5 χρόνια μετά

Ωραίες οι αναμνήσεις. Μεγαλώνοντας, τις εκτιμάς ολοένα και περισσότερο, συνιστούν βασικό κομμάτι χαράς.

Ένα ακόμα τριήμερο έφθασε, μετά από μία εύκολη εβδομάδα εντός των εορτών. Ανάγκη για ξεκούραση δεν είχα, αφού δεν είχα κουραστεί όλη την εβδομάδα με τις αργίες και τις άδειες. Για μία ακόμη φορά, προβληματίστηκα μόλις ένιωσα τον κενό χρόνο μπροστά μου την Παρασκευή το πρωί. Σε συνδυασμό με την κακοκαιρία που δε θα επέτρεπε τις κλασσικές ποδηλατοβόλτες με φίλους, ένιωσα ασήκωτο το κενό του ελεύθερου χρόνου που διαφαινόταν μπροστά μου. Είχα δραστηριότητες να κάνω, αλλά καμία δε ένιωθα ότι θα με γεμίσει.

Αδράνεια, βαρεμάρα και ...ωπ: Τέλος! Ενεργοποίηση του μηχανισμού λήψης αποφάσεων και, χωρίς πολλή σκέψη, έξοδος για τρέξιμο. Πού όμως; Όχι πάλι στην οδό Ρόδων, δεν μπορεί και ο Γιάννης, για να πάμε παρέα. Ας είναι το άλσος Συγγρού. Ο Δημήτρης είχε προτείνει ανάστροφη φορά, ώστε να κάνω τις περισσότερες κατηφόρες στο χώμα, άρα πιο αργά και λιγότερο καταπονητικά για τα γόνατα. Άλλωστε θα είναι ενδιαφέρον να δω την περιμετρική διαδρομή του άλσους από την ανάποδη.

Ξεκινάω μάλλον με κακή διάθεση, έχοντας όμως την πίστη και τη γνώση, ότι σύντομα θα νιώσω καλύτερα. Λίγος κόσμος με το κρύο των ημερών, αλλά τουλάχιστον δε βρέχει. Ο ήλιος κρύβεται μετά από λίγο, οπότε βγάζω τα γυαλιά ηλίου για να απολαύσω καλύτερα το τοπίο. Οι καρακάξες έχουν κρυφτεί, δεν τις βλέπεις στις κορυφές των κυπαρισσιών, όπως συνήθως. Η ανάστροφη διαδρομή ξεκινάει λίγο πιο δύσκολα, αλλά δεν παύει να είναι όμορφη.

Φθάνοντας στο βορειοδυτικό τμήμα με τις παρατεταμένες κατηφόρες ακούω έναν δρομέα να με πλησιάζει από πίσω. Πρόκειται για μία κοπέλα που με φθάνει άνετα, αλλά παραμένει στον παράλληλο δρόμο λίγο πίσω μου, δεν προσπερνάει. Τρέχουμε για μερικά λεπτά σε κοντινή απόσταση, σαν να πηγαίνουμε παρέα. Διστάζω λίγο, αλλά τελικά της μιλάω. Η κοπέλα μαραθωνοδρόμος, έχει έρθει να τρέξει το τακτικό 30άρι της, σε ρυθμό που μπορώ να βγάλω μόλις δέκα χιλιόμετρα. Λέμε για τα ενδιαφέροντά μας, τις δουλειές μας, τις επιδόσεις, τα μέρη που τρέχουμε, πολύ ωραία κουβέντα. Δυστυχώς και πολύ όμορφη παρουσία. Προσπαθώ για κάποιο χρονικό διάστημα να την ακολουθήσω, αλλά δουλεύω αρκετή ώρα αναερόβια και ξέρω ότι μετράω αντίστροφα μέχρι να εξαντληθώ. Είναι θέμα 15 λεπτών με την τρέχουσα φυσική μου κατάσταση και με τα χιλιόμετρα που έχω ήδη κάνει από το σπίτι. Πράγματι, αφού τρέξαμε παρέα 5 χιλιόμετρα με ενδιαφέρουσα συζήτηση, τη χαιρετώ, λέγοντάς της ότι θα πρέπει να μειώσω ρυθμό για να βγάλω τα 13 χιλιόμετρα της ημέρας. Είναι πολύ πιο προπονημένη από εμένα, δεν έχει νόημα να προσπαθήσω περισσότερο, διότι θα εξαντληθώ.

Παρόλο που κουβεντιάζαμε επί μισή ώρα, δεν έμαθα ούτε το όνομά της, ούτε ξέρω αν θα την ξαναδώ. Έμεινα με τον ενθουσιασμό να με χαροποιεί αρχικά (με τις ενδορφίνες της άθλησης δε με αγγίζει τίποτα) και να με πτοεί αργότερα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον, κάπου αλλού, την πετύχω και ίσως... Πάνω που λέω να μη νιώσω κάτι για κάποιον καιρό, να μην ασχοληθώ με κοπέλα, νιώθω επιρρεπής στη γοητεία μερικών, ευτυχώς λίγων, γυναικών και φυσικά μετά από λίγο απογοητεύομαι για μία γνωριμία που έληξε πριν καλά-καλά αρχίσει.

Το Σάββατο ξεκίνησε εξίσου άσχημα με την Παρασκευή. Είχα λίγη δουλειά, αλλά την διεκπεραίωνα σε αργό ρυθμό από τη βαρεμάρα. Μία ακόμη πληκτική έξοδος για καφέ, απλώς για να μη νιώθω ότι έμεινα σπίτι. Χίλιες φορές να είχα βγει με την κοπέλα της προηγούμενης ημέρας.

Για καλή μου τύχη, κάποια παιδιά πρότειναν ποδηλασία για την Κυριακή και αναπτέρωσε κάπως το ηθικό μου. Δυστυχώς το ακύρωσαν την επόμενη μέρα, αλλά ήξερα ότι δε θα άντεχα σπίτι. Οι πολύ χαμηλές θερμοκρασίες δε με πτόησαν, ίσα-ίσα που έβαλαν το στοιχείο της περιπέτειας στην ανάβαση της Πεντέλης, που δε θα έχανα με τίποτε με τα χιόνια.

Διπλά γάντια, το χοντρό base layer που είχα να βάλω ίσως από τότε που πήγαινα στο Freeday και βουρ για την Πεντέλη. Μετά από λίγη ώρα ποδηλασίας και ενώ είμαι ακόμα στον αστικό ιστό, νιώθω το κρύο να παγώνει το πρόσωπο και τα αυτιά μου. "Έπρεπε να πάρω σκουφί, θα παγώσω.", σκέφτομαι, αλλά δε θέλω να χάσω χρόνο και να γυρίσω. Ξέρω ότι σε μεγαλύτερο υψόμετρο τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα από άνεμο και κρύο, αλλά δε θέλω να επιστρέψω.

Ο κρύος αέρας αποσπά την προσοχή μου, οπότε δε νιώθω κούραση. Παρατηρώ το παγωμένο τοπίο και το μυαλό μου εστιάζει μόνο στο πώς θα κατέβω. Πέντε χρόνια πριν, είχα κάνει την ίδια διαδρομή με μία δυνατή φίλη ποδηλάτισσα. Πιο δυνατή από εμένα τότε, κατόπιν την πέρασα εγώ και τελικά πήγε σε ομάδα ποδηλασίας, οπότε ανέβασε πολύ ψηλά τον πήχη. Έκτοτε χαθήκαμε. Κάναμε όμως για περισσότερο από ένα χρόνο μαζί ποδηλασία, με πιο όμορφη δραστηριότητα εκείνη την ανάβαση στην κορυφή της Πεντέλης το 2012. Τότε είχε περισσότερο χιόνι και είχαμε προλάβει πυκνή ομίχλη στην κορυφή. Από τις καλύτερες ποδηλατικές μου εμπειρίες. Θυμάμαι ότι άναβε το φως της, ώστε να τη βλέπω μπροστά μου και όταν απομακρυνόταν πάνω από 20 μέτρα, δεν την έβλεπα. Ανέβαινε γρήγορα, σταματούσε, τραβούσε φωτογραφίες κι εγώ ακόμα να τη φθάσω. Ήταν τα αρχικά βήματά μου στις αναβάσεις, πριν δυναμώσω πολύ.

Οι φωτογραφίες από το παγωμένο τοπίο, υπάρχουν ακόμη στο Facebook, το οποίο μου τις επαναφέρει τακτικά στο προσκήνιο, υπενθυμίζοντάς μου την όμορφη εμπειρία. Ήθελα λοιπόν καιρό να ξανανέβω με χιόνι, αλλά δεν το έπαιρνα απόφαση. Χρειαζόταν αρκετή συναισθηματική πίεση, ώστε να αψηφήσω το κρύο και τη δυσκολία, δηλαδή να ενεργοποιηθεί η "κινητήριος δύναμη". Ίσως μετά από χρόνια, αν έχω πιο ήρεμη και στρωτή ζωή, να αναπολήσω τις περιόδους που ένιωθα πεσμένος ψυχολογικά, διότι τότε αποκτούσα τις πιο ωραίες εμπειρίες.

Επιστρέφοντας στο παρόν, η ανάβαση ήταν φανταστική. Κρύος αέρας να παγώνει τα χείλη, ακόμα και τα δόντια, αλλά να γεμίζει ιδανικά τα πνευμόνια, όντας πυκνός. Κάθε ανάσα και αγαλλίαση. Λευκό, χιονισμένο και παγωμένο τοπίο μετά τα 900 μέτρα υψομέτρου, κανένας ποδηλάτης πέρα από το γράφοντα, αλλά μπόλικα αυτοκίνητα. Νέοι, οικογένειες και μεγάλοι, ανέβηκαν με τα αυτοκίνητά τους, μέχρι το σημείο που πήγαινε ο δρόμος, για να χαρούν το χιόνι. Στη μέση του βουνού, ένα κλιμάκιο της ΕΜΑΚ με ένα εκχιονιστικό και δύο ακόμα οχήματα, για να απεγκλωβίσουν, όσους κολλούσαν στο δρόμο. Είναι τιμή να σε χαιρετάει επίλεκτος της ΕΜΑΚ και να απορεί με το κουράγιο να ανεβαίνεις σε μέρος που έχει πάει να σώσει άλλους με αμάξια.

Λίγο πριν φθάσω στην κορυφή, με την πραγματική θερμοκρασία στους -7°C και την αισθητή ίσως κάτω από -15°C εξαιτίας του δυνατού ανέμου, τα δάχτυλα των χεριών αρχίζουν να παγώνουν. Τα κουνάω όσο μπορώ, αλλά το βλέπω ότι λίγο-λίγο χάνω την αίσθηση. Πρώτα στα μικρά, μετά στον παράμεσο, με το πάγωμα να προχωράει προς την παλάμη και τα υπόλοιπα δάχτυλα. Δυστυχώς ξέρω τι θα ακολουθήσει στην κατηφόρα, διότι το έχω πάθει κι άλλες φορές. Το είχα πάθει και τότε, πριν από πέντε χρόνια και τολμώ να πω ότι μου είχε λείψει αντίστοιχη περιπέτεια.

Φθάνω στην κορυφή και πιάνω κουβέντα με κάποιους που είχαν παρκάρει το αμάξι λίγο πιο κάτω.

- Χαρά στο κουράγιο σου. Πώς ανέβηκες εδώ πάνω;

- Η ανηφόρα είναι βατή, αν προπονείσαι τακτικά. Στην κατηφόρα είναι η δυσκολία.

- Μα ανέβηκες ολόκληρο βουνό με αρνητικές θερμοκρασίες.

- Βλέπεις πόση ώρα προσπαθώ να κουμπώσω το φερμουάρ στο μπουφάν μου; Δε έχω αίσθηση στα δάχτυλα.

- Είναι και ο δρόμος παγωμένος.

- Αυτό δε με πειράζει. Το πρόβλημα είναι ότι θα δυσκολεύομαι να πατήσω τα φρένα.

Ήξερα πολύ καλά τι με περιμένει, Τράβηξα μερικές φωτογραφίες το απίστευτο τοπίο και ξεκίνησα για την κατάβαση. Όταν κρυώνουν τα δάχτυλά σου, στην αρχή νιώθεις απλά κρύο. Μετά από αρκετή ώρα σε αρνητικές θερμοκρασίες με άνεμο, αρχίζουν να μουδιάζουν και να δυσκολεύεσαι να τα κουνήσεις. Μια χαρά μέχρι εδώ. :p Όσο είσαι στην ανηφόρα, τόσο λόγω της χαμηλής ταχύτητας, όσο και της προσπάθειας, το αίμα καταφέρνει να τα κρατήσει σε υποφερτά επίπεδα. Στην κατηφόρα όμως, άσε... Αρχικά θυμάσαι τις συμβουλές που έλεγαν προπονητές στην παιδική σου ηλικία να τα κουνάς, να τεντώνεις απότομα τα χέρια, να τα χτυπάς. Βοηθάει λίγο, αλλά σε αισθητή θερμοκρασία κάτω από -10°C, ακόμα και με διπλά γάντια, τίποτα δε βοηθάει αποτελεσματικά. Το μούδιασμα μετατρέπεται σε πόνο και οι μύες των ακροδακτύλων δε δουλεύουν καθόλου. Προσπαθείς να πατήσεις φρένο με το μεσαίο κομμάτι των δακτύλων, αποφεύγοντας τα χιονισμένα και παγωμένα κομμάτια του δρόμου. Το τοπίο δε σε ενδιαφέρει πλέον, διότι τη σκέψη σου κυριεύει ο πόνος

Επιστρέφω στο σπίτι, αφήνω πρόχειρα το ποδήλατο και πλέον δε νιώθω τα δάχτυλα. Είναι το προτελευταίο στάδιο του μουδιάσματος. Εκεί δεν πρέπει να τα βάλεις σε ζεστό νερό (ο παθός μαθός), αλλά να αφήσεις προοδευτικά τη θερμοκρασία του χώρου και το αίμα να τα ζεστάνει και να προετοιμαστείς με υπομονή για το τελευταίο στάδιο, που θα επανέλθουν σε λειτουργία τα νεύρα. Είναι το στάδιο που κρατάει 5 με 10 λεπτά, όπου χοροπηδάς από τον πόνο. Είναι αστείο κάθε φορά που το περιγράφω και τώρα που το σκέφτομαι χαμογελάω, αλλά δεν έχει καθόλου πλάκα όταν το ζεις. Διαλέγεις μία πολυθρόνα γύρω από την οποία κάνεις βόλτες, μπας και αποπροσανατολίσεις το μυαλό από το αίσθημα του πόνου. Στο μεταξύ έχεις εξαντλήσει και τα αποθέματα θερμαντικής ικανότητας του σώματός σου, αλλά αυτό σε απασχολεί λίγο.

Κάποια στιγμή περνάει η ώρα, φεύγει ο πόνος, μένει λίγο μούδιασμα και μπορείς να απολαύσεις με τη σκέψη σου τις όμορφες εμπειρίες και εικόνες από τη χιονισμένη κορυφή. Περιπέτεια τέλος. Τέλεια μέρα! :)