Ασφυξία

Τον τελευταίο καιρό νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου. Δεν αφιερώνω το χρόνο που θέλω σε άθληση και σε επαφή με τη φύση, παρά μόνο στη δουλειά και στη σχέση που πνέει τα λοίσθια. Δεν είναι η πρώτη φορά που μου συμβαίνει, γενικά δυσκολεύομαι να βρω τις ισορροπίες και αποτυγχάνω συχνά.

Έχει πέσει η φυσική μου κατάσταση, ενώ σε πνευματικό επίπεδο νιώθω εξαντλημένος. Συσσωρεύεται με τα χρόνια η πνευματική κόπωση; Μεγαλώνω και μειώνονται οι αντοχές μου; Σημασία έχει ότι δεν έχω σχέση με μερικά χρόνια πριν που δούλευα ακατάπαυστα με περισσότερες αντοχές από τώρα. Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι η αισθητή ποιότητα ζωής είναι καλύτερη φέτος, αλλά με προβληματίζει το γεγονός των μειωμένων αντοχών.

Η δουλειά με γεμίζει πολύ, μου δίνει αυτοπεποίθηση και με κάνει να ξεχνάω τα προσωπικά προβλήματα, αλλά με εξαντλεί. Ιδανικά θα ήθελα κάτι πιο χαλαρό και σίγουρα να μην τρώω το στρες της καθημερινής μετακίνησης με τις ώρες. Μόνο με τη μοτοσυκλέτα αξίζει η ενδοαστική μετακίνηση.

Μετά από μία εβδομάδα κούρασης, με την κοπέλα να έχει ισορροπήσει κάπως συναισθηματικά και να μη με κάνει να στενοχωριέμαι με τη δική της απογοήτευση, αποφάσισα για μία ακόμη φορά να της κάνω τη χάρη να κατέβω στο κέντρο. Το είχα ξανακάνει για να πάμε σε κάποιες εκδηλώσεις, μέχρι και σε μπαράκι. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, για εμένα είναι μεγάλη υποχώρηση και συμβιβασμός. Δεν το βλέπω εγωιστικά, ούτε προσπαθώ να το εκλογικεύσω. Είναι καθαρά το πώς το νιώθω. Μακάρι να ταίριαζα και με αυτό το είδος του κόσμου και να μπορούσα να περάσω καλά.

Παίρνω λοιπόν τη συγκοινωνία κι αρχίζω ήδη να μελαγχολώ μόλις βρίσκομαι σε πυκνό αστικό ιστό, με πολύ τσιμέντο και ελάχιστο πράσινο. Πολύς κόσμος, κονσερβοποιημένη διασκέδαση. Πήγα να παρακολουθήσω για χάρη της καλής μου ένα μουσικό θέαμα, ακυρώνοντας την ποδηλασία που σίγουρα προτιμούσα. Άντεξα μιάμιση ώρα. Δεν είναι ότι βαρέθηκα, είναι ότι ένιωσα μεγάλη δυσφορία μέσα στον κλειστό χώρο με τη μουσική να με ενοχλεί. Αισθάνθηκα ασφυκτικά. Ακόμα και η παρουσία της κοπέλας δίπλα μου, η οποία προσπάθησε να με κάνει να νιώσω καλύτερα όταν με είδε με το κεφάλι σκυφτό, δεν επέφερε θετικό αποτέλεσμα. Είχα φρικάρει. Μετά από μία δύσκολη εβδομάδα ήθελα να κάνω κάτι όμορφο, όχι να καταπιεστώ περισσότερο.

Βγήκα έξω να πάρω λίγο αέρα, αλλά πού στην ασφυκτική πόλη; Μετά από λίγο βγήκε και η κοπέλα μου προβληματισμένη και προσπαθούσε να με συνεφέρει. Μου πήρε αρκετή ώρα να σκεφθώ ότι χρειάζομαι να αλλάξω μέρος. Ανεβήκαμε με το αμάξι της στο Ψυχικό, περπάτησα λίγο και άρχισα να συνέρχομαι.

"Δεν είμαι εγώ γι' αυτά", σκέφθηκα από μέσα μου. "Δεν της κάνω, αν της είναι ανάγκη αυτό το είδος της διασκέδασης."

Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό, αλλά έτσι ένιωσα. Πραγματικά είχα ανάγκη από ησυχία, απομόνωση, επαφή με τη φύση.

Περάσαμε μία μάλλον άχαρη βραδιά μαζί. Ακόμα και το πρωινό μας ξύπνημα δεν ήταν ευχάριστο, ομολογουμένως εξαιτίας μου. Δεν είχα συνέλθει. Ήθελα επειγόντως χρόνο για τον εαυτό μου. Της έδωσα το μεσημέρι ένα φιλί στο μάγουλο, νιώθοντας ότι είναι το τελευταίο που της δίνω και αποχαιρετιστήκαμε λίγη ώρα μετά, μάλλον ψυχρά. Το αισθανόμουν ότι τελειώνει η σχέση, αλλά δεν ήθελα να κάνω κάτι για να την κρατήσω.

Λίγες ώρες μετά πήρα το ποδήλατο και πήγα μόνος στην Λίμνη του Μαραθώνα. Μόνος με τις σκέψεις μου, αλλά άρχισα να ισορροπώ. Ξέρω πολύ καλά ότι τα δύσκολα έπονται, αλλά μερικά πράγματα μέσα μου δεν αλλάζουν.

Την επόμενη εβδομάδα σχεδιάζω το πρώτο μοτοσυκλετιστικό ταξίδι με γκρουπ μηχανών, κάτι το οποίο με κρατάει ζωντανό αυτές τις μέρες που αρχίζω να νιώθω μόνος.

Μία του ABS, δύο του ABS...

...τρεις και αλλάζεις λάστιχα! Τα αρχικά sport-touring ελαστικά της μοτοσυκλέτας έδειχναν να έχουν σχεδόν καινούριο πέλμα, με απουσία φθοράς, αλλά έχρηζαν αντικατάστασης, λόγω των 2,5 ετών που είχαν στην πλάτη τους. Η γόμα είχε αρχίσει να ξεραίνεται και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί στις υψηλές προσδοκίες μου. Λίγο βρεγμένος να ήταν ο δρόμος, σε συνδυασμό με το χώμα της εποχής και το ABS στον μπροστινό τροχό δούλευε υπερωρίες σε κάποια δυνατά φρεναρίσματα. Αρχικά σκόπευα να τα αντικαταστήσω το Σεπτέμβριο, ώστε να μη φάνε τον καλοκαιρινό ήλιο και τη ζέστη, αλλά τελικά αποφάσισα ότι πρέπει να γίνει άμεσα η αγορά.

Όταν οδηγείς μοτοσυκλέτα, έχεις πάρει την απόφαση ότι κινείσαι ριψοκίνδυνα ανάμεσα στα αμάξια, οπότε προσπαθείς να συντηρείς όσο το δυνατόν πιο καλά το όχημα, ώστε να είναι έτοιμο να ανταποκριθεί με υψηλή ενεργητική ασφάλεια στις απροσδόκητες εξελίξεις. Δεν προσπαθείς να εξοικονομήσεις χρήματα, ίσα-ίσα που χαίρεσαι για κάθε βελτίωση πάνω στην αγαπημένη σου μηχανή.

Τα εργοστασιακά sport-touring αντικαταστάθηκαν με ίδιας διάστασης hypersport, ώστε να έχουν συντομότερο χρόνο προθέρμανσης και καλύτερο κράτημα. Η χιλιομετρική απόδοση δε με πειράζει, έτσι κι αλλιώς με το οδηγητικό μου στυλ, είναι σχεδόν απίθανο να τα φθείρω στο χρόνο ζωής τους. Έγινε το αρχικό στρώσιμο και η αυξημένη πρόσφυση αποκαταστάθηκε. Πριν από λίγο κοιτούσα πάλι τη μοτοσυκλέτα με τα νέα λάστιχα και τη χαιρόμουν. Με κάνει χαρούμενο σε κάθε σκέψη, με ενθουσιάζει σε κάθε διαδρομή. Νομίζω ότι αυτή την εποχή ζω για το τρίπτυχο τρέξιμο-μοτοσυκλέτα-εργασία.

Ας αφήσουμε όμως την αγαπημένη μου Ισμήνη και ας πάμε στην αιτία της ανάρτησης.

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχω να γράψω τρεις μήνες στο ιστολόγιο. Όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα, η μαυρίλα φεύγει σε μεγάλο μέρος της όταν βρίσκομαι σε μία σχέση και μαζί της η ανάγκη να γράψω τις σκέψεις μου.

Η σχέση ξεκίνησε καλά. Αρχικά προσπαθούσα να προσαρμοστώ στη νέα κατάσταση κι αυτό διότι δεν ήμουν ερωτευμένος. Πριν από πολλά χρόνια είχα ακούσει ένα φίλο να λέει για κοινό μας γνωστό, γόη της παρέας: "Έχει σχέση με την Ελένη, αλλά είναι ερωτευμένος με μία άλλη." Απορούσα μέσα μου, πώς μπορεί να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Πώς μπορεί κάποιος να είναι με μία γυναίκα, ενώ δεν είναι ερωτευμένος μαζί της και πόσο μάλλον όταν έχει άλλη στο μυαλό του.

Με τον καιρό έμαθα ότι το πιο πιθανό είναι να φας ήττα αν ξεκινήσεις ερωτευμένος. Θα κάνεις άκομψες βιαστικές κινήσεις, θα νιώσει η άλλη σιγουριά, πριν ακόμη νιώσει έλξη, θα φανείς λιγούρης και θα χάσεις. Πρέπει να ξεκινήσεις με έλξη μεν, όχι παθιασμένος δε. Ο έρωτας θα έρθει με το χρόνο, στην καλύτερη περίπτωση αμοιβαία. Αν λοιπόν έχασα το παιχνίδι το πριν από 8 μήνες με τη "Μαρία", μία από τις αιτίες ίσως ήταν το γεγονός ότι την ερωτεύτηκα πολύ γρήγορα.

Στην τρέχουσα σχέση συμβαίνει το αντίθετο. Η κοπέλα δείχνει πιο ώριμη, πιο σταθερή και πιο εκδηλωτική από εμένα. Έδειξε τόσο ενδιαφέρον, σε σημείο να νιώσω κορεσμό στην αρχή και η κοπέλα να δείχνει να κολλάει και να στενοχωριέται. Προσπάθησα πολύ να θυμηθώ τα αισθήματά μου μερικούς μήνες πίσω σε προηγούμενη σχέση και να μην την κάνω να νιώσει αδιαφορία, όπως είχα νιώσει τότε. Να ανοιχτώ περισσότερο απ' όσο νιώθω άνετα, ώστε να νιώσει καλύτερα εκείνη και όχι ότι με χάνει. Ξέρω άλλωστε ότι τα άτιμα τα συναισθήματα είναι παράλογα. Αρκεί μία δική της αντίθετη στροφή για να αρχίσω να νιώθω πιο έντονα. Οπότε σκέφθηκα τον πρώτο μήνα ότι είναι απαραίτητη η επιστράτευση της λογικής, για να διαπιστώσω ότι η κοπέλα έχει τη συμπεριφορά που ονειρευόμουν και ότι θα πρέπει να της δώσω περισσότερο χρόνο, περιμένοντας τα δικά μου συναισθήματα να εξελιχθούν, όπως εκείνης.

Μία σχέση, χωρίς έντονα συναισθήματα, αλλά με πολλή επικοινωνία σώματος και ψυχής, συμπλήρωνε τη ζωή μου και έδιωχνε το μαύρο φόντο που με κυρίευε στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου από το φθινόπωρο.

Τα πράγματα όμως άλλαξαν και πλέον δε νιώθω ότι με κάνει ευτυχισμένο. Πιθανώς ένιωσε ότι δεν υπάρχει μεγάλο πάθος από την πλευρά μου και απογοητεύτηκε. Ίσως απλά δεν ταιριάζουμε. Σημασία έχει ότι μετά από τρεις μήνες μαζί της νιώθω ότι η σχέση μου αφαιρεί ενέργεια, αντί να μου δίνει. Πιθανώς το ίδιο νιώθει και εκείνη για να έχει αλλάξει συμπεριφορά και να παραπονιέται.

Δυστυχώς είμαι από τους ανθρώπους που δεν ξέρω να κολλάω σπασμένα κομμάτια. Δεν ξέρω τον τρόπο και δεν έχω την ψυχική δύναμη να τον ψάξω. Απογοητεύομαι, δεν κοιμάμαι, στενοχωριέμαι πολύ. Αν συνεχίσει η κατάσταση, φοβάμαι μήπως προκύψει άσχημος χωρισμός, κάτι που δε θα ήθελα με τίποτα. Από την άλλη, σκέφτομαι ότι αν παραταθεί η κατάσταση για καιρό, θα καταλήξουμε περισσότερο πληγωμένοι απ' ό,τι αν χωρίσουμε τώρα.

Μία φίλη ανέφερε κάποτε με απόλυτο ύφος: "Δεν υπάρχουν όμορφοι χωρισμοί." Κι όμως, έχω καταφέρει να χωρίσω πολιτισμένα και με σεβασμό, περισσότερες από μία φορές. Φυσικά ένιωσα πολύ άσχημα μέσα μου, ενίοτε πληγώθηκα, αλλά σίγουρα δεν έφθασα τη σχέση μέχρι εσχάτων, ακόμα κι αν ήμουν ερωτευμένος, αποφεύγοντας την εξέλιξη σε τσακωμό. Ο τσακωμός και τα άσχημα λόγια δημιουργούν άσχημες εικόνες που σε κρατάνε μακριά και αποτρέπουν την επανασύνδεση, αλλά δεν αξίζουν στον άνθρωπο που έχεις αγαπήσει και έχεις φροντίσει για κάποιο χρονικό διάστημα. Φθορά χωρισμού ναι, σύγκρουση όχι. Σεβασμός πάνω από όλα. Δεν τα βρήκαμε, είναι κάτι πολύ άσχημο που θα μας επηρεάζει καιρό, αλλά δεν υπάρχει λόγος να μαλώσουμε γι' αυτό και να αλληλοκατηγορηθούμε.

Εδώ ακριβώς βρίσκομαι τώρα. Νιώθω ότι έχω χάσει τον εαυτό μου τις τελευταίες εβδομάδες, δε νιώθω αισιοδοξία στο μέλλον της σχέσης και σκέφτομαι ότι θα πρέπει να βρω τη δύναμη να βουτήξω με αποφασιστικότητα στη μαυρίλα της μοναξιάς. Ψάχνω τη δύναμη πάλι, όπως συνέβη πριν από 8 μήνες και τον τρόπο, ώστε να μην πληγώσω την κοπέλα μου.

Δυστυχώς μου λείπει και αυτό που με είχε κάνει να νιώσω η "Μαρία" στην αρχή της σχέσης. Δε εννοώ ότι θέλω πίσω τη συγκεκριμένη κοπέλα, αλλά ότι θέλω να βιώσω μία όμορφη σχέση με αμοιβαίο έρωτα και να είναι η τελευταία μου. Αυτό το μπες-βγες σε σχέσεις με έχει εξαντλήσει.