Διπλή ανάβαση Πεντέλης

Δρόσισε λίγο τις τελευταίες μέρες, ο καιρός είναι αντιπροσωπευτικός της άνοιξης, οπότε άδραξα την ευκαιρία για κάτι διαφορετικό.

Τις τελευταίες εβδομάδες βγαίνω σχεδόν καθημερινά με το ποδήλατο, για προπόνηση, δουλειές ή απλώς για να περάσω χρόνο με παρέα. Μοιραία, μου φαίνονται ολοένα και πιο εύκολα όλες οι διαδρομές και νιώθω ότι θέλω κάτι παραπάνω για να εκτονωθώ και να νιώσω ότι κουράστηκα.

Όπως λέει και μία φίλη, ως τακτικός ποδηλάτης Πεντέλης, ανήκω πλέον στην πανίδα του βουνού. Η Πεντέλη μου φαίνεται απολύτως οικεία. Ξέρω κάθε στροφή, θυμάμαι τις κλίσεις του δρόμου, μέχρι και σε ποιο σημείο θα βρω αντίθετο ή ευνοϊκό άνεμο, ανάλογα με τις διαθέσεις του καιρού. Η ανάβαση έχει γίνει απλή και αναζητώ επίμονα κάτι πιο προκλητικό. Τελείωσα λοιπόν νωρίς τις δουλειές μου, έφαγα διπλή μερίδα φαγητού το μεσημέρι, πήρα μερικές βαθιές ανάσες και καβάλησα το ποδήλατο. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνω διπλή, συνεχόμενη ανάβαση της Πεντέλης, αλλά δεν παύει να είναι ωραίος στόχος.

Σε μία και μοναδική ανάβαση, ξέρεις ότι μπορείς να τα δώσεις όλα, για να πετύχεις τον καλύτερο χρόνο. Δε σε κυνηγάει κανένας, δε βιάζεσαι, δεν έχεις κάτι σημαντικό που πρέπει να κάνεις μετά. Όμως ξέρεις καλά ότι η σκέψη καθαρίζει μετά τους 180 παλμούς της καρδιάς, ξέρεις ότι μετά από ώρα έντονης προσπάθειας νιώθεις υπέροχα.

Όσο πιο πολύ κουραστείς, τόσο μεγαλύτερη είναι η ικανοποίηση, τόσο πιο χαλαρωμένος επιστρέφεις σπίτι, για να αντιμετωπίσεις αποτελεσματικότερα και πιο ευχάριστα τις επαγγελματικές και συναισθηματικές προκλήσεις. Νιώθεις ότι ζεις όταν κυνηγάς τα όρια του εαυτού σου, όταν το στροφόμετρο της καρδιάς χτυπάει στα κόκκινα.

Στη διπλή ανάβαση τα πράγματα αλλάζουν λίγο, κρατάς δυνάμεις γιατί οι κορυφές είναι δύο. Βλέπεις το βουνό αλλιώς, διότι είσαι πιο χαλαρός. Ο χρόνος φαίνεται να κυλάει πιο γρήγορα κι ας πηγαίνεις πιο αργά. Δεν ανυπομονείς να φθάσεις στην κορυφή, πηγαίνεις άνετα, αλλά σβέλτα. Φθάνεις τελικά στην κορυφή, έχοντας κάνει 10% περισσότερο χρόνο, απ' ότι συνήθως και νιώθεις ξεκούραστος. Κόσμος στο βουνό; Κανείς! Ποιος ανεβαίνει μεσημεριάτικα στο βουνό; Κατεβαίνεις και πάλι χαλαρά, ανανεώνοντας το ραντεβού σου με την κορυφή για λίγη ώρα μετά.

Ξεκινάς τη δεύτερη ανάβαση, ξέροντας ότι αυτή τη φορά θα είσαι σχετικά κουρασμένος και ο χρόνος θα είναι μεγαλύτερος. Πιθανώς θα πρέπει να υποχωρήσεις στο πείσμα σου και να χρησιμοποιήσεις πιο κοντές σχέσεις στο ποδήλατο. Κι όμως δε συμβαίνει τελικά αυτό. Το βουνό είναι πιο ζωντανό το απόγευμα και σου δίνει δυνάμεις. Αρχίζει και ανεβαίνει κόσμος με αμάξια. Κάποιοι για το μοναστήρι, άλλοι για τη σπηλιά του Νταβέλη ή για την κορυφή.

Κοιτώντας ψηλά, βλέπω λίγα χιλιόμετρα μπροστά μου έναν ποδηλάτη. Δεν μπορώ να διακρίνω καλά, αλλά νομίζω ότι κάποιον μου θυμίζει. "Έχω-δεν έχω δυνάμεις, θα τον φθάσω", σκέφτομαι. Δεν ήθελα και πολλά για να βρω αφορμή να πάω γρήγορα, οπότε ανεβάζω ρυθμό. Τον έφθασα τελικά σε 900 μέτρα υψόμετρο, λίγο πριν από τα βράχια και ήταν πράγματι ένα παιδί που έχω συναντήσει κι άλλες φορές κι έχουμε πιάσει κουβέντα. Σταμάτησε όμως μετά από λίγο, επειδή είχε κουραστεί, ενώ εγώ συνέχισα για το δεύτερο ραντεβού μου για την κορυφή.

Ο χρόνος της δεύτερης διαδοχικής ανάβασης ήταν ελαφρώς καλύτερος από τον πρώτο, χάρη στο κυνήγι του ποδηλάτη. Έφθασα στην κορυφή κατάκοπος και μάλιστα χωρίς να χρησιμοποιήσω πολύ κοντές σχέσεις στο ποδήλατο. Στόχος επετεύχθη! :)

Ζέστη και αθλητισμός; Ένα ακόμα εμπόδιο ή μήπως νέα πρόκληση;

Αν η ανηφόρα θέλει τεχνική, τότε θα λέγαμε ότι η ζέστη θέλει υπομονή. Σε όλους μας στην αρχή φαίνεται αδιανόητο να βγούμε για τρέξιμο ή για ποδηλασία με 30°C και ήλιο. Κι όμως είναι απόλυτα εφικτό, αν προσεγγίσουμε τη ζέστη με σύστημα.

Δεν μπορούμε από τη μία μέρα στην άλλη να πάμε από το κλιματιστικό στο λιοπύρι. Ο οργανισμός μας χρειάζεται περίοδο προσαρμογής, ενώ θα πρέπει να μάθουμε να προετοιμάζουμε το σώμα μας με τα κατάλληλα μακροθρεπτικά και μικροθρεπτικά στοιχεία. Πολύ νερό, λήψη ηλεκτρολυτών (π.χ. από φρούτα και αλάτι).

Το σημαντικότερο όμως είναι να αξιοποιήσουμε τη μεταβατική περίοδο της άνοιξης. Μόλις αρχίσει να ανεβαίνει η θερμοκρασία, δεν αναβάλουμε τις δραστηριότητές μας. Αντιθέτως θα πρέπει να διατηρήσουμε τις συστηματικές προπονήσεις και εξορμήσεις, ώστε να αρχίσει ο οργανισμός μας να προσαρμόζεται στις νέες συνθήκες. Τα οφέλη δεν περιορίζονται στην αντοχή στην άθληση, αλλά προάγουν γενικότερα τη ζωή μας τη θερινή περίοδο. Εκεί που οι άλλοι σκάνε και δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν έξω, εμείς δραστηριοποιούμαστε σχετικά άνετα. ΟΚ, δε φθάνουμε σε σημείο να απολαμβάνουμε τον καύσωνα, αλλά μας ενοχλεί λιγότερο και δεν περιορίζει τη ζωή μας.

Μπορεί μερικοί παλιοί να έφαγαν μαζί ψωμί και αλάτι, αλλά οι θερινοί αθλητές πίνουμε μαζί νερό και αλάτι. :p Χαρακτηριστική ήταν μία ποδηλατική εκδρομή με μερικούς δυνατούς ποδηλάτες στην Ψάθα και τα Βίλια. 180 χιλιόμετρα σε σβέλτο ρυθμό με ανηφόρες 10% - 15% κάτω από τον ήλιο. Όσοι την έβγαλαν με παγωτά και καφέδες έμειναν πίσω, ενώ εκείνοι που είχαν μαζί τους ηλεκτρολυτικά διαλύματα, έφυγαν μπροστά. Ως πιο παραδοσιακός και επίμονα απλός στις επιλογές μου, πέρα από 6 λίτρα νερό, φρόντισα να ανεφοδιαστώ με αλάτι από τοπική ταβέρνα. Όταν με είδε η σερβιτόρα να τρώω σκέτο αλάτι, έμεινε λίγο, αλλά η αξία του χλωριούχου νατρίου φάνηκε στις επόμενες ανηφόρες της επιστροφής. Άλλοι ήταν με κράμπες ή κουρασμένοι, λιωμένοι από τον ήλιο, τη στιγμή που εγώ ένιωθα άνετα.

Με αφορμή τη ζέστη, έχω αυξήσει τις επισκέψεις στην Πεντέλη. Από το μισό λίτρο νερό που χρειαζόταν το χειμώνα, πλέον χρειάζεται 1 λίτρο, ενώ σύντομα με τους 35 βαθμούς η απαιτούμενη ποσότητα θα διπλασιαστεί.

Για καλή μου τύχη, η επισκεψιμότητα της Πεντέλης από ποδηλάτες έχει αυξηθεί. Τα αμάξια έχουν λιγοστέψει, ενώ τα ποδήλατα πληθαίνουν δειλά-δειλά. Μοιραίο να μην έρχονται πολλοί, μιας και σε πρώτη ματιά, το βουνό δεν έχει ιδιαίτερο φυσικό κάλλος, καθότι φαλακρό. Αν όμως το ζήσεις λίγο καιρό, όπως έχω γράψει και σε άλλες αναρτήσεις ιστολογίου, βλέπεις την ομορφιά του, το αγαπάς. Ανεβαίνοντας ψηλά στην κορυφή, σίγουρα θα δεις κοπάδια από πέρδικες κι αν είσαι τυχερός, μπορεί να δεις κανένα λαγό ή την αλεπού που τριγυρνάει κοντά στην πίστα enduro. Σίγουρα θα χαζέψεις με τη περιμετρική θέα στην κορυφή και την απότομη πλαγιά προς τη μεριά του λεκανοπεδίου.

Όμως η μεγαλύτερη ομορφιά της Πεντέλης, είναι η δυσκολία της. Οι ανηφόρες της είναι προκλητικές, δε θα σε αφήσουν ποτέ αδιάφορο. Αν έχει δυνατό άνεμο, η ζέστη ενοχλεί λιγότερο, η καρδιά χτυπάει υψίσυχνα και οι τετρακέφαλοι δουλεύουν υπερωρίες. Αν τολμήσεις να ανέβεις ορθοπεταλιά με κόντρα άνεμο, θα το μετανιώσεις σύντομα, αφού χαλάς την αεροδυναμική σου. Αν είσαι με παρέα, σου φαίνεται εύκολο, διότι ακολουθείς το μέτριο ρυθμό τον άλλων. Όταν όμως είσαι μόνος, με συντροφιά το χρονόμετρο και ανταγωνιστή τον εαυτό σου, τότε μοιραία θα τα δώσεις όλα, θα αρχίσεις να μετράς αντίστροφα τα χιλιόμετρα, θα ανυπομονείς να τελειώσει η ανηφόρα που ο ίδιος έχεις επιλέξει να κάνεις πιο δύσκολη με μακριές σχέσεις στο ποδήλατο.

Ρίχνεις κλεφτές ματιές στο χρονόμετρο, λίγες ματιές προς την κορυφή και πολλές προς την ανυπέρβλητη θέα, ώστε να ξεχνιέσαι. Το όριό σου είναι αφενός οι κράμπες στις γάμπες, που ξέρεις πώς να αποφεύγεις και βέβαια οι παλμοί τις καρδιάς. Λαχανιασμένος μεν, αλλά πριν το σημείο που αρχίζει να ανεβαίνει η πίεση και να θολώνει η όραση. Τόσο στην ποδηλασία, όσο και στο τρέξιμο, χρειάζεται εγκράτεια και υπομονή. Πρώτος στόχος για έναν αθλητή είναι η υγεία του, δεύτερος ο τερματισμός και τρίτος ο χρόνος. Αν σε κάποιο σημείο στην αρχή νιώσεις ιδιαίτερα άνετα, με τη γλυκόζη στον εγκέφαλο να πλεονάζει, δεν επιταχύνεις περισσότερο από άλλες φορές. Διατηρείς το ρυθμό που ξέρεις ότι θα σε βγάλει στην κορυφή, ενδεχομένως με μικρή αύξηση.

Με δεδομένο λοιπόν ότι νιώθεις άνετα, υπολογίζεις την απόσταση και κυρίως τα υψομετρικά και ...τα δίνεις όλα! Ξέρεις πολύ καλά ότι ότι η ομορφιά είναι στην ανηφόρα.

Εύχομαι καλές καλοκαιρινές αναβάσεις!