Χωρίς ενδιαφέροντα

Όπως συνήθως, έχω αποπειραθεί πολλές φορές στο μεσοδιάστημα να γράψω, αλλά όλο το αναβάλλω. Όχι επειδή δεν έχω χρόνο, αλλά επειδή βαριέμαι ή διότι δεν είναι αρκετή η συναισθηματική πίεση για να ξεκινήσω. Συνήθως χρειάζονται τα δυνατά συναισθήματα της ερωτικής απογοήτευσης για να δώσουν το έναυσμα της συγγραφής.

Δεν έχει συμβεί κάτι παράξενο όλον αυτόν τον καιρό, κάτι άσχημο, αλλά και τίποτε το πολύ όμορφο. Η ζωή κυλάει ομαλά, αλλά συνάμα άγευστα, άοσμα και άχρωμα. Η δουλειά είναι σε καλούτσικη φάση, με κουράζει από τη μία, αλλά σίγουρα με κάνει να ξεχνιέμαι. Δυστυχώς δεν έχει το κομμάτι της δημιουργικότητας, δεν την απολαμβάνω. Όμως με βοηθάει να βιοπορίζω και να αισθάνομαι χρήσιμος στην κοινωνία. Δεν μου δίνει όμως στόχους, όνειρα ή μέρες που να με συγκινούν. Μάλλον αίσθημα αποτυχίας μου δίνει, συγκρινόμενος με άλλους.

Στον ελεύθερο χρόνο, που είναι αρκετός αυτή την περίοδο, δεν υπάρχει τίποτε που να με ενθουσιάζει κι αυτό είναι το κύριο θέμα της τρέχουσας ανάρτησης. Δεν έχω παραδώσει τα όπλα, ούτε έχω απομονωθεί ή αποστασιοποιηθεί. Παραμένω σχετικά δραστήριος, προσπαθώ να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο, αλλά συνήθως αισθάνομαι δυσφορία, ανία, προσωπική ανεπάρκεια, μοναξιά.

Μου λένε φίλοι να βγούμε, αλλά έχω ξεκινήσει να τους αποφεύγω, διότι δεν θέλω να τους επιφορτίσω αρνητικά με τη μαυρίλα που νιώθω μέσα μου. Προτιμώ να τα γράφω στο ιστολόγιο κι ας τα διαβάσει όποιος αντέχει ή όποιος θέλει να συγκριθεί και να αισθανθεί καλύτερα.

Πηγαίνω για περπάτημα, κάνω εκδρομές, ποδηλασία, πεζοπορία, μικρές βόλτες με τη μοτοσυκλέτα, αλλά δεν εισπράττω ικανοποίηση από καμία δραστηριότητα. Ο μηχανισμός των ενδορφινών δείχνει να είναι κατεστραμμένος. Μπορεί να λειτουργήσει στιγμιαία, αλλά κατόπιν καταρρέει. Δεν μου προσφέρει ικανοποίηση ούτε ο αθλητισμός που ήταν τόσα χρόνια το καταφύγιό μου, ούτε καν η συναναστροφή με κόσμο. Ακόμα και σε στιγμές που βρίσκω τον ευατό μου να γελάει με παρέα, δεν περνάω καλά. Όλα περιστρέφονται γύρω από τη φράση "ΟΚ, ήταν καλύτερα από το να μείνω κλεισμένος στο σπίτι". Αλλά μέχρι εκεί.

Προσπαθώ να σκεφθώ τι θα μπορούσα να κάνω που να μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι. Απορρίπτω τα πάντα. Δεν μένω με τα χέρια σταυρωμένα, αλλά πραγματικά δεν με γεμίζει τίποτα.

Γυναίκες έχω γνωρίσει πολλές τους τελευταίους μήνες, περισσότερες από τα υπόλοιπα χρόνια, διότι βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο συνέχεια. Κάποιες από αυτές κίνησαν τον ενδιαφέρον μου, αλλά η έλξη δεν ήταν σε καμία από τις περιπτώσεις αμοιβαία. Απόρριψη από όλες.

Είναι στιγμές που σκέφτομαι να απομονωθώ για κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο κι ας χάσω ευκαιρίες κι ας με πάει χρονικά πίσω. Ίσως με κάνει να δουλέψω καλύτερα τα συναισθήματά μου, να εκτιμήσω καταστάσεις που τώρα υποτιμάω και να δω με άλλο μάτι την καθημερινότητα, λιγότερο απαισιόδοξο. Έτσι κι αλλιώς η αρνητική μου διάθεση υποψιάζομαι ότι δρα αποκρουστικά στους άλλους.

Το προσωπείο ευγένειας και επαγγελματισμού στην εργασία, μάλλον μου κάνει καλό. Είναι ένα παιχνίδι ρόλων, όπου δεν αφήνεις τον άσχημο ευατό σου να βγει προς τα έξω, αλλά βγάζεις εκείνο που θέλει να δει ο άλλος, ώστε να διεξαχθεί όμορφα η συνεργασία. Πιάνει κάπως, ξεχνιέσαι, γίνεται η δουλειά και βιώνεις μία επίπεδη συναισθηματική κατάσταση. Από την άλλη μεριά, στον ελεύθερο χρόνο που έχω να αντιμετωπίσω με ειλικρίνεια τον εαυτό μου, βγάζω την απελπισία και τη θλίψη που φαίνεται στα γραφόμενά μου.

Το κακό είναι ότι η κατάσταση παρατείνεται χρονικά και τα ψυχικά αποθέματα μειώνονται. Αυτό που στην αρχή φαίνεται απλώς σαν μία κακή φάση, με το χρόνο τρώει την ψυχή και τον χαρακτήρα.

Η γάτα της γειτονιάς

Είναι μερικές εικόνες και αισθήσεις που σε δένουν με το περιβάλλον. Κάθε περιοχή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλύτερη ή χειρότερη από άλλες. Όταν όμως τις έχεις γευτεί από μικρός, δένεσαι με αυτές. Κάπως έτσι έχω δεθεί με το περιβάλλον και τις μυρωδιές που απαντώνται στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Είναι το μέρος που νιώθω ιδιαίτερη οικειότητα και ξυπνούν παιδικές αναμνήσεις.

Μου αρέσει πολύ να περπατάω στους δρόμους, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Ομοίως να κάνω ποδήλατο στις γειτονιές. Λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου, υπάρχουν μερικά οικόσιτα ζώα, στα οποία αφιερώνω λίγο περισσότερο χρόνο όταν περνάω κοντά τους. Ένας σκύλος, μερικές γάτες, για τα οποία θα κοντοσταθώ, θα τους μιλήσω, έτσι για να είναι διαφορετική η βόλτα.

Κάπως έτσι, κάνω με μία γάτα που βλέπω επί χρόνια στο πεζοδρόμιο. Πριν από χρόνια, όντας νεότερη, ήταν πολύ πιο ζωηρή, λίγο να της μιλούσες σε ακολουθούσε ένα τετράγωνο για να τη χαϊδέψεις. Με τα χρόνια, βάρυνε. Παραμένει πολύ φιλική, αλλά λιγότερο ενθουσιώδης. Εμένα όμως με έχει ήδη κερδίσει και συχνά σταματώ δίπλα της. Σχεδόν πάντα είναι στο ίδιο σημείο, ομορφαίνοντας τη διαδρομή μου.

Τι άλλο; Χμμμ... Α, γέννησε πριν από λίγες μέρες η Ισμήνη ένα αγοράκι. Δεν την είδα, άλλωστε έχω να της μιλήσω χρόνια, απλά έτυχε με τη δουλειά να βρεθώ με συγγενή της και το έμαθα. Χάρηκα με τα όμορφα νέα. Ωραία σύμπτωση το γεγονός ότι τη μνημόνευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, λέγοντας ότι θα την ήθελα αυτή την περίοδο να με υποστηρίξει συναισθηματικά, όπως έκανε πάντα ως καλή φίλη.

 

Όπως είχα γράψει πρόσφατα, η δουλειά ήταν στα καλύτερά της το καλοκαίρι. Από τις ομορφότερες εργασιακές περιόδους. Πέρασε βέβαια το καλό τρίμηνο και τώρα επέστρεψα σε πιεστικό ρυθμό, αλλά παραμένει σε σχετικά καλά επίπεδα. Ίσως χρειάζομαι λίγο ακόμα καιρό προσαρμογής, ώστε να ξεσυνηθίσω από τη χαλαρότητα των προηγούμενων μηνών. Οφείλω βέβαια να αναγνωρίσω ότι είναι προτιμότερο από την κατάσταση που βίωνα πέρσι στην προηγούμενη εταιρεία.

Ας γυρίσουμε όμως στα προσωπικά, τη βασική αιτία της συγγραφής. :)

Ξεκίνησα πάλι τις ομαδικές δραστηριότητες, σε ποδηλατικές και πεζοπορικές ομάδες. Γνώρισα κάποιες κοπέλες, αλλά για μία ακόμα φορά έφαγα ήττα. Γοητεύομαι από γυναίκες που δείχνουν φιλικές, αλλά χωρίς περαιτέρω ενδιαφέρον.

Όποιος διαβάζει τακτικά το ιστολόγιο, ξέρει πολύ καλά ότι έχω περάσει τέτοια φάση πολλές φορές. Δεν έχω καταφέρει να ορίσω την ευτυχία μου, αν δεν υπάρχει καλή σχέση στη ζωή μου. Ένα υπέροχο τοπίο δεν μπορεί από μόνο του να με κάνει να αισθανθώ ωραία. Ίσα-ίσα που η μοναξιά με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα στον όποιο επίγειο παράδεισο. Αντιθέτως, μόλις μπει το φλερτ και οι προσδοκίες στη ζωή μου, όλα αποκτούν χρώμα, γεύση, άρωμα, μουσική.

Πρόσφατα έκανα μία από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες, ήτοι μπάνιο σε καταρράκτη. Καταπληκτικό μέρος, καλός καιρός. Τα συναισθήματά μου ήταν απολύτως προβλέψιμα: Στο μεγαλύτερο μέρος της εκδρομής αισθανόμουν απογοήτευση και ματαιότητα. Δεν μπορούσα να απολαύσω το τοπίο, ένιωθα μοναξιά. Αντιθέτως, για το χρονικό διάστημα που πέρασα με μία κοπέλα, αισθανόμουν πολύ όμορφα. Ακολούθησε απότομη συναισθηματική προσγείωση, όταν άρχισα να υποψιάζομαι ότι το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο και ίσως η κοπέλα βρίσκεται σε σχέση. Δεν κατάλαβα ακριβώς, αλλά σίγουρα βίωσα την απογοήτευσή μου και την επιστροφή στην ανιαρή κατάσταση. Θα κάνω προσπάθεια τις επόμενες ημέρες, αλλά με αυτό που ονομάζω "λίγες ελπίδες", τόσες δηλαδή όσο να μην απολαμβάνεις τη διαδικασία, αλλά να μην απομακρύνεσαι κιόλας.

Κακή φάση ζωής για πολλοστή φορά. Χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά με το συναισθηματικό να επισκιάζει τα πάντα και να κάνει τις μέρες να σπαταλώνται ανούσια. Υποθέτω ότι αυτή η απελπισία, σε συνδυασμό με χαμηλή αυτοπεποίθηση, συνθέτουν μη ελκυστική προσωπικότητα που απωθεί τις γυναίκες. Το έχω ξαναπεράσει, το κακό είναι ότι αντί να επιστρατεύεται η εμπειρία και η υπομονή, κάθε φορά νομίζω ότι έχω πιο λίγες δυνάμεις. Ότι φθείρομαι χρόνο με το χρόνο και χωρισμό με το χωρισμό. Δύο είναι οι βασικές επιλογές: Η παραίτηση και η προσπάθεια. Τα τελευταία χρόνια έχω αποφασίσει να επιμένω και να προσπαθώ, ακόμα και όταν δεν ελπίζω, ακόμα κι αν δεν απολαμβάνω τη διαδικασία. Διότι η εναλλακτική της παραίτησης σε οδηγεί σε χειρότερες ατραπούς.

Η Ιωάννα ήρθε στην Ελλάδα, αλλά δεν ήθελε επαφές. Φάνηκε ότι ήταν λάθος μου να πιστέψω ότι είχε αλλάξει και εννοούσε τα όσα έλεγε το χειμώνα για κοινή ζωή. Μάλλον είχε απελπιστεί στο εξωτερικό και έψαχνε κάπου να ακουμπήσει, αλλά δεν της βγήκε. Έχασα για μία ακόμη φορά που εναπόθεσα ελπίδες σε αυτή.

Όταν είσαι μόνος σου, γυρνάει στο μυαλό σου το παρελθόν, οπότε περισσότερο μου λείπει η Ιοκάστη. Έβλεπα ότι είχε πάρει αποστάσεις τους τελευταίους μήνες της σχέσης, αλλά δεν παύει να μου λείπει πολύ. Η απόρριψη σε κάνει να αισθάνεσαι εντονότερη έλξη και η εκλογίκευση αυτής ακριβώς της συσχέτισης δεν βοηθάει. Απλά παραδέχεσαι τον παραλογισμό των συναισθημάτων και κάνεις υπομονή να ξεθωριάσουν. Αφιερωμένο στην Ιοκάστη:

Ελεύθερος χρόνος

Σε περιόδους που εργάζομαι εντατικά αποζητώ απεγνωσμένα τον ελεύθερο χρόνο. Όμως, εδώ και ένα μήνα η ποιότητα της εργασίας μου και η άνεση έχει βελτιωθεί σημαντικά. Μαζί και ο ελεύθερος χρόνος που είναι υπέρ αρκετός αυτή την περίοδο.

Κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Αν δεν έχεις στόχους ελευθέρου χρόνου, δικό σου άνθρωπο να τον μοιραστείς, μόλις χαλαρώσεις από τη δουλειά και αισθανθείς ξεκούραστος, προβληματίζεσαι. "Και τώρα τι;"

Κοιτάζω τον υπολογιστή, το ποδήλατο, το wind-surf, τη μοτοσυκλέτα, το αυτοκίνητο και διάφορα άλλα που κάποτε με ενθουσίαζαν, αλλά πλέον δεν είναι ικανά να με ξεσηκώσουν και να μου δώσουν στόχους. Πριν από χρόνια, αφιέρωνα ώρες να βλέπω video και να προπονούμαι, ώστε να βελτιώσω τις δεξιότητές μου στο wind-surfing. Πλέον δεν με γοητεύει, δε με συγκινεί.

Μοτοσυκλέτα ονειρευόμουν να αγοράσω, θα έλεγα ότι μου αρέσει ακόμα, αλλά δεν αρκεί από μόνη της για να μου δώσει το κάτι παραπάνω που χρειάζομαι για να αισθανθώ όμορφα.

Ποδηλασία; Πού είναι ο καιρός που έψαχνα στους χάρτες για ανηφόρες με μεγάλη κλίση, για βουνά, για νέες προκλήσεις, που κυνηγούσα ακόμη και μόνος μου;

Στο μυαλό γυρίζει συνέχεια η εικόνα της Ιοκάστης. Η αιτία της ανάρτησης είναι κατά πάσα πιθανότητα η συναισθηματική φόρτιση επειδή έκανα πάλι το λάθος να δω πρόσφατες φωτογραφίες της από εκδρομή, να ζηλέψω, να αισθανθώ ότι μου λείπει και να αποδώσω για μία ακόμη φορά τις ελπίδες μου σε μία καλή σχέση. Δηλαδή σε κάτι που δεν περνάει άμεσα από τα χέρια μου.

Η δουλειά που ενίοτε τη νιώθω φορτική, είναι τελικά όχι μόνο το μέσο βιοπορισμού, αλλά και η κύρια ενασχόληση που κάνει το μυαλό να ξεχνιέται και να με βοηθάει στην προσωπική ισορροπία. Ανυπομονώ να έρθει το σαββατοκύριακο, αλλά μόλις φθάσει μελαγχολώ. Καταλήγω να μιλάω σε δικούς μου ανθρώπους για το προσωπικό τέλμα και μάλλον να τους στενοχωρώ κι αυτούς. Οπότε προτιμώ το ιστολόγιο, αφού αφενός με βοηθάει να εκτονωθώ, αφετέρου δεν επιβαρύνει κάποιον. Άλλωστε είναι επιλογή του κάθε αναγνώστη να συνεχίσει να διαβάζει, να ταυτιστεί, να νιώσει καλύτερα ή να αλλάξει ιστοσελίδα. Κυρίως βοηθάει εμένα να βγάλω εσωτερικές εντάσεις και να καταγράψω ιστορικό του παρελθόντος, διότι είναι ωραίο να το διαβάζεις στο μέλλον.

Δεν έχω καταθέσει τα όπλα. Προσπαθώ να βρίσκομαι με κόσμο, απλά δεν τα πολυκαταφέρνω με την κοινωνικοποίηση. Το παλεύω όμως. Είναι στιγμές που περνάει από το μυαλό μου η προσωρινή απομόνωση, που με έχει βοηθήσει στο παρελθόν, αλλά ξέρω ότι είναι σπατάλη χρόνου. Φάσκω και αντιφάσκω, το ξέρω.

Διάθεση αυτοβελτίωσης, ελάχιστη. Μέρα με τη μέρα εναποθέτω τις ελπίδες μου στη συνωμοσία του σύμπαντος υπέρ μου. Μοιρολατρία; Μπορεί.

Δύσκολη περίοδος. Μακάρι να είχα κοντά μου την κάποτε καλύτερή μου φίλη.

Τα ίδια

Πριν ξεκινήσω να γράφω την τρέχουσα ανάρτηση, συγκέντρωσα τις σκέψεις μου και είπα να ρίξω μία ματιά στην προηγούμενη, ώστε να δω τις διαφορές. Η αναδρομή σε συναισθήματα του παρελθόντος, είναι μία από τις χρησιμότητες του ιστολογίου. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι θέλω για μία ακόμη φορά να εκφράσω τα ίδια πράγματα. Λίγα έχουν αλλάξει σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα.

Ας ξεκινήσουμε!

Η δουλειά είχε αισθητή βελτίωση. Μπήκα σε νέο πρόγραμμα από τις αρχές του μήνα, που είναι σαφώς πιο όμορφο και εύκολο. Με κάνει να αισθάνομαι πιο χρήσιμος και μου αφήνει ενέργεια για το υπόλοιπο της ημέρας. Έχω χρόνο να δω τους φίλους μου και να κάνω άλλες δουλειές.

Αλλά δεν αρκούν αυτά. Είναι διαφορετικό το πώς είναι αντικειμενικά μία κατάσταση και το πώς τη βιώνεις μέσα σου. Μπορείς να το πεις και απληστία, αλλά δεν παύει να είναι μία αλήθεια το γεγονός ότι δεν απολαμβάνω τις μέρες που περνούν. Αισθάνομαι ότι χάνω χρόνο. Περνάνε οι εβδομάδες και οι μήνες με τρόπο που δεν ...αξίζει. Ούτε περνάω καλά, ούτε επενδύω στο μέλλον.

Βλέπω φίλους, κάνουμε ωραίες δραστηριότητες, αλλά δεν το απολαμβάνω. Το μυαλό κολλάει σε άσχημες σκέψεις, η απαισιοδοξία με έχει καταλάβει και καταβάλλει. Απουσία φιλοδοξιών, ονείρων, διάθεσης αυτοβελτίωσης. Προσπαθώ να μη φαίνομαι έντονα μίζερος στον περίγυρό μου, γι' αυτό άλλωστε χρησιμοποιώ το ιστολόγιο για να εκφράσω αυτές τις σκέψεις, αλλά είναι φύσει αδύνατο να μη φανεί προς τα έξω η εσωτερική μου κατάσταση.

Στη δουλειά, το μυαλό ξεχνιέται, υπάρχει και το πέπλο του επαγγελματισμού, οπότε η εξωτερική μου εικόνα είναι καλύτερη. Είναι όμως μία πτυχή μου αυτή, όχι η κύρια.

Αναζητώ απεγνωσμένα κάτι να με ενθουσιάσει, κάτι να μου αρέσει πολύ, αλλά δεν το εντοπίζω. Δεν έχω καταθέσει ακόμα τα όπλα, αν και το σκέφτομαι. Πιέζομαι να κοινωνικοποιούμαι, να βγαίνω για άθληση, να προσπαθώ να γνωρίσω κάποια κοπέλα, αλλά η αποτυχία είναι φυσική συνέπεια της εσωτερικής μου κατάστασης. Χρειάζεται χρόνος για να το ξεπεράσω, χρειάζεται πολλή τύχη ή μήπως ένα ολόκληρο σύμπαν να συνωμοτήσει υπέρ μου; Δεν ξέρω...

Όπως έγραψα και πιο πριν, περνάει από το μυαλό μου η σκέψη να απομονωθώ, μήπως ανακτήσω δυνάμεις. Ξέρω όμως ότι έτσι πιο πιθανό είναι να χάσω περισσότερο χρόνο. Σκοπός είναι, ακόμα και σε φάση προσωπικής ήττας, τουλάχιστον να κάνουμε προσπάθεια να περιορίσουμε τις απώλειες, να επιβραδύνουμε την κατρακύλα, αντί να πέσουμε στη δύνη. "Υποτίθεται ότι από μία ηλικία και πάνω, ο άνθρωπος έχει μάθει να διαχειρίζεται την αποτυχία", είχε πει εύστοχα κάποτε η Αλίκη.

Στην Πεντέλη έχω να ανέβω από το χειμώνα. Δεν έχω διάθεση και νομίζω ούτε δυνάμεις για τόσο δύσκολη ανάβαση. Αυτή την περίοδο παίρνω δόσεις από φυσικό περιβάλλον από τη διαδρομή που συνδέει την Εκάλη με το Διόνυσο. Πρόκειται για την πανέμορφη Λεωφόρο Αθηνών, όπως την κατονομάζουν οι χάρτες της Google. Οξύμωρο όνομα, διότι πρόκειται για μικρό δρόμο που είναι κατά το ήμισυ χωματόδρομος. Κυκλοφορεί αρκετός κόσμος, κυρίως περιπατητές, αλλά και λίγοι ποδηλάτες. Όταν έτρεχα ημιμαραθώνιους, ήταν η αγαπημένη μου δρομική διαδρομή. Πλέον είναι μία σχετικά χαλαρή ποδηλατοβόλτα. Έχεις επαφή με τη φύση, ωραία τοπία, ησυχία, μακριά από τη βοή της πόλης. Δεν έχει την αγριάδα και τη δυσκολία της Πεντέλης, αλλά έχει φυσικό κάλλος.

Σε άλλες αντίστοιχες προσωπικές φάσεις, έβρισκα τη λύση στον εντατικό αθλητισμό. Ανέβαζα ενδορφίνες που με κρατούσαν σε καλή διάθεση για όλη τη μέρα. Τότε όμως είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Πλέον δεν έχω αυτή τη διέξοδο. Αφενός με κουράζει η δουλειά μου, αφετέρου μάλλον έχω βαρεθεί λίγο τον αθλητισμό. Ίσως είναι και αναστολές με την αύξηση της ηλικίας, που μειώνεται η ενεργητικότητα.

Γυναίκες; Ποιο γράμμα είναι λίγο μετά το Ε και ακριβώς με το Ζ; Ήττα λοιπόν για μία ακόμα φορά. Φαντάζει λογικό, ένας άσχημος από μέσα άνθρωπος να είναι και εξωτερικά αποκρουστικός. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τρίτους, αν είμαι σε φάση που δεν καταφέρνω να διατηρήσω σε καλά επίπεδα την ψυχολογία μου.

Ακριβώς γι' αυτό αναζητώ απεγνωσμένα μικρές στιγμές, που θα με κάνουν έστω και για δευτερόλεπτα χαρούμενο. Από ένα σημείο με ωραία θέα, μέχρι μία μυρωδιά λουλουδιού στο δρόμο. Ακόμα και ένα δρομάκι που δεν έχω περπατήσει στην περιοχή μου, είναι ευκαιρία για σύντομη εξερεύνηση. Έχω γίνει θηρευτής στο θέμα της καλοπέρασης, ακριβώς επειδή δυσκολεύομαι να την πετύχω. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που έχω ελαχιστοποιήσει τη δεύτερη δουλειά, ώστε να έχω ελεύθερο χρόνο, θυσιάζοντας τα χρήματα που θα κέρδιζα.

Ο χθεσινός στόχος μου ήταν ένας κινηματογράφος που είχα εδώ και πολλά χρόνια περιέργεια να επισκεφθώ. Μου αρέσουν πολύ οι θερινοί κινηματογράφοι και η Χλόη στην Κηφισιά είναι από εκείνους που δεν είχα πάω ποτέ. Άδραξα λοιπόν ευκαιρία να τον δοκιμάσω, σε συνδυασμό με ταινία που ήθελα πολύ να δω. Επιχείρησα να πάω με παρέα, αλλά δεν μπορούσαν άλλοι, οπότε μετά από πολλά χρόνια πήγα για μία ακόμη φορά μόνος μου. Είναι πολύ πιο όμορφο να μοιράζεσαι τέτοιες στιγμές με δικούς σου ανθρώπους, αλλά δεν μπορείς και να απέχεις τελείως όταν δεν βρίσκεται κάποιος. Άλλωστε κάπως έτσι ξεκίνησα συστηματικά την ποδηλασία πριν από 10 χρόνια, παίρνοντας απόφαση ότι θα κάνω μόνος μου, αφού οι τότε φίλοι μου δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό.

Η μοναχικές επιλογές συνεχίστηκαν με το πρώτο μπάνιο μου σήμερα στη θάλασσα. Υπήρχε άπνοια, οπότε η θάλασσα ήταν ιδανική. Πήγα σε μέρος που πήγαινα από παιδί, οπότε ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις της εφηβικής και νεανικής ηλικίας. Όχι όλες ωραίες, αλλά με το πέρασμα του χρόνου έχουν ήδη περάσει το φίλτρο της ωραιοποίησης, οπότε οι περισσότερες είναι νοσταλγικές. Θυμάμαι βέβαια ότι δεν ήμουν σε καλύτερη φάση τότε, ανέκαθεν πάλευα με τα κύματα για να βγάλω από μέσα μου εντάσεις και στενοχώριες. Συνήθως τα κατάφερνα.

Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια πάνω στη θάλασσα τα καλοκαίρια, αλλά και με ιστιοπλοΐα όλο το χρόνο, αισθάνομαι ότι μου έχει δώσει όσα θα μπορούσα να πάρω από την επαφή μαζί της. Τείνω να απαξιώνω πλέον την ομορφιά της, διότι αφενός την έχω χορτάσει, αφετέρου τη θεωρώ δεδομένη. Πιέστηκα λοιπόν να κάνω το πρώτο μπάνιο, έστω και μόνος μου. Υπήρξαν στιγμές που η θάλασσα με έκανε να σκεφθώ ότι κακώς απέχω από αυτή και ότι θα έπρεπε να πηγαίνω πιο συχνά. Ήταν όμως φευγαλέες, διότι τις ζούσα μόνος μου, δεν τις μοιραζόμουν με δικούς μου ανθρώπους. Επέστρεψα σπίτι με πεσμένη διάθεση για μία ακόμη φορά.

Τελειώνει το τριήμερο και αρχίζει η δουλειά πάλι αύριο. Θα ήθελα περισσότερο χρόνο για να χαλαρώσω και να διεκδικήσω όμορφες στιγμές. Ξέρω καλά όμως ότι δεν είναι ο χρόνος που μου λείπει.

Δυστυχώς είχα έντονη επιστροφή συναισθημάτων ως προς την Ιοκάστη, διότι είδα φωτογραφίες της από εκδρομή με κοινό γνωστό. Πάνω που λες ότι τα συναισθήματα έχουν πάρει μία ανακουφιστική ρότα γραμμικής εξασθένισης, σου έρχονται όλα πίσω έντονα, ωραιοποιημένα και σε συγκλονίζουν. Χρειάζεται περισσότερος καιρός, δυστυχώς.

Υπομονή...

Ζητείται (τι; )

Πριν από δύο χρόνια είχα γράψει ανάρτηση με τίτλο "Ζητείται δραστηριότητα", αναφέροντας ότι δε με γεμίζει πλέον η ποδηλασία. Τώρα αισθάνομαι αντίστοιχη έλλειψη ικανοποίησης, αλλά δεν ξέρω αν αυτό που πρέπει να αναζητήσω είναι κάποια δραστηριότητα.

Είμαι στη γνωστή φάση όπου σπάνια περνάω καλά. Αισθάνομαι εσωτερικό κενό, έλλειψη ευτυχίας, χαράς. Είναι μέρες που με δυσκολεύει πολύ. Μετράω και πάλι στα δάκτυλα του ενός χεριού τις μέρες που αισθάνθηκα όμορφα από την αρχή του χρόνου.

Η νέα δουλειά πάει καλά, αλλά δεν αρκεί αυτό. Είναι αρκετές μέρες που μου δίνει ικανοποίηση, ενώ υπάρχουν άλλες με αφόρητη πίεση. Πλέον έχω μάθει να διαχειρίζομαι την εναλλαγή δυσκολίας με υπομονή και καρτερικότητα. Σήμερα για παράδειγμα ήταν πολύ καλή μέρα, ενώ δέκα μέρες πριν βίωνα αφόρητη η πίεση και μου είχε πάρει μέρες να την ξεπεράσω.

Η ποδηλασία παραμένει ο δικός μου χρόνος χαλάρωσης, αυτοσυγκέντρωσης και επαφής με τη φύση, χωρίς όμως να αποτελεί όνειρο ή να μου δίνει στόχους. Πιέζομαι αρκετά κάθε φορά για να ξεκινήσω με το ποδήλατο, αλλά ποτέ δεν το μετανιώνω. Συνήθως μου παίρνει ώρα να απομονώσω τις άσχημες σκέψεις και να αρχίσω να γίνομαι ένα με το ποδήλατο. Να ακούσω τον ήχο της αλυσίδας, να αισθανθώ τους κραδασμούς από τις ανωμαλίες του δρόμου να ενεργοποιούν τα αισθητήριά μου, να αρχίσω να αφουγκράζομαι τους ήχους του περιβάλλοντος και να απολαύσω τη διαδρομή.

Τρέξιμο έχω καιρό να κάνω, αλλά θα ξεκινήσω πάλι σταδιακά. Το σίγουρο είναι ότι εκτιμώ ιδιαίτερα τον ελεύθερο χρόνο και είμαι σε φάση που απορρίπτω δουλειές για να ξεκλέψω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. "Ο επαγγελματίας δεν φαίνεται από τα 'ναι', αλλά κυρίως από τα 'όχι'." είχε πει ένας γνωστός μου, κάτι το οποίο έχω κάνει για μία ακόμη φορά πράξη. Λέω συχνά "όχι" σε δουλειές, ώστε να διατηρήσω την ισορροπία με τον προσωπικό χρόνο, σε μία προσπάθεια να έχει ποιότητα η ζωή, αλλά και η εργασία μου. Δεν είναι ότι βγάζω πολλά χρήματα, απλά ξέρω ότι το να κερδίσω λίγο περισσότερα δεν θα με κάνει ευτυχισμένο. Περισσότερο χρειάζομαι τον ελεύθερο χρόνο.

Πρόσφατα ανέφερε γνωστός μου ότι θέλει να μου πάρει ένα ακριβό δώρο και δεν τον άφησα. Ανοίξαμε συζήτηση και του εξήγησα ότι βγάζω περισσότερα χρήματα απ' όσα χρειάζομαι για τις τρέχουσες ανάγκες και επιθυμίες μου, ενώ δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο υλικό αγαθό που θα με κάνει ευτυχισμένο. Ίσα-ίσα που δε μου αρέσει να σωρεύω αντικείμενα. Εδώ χρησιμοποιώ το παλιό ποδήλατο που αγαπάω, αντί για εκείνο που αγόρασα πριν λίγα χρόνια.

Είμαι σε φάση που βλέπω ότι οι μικρές χαρές έρχονται από επαφή με ανθρώπους και δραστηριότητες και όχι από αντικείμενα. Δεν είναι απαραίτητα καλό αυτό, απλά μία διαπίστωση. Τουναντίον θαυμάζω τον κόσμο που μπορεί να βρει χαρά σε πράγματα που εμένα δεν μου προσφέρουν κάτι. Αποτελεί αυταξία ο εντοπισμός στόχων που ομορφαίνουν τη ζωή σου, ακόμα κι αν άλλοι τους θεωρούν ανούσιους.

Ως προς τα συναισθηματικά, με δεδομένο ότι δεν προχώρησε η κατάσταση με την Ιωάννα, το μυαλό μου έχει στραφεί στην Ιοκάστη, με την οποία χωρίσαμε πριν από έξι μήνες. Αναπολώ το χρόνο μαζί της, μέχρι και τις εκδρομές. Ναι, παρόλο που δε μου αρέσουν τα ταξίδια, αναπολώ τις εκδρομές που κάναμε και ονειρεύομαι road trip ξανά μαζί της. Είναι ωραίο να προσφέρεις σε άνθρωπο που αγαπάς και να μοιράζεσαι στιγμές μαζί του. Τώρα είμαι στη φάση που προσφέρω μόνο στην οικογένεια, σε πελάτες και, χωρίς επιτυχία, στον εαυτό μου.

Ζητείται λοιπόν τρόπος να αισθανθώ ότι αξίζει η κάθε μέρα που περνάει, ότι αξίζει να ζήσω για τις επόμενες, να ονειρευτώ. Δεν ξέρω αν αναζητώ κάποια δραστηριότητα, αντικείμενο, φιλοσοφική αναθεώρηση, σχέση ή κάτι άλλο. Δεν γνωρίζω καν πώς να το προσεγγίσω, αντί να περιμένω μοιρολατρικά να αλλάξει κάτι στη ζωή μου.

Δεύτερη προσπάθεια

Μπήκε η άνοιξη! 21η Μαρτίου σήμερα, εαρινή ισημερία και επισήμως η έναρξη της καλύτερης εποχής του χρόνου. "Καλοκαίρι" λένε την επόμενη εποχή, αλλά ο καλός καιρός είναι τώρα.

Τα νέα είναι ότι συνήθισα στη νέα δουλειά, όπου έχω μερικές όμορφες στιγμές. Φαίνεται από το γεγονός ότι τελειώνει το σαββατοκύριακο και χαίρομαι που θα πάω στη δουλειά αύριο. Βέβαια, εξακολουθώ να κοιτάζω για άλλη δουλειά, που να έχει προοπτικές εξέλιξης και καλύτερα χρήματα, αλλά αναγνωρίζω ότι είμαι σε σαφώς καλύτερη εργασιακή κατάσταση σε σχέση με τους προηγούμενους μήνες. Ευγενικοί συνάδελφοι, ωραίο κλίμα, καλούτσικο αντικείμενο εργασίας. Αισθάνομαι ξανά παραγωγικός και χρήσιμος.

Η βασική αλλαγή είναι ότι η νέα εργασία δεν είναι σε γραφείο, όπως οι περασμένες, οπότε το σώμα χρειάζεται χρόνο προσαρμογής. Έχω όμως επαφή με πελάτες, εναλλαγή περιβάλλοντος, ωραία επικοινωνία. Στρες και δύσκολη συναναστροφή συμβαίνουν σχετικά σπάνια, σε αντίθεση με την προηγούμενη εργασία.

Ιστολόγιο συγγραφικής εκτόνωσης είναι όμως αυτό, οπότε ας περάσω στις σκέψεις που με βασανίζουν. :)

Είναι εντυπωσιακό ότι μία μέρα μετά την προηγούμενη ανάρτηση επιχείρησε να με ξαναπροσεγγίσει η Ιωάννα. Είχε προσπαθήσει μερικές φορές τα περασμένα χρόνια, αλλά δεν είχα απαντήσει. Σεβόμουν τόσο την κοπέλα με την οποία ήμουν εκείνη την περίοδο, όσο και την ίδια. Δεν ήθελα να της δώσω ελπίδες. Έχω πονέσει τόσο πολύ από γυναίκες που μου έχουν δώσει ελπίδες, χωρίς να ενδιαφέρονται, ώστε έχω αποκτήσει υψηλή ευαισθησία στο συγκεκριμένο θέμα και δεν κάνω το αντίστοιχο. Σεβασμός στις ψυχές.

Αυτή φορά με πέτυχε μόνο μου και σε δύσκολη φάση (βλέπε προηγούμενη ανάρτηση), οπότε ξεκίνησε η δεύτερη προσπάθεια. Ενέδωσα και βγήκα μαζί της, δίνοντάς της μία ακόμα ευκαιρία. Τέσσερα χρόνια μετά, η κοπέλα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει συμπεριφορά. Καταιγιστικό φλερτ τις πρώτες μέρες, πολλές υποσχέσεις για κοινή ζωή και όμορφη σχέση. Αυτή τη φορά όμως ήξερα τι ρίσκο παίρνω, απλά αφενός ήμουν ευάλωτος, αφετέρου ήθελα να δω αν έχει ωριμάσει συναισθηματικά.

Πέρασα μερικές πολύ όμορφες στιγμές μαζί της και κατόπιν έφυγε για το εξωτερικό όπου εργάζεται τα τελευταία χρόνια. Υποσχέθηκε ότι θα έρθει σύντομα. Δεν είμαι τύπος που ενδιαφέρεται για σχέση εξ αποστάσεως, αλλά σε αυτή την περίπτωση δεν είχα εναλλακτική. Είτε τίποτα, είτε αυτό. Η κοπέλα είναι πανέμορφη και έμενε να δω αν η επιμονή της να είμαστε και πάλι ζευγάρι σήμαινε ότι έχει αλλάξει συμπεριφορά.

Αμ δε... :p Γράφω με ευτράπελο τρόπο, αλλά πονάει. Η Ιωάννα δυστυχώς δεν έχει αλλάξει καθόλου σε αυτόν τον τομέα. Τις πρώτες δύο εβδομάδες ήταν ζεστή και μετά εξαφανίστηκε. Όπως έκανε άλλωστε πάντοτε. Θερμή λίγες μέρες μετά που συναντιόμασταν και κατόπιν τελείως απόμακρη. Και πώς το διαχειρίζομαι αυτό; Για αρχή κάνω υπομονή, αφήνοντας τα πράγματα να εξελιχθούν, θεωρώντας όμως ότι δεν είμαι σε σοβαρή σχέση, παρόλο που ξέρω ότι δεν έχω τη δυνατότητα να μην εμπλακώ συναισθηματικά. Δεν έχω στόχο να την κυνηγήσω και πάλι. Δεν αξίζει... Δεν εννοώ ότι δεν αξίζει η γυναίκα, αλλά ότι δεν αξίζει σε κάποιον να υπόκειται τέτοια συμπεριφορά. Αφήνω λοιπόν να μου δείξει αν η επιμονή της να είμαστε μαζί σημαίνει κάτι βαθύτερο μέσα της ή αν προτιμάει να απομακρυνθεί.

Εννοείται ότι θα με πειράξει η αρκετά πιθανή αρνητική εξέλιξη της κατάστασης. Όμως έτσι κι αλλιώς μόνος μου θα ήμουν σε περίοδο απαγόρευσης κυκλοφορίας, όπου και τους φίλους βλέπω σπάνια, ενώ οι κοινωνικές δραστηριότητες έχουν εκμηδενιστεί. Έχω να χάσω, αλλά όχι πολλά.

Η ζωή μου είναι σχετικά άχρωμη αυτή την περίοδο. Πολλές στιγμές μαυρίλας και λίγες όμορφες, που ευτυχώς απαντώνται στην εργασία μου. Δεν έχω καταφέρει εδώ και πολλά χρόνια να ορίσω την ευτυχία μου, χωρίς σύντροφο. Πηγαίνω λίγο για ποδηλασία, κυρίως μόνος μου, λίγο για περπάτημα με φίλους, αλλά λείπει η σπίθα της ευχαρίστησης, το υπόβαθρο της ευτυχίας. Είμαι για μία ακόμη φορά σε φάση που δεν ευχαριστιέμαι τη ζωή.

Βγάζω σπάνια τη μοτοσυκλέτα για να μη μένει ακίνητη καιρό. Ο περιορισμός της κυκλοφορίας αφενός, η δική μου διάθεση αφετέρου και κυρίως η αλλαγή της εργασίας, την έχουν αφήσει σε ακινησία. Την οδήγησα πριν από μία εβδομάδα και συνειδητοποίησα ότι μου λείπει. Μέχρι πριν από λίγους μήνες ήταν εργαλείο σχεδόν καθημερινής μετακίνησης, ενώ τώρα μετατράπηκε σε μηχανή βόλτας.

Η κακή εξέλιξη της σχέσης με την Ιωάννα, με έκανε να σκέφτομαι πάλι την προηγούμενη κοπέλα. Η Ιοκάστη (ψευδώνυμο) τριγυρνάει συνέχεια στο μυαλό μου. Ξέρω θα ακουστεί παράξενο, αλλά αν και αποφεύγω τις διακοπές, τις τελευταίες μέρες αναπολώ την εβδομάδα που πήγα διακοπές μαζί της το καλοκαίρι. Δεν ήταν τόσο τα μέρη που είδαμε, όσο ο κοινός χρόνος και το αίσθημα ότι της προσφέρω κάτι που της αρέσει. Η ομορφιά του να χαίρεσαι με την χαρά του άλλου.

Περνάνε συνεχώς από το μυαλό μου οι στιγμές μαζί της, όλες με την ωραιοποίηση που παρέχει ο χρόνος. Θυμάμαι όμως καλά πως όταν τελείωσαν αυτές οι μέρες, ήθελα να κρατήσουν περισσότερο, άρα δεν είναι μία απλώς ωραιοποιημένη ανάμνηση. Δεν είμαι σίγουρος αν είχε να κάνει με τις συνθήκες ή με την κοπέλα, αλλά δεν παύει να μου λείπει η σχέση με την Ιοκάστη. Ξέρω ότι ο καιρός γιατρεύει τις πληγές του παρελθόντος και ότι είναι νωρίς ακόμα. Έχω υπομονή. Η διαφορά ήταν ότι η σχέση με την Ιοκάστη είχε ξεκινήσει τόσο καλά πρόπερσι, ώστε είχα ξεχάσει αμέσως την προηγούμενη σχέση μου. Αντιθέτως, οι εξελίξεις με την Ιωάννα, αντί να με κάνουν να προχωρήσω συναισθηματικά μαζί της, επαναφέρουν μνήμες του παρελθόντος που με βασανίζουν.

Αναζητώ απεγνωσμένα δραστηριότητες που θα μπορούσαν να με κάνουν να νιώσω καλύτερα, αλλά δεν εντοπίζω κάποιες. Ελάχιστες όμορφες στιγμές, σε μία κατάσταση αναμονής, υπομονής, άχρωμης ζωής. Μακάρι να μπορούσα να βρω κάτι που θα με κερδίσει. Οφείλω όμως να εκτιμήσω το γεγονός ότι έφυγα από την κατάσταση απελπισίας και φόβου που αισθανόμουν πριν αλλάξω δουλειά. Αρχίζω σταδιακά να αποκτώ αυτοπεποίθηση, ίσως και λίγη αυτοεκτίμηση.

Ψάχνω να βρω διάθεση να συνεχίσω το διάβασμα που έκανα εντατικά τους περασμένους μήνες, αλλά δεν τη βρίσκω. Στην αρχή είχα τη δικαιολογία ότι η δουλειά μου τρώει πολλή ενέργεια. Τώρα που απέκτησα λίγη εμπειρία και έχω περισσότερο χρόνο, καταλαβαίνω ότι μου λείπει κυρίως η διάθεση. Έφαγα γερό πλήγμα με εργασία και προσωπική ζωή, οπότε χρειάζεται χρόνος για να ανακάμψω.

Θα πρέπει να στραφώ για μία ακόμη φορά στην Πεντέλη.

Climb stronger to the peak,

never lie feeling weak.

If the future seems obscure,

every mountain is the cure.

Cry, scream another round,

no one hears, just the ground.

You know the purpose of the dawn,

is the dusk that comes upon.

Watch the clouds, see the sky,

let the spark go through the eye.

Stare the view and then roll down,

to the valley of lockdown.

Ανασφάλεια

Έχει περάσει πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση. Είμαστε στο χειμώνα του 2021, ενώ είχα γράψει τελευταία φορά το καλοκαίρι του 2019.

 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός, διότι υπήρχαν καταστάσεις που με κρατούσαν σε σχετικά καλή διάθεση, οπότε η συγγραφική εκτόνωση δεν ήταν απαραίτητη. Είχα ξεκινήσει πρόπερσι να γράφω τα ακόλουθα, αλλά δεν τα είχα δημοσιεύει τότε. Ας ξεκινήσω από αυτά.

 

_______

 

2019

_______

 

Πέντε όμορφοι μήνες πέρασαν.

Έκλεισα την προηγούμενη ανάρτηση, τρεις μήνες πριν, γράφοντας:

"Πρέπει να βρω τη δύναμη να χωρίσω και να ξαναζήσω τη μοναχική ζωή. Μέχρι να βρω μία κοπέλα που πραγματικά θα ταιριάξω μαζί της και δε θα έχουμε προστριβές. Κουράστηκα να αγαπάω και μετά να προσπαθώ να ξεχνάω."

Αφού έκανα μερικές προσπάθειες να βρω λύση με συζήτηση στα προβλήματα που υπήρχαν στη σχέση με την κοπέλα, διαπίστωσα ότι, πέρα από τα όμορφα λόγια της, δεν ήταν στην πράξη διατεθειμένη  να προσπαθήσει για τη σχέση. Τους τελευταίους δύο μήνες, πρακτικά προσπαθούσα μόνος μου, ενώ η κοπέλα αποστασιοποιούνταν. Ζούσα μόνος μου τον έρωτα, ενώ εκείνη προγραμμάτιζε με διαφορετικό τρόπο τη ζωή της. Αντί να μείνω να παρατηρώ στενοχωρημένος τη φθορά της σχέσης, αποφάσισα να χαιρετίσω ευγενικά την κοπέλα και να την ευχαριστήσω για τους πέντε όμορφους μήνες.

Ξαφνιάστηκε από την απόφασή μου, διότι, όπως και άλλες, είχε εκλάβει την ευγένεια και την προσπάθεια ως αδυναμίες. Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που εγκλωβιζόμουν σε σχέσεις εξάρτησης. Πλέον βρίσκω τη δύναμη να απομακρυνθώ, όταν βλέπω ότι βιώνω μονόπλευρο έρωτα. Επιπλέον, δε βγάζω εγωισμό. Ένας χωρισμός είναι δύσκολος ούτως ή άλλως. Μικρή σημασία έχει το ποιος θα πει το αντίο. Ίσα-ίσα που αν στο πει η άλλη, παθαίνεις ένα σοκ, αλλά αυτό σε βοηθάει να αποστασιοποιηθείς πιο γρήγορα. Αντιθέτως, αν είναι δική σου η απόφαση και η κοπέλα προσπαθήσει να σε κρατήσει, όπως έγινε σε αυτή την περίπτωση, αμφιταλαντεύεσαι και ταλαιπωρείσαι περισσότερο συναισθηματικά. Στενοχωριέσαι και με το γεγονός ότι πληγώνεται, αλλά ξέρεις ότι είναι για το καλό και των δύο σας να κρατήσεις απόσταση αποφασιστικά. Άλλωστε, έχουν προηγηθεί καλοπροαίρετες προσπάθειες και η αποτυχία τους τεκμηριώνει την ορθότητα του χωρισμού.

Ο συγκεκριμένος χωρισμός δεν ήταν πολύ δύσκολος, διότι είχαν προηγηθεί αρκετές άσχημες συμπεριφορές της κοπέλας, που με είχαν πληγώσει και με είχαν προετοιμάσει. Το εντυπωσιακό είναι ότι είχα κρατήσει ψυχικά αποθέματα, δεν είχα απογοητευθεί από τη σχέση. Εκτίμησα δεόντως το γεγονός ότι είχα μαζί της πολλές όμορφες ημέρες, ενώ αναγνώρισα ότι ένιωσα ευτυχισμένος για κάποια περίοδο. Μου έδωσε δυνάμεις για να προχωρήσω.

Αυτή τη φορά όμως είχα και την τύχη με το μέρος μου. Δεν κλείστηκα στον εαυτό μου, αλλά αποφάσισα να προχωρήσω. Το γεγονός ότι δεν ταίριαξα οριστικά με μία γυναίκα, δεν σήμαινε ότι έπρεπε να απομονωθώ. Έτσι αποφάσισα να προσπαθήσω και η τύχη με βοήθησε περισσότερο απ' όσο μπορούσα να φανταστώ, διότι γνώρισα πολύ γρήγορα άλλη γυναίκα.

 

_____________________________________

 

Ας γυρίσουμε λοιπόν στις  σκέψεις του 2021, συνεχίζοντας όμως την αναδρομή στο παρελθόν.

Ήταν εντυπωσιακό λοιπόν πως στο τέλος του 2019 βγήκα από μία σχέση και μερικές μέρες μετά ξεκίνησα κάποια άλλη. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, δεν είμαι συναισθηματικά έτοιμος να αναγνωρίσω την αξία της νέας γυναίκας και να της αποδώσω την προσοχή που της αξίζει. Παραμένω κολλημένος για καιρό με την πρώην, με αποτέλεσμα οι νέες γνωριμίες να είναι συνήθως καταδικασμένες από την πλευρά μου, σε σημείο να το αποφεύγω για να μην πληγώσω κάποια.

Αυτή τη φορά όμως η νέα κοπέλα με εντυπωσίασε από την πρώτη μέρα της γνωριμίας και με κέρδισε αμέσως. Είχα βιώσει άλλωστε άσχημες στιγμές με την προηγούμενη, καθώς και την απόσταση που είχε πάρει μήνες πριν, οπότε το έδαφος είχε προετοιμαστεί για κάτι καινούριο.

Η σχέση ξεκίνησε πάρα πολύ καλά και πήγε έτσι τους πρώτους μήνες. Δραστήρια, πολύ όμορφη και πανέξυπνη κοπέλα, με πολύ καλή επαγγελματική σταδιοδρομία, αλλά το χάσμα μεταξύ μας να είναι εμφανές. Απορούσα τι την έκανε να με κοιτάξει και να μην στραφεί προς κάποιον αντίστοιχα επιτυχημένο. Ίσως υπάρχουν στιγμές που βγάζω μεγάλη αυτοπεποίθηση, χωρίς να το αντιλαμβάνομαι.

Σαφώς υπήρχαν άσχημες μέρες, με την κοπέλα να φέρεται παρορμητικά, να με χωρίζει και λίγες ώρες ή μέρες μετά να το μετανιώνει. Όμως, τα έντονα σημάδια φθοράς εμφανίστηκαν μετά τους πρώτους μήνες της νέας σχέσης. Έχω αποφασίσει να είμαι αρκετά υπομονετικός, μέχρι να δώσω την ευκαιρία σε μία γυναίκα να με μάθει καλά και ίσως να με αγαπήσει. Αν κατόπιν με απορρίψει, το αποδέχομαι, διότι ξέρω ότι δεν της κάνω, άρα δεν έχουμε μέλλον. Με δυσκολία μεν, αλλά το αποδέχομαι.

Κάπου εκεί φθάνουμε στην άνοιξη του 2020 και την έλευση του κορωνοϊού στη χώρα μας. Η εταιρεία στην οποία εργάζομαι επί χρόνια, βρέθηκε σε πολύ κακή φάση. Απολύθηκε μεγάλο μέρος του προσωπικού και τους επόμενους μήνες αρκετοί παραιτήθηκαν. Μείναμε λιγότερο από το 1/3 του προσωπικού. Στην αρχή, αισθανόμουν αγωνία για τις εξελίξεις, αλλά ένιωθα ασφάλεια που η εταιρεία με είχε επιλέξει ανάμεσα στους ελάχιστους που είχε αποφασίσει να κρατήσει.

Κάπως έτσι, η πρώτη φάση του κορωνοϊού και το καλοκαίρι πέρασαν αναίμακτα, σε συνδυασμό με τη σχέση που είχε πολλές καλές στιγμές και λίγες δυσκολίες.

Όπως έγραψα και πριν, η κοπέλα είναι πολύ έξυπνη και έμπειρη επιχειρηματικά, ως στέλεχος σε εταιρεία, οπότε διέγνωσε τις εξελίξεις με διορατικότητα. Την πείραζε που με έβλεπε να έχω αναστολές να αλλάξω δουλειά, με έβλεπε ως άτολμο (που είμαι!) ή ανώριμο. Άρχισε να εκφράζει τους πρώτους τεκμηριωμένους ενδοιασμούς ως προς το μέλλον της σχέσης. Είχε συνειδητοποιήσει, με όλο της το δίκιο, ότι δεν θα μπορούσε μαζί μου να έχει την οικονομικά άνετη ζωή που ονειρευόταν, σε αντίθεση με κάποιον αντίστοιχα επιτυχημένο επαγγελματικά με εκείνη.

Ήταν αρκετά διακριτική απέναντί μου και χρειάστηκε να επιμείνω με συζήτηση για να καταλάβω τι ένιωθε και δεν της έκανα σαν σύντροφος. Για εμένα ήταν προφανή θέματα από την αρχή αυτά, αλλά νόμιζα ότι δεν την πείραζαν, μιας και ήμουν ξεκάθαρος σε σχέση με τη ζωή μου και τη δουλειά μου.

Ίσως είδε τα πράγματα διαφορετικά ή έβλεπε εξ αρχής τη σχέση σαν κάτι προσωρινό. Πάντως, από την άνοιξη και μετά, είχε σταματήσει να προσπαθεί ιδιαίτερα και σταδιακά φαινόταν ότι αποστασιοποιούνταν.

Της είχα πει, από την πρώτη φορά που είχε ζητήσει επανασύνδεση, ότι ο χωρισμός δυσκολεύει όσο περνάει ο καιρός. Αν στους τρεις μήνες είναι εύκολος, στους έξι μήνες σχέσης είναι πιο δύσκολος και στον ένα χρόνο αφόρητος. Κάθε φορά έδειχνε μετανιωμένη κι εγώ όντας ερωτευμένος αποφάσιζα να πάρω το ρίσκο να συνεχίσω.

Η πρώτη λοιπόν φάση της πανδημίας, δε με επηρέασε ιδιαίτερα, ίσα-ίσα που διευκόλυνε την μετακίνησή μου προς τη δουλειά, αφού οι δρόμοι ήταν ελεύθεροι. Είτε πήγαινα με αμάξι, είτε με μοτοσυκλέτα, τον ίδιο χρόνο έκανα. Βρέθηκα μετά από χρόνια με μπόλικο ελεύθερο χρόνο και μου άρεσε πολύ. Στο γραφείο είχα περισσότερη ησυχία και η δουλειά κυλούσε καλά.

Όμως τα πράγματα με την εταιρεία χειροτέρευσαν πολύ το καλοκαίρι και τότε άρχισα για πρώτη φορά στη ζωή μου να ψάχνω για δουλειά. Μέχρι τότε είχα σταθεί τυχερός, διότι οι δουλειές με έβρισκαν, δεν τις αναζητούσα. Ξεκίνησα λοιπόν να αναζητώ να αλλάξω εταιρεία, αλλά η κατάσταση της οικονομίας σε συνδυασμό με τα δικά μου προσόντα, δεν ήταν καλός συνδυασμός. Ανέκαθεν ήμουν υπέρ της αξιοκρατίας και δεν ήθελα να χρησιμοποιήσω τον κύκλο γνωριμιών μου για να αλλάξω δουλειά. Αυτή τη φορά όμως το έκανα, σπάζοντας δυστυχώς έναν ηθικό φραγμό.

Πέρα από συστηματική αναζήτηση σε αγγελίες, είχα πρόθυμη βοήθεια από φίλους. Προς μεγάλη μου απογοήτευση απορρίφθηκα από παντού, ακόμα και όταν είχα πολύ καλές συστάσεις από φίλους σε υψηλές θέσεις. Η αξιοκρατία με αξιολόγησε μη ανταγωνιστικό. Δεν το γράφω ειρωνικά, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια και απογοήτευση από τον εαυτό μου.

 

Στην εταιρεία που εργάζομαι, είχα πολλές επιτυχίες και η διοίκηση αναγνώριζε συχνά τις ικανότητές μου, αναθέτοντας υπεύθυνες υποθέσεις. Όμως φάνηκε ότι αυτό δεν είχε κανένα αντίκρυσμα στην αγορά εργασίας. Ήταν πολύ γερό πλήγμα στην αυτοπεποίθησή μου.

Η κοπέλα με βοήθησε αρκετά με συμβουλές και καθοδήγηση, αλλά δεν είχε την ικανότητα να με στηρίξει συναισθηματικά σε αυτή τη δυσκολία. Ίσα-ίσα που όταν άκουγε για προβλήματα, τα έστρεφε εναντίον μου, κατηγορώντας με για ευθύνες. Δεν είναι ότι είχε άδικο, αλλά στη φάση που δέχεσαι εξωτερικά πλήγματα, χρειάζεσαι υποστήριξη από τους δικούς σου ανθρώπους. Έφθασα στο σημείο να μην της λέω τις σκέψεις μου, διότι ήξερα ότι θα αντιδράσει αρνητικά. Αντιθέτως, παρέμεινα καλός ακροατής και υποστηρικτής στα προβλήματα που ανέφερε εκείνη συστηματικά. Με πείραζε πολύ αυτό και καταλάβαινα ότι δεν είναι ο άνθρωπος που θα με υποστηρίξει στις όποιες δυσκολίες της ζωής, κάτι πολύ σημαντικό για έναν σύντροφο. Δεν ήθελα όμως να πάρω βιαστικές αποφάσεις, είχα άλλωστε το εργασιακό ζήτημα σε πρώτη προτεραιότητα. Ευτυχώς, είχα κοντά οικογένεια και φίλους να με στηρίζουν ηθικά.

Το καλοκαίρι πήγε σχετικά καλά με την κοπέλα. Μέχρι διακοπές πήγαμε, που είναι κάτι που αποφεύγω, όπου θα έλεγα ότι περάσαμε αρκετά καλά. Όμως το φθινόπωρο χειροτέρεψε η κατάσταση. Η εταιρεία στην οποία εργάζομαι βρέθηκε σε ακόμα πιο άσχημη κατάσταση και η κοπέλα εξέφρασε ευθέως ότι αισθάνεται ανασφάλεια για το μέλλον μαζί μου και δεν μπορεί να περιμένει παρά μερικούς μήνες για να δει πώς θα εξελιχθεί. Εκεί κατάλαβα ότι είμαι ερωτευμένος με μία κοπέλα που δεν έχει αρκετή υπομονή και δεν έχει στόχο να με στηρίξει συναισθηματικά, σε μία περίοδο που κάθε άλλο παρά εύκολο είναι να αλλάξει κανείς εργασία.

Δεν αποποιούμαι τις ευθύνες μου. Το αίσθημα ικανοποίησης και αναγνώρισης, καθώς και η ασφάλεια και η συνήθεια στο εργασιακό περιβάλλον με είχαν κάνει να μη θέλω να αλλάξω εργασία επί χρόνια. Ίσως θα έπρεπε να είχα αλλάξει εργοδότη καιρό πριν, αλλά το φθινόπωρο του 2020 ήταν αργά για να κάνω κάτι.

 

Η συμπεριφορά της κοπέλας κλιμακώθηκε. Ζητούσε περιστασιακά να χωρίσουμε, ενώ μετά από λίγες μέρες άλλαζε γνώμη και μετά ξανά πάλι. Πλέον είχα να αντιμετωπίσω σοβαρό εργασιακό και προσωπικό πρόβλημα ταυτόχρονα.

Αν λοιπόν το πρώτο κύμα της πανδημίας πέρασε εύκολα, το δεύτερο το ένιωσα στο πετσί μου. Άρχισα να αισθάνομαι ανασφάλεια, πανικό, φόβο, απελπισία. Οι ελάχιστοι υπάλληλοι που είχαμε απομείνει, βρεθήκαμε σε αναστολή εργασίας. Μπορώ να πω ότι αξιοποίησα πολύ καλά τον ελεύθερό χρόνο, όπως ονειρευόμουν χρόνια, με πολύ διάβασμα και πήρα κάποιες χρήσιμες πιστοποιήσεις για την εργασία  μου. Δεν το απόλαυσα όμως. Ακόμα και τώρα αισθάνομαι καταρρακωμένος.

Με την κοπέλα τελικά χωρίσαμε πριν από δύο μήνες, μετά από ένα χρόνο σχέσης. Αρχικά ζήτησε να κάνουμε παύση επικοινωνίας για κάποιους μήνες, μέχρι να ξεκαθαρίσει μέσα της τι θέλει, αλλά της είπα ότι δεν μπορώ να ζω σε τέτοια κατάσταση. Την πείραξε και έβγαλε μένος, παρόλο που της φέρθηκα ευγενικά. Πραγματικά, δεν άντεχα τέτοια αβεβαιότητα. Όπως της έδειχνα το ενδιαφέρον μου και την αγάπη μου, ήθελα να το κάνει κι εκείνη, αντί να δείχνει αποστροφή.

Από το Νοέμβριο λοιπόν μέχρι και τώρα, ο τίτλος της ανάρτησης με εκφράζει απόλυτα. Αισθάνομαι συνέχεια ανασφάλεια, ενώ συχνά νιώθω απροσδιόριστο φόβο. Το έχω ξανανιώσει αυτό σε χωρισμό, αλλά τότε είχα τη δουλειά να μου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση, οπότε αφενός δεν κράτησε πολύ, αφετέρου δεν ήταν συνεχόμενο. Τώρα η δουλειά μού ρίχνει ακόμα περισσότερο την αυτοπεποίθηση και σε συνδυασμό με το χωρισμό, βιώνω μία από τις χειρότερες περιόδους της ζωής μου.

Με αθλητισμό δεν ασχολούμαι ιδιαίτερα. Ανέβηκα ελάχιστες φορές με το ποδήλατο στην Πεντέλη, πήγα για λίγο τρέξιμο, αλλά δεν με βοήθησε ιδιαίτερα. Περνάω φάση που ο αθλητισμός δεν μου προσφέρει πολλά. Περισσότερο μου προσφέρει το διάβασμα για τις πιστοποιήσεις της δουλειάς.

Το γεγονός ότι απορρίφθηκα, λογικά και τεκμηριωμένα, τόσο από υποψήφιους εργοδότες, όσο και από μία κοπέλα, με κάνουν να αισθάνομαι ανεπαρκής και αποτυχημένος. Βέβαια, δεν έχω εγκαταλείψει την προσπάθεια, συνεχίζω με υπομονή και επιμονή. Όμως βιώνω μέσα μου αυτή την περίοδο με πολύ άσχημο τρόπο και με κατεστραμμένο ηθικό.

Με τα παραπάνω, έβγαλα από μέσα μου όλη τη μαυρίλα, κάτι που είχα ανάγκη να κάνω. Όποιος άλλωστε διαβάζει το συγκεκριμένο ιστολόγιο, ξέρει ότι γράφω όταν αισθάνομαι άσχημα. Όταν είμαι καλά, χάνομαι για μήνες ή χρόνια.

 

Ας γράψω όμως και μερικά καλά.

Αισθάνθηκα ωραία που είχα τη συμπαράσταση των φίλων μου στις δυσκολίες που περνάω. Δυστυχώς δεν μπορούσα να τους δω συχνά λόγω των περιορισμών κυκλοφορίας, αλλά με κάποιους κατάφερνα να πάω για περπάτημα περιστασιακά.

Πριν από πολλά χρόνια, σε ερωτική απογοήτευση, είχα χάσει χρόνια από τη ζωή μου, μένοντας μη παραγωγικός. Έκτοτε είχα πει ότι αφενός δεν θα επιτρέψω στον εαυτό μου να ξαναχάσω τόσον καιρό για γυναίκα που δεν θέλει να προσφέρει, αφετέρου είχα πει ότι θα προσπαθώ με κάθε ικμάδα δύναμης να αξιοποιώ αυτό το χρονικό διάστημα, ακόμα κι αν δεν το απολαμβάνω. Αυτή τη φορά λοιπόν το αξιοποίησα πολύ καλά, όπως είπα και πριν, επενδύοντας σε γνώση.

Το δεύτερο καλό είναι ότι πριν από μερικές ημέρες βρήκα καινούρια εργασία και παραιτήθηκα από την παλιά μου δουλειά. Αυτή που με στήριξε όμορφα επί πολλά χρόνια, αλλά που τους τελευταίους 8 μήνες είχε εξελιχθεί πολύ άσχημα. Αν και αισθάνομαι έντονα ανακουφισμένος που φεύγω, έχω μεγάλη αγωνία για το μέλλον.

 

Η νέα εργασία μου αποτελεί σημαντικό συμβιβασμό, καθότι δεν είναι αυτό που ονειρευόμουν να κάνω, αλλάζοντας εργασία, αλλά σίγουρα είναι πολύ καλύτερο από την κατάσταση που βίωνα στην προηγούμενη εργασία τους τελευταίους μήνες. Βλέπω την αλλαγή σαν κάτι δύσκολο, αλλά μάλλον προσωρινό, μέχρι να ανακάμψει η οικονομία και να ξαναδοκίμασω τις δυνάμεις μου στην αγορά εργασίας. Θα μάθω κάποια πράγματα και θα προσπαθήσω να εξελιχθώ. Σίγουρα θα νιώσω πάλι παραγωγικός και χρήσιμος στο κοινωνικό σύνολο. Ευελπιστώ να αποκτήσω ξανά αυτοπεποίθηση από την εργασία και να διαχειριστώ καλύτερα και τα προσωπικά προβλήματα.