Μοναχικότητα και μοναξιά

Έγραφα στην τελευταία ανάρτηση ότι ξεκινάει εβδομάδα χωρίς άγχος, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως τα προβλέπεις. Μπορεί τα πάντα να προδιαγράφονται ωραία και κάτι να τα ανατρέψει. Και τούμπαλιν: Να αγχώνεσαι για άσχημες εξελίξεις που τελικά δεν έρχονται και εκ των υστέρων να συνειδητοποιείς ότι σπατάλησες άδικα ενέργεια και διάθεση με σκέψεις που μόνο σου χάλασαν τη διάθεση και δε σε βοήθησαν. Δεν έχει νόημα να αγχώνεσαι για καταστάσεις, αν δεν μπορείς ή δε σκοπεύεις να κάνεις κάτι για να τις αποφύγεις. Διότι η απαισιοδοξία έχει ουσιαστικό κόστος στην αίσθηση ποιότητας ζωής και συνήθως δε βοηθάει.

Πάνε 2 χρόνια που μιλούσα με έναν φίλο, 20 χρόνια μεγαλύτερο. Ή μήπως τρία;

- Η αισιοδοξία είναι μία ψευδαίσθηση. Το γεγονός ότι νιώθεις πως όλα θα πάνε καλά, δεν αποτελεί εξασφάλιση της καλής εξέλιξης, ούτε αυτή δικαιολογείται μόνο με την αίσθησή σου.

- Ναι, είναι μία ψευδαίσθηση. Μία απαραίτητη ψευδαίσθηση για την ατομική βελτίωση, την προσωπική και την επαγγελματική εξέλιξη. (η απάντησή του)

Πέρασαν δύο εβδομάδες με μερικές πολύ δύσκολες ημέρες, που ήταν αρκετές για να τις χαλάσουν ολόκληρες. Στρες, πίεση, ανασφάλεια, αποστροφή από τον κόσμο, επιθυμία να παραιτηθώ. Δεν έχω συνέλθει ακόμα, αλλά προσπαθώ να επιβάλω τη λογική στο συναίσθημα, κατά τα γραφόμενα της πρώτης παραγράφου και να περιμένω μερικές μέρες, μέχρι να ηρεμήσω και να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα.

Πήρα την απόφαση να αρχίσω σταδιακά να περιορίζω την επαφή με κόσμο στην προσωπική μου ζωή. Έχω έτσι κι αλλιώς πολλή επαφή με κόσμο στη δουλειά, οπότε δεν πρόκειται να απομονωθώ. Όταν παίρνεις μία απόφαση, μπαίνεις στον πειρασμό να δηλώσεις στον εαυτό σου ότι θα κάνεις δραστικές αλλαγές, διότι αφενός σε κάνει να νιώθεις πιο αποφασιστικός, αφετέρου φαντάζεσαι πιο γρήγορες μεταβολές στη ζωή σου. Αν όμως είσαι λίγο πιο έμπειρος και πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου, ξέρεις ότι οι απότομες αλλαγές σπάνια είναι ρεαλιστικές, ως συνέπεια προσωπικών αποφάσεων. Για να μη γενικολογώ, εννοώ ότι δε θα μπορούσα από τη μία μέρα στην άλλη να μην ξαναμιλήσω σε φίλους, να μη δω κανένα, να απομονωθώ πλήρως. Έρχεται σε αντίθεση τόσο με τη συνήθεια όσο και με την ανθρώπινη ανάγκη της κοινωνικότητας.

Οι πρώτες δοκιμές πήγαν καλά. Με δεδομένο ότι έχουν πέσει πολύ οι ανοχές μου στην επαφή με κόσμο και με καταβάλλουν έντονα οι πιέσεις που δέχομαι από τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, προς το παρόν βοηθάει η απομόνωση και θα προσπαθήσω να τη μεθοδεύσω συχνότερα. Άλλαξα τις ποδηλατοβόλτες με αναβάσεις Πεντέλης και ένιωσα ότι πραγματικά έκανα κάτι καλό ωραίο μέσα στη μέρα, σε αντίθεση με άλλες φορές που είχα μετανιώσει για τις αντίστοιχες κοινωνικές δραστηριότητες.

Δεν ξέρω πού θα με βγάλει αυτό κι αν θα κρατήσει λίγο ή πολύ καιρό. Η επιτυχής κοινωνικοποίηση είναι από τις σημαντικότερες αρετές ενός ανθρώπου. Μάλιστα λένε ότι η κοινωνική ευφυΐα είναι σημαντικότερη από άλλες ικανότητες για την επιτυχή σταδιοδρομία του ανθρώπου, αφού η δράση του είναι εντός του κοινωνικού ιστού. Δηλαδή αποτελεί αξία το να ξέρεις να συνεργάζεσαι με διάφορες κατηγορίες ανθρώπων, να υπομένεις (ή να χειρίζεσαι, όπως κάνουν οι επιχειρηματίες) κόσμο και να συμβιβάζεσαι ή να επιβάλλεσαι με τον τρόπο σου. Εγώ απλά ενοχλούμαι και δεν αντέχω. Άρα, γι' αυτήν την περίοδο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι είμαι κοινωνικά αποτυχημένος, με συνέπεια να χάνω σε πολλούς τομείς. Ευελπιστώ να πάρω δυνάμεις από την απομόνωση, να εκτιμήσω καταστάσεις και να επιστρέψω κάποια στιγμή διαφορετικός, έχοντας αναθεωρήσει.

Εκείνο που ανακάλυψα αυτές τις μέρες, είναι ότι το στρες χρειάζεται διαφορετικό χειρισμό από τη μελαγχολία. Η δεύτερη αντιμετωπίζεται καλά με τις αθλητικές ενδορφίνες και την έντονη άθληση, ενώ το στρες θέλει πολύ χαλαρούς ρυθμούς και άφθονο χρόνο για να κοπάσει. Όχι αναβάσεις βουνών, όχι τρέξιμο, αλλά αργό περπάτημα, επαφή με τη φύση και ενασχόληση με θέματα που απασχολούν το μυαλό και το κάνουν να ξεφεύγει από τα θέματα που το στρεσάρουν. Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει από πρόπερσι το καλοκαίρι που ήμουν τα όρια του εγκεφαλικού με τις πιέσεις της δουλειάς και είχα διαπιστώσει ότι το γρήγορο τρέξιμο δε βοηθούσε. Άλσος Συγγρού λοιπόν για χαλαρό περπάτημα, ενίοτε και άραγμα στο γρασίδι για να κοιτάζω τα σύννεφα και να ακούω τις καρακάξες ή αγνάντεμα της θέας από την κορυφή του βουνού, χωρίς άγχος για την επιστροφή.

Ανάμεσα στη δυσκολία των ημερών, αξίζει να μνημονευτεί ένα ευχάριστο διάλειμμα με ένα μικρό ταξίδι για τη δουλειά και κυρίως ένα νυχτερινό τρέξιμο σε στάδιο. Όπως έτρεχα στον εξωτερικό διάδρομο, με κοιτούσε ένα πιτσιρίκι που καθόταν με τους γονείς του και περίμενε πιθανώς τον αδερφό του να τελειώσει την προπόνηση. Κάποια στιγμή, ενώ περνούσα δίπλα του, προτάσσει το χέρι του και τεντώνω το δικό μου, λέγοντάς του "Κόλλα το, μεγάλε!". Το πιτσιρίκι τρόμαξε και μαζεύτηκε, αλλά άκουσα τη μητέρα του που του εξήγησε. Στους επόμενους γύρους, κάθε φορά που περνούσα δίπλα του, με περίμενε πώς και πώς και μου χτυπούσε την παλάμη με όλη του τη δύναμη. Γελούσαν οι γονείς, γελούσα κι εγώ και προς στιγμήν ένιωθα να ξεχνάω την κούραση και να παίρνω δυνάμεις. Μικρά πράγματα, μεγάλη αξία.

Η μοναξιά είναι αίσθημα που έχω νιώσει πολλές φορές και για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα. Η μοναχικότητα όμως είναι για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητή επιλογή.

Για μία ακόμη φορά, νιώθω την ομορφιά στην ανηφόρα, είτε ποδηλατώντας, είτε τρέχοντας.