Κυριακή 21 Οκτωβρίου 2012

Πότε επισκέπτομαι την Πεντέλη;

Ανεβαίνω στο βουνό σε κάθε ευκαιρία. Με παρέα κάνω και νυχτερινές αναβάσεις, αλλά όταν είμαι μόνος φροντίζω να επιστρέφω μέρα. Οι βασικές προϋποθέσεις είναι να μη βρέχει, να μην έχω κάποιο σοβαρό μυϊκό τραυματισμό και φυσικά να έχω ελεύθερο χρόνο. Η διάθεση ξέρω ότι θα βρεθεί, ενώ η κούραση δε με αποτρέπει, απλώς καθορίζει το ρυθμό μου.

Είναι πολλές οι φορές που μου λένε φίλοι να πάω για καφέ ή φαγητό, αλλά τελικά επιλέγω να ανέβω μόνος μου στην Πεντέλη. Δεν έχει υπάρξει φορά που να το έχω μετανιώσει, ενώ με έχω πιάσει κάποιες φορές να οδηγώ το αυτοκίνητο κατευθυνόμενος προς κάποιο χώρο κονσερβοποιημένης διασκέδασης, να κοιτάζω στο βάθος τα βουνά, τον Υμηττό, την Πεντέλη, την Πάρνηθα, να νιώθω ότι με προκαλούν και να μετανιώνω για την επιλογή μου. Αρκετές φορές έχω νιώσει έντονα συμβιβασμένος στον καναπέ κάποιας καφετέριας, προκειμένου να κρατήσω επαφές με καλούς φίλους. Δεν είναι ότι περνάω άσχημα, αλλά νιώθω ότι με πνίγει ο κλειστός χώρος, το τσιγάρο, η φασαρία και ταυτόχρονα ξέρω πολύ καλά ότι θα μπορούσα να βρίσκομαι στην κορυφή κάποιου βουνού και να περνάω πιο όμορφα κοιτώντας την πόλη από ψηλά και αφήνοντας το βλέμμα μου να εστιάζει στο μακρινό ορίζοντα.

Ως προς το ρυθμό, θα έλεγα ότι σε κάθε ανάβαση πιέζω τον εαυτό μου για να δώσω ό,τι καλύτερο μπορώ. Δε με κυνηγάει ο χρόνος, αλλά τα συναισθήματα. Αν ανέβω χαλαρά, δε θα εκτονωθώ και θα θέλω περισσότερο. Επιδιώκω να κουραστώ πολύ, οπότε ανεβάζω το ρυθμό ανάλογα με το πόσο ξεκούραστος είμαι. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι σε μία από τις τελευταίες αναβάσεις, ένιωθα έντονα κουρασμένος και νόμιζα ότι είχε πέσει η αντοχή μου. Κι όμως, όταν κοίταξα το ρολόι στην κορυφή, είδα ότι είχα μειώσει αισθητά το ρεκόρ μου για τη συγκεκριμένη διαδρομή.

Για κάποιον που δεν αθλείται, το αίσθημα κόπωσης προκαλεί αποστροφή. Για έναν αθλητή προκαλεί εθισμό. Όσο περισσότερη η κούραση, τόσο μεγαλύτερη η "κάθαρση" στον τερματισμό, τόσο πλατύτερο το χαμόγελο της ικανοποίησης. Οι μοναχικές διαδρομές έχουν το πλεονέκτημα ότι ορίζεις ο ίδιος το ρυθμό σου. Δεν σε καθυστερούν άλλοι, ενώ αν νιώσεις ελαφρύ τράβηγμα σε κάποιο μυ ή προεόρτιο κράμπας, μειώνεις αντίστοιχα το ρυθμό μέχρι να νιώσεις καλύτερα και χωρίς να καθυστερήσεις άλλους.

Παλιότερα είχα ψηλότερα στις προτεραιότητές μου την κοινωνικοποίηση μέσω του αθλητισμού. Αν έβρισκα κόσμο στο δρόμο, πήγαινα μαζί τους, εφόσον ήθελαν και οι άλλοι. Πλέον δεν το κάνω στην ποδηλασία, γιατί συνήθως ο ρυθμός των άλλων είναι μικρότερος. Στο τρέξιμο, ως νέος δρομέας, ακολουθώ άλλους συχνότερα, μιας και οι μαραθωνοδρόμοι μου ρίχνουν ακόμα πολύ, τόσο σε μέση ταχύτητα, όσο και σε σε αντοχή. Το τρέξιμο είναι η νέα μου συστηματική αθλητική δραστηριότητα, σε συνδυασμό με τη συμμετοχή σε αγώνες δρόμου. Μου αρέσει πολύ, διότι με κουράζει σαφώς περισσότερο στον ίδιο χρόνο και βέβαια επειδή βρίσκω πολύ κόσμο να συναγωνιστώ. Κάποιοι από τους δρομείς που συναντώ στο δρόμο και σε αγώνες με φέρνουν στα όριά μου, γεγονός που μου διεγείρει το ενδιαφέρον.

Δυστυχώς εδώ και 2 εβδομάδες έχω ένα μικρό μυϊκό τραυματισμό, που με εμποδίζει να τρέξω και δείχνει να είναι επίμονος. Θέλοντας να κάνω ποδηλασία σε χαλαρό ρυθμό, περισσότερο για αποκατάσταση του τραυματισμού μου, σήμερα επέλεξα μία ποδηλατική ομάδα που έκανε χαλαρή βόλτα. Πολύ όμορφη παρέα, φοβερό κέφι, μαγευτικό το δάσος που επισκεφθήκαμε και θεότρελα τα παιχνίδια που παίξαμε. Σαφώς καλύτερα από την καφετέρια της προηγούμενης ημέρας. Όμως, προς το απόγευμα που ολοκληρώθηκε η ποδηλατοβόλτα, παρόλο που ένιωσα να έχω καλύψει πλήρως την ανάγκη μου για επικοινωνία με κόσμο, δεν αισθανόμουν είχα ασκηθεί αρκετά. Όλη τη μέρα έριχνα κλεφτές ματιές στη συννεφοκαλυμμένη κορυφή της Πεντέλης που με φλέρταρε έντονα και δε χρειάστηκα πολλή ώρα για να αποφασίσω ότι θα την επισκεφθώ και πάλι. Ο χρόνος περίσσευε, το πόδι μου φαινόταν να μην επιδεινώνεται από την ποδηλασία και το δελτίο καιρού δεν έδινε περιθώρια για αποφάσεις: Τις επόμενες τρεις μέρες θα βρέχει, άρα σήμερα έχει Πεντέλη! Η επιλογή ήταν αναμφισβήτητα σωστή. Η Κυριακή γέμισε με τον καλύτερο τρόπο, με όμορφη παρέα, επαφή με τη φύση, άθληση και η εβδομάδα ξεκινάει με τις μπαταρίες γεμάτες θετική ενέργεια. :)

Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2012

Η γοητεία της Πεντέλης

Από τη στιγμή που ένας ποδηλάτης ξεπερνά το στάδιο του αρχαρίου, αρχίζει πλέον να χαράζει τη ρότα του στην άσφαλτο και στο χώμα. Εξετάζει τι του αρέσει, συνυπολογίζει τη συγκομιδή νέων εμπειριών, δοκιμάζει τον εαυτό του.

Η ανάβαση της Πεντέλης ήταν κάποτε όνειρο του γράφοντα. Πλέον είναι τακτικός προορισμός. Είναι ο χώρος που εκτονώνω τις καθημερινές εντάσεις, το μέρος που χαλαρώνω, που με κάνει να χαμογελάω και να σχηματίζω ακόμα και τα πιο τρελά μου όνειρα. Δεν ήταν όμως έτσι από την αρχή.

Πρόσφατα, καθώς κατέβαινα το βουνό και φωτογράφιζα το ηλιοβασίλεμα, πέτυχα ένα φίλο που ανέβαινε με το αμάξι. "Ήρθα λίγο πάνω να ξελαμπικάρω." Και πού να ήξερε πόσο πιο όμορφα θα ήταν αν το έκανε με το ποδήλατο. Μετά από μερικές μέρες που τον πέτυχα ξανά στο δρόμο, με ρώτησε πώς και δε φοβάμαι να ανεβαίνω μόνος πάνω. "Είναι spooky στο σκηνικό με τη συννεφιά, την απομόνωση, τα βράχια στην κορυφή." Η φράση αυτή με πήγε αρκετά πίσω στο χρόνο, τότε που σκεφτόμουν ακριβώς το ίδιο. Αρχικά αγριεύεσαι όταν ανεβαίνεις μόνος σου. Θα δεις πέρδικες, καμιά χελώνα, ίσως κανένα φίδι, κι αν είσαι τυχερός κανένα λαγό στην κορυφή, καθώς και την αλεπού που τριγυρνάει λίγο πιο χαμηλά από το μοναστήρι. Μετά τη σπηλιά του Νταβέλη σπάνια ανεβαίνει άνθρωπος, ειδικά όταν ο καιρός δεν είναι εκδρομικός.

Η διαδρομή είναι πολύ δύσκολη, οπότε οι ποδηλάτες είναι σπάνιοι σε μεγάλα υψόμετρα. Εξαίρεση είναι το καλοκαίρι που βλέπεις μερικούς παραπάνω, επειδή η κυκλοφορία στα άλλα βουνά αποκόπτεται από την τροχαία, για να προλάβουν πυρκαγιά. Η Πεντέλη όμως σε περιμένει εκεί πάντοτε προσβάσιμη, να την απολαύσεις ακόμα και με 7 μποφόρ άνεμο και τα τύμπανα των κεραιών να σπάνε και να εκτοξεύονται στις πλαγιές.

Αν και το τοπίο προκαλεί δέος στον αμύητο, προσωπικά με μαγνήτιζε εξ αρχής. Έχω συνηθίσει από μικρός να βρίσκομαι μόνος στη μέση του πουθενά με την ιστιοπλοΐα και το windsurfing, αλλά και να μετατρέπω το αίσθημα αγωνίας σε αθλητική δραστηριότητα. Όσο πιο έντονα τα συναισθήματα, τόσο μεγαλύτερη η αντοχή μου, τόσο περισσότερη η προσπάθεια. Μοιραία όμως, φορά με τη φορά, η οικειότητα που ένιωθα στο βουνό αυξανόταν. Εκεί που ένιωθα αγωνία, όταν άφηνα τον πολιτισμό για να φθάσω στην κορυφή, πλέον αισθάνομαι χαρά. Τη χαρά της απομόνωσης, της ηρεμίας, της πέραν των συνηθισμένων δραστηριότητας. Φθάνοντας στο πυροφυλάκιο σε υψόμετρο 830 μέτρων, αρχίζω να νιώθω το μέρος δικό μου. Όχι με την έννοια της κτήσης, αλλά με τη σκέψη ότι απολαμβάνω κάτι που λίγοι τολμούν και έχω όλο το χρόνο να θαυμάσω κάθε σημείο του τοπίου, κάθε οπτική γωνία της φανταστικής θέας, χωρίς να με αποσπάσει τίποτε.

Με τον καιρό μαθαίνεις τον κόσμο που κυκλοφορεί εκεί. Εκείνους που κάνουν αναρρίχηση λίγο πριν το πυροφυλάκιο, τον κύριο με τη μηχανή on/off που ανεβαίνει καθημερινά το καλοκαίρι με τη σαγιονάρα :p, τον πυροφύλακα με το πράσινο Jimny που ρεμβάζει το ηλιοβασίλεμα, τους σμηνίτες που κάνουν την τακτική επίσκεψη στην κεραία του παλαιού στρατοπέδου.

Η λίγη ώρα που θα μείνεις με μόνη συντροφιά το ποδήλατό σου, είναι ανεκτίμητη. Η παρατεταμένη επικλινής ανηφόρα σου δίνει έναν όμορφο αθλητικό στόχο και η ησυχία του βουνού σε βοηθάει να ακούσεις καλύτερα τη σκέψη σου, χωρίς να σε αποσπά η βοή της πόλης. Βλέπεις το λεκανοπέδιο από ψηλά και αφήνεσαι στη γοητεία του ηλιοβασιλέματος...

Ποδηλασία στην Πεντέλη - Η Αρχή

Πριν από μερικά χρόνια, ως αρχάριος ποδηλάτης, ονειρευόμουν το επίπεδο ανάγλυφο μερικών βορείων χωρών ή έστω συμβιβαζόμουν με τους εύκολους δρόμους των νοτίων προαστίων της Αθήνας. Όχι ότι ήμουν φυγόπονος, αλλά το έντονο ανάγλυφο των βορείων προαστίων μοιραία περιόριζε σημαντικά την ακτίνα δράσης μου ως ποδηλάτης. Μικρές βόλτες με έντονη κούραση, λίγες επιλογές για μεγάλες αποστάσεις, ιδιαίτερα το καλοκαίρι με τη ζέστη.

Η εξέλιξη όμως ήταν απρόσμενα ευχάριστη, όπως συμβαίνει σε όλους σχεδόν τους ποδηλάτες. Με ποδηλασία 1-2 φορές την εβδομάδα, σε λίγους μήνες οι ανηφόρες άρχισαν να γίνονται λιγότερο κουραστικές και τα 15 χιλιόμετρα των πρώτων διαδρομών, παιχνιδάκι. Η βελτίωση είναι γρήγορη τον πρώτο καιρό, διότι μαθαίνεις εύκολα να ελέγχεις την ανάσα σου και διαπιστώνεις ότι ο γρηγορότερος τρόπος για να ανέβεις ένα λόφο, είναι να ελαττώσεις πολύ την ταχύτητά σου. Διατηρείς τους παλμούς της καρδιάς σε άνετα επίπεδα, ώστε να αντέξεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Κάπως έτσι, από τα 10 χιλιόμετρα, αρχίζεις ποδηλατείς 15, 20, ...30.

Όμως ο καιρός περνούσε, έκανα ποδηλασία τουλάχιστον 2 φορές την εβδομάδα, οι ανηφόρες φάνταζαν ολοένα και πιο μικρές και οι διαδρομές ανεπαρκείς για να προσφέρουν τη χαρά της έντονης άθλησης. Ο κάποτε δύσκολος προορισμός της λίμνης του Μαραθώνα, έγινε εύκολος. Πανέμορφος, αλλά πολύ εύκολος. Χρειαζόμουν λοιπόν το κάτι παραπάνω.

Αρχικά επιχείρησα μερικές αναβάσεις στον Υμηττό και κάποιες στα χαμηλά περάσματα της Πεντέλης (από Νέα Μάκρη και Παλαιά Πεντέλη). Δύσκολες κι αυτές στην αρχή, έφερναν ψυχή και σώμα κοντά στα όριά τους. Όμως το όνειρο των αναβάσεων και της ολοένα και αυξανόμενης δυσκολίας, αποτελούσε δυνατό κίνητρο για περαιτέρω προσπάθεια. Άλλωστε ανέκαθεν θαύμαζα τους ποδηλάτες που έβλεπα να ανεβαίνουν βουνά, όσο εγώ περνούσα από δίπλα τους με το αυτοκίνητο. Μου φαινόταν αδιανόητο και ακατόρθωτο για το μέσο άνθρωπο.

Στο σημείο αυτό να πω ότι πάντοτε έψαχνα παρέα για να βγαίνω για ποδηλασία, αλλά στις δύσκολες διαδρομές δεν ήταν εύκολο να βρω. Λίγοι φίλοι ήθελαν να κάνουν δύσκολες βόλτες, οπότε, αν ήθελα να βελτιωθώ, θα έπρεπε μοιραία να κάνω μία ακόμα υπέρβαση, επιλέγοντας μοναχικές προπονήσεις. Έπρεπε κάποια στιγμή να απαντήσω αποφασιστικά στο δίλημμα: Με φίλους σε καφετέρια ή μόνος στο ποδήλατο; Παρεξηγήθηκα με φίλους, μου κρατούσαν μούτρα για καιρό κάποιες κοπέλες, αλλά το ποδήλατο νίκησε. Πάντοτε ένιωθα τη σπουδαιότητα της επικοινωνίας με κόσμο, αλλά πλέον είχα ανακαλύψει κάτι που με γέμιζε ακόμα κι όταν ήμουν μόνος.

Κοινωνικό ον από τη φύση του ο άνθρωπος, συνεπώς μία μοναχική δραστηριότητα που σε γεμίζει, μάλλον είναι αρκετά γνήσια ώστε να επικρατεί έναντι της επαφής με κόσμο. Σίγουρα το ιδανικό, που ακόμα και τώρα επιδιώκω, είναι να συνδυάζεται η κοινωνικοποίηση με τον αθλητισμό, αλλά δεν είναι πάντα εφικτό. Σε αυτή την περίπτωση κατανέμεις τον ελεύθερό σου χρόνο, μεταξύ κοινωνικών δραστηριοτήτων και προσωπικών, αναζητώντας τη βέλτιστη ισορροπία.

Έχοντας κάνει τις παραπάνω υπερβάσεις και συνειδητές επιλογές, έκανα πιο συστηματική την άθληση, αφού πλέον το πρόγραμμά μου είχε ως μεταβλητή μόνο τον ελεύθερό μου χρόνο κι όχι τις προτιμήσεις τρίτων. Είχα χρόνο και διάθεση; Έβγαινα! Δεν είχα διάθεση, αλλά είχα χρόνο; Πάλι έβγαινα! Όπως λέει ένας καλός φίλος ποδηλάτης: "Ξεκινάς για άθληση όταν έχεις ελεύθερο χρόνο, χωρίς να εξετάζεις αν έχεις διάθεση. Η διάθεση θα έρθει σίγουρα στην πορεία." Μεγάλη αλήθεια η συγκεκριμένη ρήση. Θυμάμαι πολλές φορές να έχω ξεκινήσει για άθληση χωρίς διάθεση, αλλά δε θυμάμαι καμία που να μην έχω επιστρέψει σπίτι με αίσθημα ικανοποίησης, χαλάρωση, χαμόγελο.

Γενικά είμαι ενθουσιώδης με την ποδηλασία και ενίοτε το παρακάνω, πιέζοντας τον εαυτό μου περισσότερο απ' όσο πρέπει. Έτσι λοιπόν με την Πεντέλη, τις δύο πρώτες φορές που επιχείρησα να ανέβω στην κορυφή των 1.100 μέτρων, πέτυχα από έναν μυϊκό τραυματισμό που με κράτησε εκτός ποδηλασίας για ένα μήνα. Ικανοποίηση στο μέγιστο, αλλά τις επόμενες εβδομάδες μου έλειψε το ποδήλατο. Στη συνέχεια εξακολούθησα να ανεβαίνω στα πιο εύκολα βουνά της Αττικής, την Πάρνηθα και τον Υμηττό, αλλά η Πεντέλη με γοήτευε περισσότερο εξαιτίας της δυσκολίας της. Ο Υμηττός είναι καταπράσινος και μαζεύει πολύ κόσμο, η Πάρνηθα είναι ακόμα πιο όμορφη, έχει υπέροχη θέα και βέβαια τα ελάφια, ενώ η Πεντέλη είναι κατακαμμένη και ξερή. Πού και πού ένας θάμνος και σπάνια κανένα δέντρο. Έχει όμως ανυπέρβλητη θέα, αλεπούδες, κοπάδια από πέρδικες, λαγούς και βέβαια τη μεγάλη κλίση του δρόμου, που αποτελεί πρόκληση για κάθε προπονημένο ποδηλάτη. Δε χρειάστηκε πολύ για να με γοητεύσει και να αποτελέσει τακτικό προορισμό για τις προπονήσεις μου. :)