Δύο ονόματα, δύο δρόμοι, αλλά όχι συνηθισμένοι. Πολλά τα κοινά τους στοιχεία, ενώ η ομορφιά τους αποκαλύπτεται μόνο στους μυημένους ποδηλάτες.
Ο λόγος για τις ανηφόρες μεγάλης κλίσης της Εκάλης, με το μεγαλύτερο μέρος τους να έχει τσιμεντένιο, εγκάρσια χαραγμένο οδόστρωμα, για να μη γλιστράνε τα αυτοκίνητα. Η μέση κλίση αμφοτέρων των οδών ξεπερνάει το 20% και σε κάποια σημεία το 30%. Μέσα σε 300 με 350 μέτρα ποδηλασίας ανεβαίνεις 80 μέτρα σε υψόμετρο. Η οδός Ισμήνης ξεκινάει από την οδό Ρόδων στο Καστρί, ενώ το δύσκολο κομμάτι της οδού Θέτιδος αρχίζει από τη Λεωφόρο Διονύσου, κοντά στη Ρέα, και καταλήγει στην οδό Ισμήνης, μετά από χιλιόμετρα.
Ένας συμποδηλάτης, μου είπε ότι πριν από καμιά 20αριά χρόνια γινόταν αγώνας χρονομέτρησης με ποδήλατα στην οδό Ισμήνης. Η φράση του ήταν: "Ξεκινούσες με φόρα από πριν και μόλις έφθανες στην κορυφή σε έπιαναν για να μην πέσεις από την κούραση."
Η θέα τους τρομάζει τόσο τον αρχάριο ποδηλάτη, όσο και τον έμπειρο. Η κλίση προκαλεί δέος. "Αυτός ο τοίχος δεν ανεβαίνεται με ποδήλατο." είναι η φράση που έχω ακούσει πολλές φορές, αλλά σκεφτόμουν και ο ίδιος παλαιότερα. Πλέον, όταν περνάω από κοντά τους, συνήθως κινούμενος επί του ποδηλατοδρόμου της οδού Ρόδων, νιώθω ότι οι δύο αδελφές ανηφόρες με προκαλούν, όσο κουρασμένος και να είμαι. Η πρώτη μου σκέψη πλέον είναι: "Πρέπει να την ανέβω και σήμερα για να προπονηθώ."
Πώς ανεβαίνουμε λοιπόν μία ανηφόρα με κλίση 25%;
Κρατώντας δυνάμεις από την αρχή! Βάζουμε εξ αρχής την πιο κοντή (μαλακή) σχέση στο ποδήλατό μας. Δηλαδή το μικρό δίσκο μπροστά, με το μεγαλύτερο γρανάζι πίσω. Ίσως φανεί υπερβολή στα πρώτα 50 μέτρα, αλλά σύντομα ο ποδηλάτης θα καταλάβει ότι ήταν σωστή επιλογή η οικονομία δυνάμεων. Οι συγκεκριμένες ανηφόρες είναι φτιαγμένες για να εξαντλήσουν προσωρινά τα αποθέματα δυνάμεων που έχετε. Επομένως κάθε ικμάδα ενέργειας είναι πολύτιμη. Μέχρι την κορυφή, σας εγγυώμαι ότι θα έχετε μείνει και από δυνάμεις στα πόδια και από παλμούς στην καρδιά (εκτός αν είστε αθλητές ποδηλασίας) . Δεν τη γλιτώνετε! :p
Κρατάμε λοιπόν δυνάμεις και κάνουμε πετάλι με το ρυθμό που μας βολεύει, προσέχοντας να μη φέρουμε γρήγορα στα όρια τα πόδια μας, αλλά ούτε την καρδιά μας. Στα επόμενα μέτρα θα έρθουν στα όριά τους, έτσι κι αλλιώς. Αν το ποδήλατό μας δεν έχει πολύ κοντές σχέσεις, τότε αναγκαστικά κάνουμε S-άκια για να μειώσουμε τεχνητά την κλίση ανάβασης. Αν όμως έχουμε πολύ κοντή σχέση στο ποδήλατό μας, τότε ανεβαίνουμε καρφί επάνω.
Δεν κάνουμε ορθοπεταλιά στην αρχή. Αν κάνουμε τέτοιο λάθος, είτε δε θα φθάσουμε ποτέ στην κορυφή, είτε θα φθάσουμε ασθμαίνοντας, όπως έκανα τις πρώτες φορές. Η ορθοπεταλιά μας δίνει δύναμη και ίσως ισορροπία, αλλά απαιτεί υπερωρίες από την καρδιά. Δεν είναι ανηφόρες των 100 μέτρων για να τα δώσουμε όλα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά να ξεκουραστούμε. Εδώ χρειάζεται προνοητικότητα. Επιπλέον, η Θέτιδος είναι αρκετά γλιστερή σε κάποια σημεία, οπότε σε ορθοπεταλιά μπορεί να μας σπινάρει ο τροχός.
Σημαντικό, ειδικά στην οδό Θέτιδος με τις ανωμαλίες του τσιμέντου, είναι να σκύβουμε μπροστά στο τιμόνι. Διαφορετικά αναπηδάει ο μπροστινός τροχός και χάνουμε την ισορροπία. Αν σηκωθούμε όρθιοι, έχουμε μεγαλύτερη ροπή και χάνουμε σε πρόσφυση. Θέλει προσοχή η ορθοπεταλιά, γι' αυτό η καλύτερη λύση είναι να τις βγάλουμε ολόκληρες καθιστοί, αν αντέχουν τα πόδια μας.
Την πρώτη φορά που επιχείρησα να ανέβω την Ισμήνης, έκανα στάση στη μέση. Αφενός δεν ήμουν αρκετά προπονημένος, αφετέρου εξάντλησα το όριο της καρδιάς μου με ορθοπεταλιά. Τις επόμενες φορές έφθανα στην κορυφή με την καρδιά τελικιασμένη και ασθμαίνοντας. Μου έπαιρνε ώρα να συνέλθει ο ξεραμένος λαιμός από τις βαθιές ανάσες. Μετά από προπόνηση, ανεβαίνω πια πιο άνετα, αλλά πάντοτε κουράζομαι πολύ. Αν δεν είστε καλά προπονημένοι, εννοείται ότι την πρώτη φορά θα κάνετε στάση. Ίσως και παραπάνω από μία. Για να ξεκινήσετε από στάση στο μέσον της ανηφόρας, θα πρέπει να φέρετε το ποδήλατο κάθετα στο δρόμο και μόλις ξεκινήσετε, να στρίψετε προς τα πάνω. Είναι δύσκολο να ξεκινήσετε κατευθείαν προς τα πάνω.
Όταν φθάσετε στην κορυφή και πάρετε μερικές ανάσες, ρίξετε μία ματιά προς την κατηφόρα για να πάρετε ικανοποίηση. Κοιτάξτε λίγο τη θέα από υψόμετρο τετρακοσίων μέτρων, αφουγκραστείτε το σώμα σας που έχει έρθει προσωρινά στα όριά του.
Στην κατάβαση, μην πάρετε φόρα. Χρειάζεται αρκετή πίεση στα φρένα, ώστε να κατεβείτε με αργό ρυθμό, αλλά προσοχή να μην μπλοκάρουν οι τροχοί. Η κλίση του δρόμου δεν επιτρέπει μεγάλη επιβράδυνση, γι' αυτό δεν πρέπει να επιταχύνετε, ούτε βέβαια να επιχειρήσετε την ανάβαση/κατάβαση με βρεγμένο οδόστρωμα.
Φθάνοντας στα μισά της οδού Ισμήνης, μην ξεχάσετε να πείτε ένα "γεια" στο φύλακα στα δεξιά σας. :p
Η ομορφιά είναι στην ανηφόρα! :)
