Η δουλειά πήγαινε γενικά χαλαρά το καλοκαίρι, μέχρι την περασμένη εβδομάδα ...που απαυτώθηκε ο Δίας. Πίεση σε ασύλληπτα επίπεδα, απολύσεις, υποστελεχωμένο τμήμα με τις άδειες, νεύρα από πελάτες που φεύγουν διακοπές. Σαν παγωτό Nirvana, δηλαδή κόλαση. :p
Γενικά μου αρέσει πολύ η δουλειά. Με γεμίζει, με κάνει να νιώθω δημιουργικός και παραγωγικός, μου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση περισσότερο από οτιδήποτε άλλο. Όλοι θέλουν να γλιτώσουν, ενώ εγώ θέλω να δουλέψω περισσότερο. Ε, για πρώτη φορά, τις τελευταίες 10 μέρες, νιώθω ότι έχω ξεπεράσει τα όρια της πίεσης και θέλω να ξεφύγω με οποιοδήποτε τρόπο από τη σκέψη της δουλειάς, να αλλάξω παραστάσεις και γενικά να προβληματιστώ για οτιδήποτε άλλο πέρα από ζητήματα εργασίας.
Έλεγα στους φίλους μου ότι η δουλειά μου είναι τόσο ενδιαφέρουσα που εκμηδενίζει το χρόνο και νιώθω ότι οι μήνες περνάνε σαν να είναι εβδομάδες. Ότι θέλω να κάνω πού και πού κάτι ανιαρό, ώστε να νιώθω το χρόνο να περνάει με λογικό ρυθμό και όχι καταιγιστικό. Ε, λοιπόν ήγγικε η ώρα νωρίτερα απ' ό,τι το περίμενα. Το 9ωρο έγινε ατελείωτο και το απόγευμα δε φθάνει με τίποτα για να ξεκουραστώ.
Το καταφύγιό μου ήταν πάντοτε ο αθλητισμός. Ή σχεδόν πάντοτε. Επιστράτευσα λοιπόν τα μεγάλα μέσα για να εκτονώσω τις καθημερινές εντάσεις, ελπίζοντας ότι ο πανικός θα λήξει το Σεπτέμβριο που θα ισορροπήσει το τμήμα με τις άδειες και το μειωμένο προσωπικό. Αναβάσεις βουνών, τρέξιμο στα όρια της καρδιάς, μεγάλες αποστάσεις κολύμβησης στη θάλασσα, ping-pong, μέχρι και για καφέ πήγα :p.
Τίποτα δεν άλλαξε. Η πίεση σε επίπεδα εγκεφαλικού και ο αθλητισμός να κάνει μία τρύπα στο νερό. Στο τρέξιμο έφθασα το προπέρσινο επίπεδό μου, βελτιώνοντας πολύ το χρόνο. Δεν καταλαβαίνω τίποτα από κούραση. Τρέχω ανηφόρες ασθμαίνοντας, περνάω σχεδόν όλους τους δρομείς που βρίσκονται στο δρόμο μου, δουλεύοντας στους 180 παλμούς και χρησιμοποιώ τις άσχημες εικόνες για να ανεβάσω ρυθμό όταν κουράζομαι. Αισθάνομαι ένα κρύο μούδιασμα στο κεφάλι, νιώθω θυμό και ο ρυθμός μου ανεβαίνει αβίαστα. Όσο κρατάω την καρδιά πολύ ψηλά, δε νιώθω τίποτα. Ούτε κούραση, ούτε πόνο, τίποτα. Αν πέσουν οι παλμοί στους 150, αρχίζω και αντιλαμβάνομαι την κούραση. Οπότε σκέφτομαι πάλι τη δουλειά και ανεβάζω ρυθμό. Κι όμως η πίεση δεν πέφτει, σε σημείο να αρχίσω να ανησυχώ για την υγεία μου.
Τις τελευταίες ημέρες, στο δρόμο προς τη θάλασσα, βρέθηκα αρκετές φορές με το αυτοκίνητο στην Πεντέλη. Εκεί κάτι ξύπνησε μέσα μου. Ήταν η ανάμνηση της αδρεναλίνης, την οποία έχω κλείσει εδώ και 12 χρόνια στο χρονοντούλαπο, θεωρώντας τη επικίνδυνη. Άρχισα λοιπόν να σκέφτομαι ότι δε φθάνει η άθληση για να διώξω τις πιέσεις αυτή την περίοδο και χρειάζομαι κάτι πιο δυνατό. Η αδρεναλίνη όμως έχει το κακό ότι είναι ιδιαίτερα εθιστική στους άντρες και ενίοτε μπορεί να αποβεί μοιραία, διότι ποτέ δεν είναι αρκετή. Κάθε φοράς θέλεις και περισσότερη. Το αίσθημα του φόβου και η επερχόμενη επιστροφή στην ασφάλεια, σε κάνουν να ξεχνάς τα πάντα και να νιώθεις ευτυχισμένος που ζεις. Το έχω ζήσει μερικά χρόνια το σκηνικό και ξέρω τα καλά του, καθώς και τους κινδύνους που εγκυμονεί. Προς το παρόν δείχνω σύνεση και δεν ξεκλειδώνω το χρονοντούλαπο για να διαρρεύσει η αδρεναλίνη, αλλά δεν ξέρω για πόσο. Αν συνεχίσει έτσι η κατάσταση, θα αναγκαστώ να τη βάλω στη φαρέτρα μου.
Συμπερασματικά, πέρα από την ποδηλατοβόλτα με την Ελένη στην κορυφή της Πολιτείας, θα έλεγα ότι τα μόνα πράγματα που με χαλάρωσαν αυτή την εβδομάδα είναι η κολύμβηση με πολύ κύμα τη μέρα με το αντιμάμαλο (το στάσιμο κύμα που δημιουργείται κοντά στα βράχια όταν έχει δυνατό άνεμο) και η ανάβαση της Πεντέλης που είναι σταθερή αξία. Από τη σημερινή έξοδο για καφέ, το μόνο που άξιζε ήταν η θέα της Πεντέλης στο σούρουπο, όταν επέστρεφα από τη Λεωφόρο Μεσογείων προς το σπίτι. Δεν άξιζε ούτε η κουβέντα με φίλους, ούτε τα βλέμματα στην καφετέρια, ούτε ο χυμός, ούτε τίποτα. Μόνο η θέα της αγαπημένης μου κορυφής όταν είχα πάρει το δρόμο της επιστροφής.
Είναι στιγμές που νιώθω ότι είμαι από άλλο πλανήτη και δεν ταιριάζω με την υπόλοιπη κοινωνία.
