Η βροχή στην Ελλάδα δεν είναι συχνό φαινόμενο. Εμφανίζεται περιστασιακά και δε μας κουράζει. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι είναι σπάνια και πολλοί την απολαμβάνουμε.
Σίγουρα η βροχή περιορίζει τις ποδηλατικές εξορμήσεις, αλλά μερικές φορές δρα και αντίθετα. Όταν ξέρεις ότι θα βρέχει τις επόμενες ημέρες, παίρνεις πιο εύκολα την απόφαση να κάνεις μία ποδηλατική εξόρμηση, για να προλάβεις. Έτσι έγινε και χθες. Ήξερα ότι θα αρχίσει να βρέχει το απόγευμα, οπότε καβάλησα το ποδήλατο χωρίς δεύτερη σκέψη, μόλις τελείωσα τη δουλειά.
Με βάση το δελτίο καιρού, ήξερα ότι ο χρόνος με παίρνει οριακά και ότι κατά πάσα πιθανότητα θα φάω ψιχάλες στην επιστροφή. Ήθελα να βγω και οι προγνώσεις έδιναν καταιγίδα για αργά το απόγευμα.
Ξεκινάω λοιπόν με λίγη συννεφιά και τον ήλιο να σκάει πού και πού, ενώ ο ορίζοντας φαινόταν ψιλοκαθαρός. Φθάνοντας στη διασταύρωση του μοναστηριού, είχε ήδη κλείσει ο ουρανός και η βροχή φαινόταν στο βάθος προς Θρακομακεδόνες. "ΟΚ, θα βραχώ λίγο, αλλά δεν έχω σταματήσει ποτέ ανάβαση στη μέση. Πρέπει να φθάσω στην κορυφή!", σκέφτομαι.
Συνεχίζω λοιπόν την ανάβαση, κοιτώντας με αγωνία την κορυφή, αλλά και τα βόρεια προάστια του λεκανοπεδίου που είχαν ήδη αρχίσει να λούζονται στη βροχή. Κάπου στα 750 μέτρα υψόμετρο, άρχισαν οι αστραπές και οι κεραυνοί. Η καταιγίδα είχε ξεκινήσει πρόωρα και απότομα, ενώ πλησίαζε με ...καταιγιστικό ( :p ) ρυθμό. Οπότε η επιστροφή, ήταν πλέον μονόδρομος. Στάση για φωτογραφίες στα γρήγορα και κατέβασμα όσο πιο γρήγορα μπορούσα.
Δεν πέρασαν 5 λεπτά και άρχισε να βρέχει, ενώ γύρω μου έσκαγαν κεραυνοί. Στην αρχή στα 500 μέτρα, μετά στα 200 μέτρα, μετά στα 100. Εντυπωσιακό θέαμα που προκαλεί δέος. Δε θα το πρότεινα σε κάποιον να το ζήσει, διότι δεν υπάρχει λόγος να παίζει με τις πιθανότητες. Ο επόμενος κεραυνός μπορεί να είναι πάνω σου.
Φθάνοντας στον αστικό ιστό, οι δρόμοι είχαν πλημμυρίσει. Το νερό ήταν από 5 μέχρι 20 πόντους στους δρόμους, σχηματίζοντας ποτάμια, η ορατότητα περιορισμένη από την πυκνή νεροποντή. Ένιωθα σαν να κάνω ποδήλατο μέσα σε λίμνη. Το γεγονός ότι είχα βραχεί δε με απασχολούσε καθόλου, διότι πιο μούσκεμα δε γίνεσαι. Περισσότερο με απασχολούσε αν με βλέπουν τα αυτοκίνητα μέσα στο χαλασμό.
Αν και το αποφεύγω, έχω ξανακάνει ποδήλατο με βροχή, επειδή έτυχε. Αλλά η ποδηλασία με καταιγίδα και τους δρόμους πλημμυρισμένους ήταν κάτι πρωτόγνωρο. Κάποιοι λένε ότι πρέπει να βγαίνουμε από τη ζώνη που αισθανόμαστε άνετα, αν θέλουμε να νιώσουμε ότι ζούμε. Έχοντας απολέσει την παιδική ανωριμότητα, σκέφτομαι περισσότερο και παίρνω λιγότερα ρίσκα, οπότε θα διαφωνήσω με την προαναφερθείσα ρήση ως προτροπή. Αλλά δεν έχω παρά να συμφωνήσω ότι ισχύει ως αποτέλεσμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου