Αποφάσισα να γράψω σήμερα που έχουν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα, ώστε να μη βγάλω μεγάλη απογοήτευση.
Η ωραία δουλειά που περιέγραψα στην προηγούμενη ανάρτηση, είχε μία όχι σπάνια εξέλιξη. Όταν βλέπουν ότι σε κάτι είσαι καλός, σου αναθέτουν ολοένα και περισσότερες ευθύνες, μέχρι να φθάσεις τα όριά σου. Ωραίο αντικείμενο λοιπόν, αλλά οι απαιτήσεις αυξήθηκαν απότομα, οι συνεργασίες που είχα δεν ήταν πάντοτε καλές, οπότε το όνειρο μετατράπηκε για δέκα μέρες σε εφιάλτη. Το ρίσκο μεγιστοποιήθηκε, οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος μου, αλλά με πολλή δουλειά και πίεση, τα κατάφερα. Δεν το απόλαυσα όμως, ξεπέρασα τα προσωπικά μου όρια και μία μέρα έφθασα στα όρια εγκεφαλικού. Υπό άλλες συνθήκες, θα μπορούσα να νιώθω ικανοποίηση από την επιτυχία μου, αλλά αυτή τη φορά παραμιλούσα και έλεγα "Δεν αξίζει...".
Σίγουρα ανανεώθηκα, έφυγε η ρουτίνα, έκανα κάτι διαφορετικό και περιστασιακά δημιουργικό. Αλλά ήταν τόση η πίεση χρόνου και η ευθύνη, που δεν άξιζε. Ναι, μετά από χρόνια θα έχω μία περιπέτεια να διηγούμαι, αλλά όσο είναι πρόσφατη η μνήμη, έχει άσχημη γεύση.
Μου πήρε τρεις μέρες να συνέλθω από το στρες. Ήταν και η απουσία αθλητισμού, που είχε συμβάλλει στη συσσώρευση εντάσεων, αφού δεν είχα χρόνο τα απογεύματα. Και μετά τι; Χαλάρωσα λοιπόν, ήρθαν οι γιορτές με τις αργίες και ξεκουράστηκα. Δεν πήρα άδεια εντός των εορτών, διότι ξέρω ότι έχω ανάγκη τη δουλειά για να διατηρώ την ισορροπία μου. Ήταν μάλιστα τόσος ο ελεύθερος χρόνος που μελαγχόλησα.
Βγήκα με φίλους, ξαναβγήκα, πέρασα πολύ χρόνο με την οικογένειά μου, αλλά ένιωθα μόνος. Ακόμα και όταν πήγαινα για ποδηλασία με παρέες, δεν περνούσα καλά. Το μαύρο πρόβατο, ανάμεσα σε νορμάλ ανθρώπους. Ένιωθα ξένος, ανίκανος να μοιραστώ όμορφες στιγμές με άλλους. Για μία ακόμη φορά στη ζωή μου, ήθελα να τελειώσουν οι γιορτές και να μπω σε ήρεμους (τονίζω το ήρεμους) ρυθμούς εργασίας.
(Συνεχίζω τη συγγραφή μετά από δύο εβδομάδες.)
Οι μέρες πέρασαν, για να φθάσουμε στο τελευταίο δεκαήμερο του Γενάρη, αλλά η κατάσταση δεν άλλαξε. Πίεσα πολλές φορές τον ευατό μου να μην κλειστώ στο σπίτι, να δω φίλους, να πάω για ποδήλατο, αλλά τις περισσότερες φορές βαριόμουν. Κοιτούσα το ρολόι προσμένοντας να περάσουν οι ώρες.
Η δουλειά ευτυχώς πήγε καλύτερα την τελευταία εβδομάδα, σαν έρωτας ένα πράμα. Μετά από την πολλή πίεση του Δεκεμβρίου, που με είχε φθάσει στα όρια να σκέφτομαι να παραιτηθώ, ήρθε πάλι μία όμορφη μικρή περίοδος με δημιουργικό αντικείμενο εργασίας και αγαστή συνεργασία με κόσμο που με έκανε να νιώσω πολύ ωραία, υποστηρίζοντας την κατά τα άλλα ανάλατη ζωή μου.
Η δουλειά λοιπόν έχει τα πάνω και τα κάτω της, ενώ η ποδηλασία συχνά με κάνει να βαριέμαι. Κοιτάζω την Πεντέλη, χαμογελάω για λίγο, αλλά δεν έχω διάθεση να ξεκινήσω για την κορυφή της. Είχε πέσει χιόνι μάλιστα δύο φορές τις τελευταίες εβδομάδες, κάτι που θα με έκανε πριν από πέντε χρόνια να ανέβω με το ποδήλατο για να το ζήσω, αλλά πλέον το αποφεύγω, σκεπτόμενος την ταλαιπωρία με το κρύο, βάζοντας στην άκρη την αξία της εμπειρίας που ξέρω ότι υπάρχει.
Παρόλα αυτά, φέτος απόλαυσα το χιόνι. Πήρα άδεια τις δύο μέρες με τη χιονόπτωση και τον παγετό, αντί να αγχώνομαι για το πώς θα φθάσω στο γραφείο, κάθισα σπίτι και απέκτησα μία ακόμα όμορφη μέρα, με περίπατο στο χιόνι με το σκύλο. Τον άφησα ελεύθερο και τον έβλεπα να κυλιέται στο χιόνι και να χοροπηδάει από ενθουσιασμό. Μετέδιδε τη χαρά του όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε όλους τους περαστικούς που είχαν βγει να χαρούν το χιονισμένο τοπίο. Πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ έτσι χαρούμενος και να δίνω ενέργεια στον περίγυρό μου...
Για τρέξιμο βγήκα ελάχιστες φορές. Πίεσα κι εκεί τον εαυτό μου να βγω από το σπίτι, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν το μετάνιωσα. Είναι άλλωστε μόνο μία ώρα, άντε μιάμιση, οπότε χωράει εύκολα στο πρόγραμμα της ημέρας, μαζί με άλλες δραστηριότητες και μου αφήνει ευχάριστη γεύση.
Η Ισμήνη στο δικό της μικρόκοσμο ευτυχίας. Αυτό που έλεγα παλιότερα ότι δεν υπάρχει μία φορά που να έχω βγει με το ποδήλατο και να το έχω μετανιώσει, συμβαίνει πλέον με τη μοτοσυκλέτα. Μου φτιάχνει όλη τη μέρα όταν την οδηγώ. Γυρνάω σπίτι από τη δουλειά και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είναι μεγαλύτερη η απόσταση για να τη χαρώ περισσότερο. Είναι άλλωστε ο συχνά καιρός βροχερός εδώ και δύο μήνες, οπότε δεν την απολαμβάνω όσο συχνά θα ήθελα.
Γνώρισα μερικές κοπέλες μετά τη Βάσω, αλλά εισέπραξα ευγενική αδιαφορία. Η όμορφη αρχική γνωριμία δεν είχε εξέλιξη, οπότε μπορεί να πέρασα καλά τις μέρες της γνωριμίας, αλλά κατόπιν επέστρεψα γρήγορα στην άχρωμη καθημερινότητα. Μοιραία λοιπόν, το ηθικό σε αυτόν τον τομέα είναι πολύ χαμηλό. Δεν ξέρω αν κάνω καλά, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω επιλέξει να απομονωθώ και να εγκαταλείψω τις προσπάθειες. Με πτοεί η κατάσταση και μειώνει την ποιότητα της ζωής μου, αλλά νομίζω ότι τα προηγούμενα χρόνια έκανα λάθος που δεν πιέστηκα περισσότερο να διατηρήσω την κοινωνική ζωή κι ας τρώω ερωτικές ήττες. Ίσως έχασα ευκαιρίες και δεν έδωσα στον ευατό μου τη σκληράδα που πρέπει να έχει, αντί να γυρίζω την πλάτη στον κόσμο και να στρέφω το βλέμμα στα βουνά. Ξέρω ότι δεν το έκανα από βαρεμάρα, αλλά από αδυναμία να αντέξω τη στενοχώρια. Τέλος πάντων, ας πούμε ότι τώρα προσπαθώ περισσότερο, κινούμενος σε βροχερό σκηνικό και με το χαμόγελο πάλι χαμένο.
Πέρα από την Ισμήνη, τα καλά νέα είναι ότι επιτέλους βρήκα τη διάθεση να μελετήσω τεχνικά θέματα που θα προάγουν την εργασία μου. Το είχα αφήσει σχεδόν δύο χρόνια, παρόλο που είχα χρόνο. Μου δίνει ικανοποίηση και ελπίδες για ανανέωση στην εργασία, είναι ωραίο προσωπικό ταξίδι.
Υπομονή κι επιμονή, χωρίς χαρά και ηδονή (να κάνει και ρίμα).
(Συνεχίζω τη συγγραφή μετά από δύο εβδομάδες.)
Οι μέρες πέρασαν, για να φθάσουμε στο τελευταίο δεκαήμερο του Γενάρη, αλλά η κατάσταση δεν άλλαξε. Πίεσα πολλές φορές τον ευατό μου να μην κλειστώ στο σπίτι, να δω φίλους, να πάω για ποδήλατο, αλλά τις περισσότερες φορές βαριόμουν. Κοιτούσα το ρολόι προσμένοντας να περάσουν οι ώρες.
Η δουλειά ευτυχώς πήγε καλύτερα την τελευταία εβδομάδα, σαν έρωτας ένα πράμα. Μετά από την πολλή πίεση του Δεκεμβρίου, που με είχε φθάσει στα όρια να σκέφτομαι να παραιτηθώ, ήρθε πάλι μία όμορφη μικρή περίοδος με δημιουργικό αντικείμενο εργασίας και αγαστή συνεργασία με κόσμο που με έκανε να νιώσω πολύ ωραία, υποστηρίζοντας την κατά τα άλλα ανάλατη ζωή μου.
Η δουλειά λοιπόν έχει τα πάνω και τα κάτω της, ενώ η ποδηλασία συχνά με κάνει να βαριέμαι. Κοιτάζω την Πεντέλη, χαμογελάω για λίγο, αλλά δεν έχω διάθεση να ξεκινήσω για την κορυφή της. Είχε πέσει χιόνι μάλιστα δύο φορές τις τελευταίες εβδομάδες, κάτι που θα με έκανε πριν από πέντε χρόνια να ανέβω με το ποδήλατο για να το ζήσω, αλλά πλέον το αποφεύγω, σκεπτόμενος την ταλαιπωρία με το κρύο, βάζοντας στην άκρη την αξία της εμπειρίας που ξέρω ότι υπάρχει.
Παρόλα αυτά, φέτος απόλαυσα το χιόνι. Πήρα άδεια τις δύο μέρες με τη χιονόπτωση και τον παγετό, αντί να αγχώνομαι για το πώς θα φθάσω στο γραφείο, κάθισα σπίτι και απέκτησα μία ακόμα όμορφη μέρα, με περίπατο στο χιόνι με το σκύλο. Τον άφησα ελεύθερο και τον έβλεπα να κυλιέται στο χιόνι και να χοροπηδάει από ενθουσιασμό. Μετέδιδε τη χαρά του όχι μόνο σε εμένα, αλλά και σε όλους τους περαστικούς που είχαν βγει να χαρούν το χιονισμένο τοπίο. Πόσο θα ήθελα να είμαι κι εγώ έτσι χαρούμενος και να δίνω ενέργεια στον περίγυρό μου...
Για τρέξιμο βγήκα ελάχιστες φορές. Πίεσα κι εκεί τον εαυτό μου να βγω από το σπίτι, αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις δεν το μετάνιωσα. Είναι άλλωστε μόνο μία ώρα, άντε μιάμιση, οπότε χωράει εύκολα στο πρόγραμμα της ημέρας, μαζί με άλλες δραστηριότητες και μου αφήνει ευχάριστη γεύση.
Η Ισμήνη στο δικό της μικρόκοσμο ευτυχίας. Αυτό που έλεγα παλιότερα ότι δεν υπάρχει μία φορά που να έχω βγει με το ποδήλατο και να το έχω μετανιώσει, συμβαίνει πλέον με τη μοτοσυκλέτα. Μου φτιάχνει όλη τη μέρα όταν την οδηγώ. Γυρνάω σπίτι από τη δουλειά και σκέφτομαι ότι θα ήθελα να είναι μεγαλύτερη η απόσταση για να τη χαρώ περισσότερο. Είναι άλλωστε ο συχνά καιρός βροχερός εδώ και δύο μήνες, οπότε δεν την απολαμβάνω όσο συχνά θα ήθελα.
Γνώρισα μερικές κοπέλες μετά τη Βάσω, αλλά εισέπραξα ευγενική αδιαφορία. Η όμορφη αρχική γνωριμία δεν είχε εξέλιξη, οπότε μπορεί να πέρασα καλά τις μέρες της γνωριμίας, αλλά κατόπιν επέστρεψα γρήγορα στην άχρωμη καθημερινότητα. Μοιραία λοιπόν, το ηθικό σε αυτόν τον τομέα είναι πολύ χαμηλό. Δεν ξέρω αν κάνω καλά, αλλά μέχρι στιγμής δεν έχω επιλέξει να απομονωθώ και να εγκαταλείψω τις προσπάθειες. Με πτοεί η κατάσταση και μειώνει την ποιότητα της ζωής μου, αλλά νομίζω ότι τα προηγούμενα χρόνια έκανα λάθος που δεν πιέστηκα περισσότερο να διατηρήσω την κοινωνική ζωή κι ας τρώω ερωτικές ήττες. Ίσως έχασα ευκαιρίες και δεν έδωσα στον ευατό μου τη σκληράδα που πρέπει να έχει, αντί να γυρίζω την πλάτη στον κόσμο και να στρέφω το βλέμμα στα βουνά. Ξέρω ότι δεν το έκανα από βαρεμάρα, αλλά από αδυναμία να αντέξω τη στενοχώρια. Τέλος πάντων, ας πούμε ότι τώρα προσπαθώ περισσότερο, κινούμενος σε βροχερό σκηνικό και με το χαμόγελο πάλι χαμένο.
Πέρα από την Ισμήνη, τα καλά νέα είναι ότι επιτέλους βρήκα τη διάθεση να μελετήσω τεχνικά θέματα που θα προάγουν την εργασία μου. Το είχα αφήσει σχεδόν δύο χρόνια, παρόλο που είχα χρόνο. Μου δίνει ικανοποίηση και ελπίδες για ανανέωση στην εργασία, είναι ωραίο προσωπικό ταξίδι.
Υπομονή κι επιμονή, χωρίς χαρά και ηδονή (να κάνει και ρίμα).
