Σε περιόδους που εργάζομαι εντατικά αποζητώ απεγνωσμένα τον ελεύθερο χρόνο. Όμως, εδώ και ένα μήνα η ποιότητα της εργασίας μου και η άνεση έχει βελτιωθεί σημαντικά. Μαζί και ο ελεύθερος χρόνος που είναι υπέρ αρκετός αυτή την περίοδο.
Κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Αν δεν έχεις στόχους ελευθέρου χρόνου, δικό σου άνθρωπο να τον μοιραστείς, μόλις χαλαρώσεις από τη δουλειά και αισθανθείς ξεκούραστος, προβληματίζεσαι. "Και τώρα τι;"
Κοιτάζω τον υπολογιστή, το ποδήλατο, το wind-surf, τη μοτοσυκλέτα, το αυτοκίνητο και διάφορα άλλα που κάποτε με ενθουσίαζαν, αλλά πλέον δεν είναι ικανά να με ξεσηκώσουν και να μου δώσουν στόχους. Πριν από χρόνια, αφιέρωνα ώρες να βλέπω video και να προπονούμαι, ώστε να βελτιώσω τις δεξιότητές μου στο wind-surfing. Πλέον δεν με γοητεύει, δε με συγκινεί.
Μοτοσυκλέτα ονειρευόμουν να αγοράσω, θα έλεγα ότι μου αρέσει ακόμα, αλλά δεν αρκεί από μόνη της για να μου δώσει το κάτι παραπάνω που χρειάζομαι για να αισθανθώ όμορφα.
Ποδηλασία; Πού είναι ο καιρός που έψαχνα στους χάρτες για ανηφόρες με μεγάλη κλίση, για βουνά, για νέες προκλήσεις, που κυνηγούσα ακόμη και μόνος μου;
Στο μυαλό γυρίζει συνέχεια η εικόνα της Ιοκάστης. Η αιτία της ανάρτησης είναι κατά πάσα πιθανότητα η συναισθηματική φόρτιση επειδή έκανα πάλι το λάθος να δω πρόσφατες φωτογραφίες της από εκδρομή, να ζηλέψω, να αισθανθώ ότι μου λείπει και να αποδώσω για μία ακόμη φορά τις ελπίδες μου σε μία καλή σχέση. Δηλαδή σε κάτι που δεν περνάει άμεσα από τα χέρια μου.
Η δουλειά που ενίοτε τη νιώθω φορτική, είναι τελικά όχι μόνο το μέσο βιοπορισμού, αλλά και η κύρια ενασχόληση που κάνει το μυαλό να ξεχνιέται και να με βοηθάει στην προσωπική ισορροπία. Ανυπομονώ να έρθει το σαββατοκύριακο, αλλά μόλις φθάσει μελαγχολώ. Καταλήγω να μιλάω σε δικούς μου ανθρώπους για το προσωπικό τέλμα και μάλλον να τους στενοχωρώ κι αυτούς. Οπότε προτιμώ το ιστολόγιο, αφού αφενός με βοηθάει να εκτονωθώ, αφετέρου δεν επιβαρύνει κάποιον. Άλλωστε είναι επιλογή του κάθε αναγνώστη να συνεχίσει να διαβάζει, να ταυτιστεί, να νιώσει καλύτερα ή να αλλάξει ιστοσελίδα. Κυρίως βοηθάει εμένα να βγάλω εσωτερικές εντάσεις και να καταγράψω ιστορικό του παρελθόντος, διότι είναι ωραίο να το διαβάζεις στο μέλλον.
Δεν έχω καταθέσει τα όπλα. Προσπαθώ να βρίσκομαι με κόσμο, απλά δεν τα πολυκαταφέρνω με την κοινωνικοποίηση. Το παλεύω όμως. Είναι στιγμές που περνάει από το μυαλό μου η προσωρινή απομόνωση, που με έχει βοηθήσει στο παρελθόν, αλλά ξέρω ότι είναι σπατάλη χρόνου. Φάσκω και αντιφάσκω, το ξέρω.
Διάθεση αυτοβελτίωσης, ελάχιστη. Μέρα με τη μέρα εναποθέτω τις ελπίδες μου στη συνωμοσία του σύμπαντος υπέρ μου. Μοιρολατρία; Μπορεί.
Δύσκολη περίοδος. Μακάρι να είχα κοντά μου την κάποτε καλύτερή μου φίλη.
