Όπως συνήθως, έχω αποπειραθεί πολλές φορές στο μεσοδιάστημα να γράψω, αλλά όλο το αναβάλλω. Όχι επειδή δεν έχω χρόνο, αλλά επειδή βαριέμαι ή διότι δεν είναι αρκετή η συναισθηματική πίεση για να ξεκινήσω. Συνήθως χρειάζονται τα δυνατά συναισθήματα της ερωτικής απογοήτευσης για να δώσουν το έναυσμα της συγγραφής.
Δεν έχει συμβεί κάτι παράξενο όλον αυτόν τον καιρό, κάτι άσχημο, αλλά και τίποτε το πολύ όμορφο. Η ζωή κυλάει ομαλά, αλλά συνάμα άγευστα, άοσμα και άχρωμα. Η δουλειά είναι σε καλούτσικη φάση, με κουράζει από τη μία, αλλά σίγουρα με κάνει να ξεχνιέμαι. Δυστυχώς δεν έχει το κομμάτι της δημιουργικότητας, δεν την απολαμβάνω. Όμως με βοηθάει να βιοπορίζω και να αισθάνομαι χρήσιμος στην κοινωνία. Δεν μου δίνει όμως στόχους, όνειρα ή μέρες που να με συγκινούν. Μάλλον αίσθημα αποτυχίας μου δίνει, συγκρινόμενος με άλλους.
Στον ελεύθερο χρόνο, που είναι αρκετός αυτή την περίοδο, δεν υπάρχει τίποτε που να με ενθουσιάζει κι αυτό είναι το κύριο θέμα της τρέχουσας ανάρτησης. Δεν έχω παραδώσει τα όπλα, ούτε έχω απομονωθεί ή αποστασιοποιηθεί. Παραμένω σχετικά δραστήριος, προσπαθώ να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο, αλλά συνήθως αισθάνομαι δυσφορία, ανία, προσωπική ανεπάρκεια, μοναξιά.
Μου λένε φίλοι να βγούμε, αλλά έχω ξεκινήσει να τους αποφεύγω, διότι δεν θέλω να τους επιφορτίσω αρνητικά με τη μαυρίλα που νιώθω μέσα μου. Προτιμώ να τα γράφω στο ιστολόγιο κι ας τα διαβάσει όποιος αντέχει ή όποιος θέλει να συγκριθεί και να αισθανθεί καλύτερα.
Πηγαίνω για περπάτημα, κάνω εκδρομές, ποδηλασία, πεζοπορία, μικρές βόλτες με τη μοτοσυκλέτα, αλλά δεν εισπράττω ικανοποίηση από καμία δραστηριότητα. Ο μηχανισμός των ενδορφινών δείχνει να είναι κατεστραμμένος. Μπορεί να λειτουργήσει στιγμιαία, αλλά κατόπιν καταρρέει. Δεν μου προσφέρει ικανοποίηση ούτε ο αθλητισμός που ήταν τόσα χρόνια το καταφύγιό μου, ούτε καν η συναναστροφή με κόσμο. Ακόμα και σε στιγμές που βρίσκω τον ευατό μου να γελάει με παρέα, δεν περνάω καλά. Όλα περιστρέφονται γύρω από τη φράση "ΟΚ, ήταν καλύτερα από το να μείνω κλεισμένος στο σπίτι". Αλλά μέχρι εκεί.
Προσπαθώ να σκεφθώ τι θα μπορούσα να κάνω που να μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι. Απορρίπτω τα πάντα. Δεν μένω με τα χέρια σταυρωμένα, αλλά πραγματικά δεν με γεμίζει τίποτα.
Γυναίκες έχω γνωρίσει πολλές τους τελευταίους μήνες, περισσότερες από τα υπόλοιπα χρόνια, διότι βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο συνέχεια. Κάποιες από αυτές κίνησαν τον ενδιαφέρον μου, αλλά η έλξη δεν ήταν σε καμία από τις περιπτώσεις αμοιβαία. Απόρριψη από όλες.
Είναι στιγμές που σκέφτομαι να απομονωθώ για κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο κι ας χάσω ευκαιρίες κι ας με πάει χρονικά πίσω. Ίσως με κάνει να δουλέψω καλύτερα τα συναισθήματά μου, να εκτιμήσω καταστάσεις που τώρα υποτιμάω και να δω με άλλο μάτι την καθημερινότητα, λιγότερο απαισιόδοξο. Έτσι κι αλλιώς η αρνητική μου διάθεση υποψιάζομαι ότι δρα αποκρουστικά στους άλλους.
Το προσωπείο ευγένειας και επαγγελματισμού στην εργασία, μάλλον μου κάνει καλό. Είναι ένα παιχνίδι ρόλων, όπου δεν αφήνεις τον άσχημο ευατό σου να βγει προς τα έξω, αλλά βγάζεις εκείνο που θέλει να δει ο άλλος, ώστε να διεξαχθεί όμορφα η συνεργασία. Πιάνει κάπως, ξεχνιέσαι, γίνεται η δουλειά και βιώνεις μία επίπεδη συναισθηματική κατάσταση. Από την άλλη μεριά, στον ελεύθερο χρόνο που έχω να αντιμετωπίσω με ειλικρίνεια τον εαυτό μου, βγάζω την απελπισία και τη θλίψη που φαίνεται στα γραφόμενά μου.
Το κακό είναι ότι η κατάσταση παρατείνεται χρονικά και τα ψυχικά αποθέματα μειώνονται. Αυτό που στην αρχή φαίνεται απλώς σαν μία κακή φάση, με το χρόνο τρώει την ψυχή και τον χαρακτήρα.
