Ταξίδι στο εξωτερικό

Όταν ακούς από τους διευθυντές να σου λένε "Σε χρειαζόμαστε στο ταξίδι στο εξωτερικό, πρέπει να έρθεις μαζί μας", δεν το σκέφτεσαι πολύ. Αφενός είναι κολακευτικό, αφετέρου είναι δουλειά και πρέπει να γίνει. Σε τελική ανάλυση θα είναι μία εμπειρία.

Η αλήθεια είναι ότι το ταξίδι με άγχωνε τις πρώτες μέρες που ανακοινώθηκε και μου δημιουργούσε κυρίως αρνητικά συναισθήματα. Ήθελα να έρθει και να φύγει, να περάσουν οι μέρες και να γυρίσω σε κανονική ροή. Ήξερα βέβαια ότι θα βοηθήσει στην απομάκρυνση της ρουτίνας, όπως άλλωστε συμβαίνει με άλλες δουλειές που αναλαμβάνω.

Έφθασαν λοιπόν οι μέρες και βρέθηκα στο αεροδρόμιο. Είχα να πετάξω με αεροπλάνο από τότε που εργαζόμουν στο εξωτερικό. Μου είχε λείψει η ωραία αίσθηση τη στιγμή της απογείωσης. Είχα φροντίσει να γεμίσω το κινητό μου με τραγούδια, ώστε να περάσει ευχάριστα η δίωρη πτήση. Πολύ σύντομα κατάλαβα ότι όλα ήταν άψογα οργανωμένα και το αρχικό αίσθημα του αγνώστου και της ανασφάλειας εξαφανίστηκε. Η γραμματέας είχε φροντίσει να κανονίσει για τα πάντα. Εισιτήρια (μέχρι και check-in είχε κάνει για εμάς), ξενοδοχείο κοντά στο κέντρο της πόλης, ενοικιαζόμενα αμάξια και οτιδήποτε άλλο. Παρέα με πέντε έμπειρους διευθυντές, ένιωθα ότι έχω πάει ταξίδι αναψυχής με πρακτορείο που σου έχει τα πάντα έτοιμα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά και χαλαρή δουλειά στο ενδιάμεσο, ώστε να μη νιώθω ότι βαριέμαι από την τουριστική κρεπάλη. Αισιόδοξοι άνθρωποι, που παίρνουν γρήγορες και σωστές αποφάσεις, σε όποια μικροεμπόδια παρουσιάζονται, σου μεταδίδουν την ενέργειά τους, σε αντίθεση με το μίζερο κλίμα του γραφείου.

Έχω ξαναπάει επαγγελματικό ταξίδια, αλλά εκεί τα πράγματα ήταν πιεστικά ως προς το χρόνο. Έτρεχες να προλάβεις συναντήσεις ανάμεσα στις πτήσεις σου. Περίμενες να επιστρέψεις στο γραφείο για να ξεκουραστείς. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα ήταν απρόσμενα καλά. Πολύ χαλαρό πρόγραμμα, άτομα που γνώριζαν καλά σε ποια μέρη θα πάμε για ...να διασκεδάσουμε και είχα να παλέψω με το γεγονός ότι δεν είμαι της καφετέριας, του εστιατορίου και του club. Η δουλειά είχε απαιτήσεις μόνο τη μία από τις μέρες που ήμουν εκεί, αλλά σε αντικείμενο που γνωρίζω καλά, οπότε δεν είχα άγχος, απλώς λίγη αγωνία.

- Όλα πήγαν καλά. Πρέπει να το γιορτάσουμε τώρα! Να δούμε και την πόλη.

...άκουσα να λέει η μία διευθύντρια.

Κάπως έτσι, μερικές εργάσιμες ημέρες μετατράπηκαν σε χαλαρή και όμορφη ταξιδιωτική εμπειρία. Αρχίζω και πιστεύω ότι οι χαμηλές προσδοκίες είναι πολύ σημαντικές για να νιώθεις κάποιες φορές καλά. Πήγα αρνητικά προκατειλημμένος και εξεπλάγην που πέρασα όμορφα.

Πάνω που σκεφτόμουν ότι θα μου άρεσε να ξαναπάω σε αντίστοιχα χαλαρό επαγγελματικό ταξίδι, ακούω:

- Τα πήγες πολύ καλά. Θα ξαναπάμε κάποια στιγμή στο μέλλον.

Αυτή τη φορά δεν αγχώθηκα, άλλα ένιωσα ανυπομονησία. Οποία έκπληξη! Ο Ποδηλάτης Πεντέλης αισθάνεται ανυπομονησία για ταξίδι.

Πέρα από το ταξίδι, ας σημειωθεί λοιπόν ότι διανύω άλλη μία πολύ καλή εργασιακή περίοδο. Δεν είναι τόσο καλά όσο το 2016 που ήταν θεϊκή περίοδος για μερικούς μήνες, αλλά τώρα έχω περισσότερη αισιοδοξία και απολαμβάνω τη δουλειά.

Ας πάμε όμως στα προσωπικά...

Ήττα. Τι ήττα; Σαν το έβδομο γράμμα του ελληνικού αλφάβητου, αλλά με δύο ταυ. Πανηγυρική μάλιστα. Η αυτοπεποίθηση στο υπέδαφος και μαζί της έχει παρασύρει το αίσθημα ευτυχίας.

Βγήκα μία φορά ακόμα με την Έλενα και περάσαμε ωραία, αλλά το πιο πιθανό είναι ότι η κοπέλα απλά παίζει. Δείχνει περιστασιακά ενδιαφέρον, αλλά τον περισσότερο καιρό αδιαφορία. Για μία ακόμη φορά ερωτεύτηκα κοπέλα που δεν νιώθει κάτι αντίστοιχο. Φθάνει πάλι στα αυτιά μου η φωνής μίας καλής φίλης:

"Τα έχουμε πει ξανά και ξανά. Έχεις ανάγκη να νιώσεις ζεστασιά σε μία σχέση και φαντάζεσαι καταστάσεις που δεν υφίστανται. Αν απολάμβανες τη διαδικασία, θα σου έλεγα ότι δεν πειράζει πολύ. Όμως εσύ υποφέρεις. Βίωσε τη σκληρή πραγματικότητα, νιώσε τη μοναξιά σου και μην αφήνεις τις ελπίδες να γίνονται προσδοκίες και αυταπάτες. Ξεκόλλα και προχώρα τη ζωή σου με πραγματικά γεγονότα. Στην τελική, περισσότερο θα σε εκτιμήσει μία κοπέλα αν σε δει να γυρνάς την πλάτη και να προσπαθείς με κάποια άλλη, παρά να επιμένεις κόντρα στο χλιαρό ενδιαφέρον της."

Μου αρέσει πολύ να ακούω σκληρές αλήθειες, κόντρα στην πλάνη της γοητείας. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή την περίοδο δεν έχω εντοπίσει δραστηριότητα που να μου αρέσει πραγματικά για να τροφοδοτήσει την ψυχή μου. Να μου δημιουργεί προσμονή όταν την προγραμματίζω, να με κάνει να ξεχνάω την ερωτική απογοήτευση όταν την κάνω και να μου αφήνει γλυκιά γεύση τις επόμενες ημέρες.

Επιχείρησα μία ακόμα εκδρομή με μοτοσυκλέτες, αυτή τη φορά με υψηλές προσδοκίες, λόγω της πολύ όμορφης προηγούμενης βόλτας. Δυστυχώς δεν ευοδώθηκαν. Δεν ταίριαξα με την παρέα και μάλλον θεώρησα τη μέρα ανεπαρκώς αξιοποιημένη. Περισσότερο άξιζαν κάποια μαθήματα που έκανα σε πίστα με τη μοτοσυκλέτα, αλλά κι αυτά δεν είχαν τη σπίθα που σου δίνει ο έρωτας.

Ρίχνω κλεφτές ματιές στην Πεντέλη όταν είναι στο φόντο, αλλά δε με μαγνητίζει όπως κάποτε. Η σκέψη μου δυσκολεύει αντικειμενικά όμορφες στιγμές και δε με αφήνει να απολαύσω τη ζωή.

Πρέπει να μάθω να κινούμαι σε γκρίζα δάση και να εντοπίσω τα πινέλα που θα τα χρωματίσω. Δεν έχω καταθέσει τα όπλα, αλλά σίγουρα δεν απολαμβάνω τη διαδικασία και νιώθω ότι οι μέρες περνούν χωρίς νόημα

Ζητείται δραστηριότητα

Ας αρχίσουμε από τα καλά της τελευταίας περιόδου. Η δουλειά πάει πολύ καλά. Υπάρχουν μερικές μέρες που νιώθω δημιουργικός και μετά από καιρό πήρα αναγνώριση από τη διοίκηση της εταιρείας για την απόδοσή μου. Είχα συμβιβαστεί στο να αποτιμώ μόνος την προσπάθειά μου και να παίρνω προσωπική ικανοποίηση από τη δική μου σκέψη, αλλά όπως και να το κάνουμε είναι πολύ όμορφο να αναγνωρίζεται έμπρακτα από τρίτους.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι η εργασία έχει τα πάνω και τα κάτω της, αλλά οφείλω να καταγράψω μία καλή περίοδο και να ελπίσω ότι θα έχει κάποια διάρκεια. Άλλωστε σύντομα ετοιμάζω επαγγελματικό ταξίδι στο εξωτερικό, που ναι μεν θα με ξεβολέψει, αλλά ξέρω ότι θα μου δώσει εμπειρίες και θα βοηθήσει στο να μην έρθει γρήγορα η ρουτίνα.

Η Ισμήνη... Αχ, αυτή η Ισμήνη. Τη λατρεύω! Ξέρω ότι το γράφω και το ξαναγράφω, αλλά είμαι ερωτευμένος με τη μοτοσυκλέτα μου. Με κάνει συνέχεια χαρούμενο. Η τελευταία εβδομάδα είχε καλό καιρό και τη χάρηκα στο έπακρο. Απίστευτο, ένα αντικείμενο να σε ανεβάζει τόσο πολύ ψυχικά. Δεν τρέχω, αρκεί και μόνο η αίσθηση της δύναμής της και η ομορφιά της που με γοητεύει. Αν περάσει μέρα που δεν την έχω οδηγήσει, μου λείπει.

Τι άλλο; Α, διάβασμα! Ο βροχερός καιρός του περασμένου μήνα με βοήθησε να στρωθώ στο διάβασμα για να εμπλουτίσω τις γνώσεις μου. Επιτέλους μπήκε σε μία σειρά το διάβασμα που ήθελα να κάνω εδώ και χρόνια. Η ύλη προχωράει, απολαμβάνω τη διαδικασία και ταυτόχρονα ονειρεύομαι αλλαγή εργασίας, προς κάτι κοντά στο σπίτι μου, με καλό εργασιακό κλίμα και δημιουργική εργασία. Ακόμα κι αν δεν καταλήξει κάπου, η ίδια η προσπάθεια μου δίνει ικανοποίηση. Απλώς χρειάζομαι περισσότερο χρόνο και αρκετή δύναμη για να στρωθώ τα βράδια που είμαι ήδη κουρασμένος πνευματικά από την εργασία μου.

Ας περάσουμε όμως στα άσχημα, που είναι όπως πάντα η αφορμή της συγγραφής. Ήθελα μέρες να γράψω και δεν έβρισκα το σθένος, την αρνητική ψυχική κατάσταση που ψάχνει έξοδο διαφυγής και έκφρασης. Και να που τη βρήκα.

Η ποδηλασία έχει πάρει την κατιούσα. Βαριέμαι ακόμα και βόλτες των δύο ωρών. Δε μετανιώνω όταν πηγαίνω, διότι ξέρω ότι κάνω καλό στην υγεία μου και τη φυσική μου κατάσταση. Αλλά δεν απολαμβάνω τη διαδικασία. Σαν φάρμακο ένα πράμα... Δε θα το περίμενα από εμένα πριν από πέντε χρόνια να λέω κάτι τέτοιο για την ποδηλασία. Αρχίζω και βαριέμαι τις ποδηλατοπαρέες και σκέφτομαι να κάνω μοναχικές προπονήσεις, σε χαλαρό ρυθμό. Για Πεντέλη, ούτε λόγος. Απίστευτο κι όμως αληθινό, ότι τη βλέπω και πλημμυρίζω αναστολές. Βαρεμάρα, δυσκολία ή όλα μαζί. Ακόμα και τις μέρες που δε νιώθω καλά, δεν τη βλέπω σαν καταφύγιο σκέψεων και συναισθημάτων, όπως άλλοτε. Υπάρχει στην καρδιά μου και ίσως την αναζητήσω όταν φτιάξει ο καιρός, αλλά δεν την ποθώ όσο παλαιότερα. Ίσως θα πρέπει να αλλάξει ο τίτλος του ιστολογίου και το ψευδώνυμό μου. :)

Πρόσφατα πήγα ποδηλατοβόλτα με μία ομάδα και πάνω στο μισάωρο βαρέθηκα. Πάλεψα με την πλήξη μου για να κάνω όλη τη διαδρομή και τα κατάφερα. Σίγουρα δεν πέρασα καλά. Επέμεινα όμως και ξαναπήγα με άλλη παρέα ένα βράδυ. Μέσα σε μία ώρα με έπιασε απίστευτη νύστα. Η ικανοποίηση από τη δουλειά με είχε κάνει να δώσω ακούσια περισσότερη ενέργεια σε αυτή, οπότε στο τέλος της εβδομάδας ήρθε απότομα η κόπωση. Το κερασάκι στην τούρτα ένας γνωστός μου να έχει διάθεση για κουβέντα και να με αρχίσει σε ...συνταγές μαγειρικής. Οϊμέ! Γλίτωσα κάποια στιγμή από αυτόν, έκανα λίγη πλάκα με τους άλλους και σίγουρα καλή προπόνηση, αλλά επέστρεψα στο σπίτι κενός ψυχικά και συναισθηματικά. Είναι προφανές ότι δε με γεμίζει πλέον.

Εδώ λοιπόν ταιριάζει ο τίτλος, ότι αναζητώ απεγνωσμένα δραστηριότητα που να με κάνει να μην κοιτάζω το ρολόι για να περάσει η ώρα. Δραστηριότητα, που θα με κάνει να ξεχνάω τη μοναξιά και θα με γεμίζει. Όπως ήταν η ποδηλασία πριν μερικά χρόνια, πρέπει να βρω κάτι αντίστοιχο. Ίσως είναι οι βόλτες με τη μηχανή, αλλά δεν έχω οργανωθεί καλά ακόμη. Κι εκεί όμως έχω ενδοιασμούς, Αν αλλάξω την άθληση με τα ταξίδια με μηχανή, θα χαθεί η φυσική κατάσταση και ίσως χάσω τη χαλάρωση που προσφέρει ο αθλητισμός. Πρέπει λοιπόν να βρω ισορροπίες στο λίγο ελεύθερο χρόνο που διαθέτω.

Συνεχίζοντας με την ουσία της ανάρτησης, έχω φάει απίστευτη ήττα στην προσωπική μου ζωή. Μακάρι να διαβάζω αυτές τις γραμμές μετά από καιρό και να γελάω, αλλά στην παρούσα φάση δεν είναι καθόλου αστείες. Μαζεύω δυνάμεις, προσπαθώ, αποτυγχάνω. Ξαναμαζεύω ό,τι δυνάμεις μπορεί να μου δώσει η Ισμήνη και η δουλειά, ξαναπροσπαθώ και ...ξαναποτυγχάνω. Η Ελένη που έγραψα σε προηγούμενη ανάρτηση, μου χάρισε μερικές όμορφες ημέρες, αλλά η ουδέτερη στάση της δεν άλλαξε προς το ερωτικό. Προσπάθησα λίγο ακόμα, αλλά πλέον θεωρώ ότι δεν έχει νόημα. Άλλωστε, θεωρώ ότι αξίζω και ο ίδιος να νιώσω τον πόθο μίας γυναίκας, δηλαδή αμοιβαία αισθήματα και θεωρώ ότι η συγκεκριμένη δε θα μου προσφέρει κάτι τέτοιο. Καλά να είναι η κοπέλα, αλλά θα πρέπει να κάνω στροφή κρατώντας τις όμορφες αναμνήσεις μαζί της.

Πάνω που νιώθω εξαντλημένος, ανίκανος να κερδίσω το ενδιαφέρον μίας γυναίκας και αδύναμος να τη διεκδικήσω, προσπαθώ να βρω μία ικμάδα δύναμης για να μην τα παρατήσω τελείως και κλειστώ στον εαυτό μου. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα αντέξω, διότι είναι πολλές οι φορές που καταρρακώνομαι ηθικά και νιώθω ότι οι αποτυχημένες προσπάθειες υποβαθμίζουν κι άλλες πτυχές της ζωής μου και τελικά αφαιρούν μεγάλο μέρος της ποιότητάς της.

Με αυτά και με αυτά, μια και βαριόμουν να πάω για ποδήλατο, αποφάσισα να κάνω μία ακόμα πεζοπορική βόλτα. Με ομάδα που ήξερα λίγο μερικά άτομα, αλλά χωρίς συγκεκριμένες παρέες, πρακτικά ξεκίνησα μόνος. Μπαίνω στο πούλμαν, χαιρετάω μερικά άτομα που ψιλοήξερα και ψάχνω κενή θέση για να καθίσω. Η μόνη που υπήρχε ελεύθερη ήταν η χειρότερη. Δίπλα σε μία κυρία που ήξερα ότι φωνάζει και γκρινιάζει όλη την ώρα. Δυστυχώς έχω ξεχάσει τα ακουστικά του κινητού, οπότε χάνεται το καταφύγιο της μουσικής, ώστε να μην την ακούω. Από τα πρώτα λεπτά αρχίζει να παραπονιέται για τον καιρό, για τον κόσμο, για διάφορα. Αρνητικός άνθρωπος που περνάει τη μαυρίλα της ψυχής της στους άλλους. Δεν έχουμε ξεκινήσει ακόμη και περνάνε από το μυαλό μου σκέψεις να βρω μία δικαιολογία και να την κοπανήσω. Έστω να γυρίσω στο σπίτι για διάβασμα.

Κοιτάζω τριγύρω μου απογοητευμένος. "Θα είναι χάλια μέρα, το βλέπω. Πέντε ώρες στο λεωφορείο με αυτή, τη στρουμφίσαμε." Ξαφνικά βλέπω μία κοπέλα λίγες θέσεις μπροστά να κάθεται μόνη της. Αριστερά δύο φίλες της κι εκείνη να κοιτάζει έξω για να δει πού είναι η τέταρτη της παρέας. Μάλλον άργησε εκείνη και έχασε την πεζοπορική εκδρομή. Ένα πανέμορφο κορίτσι που χαμογελάει και γελάει συνέχεια, κάνει πλάκα με τις άλλες και γενικά δίνει ζωντάνια στον περίγυρό της. Το αντίθετο δηλαδή από τη μαντάμ που κάθεται δίπλα μου. Επιπρόσθετα, υπάρχει θέση ελεύθερη δίπλα της στο παράθυρο. Οι σκέψεις πετάγονται σαν βέλη στο μυαλό μου:

- Δεν ήρθε μάλλον η φίλη της, οπότε η θέση δίπλα της στο παράθυρο που είχε κρατήσει, αυτομάτως περισσεύει.

- Να τη ρωτήσω αν μπορώ να καθίσω ή θα την τρομάξω που είναι μικρούλα; Μήπως θέλει την ησυχία της και γίνω αδιάκριτος;

- Δε χάνω κάτι να τη ρωτήσω. Άλλωστε δεν έχω κακό σκοπό. Απλά θέλω να γλιτώσω από τη γκρινιάρα δίπλα μου και να καθίσω ήσυχα στο παράθυρο.

Διστάζω...

Ξαναδιστάζω...

- Ρε ποδηλάτη σύνελθε, δεν θα της κάνεις κακό. Άντε να ξεβολευτεί λίγο και να βάλει το μπουφάν της πιο δίπλα.

Η λογική λέει ότι η κίνηση είναι σωστή και οι όποιοι ενδοιασμοί μου είναι απλά ντροπή, την οποία ξέρω πολύ καλά να διαχειρίζομαι: Απλά δε σκέφτομαι περισσότερο και πράττω.

Πολύ ευγενική η κοπέλα, μου κάνει χώρο να περάσω και φθάνω στο σωτήριο παράθυρο, μακριά από την παραπονιάρα κυριούλα. Αλλά ξαφνικά:

- Καλημέρα! Είμαι η Έλενα, εσένα πώς σε λένε;

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Σοκ! Αλλά δεν τα χάνω. Αφού ξεκίνησε εκείνη την κουβέντα δε νιώθει άβολα ότι την πλησίασα για να της την πέσω.

Η κοπέλα είναι απίστευτα κοινωνική, αν και φαίνεται πολύ μικρή. Γελάει συνέχεια, γλυκύτατη και χαμογελαστή, δεν αφήνει κενά στην κουβέντα. Όταν τελειώνει ο δικός μου λόγος, συμπληρώνει συνέχεια. Καλύπτει διαρκώς τη δική μου αμηχανία. Στην πορεία είπε ότι είναι μεγαλύτερη απ' όσο δείχνει, κάτι το οποίο δικαιολογεί την άνεση στην κουβέντα.

Η Έλενα έδειξε πολύ έντονο ενδιαφέρον να παραμείνει μαζί μου σε όλη την εκδρομή και περάσαμε μία υπέροχη μέρα. Ανταλλάξαμε εμπειρίες, μιλήσαμε για τη ζωή μας, γελάσαμε, σχολιάσαμε. Περάσαμε μαζί όλη τη μέρα και επιστρέψαμε στο πούλμαν. Με κοίταζε στα μάτια από απόσταση μερικών εκατοστών και κρατιόμουν για να μην τη φιλήσω. Δε θα το έκανα αυτό όμως μπροστά στον κόσμο, ώστε να μην τη φέρω σε δύσκολη θέση. Άλλωστε δεν ήξερα αν η έντονη έλξη που ένιωθα προς εκείνη ήταν αμοιβαία. Μπορεί απλά να της άρεσε να φλερτάρει και να μιλάει. Έχω κακοπάθει τόσο πολύ με τις κοπέλες που γνώρισα τον τελευταίο καιρό, που δεν πιστεύω πια στη γοητεία μου, έχω πεσμένη αυτοπεποίθηση. Στην επιστροφή κοιτούσα το ρολόι, κοιτούσα και το δρόμο, έβλεπα ότι πλησιάζουμε και δε μου άρεσε. Ήθελα να διασταλεί ο χρόνος και να κρατήσει η στιγμή για πάντα. Αυτό που έγραψα πιο πριν, ότι ψάχνω κάτι που να με κάνει να μην κοιτάζω το ρολόι, ανυπομονώντας να περάσει η ώρα, το βίωνα, αλλά με τη βασική διαφορά ότι δεν ήταν κάτι που είχα πετύχει μόνος μου. Ήταν η πρόσχαρη θεά που με έκανε να πετάω στους αιθέρες.

Ταυτόχρονα υπέφερα όμως. Ένιωθα έντονη έλξη προς εκείνη, πιο έντονη απ' όση είχα νιώσει την πρώτη μέρα με την Ιωάννα. Σαν να ερωτεύτηκα την Έλενα από την πρώτη μέρα. Μέσα μου όμως να γυρνάνε οι ενδοιασμοί και οι φοβίες για το πώς θα νιώσω μερικές μέρες μετά, όταν φάω μία ακόμη χυλόπιτα.

Ουφ, δε με αντέχω πια. Πολύ ευάλωτος στη γοητεία μερικών γυναικών και πολύ απαισιόδοξος για να μπορώ να απολαύσω τη διαδικασία. Πέρασα μία ωραία ημέρα και τώρα υποφέρω, μην ξέροντας τη συνέχεια. Διατηρώ δυστυχώς λίγες ελπίδες και αυτές είναι που με ταλαιπωρούν. Κάποια στιγμή άκουσα και τη φράση που με τρομάζει:

"Πιστεύω ότι η ζωή είναι εμπειρίες, γι' αυτό λατρεύω τα ταξίδια. Θέλω να γυρίσω όλο τον κόσμο και κάθε χρόνο πηγαίνω σε μερικά νησιά στην Ελλάδα, καθώς και στο εξωτερικό."

Τι να πω εκεί...; Πίκρα.


Συνεχίζω το κείμενο μία εβδομάδα μετά...:

Η επαφή με την Έλενα δεν προχώρησε ιδιαίτερα, αλλά δεν πήγε και άσχημα. Η κοπέλα κράτησε επαφή με μηνύματα, αλλά δεν έδειξε ιδιαίτερη διάθεση να συναντηθούμε. Μία ακόμη γυναίκα που με γοήτευσε, αλλά δεν ένιωσε κάτι αντίστοιχο. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, αλλά ούτε και έχει αρχίσει. Όπως λέει μία καλή φίλη: "Μπαίνεις συναισθηματικά σε καταστάσεις που δεν υφίστανται. Αφήνεσαι να ονειρευτείς και μετά στενοχωριέσαι. Το ξέρω ότι το έχεις ανάγκη, αλλά πρέπει να σκληρύνεις."

Η απογοήτευση μού έδωσε την απαραίτητη δύναμη για να ανέβω μετά από καιρό στην Πεντέλη. Ήξερα ότι έχει πέσει η φυσική μου κατάσταση, το έβλεπα σε σχέση με τους προπονημένους φίλους μου, αφού πλέον είμαι από τους τελευταίους στην ομάδα. Δεν περίμενα όμως ότι θα χρησιμοποιήσω το μικρό δίσκο στην ανάβαση και θα κάνω και δύο στάσεις. Έτσι ήμουν πριν από 7 χρόνια. Το γράφω και χαμογελάω, αφού δε με πειράζει ιδιαίτερα. Έχω συμβιβαστεί κατ' ουσίαν στο γεγονός ότι δεν πρέπει να σε πτοεί η μείωση των ικανοτήτων σου. Πρέπει να αποδέχεσαι την τρέχουσα κατάσταση σου και να απολαμβάνεις τα μικρά βήματα προς τη βελτίωση, χωρίς να ανυπομονείς για τα περασμένα μεγαλεία. Κυρίως να μην απέχεις, ούτε να κλείνεις τα μάτια, προκειμένου να ζεις με την παλιά σου εικόνα, διαφορετικά δεν πρόκειται να αντιμετωπίσεις την αλήθεια και να προοδεύσεις.

Το βουνό ήταν όπως πάντα πολύ ωραίο και γεμάτο κόσμο. Σήμερα, Καθαρή Δευτέρα, είδα τον περισσότερο κόσμο που έχω δει ποτέ με αμάξια, να απολαμβάνει το βουνό. Ο ουρανός δεν είχε γεράκια, αλλά πολλούς χαρταετούς, μέχρι και την κορυφή του βουνού. Η ανάβαση είχε όμως το ίδιο χαρακτηριστικό που έχει και η αστική ποδηλασία με φίλους: Θετική στο μυαλό μου ως πράξη και ως προπόνηση, αλλά δε με γέμισε ψυχικά, ενώ περιέργως δε με εκτόνωσε συναισθηματικά. Δεν αρκεί αυτή την περίοδο η Πεντέλη για να κάνει να ξεπεράσω την ερωτική απογοήτευση.

Ζητείται δραστηριότητα που να με κάνει να ζω χαρούμενος στον κόσμο μου, μακριά από προσωπικές απογοητεύσεις και προβληματισμούς.