Εδώ και χρόνια θέτω στόχους, είτε ποδηλατικούς, είτε πεζοπορικούς. Ενίοτε από περιέργεια, άλλοτε επειδή έχω ακούσει εμπειρίες φίλων, άλλοτε επειδή είδα σε χάρτη την ενδιαφέρουσα δυσκολία της διαδρομής ή διότι είδα μία κορυφή και θέλησα απλά να την επισκεφθώ.
Κάπως έτσι, μετά από συζήτηση με ένα φίλο, είχα εντοπίσει στο χάρτη την τεχνητή λίμνη της Ραπεντώσας και ήθελα επί 2 χρόνια να την επισκεφθώ. Κάποια στιγμή βρέθηκε η κατάλληλη παρέα μίας δυνατής φίλης ποδηλάτισσας και κάναμε την κακοτράχαλη διαδρομή, που ήταν μικρή περιπέτεια. Η Ιθάκη δεν είχε αξία, αλλά η διαδρομή μου άφησε όμορφες εμπειρίες και η επίτευξη ενός στόχου έδωσε μεγάλη ικανοποίηση.
Ύστερα από την πολυπόθητη λίμνη της Ραπεντώσας, μου καρφώθηκε στο μυαλό το Γερμανικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο στη βόρεια πλευρά της Πεντέλης έξω από τον οικισμό του Διονύσου. Δεν έχει σχέση με δυσπρόσιτο στόχο, ίσα-ίσα που είναι σχετικά εύκολη ασφάλτινη διαδρομή. Στην περίπτωση αυτή ήταν η περιέργεια που με κινητοποίησε. Έχω περάσει από τη Λεωφόρο Διονύσου Νέας Μάκρης εκατοντάδες φορές με αυτοκίνητο, ποδήλατο, μοτοσυκλέτα. Δεν υπερβάλω, το εννοώ. Εκατοντάδες φορές, από μικρό παιδί. Είχα δει πολλές φορές αυτοκίνητα να στρίβουν προς το δρόμο που οδηγεί στο νεκροταφείο, αφήνοντας τον κεντρικό δρόμο και πάντοτε είχα την απορία πώς είναι. Σε συνδυασμό με ένα διήγημα σχετικά με γερμανικούς τάφους που φρόντιζε Ελληνίδα, είχα βάλει στόχο να πάω. Αλλά όχι μόνος, ήθελα όπως πάντα παρέα, η οποία τελικά βρέθηκε ενάμιση χρόνο μετά.
Το Γερμανικό Στρατιωτικό Νεκροταφείο του Διονύσου κατασκευάστηκε το 1975 και φιλοξενεί τους ομαδικούς τάφους σχεδόν 10.000 Γερμανών στρατιωτών που έχασαν τη ζωή τους κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι μνημείο ειρήνης, όπως αναφέρεται στην είσοδό του και η παρουσία του δεν έχει στόχο να προκαλέσει τον τόπο που το φιλοξενεί, ούτε να δημιουργήσει εθνικές αντιπαραθέσεις. Στις πολιτισμένες κοινωνίες τα ήθη επιβάλλουν απόδοση φόρου τιμής στους νεκρούς και αυτό κάνει το νεκροταφείο, επιτρέποντας σε συγγενείς των θυμάτων να νιώσουν ότι προσεγγίζουν τους αγαπημένους τους.
Κατά τη γνώμη μου, ο συγκεκριμένος χώρος ανήκει στα αξιοθέατα της Πεντέλης. Πρέπει κανείς να το επισκεφθεί, να μπει μέσα, να διαβάσει οπωσδήποτε τον "κανονισμό του νεκροταφείου" (!) στην είσοδό του, για να διαπιστώσει τι θα πει οργάνωση και σεβασμός, να δει πόσο φροντισμένος είναι ο χώρος και να μπει στα ενδότερα για να αντικρίσει μία εντελώς διαφορετική άποψη σχετικά με την μορφή ενός πολύ προσεγμένου χώρου, απαράμιλλης αισθητικής και λειτουργικότητας, με σεβασμό στο περιβάλλον που το φιλοξενεί και το τοπίο. Φροντισμένος είναι ακόμα και ο δρόμος που οδηγεί σε αυτό.
Πήγα λοιπόν με δύο φίλους, ανακαλύψαμε ότι ο δρόμος οδηγεί σε δύο νεκροταφεία (του Διονύσου και το γερμανικό), περάσαμε απ' έξω και ετοιμαστήκαμε να φύγουμε.
"Δεν πάμε και από μέσα;", τους λέω. Κι εκεί είδαμε την πραγματική αξία του.
Ο επισκέπτης μπορεί να δει τη διαφορετική αρχιτεκτονική σε σχέση με τα δικά μας νεκροταφεία και την αισθητική που δένει άψογα με το βουνό, ταιριάζοντας με την Πεντέλη περισσότερο και από το ...πεντελικό μάρμαρο. Μπορεί να δει τις θέσεις στάθμευσης με το στέγαστρο, τις τουαλέτες, τον περιποιημένο κήπο, τα ανθοδοχεία που είναι στην αναμονή γεμάτα νερό. Θα μείνει άναυδος με το πόσο καλά συντηρείται ένας χώρος με περισσότερα από 40 χρόνια ζωής (και ακόμα περισσότερα ...θανάτου), με την καθαριότητα, με τη μέριμνα για πυρκαϊές (διαβάστε τον κανονισμό για να καταλάβετε).
Ως φανατικός με τα πυροφυλάκια, θα σας πρότεινα, λίγο πριν μπείτε στο χώρο των μνημάτων, να κοιτάξετε αριστερά σας στο λόφο και να δείτε ένα ωραίο πυροφυλάκιο, που αποτελεί τον επόμενο ορειβατικό μου στόχο.
Αν περνάτε ποτέ ποδηλατώντας από Νέα Μάκρη προς Διόνυσο ή το αντίστροφο, κάνετε μία παράκαμψη και μπείτε μέσα. Αξίζει.
