Έχω να γράψω τρεις μήνες και ο λόγος είναι προφανής. Σε καλές περιόδους της ζωής μου, δεν υπάρχουν έντονα αρνητικά συναισθήματα που να ψάχνουν διέξοδο έκφρασης. Υπήρξαν πολλές ημέρες τους τελευταίους μήνες που σκεφτόμουν "Πρέπει να αποτυπώσω στο ιστολόγιο αυτές τις ωραίες εμπειρίες για να μην τις ξεχάσω", αλλά δεν το έκανα. Προτιμούσα να κάνω άλλα όμορφα πράγματα από το να γράφω. Είπαμε, το ιστολόγιο έχει υψηλή σπουδαιότητα ως χώρος δημιουργικής εκτόνωσης, οπότε θα περιέχει κατά κύριο λόγο την καταγραφή των κακών περιόδων της ζωής μου.
Πήρα την απόφαση να γράψω πριν από δύο μήνες, αλλά δεν ολοκλήρωσα τότε το κείμενο. Θα προσπαθήσω να αναφέρω μερικές από τις ωραίες εμπειρίες που απόλαυσα. Με ιδιαίτερη έμφαση στο τελευταίο ρήμα, διότι ωραία πράγματα κάνω και σε άλλες περιόδους, αλλά δεν μπορώ να τα απολαύσω, όσο κι αν το προσπαθώ.
Μία ακόμη κοπέλα μπήκε στη ζωή μου, μετά από αρκετές απορρίψεις. Η αρχή της σχέσης δεν ήταν εντυπωσιακή ή ομαλή, όπως άλλες φορές, αλλά δεν παύει να ήταν όμορφη και να μου δημιουργούσε προσδοκίες. Υπήρξαν πολλές πανέμορφες μέρες μαζί της, αλλά και δύσκολες μακριά της, με αρκετή γκρίνια από εκείνη και τη διαφορετικότητα των χαρακτήρων να δημιουργεί συχνά προβλήματα που προσπαθούσαμε να λύσουμε. Ονειρεύτηκα, όπως πάντα, αδυνατώντας να συγκρατήσω τα συναισθήματά μου και να θωρακιστώ. Μετά από καιρό μοναξιάς και αρκετά χαστούκια, αντί να προστατευθώ, έψαξα απεγνωσμένα να ακουμπήσω κάπου, να αγαπήσω και ίσως να αγαπηθώ. Ξέρω ότι πήρα ρίσκο, αλλά το απόλαυσα. Άλλωστε δεν ξέρω άλλο τρόπο να ζω τον έρωτα. Δε θα γίνω πιο συγκεκριμένος για τις πολλές όμορφες και γλυκές στιγμές που είχα με την κοπέλα, αλλά θα εστιάσω στο πώς είδα τη ζωή και το περιβάλλον μου, μέσα από τη σχέση.
Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πιο ομαλά, υπό την έννοια ότι δεν πετούσα στους ουρανούς, όπως είχε συμβεί με την Ιωάννα, πριν από δύο καλοκαίρια. Η δουλειά εξακολουθούσε να μου φαίνεται ωραία, μπορούσα να απολαύσω σαφώς καλύτερα την καθημερινότητα και να αποσβέσω ή να προσπεράσω εντάσεις, αλλά δεν ήμουν τελείως στον κόσμο μου. Οι ενδορφίνες ήταν ψηλά, αλλά όχι εκτοξευμένες όπως τότε, κάτι το οποίο προτιμώ. Βλέπω πιο λογικά τη μετάβαση από τη μοναχική ζωή στη σχέση και από τη σχέση στο χωρισμό. Έχω σκληρύνει και έχω ωριμάσει, οπότε η μοναξιά είναι λιγότερο μαύρη και η συμβίωση με μία κοπέλα λιγότερο πολύχρωμη. Κάθε κατάσταση αρχίζει και μπαίνει κάπως πιο σωστά στη θέση της, αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο. Τι εννοώ με αυτό; Ότι και η τελευταία κοπέλα μάλλον ήταν από εκείνες που διέγνωσε την ανάγκη μου να διατηρήσω μία καλή σχέση και αντί να αξιοποιήσει θετικά το πάθος μου, το εκμεταλλεύτηκε. Διατήρησα ήπια συμπεριφορά στις εντάσεις της, αλλά εκείνες οξύνθηκαν και μετατράπηκαν σε προσωπικές επιθέσεις, υποτίμηση, απαξίωση, κακία. Πληγώθηκα για μία ακόμη φορά και τώρα είμαι στη φάση που προσπαθώ να απομακρυνθώ ευγενικά, διατηρώντας αξιοπρέπεια. "Φταις", λένε οι φίλοι μου "διότι δε δείχνεις εγωισμό. Δείχνεις την αδυναμία σου και την απόγνωση να κρατήσεις τη σχέση, οπότε οι γυναίκες πατάνε πάνω σου."
Το έχω ξαναδεί το έργο με άλλες δύο κοπέλες, αλλά τότε ήμουν πιο άπειρος και έκανα περισσότερη υπομονή απ' όσο έπρεπε. Πλέον είμαι πιο έμπειρος, ξέρω να προστατεύω καλύτερα τον εαυτό μου και να μη χάνω χρόνο σε σχέσεις που δεν έχουν μέλλον. Το θέμα είναι ότι αρχίζω να χάνω την πίστη μου στο αν υπάρχει για εμένα μία κοπέλα που θα με σεβαστεί και θα γοητευθεί από την ευγένεια και την προσοχή που της δείχνω, αντί να βγάζω απότομη συμπεριφορά και "σουλτανιλίκι". Προς το παρόν πρέπει να βρω δυνάμεις να μείνω μακριά από τη συγκεκριμένη κοπέλα, προσπαθώντας να ξεπεράσω την ομορφιά της και τη γοητεία που βγάζει όταν διατηρεί την ψυχραιμία της.
Πάμε όμως στα ωραία! :)
Είχε περάσει πάνω από ένας χρόνος που ήμουν μόνος μου και στο ιστολόγιο έγραφα συχνά με απογοήτευση ότι ήταν ελάχιστες οι ωραίες μέρες. Ε, τους τελευταίους μήνες ήταν πολλές, όχι μόνο οι φανταστικές ημέρες που περνούσα με την κοπέλα, αλλά και άλλες μόνος μου. Εκείνες που έκανα βόλτες με φίλους με τη μοτοσυκλέτα, εκείνες που εργαζόμουν με ενδιαφέρον αντικείμενο, εκείνες που πήγαινα για τρέξιμο ή για ποδήλατο. Το καλοκαίρι, που αδειάζει η Αθήνα και η κίνηση είναι ελάχιστη, ευχαριστιέμαι ακόμα και τη μετακίνηση προς το χώρο εργασίας μου, είτε αμάξι, είτε ακόμη περισσότερο με τη μοτοσυκλέτα. Οι αποστάσεις, είτε πρόκειται για διασκέδαση, είτε για δουλειά, εκμηδενίζονται και η οδήγηση μετατρέπεται από αγχωτική σε χαλαρωτική. Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στην Αθήνα τον Αύγουστο. Μετά χαράς ξαναγράφω ότι παρέμενα σκεπτικός και συγκρατημένος, δεν πετούσα στα σύννεφα, αλλά ένιωθα πολύ όμορφα.
Κάπως έτσι και η ανάβαση στην Πεντέλη πριν από μερικές εβδομάδες . [Διακόπτω το κείμενο για να ανέβω πάλι στο βουνό, διότι το έχω πραγματικά ανάγκη και συνεχίζω το γράψιμο μετά.] Μοναχική ανάβαση για μία ακόμη φορά. Η ποδηλασία με παρέες δε με γεμίζει τόσο, αλλά η Πεντέλη διατηρεί την αξία της. Η αγριάδα, η δυσκολία, η θέα και η απομόνωση του βουνού, με κάνουν να ηρεμώ και να νιώθω αυτοπεποίθηση. Ξεπερνάω μεγάλο μέρος των εντάσεων και επιστρέφω στην καθημερινότητα με περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία, ώστε να αντιμετωπίσω συνετά τις δυσκολίες.
Ξεκίνησα λοιπόν μόνος, σχετικά σκεπτικός, αλλά ήξερα ότι η ομορφιά έρχεται μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου, με την ησυχία. Λίγο μετά τη διασταύρωση του μοναστηριού γίνεται το εξής:
Γιάννης: Καλησπέρα!
Ποδηλάτης Πεντέλης: ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! Με τρόμαξες, δεν περίμενα να ακούσω κάποιον δίπλα μου μέσα στην ησυχία. Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
Έφθασε ένα παλικάρι αθόρυβα δίπλα μου με το ποδήλατο και με χαιρέτισε ενώ με προσπερνούσε, χωρίς να τον έχω πάρει χαμπάρι. Τρόμαξα πολύ, αλλά αμέσως μετά γελούσα με το σκηνικό.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Πού πηγαίνεις;
Γιάννης: Πήγα μέχρι το μοναστήρι και λέω να ανέβω λίγο ακόμα.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Πάω στην κορυφή, θέλεις να έρθεις;
Γιάννης: Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Έλα όσο αντέχεις. Ανεβαίνω με αργό ρυθμό.
Να μην τα πολυλογώ ανεβήκαμε παρέα μέχρι την κορυφή. Του εξήγησα τα κατατόπια, πού να κρατάει δυνάμεις και πώς να ξεκουράζεται, αν και ήταν πιο δυνατός από εμένα. Ωραία εμπειρία η ανάβαση με παρέα, μετά από καιρό.
Λίγες εβδομάδες πριν, είχα ξανανέβει. Γνώρισα τον πυροφύλακα που στέκεται στο πυροφυφλάκιο "Φούρλας".
Πυροφύλακας: Έχει άνεμο σήμερα, να προσέχεις μη σε πετάξει κάτω.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Μα αυτή είναι η ομορφιά της Πεντέλης, η δυσκολία της. Ανηφόρα μεγάλης κλίσης, κόντρα άνεμος. Πώς και δεν έχετε κλείσει το δρόμο; Πέρσι τέτοια εποχή τον κλείσατε για πρώτη φορά με άνεμο.
Πυροφύλακας: Ο δρόμος είναι κλειστός, αλλά εσένα σε ξέρω και σε αφήνω. Σε έχω δει κι άλλες φορές.
Έχω μείνει έκπληκτος με την απάντηση. Επιτέλους κάποιος κατάλαβε ότι παρουσία μου στο βουνό, όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο, αλλά το προστατεύει. Αναγνώριση. :)
Ποδηλάτης Πεντέλης: Αγαπάω το βουνό και το προσέχω. Σας ευχαριστώ.
Πυροφύλακας: Να ξέρεις ότι μετράω ποιοι ανεβαίνουν για να δώσω αναφορά, πόσοι πεζοπόροι είναι πάνω και ποδηλάτες, σε περίπτωση που κλιμακωθεί η κατάσταση.
Τον είδα μερικές φορές έκτοτε και πάντοτε τον χαιρετούσα. Μία οικεία φυσιογνωμία, ενός κατά τα άλλα άγνωστου ανθρώπου, που σε γεμίζει χαρά, ακόμα και με μία "Καληνύχτα", ή ένα "Καλή δύναμη".
Πρέπει να βρω τη δύναμη να χωρίσω και να ξαναζήσω τη μοναχική ζωή. Μέχρι να βρω μία κοπέλα που πραγματικά θα ταιριάξω μαζί της και δε θα έχουμε προστριβές. Κουράστηκα να αγαπάω και μετά να προσπαθώ να ξεχνάω.
Αυτή τη φορά τα πράγματα ήταν πιο ομαλά, υπό την έννοια ότι δεν πετούσα στους ουρανούς, όπως είχε συμβεί με την Ιωάννα, πριν από δύο καλοκαίρια. Η δουλειά εξακολουθούσε να μου φαίνεται ωραία, μπορούσα να απολαύσω σαφώς καλύτερα την καθημερινότητα και να αποσβέσω ή να προσπεράσω εντάσεις, αλλά δεν ήμουν τελείως στον κόσμο μου. Οι ενδορφίνες ήταν ψηλά, αλλά όχι εκτοξευμένες όπως τότε, κάτι το οποίο προτιμώ. Βλέπω πιο λογικά τη μετάβαση από τη μοναχική ζωή στη σχέση και από τη σχέση στο χωρισμό. Έχω σκληρύνει και έχω ωριμάσει, οπότε η μοναξιά είναι λιγότερο μαύρη και η συμβίωση με μία κοπέλα λιγότερο πολύχρωμη. Κάθε κατάσταση αρχίζει και μπαίνει κάπως πιο σωστά στη θέση της, αλλά έχω ακόμα πολύ δρόμο. Τι εννοώ με αυτό; Ότι και η τελευταία κοπέλα μάλλον ήταν από εκείνες που διέγνωσε την ανάγκη μου να διατηρήσω μία καλή σχέση και αντί να αξιοποιήσει θετικά το πάθος μου, το εκμεταλλεύτηκε. Διατήρησα ήπια συμπεριφορά στις εντάσεις της, αλλά εκείνες οξύνθηκαν και μετατράπηκαν σε προσωπικές επιθέσεις, υποτίμηση, απαξίωση, κακία. Πληγώθηκα για μία ακόμη φορά και τώρα είμαι στη φάση που προσπαθώ να απομακρυνθώ ευγενικά, διατηρώντας αξιοπρέπεια. "Φταις", λένε οι φίλοι μου "διότι δε δείχνεις εγωισμό. Δείχνεις την αδυναμία σου και την απόγνωση να κρατήσεις τη σχέση, οπότε οι γυναίκες πατάνε πάνω σου."
Το έχω ξαναδεί το έργο με άλλες δύο κοπέλες, αλλά τότε ήμουν πιο άπειρος και έκανα περισσότερη υπομονή απ' όσο έπρεπε. Πλέον είμαι πιο έμπειρος, ξέρω να προστατεύω καλύτερα τον εαυτό μου και να μη χάνω χρόνο σε σχέσεις που δεν έχουν μέλλον. Το θέμα είναι ότι αρχίζω να χάνω την πίστη μου στο αν υπάρχει για εμένα μία κοπέλα που θα με σεβαστεί και θα γοητευθεί από την ευγένεια και την προσοχή που της δείχνω, αντί να βγάζω απότομη συμπεριφορά και "σουλτανιλίκι". Προς το παρόν πρέπει να βρω δυνάμεις να μείνω μακριά από τη συγκεκριμένη κοπέλα, προσπαθώντας να ξεπεράσω την ομορφιά της και τη γοητεία που βγάζει όταν διατηρεί την ψυχραιμία της.
Πάμε όμως στα ωραία! :)
Είχε περάσει πάνω από ένας χρόνος που ήμουν μόνος μου και στο ιστολόγιο έγραφα συχνά με απογοήτευση ότι ήταν ελάχιστες οι ωραίες μέρες. Ε, τους τελευταίους μήνες ήταν πολλές, όχι μόνο οι φανταστικές ημέρες που περνούσα με την κοπέλα, αλλά και άλλες μόνος μου. Εκείνες που έκανα βόλτες με φίλους με τη μοτοσυκλέτα, εκείνες που εργαζόμουν με ενδιαφέρον αντικείμενο, εκείνες που πήγαινα για τρέξιμο ή για ποδήλατο. Το καλοκαίρι, που αδειάζει η Αθήνα και η κίνηση είναι ελάχιστη, ευχαριστιέμαι ακόμα και τη μετακίνηση προς το χώρο εργασίας μου, είτε αμάξι, είτε ακόμη περισσότερο με τη μοτοσυκλέτα. Οι αποστάσεις, είτε πρόκειται για διασκέδαση, είτε για δουλειά, εκμηδενίζονται και η οδήγηση μετατρέπεται από αγχωτική σε χαλαρωτική. Είναι υπέροχο να βρίσκεσαι στην Αθήνα τον Αύγουστο. Μετά χαράς ξαναγράφω ότι παρέμενα σκεπτικός και συγκρατημένος, δεν πετούσα στα σύννεφα, αλλά ένιωθα πολύ όμορφα.
Κάπως έτσι και η ανάβαση στην Πεντέλη πριν από μερικές εβδομάδες . [Διακόπτω το κείμενο για να ανέβω πάλι στο βουνό, διότι το έχω πραγματικά ανάγκη και συνεχίζω το γράψιμο μετά.] Μοναχική ανάβαση για μία ακόμη φορά. Η ποδηλασία με παρέες δε με γεμίζει τόσο, αλλά η Πεντέλη διατηρεί την αξία της. Η αγριάδα, η δυσκολία, η θέα και η απομόνωση του βουνού, με κάνουν να ηρεμώ και να νιώθω αυτοπεποίθηση. Ξεπερνάω μεγάλο μέρος των εντάσεων και επιστρέφω στην καθημερινότητα με περισσότερη υπομονή και ψυχραιμία, ώστε να αντιμετωπίσω συνετά τις δυσκολίες.
Ξεκίνησα λοιπόν μόνος, σχετικά σκεπτικός, αλλά ήξερα ότι η ομορφιά έρχεται μετά τα 800 μέτρα υψομέτρου, με την ησυχία. Λίγο μετά τη διασταύρωση του μοναστηριού γίνεται το εξής:
Γιάννης: Καλησπέρα!
Ποδηλάτης Πεντέλης: ΜΠΑΑΑΑΑΑΑΑΧ! Με τρόμαξες, δεν περίμενα να ακούσω κάποιον δίπλα μου μέσα στην ησυχία. Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα.
Έφθασε ένα παλικάρι αθόρυβα δίπλα μου με το ποδήλατο και με χαιρέτισε ενώ με προσπερνούσε, χωρίς να τον έχω πάρει χαμπάρι. Τρόμαξα πολύ, αλλά αμέσως μετά γελούσα με το σκηνικό.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Πού πηγαίνεις;
Γιάννης: Πήγα μέχρι το μοναστήρι και λέω να ανέβω λίγο ακόμα.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Πάω στην κορυφή, θέλεις να έρθεις;
Γιάννης: Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Έλα όσο αντέχεις. Ανεβαίνω με αργό ρυθμό.
Να μην τα πολυλογώ ανεβήκαμε παρέα μέχρι την κορυφή. Του εξήγησα τα κατατόπια, πού να κρατάει δυνάμεις και πώς να ξεκουράζεται, αν και ήταν πιο δυνατός από εμένα. Ωραία εμπειρία η ανάβαση με παρέα, μετά από καιρό.
Λίγες εβδομάδες πριν, είχα ξανανέβει. Γνώρισα τον πυροφύλακα που στέκεται στο πυροφυφλάκιο "Φούρλας".
Πυροφύλακας: Έχει άνεμο σήμερα, να προσέχεις μη σε πετάξει κάτω.
Ποδηλάτης Πεντέλης: Μα αυτή είναι η ομορφιά της Πεντέλης, η δυσκολία της. Ανηφόρα μεγάλης κλίσης, κόντρα άνεμος. Πώς και δεν έχετε κλείσει το δρόμο; Πέρσι τέτοια εποχή τον κλείσατε για πρώτη φορά με άνεμο.
Πυροφύλακας: Ο δρόμος είναι κλειστός, αλλά εσένα σε ξέρω και σε αφήνω. Σε έχω δει κι άλλες φορές.
Έχω μείνει έκπληκτος με την απάντηση. Επιτέλους κάποιος κατάλαβε ότι παρουσία μου στο βουνό, όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο, αλλά το προστατεύει. Αναγνώριση. :)
Ποδηλάτης Πεντέλης: Αγαπάω το βουνό και το προσέχω. Σας ευχαριστώ.
Πυροφύλακας: Να ξέρεις ότι μετράω ποιοι ανεβαίνουν για να δώσω αναφορά, πόσοι πεζοπόροι είναι πάνω και ποδηλάτες, σε περίπτωση που κλιμακωθεί η κατάσταση.
Τον είδα μερικές φορές έκτοτε και πάντοτε τον χαιρετούσα. Μία οικεία φυσιογνωμία, ενός κατά τα άλλα άγνωστου ανθρώπου, που σε γεμίζει χαρά, ακόμα και με μία "Καληνύχτα", ή ένα "Καλή δύναμη".
Πρέπει να βρω τη δύναμη να χωρίσω και να ξαναζήσω τη μοναχική ζωή. Μέχρι να βρω μία κοπέλα που πραγματικά θα ταιριάξω μαζί της και δε θα έχουμε προστριβές. Κουράστηκα να αγαπάω και μετά να προσπαθώ να ξεχνάω.
