Η Αθήνα τον Αύγουστο

Η πόλη περνάει σε χαλαρούς ρυθμούς τον Αύγουστο. Οι δρόμοι έχουν την κίνηση για την οποία είχαν σχεδιαστεί πριν από δεκαετίες, μπορείς να πας σε οποιοδήποτε μέρος του λεκανοπεδίου άνετα, χωρίς καθυστέρηση και το στρες του μποτιλιαρίσματος. Η οδήγηση γίνεται ευχάριστα.

Βέβαια, μιλώντας για την Αθήνα, αναφέρομαι κυρίως στα βόρεια και ανατολικά προάστιά της, στα οποία έχω περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου. 

Παλιότερα θα έλεγες ότι ερήμωνε η πόλη τον Αύγουστο, αλλά ακόμα και τότε ήταν όμορφα. Όμως τα τελευταία χρόνια μένει αρκετός κόσμος στην πόλη, δίνοντας ζωή στο τοπίο, αλλά υπάρχει ταυτόχρονα ηρεμία, άνεση, χαλαρότητα. Έτσι θα έπρεπε να είναι πάντα!

Όσες φορές δυσανασχετώ με τον πανικό που υπάρχει στην Αθήνα τον υπόλοιπο χρόνο, προσπαθώ να θυμάμαι ότι αυτή η συγκέντρωση πληθυσμού έχει το θετικό ότι δίνει ευκαιρίες εργασίας που δυστυχώς στην επαρχία δεν είναι αρκετές. Δεν έχει επιτευχθεί ακόμα η αποκέντρωση του πληθυσμού, ώστε να απολαύσουμε την όμορφη ελληνική επαρχία, αντί να μαζεύεται όλος ο πληθυσμός στις ασφυκτικές πόλεις. Ευελπιστώ να γίνουν πολλές κινήσεις, όπως αυτή του Βασίλη Τριάδη με την TeamViewer σε ακόμα πιο μικρές πόλεις και χωριά, ώστε να αναβιώσει η επαρχία και να απολαύσει περισσότερος κόσμος τη φύση.

Αυτόν τον μήνα, είτε περπατάς, είτε κάνεις ποδήλατο, κυκλοφορείς άνετα, χωρίς τον συνεχή θόρυβο τον αυτοκινήτων. Περνάς εύκολα τις διασταυρώσεις, διότι η παρουσία αμαξιών είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας. Είναι ανθρώπινα.

Έχοντας πάει μερικές φορές διακοπές τον Αύγουστο, αναγκαστική επιλογή εποχής λόγω των αδειών, απορώ πώς επιλέγει κάποιος να "ξεφύγει", αφήνοντας πίσω του μία ήρεμη πόλη και μεταφέροντας τον πανικό της κοσμοσυρροής στον τόπο διακοπών. Απλά μεταφέρεις την κατάσταση που ζούσες σε άλλο μέρος. Δεκτό, αλλάζεις παραστάσεις τοπίου, αλλά ζεις την ίδια ή και χειρότερη κατάσταση σε ένα νησί. Στριμώχνεσαι στο καράβι, ψάχνεις εναγωνίως για ένα τελευταίο μικρό δωμάτιο σε κάποιο μέρος, δεν βρίσκεις τραπέζι να καθίσεις για φαγητό, ψάχνεις ώρα να παρκάρεις στην παραλία και τη χώρα. 

Κάνεις όλους αυτούς τους συμβιβασμούς για την αλλαγή μέρους; Ενώ πίσω σου έχεις αφήσει το ίδιο μέρος μεν, αλλά εντελώς χαλαρό. Όπου και να πας, εξυπηρετείσαι αμέσως, βρίσκεις θέσεις για να παρκάρεις μέχρι και λεωφορείο, δεν χρειάζεται να κλείσεις τραπέζι σε εστιατόριο ή εισιτήρια σε θερινό κινηματογράφο. Ακόμα και οι παραλίες είναι ωραίες με ημιπληρότητα κόσμου.

Πρόσφατα πήγα με το ποδήλατο σε μία από τις ομορφότερες περιοχές της Αθήνας, στη Δροσιά. Αισθανόμουν τόσο χαλαρός, που δεν το πίστευα. Σε ρυθμούς φθινοπώρου, αισθάνομαι πιο σφιγμένος σε αντίστοιχη διαδρομή, κάπως σε εγρήγορση. Ενώ τώρα, όλα κυλούν σε γαλήνιους ρυθμούς και με κάθε ανάσα δένεσαι με το τοπίο και τη φύση.

Απολαμβάνουμε λοιπόν και φέτος την Αυγουσθήνα μας!

Ωδή στον Απρίλιο

Ένας ακόμα Απρίλιος έφτασε. Με διαφορά ο πιο όμορφος μήνας του χρόνου, του αξίζει λοιπόν μία αφιέρωση στο ιστολόγιο. 😃

Ιδανική θερμοκρασία, χωρίς ζέστη, ενώ η μέρα είναι αξιοποιήσιμη στο σύνολό της. Μπορείς να είσαι όλη τη μέρα στον δρόμο, χωρίς να ζεσταίνεσαι ή να κρυώνεις. Έχεις την τύχη να απολαμβάνεις τη φύση να οργιάζει, με νέα βλαστάρια, ενώ είναι ανθόσπαρτες ακόμα και οι πόλεις.

Οι νεραντζιές και οι λεμονιές στο δρόμο έχουν άνθη με μυρωδιά που σε μαγνητίζει. Είναι πολλές οι φορές που ενώ περπατάω στον δρόμο, σταματάω μόλις μυρίσω τα άνθη εσπεριδοειδούς, γυρνάω πίσω και το πλησιάζω. Ακόμα κι αν βιάζομαι, αφιερώνω λίγο χρόνο, αξίζει!

Στο σημείο που παρκάρω το αυτοκίνητο τις μέρες που πηγαίνω στο γραφείο, ο δρόμος είναι γεμάτος νεραντζιές. Τα πεζοδρόμια έχουν γεμίσει από τα πέταλα των ανθέων τους και βρίσκω το αμάξι γεμάτο με τέτοια το απόγευμα. Ονειρεμένο σκηνικό.

Ακόμα και η βραδινή δροσιά ή και η σποραδική βροχή, είναι καλοδεχούμενη. Θυμάσαι ότι ο χειμώνας ήταν κάπως πιο περιοριστικός, ενώ το καλοκαίρι επίσης έχει τα τερτίπια του με τη ζέστη. Η άνοιξη όμως είναι μεγαλείο.

Φευγαλέα περνάει από το μυαλό μου η σκέψη "Μακάρι να ήταν όλος ο χρόνος σαν τον Απρίλιο", αλλά μετά θυμάμαι ότι στη ζωή έχει αξία η εναλλαγή. Ότι χρειάζεται η δυσκολία για να εκτιμήσεις την ευκολία και την ομορφιά. Θέλεις τον καύσωνα για να απολαύσεις τη δροσιά, τη σκοτεινιά του χειμώνα για να θαυμάσεις την άνοιξη. Οπότε ξέρεις ότι οι απολαύσεις οφείλουν να είναι προσωρινές.

Με αυτό το σκεπτικό προσπαθώ να αξιοποιώ την κάθε μέρα αυτού του μαγευτικού μήνα. Περπατώντας, κάνοντας ποδήλατο και γενικότερα με αργούς τρόπους που επιτρέπουν να ακολουθήσω τους ρυθμούς της φύσης και να εναρμονιστώ.

Η τρέχουσα φάση ζωής είναι με όμορφους εργασιακούς στόχους. Χωρίς πίεση, αλλά με συνετές κινήσεις, χωρίς εμμονές, αλλά με ευελιξία. Ίσως από τις καλύτερες εργασιακές μου περιόδους.

Χωρίς ενδιαφέροντα

Όπως συνήθως, έχω αποπειραθεί πολλές φορές στο μεσοδιάστημα να γράψω, αλλά όλο το αναβάλλω. Όχι επειδή δεν έχω χρόνο, αλλά επειδή βαριέμαι ή διότι δεν είναι αρκετή η συναισθηματική πίεση για να ξεκινήσω. Συνήθως χρειάζονται τα δυνατά συναισθήματα της ερωτικής απογοήτευσης για να δώσουν το έναυσμα της συγγραφής.

Δεν έχει συμβεί κάτι παράξενο όλον αυτόν τον καιρό, κάτι άσχημο, αλλά και τίποτε το πολύ όμορφο. Η ζωή κυλάει ομαλά, αλλά συνάμα άγευστα, άοσμα και άχρωμα. Η δουλειά είναι σε καλούτσικη φάση, με κουράζει από τη μία, αλλά σίγουρα με κάνει να ξεχνιέμαι. Δυστυχώς δεν έχει το κομμάτι της δημιουργικότητας, δεν την απολαμβάνω. Όμως με βοηθάει να βιοπορίζω και να αισθάνομαι χρήσιμος στην κοινωνία. Δεν μου δίνει όμως στόχους, όνειρα ή μέρες που να με συγκινούν. Μάλλον αίσθημα αποτυχίας μου δίνει, συγκρινόμενος με άλλους.

Στον ελεύθερο χρόνο, που είναι αρκετός αυτή την περίοδο, δεν υπάρχει τίποτε που να με ενθουσιάζει κι αυτό είναι το κύριο θέμα της τρέχουσας ανάρτησης. Δεν έχω παραδώσει τα όπλα, ούτε έχω απομονωθεί ή αποστασιοποιηθεί. Παραμένω σχετικά δραστήριος, προσπαθώ να βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο, αλλά συνήθως αισθάνομαι δυσφορία, ανία, προσωπική ανεπάρκεια, μοναξιά.

Μου λένε φίλοι να βγούμε, αλλά έχω ξεκινήσει να τους αποφεύγω, διότι δεν θέλω να τους επιφορτίσω αρνητικά με τη μαυρίλα που νιώθω μέσα μου. Προτιμώ να τα γράφω στο ιστολόγιο κι ας τα διαβάσει όποιος αντέχει ή όποιος θέλει να συγκριθεί και να αισθανθεί καλύτερα.

Πηγαίνω για περπάτημα, κάνω εκδρομές, ποδηλασία, πεζοπορία, μικρές βόλτες με τη μοτοσυκλέτα, αλλά δεν εισπράττω ικανοποίηση από καμία δραστηριότητα. Ο μηχανισμός των ενδορφινών δείχνει να είναι κατεστραμμένος. Μπορεί να λειτουργήσει στιγμιαία, αλλά κατόπιν καταρρέει. Δεν μου προσφέρει ικανοποίηση ούτε ο αθλητισμός που ήταν τόσα χρόνια το καταφύγιό μου, ούτε καν η συναναστροφή με κόσμο. Ακόμα και σε στιγμές που βρίσκω τον ευατό μου να γελάει με παρέα, δεν περνάω καλά. Όλα περιστρέφονται γύρω από τη φράση "ΟΚ, ήταν καλύτερα από το να μείνω κλεισμένος στο σπίτι". Αλλά μέχρι εκεί.

Προσπαθώ να σκεφθώ τι θα μπορούσα να κάνω που να μου αρέσει, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ κάτι. Απορρίπτω τα πάντα. Δεν μένω με τα χέρια σταυρωμένα, αλλά πραγματικά δεν με γεμίζει τίποτα.

Γυναίκες έχω γνωρίσει πολλές τους τελευταίους μήνες, περισσότερες από τα υπόλοιπα χρόνια, διότι βρίσκομαι ανάμεσα σε κόσμο συνέχεια. Κάποιες από αυτές κίνησαν τον ενδιαφέρον μου, αλλά η έλξη δεν ήταν σε καμία από τις περιπτώσεις αμοιβαία. Απόρριψη από όλες.

Είναι στιγμές που σκέφτομαι να απομονωθώ για κάποιο χρονικό διάστημα, μικρό ή μεγάλο κι ας χάσω ευκαιρίες κι ας με πάει χρονικά πίσω. Ίσως με κάνει να δουλέψω καλύτερα τα συναισθήματά μου, να εκτιμήσω καταστάσεις που τώρα υποτιμάω και να δω με άλλο μάτι την καθημερινότητα, λιγότερο απαισιόδοξο. Έτσι κι αλλιώς η αρνητική μου διάθεση υποψιάζομαι ότι δρα αποκρουστικά στους άλλους.

Το προσωπείο ευγένειας και επαγγελματισμού στην εργασία, μάλλον μου κάνει καλό. Είναι ένα παιχνίδι ρόλων, όπου δεν αφήνεις τον άσχημο ευατό σου να βγει προς τα έξω, αλλά βγάζεις εκείνο που θέλει να δει ο άλλος, ώστε να διεξαχθεί όμορφα η συνεργασία. Πιάνει κάπως, ξεχνιέσαι, γίνεται η δουλειά και βιώνεις μία επίπεδη συναισθηματική κατάσταση. Από την άλλη μεριά, στον ελεύθερο χρόνο που έχω να αντιμετωπίσω με ειλικρίνεια τον εαυτό μου, βγάζω την απελπισία και τη θλίψη που φαίνεται στα γραφόμενά μου.

Το κακό είναι ότι η κατάσταση παρατείνεται χρονικά και τα ψυχικά αποθέματα μειώνονται. Αυτό που στην αρχή φαίνεται απλώς σαν μία κακή φάση, με το χρόνο τρώει την ψυχή και τον χαρακτήρα.

Η γάτα της γειτονιάς

Είναι μερικές εικόνες και αισθήσεις που σε δένουν με το περιβάλλον. Κάθε περιοχή έχει τις δικές της ιδιαιτερότητες, χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλύτερη ή χειρότερη από άλλες. Όταν όμως τις έχεις γευτεί από μικρός, δένεσαι με αυτές. Κάπως έτσι έχω δεθεί με το περιβάλλον και τις μυρωδιές που απαντώνται στα βόρεια προάστια της Αθήνας. Είναι το μέρος που νιώθω ιδιαίτερη οικειότητα και ξυπνούν παιδικές αναμνήσεις.

Μου αρέσει πολύ να περπατάω στους δρόμους, τόσο την ημέρα όσο και τη νύχτα. Ομοίως να κάνω ποδήλατο στις γειτονιές. Λίγα τετράγωνα από το σπίτι μου, υπάρχουν μερικά οικόσιτα ζώα, στα οποία αφιερώνω λίγο περισσότερο χρόνο όταν περνάω κοντά τους. Ένας σκύλος, μερικές γάτες, για τα οποία θα κοντοσταθώ, θα τους μιλήσω, έτσι για να είναι διαφορετική η βόλτα.

Κάπως έτσι, κάνω με μία γάτα που βλέπω επί χρόνια στο πεζοδρόμιο. Πριν από χρόνια, όντας νεότερη, ήταν πολύ πιο ζωηρή, λίγο να της μιλούσες σε ακολουθούσε ένα τετράγωνο για να τη χαϊδέψεις. Με τα χρόνια, βάρυνε. Παραμένει πολύ φιλική, αλλά λιγότερο ενθουσιώδης. Εμένα όμως με έχει ήδη κερδίσει και συχνά σταματώ δίπλα της. Σχεδόν πάντα είναι στο ίδιο σημείο, ομορφαίνοντας τη διαδρομή μου.

Τι άλλο; Χμμμ... Α, γέννησε πριν από λίγες μέρες η Ισμήνη ένα αγοράκι. Δεν την είδα, άλλωστε έχω να της μιλήσω χρόνια, απλά έτυχε με τη δουλειά να βρεθώ με συγγενή της και το έμαθα. Χάρηκα με τα όμορφα νέα. Ωραία σύμπτωση το γεγονός ότι τη μνημόνευσα στην προηγούμενη ανάρτηση, λέγοντας ότι θα την ήθελα αυτή την περίοδο να με υποστηρίξει συναισθηματικά, όπως έκανε πάντα ως καλή φίλη.

 

Όπως είχα γράψει πρόσφατα, η δουλειά ήταν στα καλύτερά της το καλοκαίρι. Από τις ομορφότερες εργασιακές περιόδους. Πέρασε βέβαια το καλό τρίμηνο και τώρα επέστρεψα σε πιεστικό ρυθμό, αλλά παραμένει σε σχετικά καλά επίπεδα. Ίσως χρειάζομαι λίγο ακόμα καιρό προσαρμογής, ώστε να ξεσυνηθίσω από τη χαλαρότητα των προηγούμενων μηνών. Οφείλω βέβαια να αναγνωρίσω ότι είναι προτιμότερο από την κατάσταση που βίωνα πέρσι στην προηγούμενη εταιρεία.

Ας γυρίσουμε όμως στα προσωπικά, τη βασική αιτία της συγγραφής. :)

Ξεκίνησα πάλι τις ομαδικές δραστηριότητες, σε ποδηλατικές και πεζοπορικές ομάδες. Γνώρισα κάποιες κοπέλες, αλλά για μία ακόμα φορά έφαγα ήττα. Γοητεύομαι από γυναίκες που δείχνουν φιλικές, αλλά χωρίς περαιτέρω ενδιαφέρον.

Όποιος διαβάζει τακτικά το ιστολόγιο, ξέρει πολύ καλά ότι έχω περάσει τέτοια φάση πολλές φορές. Δεν έχω καταφέρει να ορίσω την ευτυχία μου, αν δεν υπάρχει καλή σχέση στη ζωή μου. Ένα υπέροχο τοπίο δεν μπορεί από μόνο του να με κάνει να αισθανθώ ωραία. Ίσα-ίσα που η μοναξιά με κάνει να αισθάνομαι πολύ άσχημα στον όποιο επίγειο παράδεισο. Αντιθέτως, μόλις μπει το φλερτ και οι προσδοκίες στη ζωή μου, όλα αποκτούν χρώμα, γεύση, άρωμα, μουσική.

Πρόσφατα έκανα μία από τις αγαπημένες μου δραστηριότητες, ήτοι μπάνιο σε καταρράκτη. Καταπληκτικό μέρος, καλός καιρός. Τα συναισθήματά μου ήταν απολύτως προβλέψιμα: Στο μεγαλύτερο μέρος της εκδρομής αισθανόμουν απογοήτευση και ματαιότητα. Δεν μπορούσα να απολαύσω το τοπίο, ένιωθα μοναξιά. Αντιθέτως, για το χρονικό διάστημα που πέρασα με μία κοπέλα, αισθανόμουν πολύ όμορφα. Ακολούθησε απότομη συναισθηματική προσγείωση, όταν άρχισα να υποψιάζομαι ότι το ενδιαφέρον δεν είναι αμοιβαίο και ίσως η κοπέλα βρίσκεται σε σχέση. Δεν κατάλαβα ακριβώς, αλλά σίγουρα βίωσα την απογοήτευσή μου και την επιστροφή στην ανιαρή κατάσταση. Θα κάνω προσπάθεια τις επόμενες ημέρες, αλλά με αυτό που ονομάζω "λίγες ελπίδες", τόσες δηλαδή όσο να μην απολαμβάνεις τη διαδικασία, αλλά να μην απομακρύνεσαι κιόλας.

Κακή φάση ζωής για πολλοστή φορά. Χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα, αλλά με το συναισθηματικό να επισκιάζει τα πάντα και να κάνει τις μέρες να σπαταλώνται ανούσια. Υποθέτω ότι αυτή η απελπισία, σε συνδυασμό με χαμηλή αυτοπεποίθηση, συνθέτουν μη ελκυστική προσωπικότητα που απωθεί τις γυναίκες. Το έχω ξαναπεράσει, το κακό είναι ότι αντί να επιστρατεύεται η εμπειρία και η υπομονή, κάθε φορά νομίζω ότι έχω πιο λίγες δυνάμεις. Ότι φθείρομαι χρόνο με το χρόνο και χωρισμό με το χωρισμό. Δύο είναι οι βασικές επιλογές: Η παραίτηση και η προσπάθεια. Τα τελευταία χρόνια έχω αποφασίσει να επιμένω και να προσπαθώ, ακόμα και όταν δεν ελπίζω, ακόμα κι αν δεν απολαμβάνω τη διαδικασία. Διότι η εναλλακτική της παραίτησης σε οδηγεί σε χειρότερες ατραπούς.

Η Ιωάννα ήρθε στην Ελλάδα, αλλά δεν ήθελε επαφές. Φάνηκε ότι ήταν λάθος μου να πιστέψω ότι είχε αλλάξει και εννοούσε τα όσα έλεγε το χειμώνα για κοινή ζωή. Μάλλον είχε απελπιστεί στο εξωτερικό και έψαχνε κάπου να ακουμπήσει, αλλά δεν της βγήκε. Έχασα για μία ακόμη φορά που εναπόθεσα ελπίδες σε αυτή.

Όταν είσαι μόνος σου, γυρνάει στο μυαλό σου το παρελθόν, οπότε περισσότερο μου λείπει η Ιοκάστη. Έβλεπα ότι είχε πάρει αποστάσεις τους τελευταίους μήνες της σχέσης, αλλά δεν παύει να μου λείπει πολύ. Η απόρριψη σε κάνει να αισθάνεσαι εντονότερη έλξη και η εκλογίκευση αυτής ακριβώς της συσχέτισης δεν βοηθάει. Απλά παραδέχεσαι τον παραλογισμό των συναισθημάτων και κάνεις υπομονή να ξεθωριάσουν. Αφιερωμένο στην Ιοκάστη:

Ελεύθερος χρόνος

Σε περιόδους που εργάζομαι εντατικά αποζητώ απεγνωσμένα τον ελεύθερο χρόνο. Όμως, εδώ και ένα μήνα η ποιότητα της εργασίας μου και η άνεση έχει βελτιωθεί σημαντικά. Μαζί και ο ελεύθερος χρόνος που είναι υπέρ αρκετός αυτή την περίοδο.

Κάπου εκεί ξεκινάει το πρόβλημα. Αν δεν έχεις στόχους ελευθέρου χρόνου, δικό σου άνθρωπο να τον μοιραστείς, μόλις χαλαρώσεις από τη δουλειά και αισθανθείς ξεκούραστος, προβληματίζεσαι. "Και τώρα τι;"

Κοιτάζω τον υπολογιστή, το ποδήλατο, το wind-surf, τη μοτοσυκλέτα, το αυτοκίνητο και διάφορα άλλα που κάποτε με ενθουσίαζαν, αλλά πλέον δεν είναι ικανά να με ξεσηκώσουν και να μου δώσουν στόχους. Πριν από χρόνια, αφιέρωνα ώρες να βλέπω video και να προπονούμαι, ώστε να βελτιώσω τις δεξιότητές μου στο wind-surfing. Πλέον δεν με γοητεύει, δε με συγκινεί.

Μοτοσυκλέτα ονειρευόμουν να αγοράσω, θα έλεγα ότι μου αρέσει ακόμα, αλλά δεν αρκεί από μόνη της για να μου δώσει το κάτι παραπάνω που χρειάζομαι για να αισθανθώ όμορφα.

Ποδηλασία; Πού είναι ο καιρός που έψαχνα στους χάρτες για ανηφόρες με μεγάλη κλίση, για βουνά, για νέες προκλήσεις, που κυνηγούσα ακόμη και μόνος μου;

Στο μυαλό γυρίζει συνέχεια η εικόνα της Ιοκάστης. Η αιτία της ανάρτησης είναι κατά πάσα πιθανότητα η συναισθηματική φόρτιση επειδή έκανα πάλι το λάθος να δω πρόσφατες φωτογραφίες της από εκδρομή, να ζηλέψω, να αισθανθώ ότι μου λείπει και να αποδώσω για μία ακόμη φορά τις ελπίδες μου σε μία καλή σχέση. Δηλαδή σε κάτι που δεν περνάει άμεσα από τα χέρια μου.

Η δουλειά που ενίοτε τη νιώθω φορτική, είναι τελικά όχι μόνο το μέσο βιοπορισμού, αλλά και η κύρια ενασχόληση που κάνει το μυαλό να ξεχνιέται και να με βοηθάει στην προσωπική ισορροπία. Ανυπομονώ να έρθει το σαββατοκύριακο, αλλά μόλις φθάσει μελαγχολώ. Καταλήγω να μιλάω σε δικούς μου ανθρώπους για το προσωπικό τέλμα και μάλλον να τους στενοχωρώ κι αυτούς. Οπότε προτιμώ το ιστολόγιο, αφού αφενός με βοηθάει να εκτονωθώ, αφετέρου δεν επιβαρύνει κάποιον. Άλλωστε είναι επιλογή του κάθε αναγνώστη να συνεχίσει να διαβάζει, να ταυτιστεί, να νιώσει καλύτερα ή να αλλάξει ιστοσελίδα. Κυρίως βοηθάει εμένα να βγάλω εσωτερικές εντάσεις και να καταγράψω ιστορικό του παρελθόντος, διότι είναι ωραίο να το διαβάζεις στο μέλλον.

Δεν έχω καταθέσει τα όπλα. Προσπαθώ να βρίσκομαι με κόσμο, απλά δεν τα πολυκαταφέρνω με την κοινωνικοποίηση. Το παλεύω όμως. Είναι στιγμές που περνάει από το μυαλό μου η προσωρινή απομόνωση, που με έχει βοηθήσει στο παρελθόν, αλλά ξέρω ότι είναι σπατάλη χρόνου. Φάσκω και αντιφάσκω, το ξέρω.

Διάθεση αυτοβελτίωσης, ελάχιστη. Μέρα με τη μέρα εναποθέτω τις ελπίδες μου στη συνωμοσία του σύμπαντος υπέρ μου. Μοιρολατρία; Μπορεί.

Δύσκολη περίοδος. Μακάρι να είχα κοντά μου την κάποτε καλύτερή μου φίλη.

Τα ίδια

Πριν ξεκινήσω να γράφω την τρέχουσα ανάρτηση, συγκέντρωσα τις σκέψεις μου και είπα να ρίξω μία ματιά στην προηγούμενη, ώστε να δω τις διαφορές. Η αναδρομή σε συναισθήματα του παρελθόντος, είναι μία από τις χρησιμότητες του ιστολογίου. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι θέλω για μία ακόμη φορά να εκφράσω τα ίδια πράγματα. Λίγα έχουν αλλάξει σε σχέση με τον προηγούμενο μήνα.

Ας ξεκινήσουμε!

Η δουλειά είχε αισθητή βελτίωση. Μπήκα σε νέο πρόγραμμα από τις αρχές του μήνα, που είναι σαφώς πιο όμορφο και εύκολο. Με κάνει να αισθάνομαι πιο χρήσιμος και μου αφήνει ενέργεια για το υπόλοιπο της ημέρας. Έχω χρόνο να δω τους φίλους μου και να κάνω άλλες δουλειές.

Αλλά δεν αρκούν αυτά. Είναι διαφορετικό το πώς είναι αντικειμενικά μία κατάσταση και το πώς τη βιώνεις μέσα σου. Μπορείς να το πεις και απληστία, αλλά δεν παύει να είναι μία αλήθεια το γεγονός ότι δεν απολαμβάνω τις μέρες που περνούν. Αισθάνομαι ότι χάνω χρόνο. Περνάνε οι εβδομάδες και οι μήνες με τρόπο που δεν ...αξίζει. Ούτε περνάω καλά, ούτε επενδύω στο μέλλον.

Βλέπω φίλους, κάνουμε ωραίες δραστηριότητες, αλλά δεν το απολαμβάνω. Το μυαλό κολλάει σε άσχημες σκέψεις, η απαισιοδοξία με έχει καταλάβει και καταβάλλει. Απουσία φιλοδοξιών, ονείρων, διάθεσης αυτοβελτίωσης. Προσπαθώ να μη φαίνομαι έντονα μίζερος στον περίγυρό μου, γι' αυτό άλλωστε χρησιμοποιώ το ιστολόγιο για να εκφράσω αυτές τις σκέψεις, αλλά είναι φύσει αδύνατο να μη φανεί προς τα έξω η εσωτερική μου κατάσταση.

Στη δουλειά, το μυαλό ξεχνιέται, υπάρχει και το πέπλο του επαγγελματισμού, οπότε η εξωτερική μου εικόνα είναι καλύτερη. Είναι όμως μία πτυχή μου αυτή, όχι η κύρια.

Αναζητώ απεγνωσμένα κάτι να με ενθουσιάσει, κάτι να μου αρέσει πολύ, αλλά δεν το εντοπίζω. Δεν έχω καταθέσει ακόμα τα όπλα, αν και το σκέφτομαι. Πιέζομαι να κοινωνικοποιούμαι, να βγαίνω για άθληση, να προσπαθώ να γνωρίσω κάποια κοπέλα, αλλά η αποτυχία είναι φυσική συνέπεια της εσωτερικής μου κατάστασης. Χρειάζεται χρόνος για να το ξεπεράσω, χρειάζεται πολλή τύχη ή μήπως ένα ολόκληρο σύμπαν να συνωμοτήσει υπέρ μου; Δεν ξέρω...

Όπως έγραψα και πιο πριν, περνάει από το μυαλό μου η σκέψη να απομονωθώ, μήπως ανακτήσω δυνάμεις. Ξέρω όμως ότι έτσι πιο πιθανό είναι να χάσω περισσότερο χρόνο. Σκοπός είναι, ακόμα και σε φάση προσωπικής ήττας, τουλάχιστον να κάνουμε προσπάθεια να περιορίσουμε τις απώλειες, να επιβραδύνουμε την κατρακύλα, αντί να πέσουμε στη δύνη. "Υποτίθεται ότι από μία ηλικία και πάνω, ο άνθρωπος έχει μάθει να διαχειρίζεται την αποτυχία", είχε πει εύστοχα κάποτε η Αλίκη.

Στην Πεντέλη έχω να ανέβω από το χειμώνα. Δεν έχω διάθεση και νομίζω ούτε δυνάμεις για τόσο δύσκολη ανάβαση. Αυτή την περίοδο παίρνω δόσεις από φυσικό περιβάλλον από τη διαδρομή που συνδέει την Εκάλη με το Διόνυσο. Πρόκειται για την πανέμορφη Λεωφόρο Αθηνών, όπως την κατονομάζουν οι χάρτες της Google. Οξύμωρο όνομα, διότι πρόκειται για μικρό δρόμο που είναι κατά το ήμισυ χωματόδρομος. Κυκλοφορεί αρκετός κόσμος, κυρίως περιπατητές, αλλά και λίγοι ποδηλάτες. Όταν έτρεχα ημιμαραθώνιους, ήταν η αγαπημένη μου δρομική διαδρομή. Πλέον είναι μία σχετικά χαλαρή ποδηλατοβόλτα. Έχεις επαφή με τη φύση, ωραία τοπία, ησυχία, μακριά από τη βοή της πόλης. Δεν έχει την αγριάδα και τη δυσκολία της Πεντέλης, αλλά έχει φυσικό κάλλος.

Σε άλλες αντίστοιχες προσωπικές φάσεις, έβρισκα τη λύση στον εντατικό αθλητισμό. Ανέβαζα ενδορφίνες που με κρατούσαν σε καλή διάθεση για όλη τη μέρα. Τότε όμως είχα πολύ ελεύθερο χρόνο. Πλέον δεν έχω αυτή τη διέξοδο. Αφενός με κουράζει η δουλειά μου, αφετέρου μάλλον έχω βαρεθεί λίγο τον αθλητισμό. Ίσως είναι και αναστολές με την αύξηση της ηλικίας, που μειώνεται η ενεργητικότητα.

Γυναίκες; Ποιο γράμμα είναι λίγο μετά το Ε και ακριβώς με το Ζ; Ήττα λοιπόν για μία ακόμα φορά. Φαντάζει λογικό, ένας άσχημος από μέσα άνθρωπος να είναι και εξωτερικά αποκρουστικός. Δεν μπορώ να κατηγορήσω τρίτους, αν είμαι σε φάση που δεν καταφέρνω να διατηρήσω σε καλά επίπεδα την ψυχολογία μου.

Ακριβώς γι' αυτό αναζητώ απεγνωσμένα μικρές στιγμές, που θα με κάνουν έστω και για δευτερόλεπτα χαρούμενο. Από ένα σημείο με ωραία θέα, μέχρι μία μυρωδιά λουλουδιού στο δρόμο. Ακόμα και ένα δρομάκι που δεν έχω περπατήσει στην περιοχή μου, είναι ευκαιρία για σύντομη εξερεύνηση. Έχω γίνει θηρευτής στο θέμα της καλοπέρασης, ακριβώς επειδή δυσκολεύομαι να την πετύχω. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που έχω ελαχιστοποιήσει τη δεύτερη δουλειά, ώστε να έχω ελεύθερο χρόνο, θυσιάζοντας τα χρήματα που θα κέρδιζα.

Ο χθεσινός στόχος μου ήταν ένας κινηματογράφος που είχα εδώ και πολλά χρόνια περιέργεια να επισκεφθώ. Μου αρέσουν πολύ οι θερινοί κινηματογράφοι και η Χλόη στην Κηφισιά είναι από εκείνους που δεν είχα πάω ποτέ. Άδραξα λοιπόν ευκαιρία να τον δοκιμάσω, σε συνδυασμό με ταινία που ήθελα πολύ να δω. Επιχείρησα να πάω με παρέα, αλλά δεν μπορούσαν άλλοι, οπότε μετά από πολλά χρόνια πήγα για μία ακόμη φορά μόνος μου. Είναι πολύ πιο όμορφο να μοιράζεσαι τέτοιες στιγμές με δικούς σου ανθρώπους, αλλά δεν μπορείς και να απέχεις τελείως όταν δεν βρίσκεται κάποιος. Άλλωστε κάπως έτσι ξεκίνησα συστηματικά την ποδηλασία πριν από 10 χρόνια, παίρνοντας απόφαση ότι θα κάνω μόνος μου, αφού οι τότε φίλοι μου δεν ασχολούνταν με τον αθλητισμό.

Η μοναχικές επιλογές συνεχίστηκαν με το πρώτο μπάνιο μου σήμερα στη θάλασσα. Υπήρχε άπνοια, οπότε η θάλασσα ήταν ιδανική. Πήγα σε μέρος που πήγαινα από παιδί, οπότε ξύπνησαν πολλές αναμνήσεις της εφηβικής και νεανικής ηλικίας. Όχι όλες ωραίες, αλλά με το πέρασμα του χρόνου έχουν ήδη περάσει το φίλτρο της ωραιοποίησης, οπότε οι περισσότερες είναι νοσταλγικές. Θυμάμαι βέβαια ότι δεν ήμουν σε καλύτερη φάση τότε, ανέκαθεν πάλευα με τα κύματα για να βγάλω από μέσα μου εντάσεις και στενοχώριες. Συνήθως τα κατάφερνα.

Έχοντας ζήσει πολλά χρόνια πάνω στη θάλασσα τα καλοκαίρια, αλλά και με ιστιοπλοΐα όλο το χρόνο, αισθάνομαι ότι μου έχει δώσει όσα θα μπορούσα να πάρω από την επαφή μαζί της. Τείνω να απαξιώνω πλέον την ομορφιά της, διότι αφενός την έχω χορτάσει, αφετέρου τη θεωρώ δεδομένη. Πιέστηκα λοιπόν να κάνω το πρώτο μπάνιο, έστω και μόνος μου. Υπήρξαν στιγμές που η θάλασσα με έκανε να σκεφθώ ότι κακώς απέχω από αυτή και ότι θα έπρεπε να πηγαίνω πιο συχνά. Ήταν όμως φευγαλέες, διότι τις ζούσα μόνος μου, δεν τις μοιραζόμουν με δικούς μου ανθρώπους. Επέστρεψα σπίτι με πεσμένη διάθεση για μία ακόμη φορά.

Τελειώνει το τριήμερο και αρχίζει η δουλειά πάλι αύριο. Θα ήθελα περισσότερο χρόνο για να χαλαρώσω και να διεκδικήσω όμορφες στιγμές. Ξέρω καλά όμως ότι δεν είναι ο χρόνος που μου λείπει.

Δυστυχώς είχα έντονη επιστροφή συναισθημάτων ως προς την Ιοκάστη, διότι είδα φωτογραφίες της από εκδρομή με κοινό γνωστό. Πάνω που λες ότι τα συναισθήματα έχουν πάρει μία ανακουφιστική ρότα γραμμικής εξασθένισης, σου έρχονται όλα πίσω έντονα, ωραιοποιημένα και σε συγκλονίζουν. Χρειάζεται περισσότερος καιρός, δυστυχώς.

Υπομονή...

Ζητείται (τι; )

Πριν από δύο χρόνια είχα γράψει ανάρτηση με τίτλο "Ζητείται δραστηριότητα", αναφέροντας ότι δε με γεμίζει πλέον η ποδηλασία. Τώρα αισθάνομαι αντίστοιχη έλλειψη ικανοποίησης, αλλά δεν ξέρω αν αυτό που πρέπει να αναζητήσω είναι κάποια δραστηριότητα.

Είμαι στη γνωστή φάση όπου σπάνια περνάω καλά. Αισθάνομαι εσωτερικό κενό, έλλειψη ευτυχίας, χαράς. Είναι μέρες που με δυσκολεύει πολύ. Μετράω και πάλι στα δάκτυλα του ενός χεριού τις μέρες που αισθάνθηκα όμορφα από την αρχή του χρόνου.

Η νέα δουλειά πάει καλά, αλλά δεν αρκεί αυτό. Είναι αρκετές μέρες που μου δίνει ικανοποίηση, ενώ υπάρχουν άλλες με αφόρητη πίεση. Πλέον έχω μάθει να διαχειρίζομαι την εναλλαγή δυσκολίας με υπομονή και καρτερικότητα. Σήμερα για παράδειγμα ήταν πολύ καλή μέρα, ενώ δέκα μέρες πριν βίωνα αφόρητη η πίεση και μου είχε πάρει μέρες να την ξεπεράσω.

Η ποδηλασία παραμένει ο δικός μου χρόνος χαλάρωσης, αυτοσυγκέντρωσης και επαφής με τη φύση, χωρίς όμως να αποτελεί όνειρο ή να μου δίνει στόχους. Πιέζομαι αρκετά κάθε φορά για να ξεκινήσω με το ποδήλατο, αλλά ποτέ δεν το μετανιώνω. Συνήθως μου παίρνει ώρα να απομονώσω τις άσχημες σκέψεις και να αρχίσω να γίνομαι ένα με το ποδήλατο. Να ακούσω τον ήχο της αλυσίδας, να αισθανθώ τους κραδασμούς από τις ανωμαλίες του δρόμου να ενεργοποιούν τα αισθητήριά μου, να αρχίσω να αφουγκράζομαι τους ήχους του περιβάλλοντος και να απολαύσω τη διαδρομή.

Τρέξιμο έχω καιρό να κάνω, αλλά θα ξεκινήσω πάλι σταδιακά. Το σίγουρο είναι ότι εκτιμώ ιδιαίτερα τον ελεύθερο χρόνο και είμαι σε φάση που απορρίπτω δουλειές για να ξεκλέψω λίγο χρόνο για τον εαυτό μου. "Ο επαγγελματίας δεν φαίνεται από τα 'ναι', αλλά κυρίως από τα 'όχι'." είχε πει ένας γνωστός μου, κάτι το οποίο έχω κάνει για μία ακόμη φορά πράξη. Λέω συχνά "όχι" σε δουλειές, ώστε να διατηρήσω την ισορροπία με τον προσωπικό χρόνο, σε μία προσπάθεια να έχει ποιότητα η ζωή, αλλά και η εργασία μου. Δεν είναι ότι βγάζω πολλά χρήματα, απλά ξέρω ότι το να κερδίσω λίγο περισσότερα δεν θα με κάνει ευτυχισμένο. Περισσότερο χρειάζομαι τον ελεύθερο χρόνο.

Πρόσφατα ανέφερε γνωστός μου ότι θέλει να μου πάρει ένα ακριβό δώρο και δεν τον άφησα. Ανοίξαμε συζήτηση και του εξήγησα ότι βγάζω περισσότερα χρήματα απ' όσα χρειάζομαι για τις τρέχουσες ανάγκες και επιθυμίες μου, ενώ δεν μπορώ να φανταστώ κάποιο υλικό αγαθό που θα με κάνει ευτυχισμένο. Ίσα-ίσα που δε μου αρέσει να σωρεύω αντικείμενα. Εδώ χρησιμοποιώ το παλιό ποδήλατο που αγαπάω, αντί για εκείνο που αγόρασα πριν λίγα χρόνια.

Είμαι σε φάση που βλέπω ότι οι μικρές χαρές έρχονται από επαφή με ανθρώπους και δραστηριότητες και όχι από αντικείμενα. Δεν είναι απαραίτητα καλό αυτό, απλά μία διαπίστωση. Τουναντίον θαυμάζω τον κόσμο που μπορεί να βρει χαρά σε πράγματα που εμένα δεν μου προσφέρουν κάτι. Αποτελεί αυταξία ο εντοπισμός στόχων που ομορφαίνουν τη ζωή σου, ακόμα κι αν άλλοι τους θεωρούν ανούσιους.

Ως προς τα συναισθηματικά, με δεδομένο ότι δεν προχώρησε η κατάσταση με την Ιωάννα, το μυαλό μου έχει στραφεί στην Ιοκάστη, με την οποία χωρίσαμε πριν από έξι μήνες. Αναπολώ το χρόνο μαζί της, μέχρι και τις εκδρομές. Ναι, παρόλο που δε μου αρέσουν τα ταξίδια, αναπολώ τις εκδρομές που κάναμε και ονειρεύομαι road trip ξανά μαζί της. Είναι ωραίο να προσφέρεις σε άνθρωπο που αγαπάς και να μοιράζεσαι στιγμές μαζί του. Τώρα είμαι στη φάση που προσφέρω μόνο στην οικογένεια, σε πελάτες και, χωρίς επιτυχία, στον εαυτό μου.

Ζητείται λοιπόν τρόπος να αισθανθώ ότι αξίζει η κάθε μέρα που περνάει, ότι αξίζει να ζήσω για τις επόμενες, να ονειρευτώ. Δεν ξέρω αν αναζητώ κάποια δραστηριότητα, αντικείμενο, φιλοσοφική αναθεώρηση, σχέση ή κάτι άλλο. Δεν γνωρίζω καν πώς να το προσεγγίσω, αντί να περιμένω μοιρολατρικά να αλλάξει κάτι στη ζωή μου.