Ναι, το ξέρω, οι τελευταίες δημοσιεύσεις πραγματεύονται το ίδιο ζήτημα. Είναι πέρα από τον έλεγχό μου, οπότε το γράφω και το ξαναγράφω, μπας και ξυπνήσουν κρυφές δυνάμεις μέσα μου, πάρω ανάποδες στροφές και αναζητήσω πιο θαρραλέα την ευτυχία, όπως την ονειρεύομαι.
Ας αρχίσουμε με τα ωραία. :)
Είδα φίλους που είχα να δω χρόνια. Πήγα μαζί τους σε παραλίες, καφετέριες, ταβέρνες, μπαράκια, κάτι που είχα να κάνω χρόνια. Μέχρι κι εκείνοι έπαθαν σοκ που με είδαν σε τέτοια μέρη. Αρχικά ήταν πολύ όμορφα, αλλά στη συνέχεια διαπίστωσα ότι είμαι έξω από τα νερά μου. Ήταν καλά για μερικές εβδομάδες, αλλά ένιωσα κορεσμό. Μερικές δραστηριότητες για εμένα έχουν αξία μόνο όταν γίνονται σπάνια. Επίσης γνώρισα κόσμο, πέρασα καλούτσικα μαζί τους και απέκτησα μερικές εικόνες που γενικά αποφεύγω. Για αλλαγή ήταν καλά.
Ο καλός καιρός και το εργασιακό αντικείμενο μού επιτρέπουν να παίρνω σχεδόν καθημερινά τη μοτοσυκλέτα στη δουλειά και την έχω κατευχαριστηθεί στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Ο Αύγουστος για τους Αθηναίους είναι τέλειος για δουλειά. Έχουν φύγει σχεδόν όλοι, οπότε κινείσαι χαλαρά και άνετα στις λεωφόρους. Κι άσε τους άλλους να πήζουν στα νησιά όπου έχει μετακινηθεί προσωρινά μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Το έπαθα πέρσι για να κάνω το χατίρι μίας κοπέλας, αλλά φέτος ευτυχώς το γλίτωσα. Η καθημερινή οδήγηση της μηχανής με κάνει χαρούμενο. Περιμένω πώς και πώς το απόγευμα για να την οδηγήσω για την επιστροφή στο σπίτι. Δε νιώθω καν την ανάγκη να τρέξω, αρκεί και μόνο η σκέψη ότι με μία κίνηση του καρπού μπορώ να κινηθώ ταχύτατα, αν το επιθυμήσω.
Τι άλλο; Μα φυσικά η ανάβαση της Πεντέλης μετά από σχεδόν δύο μήνες. Λίγο οι παρέες με ποδηλάτες που έκαναν πιο ήπιες ασφάλτινες ή δύσκολες βόλτες χωμάτινες, λίγο η κοπέλα, κόντεψα να ξεχάσω την αξία της Πεντέλης. Αυτή τη φορά ανέβηκα χαλαρός, δεν είχα πιέσεις από τη δουλειά ή άλλες. Απόλαυσα τόσο την ανάβαση, όσο και την κατάβαση. Η δυσκολία της απαραίτητη για την επακόλουθη πνευματική χαλάρωση, η θέα της ανυπέρβλητη, η ελευθερία της κατηφόρας ονειρεμένη. Λίγοι επισκέπτες, κυρίως με αμάξια, ένας προπονημένος ποδηλάτης που με προσπέρασε, ένας υπέροχος ήλιος να με περιμένει να φθάσω στην κορυφή πριν δύσει και η ατμοσφαιρική διαύγεια να μου επιτρέπει να δω το Αιγαίο Πέλαγος πίσω από την Εύβοια, φθάνοντας στην κορυφή του βουνού. Πώς γίνεται να ξέρω μεν την αξία του βουνού, αλλά στην πράξη να μην τη νιώθω πάντοτε, ώστε να ξεκινάω πιο συχνά για την ανάβαση; Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, δεν πρέπει να το αμελώ, ούτε να περιμένω να νιώσω άσχημα για να αναζητήσω την εκτόνωση στο βουνό.
Δρομικά έχω βελτιωθεί λίγο και απολαμβάνω συχνότερα όμορφες διαδρομές. Λίγο με ταλαιπωρεί ο υποκνημιδικός μυς, όταν πάω να ρίξω το χρόνο, οπότε συμβιβάζομαι με πιο αργό ρυθμό και ευελπιστώ με τον καιρό να βελτιωθώ, όπως έγινε με άλλου είδους ασκήσεις που κάνω συχνά. Υψηλή αξία και το τρέξιμο στη ζωή μου, ακόμα και χωρίς παρέα.
Πάμε στα άσχημα. :(
Κάνω το ίδιο λάθος. Ναι, κάνω το ίδιο λάθος. Το ίδιο. Ναι, ναι και πάλι ναι. Πώς αλλιώς να το πω; Το βλέπω, αλλά φοβάμαι τη θλίψη του χωρισμού και μένω σε κάτι που μου προσφέρει μικρό χρόνο έντονης χαράς, αλλά παρατεταμένα διαστήματα προβληματισμού. Για τρίτη φορά προσπάθησα να λύσω το θέμα με συζήτηση, η οποία είχε, όπως και τις άλλες φορές, πρόσκαιρα αποτελέσματα και μετά από μερικές ημέρες έδειξε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Ένας ερωτευμένος ποδηλάτης και μία σχετικά απαθής αλλά πάρα πολύ όμορφη γυναίκα, σε κάτι που δε θα έλεγα όμορφη σχέση. Διατηρώ ακόμα μερικές παράλογες ελπίδες και ταυτόχρονα αναζητώ δυνάμεις για να ξεφύγω.
Κάποιος να μου δώσει δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου