Η ομαδική μοτοσυκλετιστική εκδρομή του Μαΐου είχε ακυρωθεί, αλλά μου είχε μείνει στη σκέψη ο στόχος για μία μεγάλη εκδρομή με την Ισμήνη, με παρέα μοτοσυκλετιστών. Έτσι παρότρυνα μερικούς και οργανώθηκε.
Επί μία εβδομάδα ζούσα με το όνειρο της εκδρομής. Κρατούσε το πνεύμα μου σε εγρήγορση και με γέμιζε ελπίδες. Είχα μία γλυκιά αγωνία, διότι ήξερα ότι οι άλλοι είναι πολύ πιο έμπειροι και πιο τρελοί, κάτι το οποίο θα με δυσκόλευε να τους ακολουθήσω. Δε δίστασα όμως, ήθελα πολύ να το ζήσω.
Η όλη εκδρομή ξύπνησε συναισθήματα που με πήγαν εφτά χρόνια πίσω σε μία από τις πρώτες μου μεγάλες ποδηλατικές βόλτες με τους Εθελοντές Ποδηλάτες, στη Λίμνη Μπελέτσι. Βόλτα ογδόντα χιλιομέτρων, σε μέρη που τότε δε γνώριζα και με ρυθμό των γρήγορων της ομάδας, που δεν μπορούσα να ακολουθήσω με τίποτα. Κάποια στιγμή μάλιστα είχα νιώσει ανασφάλεια, χαμένος στην Ιπποκράτειο Πολιτεία. Με τα χρόνια απέκτησα μεγάλη αυτοπεποίθηση στην ποδηλασία και στις δυνάμεις μου, οπότε οργάνωνα ο ίδιος βόλτες και αναλάμβανα να μυήσω άλλους. Είχα πολύ καιρό να βρεθώ σε κάτι ως αρχάριος, με το άγχος του αγνώστου. Η εμπειρία δεν είναι πάντοτε προσόν, διότι πάει παρέα με την απουσία της αγωνίας και τη χαρά της ανακάλυψης. Είναι σημαντικό να είσαι κάπου άπειρος και να μαθαίνεις κάτι καινούριο.
Συνάντησα λοιπόν την παρέα των μηχανόβιων για πρώτη φορά και συστηθήκαμε.
- Εσύ είσαι εκείνος που δηλώνεις αργός;
...με ρώτησε κάποιος και χαμογέλασα καταφατικά.
- Θα πάμε μαζί. Κι εγώ αργός είμαι.
...προσθέτει ένας άλλος.
Με το καλημέρα, πήγα να χαθώ δύο φορές, καθότι δε γνώριζα τα άτομα του γκρουπ, ούτε τη διαδρομή. Ακολούθησα κατά λάθος τους γρήγορους στην αρχή, που ξεκίνησαν στον αυτοκινήτοδρομο με ταχύτητες αυτοφώρου, οπότε τους έχασα. Δεν είναι ότι δε θα μπορούσε η Ισμήνη, αλλά εγώ δεν ήθελα να την πιέσω, ούτε να πάρω ρίσκο κινούμενος με ταχύτητα μεγαλύτερη των 200 km/h ώρα ανάμεσα στους εκδρομείς τους σαββατοκύριακου. Έκοψα λοιπόν ταχύτητα και εντόπισα τους αργούς του γκρουπ, ώστε να πάμε μαζί.
Το πρώτο κομμάτι δεν ήταν τόσο ευχάριστο. Βγήκαμε μεν από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά είχαμε ατελείωτες ευθείες μέσα από κάμπους, χωρίς οδηγικό ενδιαφέρον. Όμως, μετά από καμιά ώρα, φθάσαμε στα ορεινά στροφιλίκια κι εκεί ευχαριστήθηκα οδήγηση. Άπλετη δύναμη η Ισμήνη, προσπερνούσα με ασφάλεια κάθε όχημα που έβλεπα μπροστά μου. Οι γρήγοροι με τις μοτοσυκλέτες πίστας είχαν εξαφανιστεί χιλιόμετρα μπροστά, ενώ μερικές ακόμα μοτοσυκλέτες σαν την Ισμήνη με είχαν προσπεράσει. Πιο έμπειροι οδηγοί, ξεζούμιζαν τα οχήματά τους, κάτι που δε θα ήθελα να της κάνω. Μπορώ να πιέσω πολύ τον εαυτό μου σε αθλητικές δραστηριότητες, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να πιέσω ένα μηχάνημα, το λυπόμουν. Πάντα ήθελα να έχει υψηλές δυνατότητες το όχημά μου, ώστε να αξιοποιώ μέρος αυτών, χωρίς να το φέρνω στα όριά του.
Πολύ ωραία ορεινά μέρη. Μπράλος, Παύλιανη, Οίτη. Όταν κάναμε στάση στο καταφύγιο της Οίτης, βίωσα το παράξενο βουητό στα αυτιά από την πολλή ησυχία. Πόσο μου είχε λείψει αυτό!
Οι επαρχιακοί δρόμοι με την Ισμήνη είναι όνειρο. Ορίζεις την ταχύτητα που θέλεις και σχεδόν αγνοείς τα αμάξια. Φθάνεις γρήγορα πίσω τους και επιλέγεις: Κατέβασμα μίας ταχύτητας για να τα προσπεράσεις με ασφάλεια ή δύο ταχυτήτων για να γίνεις καπνός και να βιώσεις μέρος της δύναμής της; Ό,τι και να κάνεις, το ευχαριστιέσαι πολύ.
Κάναμε μερικές στάσεις, έγινε λίγη πλάκα, αλλά η δράση ήταν στο δρόμο. Θα έλεγα ότι άξιζε ως εμπειρία, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα με πιο αργή παρέα, ώστε να πηγαίνουμε όλοι μαζί. Η αξία όμως της εκδρομής εντοπίζεται κυρίως στις προσδοκίες της προηγούμενης εβδομάδας και στις αναμνήσεις που ακολούθησαν την επόμενη. Διαδικτυακός χαβαλές μεταξύ μας για όσα ζήσαμε. Πιο πολύ τα είπαμε ψηφιακά, παρά δια ζώσης. Μία εκδρομή μετέτρεψε δύο εβδομάδες σε ενδιαφέρουσες, σε μία περίοδο μονότονης μοναχικής ζωής.
Θα προσπαθήσω να βρω παρέα για να πηγαίνουμε ομαδικές βόλτες. Ιδανικά θα μου άρεσε μεγάλη ομάδα μοτοσυκλετιστών που να πηγαίνει σε εκδρομικό ρυθμό. Να νιώθεις μέλος της ομάδας, να απολαμβάνεις το τοπίο και φυσικά την οδήγηση του ονειρικού σου οχήματος σε ιδανικές διαδρομές. Αν έβρισκα και μία καλή κοπέλα για να πηγαίνουμε είτε δικάβαλο, είτε ο καθένας με τη μοτοσυκλέτα του, θα ήταν όνειρο φθινοπωρινής νυκτός.
Η εβδομάδα που ακολούθησε έγινε όλη παρέα με τη Ισμήνη. Πολύ καλός καιρός, οπότε με συντρόφευε καθημερινά στις μετακινήσεις μου προς το γραφείο. Ζούσα την κάθε μέρα για να οδηγήσω την Ισμήνη. Ξυπνούσα το πρωί με ανυπομονησία και κοιτούσα όλη τη μέρα το ρολόι στο γραφείο για να σχολάσω και να την καβαλήσω. Κοντεύει να κλείσει τρία χρόνια και τη λατρεύω όσο την πρώτη μέρα.
- Εσύ είσαι εκείνος που δηλώνεις αργός;
...με ρώτησε κάποιος και χαμογέλασα καταφατικά.
- Θα πάμε μαζί. Κι εγώ αργός είμαι.
...προσθέτει ένας άλλος.
Με το καλημέρα, πήγα να χαθώ δύο φορές, καθότι δε γνώριζα τα άτομα του γκρουπ, ούτε τη διαδρομή. Ακολούθησα κατά λάθος τους γρήγορους στην αρχή, που ξεκίνησαν στον αυτοκινήτοδρομο με ταχύτητες αυτοφώρου, οπότε τους έχασα. Δεν είναι ότι δε θα μπορούσε η Ισμήνη, αλλά εγώ δεν ήθελα να την πιέσω, ούτε να πάρω ρίσκο κινούμενος με ταχύτητα μεγαλύτερη των 200 km/h ώρα ανάμεσα στους εκδρομείς τους σαββατοκύριακου. Έκοψα λοιπόν ταχύτητα και εντόπισα τους αργούς του γκρουπ, ώστε να πάμε μαζί.
Το πρώτο κομμάτι δεν ήταν τόσο ευχάριστο. Βγήκαμε μεν από τον αυτοκινητόδρομο, αλλά είχαμε ατελείωτες ευθείες μέσα από κάμπους, χωρίς οδηγικό ενδιαφέρον. Όμως, μετά από καμιά ώρα, φθάσαμε στα ορεινά στροφιλίκια κι εκεί ευχαριστήθηκα οδήγηση. Άπλετη δύναμη η Ισμήνη, προσπερνούσα με ασφάλεια κάθε όχημα που έβλεπα μπροστά μου. Οι γρήγοροι με τις μοτοσυκλέτες πίστας είχαν εξαφανιστεί χιλιόμετρα μπροστά, ενώ μερικές ακόμα μοτοσυκλέτες σαν την Ισμήνη με είχαν προσπεράσει. Πιο έμπειροι οδηγοί, ξεζούμιζαν τα οχήματά τους, κάτι που δε θα ήθελα να της κάνω. Μπορώ να πιέσω πολύ τον εαυτό μου σε αθλητικές δραστηριότητες, αλλά ποτέ δεν μπορούσα να πιέσω ένα μηχάνημα, το λυπόμουν. Πάντα ήθελα να έχει υψηλές δυνατότητες το όχημά μου, ώστε να αξιοποιώ μέρος αυτών, χωρίς να το φέρνω στα όριά του.
Πολύ ωραία ορεινά μέρη. Μπράλος, Παύλιανη, Οίτη. Όταν κάναμε στάση στο καταφύγιο της Οίτης, βίωσα το παράξενο βουητό στα αυτιά από την πολλή ησυχία. Πόσο μου είχε λείψει αυτό!
Οι επαρχιακοί δρόμοι με την Ισμήνη είναι όνειρο. Ορίζεις την ταχύτητα που θέλεις και σχεδόν αγνοείς τα αμάξια. Φθάνεις γρήγορα πίσω τους και επιλέγεις: Κατέβασμα μίας ταχύτητας για να τα προσπεράσεις με ασφάλεια ή δύο ταχυτήτων για να γίνεις καπνός και να βιώσεις μέρος της δύναμής της; Ό,τι και να κάνεις, το ευχαριστιέσαι πολύ.
Κάναμε μερικές στάσεις, έγινε λίγη πλάκα, αλλά η δράση ήταν στο δρόμο. Θα έλεγα ότι άξιζε ως εμπειρία, αλλά σίγουρα θα προτιμούσα με πιο αργή παρέα, ώστε να πηγαίνουμε όλοι μαζί. Η αξία όμως της εκδρομής εντοπίζεται κυρίως στις προσδοκίες της προηγούμενης εβδομάδας και στις αναμνήσεις που ακολούθησαν την επόμενη. Διαδικτυακός χαβαλές μεταξύ μας για όσα ζήσαμε. Πιο πολύ τα είπαμε ψηφιακά, παρά δια ζώσης. Μία εκδρομή μετέτρεψε δύο εβδομάδες σε ενδιαφέρουσες, σε μία περίοδο μονότονης μοναχικής ζωής.
Θα προσπαθήσω να βρω παρέα για να πηγαίνουμε ομαδικές βόλτες. Ιδανικά θα μου άρεσε μεγάλη ομάδα μοτοσυκλετιστών που να πηγαίνει σε εκδρομικό ρυθμό. Να νιώθεις μέλος της ομάδας, να απολαμβάνεις το τοπίο και φυσικά την οδήγηση του ονειρικού σου οχήματος σε ιδανικές διαδρομές. Αν έβρισκα και μία καλή κοπέλα για να πηγαίνουμε είτε δικάβαλο, είτε ο καθένας με τη μοτοσυκλέτα του, θα ήταν όνειρο φθινοπωρινής νυκτός.
Η εβδομάδα που ακολούθησε έγινε όλη παρέα με τη Ισμήνη. Πολύ καλός καιρός, οπότε με συντρόφευε καθημερινά στις μετακινήσεις μου προς το γραφείο. Ζούσα την κάθε μέρα για να οδηγήσω την Ισμήνη. Ξυπνούσα το πρωί με ανυπομονησία και κοιτούσα όλη τη μέρα το ρολόι στο γραφείο για να σχολάσω και να την καβαλήσω. Κοντεύει να κλείσει τρία χρόνια και τη λατρεύω όσο την πρώτη μέρα.
