Τα προηγούμενα σαββατοκύριακα έκανα μερικές από τις πιο όμορφες
ποδηλατοβόλτες των τελευταίων ετών. Δύο αναβάσεις Υμηττού, μία ανάβαση
στην ημινεφοσκεπή Πεντέλη, επισκέψεις στο Άλσος Συγγρού και μία
καταπληκτική βόλτα γύρω από τη Λίμνη του Μαραθώνα που εξελίχθηκε σε
μικρή περιπέτεια με βροχή στο καταπράσινο τοπίο με τα ρυάκια και τους
καταρράκτες. Ειδικά η τελευταία εκδρομή, μου θύμισε το λάθος που κάνω συστηματικά και δεν κυνηγάω τις διαφορετικές εμπειρίες.
Καθεμία ξεχωριστά μου άφησε όμορφες
εντυπώσεις και κάθε φορά σκεφτόμουν ότι ήμουν γεμάτος με εμπειρίες για
όλη την εβδομάδα. Είναι σκέψη που έκανα από μικρός, στην περίοδο με την
ιστιοπλοΐα. Συγκεκριμένα, θυμάμαι ότι οι εβδομάδες στο σχολείο περνούσαν
ευχάριστα όταν το σαββατοκύριακο είχε γεμίσει με έντονες εμπειρίες από
δυναμικές πλεύσεις με το αγωνιστικό σκάφος.
Κι όμως οι
ποδηλατικές εμπειρίες κρατούν σε καλό επίπεδο την ψυχολογία μου για δύο
μέρες το πολύ. Ίσως έχω φθάσει σε επίπεδο κορεσμού με την ποδηλασία και
πρέπει να αναζητήσω κάτι άλλο. Ενδεχομένως η δουλειά μου δε γεμίζει πια
τόσο και χρειάζομαι περισσότερο χρόνο για να ξεσκάω.
Δεν
είναι ότι δε μου αρέσει η ποδηλασία. Ειδικά όταν είναι με καλή παρέα ή
σε ωραίο φυσικό τοπίο με αναζωογονεί. Αλλά δε με ενθουσιάζει τόσο, όσο
παλαιότερα. Μπορεί οι δικές μου προσδοκίες να είναι μεγαλύτερες ή να
προσπαθώ να γεμίσω κενά με λανθασμένο τρόπο. Πάντως νιώθω ότι δεν τροφοδοτώ
όσο θα ήθελα το μυαλό μου με όμορφες εμπειρίες που μπορούν να
διατηρήσουν σε καλά επίπεδα την ψυχολογία μου μέσα στην πιεστική και
μονότονη εργασιακή εβδομάδα.
Για κάποιος είναι
συνηθισμένο κάτι τέτοιο, αλλά για εμένα σχεδόν πρωτόγνωρο. Τα τελευταία
χρόνια η δουλειά με ικανοποιούσε. Δεν ήταν κάτι από το οποίο προσπαθούσα να
ξεφύγω, αλλά η κινητήριος δύναμη που με έκανε να νιώθω ζωντανός,
δημιουργικός, παραγωγικός, χρήσιμος στην κοινωνία. Ε, να λοιπόν που
γνώρισα τη ρουτίνα και προσπαθώ να την καταπολεμήσω.
...
Ξεκίνησα
να γράφω την τρέχουσα ανάρτηση αρκετές μέρες πριν, αλλά την άφησα για μία
μέρα που θα είμαι πιο ξεκούραστος και τη θυμήθηκα μόλις τώρα. Όμως δεν
έχει αλλάξει κάτι στις σκέψεις μου.
Μία βροχερή εβδομάδα
περιόρισε τις αθλητικές δραστηριότητες και με έκανε να περιμένω πώς και
πώς τη σημερινή Κυριακή για μία όμορφη ποδηλατική εκδρομή. Είναι
εντυπωσιακό το πώς ανανεώνεσαι όταν περνάς από δρόμους που δεν έχεις
ξαναδεί, παρόλο που κινείσαι στις ίδιες περιοχές. Τείνω να ακολουθώ
ευλαβικά τις γνωστές διαδρομές, αγνοώντας εναλλακτικούς δρόμους που
βλέπω ότι υπάρχουν, αλλά δεν επιλέγω αν δε δοθεί η αφορμή από κάποιον
συμποδηλάτη.
Για παράδειγμα στη σημερινή βόλτα στη
Σταμάτα, αλλάξαμε λίγο τη διαδρομή, κάνοντας κύκλο γύρω από την
Αμυγδαλέζα και είδα εικόνες φυσικού τοπίου, που δύσκολα βλέπεις στα
περίχωρα της Αθήνας. Το ίδιο και στον Άγιο Στέφανο, που χωθήκαμε σε
στενά κοντά στο ρέμα, σε μία ηλιόλουστη μέρα.
Συνοψίζοντας, θα έλεγα ότι ήταν καλή
εμπειρία συνολικά, αλλά η αίσθηση που μου άφησε, όπως άλλωστε οι
περισσότερες δραστηριότητες την τελευταία περίοδο, ήταν το ξερό:
"Σίγουρα ήταν καλύτερα από το μείνω στο σπίτι ή να πάω για καφέ." Για τη
θεώρηση αυτή φταίει από τη μία η δική μου ψυχολογία και από την άλλη η
επανάληψη. Κάτι πρέπει να αλλάξει, αλλά δεν ξέρω τι ακριβώς και κυρίως
δεν ξέρω αν έχω τη διάθεση να αλλάξω ...τη διάθεσή μου. Πάντως νομίζω
όμως ότι βρίσκομαι στο κύκνειο άσμα της συστηματικής ποδηλατικής μου
ενασχόλησης.
