The No Vacation Man

Σχετικά δύσκολη εβδομάδα η τελευταία, ειδικά όταν τη βιώνεις μετά από παρατεταμένη περίοδο ιδανικών εργασιακών συνθηκών. Μου έδωσε την εντύπωση ότι πέρασε με το μισό ρυθμό σε σχέση με τις προηγούμενες. Πρόκειται για τη συναισθηματική σχετικότητα του χρόνου, ο οποίος περνάει ταχύτατα όταν είσαι χαρούμενος και  αργά όταν δεν περνάς καλά ή προσμένεις κάτι. Άδικο αυτό! :p Τα ωραία να τελειώνουν γρήγορα και τα άσχημα να μην περνάνε.

Κοιτώντας πίσω, η αίσθηση ροής του χρόνου είναι αρκετά διαφορετική. Όταν κάνεις τα ίδια πράγματα, δε διακρίνεις διαφορετικές αναμνήσεις και σου φαίνεται ότι ο χρόνος έχει περάσει γρήγορα. Αντιθέτως, όταν ασχολείσαι με πολλές διαφορετικές δραστηριότητες, εντοπίζεις τις εμπειρίες και νιώθεις τη διαδοχή των καταστάσεων. Κλασσική περίπτωση που θέτει σε σύγκριση τις δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες παρόντος-μέλλοντος είναι η στρατιωτική θητεία, όπου κάνεις ατελείωτα βαρετά πράγματα επί 18-20 ώρες την ημέρα. Η μέρα δεν περνάει με τίποτα. Κάθε ημέρα νιώθεις ότι είναι μία εβδομάδα από την προηγούμενη ζωή σου. Όταν όμως μετά από μήνες κοιτάς πίσω, νιώθεις ο χρόνος έχει περάσει πολύ γρήγορα, διότι απλά κάνεις κάθε μέρα τα ίδια πράγματα και δεν μπορείς να ξεχωρίσεις εύκολα διακριτές καταστάσεις.


(Δε μπορώ να βρω συνδετική φράση-παράγραφο, αλλά θα εφαρμόσω συγγραφική αυθαιρεσία και παρρησία. :p)


Σε πρόσφατη κουβέντα με μία φίλη, συζητούσαμε για αγώνες ποδηλασίας:

- Πώς και δεν έρχεσαι το επόμενο σαββατοκύριακο, που έχει αγώνα MTB στην επαρχία;

- Ξέρεις τώρα, λατρεύω τον αθλητισμό, αλλά δε θέλω να καταλαμβάνει όλη την ημέρα μου. Θέλω να υπάρχει μία ισορροπία ανάμεσα στην άθληση, τη χαλάρωση, τη δουλειά, την προσωπική ζωή.

- Μα δε θα είναι μόνο ο αγώνας. Είναι πολύ ωραία, σαν διακοπές! Με ταβέρνα, καφέ, ξενοδοχείο κλπ.

- Χαχαχα. Τώρα είπες τις μαγικές λέξεις που δε με ενθουσιάζουν.

Εκεί ξεκίνησε, για πολλοστή φορά, κουβέντα, όπου εξηγούσα ότι δε μου αρέσουν τα ταξίδια και οι διακοπές. Με σεβασμό προφανώς στην προτίμηση του άλλου, αφού ξέρω ότι διαφέρω από το μέσο άνθρωπο του περιβάλλοντός μου σε αυτόν τον τομέα, αλλά με σαφή θέση ως προς τις προσωπικές μου προτιμήσεις.

Η αιτία δεν ξέρω από πού ξεκινάει. Ελάχιστα άτομα έχω ακούσει να λένε το ίδιο. Ξεβόλεμα; Ανασφάλεια; Βαρεμάρα; Έξοδα; Κακές εμπειρίες παρελθόντος από διακοπές; Ενδεχομένως καθένας από αυτούς τους παράγοντες να φέρει κάποιο ποσοστό επιρροής στη σκέψη μου, με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας.

"Με ανανεώνουν οι νέες εικόνες, οι διαφορετικές παραστάσεις. Όταν πάω σε ένα μέρος που είναι όλα διαφορετικά, παίρνω δυνάμεις για να συνεχίσω τη ζωή.", συνέχισε η Λένα, για να απαντήσω:
"Σε καταλαβαίνω απόλυτα, διότι το έχω ακούσει πολλές φορές από γνωστούς και φίλους, αλλά δε σε νιώθω καθόλου. Δε μου προσφέρει τόση ευχαρίστηση αυτό που περιγράφεις. Όσα ταξίδια έχω κάνει στο εξωτερικό, ακόμα και η εργασία και οι σπουδές για καιρό εκεί, έγιναν συμπτωματικά κι όχι επειδή το κυνήγησα. Πάντα ανυπομονούσα να επιστρέψω στο σπίτι. Μου αρέσει να βιώνω μία ισορροπημένη καθημερινότητα, με δουλειά που πρέπει πάση θυσία να μου αρέσει πολύ, με άθληση, με επικοινωνία με ανθρώπους που εκτιμώ. Δε μετράει τόσο το μέρος, αλλά το τι κάνεις και με ποιους το κάνεις."

Είναι δυστυχώς ένα από τα χαρακτηριστικά που με διαφοροποιούν από το μέσο άνθρωπο και με κάνουν ασύμβατο σε κάποιες περιπτώσεις. Η διαφορετικότητα έχει πλεονεκτήματα, αλλά και μειονεκτήματα.


(Άλλη μία απουσία συνδετικής πρότασης εδώ.)


Άρχισα σταδιακά να βελτιώνομαι ποδηλατικά, οπότε ακόμα και οι γρήγορες ποδηλατοβόλτες δε μου προσφέρουν πολλά, αφού φαντάζουν εύκολες. Δεν εκτονώνομαι, αντιθέτως νιώθω ότι δε μου κάνει ιδιαίτερο καλό η επαφή με κόσμο. Αν κοιτάξω σε παρελθοντικές αναρτήσεις ιστολογίου, ξέρω ότι θα βρω αποσπάσματα που γράφω ότι σκοπίμως αποφεύγω την απομόνωση, παρόλο που ρέπω σε αυτή σε φάσεις κακής διάθεσης, διότι ξέρω ότι με αφήνει πίσω στην κοινωνική, καθώς και στην προσωπική μου ζωή. Με βγάζει από ενδεχόμενες ευκαιρίες να γνωρίσω κόσμο και περιορίζει την έμφυτη ανάγκη για επικοινωνία.

Κι όμως, τον τελευταίο καιρό, νιώθω ότι η επαφή με κόσμο με καταβάλει συναισθηματικά και είμαι μερικά κλικ πριν το γυρίσω σε "Ένας ποδηλάτης, ένα ποδήλατο, ένα βουνό" και "Ένας δρομέας, ένα δάσος, ένα μονοπάτι", μέχρι να ξαναβρώ τις ψυχικές δυνάμεις που νιώθω ότι έχω χάσει.

Αγαπητό ημερολόγιο, το προσπάθησα ειλικρινά, αλλά άγγιξα τα ψυχολογικά μου όρια. Χάλασε πάλι ο μηχανισμός των ενδορφινών, το γκρι χρώμα συχνά γίνεται μαύρο. Δεν έχω καταλάβει ακόμα τι πρέπει να αλλάξω και προς το παρόν σκέφτομαι να περιορίσω τις προσδοκίες, διότι αυτές δε σε αφήνουν να χαρείς το σήμερα και μεσοπρόθεσμα σε απογοητεύουν. Νομίζω ότι οι ψυχικές αντοχές μου είναι στα όρια της εξάντλησης και σύντομα θα πρέπει να αφήσω τις παρέες για να συνεχίσω το ταξίδι μόνος μου.

Τέλος ανάρτησης._

Τατοΐου 12

Η εβδομάδα ξεκίνησε παράξενα αυτή τη φορά. Δεν ένιωθα γεμάτος από το σαββατοκύριακο και είχα ένα αίσθημα κενού την Κυριακή το απόγευμα. Ήταν που δεν είχα κοιμηθεί καλά ήμουν και προβληματισμένος από το ραντεβού του σαββατόβραδου, το οποίο ήταν άλλωστε η αιτία της αϋπνίας.

Γυρνάω πάλι μερικούς μήνες πίσω συναισθηματικά. Οι δύο ποδηλατοβόλτες το σαββατοκύριακο, δε με γέμισαν ιδιαίτερα. Άντε του Σαββάτου να ήταν κάπως καλύτερη κι αυτό διότι κυνηγούσα έναν φίλο με την κούρσα του, που με έτρεξε καλά. Έχω δυναμώσει κάπως, οπότε για λίγα χιλιόμετρα μπορώ να ακολουθήσω τους δυνατούς με τα γρήγορα ποδήλατα, έχοντας το αγαπημένο μου κλασσικό ποδήλατο βουνού. Μία απλή βόλτα δε με γεμίζει. Δηλαδή περνάω καλά για μερικές στιγμές που μιλάω με φίλους, υπάρχουν στιγμές γέλιου, αλλά μόλις επιστρέψω στο σπίτι νιώθω μία ματαιότητα. Πρέπει να πιεστώ για να εκτονωθώ και να γυρίσω γεμάτος, με χαμόγελο. Σίγουρα καλύτερα από το να μένω σπίτι, αλλά απέχει η κατάσταση από το "καλά".

Κυριακή βράδυ λοιπόν κακόκεφος και Δευτέρα πρωί ξυπνάω πριν το ξυπνητήρι μία από τα ίδια. Η αλήθεια είναι ότι δε με πείραζε που ξεκινούσε η εβδομάδα διότι δεν ένιωθα ότι θα είχε κάτι περισσότερο να μου δώσει ο ελεύθερος χρόνος στην παρούσα φάση, πέρα από μελαγχολία. Χρειάζομαι κάτι να με πιέζει, να με βάζει σε πρόγραμμα, ώστε να μην προβληματίζομαι για πώς θα περάσει ο χρόνος. Δουλειά είναι, λεφτά, επικοινωνία με κόσμο, θα περάσει στρωτά. Όχι απαραίτητα όμορφα, αλλά στρωτά.

Το πρωί έκαναν κάτι έργα στο σταθμό του Ηλεκτρικού στην Κηφισιά, οπότε είχε πάρα πολλή κίνηση στην Τατοΐου. Είναι από τους οδικούς άξονες που δεν έχουν μεριμνήσει να αναβαθμίσουν εδώ και χρόνια. Τρεις λωρίδες γίνονται μία και μάλιστα με κακή ροή εξαιτίας στάσεων λεωφορείων, ταξί, διαβάσεων πεζών. Μπορεί να χάνω κάθε μέρα 10 λεπτά σε εκείνο το σημείο, σήμερα ίσως και 15. Εκεί λοιπόν που σκέφτομαι πόσο ωραία θα ήταν με τη μοτοσυκλέτα ή ακόμα καλύτερα με το ποδήλατο, αντί για το μποτιλιάρισμα του αυτοκινήτου, κοιτάζω αριστερά μου. "Τατοΐου 12" γράφει η πινακίδα. Μία μεγάλη σιδερένια αυλόπορτα, με εμφανή σημάδια οξείδωσης, στέκεται επιβλητικά μερικά μέτρα δίπλα μου. Έχω πολύ χρόνο να κοιτάξω μέσα από τα κάγκελά της, διότι έχω κολλήσει στο μποτιλιάρισμα.

Φανταστικό θέαμα, ένα άνοιγμα προς έναν πανέμορφο, πλήρως ατημέλητο κήπο. Ένας αρχοντικός κήπος, παρατημένος χρόνια, φαίνεται μέσα από τη μεγάλη καγκελόπορτα. Μία παραμυθένια όαση, στο άγχος της κίνησης και στη ρουτίνα της καθημερινότητας. "Να υπάρχει σπίτι στο βάθος; Να μένει κάποιος; Εγκαταλειμμένο φαίνεται." Είναι εντυπωσιακό το πώς ζω δεκαετίες στη συγκεκριμένη περιοχή, έχω περάσει χιλιάδες φορές από εκεί με αμάξι, ποδήλατο, μοτοσυκλέτα, πόδια (συνήθως με τα πόδια πάω από τον παράλληλο δρόμο) και δεν έχω παρατηρήσει αυτόν το χώρο. Πριν από χρόνια υπήρχαν κάποια οικόπεδα αδόμητα στην ευρύτερη περιοχή, αλλά πλέον έχουν απομείνει ελάχιστα. Απορώ πώς δεν το είχα παρατηρήσει.

Περισσότερο όμως απολαμβάνω το γεγονός ότι ο ήρεμος κήπος με τη βλάστηση να οργιάζει χωρίς ανθρώπινες επεμβάσεις εδώ και καιρό, με χαλαρώνει και απελευθερώνει τη φαντασία μου. Για μία ακόμη φορά κάνω το σύνηθες οπισθοδρομικό φιλοσοφικό βήμα και αμφισβητώ καθημερινούς συμβιβασμούς και παραδοχές. "Μήπως να κάνω αναστροφή και να μην πάω στη δουλειά; Να κάτσω να γράψω όσα σκέφτομαι. Το δικαιούμαι άλλωστε μετά από τόση εργασία τον τελευταίο καιρό. Χμμμ... Άσε, θα εκθέσω κόσμο αν ακυρώσω επαγγελματικό ραντεβού." Δεν υπήρχε περίπτωση να κάνω κάτι τέτοιο, παραείμαι ορθολογιστής.

Σκέφτομαι πάλι πόσο ποιοτικό χρόνο θυσιάζω για χρήματα. Πώς ζω ανάμεσα σε γνωστούς και όχι πραγματικούς φίλους. Πώς αναζητώ εναγωνίως συμπορευτές, συμπαραστάτες, άτομα να με αγαπούν και καταλήγω με ευκαιριακές γνωριμίες. Σκέφτομαι πάλι το ραντεβού του Σαββάτου. Καλή και όμορφη κοπέλα, αλλά ρε συ, ξένος άνθρωπος. Ξεκινάς με μία ερωτική έλξη και ελπίζεις, υποθέτεις, εμπιστεύεσαι, ανυπόστατα. Και μετά τι; Πληγώνεσαι, μετανιώνεις, παύεις να εμπιστεύεσαι κόσμο για καιρό. Από την άλλη, όσο περισσότερο σκέφτεσαι, τόσο λιγότερο πράττεις, καταλήγεις απομονωμένος και περιχαρακωμένος στη συναισθηματική ασφάλεια της μοναξιάς.

Όλα αυτά σκεφτόμουν το Σάββατο το βράδυ και κυρίως την Κυριακή και έλεγα να απομακρυνθώ από την κοπέλα. Είναι από την άλλη και η ανάγκη να νιώσω το ενδιαφέρον της. Δε θέλω να νιώθω ότι κυνηγάω κάποια κι εκείνη συμβιβάζεται. Θέλω να δείχνουμε αμφότεροι έμπρακτα το αμοιβαίο ενδιαφέρον μας.

- Δεν είναι στη γυναικεία ιδιοσυγκρασία, ούτε κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά, να σου την πέσει εκείνη. Θα δείξει ότι είναι απεγνωσμένη.

- Βλακείες. Αν ενδιαφέρεται ας κάνει το δεύτερο βήμα. Έκανα το πρώτο. Θέλω κάποια που να είναι έτοιμη να δώσει, όχι μόνο να πάρει. Στην τελική δεν είμαι ακόμα έτοιμος και ο ίδιος να εμπιστευτώ κάποια.

- Ρε παπάρα, αυτή τη στιγμή εκείνη νομίζει ότι τη γειώνεις. Έχεις ήδη αφήσει μία μέρα και θα νομίζει ότι παίζεις μαζί της ή ότι δεν ενδιαφέρεσαι. Συνέχισε έτσι και θα τη χάσεις.

- Ας χαθεί. Στην τελική υπάρχει πάντα η Πεντέλη για παρηγοριά. Καλύτερα μία αμοιβαία αγάπη καθυστερημένα, παρά να χάσω καιρό με μία τυχάρπαστη σχέση.

Μισή αλήθεια τα παραπάνω. Η άλλη μισή είναι η έλλειψη θράσους, θάρρους. Έχω πλέον αρκετή δύναμη για να ανέβω δύο φορές συνεχόμενα στην Πεντέλη, αλλά όχι τόση ώστε να την πέσω σε μία κοπέλα που μου αρέσει.

Η μέρα συνέχισε μία ωραία και μία παράξενα. Βρέθηκα σε σχολική αίθουσα με τον καθηγητή να έχει φοβερή αλληλεπίδραση με χιούμορ με τα παιδιά, γεγονός πραγματικά αξιοθαύμαστο. Κάποια στιγμή γυρνάει προς το μέρος μου και λέει στους μαθητές "Να ρωτήσουμε το παλικάρι ποιο είναι το νόημα της ζωής!" Έκανα ότι δεν άκουσα, αλλά ήμουν στο τσακ να γυρίσω (χαρούμενος) και να πω: "Το νόημα της ζωής είναι να ψάχνεις το νόημα της ζωής. Να προσπαθείς με αισιοδοξία να γεμίσεις το εσωτερικό σου κενό, πιστεύοντας ότι γεμίζει." Αλλά είπα να κρατηθώ και να μην προσγειώσω όσα από τα πιτσιρίκια καταλάβουν τι εννοώ.

Με αυτά και με αυτά, όντας κουρασμένος, άκουσα κάποια στιγμή το διευθυντή: "Φίλε, έχω special task για εσένα. Πολύ σημαντικός πελάτης για απόψε." Όπερ σημαίνει ότι δούλευα μέχρι τις 10 το βράδυ...

Το απόγευμα πέρασα ξανά από το 12 της Τατοΐου, ελπίζοντας να έχει κίνηση, ώστε να παρατηρήσω για μία ακόμη φορά τον κήπο. Για καλή μου τύχη σταμάτησα με το αμάξι για μερικά δευτερόλεπτα και θαύμασα πάλι την αυλή. Μικρή εικόνα, πολλά όνειρα.

 

Είναι η ομορφιά στην ανηφόρα; Χμ...

Κινητήριος δύναμη

Έψαχνα ώρα πώς να ξεκινήσω το κείμενο, αλλά μόλις θυμήθηκα μία καλή συγγραφική τεχνική: "Απλά ξεκίνα να γράφεις, ό,τι σου έρχεται. Μη σκέφτεσαι!"

Τι είναι αυτό λοιπόν που με την παρούσα ανάρτηση επιχειρώ να βγάλω από τα εσώψυχά μου; Μα φυσικά το πώς νιώθω τον τελευταίο καιρό. Χωρίς αντικειμενικά να έχω κάποιο πρόβλημα, αντιμετωπίζω συστηματικά την αυθόρμητη τάση του μυαλού μου να εστιάζει στα ελάχιστα, ενδεχομένως μικρής ουσίας, γεγονότα που βαίνουν με μη επιθυμητό τρόπο. Όσο ωραία και να πηγαίνει η δουλειά, η οικογένεια, η υγεία, τα οικονομικά, θα βρω κάτι άσχημο να σκέφτομαι και να αναμοχλεύω τις ώρες που έχω ελεύθερες.

Μία λύση είναι η επικοινωνία με κόσμο, που όμως ανασύρει τα ζητήματα που σκέφτομαι. Όμως η βέλτιστη διέξοδος για εμένα είναι πάντοτε η έντονη άθληση. Μετά από λίγη ώρα ξεχνάω τα πάντα και εστιάζω στη δυσκολία του αθλητικού στόχου. Αν τα προβλήματα που σκέφτομαι είναι πιο έντονα, απλά θα πάρει περισσότερη ώρα να νιώσω καλύτερα. Πάντα όμως επιστρέφοντας σπίτι, νιώθω ικανοποίηση από την επιλογή μου, χαλαρότητα, αισιοδοξία. Είναι η βιολογική ισορροπία που επιφέρουν οι ενδορφίνες. Αν τις απωλέσεις από κάποια κατάσταση, θα χρειαστεί να βρεις τρόπους να εκκρίνονται από αλλού. Αν συστηματικά τις στερείσαι, τότε θα πρέπει να φέρνεις τον εαυτό του σε καταστάσεις που θα σε κάνουν να νιώσεις καλύτερα, ακόμα κι αν αρχικά θέλεις να παραμείνεις αδρανής.

Η εργασία μου έχει αρκετά όμορφα ταξίδια τον τελευταίο καιρό, τόσο με τη μοτοσυκλέτα, όσο και με το αμάξι, κάνοντας την εβδομάδα να περνάει αβίαστα, απίστευτα γρήγορα, όμορφα. Πρόκειται για το καλύτερο εργασιακό εξάμηνο της ζωής μου. Τολμώ να πω ότι η ποιότητα των καθημερινών σε σχέση με το σαββατοκύριακο έχει μικρή διαφορά. Το είπα ένα απόγευμα σε φίλους που είχαμε πάει για φαγητό και μόνο που δεν πήγαν να με πλακώσουν. :p Τα πράγματα όμως δεν είναι τόσο ρόδινα όσο ακούγονται αρχικά. Δηλαδή, μικρή διαφορά καθημερινότητας με σαββατοκύριακο, σημαίνει ότι αφενός μου αρέσει η εργασία μου και απολαμβάνω τα απογεύματα με όμορφες δραστηριότητες, αλλά ταυτόχρονα υποδηλώνει ότι το σ/κ δεν κάνει τη διαφορά με κάποια ενασχόληση που θα με ενθουσιάσει και θα ξεφύγει από τις καθημερινές. Έχω ζήσει και παλαιότερα αυτή τη φάση και μου αρέσει, μιας και δεν έχω πιεστικές εργάσιμες ημέρες, αλλά μου λείπει η προσμονή κάποιου σημαντικού ή όχι στόχου, κάποιας πολύ όμορφης προσωπικής στιγμής.

Η εργασία πάει τόσο καλά, σε σημείο να μου έχουν πει ότι έχω σχεδόν ένα μήνα περισσευούμενη άδεια που πρέπει να πάρω, αλλά να μη θέλω να την πάρω τώρα. Από τη μία με γεμίζει η όμορφη, χαλαρή, παραγωγική, ταξιδιωτική, επικοινωνιακή ενασχόληση των τελευταίων μηνών, από την άλλη νιώθω τις ευθύνες που έχω αναλάβει και δε θέλω να κρεμάσω εταιρεία και πελάτες. "Δική σου είναι η εταιρεία;", ρωτάει ο άλλος. "Όχι ρε φίλε, αλλά η αίσθηση ευθύνης και η ωριμότητά μου, δε μου επιτρέπουν να φερθώ σαν αδιάφορος υπαλληλίσκος.", απαντάω, χωρίς να έχω ιδιαίτερες προσδοκίες να με καταλάβει. Όταν με το καλό η δουλειά αποκτήσει την περσινή της ρουτίνα ή την πίεση που είχα βιώσει πολύ έντονα, τότε η άδεια θα είναι πολύ πιο σημαντική. Επίσης θα μπορέσω να την αξιοποιήσω καλύτερα, αν βρίσκομαι σε κάποια σχέση και περνάω χρόνο με την κοπέλα μου. Τώρα να μείνω μόνος στο σπίτι και να σκέφτομαι, δεν το επιθυμώ, άρα δεν το επιλέγω. Αν χαθεί η άδεια, χάθηκε.

Για να επιστρέψω όμως στην επικεφαλίδα, θυμήθηκα λοιπόν τα περασμένα όμορφα χρόνια, ποια ήταν η κινητήριος δύναμή μου για να θέτω ολοένα και περισσότερους αθλητικούς στόχους και να εντατικοποιώ την άσκηση. Δεν είναι άλλη από την προσπάθεια να περνάω τον ελάχιστο δυνατό χρόνο στο σπίτι, το οποίο μου προκαλεί θλίψη. Δεν είναι άλλη από την ανάγκη να επενδύσω στον εαυτό μου (όσο μπορεί να θεωρηθεί επένδυση η καλή φυσική κατάσταση) και να διώξω τις αρνητικές σκέψεις που με κυριεύουν σε φάση ελεύθερου χρόνου και απραξίας. Είναι δηλαδή ο μονόδρομος που έχω ανακαλύψει για να βρίσκω, έστω και προσωρινά, την προσωπική ισορροπία - προφανώς υπάρχουν κι άλλες ατραποί ανεξερεύνητες από το γράφοντα, αλλά δεν ορίζουν την ευτυχία - . Οι δικές μου διέξοδοι, με κάνουν περιστασιακά χαρούμενο, θέτουν τις βάσεις για πιο υγιεινή ζωή, με κάνουν να νιώθω πιο δυνατός και κύριος των συναισθημάτων μου σε κάποιο βαθμό, αλλά στο βάθος ξέρω ότι είναι ένας συμβιβασμός σε φάσεις που δεν μπορώ να νιώσω πραγματικά ευτυχισμένος.

Θα μου άρεσε πολύ να είναι συναισθηματικά ανεξάρτητος, αλλά δεν το έχω καταφέρει. Είναι σημαντικό να νιώθω ότι κάπου υπάρχει ο άνθρωπός μου. Η κάθε στιγμή που περνάω, είτε μόνος, είτε με παρέα, δυστυχώς έχει άλλη αξία όταν η σκέψη έχει φόντο την αγάπη και άλλη όταν έχει φόντο τη μοναξιά.

Κι όμως η μοναξιά με ωθεί στην αυτοβελτίωση, μου δίνει το χρόνο για να κάνω πράγματα που προτιμώ, παρόλο που δεν τα απολαμβάνω τόσο εξαιτίας της. Αντιθέτως, σε φάσεις σχέσεων, νιώθω ότι περνάω μεν όμορφα, αλλά δεν έχω χρόνο για την αυτοβελτίωσή μου. Σίγουρα προτιμώ το δεύτερο, αλλά συνάμα ονειρεύομαι έναν ήπιο συγκερασμό των θετικών στοιχείων των δύο καταστάσεων.

Κοιτάζοντας το χρόνο πίσω, οι αναμνήσεις πάντοτε ωραιοποιούν καταστάσεις. Ξεχνάμε τις άσχημες στιγμές ή τις σκεφτόμαστε χωρίς να μας επηρεάζουν αρνητικά και θυμόμαστε ωραίες καταστάσεις. Το "κάθε πέρσι και καλύτερα" συνήθως δεν εκφράζει αντικειμενική πραγματικότητα, αλλά δηλώνει πλαγίως ένα από τα χαρακτηριστικά της ανθρώπινης μνήμης. Οι πιο όμορφες αναμνήσεις μου δεν είναι εκείνες που ήταν όμορφες όταν τις βίωσα, αλλά οι πιο έντονες, που τελικά είχαν καλή έκβαση. Και τι όμως με αυτό; Θα κυνηγάμε τις περιπέτειες και θα δυσκολευόμαστε στο παρόν, ώστε να έχουμε όμορφες εμπειρίες να σκεφτόμαστε μετά από χρόνια; Δεν έχω καταλήξει σε απάντηση πάνω στο θέμα. Σημασία έχει ότι μετά από τρία χρόνια θυμήθηκα ότι οι όμορφες ποδηλατικές εμπειρίες που είχα πριν από καιρό, δεν ήταν παρά η επιτυχημένη προσπάθεια να ξεφύγω από ερωτικές απογοητεύσεις, από διάφορες άλλες αρνητικές σκέψεις και να ξεπεράσω τη μελαγχολία. Και τα κατάφερνα τότε καλά. Δεν ήταν καλή περίοδος, τώρα που το ξανασκέφτομαι, αλλά είχα ανακαλύψει τους μηχανισμούς που με έκαναν να την υπομείνω και να έχω όμορφες στιγμές, "επενδύοντας" παράλληλα στον εαυτό μου.

Μία από τα ίδια τώρα. Αντικειμενικά ωραίες καταστάσεις, σε γκρίζο φόντο μοναξιάς, που δε με αφήνει να τις απολαύσω. Ελπίζω, όταν αλλάξει η κατάσταση, να θυμηθώ να κοιτάξω το ιστολόγιό μου, για να εκτιμήσω διαφορετικά την περίοδο που δε θα μπορώ να κάνω, όσα κάνω από ανάγκη τώρα. Αλλά ρε συ, είναι κρίμα να μη σε αφήνει το μυαλό σου να απολαύσεις μία αντικειμενικά όμορφη ζωή. Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, κάπως έτσι ήμουν. "Είμαι πολύ στενοχωρημένος", έλεγα από μικρό παιδί. Χρόνια αρνητική οπτική γωνία, αλλά πλέον με εμπειρία που με βοηθάει να έχω όμορφες στιγμές, έστω και για μικρό χρονικό διάστημα.


Δεν παίρνω άδεια ρε! Όχι!  :p