Ανασκόπηση εβδομάδας

Για μία ακόμη φορά έφθασε το τέλος του σαββατοκύριακου. Είναι από τις φορές που δε με πειράζει ιδιαίτερα, σε αντίθεση με παλιότερα που με έπιανε μελαγχολία την Κυριακή το απόγευμα. Η ειδοποιός διαφορά είναι ο τρόπος που αξιοποιείς το χρόνο σου μέσα στο σαββατοκύριακο, σε σχέση με τη δυσκολία των καθημερινών. Όσο πιο όμορφο το σαββατοκύριακο και όσο πιο πιεστικές ή άχαρες οι καθημερινές, τόσο πιο δυσάρεστο το τελείωμα της Κυριακής.

Γενικά δε μου αρέσουν οι έντονες αλλαγές, γι' αυτό και θα έλεγα ότι προτιμώ περιόδους που μου αρέσει η δουλειά και δεν υπάρχει τεράστια αλλαγή διάθεσης σε σχέση με τον ελεύθερο χρόνο. Από την άλλη μεριά, εννοείται ότι δε θα πω όχι σε δραστηριότητες που με ενθουσιάζουν κι ας πάθω σοκ προσαρμογής μερικών ημερών, κατά την επιστροφή στη ρουτίνα. Άλλωστε, ο ενθουσιασμός δημιουργεί προσδοκίες επανάληψης που σε κρατάνε ζωντανό στις καθημερινές δυσκολίες. Αρκεί να μη συμβαίνει συχνά, διότι και το ζεστό-κρύο κουράζει. Ναι, ξέρω ότι φάσκω και αντιφάσκω στην ίδια παράγραφο. Η εξήγηση είναι ότι δε μου αρέσει παρατεταμένα η μία κατάσταση ή η άλλη.

Γράφω τα παραπάνω, διότι είμαι σε φάση που δε νιώθω πλέον το "ζεστό", παρά μόνο χλιαρό και κρύο. Αν η μετάβαση στη Δευτέρα είναι εύκολη, δεν είναι επειδή είναι τόσο ευχάριστη η δουλειά, αλλά επειδή είναι αδιάφορο το σαββατοκύριακο. Τίποτε το άσχημο, άλλωστε συνδύασε την παραγωγικότητα, με την επικοινωνία, την άθληση και τη χαλάρωση. Αλλά και τίποτε το συναρπαστικό.

Ίσως είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που νιώθω την ανάγκη να νιώσω έντονα κι ας είναι προσωρινό. Μέχρι πρότινος, έκανα συνειδητά σχετικά ασφαλείς και σταθερές επιλογές, χωρίς να κυνηγάω την περιπέτεια, αφού ένιωθα ότι βίωνα τα πάντα μέσα στην καθημερινότητα. Πλέον, όσα βιώνω δε μου αρκούν. Η ζωή μού φαίνεται βαρετή και ανάλατη, ενώ σε συνδυασμό με την προσωπική ατολμία αλλαγών, η κατάσταση διατηρείται εις το διηνεκές. Τα ίδια πράγματα που κάποτε μου άρεσαν πολύ, πλέον μου φαίνονται ανιαρά. Δε νιώθω ότι χάνω χρόνο, αλλά ότι δε βιώνω τη ζωή όσο όμορφα θα ήθελα.

Οι δραστηριότητες που μου αρέσουν βαίνουν μειούμενες. Ευτυχώς υπάρχει η μοτοσυκλέτα που με κάνει χαρούμενο σε κάθε άνοιγμα του γκαζιού, σε κάθε στροφή, σε κάθε κοίταγμα συνοδοιπόρων στα φανάρια: "Τα ανοίγουμε;", ακόμα κι αν δεν τρέχω. Ακόμα κι όταν με περιμένει υπομονετικά, σταθμευμένη, γεμίζει όμορφα τη σκέψη μου. Μία ακόμη ευχαρίστηση, η αναγνώριση που παίρνω από πελάτες, όταν τους εξυπηρετώ πρόθυμα και αποτελεσματικά. Τέλος η πρόσφατη (επιτέλους ρε φίλε, βρήκα διάθεση!) ενασχόληση με προγραμματισμό, με την επακόλουθη αίσθηση δημιουργικότητας και ανάπτυξης την προσωπικών δεξιοτήτων που τόσο μου είχε λείψει. Κάπου εδώ τελειώνουν όσες δραστηριότητες αφήνουν ευχάριστη γεύση, ενώ προστίθενται μερικές ακόμα σύντομες στιγμές χαράς, όπως το νυχτερινό τρέξιμο.

Πέρασε λοιπόν μία σχετικά εύκολη εβδομάδα, έκλεισε με ένα στρωτό σαββατοκύριακο και έρχεται μία ακόμα εβδομάδα χωρίς ιδιαίτερο άγχος, αλλά και χωρίς διάθεση για ζωή. "Μη ζεις την ίδια μέρα 365 φορές το χρόνο.", έγραψε κάποιος και περιμένω να μου έρθει ουρανοκατέβατος ο τρόπος για να μην το βιώνω.

Ίσως θα έπρεπε να είχα ανέβει στην Πεντέλη με το ποδήλατο σήμερα. Να είχα αφήσει τον κόσμο που δε με γεμίζει και να πάρω λίγη δύναμη από το βουνό.

Πώς άλλαξα έτσι;

Το ιστολόγιο δημιουργήθηκε πριν από περίπου 5 χρόνια με στόχο να βρουν μερικές σκέψεις μου μία έξοδο έκφρασης. Έδωσα τίτλο "Ποδηλασία στην Πεντέλη" και περιγραφή "Σκέψεις και εμπειρίες από ποδηλατικές αναβάσεις στην Πεντέλη".

Τότε ήταν κάπως καλύτερη περίοδος, σε σχέση με τώρα. Λιγότερα χρήματα, περισσότερος ελεύθερος χρόνος, επαφή με κόσμο που μου είχε λείψει τον καιρό που έλειπα στο εξωτερικό, αλλά το βασικότερο ήταν σταθερή ανοδική πορεία στην κοινωνικοποίηση, στη δουλειά, στη φυσική κατάσταση.

Όμως ένας φίλος ήρθε πρόσφατα να μου θυμίσει:

- Ρε τα ξεχνάς! Και τότε παραπονιόσουν για διάφορα.

Χμμμ... Η μνήμη δρα επιλεκτικά και ωραιοποιεί καταστάσεις. Σίγουρα θυμάμαι απογοητεύσεις, αλλά επίσης θυμάμαι πολύ καλά ότι είχα συχνά όμορφες στιγμές και χαρακτήριζα την περίοδο ως μία από τις καλύτερες στη ζωή μου. Ίσως επειδή αν έχεις ξεχάσει τα όμορφα και έχεις περάσει δύσκολα, σου φαίνονται όλα ωραία.

Θυμάμαι επίσης ότι με ενοχλούσε το γεγονός ότι στις ομάδες που πήγαινα για ποδηλασία, πολλοί πήγαιναν για το φλερτ και όχι για το άθλημα. Απορούσα με την επιλογή τους και το συμβιβασμό. Αντιθέτως, εγώ απολάμβανα τις βόλτες και τις παρέες, θέλοντας σταδιακά να βελτιώσω την αντοχή και τις επιδόσεις μου. Ήταν ένας ωραίος προσωπικός στόχος, έστω και μικρής ουσίας, που μπορούσε να επιτευχθεί με συστηματική προσωπική προσπάθεια. Όσο χρόνο έβαζα, τόσο βελτιωνόμουν, οπότε οι προσδοκίες ευοδώνονταν με βάση τις αρχικές προβλέψεις ή με ακόμα καλύτερο ρυθμό.

Παράλληλα ερωτεύτηκα μερικές φορές και απογοητεύτηκα άλλες τόσες. Η εργασία έφθασε σε πολύ καλά για την εποχή επίπεδα και κατόπιν σταθεροποιήθηκε. Σε συνδυασμό με κάποιες σχέσεις, άγγιξα προσωρινά το ζενίθ μου. Εκεί ξεκίνησαν τα δύσκολα.

Είναι δύσκολο να επιτευχθεί συνεχής βελτίωση. Επομένως, από κάποιο σημείο και μετά, οι πιθανότητες καθοδικής πορείας, προς διάφορες κατευθύνσεις, αυξάνονται σε σχέση με εκείνες της ανοδικής. Οπότε τι; Αρχικά προσπαθείς να εκτιμήσεις όσα καλά έχεις. Χμμμ... Δεν αρκεί! Δε δίνει ικανοποίηση. Πιο σημαντικό είναι να μάθεις να διαχειρίζεσαι την αποτυχία. Αλλά δεν το 'χω ούτε αυτό! Απογοητεύομαι εύκολα.

Καταλήγεις να συγκρίνεσαι με άλλους και να απογοητεύεσαι σε πολλούς τομείς. Επαγγελματικό, κοινωνικό, ερωτικό. Σε πολλές κατευθύνσεις βλέπεις ότι είσαι πίσω ή σταθερός, χωρίς ελπίδα προόδου. Αυτοπεποίθηση; Νομίζω ότι είναι πρόδηλο από τις προηγούμενες προτάσεις, ότι με κοντράρει στα ίσα μία αμοιβάδα και μάλλον με κερδίζει λόγω της διχοτόμησης.

Ξεκίνησα να γράφω το κείμενο πριν από δύο εβδομάδες, αλλά το συνεχίζω σήμερα, διότι ήθελα να συνεχιστεί με αυτούσια την κακή διάθεση και απογοήτευση που νιώθω συχνά. Τα ευχάριστα διαλείμματα δυστυχώς κρατάνε λίγο και δεν είναι αρκετά για να μου δώσουν τη διάθεση για ζωή που θα ήθελα να έχω.

Νομίζω ότι το βασικό στοιχείο που μου λείπει είναι η αίσθηση δημιουργικότητας στην εργασία μου. Παραγωγικότητα με το τσουβάλι, μηδενική αναγνώριση και μπόλικη ρουτίνα. Από τη δική μου οπτική γωνία, το εργασιακό περιβάλλον κλίνει προς το εχθρικό. Μου λείπει να συνεργάζομαι με άτομα που θαυμάζω, που μοιράζονται αφειδώς τις γνώσεις τους, που βάζουν την ομάδα πάνω από το άτομο. Το εντυπωσιακό είναι ότι η δική μου ανασφάλεια εντείνει αυτή την κατάσταση. Δημιουργώ τους εχθρούς μου, αδυνατώντας να ανεχθώ τα μειονεκτήματά τους. Απογοητεύομαι επειδή ελπίζω σε αναγνώριση που έρχεται σπάνια και αποτυγχάνω να εντοπίσω ο ίδιος αξία μέσα μου, ώστε να αποτελέσω την πηγή της αυτοπεποίθησής μου. Υπάρχει μεγάλη απόσταση μεταξύ της αναγνώρισης των μειονεκτημάτων μου και της εξάλειψής τους.

Ο κόσμος ψάχνει για δυνατούς ανθρώπους, χαρούμενους, με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία, οπότε μοιραία γίνομαι όλο και πιο αποκρουστικός και βυθίζομαι στην απομόνωση. Υπάρχουν μερικές ευχάριστες μέρες, όταν ανακαλύπτω κάτι καινούριο στη δουλειά ή όταν γνωρίζω καμιά κοπέλα που με ελκύει, αλλά τελειώνουν γρήγορα και αφήνουν αίσθηση απογοήτευσης. Περισσότερο λυπάμαι τον εαυτό μου που κατάντησε σαν εκείνους που κατηγορούσα, επειδή όριζαν τις επιλογές τους οι γυναίκες. Μάλιστα αυτό είναι πρόδηλο και δημιουργεί ακόμα περισσότερη αδιαφορία στην όποια κοπέλα διαπιστώνει ότι τη χρειάζομαι για να νιώσω καλύτερα. Πολλές γυναίκες θέλουν να βλέπουν τον άντρα συναισθηματικά ανεξάρτητο, ενίοτε και αδιάφορο, ώστε να ερωτευτούν όπως ονειρεύονται.

Το χειρότερο, όπως έχω ξαναγράψει, είναι ότι έχω χάσει τη διάθεση να αλλάξω τη διάθεσή μου. Νιώθω ότι δεν έχω τη δύναμη να ξεφύγω από τη δίνη που με παρασύρει σε ατραπούς δυστυχίας και μένω μόνο με την ουτοπική ελπίδα να αλλάξει κάτι από μόνο του.

Είχε γράψει εύστοχα ένας blogger για την κατάσταση στη χώρα μας, το οποίο αναπαράγω σε ελεύθερη απόδοση: Τι έγινε με την προσπάθεια; Με τον αγώνα για βελτίωση; Με τις θυσίες; Είναι αναμενόμενο η γενιά που μεγάλωσε με αναγνώσματα όπως "Ο Αλχημιστής" (δεν το έχω διαβάσει), να περιμένει να συνωμοτήσει το σύμπαν για να δοθούν λύσεις στα προβλήματά του. Άμα θέλεις κάτι πάρα πολύ, όλο το σύμπαν συνωμοτεί υπέρ του να συμβεί, λέει ο Αλχημιστής. Αλλά το σύμπαν δε συνωμότησε.


Γράφε ποδηλάτη για να τα βγάλεις από μέσα σου, αλλά μην ελπίζεις στο σύμπαν.

Ποια ομορφιά και ποια ανηφόρα...