2012

...είναι το έτος στο οποίο θα ήθελα να επιστρέψω. Για την ακρίβεια, από το 2011 έως το τέλος του 2013 ήταν μία από τις καλύτερες περιόδους της ζωής μου, υπό την έννοια ότι είχα συναισθηματική ανεξαρτησία για παρατεταμένη χρονική περίοδο.

Τρέξιμο, ποδηλασία, windsurfing, τις περισσότερες φορές με ενθουσιασμό. Μικρά τα χρονικά διαστήματα που επηρέαζε έντονα τη σκέψη μου κάποια κοπέλα, ενώ τον περισσότερο καιρό ήμουν ανέμελος. Σπάνια υπήρχε πίεση στη δουλειά, οπότε υπήρχε χρόνος για άφθονη άθληση. Η μοτοσυκλέτα δεν υπήρχε, τα χρήματα ήταν λιγότερα, σχέση δεν υπήρχε, αλλά ζούσα μία σχεδόν σταθερή κατάσταση ευτυχίας. Μπορούσα να απολαμβάνω σχεδόν την κάθε ημέρα και να χαμογελάω με κάθε ευκαιρία.

Σίγουρα είναι καλύτερες οι περίοδοι που περνάω σε μία σχέση, τουλάχιστον όταν αυτή πηγαίνει καλά, υπάρχει επικοινωνία με το έτερον ήμισυ και αμοιβαίο ενδιαφέρον. Όμως τα όνειρά μου για κοινή πορεία δυστυχώς γκρεμίζονται και ξαναγκρεμίζονται. Έχω πραγματικά κουραστεί να ονειρεύομαι βιαστικά και μετά να τρέχω ανάμεσα στα συντρίμμια των προσδοκιών μου.

Η σχέση πλησιάζει στο τέλος της και ήδη εμφανίζονται αρκετά συχνά μέρες όπου δεν μπορώ να χαμογελάσω, που κοιτάζω τον κόσμο να περνάει καλά, ενώ είμαι προβληματισμένος. Το καλό της υπόθεσης είναι ότι η δουλειά είναι χαλαρή, η κίνηση στους δρόμους ελάχιστη και ο ελεύθερος χρόνος σαφώς περισσότερος. Ο Αύγουστος ήταν ο πιο ξεκούραστος μήνας. Επένδυσα σε άθληση, είδα παρέες που είχα να δω καιρό και πέτυχα όμορφες στιγμές. Η μοτοσυκλέτα πιστή σύντροφος στις καθημερινές μετακινήσεις μου, με κάνει χαρούμενο σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού, σε κάθε στροφή, σε κάθε άγγιγμά της.

Η ποδηλασία σταθερή αξία, είτε με παρέες, είτε στην ανάβαση της Πεντέλης. Ακόμα κι αν τα χρώματα αρχίζουν να γίνονται γκρι με τη σκέψη της επερχόμενης μοναχικής περιόδου, πάντα θα υπάρχει η κορυφή του βουνού να μου δίνει το αίσθημα χαλάρωσης, ηρεμίας και υπεροχής. Τρέξιμο λίγο πιο αραιά, λόγω του υποκνημιδικού μυ που παραπονιέται όταν αυξάνω την ταχύτητά μου. Σύνεση και περιστασιακή αποχή από αυτό, μέχρι να ανακάμψει. Διαφορετικά θα είχα ήδη προγραμματίσει μερικούς δρομικούς αγώνες.

Ιδανικά θα ήθελα να λήξει αυτή η σχέση και να γνωρίσω μία καλή κοπέλα. Δε θα με πείραζε όμως να γυρίσω στο 2012 στο δίπτυχο εργασία-αθλητισμός και να μη σκέφτομαι καμία. Είναι πιο ασφαλής επιλογή από το ρίσκο μίας ακόμα σχέσης που θα με εκτοξεύσει στα σύννεφα και κατόπιν θα με στείλει στο υπέδαφος. Είναι όμως επιλογή; Τα τελευταία χρόνια δείχνουν πως όχι. Γνωρίζω κάποια γυναίκα, ενθουσιάζομαι και κατόπιν η συμπεριφορά της αποκλίνει από τη δική μου ζεστασιά και αγάπη. Φίλοι λένε ότι κάτι φταίει στη δική μου συμπεριφορά. Δεν μπορεί να είναι όλες το ίδιο ψυχρές. Θα ήθελα πολύ να καταλάβω τι συμβαίνει κι αν κάνω κάτι λάθος. Ακόμα όμως κι αν είναι σωστή η δική μου συμπεριφορά, η Φύση την ορίζει ως απροσάρμοστη. Επιβιώνουν όχι οι απόλυτα καλύτεροι, αλλά εκείνοι που προσαρμόζονται στο περιβάλλον, αντί να περιμένουν τις κατάλληλες συνθήκες για να ταιριάξουν.

Μάλλον ανήκω στο βουνό...

Μην ξανακάνεις τα ίδια λάθη

Ναι, το ξέρω, οι τελευταίες δημοσιεύσεις πραγματεύονται το ίδιο ζήτημα. Είναι πέρα από τον έλεγχό μου, οπότε το γράφω και το ξαναγράφω, μπας και ξυπνήσουν κρυφές δυνάμεις μέσα μου, πάρω ανάποδες στροφές και αναζητήσω πιο θαρραλέα την ευτυχία, όπως την ονειρεύομαι.

Ας αρχίσουμε με τα ωραία. :)

Είδα φίλους που είχα να δω χρόνια. Πήγα μαζί τους σε παραλίες, καφετέριες, ταβέρνες, μπαράκια, κάτι που είχα να κάνω χρόνια. Μέχρι κι εκείνοι έπαθαν σοκ που με είδαν σε τέτοια μέρη. Αρχικά ήταν πολύ όμορφα, αλλά στη συνέχεια διαπίστωσα ότι είμαι έξω από τα νερά μου. Ήταν καλά για μερικές εβδομάδες, αλλά ένιωσα κορεσμό. Μερικές δραστηριότητες για εμένα έχουν αξία μόνο όταν γίνονται σπάνια. Επίσης γνώρισα κόσμο, πέρασα καλούτσικα μαζί τους και απέκτησα μερικές εικόνες που γενικά αποφεύγω. Για αλλαγή ήταν καλά.

Ο καλός καιρός και το εργασιακό αντικείμενο μού επιτρέπουν να παίρνω σχεδόν καθημερινά τη μοτοσυκλέτα στη δουλειά και την έχω κατευχαριστηθεί στους άδειους δρόμους της Αθήνας. Ο Αύγουστος για τους Αθηναίους είναι τέλειος για δουλειά. Έχουν φύγει σχεδόν όλοι, οπότε κινείσαι χαλαρά και άνετα στις λεωφόρους. Κι άσε τους άλλους να πήζουν στα νησιά όπου έχει μετακινηθεί προσωρινά μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Το έπαθα πέρσι για να κάνω το χατίρι μίας κοπέλας, αλλά φέτος ευτυχώς το γλίτωσα. Η καθημερινή οδήγηση της μηχανής με κάνει χαρούμενο. Περιμένω πώς και πώς το απόγευμα για να την οδηγήσω για την επιστροφή στο σπίτι. Δε νιώθω καν την ανάγκη να τρέξω, αρκεί και μόνο η σκέψη ότι με μία κίνηση του καρπού μπορώ να κινηθώ ταχύτατα, αν το επιθυμήσω.

Τι άλλο; Μα φυσικά η ανάβαση της Πεντέλης μετά από σχεδόν δύο μήνες. Λίγο οι παρέες με ποδηλάτες που έκαναν πιο ήπιες ασφάλτινες ή δύσκολες βόλτες χωμάτινες, λίγο η κοπέλα, κόντεψα να ξεχάσω την αξία της Πεντέλης. Αυτή τη φορά ανέβηκα χαλαρός, δεν είχα πιέσεις από τη δουλειά ή άλλες. Απόλαυσα τόσο την ανάβαση, όσο και την κατάβαση. Η δυσκολία της απαραίτητη για την επακόλουθη πνευματική χαλάρωση, η θέα της ανυπέρβλητη, η ελευθερία της κατηφόρας ονειρεμένη. Λίγοι επισκέπτες, κυρίως με αμάξια, ένας προπονημένος ποδηλάτης που με προσπέρασε, ένας υπέροχος ήλιος να με περιμένει να φθάσω στην κορυφή πριν δύσει και η ατμοσφαιρική διαύγεια να μου επιτρέπει να δω το Αιγαίο Πέλαγος πίσω από την Εύβοια, φθάνοντας στην κορυφή του βουνού. Πώς γίνεται να ξέρω μεν την αξία του βουνού, αλλά στην πράξη να μην τη νιώθω πάντοτε, ώστε να ξεκινάω πιο συχνά για την ανάβαση; Είμαι Ποδηλάτης Πεντέλης, δεν πρέπει να το αμελώ, ούτε να περιμένω να νιώσω άσχημα για να αναζητήσω την εκτόνωση στο βουνό.

Δρομικά έχω βελτιωθεί λίγο και απολαμβάνω συχνότερα όμορφες διαδρομές. Λίγο με ταλαιπωρεί ο υποκνημιδικός μυς, όταν πάω να ρίξω το χρόνο, οπότε συμβιβάζομαι με πιο αργό ρυθμό και ευελπιστώ με τον καιρό να βελτιωθώ, όπως έγινε με άλλου είδους ασκήσεις που κάνω συχνά. Υψηλή αξία και το τρέξιμο στη ζωή μου, ακόμα και χωρίς παρέα.

Πάμε στα άσχημα. :(

Κάνω το ίδιο λάθος. Ναι, κάνω το ίδιο λάθος. Το ίδιο. Ναι, ναι και πάλι ναι. Πώς αλλιώς να το πω; Το βλέπω, αλλά φοβάμαι τη θλίψη του χωρισμού και μένω σε κάτι που μου προσφέρει μικρό χρόνο έντονης χαράς, αλλά παρατεταμένα διαστήματα προβληματισμού. Για τρίτη φορά προσπάθησα να λύσω το θέμα με συζήτηση, η οποία είχε, όπως και τις άλλες φορές, πρόσκαιρα αποτελέσματα και μετά από μερικές ημέρες έδειξε ότι δεν άλλαξε τίποτα. Ένας ερωτευμένος ποδηλάτης και μία σχετικά απαθής αλλά πάρα πολύ όμορφη γυναίκα, σε κάτι που δε θα έλεγα όμορφη σχέση. Διατηρώ ακόμα μερικές παράλογες ελπίδες και ταυτόχρονα αναζητώ δυνάμεις για να ξεφύγω.

Κάποιος να μου δώσει δύναμη.

Ένα καλοκαιρινό βράδυ

Η εβδομάδα πέρασε γρήγορα. Δεν είχε τίποτε το δύσκολο, πέρα από το λίγο ύπνο που με ταλαιπώρησε. Οι όμορφες ημέρες περιορίστηκαν σε μία έξοδο με φίλη που είχα να δω χρόνια και κυρίως στην πρώτη δοκιμή των καινούριων μου δρομικών παπουτσιών.

Ακούγεται παράξενο κι όμως το τρέξιμο είναι από τις λίγες δραστηριότητες που έχουν εγγυημένη ευχαρίστηση. Δεν το έχω μετανιώσει ποτέ που βγήκα και πάντοτε γυρνάω στο σπίτι νιώθοντας όμορφα. Μετά από τρία χρόνια και παραινέσεις από έναν φίλο μαραθωνοδρόμο, πήρα την απόφαση να αγοράσω δρομικά παπούτσια. Λίγο ο ενθουσιασμός, λίγο η εξαιρετική απορροφητικότητα των νέων παπουτσιών, που είναι ό,τι καλύτερο έχω δοκιμάσει, κατέβασα κατά τρία λεπτά το χρόνο της προπονητικής μου διαδρομής των δέκα χιλιομέτρων, χωρίς να νιώθω ότι καταπονώ το σώμα μου. Η αίσθηση και το αποτέλεσμα με γέμισαν πρόσκαιρα αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία. Με έμφαση στο "πρόσκαιρα" όμως.

Η εβδομάδα είχε μπόλικη οδήγηση της μοτοσυκλέτας, γεγονός που με αναζωογονούσε καθημερινά. Μία συνεχής πάλη ενδορφινών και αυτοσυγκράτησης, ώστε η έπαρση να μη με οδηγήσει σε υπερβολές. Υπήρξε μία επικίνδυνη στιγμή που ένιωσα ότι είχα την τύχη με το μέρος μου, αλλά αυτό δεν περιόρισε την έντονη επιθυμία μου να απολαμβάνω κάθε στιγμή μαζί της.

Η δουλειά άλλοτε ουδέτερη, άλλοτε ανιαρή, άλλοτε όμορφη, κύλησε σε στρωτούς ρυθμούς. Μάλλον μου έκανε καλό για να ξεχνάω για λίγο την αίσθηση μοναξιάς που τον τελευταίο καιρό μου δίνει η σχέση μου. Η κοπέλα σχετικά απόμακρη, νιώθω ότι τη χάνω τις μέρες που δε βλεπόμαστε, οι οποίες τείνουν να αυξάνονται με τον καιρό. Αν και περνάμε υπέροχα μαζί, ο κοινός χρόνος τείνει να περιορίζεται και τον υπόλοιπο καιρό δείχνει απορροφημένη από τις δραστηριότητές τις, θέτοντας τη σχέση σε χαμηλή προτεραιότητα.

Έχω ξαναγράψει στο ιστολόγιο ότι είχα χάσει κάποια χρόνια, όντας ερωτευμένος με κοπέλα που δεν ενδιαφερόταν και έπαιζε μαζί μου, καθώς σε με άλλη σε σχέση που ένιωθα ότι δε μου έδινε το χρόνο και το ενδιαφέρον που θα ήθελα. Είχα πει ότι δε θα επιτρέψω στον εαυτό μου να το ξαναζήσει αυτό, γι' αυτό και τερματίζω σχετικά γρήγορα σχέσεις όταν βλέπω ότι χάνεται η ουσιαστική επαφή με το έτερον ήμισυ. Κάπου εδώ είμαι τώρα, στο μεταίχμιο της απόφασης να απομακρυνθώ από μία κοπέλα με την οποία είμαι σφόδρα ερωτευμένος.

Προσπαθώ με τη λογική μου να δω ξεκάθαρα την κατάσταση. Σκέφτομαι ότι τα όνειρά μου μαζί της, έχουν έρεισμα τις πρώτες μέρες που τη γνώρισα, που είχε βγάλει πολύ ζεστή συμπεριφορά και συναντιόμασταν σε καθημερινή βάση. Εκεί ενθουσιάστηκα, έτσι ερωτεύτηκα, αλλά αυτή ήταν μία κατάσταση που δεν είχε διάρκεια και από την οποία η συμπεριφορά της αποκλίνει όσο περνάει ο καιρός. Δεν είναι αυτό που ονειρεύομαι από μία σχέση, δε με κάνει ευτυχισμένο. Αντιθέτως, με κάνει να ανυπομονώ να επικοινωνήσω μαζί της και να υποφέρω τον περισσότερο καιρό που είναι απόμακρη, όπως αυτή τη στιγμή που γράφω. Προσπαθώ να κάνω δραστηριότητες για να απαλύνω τον πόνο της απόστασης της απουσίας επικοινωνίας, αντί να τις κάνω χαρούμενος με τη σκέψη της και το φόντο μίας ζεστής σχέσης.

Προσπαθώ να γράφω τις σκέψεις μου, μήπως και πάρω μίαν ώρα αρχύτερα την απόφαση του χωρισμού, διότι γνωρίζω καλά τα μεγάλα εμπόδια που βρίσκονται μπροστά σε αυτή: Το γεγονός ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της, τις αραιές όμορφες στιγμές που με κρατάνε και το γεγονός ότι ξέρω πολύ καλά από την εμπειρία μου, ότι μετά από μερικές εβδομάδες χωρισμού θα νιώθω για πολύ καιρό χειρότερα από αυτή τη στιγμή. Μακάρι να γνώριζα μία κοπέλα να ταιριάξω επιτέλους μαζί της και να βγω από αυτή την κατάσταση.

Την είδα χθες μετά από σχεδόν δύο εβδομάδες. Ήταν σχετικά απόμακρη αρχικά, αργότερα πιο ζεστή. Κάναμε ποδήλατο μέχρι αργά, ένα όμορφο καλοκαιρινό βράδυ. Μέσα στο μυαλό μου γυρνούσαν οι γνώμες των φίλων μου ότι δεν μπορεί να ζητήσεις σε μία κοπέλα περισσότερο χρόνο, περισσότερη ένδειξη ενδιαφέροντος από εκείνη που δείχνει. Ότι αυτά δε ζητιούνται, αλλά η άλλη τα δίνει όταν τα νιώθει, διαφορετικά θα προκαλέσεις κορεσμό. Ότι μπορείς να προκαλέσεις το ενδιαφέρον του άλλου με αδιαφορία. Όμως είναι χρόνια που έχω αποδεχθεί ότι δε μου αρέσει να προσποιούμαι, θέλω να είμαι ο εαυτός μου και να με θέλει μία γυναίκα γι' αυτό που είμαι. Έτσι αποφάσισα να συζητήσω μαζί της, να δω πώς αισθάνεται κι αν υπάρχει ελπίδα για περισσότερη επαφή στη σχέση.

Οι απαντήσεις της ήταν λεκτικά θετικές, ουσιαστικά ίσως ουδέτερες. Στην πράξη δε γνωρίζω αν θα αλλάξει η συμπεριφορά της. Τουλάχιστον ξέρω μέσα μου ότι εκφράστηκα, έθεσα τους προβληματισμούς μου σχετικά με τη μορφή μίας όμορφης σχέσης. Επομένως, έχουν τεθεί οι λογικές βάσεις για τη βελτίωση ή τη λήξη της. Πιο πιθανό είναι το δεύτερο, με την κρίσιμη προϋπόθεση να βρω τη δύναμη να βάλω τη λογική μου πάνω από τον έρωτα και να δώσω τη δυνατότητα στον εαυτό μου να γνωρίσει την πραγματική γυναίκα της ζωής του και όχι και να ονειροβατεί σε έωλες ελπίδες.

Την άφησα στο σπίτι της αργά το βράδυ και πήρα το δρόμο της επιστροφής. Μέσα μου ένιωθα ωραία που την είχα δει, αλλά όχι αισιόδοξα ως προς το μέλλον μαζί της. Κατάλαβα ότι έθετε τη σχέση σε χαμηλή προτεραιότητα, σε σχέση με εμένα που τη βάζω ψηλά, ακόμα κι αν έλεγε ότι θέλει να έχουμε περισσότερη επικοινωνία.

Ήταν 4 τη νύχτα, οι δρόμοι σχετικά άδειοι. Η φάση μου θύμισε τα ξημερώματα που επέστρεφα από τα Freeday, πριν από πέντε χρόνια. Ζεστό καλοκαιρινό βράδυ, με τις μυρωδιές από τα νυχτολούλουδα να σε μεθάνε. Συνήθως παίρνω κεντρικούς δρόμους όταν επιστρέφω σπίτι, κάνοντας την επιστροφή διεκπεραιωτική και όχι απολαυστική. Αυτή τη φορά όμως ήθελα χρόνο για τον εαυτό μου. Αψήφησα τη νύστα και επέστρεψα χαλαρά μέσα από ωραίους δρόμους του Ψυχικού και του Χαλανδρίου. Ησυχία στο αστικό περιβάλλον, με τον κόσμο είτε να κοιμάται, είτε να έχει φύγει για διακοπές. Σε κάποια πάρκα, το αυτόματο πότισμα του γρασιδιού έκανε την εικόνα πιο ειδυλλιακή με τις μυρωδιές να με πηγαίνουν πίσω στα παιδικά μου χρόνια. Πηγαίνοντας σε πρωτόγνωρα αργό ρυθμό για τα δεδομένα μου, αναλογιζόμουν το μέλλον της σχέσης. Η λογική έλεγε ότι δεν υπάρχει, ο έρωτας όμως της έλεγε να το βουλώσει. Ένιωσα ότι η μία ώρα της επιστροφής ήταν από τα πιο όμορφα πράγματα που έκανα για τον εαυτό μου τις τελευταίες μέρες.

Αν δεν αλλάξει η συμπεριφορά της σύντομα, πρέπει να βρω τη δύναμη να διακόψω τη σχέση. Για την ώρα πρέπει να κάνω κάτι να ξεχαστώ. Μου λείπει η Πάρνηθα με τη δροσιά της και τον ξηρό βουνίσιο αέρα. Και τι δε έδινα για μία βόλτα με την Ισμήνη εκεί πάνω.