Ανάβαση Πάρνηθας

Μία ακόμη άχαρη και πιεστική εβδομάδα πέρασε. Ελάχιστες καλές στιγμές μεταξύ των οποίων κάποια όμορφα απριλιάτικα δειλινά που πήγα το σκύλο βόλτα και βέβαια η μετακίνηση με τη μοτοσυκλέτα. Προσπαθώ επίμονα να κοντράρω την άποψη μίας φίλης, ότι "η ευτυχία είναι στιγμές και όχι παρατεταμένη κατάσταση", αλλά η πραγματικότητα με διαψεύδει. Αντέχω ακόμα, ως γνήσιος ηδονιστής και κυνηγάω με όσες δυνάμεις μου μένουν, αυτό που θεωρώ κατάσταση ευτυχίας.

Θυμάμαι πρόπερσι, όταν είχε αλλάξει η δουλειά μου προς το καλύτερο, είχα ενοχληθεί με το γεγονός ότι είχα μόλις αγοράσει τη μοτοσυκλέτα και ξαφνικά δε μου επέτρεπε το είδος της εργασίας μου να τη χρησιμοποιώ συχνά. Προσπαθούσα να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι η αλλαγή ήταν προς το καλύτερο. Έχανα μεν τη μετακίνηση με τη μηχανή, αλλά κέρδιζα σε ποιότητα εργασίας. Κι όμως μου έλειπε.

Τώρα συμβαίνει το ανάποδο. Ευχαριστιέμαι πολύ τη μηχανή, αλλά μου λείπει το περσινό αντικείμενο εργασίας. Είναι πρόδηλη η απληστία και κυρίως η έμφυτη τάση μου να βλέπω το ποτήρι, όχι απλά μισοάδειο, αλλά και σπασμένο με διαρροή νερού. Λένε ότι "λαός που δε γνωρίζει την ιστορία του, είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει". Το επεκτείνω στη ζωή ενός ατόμου, αλλά στη δική μου περίπτωση δε βοηθάει. Γνωρίζω το παρελθόν μου, το ανακαλώ και το σκέφτομαι, γνωρίζω και την αλληλουχία των συναισθημάτων που βιώνω σε διάφορες περιπτώσεις κι όμως ξαναζώ το παρελθόν μου, χωρίς να μπορώ να το αποφύγω. Είναι φορές που νιώθω ότι είμαι κυρίως θεατής στη ζωή μου και όχι σεναριογράφος.

Σε κάποια ανάρτηση είχα γράψει ότι βγαίνω πιο δυνατός από κάποιες δυσκολίες και τις αντιμετωπίζω καλύτερα όταν ξαναπαρουσιάζονται. Παρόλα αυτά, κάποια στιγμή προσεγγίζω τα ψυχικά μου όρια και νιώθω μία από τα ίδια χάλια, αν και στην αρχή αισθάνομαι αισιόδοξος και διαφορετικός από το παρελθόν. Για παράδειγμα, μετά τον τελευταίο χωρισμό, πίεσα τον εαυτό μου να παραμείνει με κόσμο και να μην απομονωθεί. Δηλαδή όπως είχα κάνει τις προηγούμενες φορές και με είχε βοηθήσει, να ξεχαστώ, να κοινωνικοποιηθώ να ξανανοίξω την καρδιά μου σε μία νέα γνωριμία. Αυτή τη φορά όμως δεν άντεξα για πολύ. Προσπάθησα, εξάντλησα τα ψυχικά μου αποθέματα και παραιτήθηκα από την προσπάθεια, αναζητώντας διαφυγή στη μοναχικότητα.

Με τέτοιες σκέψεις, έφθασε λοιπόν το τέλος της εβδομάδας, ξεκίνησε το τριήμερο του Πάσχα, το οποίο περίμενα με ανυπομονησία για να ξεκουραστώ. Εδώ ήρθε να μου πει δηκτικά ένας φίλος:

- Έγινες επιτέλους άνθρωπος! Οι άνθρωποι μισούν τη δουλειά τους και θέλουν τις άδειες, τις αργίες και τις διακοπές. Φυσιολογικός είσαι.

- Πάνε μερικοί μήνες από τότε που χαιρόμουν την εργασία μου και θέλω να επιστρέψω σε αυτό. Μπορεί να χρειαστεί να αλλάξω εταιρεία. Μόλις βρω λίγες δυνάμεις, θα το κυνηγήσω. Η εργασία μας είναι το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής μας, πρέπει να μας αρέσει. Δε βγαίνει η ζωή μόνο  με αποδράσεις τα σαββατοκύριακα, τις αργίες και τα απογεύματα. Δεν είμαι έτοιμος να συμβιβαστώ οριστικά σε αυτό το θέμα.

Επειδή όμως έπρεπε να διαχειριστώ την τρέχουσα πίεση, αναλογιζόμουν πώς θα μπορούσα να γεμίσω το τριήμερο όμορφα, να αποκτήσω όμορφες εικόνες και να κάνω κάτι που θα με βοηθήσει να αποβάλλω την ατελείωτη πίεση της εβδομάδας. Φίλους δε θέλω να δω. Θα τους λέω τα προβλήματα, θα τα σκέφτομαι ο ίδιος και θα γίνομαι χειρότερα. Με κοπέλα επίσης δε θέλω να βγω. Θα τη βλέπω, θα την ποθώ και τελικά θα μείνω με την πικρία και την αίσθηση ματαιότητας του καληνυχτάκια. Δεν έχω ψυχικά αποθέματα για τέτοια, ούτε καν την δύναμη να φλερτάρω με κάποια που θα εκφράζει τους ενδοιασμούς της. Δεν είναι επιλογή ισχύος, αλλά ζήτημα αυτοπροστασίας, άμυνα, πώς το λένε;

Ήθελα εδώ και μήνες να ανέβω στην Πάρνηθα. Είναι από τους αγαπημένους μου προορισμούς, απλά θέλει αρκετές ώρες απομόνωσης που δεν είχα στόχο να αφιερώσω μέχρι πρότινος. Πλέον όμως δε με νοιάζει, αφού επιδιώκω αυτή την εποχή τη μοναχικότητα. Νόμιζα ότι είχα να ανέβω δύο χρόνια με το ποδήλατο κι εκεί ήρθε το Facebook να μου θυμίσει μία ανάβαση πριν από τέσσερα χρόνια. Χωρίς να χάνω στιγμή, έψαξα στο ημερολόγιό μου να δω αν είχε υπάρξει πιο πρόσφατη ανάβαση. Υπήρχαν άλλες δύο αναβάσεις, τρεις μήνες μετά, αλλά εκείνες ήταν μέχρι το Μπάφι και όχι πλήρεις, επειδή μέχρι εκεί πήγαιναν οι παρέες. Μία ωραία ερασιτεχνική προπονητική ομάδα και μία παρεΐστικη. Ωραίες εμπειρίες αμφότερες. Εντόπισα όμως μία πλήρη ανάβαση το καλοκαίρι του 2015. Ήταν λοιπόν σωστή η εκτίμησή μου.

Δε χρειάστηκε πολλή σκέψη, γιατί ήδη προσπαθούσα να ξεφύγω από μία πρώην που επέμενε να βρεθούμε. Χρειαζόμουν κάτι για να ξεσπάσω, να εκτονώσω τις ορμές μου και να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Η επιστροφή στα παλιά, που έληξαν γιατί έπρεπε να λήξουν, δε βοηθάει. Σήμερα το μενού έχει Πάρνηθα! Μόνος; Μόνος, όπως παλιά. Πολύς χρόνος για να σκεφθώ και πολλές εικόνες για να δω. Άλλωστε ο Απρίλιος είναι ιδανικός μήνας για τέτοιες αναβάσεις, δεν πρέπει να πάει χαμένη η ευκαιρία.

Όταν έχεις καιρό να κάνεις μία διαδρομή, θυμάσαι γενικά τη δυσκολία της και διάφορα καίρια σημεία, αλλά δε θυμάσαι με ακρίβεια την κάθε στροφή και την κάθε ανηφόρα, οπότε η διαδρομή έχει μικροεκπλήξεις και ωραίες εικόνες που σε εντυπωσιάζουν. Η συνταγή ήταν σωστή και είχε κάθε λόγο να πετύχει με δεδομένη την εμπειρία μου σε τέτοια θέματα. Όπως κι έγινε.

Το βουνό είναι απίστευτο. Στην αρχή έχει τη γνωστή "αεροπορική" θέα, κατόπιν τα έλατα, τα ελάφια, τον ξηρό αέρα του βουνού, την ηρεμία. Ευτυχώς ο κόσμος ελάχιστος, λόγω τριημέρου. Οι περισσότεροι έχουν αποδράσει σε επαρχιακούς προορισμούς και το βουνό χαρίζει την ηρεμία του στους λίγους επισκέπτες. Λίγα ελάφια αυτή τη φορά, ίσως και εξαιτίας της αναπτυσσόμενης βλάστησης στα καμμένα. Πλέον διακρίνονται πιο δύσκολα ανάμεσα στους θάμνους που φύονται με εκθετικό ρυθμό στις γυμνές εκτάσεις.

Ξεκίνησα νωρίς, οπότε είχα πολύ χρόνο με φως ημέρας μπροστά μου. Συνήθως ξεκινάω τελευταία στιγμή και τρέχω να προλάβω για να μη με πιάσει η νύχτα πολλές ώρες. Αυτή τη φορά όμως είπα να πάρω το χρόνο μου, διότι χρειάζομαι χαλαρότητα για να αποβάλλω την πίεση που με κυριεύει.

Στην επιστροφή από την κορυφή, έκανα στάση στο καταφύγιο Μπάφι. Λίγες παρέες που μιλούσαν σχετικά χαμηλόφωνα, έκαναν το ειδυλλιακό σκηνικό ακόμα καλύτερο. Δεν ήθελα να φύγω. Αρχικά χαλάρωσα βλέποντας τη θέα και ακούγοντας το θρόισμα των φύλλων - πόσον καιρό είχα να το ακούσω αυτό! - και στο τέλος ξάπλωσα. Έμεινα εκεί σχεδόν δύο ώρες, νιώθοντας για πρώτη φορά μετά από καιρό ότι έχω κάνει ένα υπέροχο δώρο στον εαυτό μου. Θα μπορούσε μία καλύτερη μοτοσυκλέτα ή ένας νέος υπολογιστής να με κάνει ευτυχισμένο; Θα μπορούσαν να μου δώσουν αρχικά μία αίσθηση χαράς, αλλά η ουσία θα ήταν μόνο στην αίσθηση δυνατοτήτων και όχι στην αξιοποίησή τους. Αρκεί ένα ποδήλατο και καλή φυσική κατάσταση, για να με κάνει να νιώσω όμορφα. Δε χρειάζομαι πολλά. Υπάρχει βέβαια και το κενό της συναισθηματικής κάλυψης, αλλά αυτό δεν είναι στο χέρι μου, τουλάχιστον για όσον καιρό δεν έχω δύναμη να κοιτάξω στα μάτια γυναίκα που μου αρέσει.

Η απόδραση τελείωσε με την κατάβαση της φανταστικής ατελείωτης κατηφόρας. Μετά από καιρό ένιωσα γεμάτος και ικανοποιημένος με την επιλογή μου. Τέλεια ημέρα!

Ο καλύτερος μήνας του χρόνου

...είναι με διαφορά ο Απρίλιος.

Είναι ο μήνας που έχει ιδανικές θερμοκρασίες για εξωτερικές δραστηριότητες. Δε χρειάζεται να κουβαλάς βαριά ρούχα, δεν αφυδατώνεσαι από ζέστη και έχεις περισσότερη αντοχή. Ο καιρός είναι τέλειος για ολοήμερες αποδράσεις, σε σημείο που μετανιώνεις για κάθε μέρα του που δεν αξιοποιείς. Αραιές βροχοπτώσεις, ίσα για να κάθεται το χώμα και να καθαρίζει η ατμόσφαιρα, αρκετά καλή φωτοπερίοδος για να έχεις περισσότερο χρόνο με φως ημέρας τα απογεύματα των καθημερινών. Περιστασιακή συννεφιά για να μη σε καίει ο ήλιος, μεστά χρώματα. Ποικιλία από μυρωδιές λουλουδιών και το τοπίο πρασινίζει παντού. Ακόμα και η γύρη έχει την πλάκα της όταν κιτρινίζει τα πεζοδρόμια.

Πριν από μερικά χρόνια, είχα νιώσει ότι για πρώτη φορά απολαμβάνω τον Απρίλιο σε όλο του το μεγαλείο, με συστηματικές νυχτερινές ποδηλατοβόλτες με παρέες. Σε κάθε γειτονιά μυρωδιές, ευχάριστη δροσιά τα βράδια, ο κόσμος να αρχίσει δειλά να βγαίνει στα μπαλκόνια και τις αυλές για να χαρεί τον καιρό. Έκτοτε, προσπαθούσα να μη χάνω μέρες από αυτόν τον απίστευτο μήνα του χρόνου.

Επίσης τον Απρίλιο ξεκινούν τα όμορφα δειλινά. Το σούρουπο,  είναι η αγαπημένη μου ώρα της ημέρας. Αφού δύσει ο ήλιος, απαλύνεται το φως, χαλαρώνει το βλέμμα, ηρεμεί το πνεύμα. Το λυκόφως με αναζωογονεί, ακόμα κι αν όλη τη μέρα νιώθω κουρασμένος. Αντίστοιχα μου αρέσει και ο χρόνος από το χάραμα μέχρι την ανατολή του ηλίου, αλλά είναι ελάχιστες οι φορές που εκείνη την ώρα νιώθω ξεκούραστος. Συνήθως βρίσκομαι είτε από ξενύχτι, είτε από λίγο ύπνο και το έχω συνδυάσει με νύστα, παρόλο που έχει το ίδιο απαλό φως και μάλιστα την αισιοδοξία της νέας ημέρας.

Ας γυρίσουμε όμως στο βασικό θέμα του ιστολογίου...

Η Πεντέλη έχει αρχίσει ήδη από το Μάρτιο να πρασινίζει και όλα μαρτυρούν ότι θα είναι στην καλύτερή της φάση σε κανένα μήνα. Έστω και με χαμηλή βλάστηση, δείχνει να ξαναζωντανεύει και να μην πτοείται από τις καταστροφές του παρελθόντος. Ο κόσμος στο βουνό έχει αυξηθεί. Ελάχιστοι ποδηλάτες, αλλά αρκετοί άλλοι με αυτοκίνητα, μοτοσυκλέτες, καθώς και πεζοπόροι, δείχνουν ότι έχει αρχίσει να γίνεται δημοφιλής προορισμός. Ενδεχομένως τους έδιωχνε η μαυρίλα και η ξεραΐλα του παρελθόντος.

Την περασμένη εβδομάδα πέτυχα στα μισά της ανάβασης έναν πεζοπόρο:
- Ε, ποδηλάτη! Καλημέρα! Ποιο βουνό είναι αυτό;
- Η Πεντέλη. Από πού έρχεσαι;
- Από την Κρήτη.
- Έχεις δρόμο οδοιπόρε.
- Αχαχαχαχαχα

Η ανάβαση, όπως πάντα, δίνει ικανοποίηση, ευεξία, χαλάρωση. Είναι στιγμές που νιώθω ότι βαριέμαι να ξεκινήσω, καθώς και άλλες που ξεκινάω και σκέφτομαι να επιστρέψω στο σπίτι. Όμως πάντα πιέζω τον εαυτό μου, διότι ξέρω ότι μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου, γαληνεύει η ψυχή στο ήσυχο και συνάμα άγριο τοπίο και η δυσκολία ποδηλατικής ανάβασης κάνει τη δουλειά της με τις ενδορφίνες. Το πείραμα αντικατάστασης της κοινωνικοποίησης με την απομόνωση του βουνού, προς το παρόν έχει θετικά αποτελέσματα. Μέσα στον πανικό της καθημερινότητας, ξεχνάμε πόσο σημαντικός είναι ο προσωπικός χρόνος και χάνουμε τον εαυτό μας.

Είναι μερικές εβδομάδες τώρα, που έχω αρχίσει να μην ευχαριστιέμαι την κύρια εργασία μου. Δεν ξέρω τι θα κάνω, αν θα αλλάξω, αν θα τα παρατήσω όλα και θα πάω στο Καστελλόριζο, αλλά αντιλαμβάνομαι ότι είμαι πιεσμένος και δεν είναι κατάλληλη περίοδος για αποφάσεις. Κρατάω αποστάσεις από φίλους, μέχρι να τα βρω με τον εαυτό μου, γιατί δε φταίνε σε κάτι να με ακούνε να παραπονιέμαι και να βγάζω άσχημο εαυτό. Έτσι κι αλλιώς, αν αναμοχλεύεις τις σκέψεις που σε ενοχλούν, εντείνεις την πίεση και δεν ξεχνιέσαι.

Αμφισβητώντας συστηματικά το νόμο του Murphy, προσπαθώ να εντυπώνω τις τυχερές στιγμές που βιώνω και όχι να κακομοιριάζω με τις ατυχίες. Όπως έχω ξαναγράψει, ο νόμος του Murphy μαρτυρά την επιλεκτικότητα της μνήμης μερικών ανθρώπων, που θυμούνται μόνο τις πραγματικά άσχημες στιγμές και ξεχνούν τις τυχερές ή τις άσχημες που τη γλίτωσαν. Επιπλέον, ο όρος "τύχη", αποτελεί περιγραφή του παρελθόντος και όχι του μέλλοντος. Ο τυχερός άνθρωπος είναι εκείνος που είχε πολλές φορές την τύχη με το μέρος του, εξαιτίας συμπτώσεων (ενδεχομένως σε συνδυασμό με σωστές επιλογές και διορατικότητα), αλλά αυτό το χαρακτηριστικό δεν επεκτείνεται στο μέλλον. Ναι λοιπόν στο "στάθηκα τυχερός", αλλά όχι στο "θα είμαι τυχερός", με μόνο αντίλογο το γεγονός ότι το τελευταίο οδηγεί στην αισιοδοξία που έχει αξία (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση).

Αν λοιπόν θεωρώ ότι η μοτοσυκλέτα είναι από τα λίγα πράγματα που μου δίνουν συνεχώς ευχαρίστηση τον τελευταίο καιρό, απείχε μερικά κλικ από το να με στείλει κατευθείαν στο νοσοκομείο την περασμένη εβδομάδα. Λίγα λεπτά πριν γυρίσω στο σπίτι, χαρούμενος που οδηγούσα το ονειρεμένο μου όχημα, χωρίς να τρέχω ιδιαίτερα, είδα τα αμάξια δεξιά μου να φρενάρουν. Κοιτάζω και βλέπω μία γάτα να διασχίζει τη λεωφόρο. Οι δυνατότητες αντίδρασης ήταν σχεδόν μηδενικές. Απλά η γάτα κώλωσε και σταμάτησε μπροστά από το αμάξι που ήταν δίπλα μου, σαν να μου λέει: "Σήμερα προτιμώ να με πατήσει αμάξι και όχι μοτοσυκλέτα." Το αμάξι πρόλαβε και σταμάτησε, εγώ απλά πέρασα απορημένος πώς δεν βρίσκομαι να σέρνομαι στην άσφαλτο και η γάτα έζησε. Στάθηκα τυχερός, χωρίς αυτό να σημαίνει κάτι για το μέλλον. Άλλη φορά μπορεί να πάω από cat στο ΚΑΤ. Κι όμως, δεν μπορώ να αφήσω τη μεγαλείο της μετακίνησης με μοτοσυκλέτα για οποιοδήποτε αυτοκίνητο, όσο η εργασία μου απέχει πολύ από το σπίτι.

Κυριακή βράδυ λοιπόν και με πειράζει που έρχεται η Δευτέρα. Όχι ότι ήταν όμορφο το σαββατοκύριακο, αλλά έχω απολέσει τον ενθουσιασμό της εργασίας. Δε μου αξίζει κάτι τέτοιο, είμαι στην πιο παραγωγική περίοδο της ζωής μου. Πρέπει να βρεθώ σε χώρο εργασίας που θα με γεμίζει ή να αλλάξουν κάποια πράγματα για να νιώσω τον περσινό ενθουσιασμό, σε συνδυασμό με τη δημιουργικότητα που τόσο μου έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

Μοναχικότητα και μοναξιά

Έγραφα στην τελευταία ανάρτηση ότι ξεκινάει εβδομάδα χωρίς άγχος, αλλά τα πράγματα δεν είναι πάντοτε όπως τα προβλέπεις. Μπορεί τα πάντα να προδιαγράφονται ωραία και κάτι να τα ανατρέψει. Και τούμπαλιν: Να αγχώνεσαι για άσχημες εξελίξεις που τελικά δεν έρχονται και εκ των υστέρων να συνειδητοποιείς ότι σπατάλησες άδικα ενέργεια και διάθεση με σκέψεις που μόνο σου χάλασαν τη διάθεση και δε σε βοήθησαν. Δεν έχει νόημα να αγχώνεσαι για καταστάσεις, αν δεν μπορείς ή δε σκοπεύεις να κάνεις κάτι για να τις αποφύγεις. Διότι η απαισιοδοξία έχει ουσιαστικό κόστος στην αίσθηση ποιότητας ζωής και συνήθως δε βοηθάει.

Πάνε 2 χρόνια που μιλούσα με έναν φίλο, 20 χρόνια μεγαλύτερο. Ή μήπως τρία;

- Η αισιοδοξία είναι μία ψευδαίσθηση. Το γεγονός ότι νιώθεις πως όλα θα πάνε καλά, δεν αποτελεί εξασφάλιση της καλής εξέλιξης, ούτε αυτή δικαιολογείται μόνο με την αίσθησή σου.

- Ναι, είναι μία ψευδαίσθηση. Μία απαραίτητη ψευδαίσθηση για την ατομική βελτίωση, την προσωπική και την επαγγελματική εξέλιξη. (η απάντησή του)

Πέρασαν δύο εβδομάδες με μερικές πολύ δύσκολες ημέρες, που ήταν αρκετές για να τις χαλάσουν ολόκληρες. Στρες, πίεση, ανασφάλεια, αποστροφή από τον κόσμο, επιθυμία να παραιτηθώ. Δεν έχω συνέλθει ακόμα, αλλά προσπαθώ να επιβάλω τη λογική στο συναίσθημα, κατά τα γραφόμενα της πρώτης παραγράφου και να περιμένω μερικές μέρες, μέχρι να ηρεμήσω και να δω τα πράγματα πιο ψύχραιμα.

Πήρα την απόφαση να αρχίσω σταδιακά να περιορίζω την επαφή με κόσμο στην προσωπική μου ζωή. Έχω έτσι κι αλλιώς πολλή επαφή με κόσμο στη δουλειά, οπότε δεν πρόκειται να απομονωθώ. Όταν παίρνεις μία απόφαση, μπαίνεις στον πειρασμό να δηλώσεις στον εαυτό σου ότι θα κάνεις δραστικές αλλαγές, διότι αφενός σε κάνει να νιώθεις πιο αποφασιστικός, αφετέρου φαντάζεσαι πιο γρήγορες μεταβολές στη ζωή σου. Αν όμως είσαι λίγο πιο έμπειρος και πιο ειλικρινής με τον εαυτό σου, ξέρεις ότι οι απότομες αλλαγές σπάνια είναι ρεαλιστικές, ως συνέπεια προσωπικών αποφάσεων. Για να μη γενικολογώ, εννοώ ότι δε θα μπορούσα από τη μία μέρα στην άλλη να μην ξαναμιλήσω σε φίλους, να μη δω κανένα, να απομονωθώ πλήρως. Έρχεται σε αντίθεση τόσο με τη συνήθεια όσο και με την ανθρώπινη ανάγκη της κοινωνικότητας.

Οι πρώτες δοκιμές πήγαν καλά. Με δεδομένο ότι έχουν πέσει πολύ οι ανοχές μου στην επαφή με κόσμο και με καταβάλλουν έντονα οι πιέσεις που δέχομαι από τη διαφορετικότητα των ανθρώπων, προς το παρόν βοηθάει η απομόνωση και θα προσπαθήσω να τη μεθοδεύσω συχνότερα. Άλλαξα τις ποδηλατοβόλτες με αναβάσεις Πεντέλης και ένιωσα ότι πραγματικά έκανα κάτι καλό ωραίο μέσα στη μέρα, σε αντίθεση με άλλες φορές που είχα μετανιώσει για τις αντίστοιχες κοινωνικές δραστηριότητες.

Δεν ξέρω πού θα με βγάλει αυτό κι αν θα κρατήσει λίγο ή πολύ καιρό. Η επιτυχής κοινωνικοποίηση είναι από τις σημαντικότερες αρετές ενός ανθρώπου. Μάλιστα λένε ότι η κοινωνική ευφυΐα είναι σημαντικότερη από άλλες ικανότητες για την επιτυχή σταδιοδρομία του ανθρώπου, αφού η δράση του είναι εντός του κοινωνικού ιστού. Δηλαδή αποτελεί αξία το να ξέρεις να συνεργάζεσαι με διάφορες κατηγορίες ανθρώπων, να υπομένεις (ή να χειρίζεσαι, όπως κάνουν οι επιχειρηματίες) κόσμο και να συμβιβάζεσαι ή να επιβάλλεσαι με τον τρόπο σου. Εγώ απλά ενοχλούμαι και δεν αντέχω. Άρα, γι' αυτήν την περίοδο, οφείλω να αναγνωρίσω ότι είμαι κοινωνικά αποτυχημένος, με συνέπεια να χάνω σε πολλούς τομείς. Ευελπιστώ να πάρω δυνάμεις από την απομόνωση, να εκτιμήσω καταστάσεις και να επιστρέψω κάποια στιγμή διαφορετικός, έχοντας αναθεωρήσει.

Εκείνο που ανακάλυψα αυτές τις μέρες, είναι ότι το στρες χρειάζεται διαφορετικό χειρισμό από τη μελαγχολία. Η δεύτερη αντιμετωπίζεται καλά με τις αθλητικές ενδορφίνες και την έντονη άθληση, ενώ το στρες θέλει πολύ χαλαρούς ρυθμούς και άφθονο χρόνο για να κοπάσει. Όχι αναβάσεις βουνών, όχι τρέξιμο, αλλά αργό περπάτημα, επαφή με τη φύση και ενασχόληση με θέματα που απασχολούν το μυαλό και το κάνουν να ξεφεύγει από τα θέματα που το στρεσάρουν. Θα έπρεπε να το είχα καταλάβει από πρόπερσι το καλοκαίρι που ήμουν τα όρια του εγκεφαλικού με τις πιέσεις της δουλειάς και είχα διαπιστώσει ότι το γρήγορο τρέξιμο δε βοηθούσε. Άλσος Συγγρού λοιπόν για χαλαρό περπάτημα, ενίοτε και άραγμα στο γρασίδι για να κοιτάζω τα σύννεφα και να ακούω τις καρακάξες ή αγνάντεμα της θέας από την κορυφή του βουνού, χωρίς άγχος για την επιστροφή.

Ανάμεσα στη δυσκολία των ημερών, αξίζει να μνημονευτεί ένα ευχάριστο διάλειμμα με ένα μικρό ταξίδι για τη δουλειά και κυρίως ένα νυχτερινό τρέξιμο σε στάδιο. Όπως έτρεχα στον εξωτερικό διάδρομο, με κοιτούσε ένα πιτσιρίκι που καθόταν με τους γονείς του και περίμενε πιθανώς τον αδερφό του να τελειώσει την προπόνηση. Κάποια στιγμή, ενώ περνούσα δίπλα του, προτάσσει το χέρι του και τεντώνω το δικό μου, λέγοντάς του "Κόλλα το, μεγάλε!". Το πιτσιρίκι τρόμαξε και μαζεύτηκε, αλλά άκουσα τη μητέρα του που του εξήγησε. Στους επόμενους γύρους, κάθε φορά που περνούσα δίπλα του, με περίμενε πώς και πώς και μου χτυπούσε την παλάμη με όλη του τη δύναμη. Γελούσαν οι γονείς, γελούσα κι εγώ και προς στιγμήν ένιωθα να ξεχνάω την κούραση και να παίρνω δυνάμεις. Μικρά πράγματα, μεγάλη αξία.

Η μοναξιά είναι αίσθημα που έχω νιώσει πολλές φορές και για παρατεταμένα χρονικά διαστήματα. Η μοναχικότητα όμως είναι για πρώτη φορά στη ζωή μου συνειδητή επιλογή.

Για μία ακόμη φορά, νιώθω την ομορφιά στην ανηφόρα, είτε ποδηλατώντας, είτε τρέχοντας.