Loop

Loop λέγεται στον προγραμματισμό ένα κομμάτι κώδικα που δίνει στον υπολογιστή οδηγίες για το πώς να επαναλάβει μία διαδικασία πολλαπλές φορές.

Σε φάσεις συναισθηματικής φόρτισης νιώθω πιο έντονα την επιθυμία να γράψω τις σκέψεις μου και τα αισθήματά μου. Αφενός βοηθάει στην αποφόρτιση, αφετέρου λειτουργεί σαν ένα ημερολόγιο που αρέσκομαι να διαβάζω αργότερα, για να θυμάμαι πόσο όμορφα πέρασα ή να συγκρίνω τις τωρινές σκέψεις με τις πρότερες.

Ξεκίνησα λοιπόν να σχηματίζω στο μυαλό μου προτάσεις, αλλά πριν ακόμα τις γράψω ένιωθα ένα deja vu. Είχα την εντύπωση ότι είχα ξαναγράψει αντίστοιχες σκέψεις. Λογικό, αφού είχα βιώσει παρόμοια αισθήματα. Διαβάζοντας τις δημοσιεύσεις που είχα κάνει μετά από χωρισμό, διαπίστωσα ότι πολλά από αυτά που ήθελα να γράψω τώρα είναι τα ίδια. Βιώνω ένα loop συναισθημάτων, το οποίο επαναλαμβάνεται με εντυπωσιακή ομοιότητα. "Να απομονωθώ;", "Να αλλάξω;", "Στον ελεύθερό μου χρόνο διακρίνω μόνο αποχρώσεις του γκρι" και πολλά άλλα.

Το καλό της υπόθεσης είναι ότι τα συναισθήματα τείνουν να γίνουν πιο ήπια. Σκληραίνω, αποκτώ αυτοπεποίθηση, ξέρω να τα διαχειρίζομαι καλύτερα, μεθοδεύω υπομονή και επιμονή; Πιθανώς όλα αυτά μαζί. Το βέβαιο είναι ότι με βοηθάει πολύ η εργασία μου να νιώσω καλύτερα, μιας και βαίνει βελτιούμενη τους τελευταίους μήνες. Η εταιρεία δείχνει περισσότερη εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου, έχω πλέον αυτοδιαχείριση χρόνου, ελέγχω την έπαρσή μου, παίρνω ικανοποίηση από την επαφή με τον κόσμο. Σε συνδυασμό με την εναλλαγή εικόνων και τη μειωμένη κίνηση που υπάρχει στους δρόμους τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, είναι μέρες που νιώθω ότι κάνω βόλτες, παρά εργάζομαι, οπότε το απολαμβάνω όσο κρατήσει. Σημασία έχει ότι, με όλα τα παραπάνω, τα αρνητικά συναισθήματα με επηρεάζουν λιγότερο.

Κι όμως, για μία ακόμα φορά νιώθω την ανάγκη να απομονωθώ. Να πηγαίνω για τρέξιμο και για ποδήλατο μόνος, ώστε να ξαναβρώ τον εαυτό που χάνω όταν οι ρυθμοί της δουλειάς εκτοξεύονται και ο ελεύθερος χρόνος εκμηδενίζεται σε συνδυασμό με την προσπάθεια να περάσω χρόνο με την εκάστοτε κοπέλα μου. Όμως και πάλι πάω κόντρα στην αυθόρμητη ανάγκη απομόνωσης και υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτή πρέπει να γίνεται περιστασιακά και όχι στάση ζωής. Δεν μπορεί κανείς να παραβλέψει την ανάγκη κοινωνικοποίησης που του επιβάλει η ανθρώπινη φύση του. Μπορούμε να ελισσόμαστε μεταξύ των αναγκών μας, αλλά όχι να προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχουν. Η συναισθηματική φόρτιση μας ωθεί στις ακρότητες, αλλά οφείλουμε να της πούμε να κάνει λίγη υπομονή. Λίγη, όσο το αντέχει, όχι πολλή. Διότι η επιστράτευση της λογικής έχει κι εκείνη τα δικά της όρια, όπως αυτά τίθενται από τα συναισθήματα. Άλλωστε, όπως είχε πει ένας συμφοιτητής μου, η λογική δεν είναι παρά ένας τρόπος του μυαλού μας να δώσει αξία σε αντικρουόμενα αισθήματα και να μας κάνει να νιώσουμε καλύτερα.

Πολύ θεωρητικά αυτά όμως. Σημασία έχει να κοντράρεις λίγο τα αισθήματά σου. Τόσο όσο αφενός να εκτονώνονται, αφετέρου να μην τα αφήνεις ανεξέλεγκτα να επηρεάζουν τη ζωή σου. Ζήσε παρέα μαζί τους, αλλά κάνε μικρές κινήσεις, ώστε να φέρεις τον εαυτό σου πιο γρήγορα σε καλύτερες εξωτερικές συνθήκες, που θα οδηγήσουν σε νέες εμπειρίες και άρα νέα, πιο όμορφα συναισθήματα. Μάθε από αυτά και χρησιμοποίησέ τα στο μέλλον προς όφελός σου. Αλλά να θυμάσαι: Ποτέ δε θα γίνεις κύριος των συναισθημάτων σου, αλλιώς θα τα λέγαμε λογικές σκέψεις. Απλά θα μάθεις να πορεύεσαι σχετικά καλά και με αυτά.

Θέλω λοιπόν απεγνωσμένα να απομονωθώ. Ένα ποδήλατο, ένας ποδηλάτης, ένα βουνό. Τέλος._ Κι όμως δε θα με αφήσω, αλλά και πάλι θα πιεστώ να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο. Θα ζήσω για μία ακόμη φορά σε μία γκρι πραγματικότητα, επειδή πλέον ξέρω ότι έτσι θα χρωματιστεί πιο γρήγορα. Διαφορετικά, το βουνό θα έχει αποχρώσεις του γκρι για πολύ καιρό, ενώ αντιθέτως προτιμώ να το ζήσω και να το απολαύσω καταπράσινο την άνοιξη. Θέλω να ασθμαίνω στα όριά μου, να νιώσω τη δύναμή μου, να ζήσω όπως το έχω ορίσει τα τελευταία χρόνια κι ας είναι αντισυμβατικό. Κι αν γνωρίσω καλύτερο τρόπο διασκέδασης, θα προσπαθήσω να είμαι ανοικτός και να χαιρετίσω το βουνό. Σχεδόν απίθανο, αλλά θα είμαι ανοικτός.

Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν τις παλαιότερες αναρτήσεις μου "Αποχή από την ποδηλασία και επανασύνδεση", "Ένας παράξενος ποδηλάτης", νιώθω τα ίδια αυτές τις μέρες, απλά σε πιο ήπια μορφή, επειδή έχω περισσότερη αισιοδοξία. Πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου και ξέρω ότι θα μπορέσω να ξεπεράσω το συναισθηματικό σκόπελο, καθώς και πιο δύσκολες και πιο σοβαρές καταστάσεις. Η εμπειρία και η αυτοκριτική επιτέλους έφεραν αποτέλεσμα στην αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμησή μου. Τα ίδια αρνητικά συναισθήματα, οι ίδιοι τρόποι αντιμετώπισης, η ίδια στάση ζωής, που ξέρω όμως ότι πετυχαίνει.

Loop λέγεται στον προγραμματισμό ένα κομμάτι κώδικα που δίνει στον υπολογιστή οδηγίες για το πώς να επαναλάβει μία διαδικασία πολλαπλές φορές.

Αλλοτρίωση και απληστία

Έφθασε ο καιρός για την πρώτη μου μεγάλη άδεια, μετά από δύο χρόνια εντατικής εργασίας. Χαίρομαι; Ναι, αλλά είμαι προβληματισμένος.

- Ποδηλάτης Πεντέλης;

- Όχι πια.

- Δρομέας;

- Όχι πια.

- Windsurfer;

- Όχι πια.

- Ε και τι είσαι ρε φίλε;

- Εντατικά εργαζόμενος με αυξανόμενες δεξιότητες σε διάφορα αντικείμενα και προσφάτως με διοικητικές αρμοδιότητες (το οποίο, παρεμπιπτόντως, μου δίνει μεγάλη ικανοποίηση). Χωρίς όμως αναγνώριση της προσπάθειάς μου. Θεωρώ πλέον δεδομένο το αίσθημα της παραγωγικότητας που πριν από μερικά χρόνια αναζητούσα εναγωνίως. Θεωρώ δεδομένα τα χρήματα που βγάζω και δε μου αρκούν. Όταν αυξάνονται οι αρμοδιότητές σου, περιμένεις ηθικό και υλικό αντίκρυσμα στην απόδοσή σου, το οποίο δεν έρχεται. Παύεις να θεωρείς προτέρημα το γεγονός ότι δε σε έχει αγγίξει, προς το παρόν, η ανεργία και κοιτάς με απληστία και αχαριστία μπροστά. Ξέρεις να κατονομάζεις τα συναισθήματά σου, αλλά δεν μπορείς να τα αποβάλλεις. Τα νιώθεις συχνά.

Αγόρασες τη μοτοσυκλέτα που ονειρευόσουν, αλλά βλέπεις ότι δεν μπορεί να σου προσφέρει την ικανοποίηση και τη χαλάρωση που σου δίνει μία ανάβαση στην Πεντέλη. Ναι, η ίδια ανάβαση, με το παλιό ποδήλατο και όχι με το καινούριο, έχει μεγαλύτερη αξία από πλασματικούς τρόπους διασκέδασης που θα βρεις εύκολα με κάποιο αντίτιμο. Κι αυτό το νιώθεις, αλλά έχεις πέσει στο βούρκο της απληστίας και σκέφτεσαι πώς θα πάρεις ακόμα καλύτερη μοτοσυκλέτα. Ονειρεύεσαι επιτάχυνση 0-100 km/h σε 2,8 δευτερόλεπτα, διότι τα 3,8 που έχεις νομίζεις ότι δε σου αρκούν. Δεν έχει νιώσει ούτε τη μισή επιτάχυνση από αυτή που μπορεί να έχει η μοτοσυκλέτα σου (έχοντας το μυαλό μέσα στο κεφάλι, αφού γνωρίζεις ότι δεν ξέρεις πώς να χειριστείς τόση δύναμη και οδηγείς συνετά) κι όμως θέλεις το παραπάνω, νομίζοντας ότι θα σε κάνει πιο χαρούμενο.

Έχεις αντικαταστήσει τον πολύτιμο χρόνο σου με λίγα χρήματα και νιώθεις ότι δεν αξίζει. Θεωρείς ότι δε θα άξιζε ακόμα κι αν ήταν περισσότερα. Ξέρεις ότι πλέον με το ζόρι θα μπορέσεις να ανέβεις στο βουνό ποδηλατώντας - αν τα καταφέρεις - και σίγουρα δεν μπορείς να βγάλεις ούτε το 1/4 της διαδρομής τρέχοντας με τα πόδια.

Εννοείται ότι δεν μπορείς να αλλάξεις την ανάγκη βιοπορισμού με αθλητικά όνειρα, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά. Η εξισορρόπηση επιθυμιών και αναγκών αρχίζει να φαντάζει μακρινό όνειρο, η Πεντέλη πολύ ψηλή, ο Διόνυσος πολύ μακριά για να φθάσεις τρέχοντας και η ψυχή σου εγκλωβισμένη σε μία πραγματικότητα που δεν είναι αντικειμενικά άσχημη, αλλά δε σου αρκεί.

-Αλλαγή σε πρώτο πρόσωπο-

Η Αθήνα μου φαίνεται τεράστια, αχανής, άχαρη. Θα ήθελα πολύ να φύγω για επαρχία, χωρίς να είμαι βέβαιος ότι αυτό θα δώσει λύση στο κενό που νιώθω. Λένε ότι το υπαρξιακό πρόβλημα δένεται άρρηκτα με την προσωπική ανεπάρκεια και είναι χαρακτηριστικό του ανθρώπου που τον ωθεί στην ατομική και κοινωνική εξέλιξη. Το κενό δε γεμίζει, αλλά υπάρχει εκεί για να σε κάνει να νομίζεις ότι καθώς βελτιώνεσαι ή αλλάζεις καταστάσεις, θα νιώσεις καλύτερα. Οπότε, είτε το εμπεδώνεις και νιώθεις ικανοποίηση με ό,τι έχεις, είτε προσπαθείς διαρκώς ώστε να νιώθεις προσωρινά καλύτερα με τις αέναες μικροαλλαγές που όμως ποτέ δε φέρνουν εσωτερική γαλήνη για μεγάλο χρονικό διάστημα.

 ------------------------------------------------------------------------------------

.....Συνέχεια μετά τις διακοπές:

Ξέρεις ρε φίλε ότι δε σου αρέσει η κλασσική καλοκαιρινή διασκέδαση, όπως νησιά, παραλίες, ταβέρνες, καφετέριες. Πριν από χρόνια ένιωθες παράξενος, βλέποντας τους φίλους σου να περνάνε καλά σε τέτοιες καταστάσεις που εσύ αποστρεφόσουν. Νόμιζες ότι δεν είχες δικαίωμα στην καλοπέραση, ότι έφταιγες εσύ που δεν μπορούσες να προσαρμοστείς στην εμπορευματοποιημένη διασκέδαση. Μέχρι που ξαναγύρισες στα βουνά, την ατομική και ομαδική άθληση και ανέβασες τον πήχη. Βρήκες τι σου αρέσει και ένιωθες πολύ λίγο οτιδήποτε άλλο δοκίμαζες.

Κοιτάς πίσω σου και νιώθεις ότι οι πιο όμορφες στιγμές σου είναι εκείνες που πέρασες με φίλους, με την καρδιά σου να χτυπάει γρήγορα και δυνατά, προσπαθώντας να τροφοδοτήσει τους μύες σου, οι οποίοι κινούνταν μανιωδώς χωρίς όμως να κουράζεσαι. Ήταν τόσο πολλές οι ενδορφίνες που δεν καταλάβαινες κούραση, πόνο, στενοχώρια. Δε θυμάσαι με έντονη νοσταλγία κάποια εκδρομή. Τουναντίον θυμάσαι με χαρά μερικά απογεύματα που ποδηλατούσες ή έτρεχες με καλούς φίλους.

Παρόλα αυτά είσαι ανοικτός. Λες δεν μπορεί, θα προσαρμοστείς στις δραστηριότητες του κόσμου, θα κοινωνικοποιηθείς όπως τα αγαπημένα σου πρόσωπα, δε θα είσαι συνέχεια τόσο διαφορετικός. Θα το παλέψεις. Όπως είπε χαρακτηριστικά, γελώντας, μία καλή φίλη: "Κάνε ένα ψυχικό, πήγαινε διακοπές." Και συνέχισε λέγοντας: "Δεν το πιστεύω ότι χρησιμοποιώ στην ίδια πρόταση το 'ψυχικό' και τις 'διακοπές'." Α, ρε Ισμήνη πόσο δίκιο είχες και πόσο με ξέρεις...

Πας λοιπόν στην περίοδο τουριστικής αιχμής στον πανικό του νησιού. Αφήνεις την καλοκαιρινή ηρεμία της Αθήνας και τρέχεις στο χαμό του νησιού που τείνει να βουλιάξει από Αθηναίους και λοιπούς τουρίστες. Εσύ που τρέχεις νότια όταν όλοι τρέχουν βόρεια, αυτή τη φορά ακολουθείς το συρμό, επειδή δε θέλεις να χαλάσεις χατίρι. Ε ...μπουμ!

Τι μπουμ; Από εκείνα που θα σε κάνουν να τρέχεις πάλι στα αγαπημένα σου βουνά, ενεργοποιώντας τους μηχανισμούς απώθησης συναισθημάτων. Διότι μόνο έτσι ξεχνάς πιο γρήγορα, θωρακίζεις την καρδιά σου και αντέχεις τον πόνο. Πώς στο καλό θα γίνει αυτό όμως, όταν η Πεντέλη φαντάζει πανύψηλη και όταν ο Διόνυσος είναι πολύ μακριά; Για να δούμε...

Πάντα έλεγα ότι η μεγαλύτερη δυσκολία έγκειται στο να σηκώνεσαι όταν έχεις πέσει χαμηλά και όχι στο να παραμένεις στην κορυφή. Όταν αποφασίζεις να ξαναγίνεις δρομέας, ενώ δεν είσαι πλέον, όταν αποφασίζεις να ξανανέβεις στην κορυφή, όταν ξέρεις ότι θα χρειαστεί να βάλεις μετά από χρόνια μικρό δίσκο στο ποδήλατο και ίσως να κάνεις στάση. Τι; Ο ποδηλάτης Πεντέλης να κάνει στάσεις στην ανηφόρα της Πεντέλης;!

Ε, ναι ρε φίλε είμαι χώμα, αλλά θα ανέβω κάποια στιγμή! Θα ανέβω ποδηλατώντας, τρέχοντας και ίσως κάνω τα 50 χιλιόμετρα (πήγαινε-έλα) της δουλειάς, επίσης τρέχοντας. Είναι από τα όνειρα που έχω αφήσει, όπως και μία κολυμβητική διαδρομή προς τον Άγιο Ανδρέα. Δεν επείγουν, αλλά υπάρχουν σαν απόμακροι στόχοι για να ομορφαίνουν τη σκέψη μου και να τροφοδοτούν τη θέλησή μου για το πρώτο δρομικό βήμα. :)