νιώθω τη γαλήνη του βουνού. Να χαλαρώσω και να ακούσω το θρόισμα των φύλλων ενός απομονωμένου μικρού πεύκου, το βουητό μίας σφήκας, τον ήχο της καλολαδωμένης αλυσίδας του ποδηλάτου. Ήθελα πάνω από μία ώρα για να διώξω τις σκέψεις και να γίνω ένα με βουνό.

Μία σταγόνα ιδρώτα τρέχει στο μέτωπο. Τείνω να δένομαι με τα αντικείμενα και δε θέλω να τα αλλάζω. Κάπως έτσι έχω το ποδηλατικό μου κράνος σχεδόν οκτώ χρόνια και έχει αρχίσει να χαλάει το περιμετρικό σφουγγαράκι που μαζεύει τον ιδρώτα. Τη σκουπίζω το με το χέρι. Χαμογελάω πάλι, διότι μετά αρχίζει να γλιστράει το χέρι στο τιμόνι.

Δυστυχώς δεν είδα ούτε πέρδικες, ούτε το γεράκι, ούτε λαγό ή αλεπού. Ίσως ήταν νωρίς το απόγευμα. Έφθασα στην κορυφή, με το τοπίο να θολώνει από την υγρασία. Δεν άξιζε να κάνω στάση για φωτογραφίες, συνεπώς αναστροφή και πίσω. Το καλό αν κατεβαίνεις μέρα είναι ότι βλέπεις από μακριά τις λακκούβες στο δρόμο και τις πέτρες, οπότε μπορείς να ευχαριστηθείς γρήγορη κατάβαση.

Σπίτι τώρα που γράφω, όχι ενθουσιασμένος, αλλά σίγουρα καλύτερα από το να είχα επιλέξει τη συμβατική διασκέδαση με φίλους. Ξέρω ότι η απομόνωση δε βοηθάει για πολύ, αλλά αυτή την περίοδο προέχει να ανακτήσω τη χαμένη αυτοπεποίθηση και να βρω την προσωπική ισορροπία μου. 

Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.

Μία ώρα

Μία ώρα τρεξίματος αρκεί για να με κάνει να νιώθω ότι αξίζει που ζω την κάθε μέρα. Δέκα χιλιόμετρα σε ήσυχο περιαστικό περιβάλλον, ακόμα και μόνος, είναι η προσωπική μου επιλογή. Η δραστηριότητα που μου προσφέρει συνήθως περισσότερα από τη συναναστροφή με φίλους.

Τον τελευταίο καιρό θα έλεγα ότι έχω ηρεμήσει, όπως κάθε καλοκαίρι που πέφτει η κίνηση στους δρόμους και μειώνεται ο φόρτος εργασίας. Ο καιρός φέτος το καλοκαίρι ήταν ήπιος, χωρίς καύσωνες, καθώς και με μερικές βροχερές μέρες που μετρίαζαν τη ζέστη, οπότε ήταν ό,τι πρέπει για εξωτερικές αθλητικές δραστηριότητες. Αρκετός ελεύθερος χρόνος τα απογεύματα, άπλετος τα σαββατοκύριακα και φυσικά τον γέμισα με άθληση.

Έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν τα έντονα συναισθήματα από τις ερωτικές απογοητεύσεις, αλλά θέλω ακόμα καιρό για να πω ότι βρίσκομαι σε φάση συναισθηματικής ανεξαρτησίας. Προς το παρόν παλεύω να πετύχω όμορφες στιγμές στη ζωή μου, η οποία βρίσκεται σε φάση μάλλον ανάλατη και κουραστικά μονότονη. Η δουλειά δε με γεμίζει όσο παλαιότερα και είναι η πρώτη φορά μετά από χρόνια που σκέφτομαι σοβαρά να αλλάξω εργασία. Η δουλειά ήταν το στήριγμά μου, από το οποίο αντλούσα ευχαρίστηση και δυνάμωνα την αυτοπεποίθησή μου, αλλά τους τελευταίους μήνες δεν ισχύει πια αυτό και οφείλω να βρω τη δύναμη να ρισκάρω την αλλαγή. Με τα χρόνια έμαθα να φεύγω από σχέσεις που δεν είχαν μέλλον και τώρα ψάχνω να βρω την αντίστοιχη δύναμη για να φύγω από τη δουλειά. Η διαφορά είναι όμως ότι στην εργασία τίθεται ζήτημα βιοπορισμού, οπότε το ρίσκο είναι πολύ μεγαλύτερο από το να πληγωθείς συναισθηματικά.

Ακόμα και η συναναστροφή με φίλους, μετά από 2 μήνες άρχισε να μου δημιουργεί κορεσμό. Μου λείπουν οι αθλητικές παρέες που είχα κάποτε. Η Ισμήνη, ο Γιάννης και άλλοι. Καλοί φίλοι σε συνδυασμό με όμορφα κοινά αθλητικά ενδιαφέροντα.

Παραμένω όμως αθλητής στην ψυχή. Ξέρω ότι όταν το τοπίο μαυρίζει τριγύρω μου, μπορώ να εισπράξω χαρά και ικανοποίηση, αναζητώντας τα όρια του σώματος. Κάπως έτσι, άρχισα να πιέζομαι τα απογεύματα για να κάνω το πρώτο διστακτικό δρομικό βήμα. Τα επόμενα είναι πιο εύκολα και σιγά-σιγά γίνονται άλματα.

Άρχισα να μη μετράω το χρόνο, διότι αφενός πιέζομαι περισσότερο απ' όσο πρέπει για να φθάσω παλαιές επιδόσεις και τραυματίζομαι, αφετέρου εισάγω άγχος σε κάτι πολύ όμορφο και χάνω τη δυνατότητα χαλάρωσης. Ειδικά μετά από μία πιεστική μέρα στη δουλειά, το μυαλό πρέπει να εστιάζει στα όμορφα και όχι να νιώθει την πίεση του χρόνου.

Συνήθως τρέχω δέκα χιλιόμετρα στην περιοχή της Εκάλης στον ποδηλατόδρομο της οδού Ρόδων. Χρόνια τώρα έχει γίνει χώρος συγκέντρωσης πεζοπόρων, δρομέων και ποδηλατών. Είναι η μία ώρα που είναι όλη δική μου. Η προσωπική μου επιλογή για να με κάνει να νιώθω κάτι όμορφο σε μία δύσκολη καθημερινή. Δύσκολη όχι από αντικειμενικά προβλήματα, αλλά κυρίως από τις προσωπικές μου σκέψεις, την απαισιοδοξία και τη μοναξιά που με κυριεύει. Πολλή ηρεμία και μπόλικος ελεύθερος χρόνος καταλήγουν σε αρνητικές σκέψεις.

Αρχικά χρειάζεται πολλή επιμονή για να ξεκινήσω το τρέξιμο. Μπορεί να μου πάρει ακόμα και σαράντα δρομικά λεπτά για να φθάσω στη νιρβάνα του δρομέα. Ποτέ όμως δεν το έχω μετανιώσει. Ειδικά αυτή την εποχή που η θερμοκρασία είναι καλή και η μέρα κρατάει μέχρι αργά το απόγευμα, απολαμβάνω το ήπιο φως λίγο πριν τη δύση του ηλίου, αλλά και το δειλινό.

Γενικά τείνω να συγκρίνομαι με κόσμο, να ζηλεύω και τελικά να απογοητεύομαι. Όμως όταν τρέχω βρίσκομαι στη σφαίρα της ευτυχίας. Δε με νοιάζει τίποτε γύρω μου. Μόνο στην αρχή με γυροφέρνουν διάφοροι προβληματισμοί, αλλά σύντομα τους προσπερνάω και έχω μόνο την ανηφόρα να με απασχολεί. Ωραίο περιβάλλον μέσα στα δέντρα, με κόσμο που μοιράζεται το χώρο με ευγένεια. Πρόσφατα συνάντησα έναν ηλικιωμένο κύριο να περπατάει στο στενό πεζοδρόμιο. Κατέβηκα στο δρόμο για να του δώσω χώρο, αλλά πρόλαβε και κατέβηκε πρώτος.
"Ευχαριστώ", του λέω και ακολούθησε με στόμφο η απάντηση:
"Εγώ σε ευχαριστώ!".
Άγνωστος κόσμος που σε χαροποιεί με μία μικρή επαφή. Δυστυχώς με τους οικείους μας έχουμε πράγματα που μας δένουν, αλλά και διαφορές που με τον καιρό διογκώνονται. Ενώ με τους ξένους δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε.

Κάπως έτσι, με λίγο τρέξιμο και ποδήλατο πέρασε το καλοκαίρι. Μικρές ενέσεις ομορφιάς για να με κάνουν να αντέξω την καθημερινότητα. Η Ισμήνη τακτικά να προσφέρει ωραίες στιγμές. Μου έλειπε όμως το όμορφο αίσθημα που είχα νιώσει στα μέσα του καλοκαιριού με τους φίλους. Κάπου εκεί έγινε το θαύμα: Πήρε ένας καλός μου φίλος ένα KTM Duke 250. Έφαγα πάνω από ένα μήνα να του κάνω προτάσεις για μοτοσυκλέτες και είχα καταλήξει στο Duke 390.

Θεωρώ ότι για κάποιον που έχει ωριμάσει, δεν υπάρχει ο κίνδυνος της ισχύος από μοτοσυκλέτες μεσαίου κυβισμού. Δεν είναι όπως ένα παιδί 20 χρονών που κινδυνεύει και με μηχανάκι 10 ίππων, επειδή θα τρέχει σε σημεία που δεν πρέπει, έχοντας άγνοια και κυρίως αδιαφορία κινδύνου. Προσπάθησα λοιπόν να τον πείσω να πάρει κάτι μέτριας ισχύος, ώστε να κερδίσει από τη ροπή χαμηλά και την ασφάλειά της, αντί να πάρει μοτοσυκλέτα 125 cc. Δυστυχώς με άκουσε μόνο εν μέρει και κατέληξε σε Duke 250, φοβούμενος τη μεγαλύτερη ισχύ, αλλά σεβάστηκα την επιλογή του.

Το οδήγησα για λίγο. Πάρα πολύ όμορφο εμφανισιακά, όπως όλα τα μικρά (125, 200, 250, 390) Duke, αλλά μου φαινόταν παιχνιδάκι. Η ροπή χαμηλά ανύπαρκτη, το ζύγισμα χειρότερο από την Ισμήνη, ο ήχος του κινητήρα θύμιζε γκρινιάρικο γατί, η αίσθηση ποιότητας πολύ χαμηλότερη από τη δική μου μοτοσυκλέτα. Μόνο ο συμπλέκτης και ο λεβιές των ταχυτήτων ήταν πολύ προσεγμένοι.

Καβάλησα ξανά την Ισμήνη και κατάλαβα την αξία της. Όπως με το MT-09, που μου φαινόταν πολύ καλύτερο, έτσι κι ακόμα περισσότερο συνειδητοποίησα τη διαφορά της καλύτερης μοτοσυκλέτας.

"Πώς σου φάνηκε;", με ρώτησε. Δεν ήθελα να τον απογοητεύσω, μόλις την είχε αγοράσει. Να του πω ότι είναι κατά πολύ κατώτερη της Ισμήνης; Απάντησα απλά αναφέροντας τα θετικά που διαπίστωσα. Δεν ήθελα να του στερήσω τον ενθουσιασμό της νέας του αγοράς. Άλλωστε όποια μηχανή και να πάρεις, πάντοτε υπάρχει μία καλύτερη ή διαφορετική που θα κάνει τη δική σου να φαίνεται λίγη. Έτσι είχα αισθανθεί με την οδήγηση του MT-09 πριν από ένα μήνα. Ακόμα κι αυτό να είχα τώρα, υπάρχουν άλλες καλύτερες μοτοσυκλέτες που θα το έκαναν να ωχριά μπροστά τους.

Ανέλαβα λοιπόν να τον μυήσω στα πρώτα του βήματα με μοτοσυκλέτα, καθότι είχε εμπειρία μόνο από παπί. Περάσαμε την τελευταία εβδομάδα μερικές από τις πιο ωραίες μέρες του καλοκαιριού με βόλτες στα παράλια της ανατολικής Αττικής. Εγώ να φεύγω από τη δουλειά με τη μηχανή, κάνοντας κάμποσα χιλιόμετρα για να τον πάρω και να πάμε βόλτα με τις μηχανές. Από τις καλύτερες εμπειρίες.

Είναι γεγονός ότι παρόλο που λατρεύω την Ισμήνη, την έχω στο μυαλό μου ως εξαιρετικό εργαλείο μετακίνησης και όχι για τον ελεύθερο χρόνο. Ο ελεύθερος χρόνος για εμένα είναι άθληση: Τρέξιμο, ποδηλασία, κολύμβηση, wind surfing, ακόμα και περπάτημα. Όμως μετά τις παρεΐστικες μηχανόβολτες, κατάλαβα ότι η μηχανή μπορεί να με κάνει πραγματικά χαρούμενο, ακόμα και συγκρινόμενη με το τρέξιμο.

Με αυτό το σκεπτικό, σήμερα το απόγευμα φεύγοντας από τη δουλειά, είπα να ανέβω για μία ακόμη φορά στον Υμηττό με την Ισμήνη. Έφυγα μάλλον πιεσμένος από το γραφείο, αλλά σχετικά ξεκούραστος. Η μοτοσυκλέτα με αναζωογόνησε με τις βόλτες τις τελευταίες ημέρες και ανακάλυψε τη χαμένη ενέργεια που είχα μέσα μου. Ανέβηκα λοιπόν παρέα με την Ισμήνη το απόγευμα. Σίγουρα με το ποδήλατο είναι καλύτερα, αλλά με τη μηχανή ο χρόνος εκμηδενίζεται. Στον περιορισμένο χρόνο που έχεις μία εργάσιμη ημέρα, μπορείς να βρεθείς εύκολα σε υπέροχα μέρη.

Ανέβηκα χαλαρά την ανηφόρα, θαύμασα το τοπίο, αλλά μου έλειπε η αίσθηση κατάκτησης της ανηφόρας με τις δυνάμεις μου, καθώς και η ησυχία του ποδηλάτου. Η Ισμήνη ακούγεται υπέροχα, αλλά το θρόισμα των φύλλων είναι ανώτερο. Σταμάτησα λοιπόν στο δρόμο που κατεβαίνει προς Παπάγου και ξάπλωσα κάτω για 20 λεπτά. "Απίστευτο! Είναι καθημερινή, μετά τη δουλειά και βρίσκομαι εδώ!". Χαλάρωσα. Σίγουρα μου έλειπε κάποια καλή παρέα, αλλά ακόμα κι έτσι περνούσα ωραία.

Πήρα το δρόμο της επιστροφής, μπήκα στον πανικό των μποτιλιαρισμένων δρόμων και άρχισα να βάζω στόχους για τις επόμενες εξορμήσεις. Σ' ευχαριστώ Ισμήνη! :)