"Κάτι όμορφο"

Ανάμεικτες συναισθημάτων οι τελευταίες εβδομάδες. Χωρίς εντάσεις, αλλά με συναισθηματική μονοτονία που με έχει κουράσει.

Η δουλειά είναι στις καλές της περιόδους, αλλά δε μου αρκεί αυτό. Νιώθω ότι κουράζομαι εύκολα, ότι βαριέμαι γρήγορα, ενώ δύσκολα εισπράττω ικανοποίηση. Πετυχαίνω όμορφες στιγμές, αλλά δεν κρατάνε πολύ και το σημαντικότερο είναι ότι δε βοηθούν στην ανάκτηση αισιοδοξίας. Δεν υπάρχουν δυνατοί στόχοι που θα κρατήσουν το πνεύμα σε εγρήγορση.

Ευτυχώς υπάρχει η μοτοσυκλέτα να μου χαρίζει όμορφες στιγμές, ακόμα και στην καθημερινή μετακίνηση. Το ίδιο και το τρέξιμο. Είναι από τα λίγα που κάνω και νιώθω ότι είναι ο δικός μου προσωπικός χρόνος, εκτόνωσης, περισυλλογής. Η ομαδική ποδηλασία πλέον δε με ενθουσιάζει, οπότε την ασκώ αραιά.

Σήμερα έβγαλα το ποδήλατο βουνού που είχα αγοράσει πριν από τρία χρόνια και έχω χρησιμοποιήσει ελάχιστα. Από τις πιο άδοξες αγορές, αξιοποιήθηκε ελάχιστες ημέρες, αλλά τουλάχιστον όμορφες. Αντιθέτως, το παλιό αγαπημένο μου, καλοσυντηρημένο ποδήλατο, που έχω από παιδί, είναι εκείνο που μου έχει προσφέρει πάρα πολλά, ειδικά τα τελευταία χρόνια. Ανέβηκα με αυτό σήμερα στην Πεντέλη, μετά από δύο μήνες και αυτή τη φορά το ευχαριστήθηκα πολύ, σε αντίθεση με την προηγούμενη.

Κάτι συμβαίνει σε υψόμετρο 800 μέτρων, μόλις περνάω την πηγή "Κομματά". Αμέσως νιώθω ότι έχω φύγει από την πόλη και βρίσκομαι στο δικό μου χώρο. Δεν ένιωσα ιδιαίτερη κούραση, ανέβηκα πολύ πιο εύκολα από την προηγούμενη φορά, χωρίς να χρειαστεί να κάνω στάση ή να βάλω το μικρό δίσκο. Τα οφέλη της δρομικής προπόνησης είναι εμφανή. Κατέβηκα αναζωογονημένος, μπορείς να πεις και γεμάτος. Χρειάστηκε να περάσουν ώρες για να νιώσω πάλι μοναξιά στο σπίτι, όμως δεν ήθελα να βγω.

Οι τελευταίες πεζοπορίες που πήγα δεν ήταν τόσο ευχάριστες όσο οι πρώτες. Επαληθεύτηκε για μία ακόμη φορά η διαπίστωσή μου ότι όταν περνάω πολύ καλά σε κάτι, το επαναλαμβάνω με υψηλές προσδοκίες και τελικά απογοητεύομαι. Επιπρόσθετα, έπεσα αφελώς θύμα μικροκλοπής, κάτι που με έκανε να αναθεωρήσω πολλά. Τα τελευταία οκτώ χρόνια συμμετέχω συστηματικά σε ποικίλες ομάδες. Κυρίως ποδηλατικές, αλλά και πεζοπορικές, μοτοσυκλετιστικές και άλλες. Έχω εξοικειωθεί να κάνω παρέα με αγνώστους και ενίοτε να περνάω καλά μαζί τους, χωρίς να είμαι καχύποπτος. Ακόμα και με τις κοπέλες που έχω γνωρίσει, νοιώθω γρήγορα μεγάλη οικειότητα και σε καμία περίπτωση ανασφάλεια. Μάλιστα παραξενεύομαι, όταν βλέπω επιφυλακτικότητα σε άλλους. Όμως με την ξενέρα που έφαγα πριν από μερικές ημέρες, προς το παρόν νοιώθω αποξενωμένος και χωρίς διάθεση να γνωρίσω νέα άτομα. Τώρα καταλαβαίνω γιατί έδειχναν επιφυλακτικότητα κάποιες κοπέλες και δικαιολογώ ακόμα περισσότερη. Διαπιστώνω ότι παραήμουν αγαθός και μάλλον υπήρξα τυχερός.

Από την άλλη μεριά, ελπίζω να ξεπεράσω σχετικά σύντομα τη φάση αυτή και να ξαναγίνω καλόπιστος μεν, προσεκτικός δε, διότι δεν κερδίζεις αν κλείνεσαι στον εαυτό σου, φοβούμενος την υστεροβουλία των άλλων. Καλύτερα να κοινωνικοποιείσαι κι ας τρως μικρές σφαλιάρες πού και πού.

Η τελευταία εβδομάδα κύλησε πολύ χαλαρά, αλλά ανιαρά. Νομίζω ότι εξαντλούνται οι ανοχές μου πολύ εύκολα και πέφτει γρήγορα η ψυχολογία μου, παρόλο που διανύουμε τον καλύτερο μήνα του χρόνου και έχει αλλάξει η ώρα, οπότε μπορώ να απολαύσω τα απογεύματα. Κάπως έτσι, την περασμένη Πέμπτη, είχα πάει από νωρίς στο γραφείο με τη μηχανή. Ξεκίνησα τη μέρα χαρούμενος, αλλά καθώς περνούσαν οι ώρες άρχισα να μελαγχολώ. Βγήκα για μισή ώρα να περπατήσω προς το γειτονικό βουνό και σταμάτησα σε ένα πάρκο. Ησυχία, πολύ καλός καιρός, τέλειο τοπίο, αλλά η φάση μου θύμισε την περίοδο που ήμουν στο εξωτερικό: Αντικειμενικά πολύ ωραίες συνθήκες, αλλά δεν μπορούσα να τις απολαύσω.

Παραμιλούσα από μέσα μου και έλεγα "Μακάρι να συμβεί κάτι όμορφο για να μου αλλάξει τη διάθεση". Ένιωθα ότι δεν είναι στο χέρι μου να κάνω κάτι για αισθανθώ καλύτερα, οπότε περίμενα μοιρολατρικά να ...συνωμοτήσει το σύμπαν προς όφελός μου. Ε, αυτή τη φορά συνωμότησε. Γυρνάω στο γραφείο και βλέπω e-mail από κάποιον manager "S.O.S. πάρε με τηλέφωνο". Τα νέα ήταν μία ακόμα ευχάριστη εργασία για την επόμενη ημέρα, μακριά από τη μονοτονία του γραφείου. Ξαφνικά άρχισα να κάνω πλάκα με τους συναδέλφους, ένιωσα να έχω πολλές δυνάμεις και όρεξη για δουλειά. Γιατί όμως να μην μπορώ να διαχειριστώ μόνος μου τη διάθεσή μου και να βασίζομαι σε εξωγενείς παράγοντες;

Θέλω απεγνωσμένα να γυρίσω το χρόνο έξι χρόνια πίσω. Τότε που μπορούσα να απολαύσω τη στιγμή και τη μέρα, χωρίς να με προβληματίζει η απουσία γυναίκας στη ζωή μου. Μπορούσα να αδράξω τη μέρα σε βάθος.

Είναι συχνές οι φορές που εκτιμάω αυτά που βλέπω γύρω μου. Από μία όμορφη βόλτα που έκανα μία καθημερινή στον Εθνικό Κήπο, μετά από δεκαετίες, από τα ανθισμένα λουλούδια που με κάνουν να κοντοστέκομαι για να τα μυρίσω περισσότερη ώρα. Όσο όμως κι αν τα γράφω αυτά, ξέρω ότι δεν είναι εκείνα που θα μου δώσουν το πολυπόθητο αίσθημα ευτυχίας που αποζητώ εδώ και καιρό.

Ευτυχώς που υπάρχει η Πεντέλη.