Μην κάνεις τα ίδια λάθη

Στον αθλητισμό είναι εύκολο να μάθεις από τα λάθη σου. Αντιλαμβάνεσαι τις ανοχές κάθε σημείου του σώματός σου, το αφουγκράζεσαι συστηματικά, οπότε προσαρμόζεις αντίστοιχα την ένταση, το είδος και τη συχνότητα των προπονήσεων.

Πάνε χρόνια από τότε που ήμανε (sic) παρορμητικός, έδινα όλη την ενέργειά μου, πωρωνόμουν για μερικούς μήνες και κατόπιν τραυματιζόμουν. Έπαθα, έμαθα και πλέον ξέρω να συγκρατούμαι, ώστε να έχει διάρκεια η αθλητική απόλαυση. Για παράδειγμα, τον τελευταίο καιρό που έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, έχει ενεργοποιηθεί έντονα ο οργανισμός μου και θέλω ολοένα και περισσότερη άθληση, αλλά εφαρμόζω τη λογική για να διαρκέσει περισσότερο καιρό η αθλητική ευφορία. Το ευχαριστιέμαι από το μία, ενώ από την άλλη το έχω ανάγκη για να δω πιο αποστασιοποιημένα τα προσωπικά προβλήματα.

Μετά την πρώτη επαφή με αγώνα, ύστερα από τέσσερα χρόνια, μάλλον έχω ενθουσιαστεί και θέλω να πάω και σε άλλους. Φαίνεται να αρχίζει να καταρρέει μέσα μου η στάση που είχα επί χρόνια να προτιμώ μικρές και γρήγορες απολαύσεις, από πιο έντονες που απαιτούν σχετικά βαρετή προετοιμασία. Είναι άλλωστε ο λόγος που προτίμησα την ποδηλασία και το τρέξιμο από το windsurfing, τις απλές προπονήσεις από τους αγώνες. Βγαίνεις από το σπίτι και αμέσως αρχίζεις να κάνεις αυτό που σου αρέσει. Ο αγώνας θέλει χρόνο για την εγγραφή, τη μετάβαση στο μέρος διεξαγωγής, την αναμονή μετά το πέρας του. Δεν παύει όμως να αφήνει πιο έντονες εμπειρίες και να γεμίζει καλύτερα τη σκέψη με όμορφες αναμνήσεις την επερχόμενη εβδομάδα, σε σχέση με τις τρεις προπονήσεις που θα έκανα στον ίδιο χρόνο. Προπονητικά είναι κατώτερος, αλλά δίνει ανώτερες εμπειρίες που τον τελευταίο καιρό έχουν αρχίσει να αποκτούν μεγαλύτερη αξία για το γράφοντα.

Κάπως έτσι είναι και το windsurfing. Χάνεις πολύ χρόνο στη μετάβαση στο κατάλληλο μέρος, στην προετοιμασία και το πλύσιμο-μάζεμα πανιού-σανίδας, αλλά αρκεί ένα πλανάρισμα για να κάνει όλη τη διαδικασία να αξίζει με το παραπάνω. Όνειρο ζωής: Να έχω αρκετά χρήματα για να βιοπορίζω άνετα σε παραθαλάσσιο μέρος με καλό άνεμο, να έχω μία γυναίκα να με αγαπάει και να την αγαπάω και να λιώνω στο windsurfing. Α, ναι! Να υπάρχει και μία μοτοσυκλέτα κάπου για να κάνω εκδρομές με την αγαπημένη μου.

Δυστυχώς ο ρομαντισμός με φέρνει συνεχώς σε αδιέξοδα. Ίσως είναι συγγραφικό πλεονέκτημα, αλλά στην πραγματική ζωή, μέχρι στιγμής (η ελπίδα πεθαίνει τελευταία) αποτελεί μειονέκτημα. Δεν έχω καταφέρει να βρω το πραγματικό έτερον ήμισυ. Έγραφα πριν από μερικούς μήνες ότι για τους άνδρες είναι δύσκολο να βγουν από τη φάση της μοναξιάς, διότι οι γυναίκες αποστρέφονται κάποιον που δείχνει λιγούρης, δηλαδή το φυσιολογικό για έναν άνδρα που είναι μόνος του. Το αντίθετο συμβαίνει όταν είσαι σε σχέση. Έχεις μία γυναίκα να σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση, δε σε καίει η γνωριμία με άλλες και αυτό τις γοητεύει. Παράδοξο! Ελκύεις τις γυναίκες τη στιγμή που είσαι καλυμμένος ερωτικά, λες και θέλουν να πληγωθούν, αντί να βρουν κάποιον να ταιριάξουν, ο οποίος αναζητά το ταίρι του και όχι παράλληλη σχέση. Κάπως έτσι νιώθω τελευταία, που περιστασιακά διαπιστώνω ότι με προσεγγίζουν κοπέλες, σε μία περίοδο που δεν κερδίζουν το ενδιαφέρον μου.

Ποιος ο λόγος της συγγραφής λοιπόν, αν όλα δείχνουν καλά; Κι όμως υπάρχει. Κάποιος φίλος πρόσφατα εξέφρασε το θαυμασμό του για τον τρόπο που έχω οργανώσει τη ζωή μου και το πόσο ευτυχισμένος φαίνομαι ότι νιώθω για έναν εξωτερικό παρατηρητή. Δεν ξέρω αν ισχύει για όλους τους ανθρώπους, αλλά νομίζω ότι οι περισσότεροι ερχόμαστε αντιμέτωποι με προσωπικό κενό και ψάχνουμε εναγωνίως τρόπο να το καλύψουμε. Τη μία νομίζουμε ότι φταίει το ένα, την άλλη κάτι άλλο. Μάλλον πρόκειται για το εγγενές κενό της ανθρώπινης υπόστασης, που μας ωθεί στην αυτοβελτίωση. Όσο θυμάμαι το παρελθόν μου, πάντοτε υπήρχε κάτι να απασχολεί με άσχημο τρόπο τη σκέψη μου και αρκετές φορές προσπαθούσα να εμπλέκομαι σε δραστηριότητες που θα με βοηθούσαν είτε να το ξεπεράσω, είτε να το ξεχάσω. Τα περισσότερα χρόνια της ενήλικης ζωής μου, οι προβληματισμοί αφορούσαν κάποια κοπέλα και αραιά τις σπουδές ή την εργασία.

Πάμε λοιπόν στο προσωπικό κομμάτι. Δεν είμαι ευχαριστημένος από τη σχέση μου, διότι για μία ακόμα φορά νιώθω ότι η σύντροφός μου αισθάνεται πολύ λιγότερα από εμένα. Ό,τι κι αν λέει, δεν έχει ιδιαίτερη αξία αν οι πράξεις της με κάνουν να νιώθω ότι αντιμετωπίζει τη σχέση σαν ένα μικρό κομμάτι της ζωής της. Με πληγώνει η διαφορά των συναισθημάτων, δηλαδή να αισθάνομαι ότι θέλω να υπάρχει συνέχεια στη ζωή μου, ενώ εκείνη να βλέπει πιο ψύχραιμα την κατάσταση και επιλέγει να περνάει περισσότερο χρόνο χωρίς εμένα. Ενδεχομένως η δική της αντιμετώπιση είναι πιο ώριμη, αλλά η διαφορά των συναισθημάτων με πληγώνει. Μου έχει τύχει το αντίστροφο με κάποιες κοπέλες στο παρελθόν και το σεβάστηκα. Κατάλαβα ότι ήθελαν περισσότερο χρόνο μαζί μου και προσπαθούσα να τους τον παρέχω ακόμα και όταν αυτό περιόριζε άλλες δραστηριότητές μου. Αντιλαμβανόμουν ότι υπέφεραν όταν με έβλεπαν πιο ψύχραιμο και φρόντιζα να τις κάνω να νιώσουν καλύτερα, επειδή νοιαζόμουν για τα αισθήματά τους. Το εντυπωσιακό είναι ότι αυτή η κατάσταση δε με έκανε να νιώσω ερωτικό κορεσμό. Ίσα-ίσα που με έφερνε πιο κοντά σε εκείνες. Ένιωθα ότι ακουμπούσαν συναισθηματικά πάνω μου και ακουμπούσα αντίστοιχα. Ήταν ωραία ισορροπία, όσο κι αν έλεγε κάποτε μία φίλη ότι χάνεις το ενδιαφέρον σου, αν βλέπεις την άλλη να σε κυνηγάει. Για εμένα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Έχω χάσει μερικά χρόνια ερωτευμένος μονόπλευρα με κοπέλα που δεν ενδιαφερόταν, καθώς και σε σχέση με άλλη που μάλλον με έσερνε. Άσχημες εμπειρίες, αλλά χρήσιμες για να ξέρω τι να αποφύγω. Έχω πει στον εαυτό μου ότι δε θα κάνω το ίδιο λάθος και πράγματι φεύγω γρήγορα από καταστάσεις που δεν υπάρχει αμοιβαία έλξη και έμπρακτη εκδήλωσή της. Αντίστοιχα απομακρύνομαι εσκεμμένα, ακόμα και απότομα, από κοπέλες που δείχνουν ενδιαφέρον, αν δε μου αρέσουν, διότι δε θέλω να πληγώσω καμία, ούτε να την κάνω να υποφέρει όπως υπέφερα από τις προαναφερθείσες. Υπάρχει ευθύνη και στις δύο πλευρές και δεν την αποποιούμαι. Αν δεν ενδιαφέρεσαι, δε χρησιμοποιείς ανθρώπινες ψυχές για να ανεβάσεις την αυτοπεποίθησή σου, ειδικά στη φάση που εκείνες είναι αδύναμες.

Αν λοιπόν πολλές γυναίκες έχουν την αδυναμία να έλκονται από την απόρριψη, οι άνδρες είμαστε ευάλωτοι στη γυναικεία γοητεία και, μάλλον κακώς, κάνουμε υπομονή σε καταστάσεις που φαίνεται να έχουν κακή εξέλιξη. Ξέρω ότι το δικό μου σφάλμα είναι ότι νιώθω γρήγορα όμορφα συναισθήματα και τα εκφράζω στο έτερον ήμισυ. Δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα την κοπέλα που θα νιώσει ωραία από αυτό και θα κερδίσω ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον και αγάπη από εκείνη, με τέτοια συμπεριφορά. Πρέπει να το αλλάξω; Μπορώ να το αλλάξω; Θέλω το αλλάξω; Ή μήπως είναι καλύτερα για μία ακόμα φορά να γυρίσω όσο πιο γρήγορα μπορώ την πλάτη σε μία κοπέλα με την οποία είμαι ερωτευμένος, ώστε να ψάξω για εκείνη που θεωρώ κατάλληλη για εμένα; Όμως υπάρχει αυτό που ονειρεύομαι ή είναι ουτοπία;

Α, ρε Ισμήνη, που είσαι να μου πεις τη γνώμη σου; Κουράστηκα, εξαντλήθηκα συναισθηματικά, βαρέθηκα να τρέχω για να ξεχάσω, αντί να τρέχω για να απολαύσω. Σίγουρα είμαι καλύτερα από πριν, που ήμουν για 6 μήνες μόνος, αλλά και τώρα η κατάσταση δεν είναι όπως θα την ήθελα. Νιώθω ζέστη όταν είναι κοντά μου, κρύο όταν είναι μακριά μου, με τις όποιες προσπάθειες συζήτησης να μην αποφέρουν στην πράξη αποτέλεσμα. Θυμάμαι τη φράση μία κοπέλας "Δεν αντέχω άλλο το ζέστη-κρύο.", που με είχε κάνει να προσπαθήσω περισσότερο να είμαι κοντά της. Νιώθω μία από τα ίδια τώρα, αλλά η διαφορά είναι ότι η κοπέλα μου δε δείχνει αντίστοιχη ευαισθησία με εκείνη που θα έδειχνα στη θέση της, όταν θα διαπίστωνα τα αισθήματα της.

Ήταν λοιπόν λάθος που ανοίχτηκα ή έχω βρει τη λάθος κοπέλα; Είναι λάθος μου που παραμένω στη σχέση ή πρέπει να κάνω περισσότερη υπομονή, μήπως αλλάξει κάτι; Η ελπίδα μου βασίζεται στη λογική ή είμαι θολωμένος από τον έρωτα; Δε θέλω να κάνω τα ίδια λάθη, αλλά πρέπει κάπως να δω πιο καθαρά για να κρίνω, ενώ αυτή τη στιγμή είμαι θαμπωμένος. Η διαφορά με μία γυναίκα, είναι ότι προσωπικά δεν ψάχνω για έντονη σχέση με έρωτα, πάθος, χαρά, απογοήτευση. Ψάχνω για έρωτα, συντροφικότητα, επικοινωνία και κοινή πορεία, ενώ αυτή τη στιγμή έχω πετύχει μόνο το στοιχείο του έρωτα.

Να αρχίσω να τρέχω στα βουνά ή να κάνω λίγη ακόμα υπομονή; Στη δεύτερη περίπτωση, αν δεν πάει καλά η κατάσταση, δε θα φθάνει η Πεντέλη για να ξεχάσω...

Το στοιχείο που με κρατάει αυτές τις ημέρες είναι οι δρομικές εμπειρίες, καθώς και κάποιες προτάσεις εργασίας που είχα από φίλους. Αν και θα ήθελα πολύ να δω την κοπέλα μου, σήμερα προσβλέπω σε μία όμορφη διαδρομή με έναν καλό φίλο. Ξέρω ότι μετά από μερικά χιλιόμετρα τρεξίματος, θα νιώθω πολύ καλύτερα. Αφού δεν ξέρω πώς να βελτιώσω την κατάσταση, τουλάχιστον θα απαλύνω τον πόνο και θα κάνω ένα όμορφο δρομικό δώρο στον εαυτό μου.

Ισμήνη ακούς;

Εύφημος μνεία

Απέχω από τη συγγραφή, διότι νιώθω ευτυχισμένος. Πρέπει όμως να ανεβάσω μία ακόμα ευχάριστη ανάρτηση, ώστε να σπάσει η μουντίλα του χρονολογίου.

Είχα γράψει παλιότερα για ένα φίλο μαραθωνοδρόμο, που μου είχε δώσει πολύτιμες συμβουλές, τόσο για την εργασία, όσο και για τον αθλητισμό. Οφείλω όμως να δώσω τα εύσημα σε έναν πολύ καλό φίλο, για την πολύτιμη στήριξη σε διάφορες φάσεις της ζωής μου και την υποχωρητικότητά του στις παραξενιές μου.

Ο λόγος για το Φώτη, τον καλύτερό μου φίλο τα τελευταία χρόνια. Ξεκίνησα να κάνω παρέα με τον αδερφό του πριν πολλά χρόνια, όντας συναθλητές στην ιστιοπλοΐα και θεωρώντας το Φώτη μάλλον αναγκαστική παρέα, ως το μικρότερο αδερφό, που ο Κώστας ήθελε να παίρνει μαζί του για να μη μένει μόνος στο σπίτι. Αν και τα αδέρφια είχαν αρκετές διαφορές και κόντρες, υπήρχε αγάπη και έμπρακτο ενδιαφέρον που τους ένωνε άρρηκτα. Με τα χρόνια ο Κώστας είδε τις δυσκολίες της ζωής (τις οποίες ο γράφων δεν αποδέχεται) και σκλήρυνε. Σκλήρυνε τόσο που πλέον δυσκολευόμουν να συναναστραφώ μαζί του. Προσαρμοζόταν πολύ καλά στο περιβάλλον, αντί να να έχει τη δική μου σχεδόν ακλόνητη στάση ζωής, οπότε γινόταν άλλοτε υπερβολικός, άλλοτε υποκριτής, ευχάριστος, χαρούμενος, δυνατός, υποχωρητικός, απόλυτος. Μπροστά σε γυναίκες που του άρεσαν ήταν τελείως διαφορετικός. Δεν μπόρεσα να αντέξω αυτή τη διαφορετικότητα και παρόλο που νιώθω ότι μας δένουν δυνατές αναμνήσεις και τον θεωρώ καλό φίλο μου, έχω περιορίσει την επαφή μαζί του τα τελευταία 10 χρόνια. Έτσι κι αλλιώς μας χώρισε η αποχώρησή του για το εξωτερικό.

Ο Φώτης, αν και αρχικά ήταν σχετικά αδύναμος, εξαιτίας της προστασίας της οικογένειάς του και του μεγαλύτερου αδερφού, κάτι το οποίο με κούραζε επειδή έπρεπε να αναλαμβάνω δικές του ευθύνες, με τα χρόνια ωρίμασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Έγινε δυνατός, ευέλικτος, με υψηλή δυνατότητα προσαρμογής και επαφής με κάθε είδους ανθρώπους. Παράλληλα όμως διατήρησε τα ιδανικά του. Δεν έγινε υποκριτής, επιθετικός ή οτιδήποτε άλλο κακό χαρακτηριστικό υιοθετεί κάποιος που τρώει τα χαστούκια της ζωής. Απέκτησε αυτοπεποίθηση και με αποφασιστικότητα διατήρησε τα ιδανικά του, ακόμα κι όταν αυτά γνώριζε ότι αποτελούσαν τροχοπέδη για την επαγγελματική του σταδιοδρομία ή την προσωπική του ζωή. Παλεύει υπέρ της κοινωνίας δικαίου, αρνείται να εκμεταλλευτεί κόσμο και συγχώρεσε τις γυναίκες που γνώρισαν τις αδυναμίες του (στην πραγματικότητα ήταν αξίες που δεν αναγνώρισαν εκείνες) και τον πλήγωσαν αφού τον θεώρησαν βαρετό σε σχέση με τα απρόβλεπτα και πιο ερωτεύσιμα (για εκείνες, ε!) κακά παιδιά.

Αναγνώρισα λοιπόν το ακλόνητο ήθος, την ανεκτικότητα απέναντι στο δικό μου δύσκολο χαρακτήρα και τη στήριξη που μου παρείχε σε πολλές δύσκολες στιγμές. Έμαθα να υποχωρώ στις διαφορές μας, διότι ξέρω ότι οι δικές του υποχωρήσεις είναι πολύ περισσότερες. Μπορώ να πω πολλά ακόμα για να πλέξω το εγκώμιό του, αλλά θα το γυρίσω στο προσωπικό, όπως κάνω στις περισσότερες τελευταίες δημοσιεύσεις.

Οι ανοχές μου έχουν μικρύνει κατά πολύ. Με κουράζουν εύκολα καταστάσεις και απογοητεύομαι όταν κάτι δεν πάει καλά. Αντί να πεισμώσω για να προσπαθήσω περισσότερο, θεωρώ τις καταστάσεις άλυτες και γυρνάω την πλάτη. Έχω την αυτοπεποίθηση ότι αντέχω στις πτώσεις, οπότε σε κάθε αναποδιά, βουτάω στο κενό και προσπαθώ να αρχίσω από την αρχή.

Κάπως έτσι, ενώ η κατάσταση με την κοπέλα μου ξεκίνησε πάρα πολύ όμορφα, κάπου χάλασε από την πλευρά της. Ο αρχικός ενθουσιασμός της, φάνηκε στα μάτια μου ότι μετατράπηκε σε αδιαφορία. Πέφτω πολύ γρήγορα στη δίνη του έρωτα και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μία γυναίκα που αρχικά δείχνει ενθουσιασμό, ξαφνικά με θέτει σε χαμηλή προτεραιότητα. Νομίζω ότι χάνει το ενδιαφέρον της και προτιμά να κάνει άλλα πράγματα.

Σε πρώτη σκέψη απογοητεύτηκα πολύ. Από εκεί που πετούσα στα σύννεφα, άρχισα να πέφτω στο κενό, χωρίς όμως να το απολαμβάνω (πάντα ήθελα να κάνω ελεύθερη πτώση από αεροπλάνο). Σκέφτηκα ότι πρόκειται για μία απίστευτα όμορφη κοπέλα, που μπορεί να έχει όποιον θέλει, στην οποία κλασσικά παρανοίχτηκα, με αποτέλεσμα να με θεωρήσει δεδομένο και να χάσει το ενδιαφέρον της. Σκέφτηκα ότι δεν αξίζω τέτοια συμπεριφορά και θα πρέπει να απομακρυνθώ το συντομότερο δυνατό, πριν αποκτήσω πολλές εμπειρίες μαζί της και γίνει αφόρητος ο χωρισμός ή καταλήξω σε σχέση εξάρτισης. Ότι δε μου αξίζει μία γυναίκα που νιώθει πολύ λιγότερα από εμένα, που είμαι ένα μικρό κομμάτι της ζωής της και δεν υπάρχω στα όνειρά της, όπως υπάρχει εκείνη στα δικά μου.

Μερικά κλικ πριν πάρω την απόφαση να χωρίσω, σκέφτηκα ότι έχω θολώσει και ότι χρειάζομαι πιο αντικειμενική άποψη τρίτου. Γνωρίζω ότι είμαι απόλυτος στον τρόπο σκέψης, θέλω να το αλλάξω, αλλά για να αλλάξεις κάτι πρέπει να μπορείς να το δεις ξεκάθαρα. Εκεί στράφηκα στη γνώμη του Φώτη.

- Ρε μην κάνεις τα ίδια που έκανες με την προηγούμενη. Δώσε χρόνο στις κοπέλες να νιώσουν κάτι παραπάνω, μην περιμένεις να βγάλουν το δικό σου ενθουσιασμό.
- Πονάω ρε συ. Τη σκέφτομαι κάθε δευτερόλεπτο και μου λείπει. Δεν αντέχω μακριά της, ενώ εκείνη προγραμματίζει τη ζωή της χωρίς εμένα.
- Δεν είναι άσπρο-μαύρο τα πράγματα. Δε νιώθεις καλύτερα σε σχέση με πριν που δεν έβρισκες νόημα στη ζωή και έπαιρνες τα βουνά για να αντέξεις τη μοναξιά;
- Ναι, είναι πολύ καλύτερα. Όμως απέχει πολύ από αυτό θεωρώ "καλό". Δε θέλω να μπω στη διαδικασία να την κυνηγάω και εκείνη να με φτύνει. Ξέρεις ότι το έζησα πριν πολλά χρόνια και υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δε θα αφήσω να μου ξανασυμβεί. Κάπου θα υπάρχει κάποια με την οποία να νιώσω τον έρωτα αμοιβαία. Να θέλουμε εξίσου ο ένας τον άλλο και να περνάμε καλά μαζί.
- Δεν υπάρχουν ιδανικές καταστάσεις. Ξέρεις τι έχω περάσει εγώ με τις κοπέλες που με άφησαν στα κρύα του λουτρού για παπάρες. Με την προηγούμενη κοπέλα σου το χειμώνα δε σε πρόλαβα. Κλαιγόταν που την άφησες και δεν είχα μάθει τίποτα. Μπορεί να είχατε ελπίδες, αν της είχες δώσει χρόνο.
- Μην αναμοχλεύεις καταστάσεις Φώτη. Δε θεωρώ ότι είχε μέλλον εκείνη η σχέση, γι' αυτό και την τερμάτισα γρήγορα. Το ήθος της απείχε πολύ από εκείνο που θα ήθελα για τη σύντροφό μου. Καλύτερα που έδειξε τα αρνητικά της σημεία από τον πρώτο καιρό, διότι με βοήθησε να απομακρυνθώ.

Κάπου στο μυαλό μου τριγυρνούσε η ψυχρή κουβέντα ενός γνωστού μου "Στην τελική τι έχεις να χάσεις; Μόνος δε θα περνούσες το σαββατοκύριακο; Ε, τώρα θα το περάσεις μόνος, αλλά θα ξέρεις ότι κάποια στιγμή θα τη δεις πάλι." Η αλήθεια είναι ότι εκφράστηκε πρόστυχα, αλλά δε θέλω να το γράψω στο ιστολόγιο.

Με αυτά και με αυτά, νιώθω ευγνώμων στο Φώτη που με βοήθησε να σκεφτώ πιο ψύχραιμα και να αποκτήσω μερικές ακόμα πανέμορφες εμπειρίες με την κοπέλα μου τις τελευταίες εβδομάδες. Έχουν περάσει μερικές μέρες που νιώθω ευτυχισμένος. Γελάω στο δρόμο, στη δουλειά, πετάω από χαρά όταν είμαι μαζί της.

Όμως, δεν παύουν να υπάρχουν οι μέρες που αισθάνομαι ότι η κοπέλα νιώθει πολύ λιγότερα από εμένα. Δηλαδή, όπως έγραψα νωρίτερα, ότι αποτελώ μικρό κομμάτι της ζωής της και όχι μεγάλο. Λέει ότι είναι ερωτευμένη, ότι είμαι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στη ζωή της τον τελευταίο χρόνο, αλλά στην πράξη είναι πολλές μέρες που νιώθω μόνος και ότι δεν έχω βρει το πραγματικό άλλο μου μισό, που θα με θέλει όπως κι εγώ.

Δεν υπήρξα ποτέ πολυγαμικός, δεν απάτησα κοπέλα, ενέπνεα ασφάλεια σε όποια με γνώριζε καλά. Κάποιοι λένε ότι αυτό είναι το λάθος μου. Ε και τι; Θα γίνω κακός ή θα προσποιηθώ τον πονηρό; Εδώ αναγκάστηκα να απομακρυνθώ από την καλύτερή μου φίλη, επειδή δεν μπορούσα να αγνοήσω τη γυναικεία της φύση και φοβήθηκα ότι θα της την πέσω και θα τη φέρω σε δύσκολη θέση. Δεν είμαι φτιαγμένος γι' αυτόν τον κόσμο...

"Δεν μπορείς να βασίζεις την ευτυχία σου σε μία γυναίκα. Έτσι κι αλλιώς μόνοι μας πεθαίνουμε. Αποδέξου το και δες τις καταστάσεις αποστασιοποιημένα.", είπε κάποιος άλλος ψυχρά. Από τη μία αηδιάζω σε τέτοια σκέψη, από την άλλη τρομάζω όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να έχει δίκιο. Ξέρεις τώρα, όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά με τη δική σου στάση ζωής, φαντάζουν σωστά όσα λένε άλλοι με αυτοπεποίθηση. Πόσο ακλόνητος να μείνω πια;

Ιδανικά θα ήθελα να γίνει πιο ζεστή και πιο εκφραστική η κοπέλα μου, όπως είμαι εγώ. Να νιώθω ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου, όπως εγώ και με έχει ανάγκη. Διαφορετικά, να βρω σύντομα μία για να πετάξουμε μαζί στους αιθέρες του έρωτα.

Ευτυχώς που υπάρχει η ποδηλασία, το windsurfing (απίστευτο σαββατοκύριακο ήταν, με τέλειο άνεμο) και η μηχανή για να με κρατάνε.

Λες η ομορφιά να είναι μόνο στη μοναχική ανηφόρα και όλα τα άλλα να είναι ουτοπία; Μακάρι όχι!