Ανάβαση στην κορυφή της πράσινης Πεντέλης!

22/5/2016

Ε, ναι ρε φίλε, είναι πράσινη! Η Πεντέλη είναι ξανά πράσινη. Την κάψανε, την ξανακάψανε, αλλά η φύση επιμένει. Χαμηλή βλάστηση κυρίως, πουρνάρια και χορτάρια, με ελάχιστα πευκάκια ανάμεσά τους, αλλά συνολικά είναι ένα ανοιξιάτικο πράσινο βουνό.

Είχα την τύχη να μην έχω ζήσει την κορυφή του βουνού και γενικότερα το κομμάτι πάνω από το Κεφαλάρι ντυμένο στα πράσινά του. Ευτυχώς δηλαδή, διότι διαφορετικά θα θρηνούσα σε κάθε ανάβαση, ενθυμούμενος το μεγαλείο του. Γνώρισα καταπράσινο μόνο το τμήμα που πηγαίνει από Διόνυσο προς νέα Μάκρη, το οποίο θυμάμαι πολύ καλά πώς ήταν και φυσικά μου λείπει. Αλλά την αγαπημένη μου κορυφή τη γνώρισα καμμένη, ξερή, άγρια. Επομένως φέτος τη βλέπω για πρώτη φορά καταπράσινη και μου κάνει μεγάλη εντύπωση. Είναι φανταστική.

Τα σπάρτα έχουν ανθίσει και σε μεθούν στις ανηφόρες, όταν περνάς ξυστά δίπλα τους λαχανιασμένος και το τοπίο είναι ασύλληπτα όμορφο. Τα χρώματα παραμένουν μεστά ανοιξιάτικα τις ώρες μετά τη βροχή και η θέα αποζημιώνει όποιον δεν αποθαρρυνθεί από τις έντονες κλίσεις στις ανηφόρες της.

Το γνώριμο σεληνιακό τοπίο, έχει μεταμορφωθεί σε ένα πράσινο χαλί. Χαμηλή βλάστηση, με λίγα δενδρύλια ανάμεσα στους θάμνους και παντού γρασίδι. Είναι η Πεντέλη έτσι; Απίστευτο! :)

Χρόνο ρεκόρ δεν έκανα για κανένα λόγο. Συνεχώς αποστασιοποιούμαι από το προσωπικό μου ρεκόρ και τείνω να απολαμβάνω μόνο τη διαδρομή. Χμμμ... Ναι, με πειράζει, αλλά οι προτεραιότητες της ζωής έχουν αλλάξει το πλάνο προπονήσεων σε επίπεδα ...βόλτας.

Θέλω να παραμείνω ο ποδηλάτης ανάμεσα στα αμάξια και όχι ο αυτοκινητιστής ή ο μοτοσυκλετιστής που ηδονίζονται με την ταχύτητα, οπότε με πειράζει που η μοτοσυκλέτα μου αρχίζει να με τραβάει περισσότερο από το ποδήλατο. Θα αντισταθώ!

...

21/6/2016  (θερινό ηλιοστάσιο!)

Συνεχίζω τη συγγραφή ένα μήνα μετά το ξεκίνημά της, έτσι για να την ολοκληρώσω για την τιμή των όπλων. Προσπαθώ να θυμηθώ το ανοιξιάτικο σκηνικό της δροσερής Πεντέλης, σε μέρες με καύσωνα. Αν και ρέπω προς την επανάληψη των ίδιων δραστηριοτήτων στον ελεύθερό μου χρόνο, τον τελευταίο καιρό αναζητώ την καινοτομία. Ίσως η ρουτίνα της δουλειάς απαιτεί ανανέωση στον προσωπικό χρόνο και όχι τα ίδια όμορφα πράγματα.

Πάλεψα λοιπόν τον καύσωνα, λίγο με βουτιές στη θάλασσα και λίγο με βουτιές σε καταρράκτες. Ειδικά το δεύτερο ήταν από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου. Έχω περάσει πολλά χρόνια στη θάλασσα, είτε απλά κάνοντας μπάνιο, είτε ιστιοπλοΐα και windsurfing, οπότε δε μου λείπει. Τα βουνά όμως δεν τα έχω χορτάσει ακόμα. Η θέα που σου δίνουν, ο ξηρός αέρας με μυρωδιές από έλατα και πλατάνια, η δροσιά ενός ποταμού και οι βουτιές κάτω από καταρράκτες δίνουν με τον καλύτερο τρόπο την ανακούφιση που αποζητά ο οργανισμός τις ζεστές μέρες. Άλλη ζέστη στον κάμπο, άλλη σε υψόμετρο.

Δεν ξέρω αν θα έλεγα τα ίδια, αν είχα μεγαλώσει σε βουνό, αλλά βλέπω τους βουνίσιους φίλους μου να μην το εγκαταλείπουν, ενώ η θάλασσα για πολλούς έχει ημερομηνία λήξης. Είναι πιο τρέντυ, πιο εύκολα προσβάσιμη και προορισμός που οργανώνεται εύκολα, εξαιτίας της εκτεταμένης βιομηχανίας τουρισμού που κινείται γύρω από αυτή. Τουναντίον, το βουνό θέλει περισσότερο ψάξιμο και ειδικές παρέες που ξέρουν να το εκτιμούν.

Για να γυρίσω στα τωρινά, δυστυχώς λόγω της δουλειάς, δεν έχω δώσει στον εαυτό μου το χρόνο να προσαρμοστεί στη ζέστη που ξεκίνησε απότομα και μου φαίνεται αφόρητη. Θυμάμαι πριν από δύο χρόνια, όταν είχα όλο το χρόνο στη διάθεσή μου τέτοια εποχή, που έβγαινα συστηματικά για ποδήλατο και για τρέξιμο με τριανταβάλε βαθμούς και ήλιο. Εκεί που άλλοι κυνηγούσαν τις σκιές, ανέβαινα τα βουνά με το ποδήλατο, με μπόλικο νερό και αλάτι, κάτι που τώρα μου φαίνεται αδιανόητο.

Το παράξενο είναι ότι τον τελευταίο καιρό μου λείπει ολοένα και λιγότερο ο αθλητισμός, η Πεντέλη, το ποδήλατο, το τρέξιμο ειδικότερα. Αν το αφήσεις, χάνεις το μικρόβιο της άθλησης και κινδυνεύεις να μείνεις στάσιμος. Πρέπει να βρω χρόνο διάθεση για Πεντέλη! :)