Χωρίς όνειρα, δίχως ελπίδα

Μία ακόμα εβδομάδα τελείωσε. Ήταν σχετικά χαλαρή, εξαιτίας του νέου αντικειμένου εργασίας, αφού άλλωστε σε θέση επόπτη ορίζεις τους δικούς σου ρυθμούς και δεν νιώθεις πίεση. Το εντυπωσιακό είναι ότι η επίτευξη του στόχου ήρθε πιο γρήγορα από το εκτιμώμενο, καθότι με μικρή πίεση αποδίδω πολύ καλύτερα και το ευχαριστιέμαι. Νομίζω ότι παροτρύνω και τους υφιστάμενους με την αφοσίωση που δείχνω στο αντικείμενο.

Από τις καλές στιγμές της εβδομάδας, η δρομική προπόνηση με έναν παλιόφιλο δρομέα. Πέρσι είχα μαζί του ένα από τα καλύτερα απογεύματα με τρέξιμο, το επανέλαβα και πέτυχε η συνταγή.

Παρόλα αυτά, κάθε εβδομάδα περιμένω πώς και πώς το σαββατοκύριακο. Για να ξεκουραστώ, να χαλαρώσω, να κάνω δραστηριότητες που δεν προλαβαίνω τις καθημερινές. Έρχεται η Παρασκευή και νιώθω ανακούφιση. Ανακούφιση όμως που σύντομα μετατρέπεται σε απογοήτευση ή θλίψη. Όπως έχω ξαναγράψει, είμαστε προετοιμασμένοι για πολλούς συμβιβασμούς στην εργασία μας, αλλά όχι στον ελεύθερό μας χρόνο. Για τον τελευταίο τρέφουμε πολλές προσδοκίες που δύσκολα ευοδώνονται, με συνέπεια να δρα αντίστροφα πολλές φορές.

Νομίζω ότι βαρέθηκα για μία ακόμη φορά την ποδηλασία με παρέες. Η επαφή με κόσμο αισθάνομαι ότι συχνά μου αφαιρεί δύναμη, αντί μου δίνει. Συγκρίνομαι και νιώθω λίγος, ζηλεύω την ευτυχία των άλλων ή αποστρέφομαι την πονηριά που εκφράζουν. Με κουράζει ο ανταγωνισμός, παρόλο που κάποιες φορές ανταγωνίζομαι τους άλλους. Δεν μπορώ να μην παρατηρώ το περιβάλλον μου και να κάνω διαρκώς συγκρίσεις, αν και αντιλαμβάνομαι ότι κάτι τέτοιο με πτοεί συστηματικά.

Οι εναλλαγές στη διάθεση είναι συχνές και έντονες. Ευτυχώς δεν έχω νεύρα, αλλά έχω λίγες και μικρής διάρκειας στιγμές που νιώθω ικανοποίηση και ευχαρίστηση και πολλές παρατεταμένες με απογοήτευση, θλίψη. Εκεί που γυρνάω σπίτι μετά από μία ημέρα παραγωγικής εργασίας και συναναστροφής με (επιτέλους!) χαρούμενα άτομα, την επόμενη μέρα νιώθω χάλια. Παίζει μεγάλο ρόλο η απουσία κοπέλας από τη ζωή μου, τόσο για τη συντροφικότητα όσο και για την ερωτική κάλυψη, αλλά σκέφτομαι ότι δεν μπορεί κάτι τέτοιο να ορίζει τη ζωή μου και την αίσθηση ευτυχίας.

------------
( Συνέχεια μερικές μέρες μετά.)
------------

Πριν από μερικά χρόνια περνούσα αρκετά καλά μόνος μου. Μου έλειπε μία καλή σχέση, αλλά μπορούσα να προσεγγίσω την ευτυχία με προσωπικές επιλογές και δραστηριότητες. Θυμάμαι μία φίλη που είχε πει ότι απέφευγε τις συνεστιάσεις με οικογενειακούς φίλους, διότι έβλεπε συνομήλικες γυναίκες παντρεμένες με παιδιά και δεν άντεχε στη σύγκριση. Νόμιζε μάλιστα ότι την κοιτούσαν και την λυπόντουσαν.
"Σιγά μην κάθονται να σκεφτούν έτσι. Και στην τελική τι έγινε που είσαι έξι μήνες μόνη σου; Δεν πρέπει να φρικάρεις. Εγώ είμαι χρόνια μόνος, θα ήθελα να αλλάξει αυτή η κατάσταση, αλλά δεν παύω να περνάω καλά.", της είχα πει και το πίστευα. Απορούσα πώς άφηνε το μυαλό της να της χαλάσει τις όμορφες στιγμές και να περιορίσει την κοινωνικοποίησή της.

...ακριβώς όπως κάνει ο γράφων τώρα. Νομίζω ότι βιώνω διάφορα αισθήματα με διαφορά φάσης σε σχέση με συνομήλικους, λες και ωριμάζω καθυστερημένα. Πίεσα τον εαυτό μου να βγει με φίλους, ενώ ήξερα ότι δε θα περάσω καλά. Προσπάθησα λίγο, αλλά δεν τα κατάφερα και πάλι. Χαρούμενοι άνθρωποι - τουλάχιστον έτσι έδειχναν -, ταιριαστά ζευγάρια, παλαιά και νέα και φυσικά αρκετοί μόνοι τους. Αλλά η δική μου σκέψη στα ζευγάρια και στη σύγκριση, στην ανασκόπηση της ζωής μου, σχετικά με σωστές ή λάθος επιλογές για παλαιές σχέσεις. Έμεινα λίγο μαζί τους, διότι όσο περνούσε η ώρα χειροτέρευα. Δεν μπορούσα να προσποιηθώ τον χαρούμενο. Σχεδόν πάντα τα συναισθήματά μου είναι προφανή στους τριγύρω μου, με εξαίρεση τις επαφές με πελάτες. Εκεί μου αρέσει αφενός το αντικείμενο, αφετέρου ξεχνάω τα προσωπικά και είμαι ουδέτερος ή ευδιάθετος. Είναι και ο επαγγελματισμός που δεν μου επιτρέπει να εκφραστώ τελείως αυθόρμητα.

Μία ακόμα όμορφη (δυστυχώς) φίλη ποδηλάτισσα έρχεται να επιβεβαιώσει την αντιγοητευτική ιδιοσυγκρασία μου.
- Βρίσκω γοητευτικό να πρέπει να διεκδικήσω τον άντρα. Να ξέρω ότι δε με έχει ανάγκη για να περάσει καλά, ότι δεν κρέμεται από εμένα η ευτυχία του.
Για να της απαντήσω:
- Μπορώ να κάνω πράγματα μόνος μου, αλλά όλα είναι πολύ διαφορετικά όταν υπάρχει στο φόντο μία καλή σχέση. Είναι σαν να κοιτάζεις το ηλιοβασίλεμα πίσω από τη θάλασσα και τον ήλιο να δύει πίσω από μία βομβαρδισμένη πόλη. Ηλιοβασίλεμα και στις δύο περιπτώσεις, αλλά κάποιες άσχημες σκέψεις στη μία περίπτωση δε σου επιτρέπουν να το απολαύσεις.
- Αυτό όμως είναι καταπιεστικό για την άλλη, όπως επίσης και η ζήλια. Πρέπει να το παλέψεις.
- Καταπιεστικό είναι όταν ο σύντροφός σου δε σε αφήνει να κάνεις πράγματα, επειδή ζηλεύει.
- Είναι επίσης ασφυκτικό, αν ξέρεις ότι ο άλλος σε αφήνει μεν, αλλά στενοχωριέται, επειδή είναι ανασφαλής. Ξέρεις ότι τον πληγώνεις, παρόλο που είναι δικό του πρόβλημα η ανασφάλεια και αυτοπεριορίζεσαι, με αποτέλεσμα να μετράς αντίστροφα για χωρισμό.
- Αναγνωρίζω τα μειονεκτήματά μου, θέλω να τα αλλάξω, αλλά κάποια διαπιστώνω ότι μένουν σταθερά για χρόνια. Θέλω λοιπόν, όσο υπάρχουν, να τα ξέρει η άλλη για να φύγει νωρίς. Επιπλέον, αναγνωρίζω ότι πρέπει ο καθένας στη σχέση να διατηρεί τις δραστηριότητες που τον γεμίζουν και όχι να ζει το ζευγάρι συνέχεια μαζί. Άλλωστε και ο δικός μου ελεύθερος χρόνος δεν είναι πολύς. Απλά θέλω να με κάνει η κοπέλα να νιώθω ασφάλεια μέσα στη σχέση και να μου δείχνει ότι με σκέφτεται. Να μη με κάνει να ζηλεύω. Έχω ζήσει έτσι σε σχέση και ξέρω ότι η ασφάλεια δε μου προκαλεί κορεσμό.

Έτσι απάντησα και συνειδητοποίησα ότι δεν είχε νόημα να προχωρήσει η κουβέντα. Η κοπέλα ήξερε τι ήθελε, ενώ εγώ δυστυχώς δεν ήμουν αυτό. Μου πέρασε από το μυαλό να ανοίξω λίγο τον ποδηλατικό ρυθμό μου και να την αφήσω, αλλά η γοητεία της με μαγνήτιζε.

Άλλη μία γλυκιά γνωριμία που άφησε πικρή γεύση. Μέρες χωρίς διάθεση να αλλάξω τη ...διάθεσή μου.

Σιγά μην έχει ομορφιά η ανηφόρα...

Μίσθωση ουτοπικών ονείρων

Πέρασε ένας μήνας από την τελευταία ανάρτηση. Δεν είναι ότι δεν είχα χρόνο, κάθε άλλο, ούτε ότι δεν υπήρχαν σκέψεις για να γραφούν, αλλά αμφιταλαντεύομαι για το κατά πόσο και κατά πότε μου κάνει καλό να αναμοχλεύω σκέψεις και συναισθήματα, εκφράζοντάς τα σε φίλους ή γράφοντάς τα με διαδικτυακή μελάνη. Χωρίς να έχω καταλήξει ακόμα κάπου, θεωρώ ότι, σε περιόδους μεγάλης πίεσης, μου κάνει καλό η έκφραση, ενώ σε κάπως καλύτερες περιόδους, καλό είναι να κατεβάζω διακόπτες στον ελεύθερό μου χρόνο και να μην εστιάζω τις σκέψεις μου στα όσα με προβληματίζουν μέσα στη μέρα.

Μέτρια λοιπόν η τελευταία περίοδος. Μία ακόμα εναλλαγή στο αντικείμενο εργασίας, με δική μου προθυμοποίηση και παρότρυνση προς τον εργοδότη, επέφερε σημαντική ανανέωση. Μένουν ακόμα μερικές ημέρες στο διάλειμμα με το νέο αντικείμενο, αλλά μπορώ να πω ότι χαλάρωσα πολύ τις τελευταίες εβδομάδες και πήρα δυνάμεις. Εκεί που βλέπω συναδέλφους να καταρρέουν, έχω περισσότερο κουράγιο και διάθεση για δουλειά. Εν τω μεταξύ έχει μειωθεί η δεύτερη εργασία και έχω χρόνο για να κοιμάμαι, ενώ έχω περιορίσει κάπως τις βραδυνές αθλητικές δραστηριότητες. Νομίζω ότι έχουν μειωθεί αισθητά οι αντοχές μου στο λίγο ύπνο, οπότε μου κάνει περισσότερο καλό να κοιμάμαι από νωρίς, παρά να τρέχω ή να κάνω ποδήλατο τα βράδια.

Επιπλέον μου έχει φύγει (για μία ακόμη φορά) ο ενθουσιασμός του αθλητισμού και ο χειμερινός καιρός δρα ανασταλτικά πολλές φορές στις συνήθεις εξορμήσεις, που παλαιότερα έκανα απτόητος. Δεν είναι ότι τα παράτησα, αλλά αντιμετωπίζω την κατάσταση πιο συγκρατημένα, πιο λογικά, χωρίς τον παρορμητισμό και τον ενθουσιασμό που είχα τα προηγούμενα χρόνια. Περισσότερος ύπνος για εμένα σημαίνει περισσότερη ενέργεια την επόμενη ημέρα, ηρεμία, αντοχές στην πίεση και λιγότερη απαισιοδοξία. Σε συνδυασμό με την έστω και περιστασιακή άθληση, προσφέρει σχετικά καλή ψυχική ισορροπία.

Η εργασία λοιπόν πάει καλά, αλλά αυτό δεν αρκεί. Όταν σε τρώει μέσα σου η εξέλιξη και η ανάγκη αναγνώρισης από τρίτους, οι οποίες δεν έρχονται, νιώθεις ματαιότητα, αδράνεια, αδικία. Προσπαθείς με τη δεύτερη δουλειά να πάρεις την ικανοποίηση που δε σου δίνει η κύρια, αλλά δεν παύεις να θέλεις το κάτι παραπάνω. Τόσο σε αναγνώριση, όσο και σε υλικό αντίκρυσμα.

Ας αρχίσουμε λοιπόν με τη φάση και την αντίφαση. :)

Πριν από πολλά χρόνια, πριν ακόμα πάω στο πανεπιστήμιο, είχα πώρωση με τα αυτοκίνητα. Διάβαζα όσα περιοδικά και άρθρα έπεφταν στα χέρια μου, γνώριζα όλα τα μοντέλα με πολλές λεπτομέρειες για καθένα, ήξερα τις εξελίξεις πριν ακόμα έρθουν από δημοσιεύσεις βιομηχανικής κατασκοπίας και οι περισσότερες συζητήσεις που απολάμβανα ήταν γύρω από αυτοκίνητα. Ματαιότητα εν μέρει. Ενώ ανέκαθεν έβλεπα μάταιες τις συζητήσεις περί αθλητικών (ναι στον αθλητισμό, όχι στα αθλητικά), έβρισκα ουσία και ενδιαφέρον στις συζητήσεις περί αυτοκινήτων. Θα μπορούσα να γράψω πολλές ιστορίες επί του θέματος, αλλά δεν έχει ιδιαίτερο νόημα. Όταν λοιπόν η σκέψη και τα όνειρα κάποιου περιστρέφονται συστηματικά γύρω από αμάξια, φυσικά ονειρεύεται να αποκτήσει μερικά από αυτά.

Σε εκείνη την ηλικία όμως, καθώς και στα πρώτα φοιτητικά χρόνια, δεν είχα τα χρήματα ούτε για πατίνι, που λέει ο λόγος, ούτε βρισκόμουν σε οικογένεια που θα μου αγόραζε ακριβό αμάξι, επειδή ήταν η πώρωσή μου. Επιπρόσθετα δεν έβλεπα φως στο τούνελ της αποταμίευσης, ικανό για να πάρω αυτοκίνητο που θα με ενθουσίαζε, παρόλο που ήμουν συγκρατημένος στα έξοδα. Συνεπώς, για να συντηρήσω τα υλικά όνειρά μου, που ήταν σχεδόν τα μόνα εκείνη την εποχή, στράφηκα στην τύχη. Χωρίς να ξοδεύω πολλά χρήματα, κάθε εβδομάδα έπαιζα ΠΡΟ-ΠΟ και κατόπιν ΛΟΤΤΟ, μόνο και μόνο για να έχω το "δικαίωμα" να ονειρεύομαι ότι θα βρεθώ με χρήματα ικανά να ικανοποιήσουν τα όνειρα. Δε μιλάμε για τζόγο, ειδικά όταν ξοδεύεις περί τα 4 ευρώ το μήνα, αλλά για συστηματική συντήρηση μίας ουτοπίας. Πληρώνεις ένα μικρό μίσθωμα και "νοικιάζεις" το δικαίωμα να ονειρεύεσαι ακριβά υλικά αγαθά.

Θυμάμαι τότε ότι μπορούσα να περάσω ώρες περπατώντας ή περιμένοντας σε μία ουρά (γλυκιά ανάμνηση: η αναμονή για την ακτινογραφία θώρακος που ζητούσε για την εγγραφή το πανεπιστήμιο), με το να ονειρεύομαι ότι οδηγούσα ακριβά αυτοκίνητα. Ένιωθα ότι θα με έκαναν ευτυχισμένο. Παράλληλα έκανα μερικές φορές το λάθος να οδηγώ γρήγορα το αυτοκίνητό μου για να εκτονώσω τις ορμές της ηλικίας και να ξεσπάσω ερωτικές απογοητεύσεις.

Έχει το μερίδιο ευθύνης του και ο ειδικός τύπος που πωρώνει τους αναγνώστες, εξυπηρετώντας τις επιταγές της αυτοκινητοβιομηχανίας, λες και οι ευτυχισμένοι άνθρωποι είναι εκείνοι που τρέχουν με γρήγορα αυτοκίνητα. Αντί η παιδεία να στραφεί στην προσοχή των οδηγών, η κοινωνία αφήνει τον ειδικό τύπο να μετράει ποιο αμάξι είναι ταχύτερο, μιλώντας τάχα για ενεργητική ασφάλεια, τη στιγμή που όλοι ξέρουμε πως η δυνατότητα ταχύτητας-επιτάχυνσης αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, που οι στατιστικές αποδεικνύουν ότι ικανοί οδηγοί δεν αξιοποιούν με σύνεση.

Δεν το παίζω ώριμος, θα διαβάσετε στη συνέχεια την αντίφαση. Είμαστε ακόμα στη ...φάση.

Ας πάμε πίσω στο ΛΟΤΤΟ. Θεωρώ ότι μου έκανε κακό, διότι συντηρούσε μία ουτοπία, με έκανε να κάθομαι άπραγος και να ονειρεύομαι πολλά και ανούσια, αντί να με προσγειώσει στην πραγματικότητα και να με κάνει να προσπαθήσω για λίγα και ουσιαστικά. Έτσι κάποια στιγμή το σταμάτησα, αν και μετά από χρόνια το ξανάρχισα. Τις πρώτες φορές επειδή συνειδητοποιούσα τη ματαιότητα και απογοητευόμουν, αφού οι πιθανότητες επιτυχίας είναι απειροελάχιστες. Την τελευταία φορά επειδή αντιλήφθηκα ότι μου κάνει κακό, αφού δε μου επιτρέπει να εστιάσω στην προσπάθεια (σπουδές, εργασία) που θα μου αποφέρει με σαφώς μεγαλύτερη πιθανότητα κάποιες πραγματικές επιτυχίες, έστω και μικρές.

Πλέον μου φαίνεται ανώριμο όταν βλέπω φίλους να παίζουν Τζόκερ, όταν γίνεται ντόρος με τα απανωτά τζακ ποτ και δε συμμετέχω. Έχεις ξοδέψει σίγουρα κάποια χρήματα, έχεις κάνει υλικά όνειρα και κινείσαι με αυξημένη πιθανότητα προς απογοήτευση ή στρεβλά όνειρα και αποπροσανατολισμό από την προσπάθεια της ζωής. "Μα για ένα τζόκερ, τα γράφεις όλα αυτά;", θα πει κάποιος άλλος. "Ναι", θα απαντήσω. Καλύτερα μικροί εφικτοί στόχοι που απαιτούν προσπάθεια και έχουν βαθύτερη αξία, παρά άφθαστα όνειρα που απαιτούν απλά αναμονή και αδράνεια.

Πάμε λοιπόν να συνδέσουμε τις παραπάνω σκέψεις, ώστε να φθάσουμε στην αντίφαση και να δείξω για μία ακόμα φορά την απόσταση μεταξύ ορθής σκέψης και αντίστοιχης πράξης.

Διαπιστώνοντας λοιπόν ότι δεν έρχεται η εξέλιξη που περιμένεις στη δουλειά, έχοντας τη δεύτερη δουλειά σε χαμηλά επίπεδα, συμβαίνουν τα εξής: Για αρχή, έχεις χρόνο να σκέφτεσαι διάφορα, κάτι το οποίο είναι πολυτέλεια σε περιόδους εργασιακού πανικού. Δεύτερον διαπιστώνεις ότι η προσπάθειά σου δεν καρποφορεί όσο ελπίζεις και δεν εισπράττεις την ικανοποίηση που προσδοκούσες, ενώ αδυνατείς να βιώσεις ικανοποίηση από την προσωπική αναγνώριση της αξίας σου (εδώ σηκώνει ιδιαίτερη ανάρτηση). Οπότε ψάχνεις την ικανοποίηση αλλού και σε μία κοινωνία που η εμπορική δεινότητα τρίτων σε επηρεάζει συστηματικά, αποκτάς υλικά όνειρα. Καλύτερη μοτοσυκλέτα, αμάξι και άλλα. Νομίζεις ότι θα σε κάνουν ευτυχισμένο, αλλά δεν τα φτάνεις όλα μαζί.

Αρχίζω λοιπόν να σκέφτομαι να αρχίσω πάλι την περιστασιακή συμμετοχή σε τυχερά παιχνίδια για να έχω πρόσβαση πάλι σε όνειρα, που τόσο χρειάζομαι. Προσπαθώ να βρω δυνάμεις για να συνεχίσω την προσπάθεια ατομικής βελτίωσης και να βάλω μικρούς προσιτούς στόχους, αλλά δεν τα καταφέρνω. Οπότε ρέπω προς την εύκολη λύση της μίσθωσης ουτοπικών ονείρων, που θα με κάνει να χάσω χρόνο και κατά πάσα πιθανότητα θα με απογοητεύσει μακροπρόθεσμα. Όλοι έχουμε τα ψυχικά μας ας όρια και νομίζω ότι τα έχω αγγίξει πλέον.

Να βλέπεις το τσουνάμι να έρχεται κατά πάνω σου και να τρέχεις προς αυτό, αντί να απομακρύνεσαι...