Η ζωή επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις και βέβαια η αποχή από την ποδηλασία ήταν για εμένα μία από αυτές.
Έχω γράψει σε παλαιότερες δημοσιεύσεις ότι μου αρέσει να βρίσκομαι ψηλά στο βουνό και να αγναντεύω το λεκανοπέδιο της Αττικής. Νιώθω την ομορφιά της αποστασιοποίησης από την πολύβουη πόλη, την ηρεμία του βουνού και κάνω άμεσα τη σύγκριση της ρουτίνας, του άγχους και του αστικού τοπίου, με τη γαλήνη, την απόκρημνη θέα, το φυσικό περιβάλλον.
Τον τελευταίο χρόνο συνέβησαν μερικές θετικές εξελίξεις, τόσο στην προσωπική ζωή, όσο και στην εργασία, με αποτέλεσμα η ποδηλασία να έρθει σε δεύτερη μοίρα. Ίσως και τρίτη ή και τέταρτη... Είχα συνηθίσει για πολύ καιρό να συνδυάζω αρμονικά την εργασία, με την κοινωνική ζωή και την ποδηλασία, οπότε οι αλλαγές στην αρχή με αιφνιδίασαν. Είχα καταφέρει να προγραμματίζω καλά τον προσωπικό μου χρόνο και να εντάσσω την άθληση σε σχεδόν καθημερινή βάση. Όταν λοιπόν ο χρόνος περιορίστηκε από σημαντικές, προς το καλύτερο πάντα, δραστηριότητες, η αποχή από την ποδηλασία και το τρέξιμο έγινε έντονα αισθητή και μου έλειπε. Έχασα τη διέξοδο εκτόνωσης και χαλάρωσης, την ομορφιά του βουνού. Στην αρχή το αίσθημα ήταν έντονο, αλλά σιγά-σιγά ξεθώριασε. Η φυσική κατάσταση έπεφτε, το πάθος της άθλησης έδινε τη θέση του στις νέες υποχρεώσεις και τις όμορφες δραστηριότητες, ενώ τα καθημερινά προβλήματα γίνονταν περισσότερο αισθητά, αφού η εκτόνωση απουσίαζε.
Από παρατηρητής της πόλης από την κορυφή της Πεντέλης, έχω γίνει θαυμαστής των βουνών μέσα από το αμάξι. Ξυπνάω πριν καλά-καλά ξημερώσει, μερικές φορές ίσως δω φευγαλέα την Πεντέλη και κατευθυνόμενος προς τα νότια προάστια, έχω πολύ χρόνο, εγκλωβισμένος στο μποτιλιάρισμα, να βλέπω τον Υμηττό. Πριν ανατείλει ο ήλιος, είναι συνήθως νεφοσκεπής και σιγά-σιγά το σύννεφο διαλύεται, μέχρι να φανεί η κορυφή του όρους. Για κάποιον που έχει ζήσει μοναδικές στιγμές στην ομίχλη των κορυφών, τέτοιες εικόνες προκαλούν νοσταλγία. Από το παράθυρο του γραφείου, μπορώ να δω ένα μικρό κομμάτι του Υμηττού και να θυμηθώ τις όμορφες στιγμές που μου έχει χαρίσει, αλλά είναι τόση η πίεση της δουλειάς, που δεν μπορώ να χαλαρώσω με τη θέα του.
Ευτυχώς, μετά από πολλούς μήνες αποχής, κατάφερα μέσα στις γιορτές να ανέβω στο ποδήλατο και να επισκεφθώ την κορυφή της Πεντέλης. Ο καιρός ήταν εξαιρετικός, ο ελεύθερος χρόνος παρών, οπότε δεν είχα παρά να ξεκινήσω. Παρόλο που έχω απολέσει το μικρόβιο της άθλησης, έχει χαραχθεί μέσα μου η αξία της έντονης άσκησης, οπότε δε δίστασα ούτε στιγμή να ξεκινήσω.
Ήξερα ότι, όντας απροπόνητος, θα κάνω πολύ περισσότερο χρόνο να ανέβω στην κορυφή και θα έπρεπε να κρατήσω δυνάμεις. Ήξερα ότι θα δουλέψω το μικρό δίσκο στο ποδήλατο, που είχα πάψει να χρησιμοποιώ τα τελευταία 3 χρόνια στην ανάβαση της Πεντέλης. Χρειάστηκα σχεδόν διπλάσιο χρόνο από το προσωπικό μου ρεκόρ, κούρασα πολύ τους τετρακέφαλους, αλλά η καρδιά δεν κατάλαβε τίποτα.
Με ποδήλατο βουνού είχα συνηθίσει να αφήνω πίσω ακόμα και ποδηλάτες με ποδήλατα δρόμου, οπότε χρειάστηκε εγκράτεια, όταν με πέρασε ένας συμποδηλάτης με κουρσάκι. Συνήθως μου αρέσει να συναγωνίζομαι άλλους ποδηλάτες και να πιάνω κουβέντα, αλλά αυτή τη φορά ήξερα ότι η ανάβαση είναι αναγνωριστική για τις αντοχές μου και θα έπρεπε να δείξω σύνεση και όχι παρορμητισμό. Να θυμηθώ τις συμβουλές που έλεγα σε νέους ποδηλάτες, ότι η φυσική κατάσταση χτίζεται με υπομονή και όχι με υπερβολές και ότι ο πιο γρήγορος τρόπος για να βελτιωθείς είναι ο αργός (οξύμωρο ε; Χα!). Όπως επίσης και ότι οι συμβουλές που δίνουμε στους άλλους είναι καλές για τον εαυτό μας.
Μετά από 1,5 χρόνο συγγραφικής απουσίας, νομίζω ότι έγραψα πολλά και κυρίως πολύ προσωπικά. Εν ολίγοις το βουνό ήταν όπως πάντα καταπληκτικό, ενώ μου έκανε τη χάρη να μου προσφέρει τη γοητεία της ομίχλης στην κορυφή. Η γρήγορη κατάβαση της ανηφόρας, που είχα κατακτήσει με τις δυνάμεις μου, έδινε φοβερό αίσθημα ελευθερίας, αλλά θα κλείσω για μία ακόμη φορά λέγοντας ότι η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.
Η ευχή μου και ελπίδα για το νέο έτος είναι να έχω το χρόνο και την υγεία να ανεβαίνω συχνά στο βουνό με το ποδήλατό μου και ευελπιστώ να ανακαλύψει πολύς κόσμος την ομορφιά του για να γεμίσει ζωντάνια.
