Πριν από μερικά χρόνια, ως αρχάριος ποδηλάτης, ονειρευόμουν το επίπεδο ανάγλυφο μερικών βορείων χωρών ή έστω συμβιβαζόμουν με τους εύκολους δρόμους των νοτίων προαστίων της Αθήνας. Όχι ότι ήμουν φυγόπονος, αλλά το έντονο ανάγλυφο των βορείων προαστίων μοιραία περιόριζε σημαντικά την ακτίνα δράσης μου ως ποδηλάτης. Μικρές βόλτες με έντονη κούραση, λίγες επιλογές για μεγάλες αποστάσεις, ιδιαίτερα το καλοκαίρι με τη ζέστη.
Η εξέλιξη όμως ήταν απρόσμενα ευχάριστη, όπως συμβαίνει σε όλους σχεδόν τους ποδηλάτες. Με ποδηλασία 1-2 φορές την εβδομάδα, σε λίγους μήνες οι ανηφόρες άρχισαν να γίνονται λιγότερο κουραστικές και τα 15 χιλιόμετρα των πρώτων διαδρομών, παιχνιδάκι. Η βελτίωση είναι γρήγορη τον πρώτο καιρό, διότι μαθαίνεις εύκολα να ελέγχεις την ανάσα σου και διαπιστώνεις ότι ο γρηγορότερος τρόπος για να ανέβεις ένα λόφο, είναι να ελαττώσεις πολύ την ταχύτητά σου. Διατηρείς τους παλμούς της καρδιάς σε άνετα επίπεδα, ώστε να αντέξεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάπως έτσι, από τα 10 χιλιόμετρα, αρχίζεις ποδηλατείς 15, 20, ...30.
Όμως ο καιρός περνούσε, έκανα ποδηλασία τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα, οι ανηφόρες φάνταζαν ολοένα και πιο μικρές και οι διαδρομές ανεπαρκείς για να προσφέρουν τη χαρά της έντονης άθλησης. Ο κάποτε δύσκολος προορισμός της λίμνης του Μαραθώνα, έγινε εύκολος. Πανέμορφος, αλλά πολύ εύκολος. Χρειαζόμουν λοιπόν το κάτι παραπάνω.
Αρχικά επιχείρησα μερικές αναβάσεις στον Υμηττό και κάποιες στα χαμηλά περάσματα της Πεντέλης (από Νέα Μάκρη και Παλαιά Πεντέλη). Δύσκολες κι αυτές στην αρχή, έφερναν ψυχή και σώμα κοντά στα όριά τους. Όμως το όνειρο των αναβάσεων και της ολοένα και αυξανόμενης δυσκολίας, αποτελούσε δυνατό κίνητρο για περαιτέρω προσπάθεια. Άλλωστε ανέκαθεν θαύμαζα τους ποδηλάτες που έβλεπα να ανεβαίνουν βουνά, όσο εγώ περνούσα από δίπλα τους με το αυτοκίνητο. Μου φαινόταν αδιανόητο και ακατόρθωτο για το μέσο άνθρωπο.
Στο σημείο αυτό να πω ότι πάντοτε έψαχνα παρέα για να βγαίνω για ποδηλασία, αλλά στις δύσκολες διαδρομές δεν ήταν εύκολο να βρω. Λίγοι φίλοι ήθελαν να κάνουν δύσκολες βόλτες, οπότε, αν ήθελα να βελτιωθώ, θα έπρεπε μοιραία να κάνω μία ακόμα υπέρβαση, επιλέγοντας μοναχικές προπονήσεις. Έπρεπε κάποια στιγμή να απαντήσω αποφασιστικά στο δίλημμα: Με φίλους σε καφετέρια ή μόνος στο ποδήλατο; Παρεξηγήθηκα με φίλους, μου κρατούσαν μούτρα για καιρό κάποιες κοπέλες, αλλά το ποδήλατο νίκησε. Πάντοτε ένιωθα τη σπουδαιότητα της επικοινωνίας με κόσμο, αλλά πλέον είχα ανακαλύψει κάτι που με γέμιζε ακόμα κι όταν ήμουν μόνος.
Κοινωνικό ον από τη φύση του ο άνθρωπος, συνεπώς μία μοναχική δραστηριότητα που σε γεμίζει, μάλλον είναι αρκετά γνήσια ώστε να επικρατεί έναντι της επαφής με κόσμο. Σίγουρα το ιδανικό, που ακόμα και τώρα επιδιώκω, είναι να συνδυάζεται η κοινωνικοποίηση με τον αθλητισμό, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Σε αυτή την περίπτωση κατανέμεις τον ελεύθερό σου χρόνο, μεταξύ κοινωνικών δραστηριοτήτων και προσωπικών, αναζητώντας τη βέλτιστη ισορροπία.
Έχοντας κάνει τις παραπάνω υπερβάσεις και συνειδητές επιλογές, έκανα πιο συστηματική την άθληση, αφού πλέον το πρόγραμμά μου είχε ως μεταβλητή μόνο τον ελεύθερό μου χρόνο κι όχι τις προτιμήσεις τρίτων. Είχα χρόνο και διάθεση; Έβγαινα! Δεν είχα διάθεση, αλλά είχα χρόνο; Πάλι έβγαινα! Όπως λέει ένας καλός φίλος ποδηλάτης: "Ξεκινάς για άθληση όταν έχεις ελεύθερο χρόνο, χωρίς να εξετάζεις αν έχεις διάθεση. Η διάθεση θα έρθει σίγουρα στην πορεία." Μεγάλη αλήθεια η συγκεκριμένη ρήση. Θυμάμαι πολλές φορές να έχω ξεκινήσει για άθληση χωρίς διάθεση, αλλά δε θυμάμαι καμία που να μην έχω επιστρέψει σπίτι με αίσθημα ικανοποίησης, χαλάρωση, χαμόγελο.
Γενικά είμαι ενθουσιώδης με την ποδηλασία και ενίοτε το παρακάνω, πιέζοντας τον εαυτό μου περισσότερο απ' όσο πρέπει. Έτσι λοιπόν με την Πεντέλη, τις δύο πρώτες φορές που επιχείρησα να ανέβω στην κορυφή των 1.100 μέτρων, πέτυχα από έναν μυϊκό τραυματισμό που με κράτησε εκτός ποδηλασίας για ένα μήνα. Ικανοποίηση στο μέγιστο, αλλά τις επόμενες εβδομάδες μου έλειψε το ποδήλατο. Στη συνέχεια εξακολούθησα να ανεβαίνω στα πιο εύκολα βουνά της Αττικής, την Πάρνηθα και τον Υμηττό, αλλά η Πεντέλη με γοήτευε περισσότερο εξαιτίας της δυσκολίας της. Ο Υμηττός είναι καταπράσινος και μαζεύει πολύ κόσμο, η Πάρνηθα είναι ακόμα πιο όμορφη, έχει υπέροχη θέα και βέβαια τα ελάφια, ενώ η Πεντέλη είναι κατακαμμένη και ξερή. Πού και πού ένας θάμνος και σπάνια κανένα δέντρο. Έχει όμως ανυπέρβλητη θέα, αλεπούδες, κοπάδια από πέρδικες, λαγούς και βέβαια τη μεγάλη κλίση του δρόμου, που αποτελεί πρόκληση για κάθε προπονημένο ποδηλάτη. Δε χρειάστηκε πολύ για να με γοητεύσει και να αποτελέσει τακτικό προορισμό για τις προπονήσεις μου. :)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου